ตอนที่6 ไม่รู้ตัว(ลักหลับ)

"พรุ่งนี้ครับ...พวกผมต้องขอตัวกลับโรงแรมก่อน"

นิโคลัสพอจะโล่งใจได้บ้างที่ทองม้วนดูจะถอดใจแล้วตอนนี้เขาก็เห็นว่ามันเย็นมากแล้วจึงถือโอกาสนี้ขอตัวกลับไปที่โรงแรมเสียก่อนที่ฟ้าจะมืด

"ถ้าไม่รังเกียจก็นอนเสียที่นี่เถอะนะ..."

พนากับมาลีถึงกับมองหน้ากันเพราะรู้ได้แน่ชัดว่าแม่ตนต้องมีแผนการอะไรแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่ชวนคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอนอนที่บ้าน

นิโคลัสเองก็ชะงักไปครู่หนึ่งอันที่จริงเขาไม่ได้อยากรบกวนอะไรคนที่บ้านนี้แต่คำว่าถ้าไม่รังเกียจของผู้อาวุโสทำให้เขาต้องจำใจทำตามคำขอ

"เอ่อ..ก็ได้ครับ"

ครู่ต่อมา

หลังจากนิโคลัสตกลงที่จะพักที่นี่ทองม้วนและพนาจึงเข้าครัวเพื่อทำอาหารเพิ่มให้กับสามหนุ่ม

"แม่จะทำอะไรกันแน่"

พนาที่กำลังลงมือผัดข้าวผัดเมนูที่คิดว่าต่างชาติน่าจะทานได้ถูกปากเขาหันมาถามคนเป็นแม่ที่กำลังบดามุนไพรอะไรบางอย่างด้วยรอยยิ้มอ่อน

"เอ็งรู้เหรอไอ้ฑิต"

ทองม้วนหันมามองหน้าลูกชายเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกันทั้งยังเอ่ยเสียงเบาทำท่าลับลมคมใน

"ฉันลูกแม่นี่นา"

"รู้ก็ดีแล้วเอ็งเอาไอ้นี่ไปใส่ในน้ำสามคนนั้นนะ"

ว่าจบก็วางสมุนไพรลงบนผ้าขาวบางแล้วบีบผสมน้ำนิดหน่อย

"อะไรเหรอแม่"

พนาทำสีหน้าแปลกใจเพราะเขาเองก็พึ่งเห็นคนเป็นแม่ทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก

"สมุนไพรช่วยให้หลับลึกช่วยให้อะไรๆมันง่ายขึ้นไง"

"อ๋อ.."

พนาพยักหน้าเข้าใจตอนนี้เขายิ่งทึ่งในตัวคนเป็นแม่มากขึ้นกว่าเดิมเสียอีกมิน่าคนแถบนี้จึงให้ฉายาหมอตำแยไม่ใช่เป็นหมอทำคลอดแต่เป็นคนที่มีลูกล่อลูกชนที่แพรวพราวหากใครดีมาก็ดีตอบใครร้ายมาก็เอาคืนได้อย่างเจ็บแสบ

สองชั่วโมงต่อมา

หลังจากเวลาอาหารเย็นได้เกือบชั่วโมงตอนนี้ทั้งสามหนุ่มหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องมาลีกับพนาจึงช่วยกันแบกร่างนิโคลัสเข้ามาในห้องคนเป็นลูกสาวอย่างทุลักทุเล

"เฮ้อ.. เรียบร้อย"

เมื่อวางร่างใหญ่ลงบนเตียงสีชมพูของลูกสาวตนได้พนากับมาลีถึงกับปาดเหงื่อ

"เอาแบบนี้จริงเหรอย่าจะได้ผลใช่ไหม"

เกวรินทร์เขียนบอกกับย่าตนด้วยสีหน้ากังวลเธอไม่รู้ว่าแผนการของย่าเธอจะทำให้เธอหายจากอาการนี้หรือไม่เพราะนิโคลัสไม่ได้เต็มใจแถมพวกเธอยังกระทำการโดยที่เขาไม่รู้ตัวเหมือนการลักหลับอีกด้วย

"ก็ต้องแบบนี้แหละ...เราสองคนเตรียมพิธีผูกข้อไม้ข้อมือเลย"

ทองม้วนเท้าเอวพยักหน้าและรีบสั่งให้ลูกชายและลูกสะใภ้เตรียมด้ายมาผูกข้อไม้ข้อมือนิโคลัสและหลานสาวเธอโดยเร็ว

"จ่ะแม่"

พนาและมาลีลุกรี้ลุกรนเตรียมการจนเสร็จโดยใช้เวลาไม่นานนัก

ครู่ต่อมา

ตอนนี้เกวรินทร์นั่งมองนิโคลัสอยู่ข้างๆเขาบนเตียงขณะที่พ่อแม่และย่าเธอกำลังทำการสู่ขอกันเป็นพิธี

หญิงสาวเอ่ยขอโทษชายหนุ่มในใจแต่ยังไงเธอก็ต้องเอาตัวเองรอดก่อนแม้นจะรู้ว่าหากนิโคลัสตื่นมาคงโวยวายแต่พิธีก็ได้เสร็จสิ้นไปแล้วเรื่องการรับมือกับเขาเธอค่อยว่ากันอีกที

"ไอ้ฑิตเราเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวมาลีเราเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว..เอาเงินเก้าบาทมากองสู่ขอกันซะเสร็จแล้วจะได้ผูกข้อไม้ข้อมือ"

ทองม้วนเป็นคนจัดแจงทุกอย่างหลังจากทำการสู่ขอกันเรียบร้อยทองม้วนจึงเริ่มการผูกข้อไม้ข้อมือหลานสาวเธอกับนิโคลัสต่อด้วยมาลีและพนาทุกคนในตอนนี้ต่างก็ใจจดใจจ่อว่าการครั้งนี้จะสำเร็จหรือไม่แต่ในใจลึกๆทุกคนก็เชื่อว่ายังไงเกวรินทร์ก็ต้องหาย

"อีหนูจุดธูป16ดอกบอกเค้าสิลูกว่าเราได้แต่งงานเรียบร้อยแล้ว"

"จ่ะย่า"

เกวรินทร์รีบรับธูปที่คนเป็นย่าส่งมาให้เดินลงจากบ้านพร้อมไฟแช็คสีเหลืองหนึ่งอันไปที่หน้าต้นไม้ใหญ่

"หวังว่าจะหายนะ...ขอแก้หนึ่งข้อก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ"

สาวเจ้าคิดในใจขณะจุดธูปเธอรู้ว่าตอนนี้เธอยังคงแก้บนไม่ครบแต่ยังไงก็ได้ถือว่าทำตามสัจจะหนึ่งข้อแล้วยังไงก็ภาวนาให้เธอหายจากอาการนี้ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

หลังจากธูปติดสาวเจ้าก็นั่งหลับตาพนมมืออธิษฐานบอกชื่อนามสกุลและคำที่เธอเคยบนบานเอาไว้เมื่อไหว้เสร็จเกวรินทร์ก็กลับขึ้นมาบนบ้านนั่งรวมกลุ่มกับพ่อแม่และย่าของเธอทั้งสามใจจดใจจ่อมองไปที่เกวรินทร์ที่กำลังพยายามเปล่งเสียงแต่ก็ไม่เห็นจะเป็นผล

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ฟู่วววว...

จากที่คืนนี้เป็นคืนที่เงียบเชียบไม่มีแม้แต่เสียงลมและหรีดหริ่งเรไรจู่ๆลมแรงก็พัดมาวูบหนึ่งทำให้ทุกคนขนลุก

"ไอ้ฑิตชะเง้อดูซิธูปหมดยัง"

ทองม้วนเห็นว่านี่น่าจะเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างจึงให้พนาเดินไปที่ชานเรือนเพื้อที่ชะเง้อดูธูปที่หลานสาวเธอปักว่าไฟแดงๆที่ธูปหมดหรือยัง

"ธูปก็ดับหมดแล้วทำไมเจ้าเกวมันยังพูดไม่ได้ล่ะแม่"

สีหน้าพนาไม่ค่อยสู้ดีนัก