ตอนที่11 วิญญาณสาว

18.30 น.

RrrrrRrrrrr

เกวรินทร์รีบเดินออกมาจากในครัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์

"มีอะไรคะ"

หญิงสาวเห็นว่าเป็นนิโคลัสโทรหาจึงรีบกดรับ

"กลับบ้านหรือยัง"

"กลับมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วค่ะ"

"อืม...ฉันกำลังไปหา"

"มา..ท..."

ตื้ดด

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามว่าเขามีธุระอะไรกับเธอปลายสายก็ตัดไปเสียก่อน

"อ้าวนึกจะวางก็วาง"

ทำเอาสาวเจ้าถึงเท้าเท้าเอวขมวดคิ้วไม่รู้ว่านิโคลัสจะรีบอะไรขนาดนั้น

ครู่ต่อมา

ไม่นานนักนิโคลัสก็ขับรถมาถึงบ้านหอบของพะลุงพะลังมากองไว้ตรงหน้าเกวรินทร์ที่ห้องนั่งเล่น

"คุณโอดินไปซื้อของพวกนี้ให้ฉันเหรอคะ?"

หญิงสาวเปิดดูแทบทุกถุงเห็นว่าเป็นพวกเครื่องแต่งตัวแม้นเธอจะไม่เคยใช้ของพวกนี้แต่เห็นชื่อแบรนด์ก็พอจะรู้ว่าของทั้งหมดนี่คงแพงน่าดู

"อืม.."

"ชุดนี่ท่าจะแพงๆทั้งนั้นเลยย.. เอ่อ.. คุณจะหักเงินค่าชุดฉันหรือเปล่า"

หากนิโคลัสอยากให้เธอใช้ของพวกนี้เธอก็ไม่ปฏิเสธเพียงแค่อยากรู้เท่านั้นว่าเขาจะมาหักเงินเดือนเธอหรือเปล่านี่แหละที่เธอกลัว

"บอกว่าให้ก็คือให้"

"ขอบคุณมากค่ะ...พี่นุดีทำอาหารไทยมาให้ฉันเยอะเลยคุณอยู่กินข้าวเย็นกับฉันนะคะ"

เมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงใจสาวเจ้าก็ยิ้มหน้าบานก่อนจะชวนชายหนุ่มทานข้าวเย็นพร้อมเธอเพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาพอดี

"อืม..ก็ได้"

นิโคลัสไม่ได้คิดที่จะปฏิเสธเพราะเขาก็อยากจะอยู่ดูความเรียบร้อยและดูว่าหญิงสาวใช้ชีวิตอย่างไรที่บ้านนี้ด้วยเหมือนกัน

"นุดีทำอาการอร่อยเหมือนกันนะ"

หลังจากนิโคลัสได้ลองชิมข้าวผัดไข่ฝีมือนุดีที่เกวรินทร์พึ่งจะอุ่นเสร็จเขาก็เอ่ยปากชมเปราะแม้นเมนูนี้จะธรรมดาแต่เขารู้สึกถึงความเอาใจใส่ในการทำดูจากเมล็ดข้าวที่นุ่มเต็มเม็ดและมีความมันไม่มากรสชาติกลมกล่อมกำลังดี

"ใช่ค่ะพี่นุดีทำอร่อยทุกอย่างเลยฉันเลยขอไปหาพี่นุดีทุกวันหยุด"

เกวรินทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามนิโคลัสเธอรีบพยักหน้าและเอ่ยชมนุดีให้นิโคลัสได้ฟัง

"รบกวนคนอื่นเกินไปหรือเปล่า"

"พี่นุดีบอกฉันว่าให้ไปหาได้ตลอดค่ะ"

"อืม...งั้นถ้าหากเธอจะไปหานุดีก็อย่าลืมซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปด้วยล่ะไม่ใช่ไปรบกวนเธออย่างเดียว"

นิโคลัสเห็นว่าหากเกวรินทร์จะไปรบกวนนุดีอย่างเดียวท่าจะไม่เหมาะไม่รู้ว่าเกวรินทร์จะนึกถึงการเกรงใจคนอื่นบ้างหรือเปล่าด้วยเพราะอายุยังน้อยเขาจึงต้องเอ่ยสอนเธอเสียหน่อย

"ฉันรู้ค่ะ...แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงินมากพอที่จะซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปให้พี่นุดีนี่คะ...เงินเดือนที่พึ่งออกฉันก็ส่งให้แม่ครึ่งนึงที่เหลือก็เอาไปซื้อเครื่องซักผ้ากับเตาอบใหม่ไปแล้ว"

หญิงสาวตอบกลับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอู้อี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามารยาทที่ดีคืออะไรแต่ติดตรงที่เธอเหลือเงินติดตัวไม่มากเท่านั้นเพราะความดีใจที่ได้เงินเดือนก้อนแรกจึงส่งให้ทางบ้านเยอะบวกกับของใช้ที่เธอซื้อเข้าบ้านก็ราคาแพงหูฉี่

"ฉันบอกให้ส่งซักที่ร้านแล้วฉันจะจ่ายให้ไง"

นิโคลัสขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าหญิงสาวทำไมต้องซื้อของใช้พวกนี้ด้วย

"ฉันไม่ชอบส่งซักนี่คะเสื้อผ้าฉันมีน้อยส่งซักทุกวันเปลืองค่ะ...ฉันซักเองดีกว่า"

"แล้วเตาอบซื้อมาทำไม"

"ฉันซื้อเอาไว้เผื่ออยากทำขนมค่ะอยากได้มานานแล้ว"

สาวเจ้าหลบสายตาคนที่กำลังจ้องเธอเขม็ง

"อืม.. เอานี่ไป..."

นิโคลัสเห็นทีจะบ่นเธอไปก็เท่านั้นเพราะหญิงสาวได้ซื้อมาแล้วเขาจึงควักกระเป๋าและยื่นเงินให้เธอจำนวนหนึ่งเขาคิดว่ามันมากพอที่เธอจะใช้ซื้ออาหารทั้งเดือนได้อย่างสบายหากเธออยากจะไปหานุดีจะได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปได้บ้าง

"ค่าอะไรคะ..."

เกวรินทร์เบิกตาโพรงเมื่อเห็นอีกฝ่ายยื่นเงินมากองตรงหน้า

"เอาไว้ใช้ไงจะเอาหรือไม่เอา"

"ใครจะไม่เอาล่ะคะคุณนิโคลัสนี่ใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ"

มือเรียวทั้งสองรีบหยิบเงินตรงหน้าอย่างรวดเร็วทั้งยังมีสีหน้ากรุ้มกริ่มดีใจที่นิโคลัสใจดีกับเธออีกแล้ว

"เอ่อ...คุณนิโคลัสคะ"

"อะไร"

"ฉันขอถามคุณอีกครั้งนะคะว่าจะให้ฉันทำงานในตำแหน่งนี้ต่อไปจริงๆเหรอคุณก็เห็นว่าฉันทำมันไม่ได้ดีเลย"

เป็นเพราะเรื่องนี้เกวรินทร์ถึงอยากให้นิโคลัสอยู่ทานข้าวเย็นด้วย

"ก็บอกแล้วไงว่ายิ่งต้องทำ...เพื่อที่จะได้ฝึกให้มันดีขึ้นไง...ฉันรู้ว่าเธอทำงานแล้วเหงาแล้วฉันจะหาคนมาเป็นผู้ช่วยเธอจะได้สนุกกับงานมากกว่านี้"

"เฮ้อ..อืม... อย่างน้อยก็มีคนมาช่วย.."

เมื่อได้รับคำปฏิเสธหญิงสาวถึงกับมีสีหน้าห่อเหี่ยวก้มหน้าบ่นเบาๆ

"ชวนฉันอยู่มื้อเย็นด้วยเพราะจะคุยเรื่องนี้ใช่ไหม"

นิโคลัสพอจะเดาออกแล้วว่าวันนี้หญิงสาวนึกครึ้มอย่างไรชวนเขาร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วย

"คือฉัน...ฉัน"

"คิดข้ออ้างไม่ออกล่ะสิ"

"เปล่านะคะ..ฉันก็แค่เห็นว่าพี่นุดีทำอาหารมาให้เยอะก็เลยให้คุณอยู่ช่วยกินเท่านั้น"

"หึ่..."

ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆแม้นหญิงสาวจะปฏิเสธแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเชื่อว่าเธอต้องการแค่เพื่อนร่วมโต๊ะจริงๆ

กลางดึก

"เกว.."

เกวรินทร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของใครบางคน

"หืม.. คุณเป็นใครเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"

หญิงสาวมองผ่านแสงสลัวของโคมไฟหัวนอนเห็นผู้หญิงผมยาวสวมชุดเดรสสีชมพูแต่ตอนนี้เธอยังเห็นหน้าของหญิงตรงหน้าม่าชัดและยังตกใจที่เธอนั้นเข้ามาในห้องนอนของเธอทั้งที่เธอล็อคห้องอย่างแน่นหนาแล้ว

"เธอดูฉันดีๆสิ"

เสียงหวานแต่เย็นยะเยือกทำให้เกวรินทร์ขนลุกซู่ก่อนจะยกมือเรียวขยี้ตาดูคนที่กำลังเข้ามาใกล้ๆเธอให้แน่ชัดอีกครั้งว่าหน้าตาเป็นแบบไหน

"น.. ณดา.. หา..."

เกวรินทร์ที่เห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาใกล้ๆชัดไม่เรียกว่าเดินเรียกว่าลอยเข้ามาใกล้เธอมากกว่าและใบหน้าแบบนี้เธอจำได้ดีว่าเป็นใบหน้าของพี่สาวของนุดีเกวรนิทร์เบิกตาโพรงอ้าปากค้างด้วยความตกใจและเป็นลมสลบไปในทันที

เช้าวันต่อมา

".. ห๊าาว... อืม... ม.. เมื่อคืน.. ฝันร้ายอีกแล้วเหรอเรา"

เกวรินทร์ตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าวันใหม่พอตั้งสติได้หญิงสาวก็ดีดตัวผึงนั่งเกร็งด้วยเมื่อคืนจำได้ดีว่าเจอกับวิญญาณณดาแต่ไม่แน่ใจว่าเห็นจริงๆหรือเธอนั้นฝัน

"เธอไม่ได้ฝัน"

"หืม...เสียงใคร"

จากที่กำลังจะผ่อนคลายความเกร็งกลับต้องเกร็งอีกรอบเพราะน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่เธอกำลังได้ยิน

"ฉันเอง"

และแล้วหญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูยาวเมื่ิคืนก็ปรากฏตรงหน้า

"ผ.. ผ..อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะคะพี่ณดาเดี๋ยวเกวจะทำบุญไปให้"

หญิงสาวรีบยกมือไหว้หับตาปี๋ไม่คิดว่าพระอาทิตย์ขึ้นจนแสงสว่างจ้าเธอยังคงเห็นอะไรแบบนี้

"เธออย่ากลัวฉันเลยนะเกว...ฉันต้องการให้เธอช่วยจริงๆ"

น้ำเสียงของวิญญาณปะปนความเจ็บปวดจนเกวรินทร์รู้สึกได้

"จ..จะให้ช่วยอะไรล่ะคะ"

เกวรินทร์ยังคงโต้ตอบกับณดาด้วยน้ำเสียงสั่น

"ฉันไม่ได้เกิดอุบัติเหตุแต่ฉันถูกคนชั่วฆ่า"

"อ..อะไรนะ"

เมื่อเธอได้ยินเหตุแห่งความตายที่อยู่ติธรรมจึงประคองสติได้ขึ้นมาบ้างและเอ่ยถามวิญญาณสาวที่กำลังพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่สนอกสนใจอยากจะรู้ความจริง

"ฉันอยากให้เธอเห็นภาพแต่เธอต้องตั้งสมาธิดีๆก่อน"

"ภาพอะไร"

"คนที่ทำร้ายฉัน...แล้วเธอจะได้ช่วยฉันได้"

"เฮ้อ...ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย"

เกวรินทร์กุมขมับคิดไม่ตกว่าทำไมเธอถึงได้เจอเรื่องลี้ลับอะไรแบบนี้อีก