“เอ่อ...คุยอะไรเหรอคะ?”
นุดีถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเกือบถูกจับได้
“เปล่า...ผมถามไปอย่างนั้น”
“เกวออกมาแล้วไปเตรียมตัวถ่ายกันดีกว่าค่ะ”
นุดีรีบลุกหนีจากนิโคลัสเมื่อเห็นเกวรินทร์ออกมาจากโซนแต่งตัวเพราะกลัวว่าหากเธอเผลอพูดอะไรมากไปคงถูกนิโคลัสสงสัยแน่นอนว่าเธอกำลังช่วยเหลือเกวรินทร์อยู่
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ตอนนี้ถึงขั้นตอนการถ่ายทำของฉากแรกอาเทอร์ผู้กำกับหนุ่มฝีมือดีจัดฉากให้เกวรินทร์และนิโคลัสนอนหลับกันอยู่บนเตียงโดยให้นิโคลัสรวบกอดหญิงสาวจกทางด้านหลังและมีเดนิสคลานอยู่ใกล้ๆ
"คุณนิโคลัสกอดแน่นอีกนิดครับคุณเกวอย่าพึ่งลืมตาปล่อยให้เดนิสคลานเล่นบนตัวพวกคุณเลย"
เกวรินทร์รีบหลับตาปี๋เมื่ออาเทอร์ตะโกนให้เธอหลับตาตอนนี้ทั้งสองนอนตัวเกร็งกันพอสมควรเพราะไม่เคยใกล้ชิดกันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มาก่อน
หลังจากถ่ายฉากบนเตียงเสร็จตอนนี้ทุกคนก็ออกจากบ้านมาถ่ายที่สวนหน้าบ้านต่อแต่กว่าจะผ่านฉากบนเตียงอาเทอร์ก็ต้องบรีฟทั้งสองนานอยู่พอสมควร
"พูดคุยอะไรกันก็ได้ครับแต่ขอให้ใบหน้ายิ้มเข้าไว้"
ตอนนี้อาเทอร์ให้ทั้งสามนั่งปิกนิคกันที่สวนหน้าบ้านก่อนเริ่มถ่ายเขาก็บอกให้เกวรินทร์และแดเนียลพูดคุยอะไรกันก็ได้แต่ขอให้ยิ้มแย้มเข้าไว้สวนหน้าบ้านจะได้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
"คุณนิคชอบเดนิสหรือเปล่าคะ"
"อืม...ร่าเริงดีไม่ค่อยงอแงเท่าไร"
"คุณชอบเด็กแบบนี้น่าจะยอมมีลูกนะคะ"
เกวรินทร์เริ่มเข้าเรื่องที่เธอต้องการทันที
"เลิกหวังเรื่องนี้ไปได้เลย"
นิโคลัสคิดไม่ผิดว่าเกวรินทร์ต้องพูดเรื่องนี้แน่ถ้ามีจังหวะแต่อย่างไรเขาก็จะเอ่ยปฏิเสธเธอเช่นเดิม
"ฉันว่าคุณน่าจะเป็นคุณพ่อที่อบอุ่นน่าดูเลยนะคะ"
"ไม่ต้องคะยั้นคะยอฉันเสียให้ยาก"
"แอ้ๆ.."
เดนิสไต่ขึ้นมาบนตักนิโคลัสก่อนจะส่งเสียงอ้อแอ้คุยกับเขา
"เดนิสท่าจะชอบเวลาเราเถียงกันนะคะ"
"เงียบไปเลย"
"คุณนิโคลัสอย่าทำหน้างอครับยิ้มครับยิ้ม"
อาเทอร์เห็นว่านิโคลัสเริ่มไม่ยิ้มจึงต้องรีบบอกให้เขาดึงอารมณ์กลับไม่อย่างนั้นจะต้องถ่ายใหม่เสียเวลาอีก
"......."
เกวรินทร์ยิ้มยียวนนิโคลัสเพราะรู้ว่าตอนนี้ยังไงเขาก็ทำหน้ายักษ์ใส่เธอไม่ได้
"กวนประสาท"
นิโคลัสยังคงฉีกยิ้มอยู่ไม่หุบแต่ตอนนี้ดูเหมือนเขานั้นแยกเขี้ยวใส่หญิงสาวเสียมากกว่า
"ค่ะ...ฉันจะกวนคุณจนกว่าคุณจะยอมมีลูก"
"ยัยเด็กบ้า"
เพี๊ยะ
“อื้ม..”
นิโคลัสถึงกับตกใจจนสบถออกมาเมื่อจู่ๆเจ้าก้อนกลมก็ฟาดมือป้อมมาที่ปากของเขาเต็มแรงเป็นที่ถูกอกถูกใจเกวรินทร์ไม่น้อย
"เดนิส...รู้งานจังเลยครับ"
"แฮ่ๆ.. "
“เดี๋ยวจะโดนหักค่าตัวนะเดนิส”
กว่าจะถ่ายฉากนี้จบเล่นเอาเกวรินทร์และนิโคลัสเถียงกันด้วยรอยยิ้มไปมาอยู่พักใหญ่แต่ก็นับว่าออกมาดีพอสมควรวันทั้งวันอาเทอร์ก็ให้ทั้งสามถ่ายการใช้ชีวิตอยู่ในบ้านจนจวบเย็นเล่นเอาล้าไปตามๆกันแต่นับว่าเดนิสเป็นเด็กที่พลังเยอะพอสมควรจะมีงอแงเมื่อตอนง่วงและหิวระหว่างวันนิดหน่อยเท่านั้น
18.00 น.
นิโคลัสไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครู่เดียวออกมาก็เห็นรถของโจเซฟออกไปเสียแล้วเขากะว่าจะมาเล่นกับเดนิสต่ออีกหน่อยแต่กลับไม่ทันเสียได้
"เดนิสกลับแล้วเหรอ"
"ค่ะ..ฮั่นแน่อยากเล่นกับเดนิสต่อล่ะสิ"
เกวรินทร์มองนิโคลัสด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
เป๊ก
"โอ้ยย.."
มือหนายกขึ้นมาดีดนิ้วที่หน้าผากของหญิงสาวเป็นการทำโทษเธอที่กวนประสาทเขาเมื่อตอนถ่ายโฆษณาและยังไม่หยุดที่จะเร้าหรือเขาเรื่องมีลูกอีก
"จะโยงเรื่องที่ตัวเองต้องการอีกล่ะสิ"
"ทำเป็นรู้ทัน"
"คุณรัต"
นิโคลัสทักทายรัตนาด้วยน้ำเสียงตกใจที่เห็นเธอเดินเข้ามาที่นี่พร้อมริตา
"แดเนียลอยู่ไหน"
"มีอะไรครับ"
แดเนียลรีบเข้ามารับหน้าเพราะรู้ว่าสองแม่ลูกมาที่นี่คงมีเรื่องไม่ดีแน่
"ดูนี่"
รัตนายื่นผลตรวจครรภ์ของริตาให้แดเนียลได้ดูทั้งยังทำทีท่าไม่พอใจใส่อีกฝ่าย
"อะไร"
"ผลตรวจออกมาว่ายัยริตาท้องยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบ"
"หา..."
นุดีที่ยืนอยู่กับแดเนียลเธอถึงกับเข่าทรุดจนเกวรินทร์จึงต้องรีบประคองเอาไว้ตอนนี้ทุกคนต่างก็ตกใจกับคำบอกเล่าของรัตนาโดยเฉพาะนุดี
"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าผมไม่เคยมีอะไรกับลูกคุณ"
แดเนียลรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันทีเพราะเขาไม่เคยแม้แต่จะคิดแตะเนื้อต้องตัวริตาแล้วเธอจะเกิดท้องขึ้นมาได้อย่างไรหากเธอท้องจริงเด็กในท้องริตาก็คงไม่ใช่ลูกของเขา
"ผู้ชายพอมันไม่ต้องการก็พูดแบบนี้หมด"
ริตามองค้อนใส่อดเนียลทั้งพ่นคำตัดพ้อตามที่แม่ของเธอได้นัดแนะก่อนที่จะมา
"จริงเหรอคะพี่แดน"
นุดีรั้งแขนแดเนียลเบาๆสีหน้าของเธอตอนนี้ซีดเซียวจนแทบจะไม่มีเลือด
"เปล่านะนุดีพี่ไม่ได้ทำเชื่อใจพี่สิ"
"ก่อนหน้านี้ฉันมีคุณเป็นคู่หมั้นคนเดียวพอเราถอนหมั้นฉันก็พึ่งรู้ตัวว่าท้อง"
"พูดอะไรของเธอ..."
แดเนียลตวาดริตาดังลั่นเพราะตอนนี้คนที่เจ็บปวดเห็นจะเป็นนุดีและเธอคือคนที่เขาห่วงความรู้สึกที่สุด
"ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบลูกฉัน"
รัตนาเอ่ยเสริมช่วยกันกับลูกสาวเธออีกแรงงานนี้จะเรียกว่าเธอหน้าด้านก็ได้แต่อย่างไรลูกในท้องลูกสาวเธอก็จะต้องมีพ่อ
"ตรวจดีเอ็นเอไหมล่ะครับถ้าเป็นลูกผมจริงผมจะรับผิดชอบแต่ถ้าไม่ใช่ลูกคุณต้องออกไปจากชีวิตผม"
"นั่นสิครับเพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายตรวจดีเอ็นเอเลยครับผมมีหมอเก่งๆที่รู้จักอยู่หลายคนเลย"
นิโคลัสเห็นด้วยกับแดเนียลในการจัดการปัญหาครั้งนี้เพราะเดี๋ยวนี้การตรวจดีเอ็นเอมันก็ไม่ได้ยากอะไรแล้ว
"พี่นุดี"
เกวรินทร์รีบรับร่างของนุดีเอาไว้ขณะที่หญิงสาวกำลังจะฟุบลงกับพื้น
"นุดี.."
แดเนียลรีบนุดีขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลทันทีส่วนเรื่องรัตนาและริตาเอาไว้เขาจะกลับมาสะสางอีกที
โรงพยาบาล
"คุณแดเนียลแน่ใจนะคะว่าไม่ได้ไปทำอะไรยัยนั่นจริงๆ"
เกวรินทร์ถามแดเนียลให้แน่ใจอีกรอบว่าแดเนียลไม่ได้ไปทำอะไรริตาจริงๆ
"ฉันเป็นลูกผู้ชายพอ"
แดเนียลยืนยันเสียงแข็งหากเขาบอกว่าไม่ก็คือไม่เพราะเขาก็เป็นลูกผู้ชายพอ
"คนไข้ต้องนอนดูอาการสักคืนนะคะ...เพราะตอนนี้คนไข้มีภาวะเครียดมดลูกบีบตัวอาจจะแท้งได้เลย"
หมอสาวตรวจนุดีเสร็จจึงออกมาแจ้งญาติของคนไข้ถึงภาวะที่นุดีเป็นอยู่ในตอนนี้
"แท้ง.."
แดเนียลและทุกคนต่างก็ตกใจกับคำว่าแท้งไปตามๆกัน
"เธอตั้งครรภ์อ่อนๆประมาณหกสัปดาห์แล้วช่วงนี้ต้องระวังให้มากนะคะ""หา..."แดเนียลอ้าปากค้างดีใจและเสียใจไปในเวลาเดียวกันเพราะวันที่เขารู้ว่าเขามีลูกแต่ดันเกือบจะเสียลูกไปเสียอย่างนั้นเพราะคนนิสัยเสียสองแม่ลูกนั่นยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจ็บใจ"จะหาอะไรล่ะคะคุณกำลังจะมีลูกไม่ดีใจหรือไง""เธอรู้"แดเนียลตกใจกว่าที่รู้ว่าเกวรินทร์รู้แสดงว่าก่อนหน้านี้นุดีก็ต้องรู้ตัวแล้วแต่ยังไม่ได้บอกกับเขา"อืม.."หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ"เดี๋ยวแล้วเธอทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้นุดีหยุดทำงาน"นิโคลัสดึงเกวรินทร์มาคุยนี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงหากนุดีท้องที่จริงจะต้องแจ้งกับเขาจะได้ให้เธอหยุดงานแต่นี่เท่ากับหญิงสาวทั้งสองช่วยกันปกปิดดีที่ตอนนี้ลูกในท้องนุดีไม่เป็นอะไรไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกผิดกว่านี้แน่เพราะก่อนหน้านี้ให้นุดีจัดการงานหลายเรื่องโดยไม่รู้ว่าเธอท้องอ่อนๆ"ก็พี่นุดีไม่ให้บอกใครไงคะเธอบอกว่าจะเซอร์ไพรซ์คุณในวันเกิด"เกวรินทร์ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่เธอถูกนุดีของเอาไว้ต่างหากและเธอก้ไม่รู้ด้วยว่าสองแม่ลูกนั่นจะมาทำเรื่อง"อาว่าต้องรีบทำอะไรให้มันจบเร็วๆแล้วล่ะ"นิโคลัสยกมือจับบ่าแดเนียลเห็นทีเรื่องของริตาแดเนียลต้องร
โรงพยาบาล"พี่นุดีคะสบายใจได้แล้วนะคะริตารับสารภาพแล้วว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกคุณแดเนียล"เกวรินทร์รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากการคุยโทรศัพท์กับนิโคลัสเมื่อครู่ก็รีบมาบอกความจริงให้นุดีรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นหลอกลวงให้นุดีสบายใจได้ว่าแดเนียลไม่ได้โกหก"อืม...ตอนนี้พี่แดนเป็นยังไงบ้าง"ตอนนี้นุดีค่อนข้างห่วงสภาพจิตใจของแดเนียลมากกว่าว่าจะเป็นอย่างไรเพราะเธอรู้ว่าแดเนียลรักแม่ของเขามากยิ่งรู้ว่าการตายของแม่ไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุแต่เกิดจากการถูกฆาตกรรมสภาพจิตใจแดเนียลจะเป็นอย่างไร"คุณนิคบอกว่าค่อนข้างเครียดค่ะ""พี่อยากไปหาพี่แดน""อย่าพึ่งขยับตัวค่ะ...ตอนนี้คุณนิคกับคุณแดเนียลกำลังกลับมาค่ะ"เกวรินทร์รีบห้ามไม่ให้นุดีลุกเพราะตอนนี้หมอยังไม่ให้นุดีขยับตัวแกร๊กก"คุณแดเนียลมาพอดีเลยเกวขอตัวนะคะ"เกวรินทร์เห็นแดเนียลเปิดประตูเข้ามาพอดีเธอจึงขอตัวออกจากห้องไปเพราะรู้ว่าทั้งสองมีเรื่องที่จะต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวส่วนเธอก็ออกมานั่งคุยกับนิโคลัสด้านนอก"สองแม่ลูกนั่นร้ายเหมือนกันนะคะ""นี่แหละความอยากได้อยากมีจนหน้ามืดตามัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"นิโคลัสรู้เลยว่าความอยากได้อยากมีของคนมันทำให้เห็นแก่
"ดี...ตามมาเลย"เกวรินทร์เห็นนิโคลัสพูดคุยด้วยสีหน้าระรื่นกับยูกิเธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศในร้านค่อนข้างอึดอัดสำหรับเธอพอสมควรเลยยิ้มไม่ค่อยจะออกเท่าไร"เธอเป็นใครเหรอคุณแดเนียลทำไมดูสนิทกับคุณนิคจัง"หลังจากที่นิโคลัสตามยูกิไปในครัวแล้วเกวรินทร์ก็ได้ทีถามแดเนียลให้หายคาใจ"เป็นเพื่อนกับคุณอาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วน่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิท""สนิทแบบแค่เพื่อนจริงเหรอ"เกวรินทร์รู้มาว่านิโคลัสไม่ค่อยสุงสิงกับผู้หญิงทั้งยังรักความเป็นส่วนตัวการที่เขาจะสนิทกับยูกิเธอคิดว่าไม่น่าจะใช่เพื่อนธรรมดา“อืม..ก็คุณยูกิเธอไม่ได้ชอบผู้ชายแถมมีนิสัยแบบผู้ชายด้วย”แดเนียลยืนยันว่ายูกิเป็นเค่เพื่อนของอาเขาจริงๆเพราะยูกิไม่ได้ชอบผู้ชาย“อืม..เข้าใจแล้วค่ะ”เกวรินทร์แอบอมยิ้มอ่อนเธอรู้แบบนี้ก็ค่อยลดอาการอึดอัดหัวใจลงได้หน่อยนุดีมองหน้ากับแดเนียลทั้งคู่อมยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยรู้ว่าทำไมเกวรินทร์ถึงอยากจะรู้นักว่านิโคลัสและยูกิมีความสัมพันธ์เป็นแบบไหนที่นั่งหน้ามุ่ยก่อนหน้าคงเป็นเพราะแอบหวงนิโคลัสเป็นแน่ครู่ต่อมาตอนนี้เกวรินทร์นั่งอยู่คนเดียวเพราะนุดีและแดเนียลเดินออกจากร้านไปหาซื้อของว่างมานั่งท
"นอนทับแขนฉันทั้งคืนยังจะแกล้งกวนฉันอีกเหรอ"ดวงตาคมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะบ่นหญิงสาวที่เธอเล่นนอนดิ้นไปมากวนเขาจนนอนไม่หลับจนต้องรวบตัวกอดเอาไว้กว่าจะหลับได้ก็เกือบฟ้าสางพอตื่นมาก็ยังไม่หยุดกวนเขาอีก"เอ่อ...ฉันขอโทษค่ะไม่รู้ว่ามานอนติดคุณตั้งแต่เมื่อไร...น่าจะสายแล้วฉันไปล้างหน้าก่อนนะคะ"เกวรินทร์ก้มหน้างุดไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอกำลังเขินจึงรีบลุกยืนขึ้นหมายจะออกไปจากห้องเพื่อไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำแต่ก็ถูกนิโคลัสดึงมือไว้เพราะเขาก็จะไปเหมือนกัน"อืม...ฉันไปด้วย"ทั้งสองเลื่อนประตูออกจากห้องมาพร้อมกันแล้วก็ต้องชะงักงันกันไปทั้งคู่เมื่อเห็นว่านุดีและแดเนียลนั่งอยู่ที่กลางบ้าน"เอ่อ...คือเมื่อคืน..เอ่อ...ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ"เกวรินทร์เห็นสายตาของแดเนียลและนุดีก็รู้เลยว่าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก"อาเห็นว่าเกวนอนไม่หลับเลยมานอนเป็นเพื่อนเท่านั้น"นิโคลัสเอ่ยเสริมช่วยเกวรินทร์อีกแรงเพราะไม่อยากถูกมองไม่ดีไม่คิดว่าทั้งสองจะมานั่งรอแบบนี้"อ๋อ.. ครับนอนเป็นเพื่อน"แดเนียลอมยิ้มกริ่มทั้งส่งสายตาหยอกเย้าคนเป็นอาก่อนจะหันมายิ้มกับนุดี"เอ่อ...เราไปเดิ
"ทำไม...รักฉันไม่ใช่หรือไง"นิโคลัสรีบรัดร่างบางมากอดเอาไว้ก่อนที่จะก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลด้วยน้ำเสียงแหบพร่า"...การที่ฉันบอกรักไม่ใช่ว่าฉันจะง่ายกับคุณที่ยังไม่ได้รักฉันตอบนะ""ใครบอกว่าฉันไม่ได้รักเธอ...ยัยเด็กบ้าเอ้ย..ฉันต้องวุ่นวายใจก็เพราะเธอ""คุณนิค...จ...จริงเหรอคะ"ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เธอมีใจให้เขานิโคลัสพยักหน้าเบาๆทั้งรวบรัดร่างบางบดจูบให้ชื่นใจอีกรอบ"อื้อ..."คนตัวโตที่กำลังมีอารมณ์รักพลุ่งพล่านอีกรอบในรอบหลายปีเขาผละริมฝีปากออกมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่ได้อยากหยุดการกระทำแม้นแต่วินาทีเดียวแต่เห็นว่าคนอ่อนประสปการณ์กำลังหายใจไม่ออกจึงจำใจต้องหยุดให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอดฟู่วว..หายใจไม่ออก""ฉันว่าต้องสอนกันอีกเยอะ""อื้อ.."เมื่อเห็นหญิงสาวได้ออกซิเจนพอประมาณแล้วนิโคลัสก็รีบอุ้มร่างบางเข้าห้องนอนค่อยๆวางร่างบางนอนราบกับฟูกประสานมือทั้งสองของเขากับมือเรียวของหญิงสาวเขาบดจูบดูดดึงริมฝีปางบางด้วยความนุ่มนวลอีกรอบค่อยๆสอดส่ายลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานเป็นระยะจนตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างคนตัวโตรู้สึกถึงอารมณ์แห่งความสุ
"ยังไม่ได้ตรวจเลยย่า""ตอนนั้นพ่อเราก็อย่างนี้แหละอีหนู...ย่าว่าต้องท้องแล้วล่ะ"ทองม้วนค่อนข้างมั่นใจนิโคลัสเองก็ยืนยิ้มแก้มปริเมื่อรู้ตัวส่ากำลังมีทายาทกับคนที่ตัวเองรักส่วนเกวรินทร์คิดไปคิดมาเธอก็ไม่เจอเรื่องแปลกมาเป็นเดือนกว่าแล้วเหมือนกันคงจะจริงอย่างที่ย่าเธอว่าตอนนี้เธอมีลูกกับนิโคลัสอย่างที่อยากมีแล้วจริงๆ"เค้าเป็นยังไงล่ะลูกถึงไปตกหลุมรักเค้าได้"หลังมื้อเย็นมาลีและเกวรินทร์ก็ช่วยกันล้างถ้วยล้างชามเวลานี้มาลีจึงได้โอกาสถามไถ่เรื่องความรักของลูกสาวเธอด้วยอยากรู้เหมือนกันว่าลูกเธอไปรักไปชอบคนมีอายุรุ่นราวคราวพ่ออย่างนิโคลัสได้อย่างไร"ตอนแรกก็ดูดุจนน่ากลัวแต่พอรู้จักจริงๆเค้าอบอุ่นมากเลยจ่ะแม่...ขี้บ่นนิดหน่อยแต่มีปัญหาทีไรเป็นเค้าที่ช่วยเหลือหนูทุกครั้ง""อืม... เห็นลูกสาวแม่มีความสุขแบบนี้แม่ก็ดีใจ"มาลีเห็นลูกสาวเธอพูดถึงนิโคลัสไปยิ้มไปก็รีบรู้ได้ว่าลูกเธอคงมีความสุขที่จะรักนิโคลัสจริงๆไม่ใช่เพียงแค่ผูกพันธ์เพราะความใกล้ชิดเท่านั้นเธอรู้อย่างนี้ก็ค่อยโล่งใจที่เกวรินทร์ไม่ได้รู้สึกแค่ชั่ววูบส่วนนิโคลัสมาลีก็วางใจที่เขาเป็นคนดูแลลูกของเธอเพราะนิโคลัสเป็นผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะและ
จันทบุรีสวนไพรวัลย์บ้านสวนไพรวัลย์เป็นที่ของไพรวัลย์และทองม้วนปู่และย่าของเกวรินทร์ซึ่งหลังจากที่ไพรวัลย์เสียเมื่อหลายสิบปีก่อนมาลีและพนาก็มาบริหารต่อเรื่อยมาสวนนี้มีอาณาเขตกว้างขวางมีทั้งสวนเงาะลำใยทุเรียนและทุกคนก็อาศัยกันอยู่ในสวนนี้ด้วยบ้านที่พนามาลีและทองม้วนอาศัยอยู่เป็นบ้านเรือนไทยโบราณที่ปลูกตั้งแต่สมัยไพรวัลย์และมาลีพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆจวบจนถึงตอนนี้ก็หลายสิบปีแล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านเรือนไทยหลังค่อนข้างใหญ่โตเมื่อก่อนเป็นใต้ถุนโล่งแต่พอทองม้วนแก่ตัวเข้าพนาก็ต่อเติมห้องหับที่ชั้นล่างแถบหลังบ้านเพื่อที่ทองม้วนจะได้ไม่ต้องขึ้นลงบันไดให้ลำบากส่วนพนาและมาลีเองก็ย้ายมานอนกันข้างล่างเช่นกันเพราะสะดวกกว่าอยู่ข้างบนมากตอนนี้ห้องนอนชั้นบนเห็นจะมีแค่ห้องของเกวรินทร์เท่านั้น"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย"เสียงบ่นพึงพำของเกวรินทร์หญิงสาวหน้าสวยวัย21ย่าง22ปีเธอพึ่งเรียนจบบริหารหมาดๆจากมหาลัยในกรุงเทพมหานครหญิงสาวเป็นคนผอมแห้งสูง160 ผิวสีน้ำผึ้งใบหน้ากลมแก้มป่องผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกยาวถึงกลางหลังคิ้วบางได้รูปตากลมหางตาเฉี่ยวเหมือนลูกแมวจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางเป็นกระจับตอนนี
วัดxxมาลีและทองม้วนพาเกวรินทร์มาวัดที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนักเมื่อมาถึงก็รีบพึ่งไปที่กุฏิหลวงตาแม้นหลวงตาที่มีเมตตาสูงและช่วยเหลือคนมามากหลังจากที่พนาตามหลวงตาออกมาจากกุฏิให้ออกมาดูลูกสาวตนได้หลวงตาก็นั่งมองเกวรินทร์อยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาเสียงอ่อนตัวท่านเองไม่สามารถแก้ไขอะไรให้ได้เพราะตัวเกวรินทร์เป็นคนผูกยังไงก็ต้องเป็นคนแก้ตอนนี้ตัวท่านทำได้แค่แนะแนวทางเท่านั้น"อืม..รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านเดี๋ยวก็หาย"เกวรินทร์นั่งน้ำตาไหลเพราะที่เธอเป็นแบบนี้คงเป็นเพราะคำที่เธอบนบานเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน"หมายความว่ายังไงคะ"มาลีมองลูกสาวตนอย่างไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะเงยหน้าถามหลวงตาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ"ลูกโยมไปบนบานไว้ผลสำเร็จขึ้นแล้วแต่ยังไม่ได้แก้บน""ฉันว่าแล้วเชียว...เราไปบนอะไรไว้ล่ะอีหนู"สิ้นเสียงหลวงตาแม้นทองม้วนก็ตบเข่าฉาดเพราะเธอนั้นคิดไม่ผิดว่าสิ่งที่หลานเธอเป็นก็เป็นเพราะเรื่องเล้นลับหลังจากนี้ก็แค่ให้หลานสาวเธอแก้บนเสียก็จบเรื่อง"แล้วเราบนอะไรไว้จะได้แก้"มาลีเอ่ยถามลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ"เขียนให้แม่กับย่าเรารับรู้นะโยม"หลวงตาแม้นยื่นปากกากับกระดาษวางให้เกวรินทร์ได้หยิบ เกวรินทร์