"ฉันไม่ได้ยอมรับว่าเอาเนื้อตัวเข้าแลกไม่ได้มีความคิดอย่างที่เธอคิดจะทำ...ฉันแค่ทำงานให้ดีแค่นี้บอสก็เอ็นดูแล้ว...แล้วถ้าคนที่บอสเอ็นดูมากๆอย่างฉันบอกไปฟ้องบอสว่าเธอพูดอะไรไว้บ้างและก็แอบเป่าหูบอสว่าเธอไม่สมควรทำงานที่นี่ต่อไปบอสก็คงเชื่อฉัน"
เอเลน่าเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรเกวรินทร์กลับเพราะเธอรู้ว่าช่วงที่นิโคลัสป่วยเกวรินทร์เป็นคนดูแลใกล้ชิดหากเธอต้องถูกไล่ออกตอนนี้คงไม่ดีแน่เพราะบริษัทนี้สร้างเงินให้เธอไม่น้อย
"ที่แท้ก็ไม่แน่จริง..คนแบบนี้ใครได้ใกล้เป็นประสาทเสีย"
“เอเลน่าคงไม่กล้าแล้วล่ะขอบใจนะเกว”
สองสาวรู้ว่าคนอย่างเอเลน่าเก่งแต่ปากแต่ความเก่งแต่ปากของเธอก้ทำคนอื่นประสาทได้เช่นกันเกวรินทร์จึงต้องอ้างนิโคลัสขู่เอาไว้ก่อนเพราะใช้วิธีนี้ทีไรก็ได้ผลทุกทีไป
บ้านริตา
“เรียกฉันมามีอะไรจะคุย”
รัตนาเข้ามาหาริตาที่บ้านได้ก็รีบถามถึงธุระสำคัญที่ลูกสาวเธอจะคุยด้วยทันที
"คุณแม่คะริตามีเรื่องจะปรึกษาค่ะ"
"มีอะไร..."
"คือ..ริตาท้องค่ะ"
"ห้ะ...จริงเหรอลูกแดเนียลใช่ไหม"
รัตนายิ้มร่าเพราะคิดว่าลูกในท้องของริตาคือลูกแดเนียล
"ไม่ใช่ค่ะ..."
ริตารับส่ายหัวก่อนที่แม่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
"อะไรนะ"
ริตาไม่รู้ว่าตัวเองท้องกับใครเพราะความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อของเด็กเป็นเพียงความสัมพันธ์ตอนเมาขณะที่เที่ยวสถานบันเทิงเท่านั้น
"แกนี่มันจริงๆเลย"
รัตนาถึงขั้นกุมขมับที่ริตาเอาปัญหามาให้เธออีกแล้ว
"จะทำยังไงดีคะ..."
"ฉันคิดออกแล้ว"
รัตนาเห็นทีต้องพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสจะปล่อยมห้ลุกเธอท้องไม่มีพ่อแบบนี้ไม่ได้ไม่อย่างนั้นได้ขายหน้าในแวดวงสังคมเป็นแน่
สามวันต่อมา
เกวรินทร์ที่กำลังจะมารับเอกสารจากนุดีเพื่อเอาไปให้นิโคลัสแต่เธอก็ต้องรีบวิ่งมาประคองนุดีเมื่อเห็นว่านุดีกำลังจะเป็นลม
"พี่นุดีเป็นอะไรคะ"
"พี่เวียนหัวนิดหน่อยน่ะ"
"ไปหาหมอไหมคะเกวพาไปค่ะ"
เกวรินทร์เห็นนุดีเป็นแบบนี้มาสองสามวันแล้วจึงอาสาจะพานุดีไปหาหมอ
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆเกว”
“ไม่เป็นไรได้ไงคะดูสิหน้าซีดหน้าเซียวเลย”
"คือพี่...ท้องน่ะเกว"
นุดีกระซิบข้างหูเกวรินทร์เบาๆเธอรู้ตัวมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่อยากจะเก็บเป็นความลับเพราะจะบอกแดเนียลและทุกคนทีเดียวในวันเกิดของแดเนียลอาทิตย์หน้าแต่เมื่อเห็นเกวรินทร์คะยั้นคะยอให้ไปหาหมอเธอจึงต้องบอกความจริง
"หา...จริงเหรอคะ"
"อืม...พี่ยังไม่ได้บอกใครเกวเก็บเป็นความลับนะพี่จะรออาทิตย์หน้าบอกวันเกิดพี่แดนทีเดียว"
"ได้ค่ะ...เกวจะเก็บให้มิดเลย..แล้วพี่นุดีมีอาการแพ้ท้องแบบนี้คุณแดเนียลไม่สงสัยเหรอคะ"
"ตอนนี้พี่แดนยุ่งอยู่กับออฟฟิศใหม่ไม่ได้มาหาพี่เท่าไรไม่น่าจะสงสัย"
"อ๋อ...อย่างนี้ค่อยดีหน่อยว่าแต่พี่นุดีจะกินอะไรได้บ้างคะเกวจะไปหาซื้อมาให้"
"ตั้งแต่เมื่อเช้าพี่ก็กินได้แค่น้ำเปล่าน้ำผลไม้ก็กินไม่ได้"
"อืม...น้ำผลไม้ก็กินไม่ได้...ลองพวกของหวานไหมคะพวกเค้กอะไรแบบนี้"
"ลองดูก็ได้จ่ะพี่ก็รู้สึกอยากกินเหมือนกัน"
นุดีพยักหน้ารับเธอเองก็อยากทานพวกของหวานเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ลองเสียทีเพราะกลัวว่าจะอาเจียนอีก
ครู่ต่อมา
"ดีนะคะที่กินได้เกวจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"
ไม่นานนักเค้กที่เกวรินทร์สั่งก็มาส่งนับว่าของที่สั่งมาถูกใจนุดีไม่น้อยเพราะตอนนี้กินไปจนจะครึ่งปอนด์แล้วทำเอาคนซื้อให้ยิ้มแก้มปริที่เห็นนุดีทานได้
อาทิตย์ต่อมา
วันนี้เป็นวันถ่ายโฆษณาทุกคนเตรียมตัวกันมาที่โครงการตั้งแต่เช้าและวันนี้ก็มีนายแบบตัวน้อยอย่างเดนิสเด็กชายจ้ำม่ำวัยหกเดือนลูกของโจเซฟกับโซเฟียเพื่อนแดเนียลมาร่วมเฟรมแสดงเป็นลูกของนิโคลัสและเกวรินทร์ด้วย
"คุณนิโคลัสลองอุ้มเดนิสสิคะ"
"ครับ.."
โซเฟียให้นิโคลัสสร้างความคุนเคยกับนิโคลัสก่อนจะทำการถ่ายทำดูท่าลูกชายของเธอจะชอบนิโคลัสไม่น้อยเพราะยอมให้นิโคลัสอุ้มโดยที่ไม่งอแงทั้งที่เจอกันครั้งแรก
"แอ้..."
"ไงเจ้าหนูอารมณ์ดีเชียว"
"เดนิสเป็นเด็กเลี้ยงง่ายไม่ค่อยงอแงค่ะ...คุณทำความคุ้นเคยกับเค้าไปนะคะเวลาเข้าฉากจะได้สมจริง"
"ครับ"
โซเฟียปล่อยให้นิโคลัสอยู่กับเดนิสลำพังเพราะจะดูว่าหากไม่มีเธออยู่ด้วยเดนิสจะงอแงหรือไม่หากไม่งอแงจะได้ไม่เป็นอุปสรรคเวลาที่ถ่ายทำโฆษณา
“แอ้..แอ้..”
“ไง..ชอบเคราฉันงั้นเหรอ..โตขึ้นนายก็ไว้บ่างสิเดนิส”
นิโคลัสเอ่ยหยอกเล่นกับเจ้าหนูน้อยตัวกลมที่ลูบเคราเขาเล่นไม่ยอมปล่อย
“แอร๊ะ..”
เด็กชายยิ้มปากบานเมื่อนิโคลัสคุยเล่นด้วยทำให้นิโคลัสยิ่งเอ็นดูเจ้าหนูน้อยคนนี้ขึ้นไปอีกเมื่อเดนิสทำท่าฟังเขารู้เรื่อง
“ทำท่าอย่างกับเข้าใจที่ฉันพูดงั้นแหละ...ฉันชักจะชอบนายแล้วสิงานหน้าเป็นนายแบบโฆษณาให้ฉันอีกดีหรือเปล่าล่ะ”
“แอ้..อืมม..”
นิโคลัสนั่งเล่นกับเดนิสพักใหญ่ขณะที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเดนิสไม่เคยหยุดส่งเสียงอ้อแอ้เพราะท่าจะถูกชะตากับนิโคลัสเสียแล้ว
"บอสดูเลี้ยงเด็กคล่องนะคะ"
นุดีเข้ามานั่งคุยกับนิโคลัสเพราะเห็นว่าเขาเล่นกับเดนิสพักใหญ่แล้วอีกอย่างเธอก็อยากจะรู้ด้วยว่านิโคลัสนั้นมีปฏิสัมพันธ์ดีกับเด็กทารกแค่ไหน
"ผมก็เคยอุ้มมาบ้างแต่ก็ไม่ได้ถนัดเท่าไร...เกวล่ะ"
"แต่งหน้าทำผมอยู่ค่ะอีกเดี๋ยวคงออกมา"
"ฉากแรกเราถ่ายกันที่ไหน"
"บนเตียงค่ะเริ่มตั้งแต่ตื่นนอนบนเตียงแล้วเกวก็เข้าครัวส่วนบอสก็จะมีถ่ายตรงสวนหย่อมหน้าบ้านกับเดนิสถ้ามีฉากอื่นๆเดี๋ยวคุณอาเทอร์จะบอกอีกทีค่ะ"
"อืม...แล้วฉันต้องแสดงยังไงบ้างฉันไม่ค่อยเก่งเรื่องพวกนี้เท่าไร"
"เดี๋ยวคุณอาเทอร์จะคอยกำกับค่ะบอสไม่ต้องกังวลนะคะ"
นุดีไม่ห่วงเรื่องการแสดงอยู่แล้วเพราะการถ่ายโฆษณาครั้งนี้อาเทอร์บอกกับเธอว่าจะเน้นความเป็นธรรมชาติเรื่องบทไม่มีอะไรมากอีกอย่างนุดีก็เชื่อมือในทีมงานถ่ายโฆษณาที่แดเนียลหามาให้เพราะดูจากผลงานที่ผ่านมาของทีมนี้ก็ไม่มีที่ติเลย
"โอเค"
"ดูท่าเดนิสจะชอบบอสนะคะมองแต่บอส"
"ไม่งอแงก็ดีแล้วจะได้ถ่ายเสร็จไวๆ"
“บอสเข้ากับเด็กได้ดีนะคะ”
“ไม่ได้คุยอะไรกับเกวมาใช่หรือเปล่า”
นิโคลัสรู้สึกว่าวันนี้นุดีจะคุยกับเขาเยอะเป็นพิเศษเขาหวังในใจว่าเธอคงไม่ได้นัดแนะอะไรกับเกวรินทร์มาก่อนหน้านี้หรอกนะ
“เอ่อ...คุยอะไรเหรอคะ?”นุดีถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเกือบถูกจับได้“เปล่า...ผมถามไปอย่างนั้น”“เกวออกมาแล้วไปเตรียมตัวถ่ายกันดีกว่าค่ะ”นุดีรีบลุกหนีจากนิโคลัสเมื่อเห็นเกวรินทร์ออกมาจากโซนแต่งตัวเพราะกลัวว่าหากเธอเผลอพูดอะไรมากไปคงถูกนิโคลัสสงสัยแน่นอนว่าเธอกำลังช่วยเหลือเกวรินทร์อยู่ครึ่งชั่วโมงต่อมาตอนนี้ถึงขั้นตอนการถ่ายทำของฉากแรกอาเทอร์ผู้กำกับหนุ่มฝีมือดีจัดฉากให้เกวรินทร์และนิโคลัสนอนหลับกันอยู่บนเตียงโดยให้นิโคลัสรวบกอดหญิงสาวจกทางด้านหลังและมีเดนิสคลานอยู่ใกล้ๆ"คุณนิโคลัสกอดแน่นอีกนิดครับคุณเกวอย่าพึ่งลืมตาปล่อยให้เดนิสคลานเล่นบนตัวพวกคุณเลย"เกวรินทร์รีบหลับตาปี๋เมื่ออาเทอร์ตะโกนให้เธอหลับตาตอนนี้ทั้งสองนอนตัวเกร็งกันพอสมควรเพราะไม่เคยใกล้ชิดกันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มาก่อนหลังจากถ่ายฉากบนเตียงเสร็จตอนนี้ทุกคนก็ออกจากบ้านมาถ่ายที่สวนหน้าบ้านต่อแต่กว่าจะผ่านฉากบนเตียงอาเทอร์ก็ต้องบรีฟทั้งสองนานอยู่พอสมควร"พูดคุยอะไรกันก็ได้ครับแต่ขอให้ใบหน้ายิ้มเข้าไว้"ตอนนี้อาเทอร์ให้ทั้งสามนั่งปิกนิคกันที่สวนหน้าบ้านก่อนเริ่มถ่ายเขาก็บอกให้เกวรินทร์และแดเนียลพูดคุยอะไรกันก็ได้แต่ขอให้ยิ้มแย้ม
"เธอตั้งครรภ์อ่อนๆประมาณหกสัปดาห์แล้วช่วงนี้ต้องระวังให้มากนะคะ""หา..."แดเนียลอ้าปากค้างดีใจและเสียใจไปในเวลาเดียวกันเพราะวันที่เขารู้ว่าเขามีลูกแต่ดันเกือบจะเสียลูกไปเสียอย่างนั้นเพราะคนนิสัยเสียสองแม่ลูกนั่นยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจ็บใจ"จะหาอะไรล่ะคะคุณกำลังจะมีลูกไม่ดีใจหรือไง""เธอรู้"แดเนียลตกใจกว่าที่รู้ว่าเกวรินทร์รู้แสดงว่าก่อนหน้านี้นุดีก็ต้องรู้ตัวแล้วแต่ยังไม่ได้บอกกับเขา"อืม.."หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ"เดี๋ยวแล้วเธอทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้นุดีหยุดทำงาน"นิโคลัสดึงเกวรินทร์มาคุยนี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงหากนุดีท้องที่จริงจะต้องแจ้งกับเขาจะได้ให้เธอหยุดงานแต่นี่เท่ากับหญิงสาวทั้งสองช่วยกันปกปิดดีที่ตอนนี้ลูกในท้องนุดีไม่เป็นอะไรไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกผิดกว่านี้แน่เพราะก่อนหน้านี้ให้นุดีจัดการงานหลายเรื่องโดยไม่รู้ว่าเธอท้องอ่อนๆ"ก็พี่นุดีไม่ให้บอกใครไงคะเธอบอกว่าจะเซอร์ไพรซ์คุณในวันเกิด"เกวรินทร์ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่เธอถูกนุดีของเอาไว้ต่างหากและเธอก้ไม่รู้ด้วยว่าสองแม่ลูกนั่นจะมาทำเรื่อง"อาว่าต้องรีบทำอะไรให้มันจบเร็วๆแล้วล่ะ"นิโคลัสยกมือจับบ่าแดเนียลเห็นทีเรื่องของริตาแดเนียลต้องร
โรงพยาบาล"พี่นุดีคะสบายใจได้แล้วนะคะริตารับสารภาพแล้วว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกคุณแดเนียล"เกวรินทร์รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากการคุยโทรศัพท์กับนิโคลัสเมื่อครู่ก็รีบมาบอกความจริงให้นุดีรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นหลอกลวงให้นุดีสบายใจได้ว่าแดเนียลไม่ได้โกหก"อืม...ตอนนี้พี่แดนเป็นยังไงบ้าง"ตอนนี้นุดีค่อนข้างห่วงสภาพจิตใจของแดเนียลมากกว่าว่าจะเป็นอย่างไรเพราะเธอรู้ว่าแดเนียลรักแม่ของเขามากยิ่งรู้ว่าการตายของแม่ไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุแต่เกิดจากการถูกฆาตกรรมสภาพจิตใจแดเนียลจะเป็นอย่างไร"คุณนิคบอกว่าค่อนข้างเครียดค่ะ""พี่อยากไปหาพี่แดน""อย่าพึ่งขยับตัวค่ะ...ตอนนี้คุณนิคกับคุณแดเนียลกำลังกลับมาค่ะ"เกวรินทร์รีบห้ามไม่ให้นุดีลุกเพราะตอนนี้หมอยังไม่ให้นุดีขยับตัวแกร๊กก"คุณแดเนียลมาพอดีเลยเกวขอตัวนะคะ"เกวรินทร์เห็นแดเนียลเปิดประตูเข้ามาพอดีเธอจึงขอตัวออกจากห้องไปเพราะรู้ว่าทั้งสองมีเรื่องที่จะต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวส่วนเธอก็ออกมานั่งคุยกับนิโคลัสด้านนอก"สองแม่ลูกนั่นร้ายเหมือนกันนะคะ""นี่แหละความอยากได้อยากมีจนหน้ามืดตามัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"นิโคลัสรู้เลยว่าความอยากได้อยากมีของคนมันทำให้เห็นแก่
"ดี...ตามมาเลย"เกวรินทร์เห็นนิโคลัสพูดคุยด้วยสีหน้าระรื่นกับยูกิเธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศในร้านค่อนข้างอึดอัดสำหรับเธอพอสมควรเลยยิ้มไม่ค่อยจะออกเท่าไร"เธอเป็นใครเหรอคุณแดเนียลทำไมดูสนิทกับคุณนิคจัง"หลังจากที่นิโคลัสตามยูกิไปในครัวแล้วเกวรินทร์ก็ได้ทีถามแดเนียลให้หายคาใจ"เป็นเพื่อนกับคุณอาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วน่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิท""สนิทแบบแค่เพื่อนจริงเหรอ"เกวรินทร์รู้มาว่านิโคลัสไม่ค่อยสุงสิงกับผู้หญิงทั้งยังรักความเป็นส่วนตัวการที่เขาจะสนิทกับยูกิเธอคิดว่าไม่น่าจะใช่เพื่อนธรรมดา“อืม..ก็คุณยูกิเธอไม่ได้ชอบผู้ชายแถมมีนิสัยแบบผู้ชายด้วย”แดเนียลยืนยันว่ายูกิเป็นเค่เพื่อนของอาเขาจริงๆเพราะยูกิไม่ได้ชอบผู้ชาย“อืม..เข้าใจแล้วค่ะ”เกวรินทร์แอบอมยิ้มอ่อนเธอรู้แบบนี้ก็ค่อยลดอาการอึดอัดหัวใจลงได้หน่อยนุดีมองหน้ากับแดเนียลทั้งคู่อมยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยรู้ว่าทำไมเกวรินทร์ถึงอยากจะรู้นักว่านิโคลัสและยูกิมีความสัมพันธ์เป็นแบบไหนที่นั่งหน้ามุ่ยก่อนหน้าคงเป็นเพราะแอบหวงนิโคลัสเป็นแน่ครู่ต่อมาตอนนี้เกวรินทร์นั่งอยู่คนเดียวเพราะนุดีและแดเนียลเดินออกจากร้านไปหาซื้อของว่างมานั่งท
"นอนทับแขนฉันทั้งคืนยังจะแกล้งกวนฉันอีกเหรอ"ดวงตาคมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะบ่นหญิงสาวที่เธอเล่นนอนดิ้นไปมากวนเขาจนนอนไม่หลับจนต้องรวบตัวกอดเอาไว้กว่าจะหลับได้ก็เกือบฟ้าสางพอตื่นมาก็ยังไม่หยุดกวนเขาอีก"เอ่อ...ฉันขอโทษค่ะไม่รู้ว่ามานอนติดคุณตั้งแต่เมื่อไร...น่าจะสายแล้วฉันไปล้างหน้าก่อนนะคะ"เกวรินทร์ก้มหน้างุดไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอกำลังเขินจึงรีบลุกยืนขึ้นหมายจะออกไปจากห้องเพื่อไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำแต่ก็ถูกนิโคลัสดึงมือไว้เพราะเขาก็จะไปเหมือนกัน"อืม...ฉันไปด้วย"ทั้งสองเลื่อนประตูออกจากห้องมาพร้อมกันแล้วก็ต้องชะงักงันกันไปทั้งคู่เมื่อเห็นว่านุดีและแดเนียลนั่งอยู่ที่กลางบ้าน"เอ่อ...คือเมื่อคืน..เอ่อ...ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ"เกวรินทร์เห็นสายตาของแดเนียลและนุดีก็รู้เลยว่าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก"อาเห็นว่าเกวนอนไม่หลับเลยมานอนเป็นเพื่อนเท่านั้น"นิโคลัสเอ่ยเสริมช่วยเกวรินทร์อีกแรงเพราะไม่อยากถูกมองไม่ดีไม่คิดว่าทั้งสองจะมานั่งรอแบบนี้"อ๋อ.. ครับนอนเป็นเพื่อน"แดเนียลอมยิ้มกริ่มทั้งส่งสายตาหยอกเย้าคนเป็นอาก่อนจะหันมายิ้มกับนุดี"เอ่อ...เราไปเดิ
"ทำไม...รักฉันไม่ใช่หรือไง"นิโคลัสรีบรัดร่างบางมากอดเอาไว้ก่อนที่จะก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลด้วยน้ำเสียงแหบพร่า"...การที่ฉันบอกรักไม่ใช่ว่าฉันจะง่ายกับคุณที่ยังไม่ได้รักฉันตอบนะ""ใครบอกว่าฉันไม่ได้รักเธอ...ยัยเด็กบ้าเอ้ย..ฉันต้องวุ่นวายใจก็เพราะเธอ""คุณนิค...จ...จริงเหรอคะ"ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เธอมีใจให้เขานิโคลัสพยักหน้าเบาๆทั้งรวบรัดร่างบางบดจูบให้ชื่นใจอีกรอบ"อื้อ..."คนตัวโตที่กำลังมีอารมณ์รักพลุ่งพล่านอีกรอบในรอบหลายปีเขาผละริมฝีปากออกมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่ได้อยากหยุดการกระทำแม้นแต่วินาทีเดียวแต่เห็นว่าคนอ่อนประสปการณ์กำลังหายใจไม่ออกจึงจำใจต้องหยุดให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอดฟู่วว..หายใจไม่ออก""ฉันว่าต้องสอนกันอีกเยอะ""อื้อ.."เมื่อเห็นหญิงสาวได้ออกซิเจนพอประมาณแล้วนิโคลัสก็รีบอุ้มร่างบางเข้าห้องนอนค่อยๆวางร่างบางนอนราบกับฟูกประสานมือทั้งสองของเขากับมือเรียวของหญิงสาวเขาบดจูบดูดดึงริมฝีปางบางด้วยความนุ่มนวลอีกรอบค่อยๆสอดส่ายลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานเป็นระยะจนตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างคนตัวโตรู้สึกถึงอารมณ์แห่งความสุ
"ยังไม่ได้ตรวจเลยย่า""ตอนนั้นพ่อเราก็อย่างนี้แหละอีหนู...ย่าว่าต้องท้องแล้วล่ะ"ทองม้วนค่อนข้างมั่นใจนิโคลัสเองก็ยืนยิ้มแก้มปริเมื่อรู้ตัวส่ากำลังมีทายาทกับคนที่ตัวเองรักส่วนเกวรินทร์คิดไปคิดมาเธอก็ไม่เจอเรื่องแปลกมาเป็นเดือนกว่าแล้วเหมือนกันคงจะจริงอย่างที่ย่าเธอว่าตอนนี้เธอมีลูกกับนิโคลัสอย่างที่อยากมีแล้วจริงๆ"เค้าเป็นยังไงล่ะลูกถึงไปตกหลุมรักเค้าได้"หลังมื้อเย็นมาลีและเกวรินทร์ก็ช่วยกันล้างถ้วยล้างชามเวลานี้มาลีจึงได้โอกาสถามไถ่เรื่องความรักของลูกสาวเธอด้วยอยากรู้เหมือนกันว่าลูกเธอไปรักไปชอบคนมีอายุรุ่นราวคราวพ่ออย่างนิโคลัสได้อย่างไร"ตอนแรกก็ดูดุจนน่ากลัวแต่พอรู้จักจริงๆเค้าอบอุ่นมากเลยจ่ะแม่...ขี้บ่นนิดหน่อยแต่มีปัญหาทีไรเป็นเค้าที่ช่วยเหลือหนูทุกครั้ง""อืม... เห็นลูกสาวแม่มีความสุขแบบนี้แม่ก็ดีใจ"มาลีเห็นลูกสาวเธอพูดถึงนิโคลัสไปยิ้มไปก็รีบรู้ได้ว่าลูกเธอคงมีความสุขที่จะรักนิโคลัสจริงๆไม่ใช่เพียงแค่ผูกพันธ์เพราะความใกล้ชิดเท่านั้นเธอรู้อย่างนี้ก็ค่อยโล่งใจที่เกวรินทร์ไม่ได้รู้สึกแค่ชั่ววูบส่วนนิโคลัสมาลีก็วางใจที่เขาเป็นคนดูแลลูกของเธอเพราะนิโคลัสเป็นผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะและ
จันทบุรีสวนไพรวัลย์บ้านสวนไพรวัลย์เป็นที่ของไพรวัลย์และทองม้วนปู่และย่าของเกวรินทร์ซึ่งหลังจากที่ไพรวัลย์เสียเมื่อหลายสิบปีก่อนมาลีและพนาก็มาบริหารต่อเรื่อยมาสวนนี้มีอาณาเขตกว้างขวางมีทั้งสวนเงาะลำใยทุเรียนและทุกคนก็อาศัยกันอยู่ในสวนนี้ด้วยบ้านที่พนามาลีและทองม้วนอาศัยอยู่เป็นบ้านเรือนไทยโบราณที่ปลูกตั้งแต่สมัยไพรวัลย์และมาลีพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆจวบจนถึงตอนนี้ก็หลายสิบปีแล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านเรือนไทยหลังค่อนข้างใหญ่โตเมื่อก่อนเป็นใต้ถุนโล่งแต่พอทองม้วนแก่ตัวเข้าพนาก็ต่อเติมห้องหับที่ชั้นล่างแถบหลังบ้านเพื่อที่ทองม้วนจะได้ไม่ต้องขึ้นลงบันไดให้ลำบากส่วนพนาและมาลีเองก็ย้ายมานอนกันข้างล่างเช่นกันเพราะสะดวกกว่าอยู่ข้างบนมากตอนนี้ห้องนอนชั้นบนเห็นจะมีแค่ห้องของเกวรินทร์เท่านั้น"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย"เสียงบ่นพึงพำของเกวรินทร์หญิงสาวหน้าสวยวัย21ย่าง22ปีเธอพึ่งเรียนจบบริหารหมาดๆจากมหาลัยในกรุงเทพมหานครหญิงสาวเป็นคนผอมแห้งสูง160 ผิวสีน้ำผึ้งใบหน้ากลมแก้มป่องผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกยาวถึงกลางหลังคิ้วบางได้รูปตากลมหางตาเฉี่ยวเหมือนลูกแมวจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางเป็นกระจับตอนนี