ตอนที่39 ตอนจบ

"ยังไม่ได้ตรวจเลยย่า"

"ตอนนั้นพ่อเราก็อย่างนี้แหละอีหนู...ย่าว่าต้องท้องแล้วล่ะ"

ทองม้วนค่อนข้างมั่นใจนิโคลัสเองก็ยืนยิ้มแก้มปริเมื่อรู้ตัวส่ากำลังมีทายาทกับคนที่ตัวเองรัก

ส่วนเกวรินทร์คิดไปคิดมาเธอก็ไม่เจอเรื่องแปลกมาเป็นเดือนกว่าแล้วเหมือนกันคงจะจริงอย่างที่ย่าเธอว่าตอนนี้เธอมีลูกกับนิโคลัสอย่างที่อยากมีแล้วจริงๆ

"เค้าเป็นยังไงล่ะลูกถึงไปตกหลุมรักเค้าได้"

หลังมื้อเย็นมาลีและเกวรินทร์ก็ช่วยกันล้างถ้วยล้างชามเวลานี้มาลีจึงได้โอกาสถามไถ่เรื่องความรักของลูกสาวเธอด้วยอยากรู้เหมือนกันว่าลูกเธอไปรักไปชอบคนมีอายุรุ่นราวคราวพ่ออย่างนิโคลัสได้อย่างไร

"ตอนแรกก็ดูดุจนน่ากลัวแต่พอรู้จักจริงๆเค้าอบอุ่นมากเลยจ่ะแม่...ขี้บ่นนิดหน่อยแต่มีปัญหาทีไรเป็นเค้าที่ช่วยเหลือหนูทุกครั้ง"

"อืม... เห็นลูกสาวแม่มีความสุขแบบนี้แม่ก็ดีใจ"

มาลีเห็นลูกสาวเธอพูดถึงนิโคลัสไปยิ้มไปก็รีบรู้ได้ว่าลูกเธอคงมีความสุขที่จะรักนิโคลัสจริงๆไม่ใช่เพียงแค่ผูกพันธ์เพราะความใกล้ชิดเท่านั้นเธอรู้อย่างนี้ก็ค่อยโล่งใจที่เกวรินทร์ไม่ได้รู้สึกแค่ชั่ววูบ

ส่วนนิโคลัสมาลีก็วางใจที่เขาเป็นคนดูแลลูกของเธอเพราะนิโคลัสเป็นผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะและฐานะที่ดีมากพอที่จะดูแลลูกเธอได้เป็นอย่างดี

22.00​ น.

"ดูท่าเจ้าเกวจะสดใสขึ้นเยอะเลยนะ"

"จ่ะ...แต่ฉันห่วงว่าวันนึงลูกเราจะต้องมีปัญหาของช่องว่างระหว่างวัย"

เรื่องอื่นมาลีไม่ห่วงเลยนอกจากเรื่องช่องว่างระหว่างวัยของทั้งสองเพราะรู้ตัวว่าลูกสาวตนค่อนข้างจะหัวดื้อ

"เห้อ...เรื่องปัญหาคู่ผัวตัวเมียที่ไหนก็ต้องมีกันบ้างให้พวกเค้าเรียนรู้กันเอาเองพ่อว่านิคผ่านอะไรมามากพอที่จะจัดการกับลูกเรา...และไอ้ปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคู่ของลูกเรานี่แหละที่จะทำให้ลูกเราโตขึ้น"

พนาเข้าใจว่ามาลีห่วงเขาเองก็เช่นกันแต่เขาคิดว่าชีวิตคู่จะมีปัญหาบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติไม่เจอปัญหาก็ไม่รู้จักแนวทางแก้ไขเขาเป็นพ่อเป็นแม่ก็แค่คอยยืนเป็นที่ปรึกษาที่พักใจให้ลูกก็พอ

สองเดือนต่อมา

"ตอนนี้เกวรินทร์ท้องเข้าเดือนที่สามแล้วนิโคลัสดูแลประคบประหงมภรรยารักเป็นอย่างดีไม่ยอมให้เธอหยิบจับอะไรเพราะเป็นห่วงว่าจะกระทบกระเทือนถึงลูกในท้องจนเกวรินทร์เริ่มอึดอัดกับความเป็นห่วงจนเกินเหตุของเขา

"บอกว่าไม่ให้ทำอะไรไง"

นิโคลัสกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นเขาเห็นภรรยารักกำลังปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะทานข้าวก็รีบไปดึงมือเธอออกไม่ยอมให้ทำอะไร

"ให้ฉันนั่งๆนอนๆเฉยๆเบื่อแย่เลยค่ะ"

เกวรินทร์บ่นหน้าบูดหน้าบึ้งไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องห้ามทั้งที่เธอก็ยังมีมือมีเท้าปกติ

"เธอยังท้องอ่อนๆไม่เข้าเดือนที่สี่ดีหมอก็บอกแล้วไงว่าต้องระวังให้มาก"

"บ่นฉันตลอดเลยอะไรก็บ่นๆๆ"

"เธออย่าดื้อกับฉันได้หรือเปล่าที่ฉันห้ามเพราะฉันห่วงเธอกับลูกนะ"

"....."

หญืงสาวเดินหน้ามุ่ยหมายจะกลับกลับเข้าห้องไปเพราะเบื่อที่ต้องฟังเขาห้ามโน่นห้ามนี่

"จะไปไหนเกว...อย่าเดินหนีเป็นเด็กได้ไหม"

คราแรกแค่รำคาญที่สามีตนห้ามนั่นห้ามนี่แต่ตอนนี้เธอเริ่มหัวร้อนเพราะคำที่นิโคลัสว่าเธอเด็กสาวเจ้าหันกลับมามองค้อนสามีให้เขาได้รับรู้ว่าเธอไม่พอใจกับคำพูดของเขาก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป

"จะทำยังไงกับเธอดีนะ"

นิโคลัสไม่รู้จะห้ามเกวรินทร์อย่างไรแล้วเพราะเธอดันไม่เข้าใจความห่วงใยของเขาเอาเสียเลย

22.00​ น.

ตั้งแต่เย็นจวบจนตอนนี้เกวรินทร์ไม่เคยพูดกับสามีเธอสักคำดึกแล้วก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลครรภ์เงียบๆจนนิโคลัสต้องมารวบอุ้มเธอจากโซฟาไปนอนที่เตียงนุ่ม

"มานอนได้แล้วเกวดึกแล้ว

เมื่อร่างบางถูกวางที่เตียงได้เธอก็นอนพลิกหันหลังให้นิโคลัสทันทีโดยที่ไม่พูดอะไรด้วยอย่างเคย

"เธอยังงอนฉันอีกเหรอ"

คนเป็นสามีอย่างนิโคลัสถึงกับนอนมองภรรยาจอมดื้อด้วยแววที่อ่อนใจคิดว่าวันนี้เธอคงไม่เลิกงอนเขาง่ายๆแน่จึงหลับตาพักผ่อนเอาแรงก่อนดีกว่าหากชวนกันคุยตอนนี้คงทะเลาะหนักกว่าเดิมจะเสียเวลาพักผ่อนเปล่าๆ

วันต่อมา

วันนี้หลังจากนิโคลัสออกไปทำงานเกวรินทร์ก็นั่งรถไปหานุดีที่บ้านชวนหญิงสาวท้องโตออกมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเพราะเบื่อการนั่งๆนอนๆอยู่แต่บ้านเต็มทน

"นึกยังไงชวนพี่มาเดินเล่น"

"เกวเบื่อค่ะ...ก็คุณนิคเล่นสั่งให้เกวหยุดทำโน่นทำนี่เกวเบื่อ"

"ก็เพราะบอสเป็นห่วงเกวไง..ตอนแรกพี่แดนก็เป็นแต่พี่ก็เข้าใจพยายามพูดกับเค้าว่าเรายังทำได้และระวังตัวเองอยู่แล้ว...พูดกันตรงๆอย่าใช้อารมณ์เดี๋ยวก็เข้าใจกันเองเชื่อพี่"

"เกวไม่อยากพูด... เพราะเกวรำคาญคำสั่งคุณนิค..เกว​ดูงี่เง่ามากเลยใช่หรือเปล่าคะ"

เกวรินทร์เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเธอคงงี่เง่าจริงๆแทนที่จะพูดให้นิโคลัสเข้าใจว่าเธอต้องการอะไรแต่กลับเงียบ

"ไม่หรอกเกวที่เกวดูคิดมากก็เพราะอารมณ์คนท้องมันแปรปรวนง่ายต่างหาก"

ตอนนี้นุดีคิดว่าเธอเข้าใจทั้งนิโคลัสและเกวรินทร์เพราะเธอก็เคยผ่านปัญหาแบบนี้มาก่อนจนตอนนี้เธอและแดเนียลเข้าใจกันดีแล้ว

ระหว่างที่สองสาวกำลังยืนคุยกันอยู่นั้นนิโคลัสก็เดินเข้ามาทักพร้อมกับสาวสวยคนหนึ่งที่เดินตามนิโคลัสมาติดๆ

"เกว.. ออกมาข้างนอกทำไมไม่บอกฉัน"

เกวรินทร์ไม่ได้สนใจที่จะกลัวนิโคลัสบ่นว่าออกมาข้างนอกไม่บอกแล้วคราแรกว่าจะหายงอนแต่ตอนนี้ความงอนเพิ่มเป็นทวีคูณเมื่อเห็นเขาอยู่กับผู้หญิง

"คุณมาคุยกับผู้หญิงคนอื่นข้างนอกยังไม่บอกฉันเลยค่ะ"

"นี่อแมนด้าลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท...เรามาทานข้าว...เกว"

ยังไม่ทันที่นิโคลัสจะพูดได้จบประโยคภรรยาตัวน้อยของเขาก็เดินฉับๆหนีไปเสียแล้ว

"เดี๋ยวนุดีตามไปเองค่ะ.. เกวจะไปไหน"

นุดีเห็นว่านิโคลัสจะตามเกวรินทร์ไปตอนนี้คงดูเสียมารยาทกับลูกค้าพอสมควรเธอจึงอาสาไปตามเองจะดีกว่า

หลังจากที่เกวรินทร์เดินหนีจากนิโคลัสก็ชวนนุดีกลับบ้านมาถึงย้านนุดีเธอก็เอาแต่ขลุกอยู่ที่นี่บอกว่าจะไม่ยอมกลับจนแดเนียลต้องโทรตามให้อาของเขามารับภรรยาตัวเองที่นี่

"ไปนั่งกินอาหารกับผู้หญิงไม่บอกสักคำ"

ร่างบางนั่งกำมือแน่นน้ำตาคลอเขาสั่งเธอสารพัดห้ามทำโน่นทำนี่ทีเขาไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนอื่นยังไม่รายงานเธอสักคำยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

"เกวอยู่ไหนนุดี"

นิโคลัสมาถึงบ้านแดเนียลกับนุดีได้ก็รีบถามหาเกวรินทร์ทันทีเขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักที่เกวรินทร์ชอบที่จะหนีการพูดคุยกับเขาเวลางอน

"ในห้องค่ะ"

"เธอเป็นอะไรกันแน่"

"น่าจะงอนเรื่องที่บอสไม่ยอมให้เธอทำอะไรแล้วก็บอสอยู่กับลูกค้าสองต่อสอง"

"เห้อ...เกวน่าจะรู้ตัวว่าวันนี้ทำเสียมารยาท"

กว่าเขาจะขอตัวจากอแมนด้ากลับเขาต้องขอโทษเธอพักใหญ่ที่ภรรยาของเขาดันมาไม่พอใจเขาและอแมนด้าแบบนั้นดีที่ลูกค้าเขาเข้าใจอารมณ์ผู้หญิง

"คนท้องมักจะอารมณ์แปรปรวนบอสค่อยๆคุยกับเกวนะคะ"

นุดีย้ำให้นิโคลัสได้ฟังเพราะคิดว่าเขาน่าจะลืมว่าอารมณ์คนท้องมันจะไม่ค่อนปกติเหมือนคนทั่วไป

"ใช่ครับรับมือกับคนท้องเราต้องผิดก่อนเสมอครับอาถึงจะคุยกันรู้เรื่อง"

แดเนียลเอ่ยเสริมก่อนจะเปรยสายตามองหน้านุดีด้วยรอยยิ้มอ่อน..ที่สอนได้เพราะเคยผ่านช่วงนี้มาเหมือนกัน

นิโคลัสเองก็ลืมคิดข้อนี้ไปเหมือนกันเพราะคิดว่าคุยกันด้วยเหตุผลเกวรินทร์น่าจะเข้าใจการมีลูกครั้งแรกถือเป็นประสปการณ์จริงๆ

แดเนียลยื่นกุญแจห้องที่เกวรินทร์อยู่ให้อาของเขาก่อนจะชวนนุดีไปที่อื่นเพราะเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้เคลียกันเอง

"กลับบ้านเถอะนะ"

นิโคลัสเข้าห้องมาได้ก็รีบเข้าไปนั่งคุยกับเกวรินทร์ขอร้องให้เธอกลับบ้านกับเขา

"ไม่กลับ"

"อย่าดื้อเป็นเด็กได้ไหม...วันนี้ออกไปข้างนอกก็ไม่บอกฉันแถมทำเสียมารยาทกับลูกค้าอีก"

"ฉันเป็นเด็กก็ต้องดื้อเรื่องปกติอยู่แล้ว...ฉันไปข้างนอกไม่บอกคุณส่วนคุณก็นั่งทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่นไม่บอกฉันเหมือนกัน"

"เกว...ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอที่นี่นะ"

"ก็กลับไปสิ"

"ได้..แต่เธอต้องกลับด้วย"

นิโคลัสเห็นทีพูดคุยที่นี่คงยืดเยื้ออยู่แบบนี้จึงใช้วิธีรวบอุ้มเธอเลยแล้วกัน

"ปล่อยยย.."

แม้นหญิงสาวจะโวยวายบ้างแต่เธอก็รู้ตัวว่าโวยวายมากมายไม่ได้ด้วยเป็นห่วงลูกในท้องนิโคลัสขับรถไม่นานนักก็พาภรรยาตัวเล็กมาถึงบ้าน

"เกว...เปิดประตู"

เมื่อมาถึงบ้านได้สาวเจ้าก็เข้าห้องปิดประตูหนีนิโคลัสเพราะไม่อยากจะมองหน้าสามีเธอเท่าไรนักเพราะยังเคืองอยู่มากพอสมควร

"มาว่าฉันเด็กทำไม...ฉันเป็นแม่คนแล้วฉันโตแล้ววว"

เกวรินทร์ตะโกนมาจากในห้องด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"จะไม่ให้ว่าก็อย่าทำตัวแบบนี้เปิดประตูมาคุยกัน"

"ไม่..."

แกร๊กก

ไม่นานนักเสียงประตูก็เปิดพร้อมคนตัวโตเดินดุ่มๆเข้ามาหาเธอที่นิโคลัสเงียบไปเมื่อครู่เขาเพียงไปหากุญแจมาไขห้องนอน

"เข้ามาได้ไง"

"ที่นี่บ้านใครล่ะ"

นิโคลัสพยายามใจเย็นพูดคุยกับหญิงสาวเสียงอ่อนรวบกอดเธอเอาไว้เบาๆเพราะเริ่มย้ำกับตัวเองถึงคำที่แดเนียลบอกมาว่าต้องผิดไปก่อนคิดว่าการจะให้หญิงสาวหายงอนในตอนนี้เขาต้องใช้ไม้อ่อนกับเธอ

"อย่ามายุ่ง..ไม่ต้องมากอด"

เกวรินทร์ยังคงเคืองคำว่าเด็กที่นิโคลัสชอบบ่นเธอไม่หาย

"คุยกันดีๆได้ไหม...ที่ฉันหวงฉันห้ามเพราะเป็นห่วงเข้าใจกันหน่อยได้หรือเปล่า"

"เข้าใจ"

"แล้วโกรธเรื่องอะไร"

"ฉันไม่ชอบให้มาว่าฉันเด็ก...ฉันไม่ใช่เด็กแค่คุณแก่กว่าฉันเยอะเท่านั้น...อีกอย่างทีคุณนั่งกินข้าวกับผู้หญิงยังไม่บอกฉันเลย"

เมื่อนิโคลัสเริ่มอ่อนลงเกวรินทร์ก็เริ่มที่จะยอมพูดเรื่องในใจมากขึ้นตอนนี้นิโคลัสจึงพอจะรู้แล้วที่เธอกะฟัดกะเฟียดเพราะอะไร

"หึง.."

"......"

เกวรินทร์ไม่ตอบกลับได้แต่เพียงหันหน้าหนีเล็กน้อยเพราะที่เขาพูดมาว่าหึงก็จริงอย่างที่เขาพูด

"ฉันก็คุยกับลูกค้าเป็นเรื่องปกติขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอ..."

"ขอโทษเหรอ"

"อืม..ฉันขอโทษฉันผิดทุกอย่าง"

"ใช่...คุณผิดทุกอย่าง...คุณไม่คิดบ้างหรือไงว่าฉันก็ต้องระวังตัวเองในทุกการกระทำอยู่แล้ว"

"อืม..ฉันรู้แต่ก็ห่วงอยู่ดีเอาเป็นว่าถ้าเธอจะไปไหนก็ต้องบอกฉันก่อนเข้าใจหรือเปล่าแล้วถ้าฉันจะไปไหนกับลูกค้าผู้หญิงจะบอกก่อน...เรามาคุยดีๆกันนะ"

"ก็ได้"

"หายโกรธแล้วนะ"

"ก็ได้ค่ะ"

นิโคลัสยกมือหนาชูนิ้วก้อยขอคืนดีกับภรรยารักไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ก็เพราะทีภรนยาที่อ่อนกว่าหลายสิบปีแต่ก็เต็มใจหากมันทำให้เธอกลับมาอารมณ์ดีได้

หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาเป็นปีตอนนี้เกวรินทร์กับนิโคลัสก็เป็นพ่อแม่เต็มตัวมาหกเดือนแล้วหลังจากที่หนูน้อยเอริคเด็กชายจ้ำม่ำเกิดมาก็มาเติมเต็มความสุขให้เกวรินทร์และนิโคลัสมากขึ้น

แม้นจะมีปัญหากระทบกระทั่งกันบ้างแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพราะทั้งสองก็รู้แก่ใจว่าปัญหามันคือสีสันของชีวิตคู่อยู่แล้วขอแค่ผ่านไปด้วยกันได้เป็นพอ

ถึงช่วงเวลานี้เกวรินทร์รู้ตัวเลยว่าเธอมีความสุขเพิ่มมากขึ้นทุกวันหากให้ย้อนเวลากลับไปได้เธอก็จะไม่แก้ไขอะไรมันทั้งนั้นเพราะทุกๆเรื่องทั้งดีและร้ายมันทำให้เธอมายืนในจุดที่มีความสุขเช่นนี้

                               

                                 จบแล้วจ้าาาาาา...................

          ขอบคุณที่ติดตามอ่านผลงานของไรท์จนจบนะคะ....