ตอนที่8 ผีหลอก

แกร๊กกก..

เมื่อเปิดประตูได้สาวเจ้าก็เงยหน้ามองชายร่างสูงด้วยสีหน้าสงสัย

"คุณ...มีธุระอะไรคะ?"

"ฉันแค่จะมาบอกว่าหวังว่าเธอคงจะไม่ก่อเรื่องอะไรให้ฉันต้องมามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยอีกนะเกวรินทร์"

นิโคลัสเดินผ่านร่างบางเข้ามาในห้องของเธอก่อนจะทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างลงบนโซฟาก่อนจะยื่นคำขาดกับหญิงสาวที่เดินตามมานั่งตรงข้ามกับเขา

"เอ่อ...อืม..ค่ะ..น่าจะไม่มีแล้วมั้งคะ"

เกวรินทร์เม้มปากกลอกตาไปมาเล็กน้อยก่อนจะรับปากด้วยสีหน้าระรื่นตอนนี้เธอยังไม่มีอะไรให้เขาต้องช่วยจึงยังไม่เอ่ยความจริงอีกข้อ

"เตรียมตัวให้พร้อมฉันจะเดินทางในอีกสองวันระหว่างนี้เธอก็ต้องอยู่ที่นี่เพราะฉันขี้เกียจจะตามหาเธออีก"

"ค่ะ..ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งคุณทุกอย่างเลยค่ะคุณเจ้านาย..."

หญิงสาวเอ่ยเสียงแหลมด้วยสีหน้าระรื่นเช่นเดิม

"อย่าลืมปรับบุคลิกใหม่ด้วยล่ะ...เป็นเลขาฉันต้องน่าเชื่อถือเข้าใจหรือเปล่า"

นิโคลัสรู้ว่าเกวรินทร์ยังมีบุคลิกท่าทีคำพูดที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่มากนักเขาจึงต้องสั่งให้เธอปรับตรงนี้เพราะคนที่จะเป็นเลขาติดตามเขาตลอดต้องดูดีและน่าเชื่อถือ

"ให้ฉันเป็นเลขาคุณเลยเหรอคะ"

สาวเจ้าชะงักงันเบิกตาโพรงคราแรกคิดว่าเขาจะให้เธอทำงานในแผนกที่ไม่ได้สำคัญอะไรเสียอีก

"ใช่สิ...จะได้อยู่ในสายตาฉันตลอดเวลาเกิด"

ที่นิโคลัสต้องทำแบบนี้เพราะต้องการให้หญิงสาวอยู่ในสายตาและทำตามกฎระเบียบตลอดเวลาถือเป็นการสอนเธอไปในตัวอีกอย่างเขาก็ได้ทำตามที่รับปากกับครอบครัวของหญิงสาวด้วยว่าจะดูแลเธอให้ดีแม้นการทำงานครั้งนี้จะเป็นเพียงการที่หญิงสาวทำงานใช้หนี้ไม่กี่เดือนเท่านั้นแต่เขาก็หวังว่าวิชาความรู้ประสปการณ์ที่เธอได้จากการทำงานกับเขาจะทำให้เธอโตขึ้นพอสมควร

"ถ้าฉันไม่มีความสามารถมากพอล่ะคะ"

"ไม่มีก็ต้องมี"

"เงินเดือนฉันได้เท่าไรคะ...แล้วคุณจะหักเงินเดือนฉันแต่ละเดือนกี่เปอร์เซ็นคะ"

เกวรินทร์ก้มหน้างุดเอ่ยถามคนตรงข้ามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

"เริ่มต้น​5000เหรียญหัก30%ต่อเดือนเธออยู่ได้นะ"

"5000เหรียญ..ส..แสนห้า..ด..ได้ค่ะฉันอยู่ได้สบายมาก"

จากที่หน้าไม่สบอารมณ์เมื่อครู่พอได้ยินตัวเลขเงินเดือนและลองคำนวนเป็นเงินไทยดูใบหน้าสาวเจ้าก็แปรเปลี่ยนเป็นระรื่นอีกครั้งทันที

เพราะรู้ว่างินที่เหลือคงได้มาเก็บเต็มๆเพราะที่อยู่ก็ฟรี

"เย็นนี้เธอจะทานอะไรก็โทรสั่งในโรงแรมได้เลย"

ชายหนุ่มว่าจบก็ผุดลุกขึ้นเพราะหมดธุระที่จะคุยกับหญิงสาวแล้ว

"อาหารที่นี่คงแพงฉันออกไปหาอะไรกินที่ร้าน.."

เกวรินทร์ส่ายหัวเบาๆโรงแรมใหญ่ระดับนี้เห็นทีอาหารคงแพงน่าดู

"ฉันจ่ายอยู่แล้ว"

นิโคลัสรีบตัดบทเพราะยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทุกอย่างกับลูกจ้างคนนี้อยู่แล้ว

"โอเคค่ะ..ขอบคุณนะคะ"

สาวเจ้าหูผึ่งเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าอมยิ้มแก้มปริที่ดูไปดูมานิโคลัสก็ไม่ได้เขี้ยวอะไรอย่างที่เธอมองเขาคราแรก

หลังจากที่นิโคลัสเอ่ยปากออกค่าใช้จ่ายให้เธอทุกอย่างเมื่อได้เวลาอาหารเย็นเกวรินทร์ก็เลยโทรสั่งอาหารมาทานจนจุใจตอนนี้ก็นั่งพุงกางอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"โอ๊ย..อิ่มเว่ออ.."  

หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นเดินมาที่โซฟาหน้าทีวีเปิดดูอะไรเรื่อยเปื่อยไม่นานนักคนที่หนังท้องตึงตอนนี้หนังตาก็เริ่มหย่อนจากนั่งดูทีวีคราแรกเป็นทีวีดูเธอเสียแล้ว

"อย่าทำฉัน.. ได้โปรด"

"อืม...อะไร.. กัน"

เกวรินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเธอได้ยินเสียงผู้หญิงร้องโหวกเหวกโวยวายเธอพยายามเดินไปหาต้นเสียงซึ่งน่าจะอยู่ในห้องน้ำที่ห้องเธอ

"อย่าาา.."

ฉึกก

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำได้ดวงตาของเกวรินทร์ก็เบิกโพรงเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงกำลังเงื้อมมีดแทงไปที่หญิงสาวผมยาวร่างเล็กจนนอนฟุบลงกับพื้นจมกองเลือดสายตาของหญิงสาวที่บาดเจ็บจับจ้องมายังเธอไม่วาง

"อ๊ายยย.."

เกวรินทร์กรี้ดลั่นเพราะภาพตรงหน้าน่ากลัวจนขวัญเธอแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"เห้อ..ฟู่ว..ฝันเหรอเนี่ย"

สาวเจ้าสะดุ้งตัวตื่นจากความฝันได้ก็ยกมือทาบอกสูดหายใจเข้าออกลึกๆโล่งใจที่ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันแต่ภาพนั้นก็ยังติดตาเพราะมันเหมือนจริงเสียเหลือเกิน

"เอาวะ.."

หญิงสาวรวบรวมความกล้าเดินตรงไปที่ห้องน้ำก่อนจะแง้มเปิดประตูดูให้มั่นใจว่าทุกอย่างเป็นปกติ

"อึก...ไม่นะทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย..ม่ายยย"

พอประตูเปิดกว้างขึ้นกลิ่นคาวเลือดก็ประทะกับจมูกของเธอจนต้องยกมือปิดจมูกและกลั้นหายใจและรู้ตัวว่าเธอน่าจะเจอดีเข้าแล้วจึงร้องโวยวายและรีบวิ่งออกจากห้องของเธอไปทันที

ก๊อกๆๆ

"เปิดซะทีสิ.."

เกวรินทร์ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าห้องของนิโคลัสตอนนี้จะให้เธออยู่คนเดียวเธออยู่ไม่ได้แล้ว

"อืม..มีอะไรดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอน"

ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดคลุมยาวสีขาวเปิดประตูออกมาเอ่ยทักหญิงสาวด้วยสีหน้าและน้ำเสียงค่อนข้างงัวเงียเพราะนี่มันก็น่าจะตีหนึ่งเกือบตีสองแล้ว

"ฉันนอนแล้วค่ะ...แต่ผีหลอก"

สาวเจ้าอาศัยความตัวเล็กแทรกตัวเข้ามาในห้องของนิโคลัสเธอพูดจาเสียงสั่นเครือจนชายหนุ่มจับอาการได้แต่เขาคิดว่าสิ่งที่เธอคิดว่าเจอเธอน่าจะมโนไปเองมากกว่า

"หืม..ผี..มันมีจริงที่ไหน..เธอชักจะประสาทไปใหญ่แล้ว"

"มันมาเข้าฝันฉันแล้วฉันก็ได้กลิ่นเลือดด้วย"

สาวเจ้าเงยหน้ามองคนตัวโตยืนยันเสียงแข็งว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง

"เพ้อเจ้อกลับไปห้องเธอได้แล้ว"

นิโคลัสยกมือไล่หญิงสาวให้ออกไปจากห้องของเขาเพราะเวลานี้เขาต้องการพักผ่อน

"ไม่ค่ะ...ฉันขอนอนกับคุณที่นี่นะคะ"

เธอพุ่งตัวเข้าไปฟุบนอนอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีทันทีเวลานี้เธอจะไม่ยอมกลับไปที่ห้องเด็ดขาด

"ไม่ได้"

ชายหนุ่มยืนเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวเขม็งทั้งยังห้ามเธอเสียงแข็ง