แกร๊กกก..
เมื่อเปิดประตูได้สาวเจ้าก็เงยหน้ามองชายร่างสูงด้วยสีหน้าสงสัย
"คุณ...มีธุระอะไรคะ?"
"ฉันแค่จะมาบอกว่าหวังว่าเธอคงจะไม่ก่อเรื่องอะไรให้ฉันต้องมามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยอีกนะเกวรินทร์"
นิโคลัสเดินผ่านร่างบางเข้ามาในห้องของเธอก่อนจะทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างลงบนโซฟาก่อนจะยื่นคำขาดกับหญิงสาวที่เดินตามมานั่งตรงข้ามกับเขา
"เอ่อ...อืม..ค่ะ..น่าจะไม่มีแล้วมั้งคะ"
เกวรินทร์เม้มปากกลอกตาไปมาเล็กน้อยก่อนจะรับปากด้วยสีหน้าระรื่นตอนนี้เธอยังไม่มีอะไรให้เขาต้องช่วยจึงยังไม่เอ่ยความจริงอีกข้อ
"เตรียมตัวให้พร้อมฉันจะเดินทางในอีกสองวันระหว่างนี้เธอก็ต้องอยู่ที่นี่เพราะฉันขี้เกียจจะตามหาเธออีก"
"ค่ะ..ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งคุณทุกอย่างเลยค่ะคุณเจ้านาย..."
หญิงสาวเอ่ยเสียงแหลมด้วยสีหน้าระรื่นเช่นเดิม
"อย่าลืมปรับบุคลิกใหม่ด้วยล่ะ...เป็นเลขาฉันต้องน่าเชื่อถือเข้าใจหรือเปล่า"
นิโคลัสรู้ว่าเกวรินทร์ยังมีบุคลิกท่าทีคำพูดที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่มากนักเขาจึงต้องสั่งให้เธอปรับตรงนี้เพราะคนที่จะเป็นเลขาติดตามเขาตลอดต้องดูดีและน่าเชื่อถือ
"ให้ฉันเป็นเลขาคุณเลยเหรอคะ"
สาวเจ้าชะงักงันเบิกตาโพรงคราแรกคิดว่าเขาจะให้เธอทำงานในแผนกที่ไม่ได้สำคัญอะไรเสียอีก
"ใช่สิ...จะได้อยู่ในสายตาฉันตลอดเวลาเกิด"
ที่นิโคลัสต้องทำแบบนี้เพราะต้องการให้หญิงสาวอยู่ในสายตาและทำตามกฎระเบียบตลอดเวลาถือเป็นการสอนเธอไปในตัวอีกอย่างเขาก็ได้ทำตามที่รับปากกับครอบครัวของหญิงสาวด้วยว่าจะดูแลเธอให้ดีแม้นการทำงานครั้งนี้จะเป็นเพียงการที่หญิงสาวทำงานใช้หนี้ไม่กี่เดือนเท่านั้นแต่เขาก็หวังว่าวิชาความรู้ประสปการณ์ที่เธอได้จากการทำงานกับเขาจะทำให้เธอโตขึ้นพอสมควร
"ถ้าฉันไม่มีความสามารถมากพอล่ะคะ"
"ไม่มีก็ต้องมี"
"เงินเดือนฉันได้เท่าไรคะ...แล้วคุณจะหักเงินเดือนฉันแต่ละเดือนกี่เปอร์เซ็นคะ"
เกวรินทร์ก้มหน้างุดเอ่ยถามคนตรงข้ามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
"เริ่มต้น5000เหรียญหัก30%ต่อเดือนเธออยู่ได้นะ"
"5000เหรียญ..ส..แสนห้า..ด..ได้ค่ะฉันอยู่ได้สบายมาก"
จากที่หน้าไม่สบอารมณ์เมื่อครู่พอได้ยินตัวเลขเงินเดือนและลองคำนวนเป็นเงินไทยดูใบหน้าสาวเจ้าก็แปรเปลี่ยนเป็นระรื่นอีกครั้งทันที
เพราะรู้ว่างินที่เหลือคงได้มาเก็บเต็มๆเพราะที่อยู่ก็ฟรี
"เย็นนี้เธอจะทานอะไรก็โทรสั่งในโรงแรมได้เลย"
ชายหนุ่มว่าจบก็ผุดลุกขึ้นเพราะหมดธุระที่จะคุยกับหญิงสาวแล้ว
"อาหารที่นี่คงแพงฉันออกไปหาอะไรกินที่ร้าน.."
เกวรินทร์ส่ายหัวเบาๆโรงแรมใหญ่ระดับนี้เห็นทีอาหารคงแพงน่าดู
"ฉันจ่ายอยู่แล้ว"
นิโคลัสรีบตัดบทเพราะยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทุกอย่างกับลูกจ้างคนนี้อยู่แล้ว
"โอเคค่ะ..ขอบคุณนะคะ"
สาวเจ้าหูผึ่งเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าอมยิ้มแก้มปริที่ดูไปดูมานิโคลัสก็ไม่ได้เขี้ยวอะไรอย่างที่เธอมองเขาคราแรก
หลังจากที่นิโคลัสเอ่ยปากออกค่าใช้จ่ายให้เธอทุกอย่างเมื่อได้เวลาอาหารเย็นเกวรินทร์ก็เลยโทรสั่งอาหารมาทานจนจุใจตอนนี้ก็นั่งพุงกางอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"โอ๊ย..อิ่มเว่ออ.."
หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นเดินมาที่โซฟาหน้าทีวีเปิดดูอะไรเรื่อยเปื่อยไม่นานนักคนที่หนังท้องตึงตอนนี้หนังตาก็เริ่มหย่อนจากนั่งดูทีวีคราแรกเป็นทีวีดูเธอเสียแล้ว
"อย่าทำฉัน.. ได้โปรด"
"อืม...อะไร.. กัน"
เกวรินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเธอได้ยินเสียงผู้หญิงร้องโหวกเหวกโวยวายเธอพยายามเดินไปหาต้นเสียงซึ่งน่าจะอยู่ในห้องน้ำที่ห้องเธอ
"อย่าาา.."
ฉึกก
เมื่อเปิดประตูห้องน้ำได้ดวงตาของเกวรินทร์ก็เบิกโพรงเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงกำลังเงื้อมมีดแทงไปที่หญิงสาวผมยาวร่างเล็กจนนอนฟุบลงกับพื้นจมกองเลือดสายตาของหญิงสาวที่บาดเจ็บจับจ้องมายังเธอไม่วาง
"อ๊ายยย.."
เกวรินทร์กรี้ดลั่นเพราะภาพตรงหน้าน่ากลัวจนขวัญเธอแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"เห้อ..ฟู่ว..ฝันเหรอเนี่ย"
สาวเจ้าสะดุ้งตัวตื่นจากความฝันได้ก็ยกมือทาบอกสูดหายใจเข้าออกลึกๆโล่งใจที่ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันแต่ภาพนั้นก็ยังติดตาเพราะมันเหมือนจริงเสียเหลือเกิน
"เอาวะ.."
หญิงสาวรวบรวมความกล้าเดินตรงไปที่ห้องน้ำก่อนจะแง้มเปิดประตูดูให้มั่นใจว่าทุกอย่างเป็นปกติ
"อึก...ไม่นะทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย..ม่ายยย"
พอประตูเปิดกว้างขึ้นกลิ่นคาวเลือดก็ประทะกับจมูกของเธอจนต้องยกมือปิดจมูกและกลั้นหายใจและรู้ตัวว่าเธอน่าจะเจอดีเข้าแล้วจึงร้องโวยวายและรีบวิ่งออกจากห้องของเธอไปทันที
ก๊อกๆๆ
"เปิดซะทีสิ.."
เกวรินทร์ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าห้องของนิโคลัสตอนนี้จะให้เธออยู่คนเดียวเธออยู่ไม่ได้แล้ว
"อืม..มีอะไรดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอน"
ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดคลุมยาวสีขาวเปิดประตูออกมาเอ่ยทักหญิงสาวด้วยสีหน้าและน้ำเสียงค่อนข้างงัวเงียเพราะนี่มันก็น่าจะตีหนึ่งเกือบตีสองแล้ว
"ฉันนอนแล้วค่ะ...แต่ผีหลอก"
สาวเจ้าอาศัยความตัวเล็กแทรกตัวเข้ามาในห้องของนิโคลัสเธอพูดจาเสียงสั่นเครือจนชายหนุ่มจับอาการได้แต่เขาคิดว่าสิ่งที่เธอคิดว่าเจอเธอน่าจะมโนไปเองมากกว่า
"หืม..ผี..มันมีจริงที่ไหน..เธอชักจะประสาทไปใหญ่แล้ว"
"มันมาเข้าฝันฉันแล้วฉันก็ได้กลิ่นเลือดด้วย"
สาวเจ้าเงยหน้ามองคนตัวโตยืนยันเสียงแข็งว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง
"เพ้อเจ้อกลับไปห้องเธอได้แล้ว"
นิโคลัสยกมือไล่หญิงสาวให้ออกไปจากห้องของเขาเพราะเวลานี้เขาต้องการพักผ่อน
"ไม่ค่ะ...ฉันขอนอนกับคุณที่นี่นะคะ"
เธอพุ่งตัวเข้าไปฟุบนอนอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีทันทีเวลานี้เธอจะไม่ยอมกลับไปที่ห้องเด็ดขาด
"ไม่ได้"
ชายหนุ่มยืนเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวเขม็งทั้งยังห้ามเธอเสียงแข็ง
"ฉันขออยู่ตรงนี้ก็ได้คุณไปนอนเถอะอย่าปิดประตูล่ะเปิดประตูเอาไว้ให้ฉันตื่นมาเห็นคุณตลอด...ฉันกลัวเห็นใจฉันเถอะนะคะ"สาวเจ้ามองหน้าเจ้าของห้องด้วยสายตาอ้อนวอน"เกวรินทร์!"นิโคลัสเสียงแข็งใส่หญิงสาวอีกรอบ"นะคะ..ฉันไหว้ล่ะ"เธอยกมือไหว้คนตรงหน้าที่กำลังทำหน้าดุประหงกๆดูซิว่าเขาจะใจดำกับเธออีกได้หรือเปล่า"เฮ้อ...อย่ากวนฉันอีกละกัน"นิโคลัสเงยหน้ากรอกสายตามองบนก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไปเขาแง้มประตูเอาไว้ตามที่หญิงสาวบอกและกำชับกับเธออีกครั้งว่าห้ามกวนเขาอีกหากจะนอนที่นี่"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"สาวเจ้ายิ้มร่าและแล้วลูกอ้อนของเธอก็ทำให้เขาใจอ่อนจนได้ชั่วโมงต่อมา"หึ่.."นิโคลัสเดินถือผ้านวมอีกผืนออกมาจากห้องนอนเขาสบถในลำคอเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางนอนขดตัวอยู่บนโซฟาเขาคิดไม่ผิดว่าเธอคงต้องนอนหนาวเป็นแน่เพราะเขาเปิดแอร์ต่ำกว่า20องศาคนไทยอย่างเธอคงรู้สึกไม่โอเคเท่าไรแต่สำหรับเขาอากาศกำลังสบายนิโคลัสค่อยๆห่มผ้าให้เกวรินทร์ก่อนจะยืนเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้มครู่หนึ่งพรางคิดในใจว่าวันข้างหน้าเธอจะมีเรื่องอะไรให้เขาปวดหัวอีกหรือเปล่าก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปพักผ่อนเช้าวันต่อมา "อืม...ก็ใจ
"เอกสารฝากให้บอสด้วย"ระหว่างที่สองสาวนั่งคุยหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่เอเลน่าเซลสาวสวยเซ็กซี่ประจำออฟฟิศก็เดินเอาเอกสารมากองตรงหน้าของเกวรินทร์บนโต๊ะของนุดีด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรเกวรินทร์พอจะมองออกว่าเอเลน่าไม่ชอบหน้าเธอตั้งแต่แรกพบแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรดีที่เธอและเอเลน่าไม่ได้ติดต่องานอะไรกันมากนักจึงไม่น่าอึดอัดเท่าไร"เอกสารอะไรเหรอคะ?"หญิงสาวแม้นจะรู้ว่าเอเลน่าไม่ชอบแต่ก็ยังคุยกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มทุกครั้ง"อ่านเอาสิฉันว่าเธอน่าจะมีสมองนะ"ว่าจบเอเลน่าสาวสวยในชุดเดรสรัดรูปสีดำสั้นจนแทบจะเห็นแก้มก้นก็เดินบิดสะโพกออกไป"หืม..."เกวรินทร์มองหน้ากับนุดีด้วยสีหน้าเอือมระอา"อย่าไปใส่ใจเลยเอเลน่านางก็เป็นแบบนี้หวงของทั้งที่ไม่ใช่ของตัวเอง""ของ?..ของอะไรคะ""เอเลน่าเธอชอบบอสทุกคนที่นี่รู้ดีมีบอสน่าจะไม่รู้...ผู้หญิงคนไหนที่ได้ใกล้ชิดกับบอสจะถูกเธอเขม่นใส่ทุกคน"คราแรกนุดีก็ว่าจะไม่พูดแต่เห็นทีคงต้องพูดให้เกวรินทร์รู้ตัวเสียหน่อยไม่อย่างนั้นก็จะสงสัยแบบนี้ต่อไปว่าทำไมเอเลน่าถึงมีทีท่าไม่ค่อยชอบเกวรินทร์แบบนั้น"อ่อ...อย่างนี้นี่เองเกวจะพยายามไม่สนใจเธอละกันนะคะ"เ
18.30 น.RrrrrRrrrrrเกวรินทร์รีบเดินออกมาจากในครัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์"มีอะไรคะ"หญิงสาวเห็นว่าเป็นนิโคลัสโทรหาจึงรีบกดรับ"กลับบ้านหรือยัง""กลับมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วค่ะ""อืม...ฉันกำลังไปหา""มา..ท..."ตื้ดดยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามว่าเขามีธุระอะไรกับเธอปลายสายก็ตัดไปเสียก่อน"อ้าวนึกจะวางก็วาง"ทำเอาสาวเจ้าถึงเท้าเท้าเอวขมวดคิ้วไม่รู้ว่านิโคลัสจะรีบอะไรขนาดนั้นครู่ต่อมาไม่นานนักนิโคลัสก็ขับรถมาถึงบ้านหอบของพะลุงพะลังมากองไว้ตรงหน้าเกวรินทร์ที่ห้องนั่งเล่น"คุณโอดินไปซื้อของพวกนี้ให้ฉันเหรอคะ?"หญิงสาวเปิดดูแทบทุกถุงเห็นว่าเป็นพวกเครื่องแต่งตัวแม้นเธอจะไม่เคยใช้ของพวกนี้แต่เห็นชื่อแบรนด์ก็พอจะรู้ว่าของทั้งหมดนี่คงแพงน่าดู"อืม..""ชุดนี่ท่าจะแพงๆทั้งนั้นเลยย.. เอ่อ.. คุณจะหักเงินค่าชุดฉันหรือเปล่า"หากนิโคลัสอยากให้เธอใช้ของพวกนี้เธอก็ไม่ปฏิเสธเพียงแค่อยากรู้เท่านั้นว่าเขาจะมาหักเงินเดือนเธอหรือเปล่านี่แหละที่เธอกลัว"บอกว่าให้ก็คือให้""ขอบคุณมากค่ะ...พี่นุดีทำอาหารไทยมาให้ฉันเยอะเลยคุณอยู่กินข้าวเย็นกับฉันนะคะ"เมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงใจสาวเจ้าก็ยิ้มหน้าบานก่อนจะชวนชายหนุ่มท
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้สื่อกับเธอได้แต่เมื่อฉันสื่อกับเธอได้..ช่วยฉันเถอะนะถ้าคดีถูกตัดสินไปในทางที่ถูกฉันจะได้ไปสบายเสียทีไม่ต้องมาเร่ร่อนอยู่แบบนี้"ที่ณดายังไปไหนไม่ได้เพราะเธอยังไม่ได้รับความยุติธรรมเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมดวงจิตของเธอถึงได้สื่อสารกับเกวรินทร์ได้คนเดียวทั้งที่ก่อนหน้าพยายามติดต่อกับน้องสาวเธอแต่ไม่เป็นผล"ฉันขอทำใจสักแปปนะคะ"เกวรินทร์ได้ยินเรื่องเลวร้ายที่ณดาเจอเธอก็นึกโกรธแทนหญิงสาวแต่ตอนนี้หากจะให้เธอมีสมาธิคงต้องรอให้เธอตั้งสติอีกสักเดี๋ยวครู่ต่อมาตอนนี้ณดากำลังทำให้เกวรินทร์เห็นภาพและรับรู้ความรู้สึกของณดาขณะนั้นได้เกวรินทร์เห็นผู้ชายต่างชาติคนหนึ่งกำลังดึงณดามาที่สระว่ายน้ำหน้าบ้านหลังใหญ่ในตอนกลางคืน"คุณจะทำอะไร"ณดาพูดกับผู้ชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจของณดาทำเกวรินทร์ร้องให้ออกมาในตอนนี้ด้วยเช่นกัน"ฉันบอกให้เธอเอาเด็กในท้องออกไง"ผู้ชายต่างชาติคนนั้นเขาตวาดใส่ณดาจนเธอสะดุ้งตัวโยน"ไม่..ถ้าคุณไม่ต้องการฉันก็จะเลี้ยงเค้าเอง"เพี๊ยะ"อ๊ายยย.."ณดาถูกตบฉาดใหญ่จนเธอล้มไปกองอยู่ข้างสระน้ำ"พูดดีๆไม่รู้เรื่องใช่
วันต่อมาวันนี้เป็นวันทำงานเริ่มแรกของสัปดาห์เกวรินทร์ที่มาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าเธอก็มานั่งทำงานของเธอตามปกติที่โต๊ะทำงานหน้าห้องของนิโคลัสแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะถูกจับตามองจากคนในบริษัทเป็นพิเศษเพราะเธอเล่นสวมใส่เสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าและเครื่องประดับที่เป็นแบรนด์เนมราคาแพงทั้งตัวทั้งที่พึ่งจะเริ่มทำงานได้เพียงเดือนเดียวแต่ดูท่าหญิงสาวจะไม่ได้รู้ตัวว่าคนจะจับสังเกตเรื่องนี้เพราะในหัวตอนนี้มีแต่งานด้วยไม่อยากให้นิโคลัสดุอะไรเธออีกจึงต้องใส่ใจกับรายละเอียดของงานเป็นพิเศษไม่ให้ขาดตกบกพร่องอะไรไป"มาดูแม่เลขาบอสสิ""ทำไม"เฮลี่ย์เซลสาวเพื่อนรักกับเอเลน่าเห็นเอเลน่าเดินเข้ามาในออฟฟิศก็รีบดึงมือเพื่อนสาวเธอแกล้งเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์"ดูแม่นั่นแต่งตัวสิ...เนื้อตัวคอลเลคชั่นใหมทั้งนั้นพึ่งเริ่มทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อนักหนาถ้าไม่มีใครให้"เฮลี่ย์เดินพาเอเลน่ามาถึงตรงหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์เธอก็กระซิบกระซาบกับเอเลน่าด้วยความอิจฉาตาร้อนแต่ดูเกวรินทร์จะไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่หันหลังเก็บแยกอกสารที่ตู้หลังโต๊ะทำงานเอเลน่าเห็นชุดที่เกวรินทร์ใส่แวบแรกเธอก็รู้ได้ทันทีว่าชุดที่หญิงสาวใส่เป
"คุณ..โอลิเวอร์ใช่หรือเปล่าคะ?"เมื่อพาแขกทั้งสองเข้าห้องมาได้เกวรินทร์ก็ตัดสินใจเอ่ยทักกับนิโคลัสน้ำเสียงค่อนข้างแข็งเพราะอยากจะได้คำตอบจากปากนิโคลัสว่าจะตอบอย่างไรหากเธอพูดถึงเรื่องของณดา"ครับผมโอลิเวอร์ยินดีที่ได้.. "โอลิเวอร์ยื่นมือมาทักทายเกวรินทร์เขาทระนงตัวคิดว่าเกวรินทร์น่าจะอยากสานสัมพันธ์ด้วยและเขาเองก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร"คุณรู้จักคุณณดาหรือเปล่าคะ"เกวรินทร์โพร่งถามโอลิเวอร์ขณะที่เขายังพูดไม่จบประโยคทำเอาเดฟและโอลิเวอร์ต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก"ณดาเธอเคยเป็นพนักงานในบริษัทของผมแต่เธอเสียไปได้สองปีแล้วคุณถามทำไมเหรอครับ"โอลิเวอร์พยายามปั้นหน้ายิ้มไม่กระโตกกระตากเพราะเขายังไม่รู่ว่าที่หญิงสาวถามหาณดากับเขาต้องการอะไรกันแน่"เธอเสียเพราะอะไรเหรอคะ""อุบัติเหตุระหว่างทำงานน่ะครับ""โกหก...คุณนั่นแหละที่เป็นคนฆ่าเธอ"เกวรินทร์ได้ยินคำตอบของโอลิเวอร์เธอถึงกับฟิวส์ขาดชี้หน้าตะคอกใส่โอลิเวอร์จนตอนนี้มั้งเดฟและโอลิเวอร์มีท่าทางไม่พอใจหญิงสาวอย่างมากและตกใจมากไปในคราเดียวกันที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร"กรุณาให้เกียรตินายผมด้วยเค้าไม่ใช่เพื้อ
เมื่อใกล้เวลาเลิกงานในวันสุดสัปดาห์เกวรินทร์เอาเวลาว่างที่กำลังจะเลิกงานนี้มานั่งปรึกษากับนุดีเรื่องแผนที่จะบุกไปที่บ้านของโอลิเวอร์"พรุ่งนี้เกวจะไปที่บ้านโอลิเวอร์ค่ะ""เอาจริงเหรอเกวพี่คิดไปคิดมามันจะไม่ปลอดภัยนะ...เราลองปรึกษาคนที่น่าจะปรึกษาได้ก่อนดีไหม"นุดีค้นหาประวัติโอลิเวอร์มาทั้งอาทิตย์เธอรู้สึกว่าเขาค่อนข้างน่ากลัวและค่อนข้างมีอิทธิพลเธอจึงเห็นว่าหากการที่เกวรินทร์จะทำเช่นนั้นมันดูเสี่ยงเกินไป"ไม่ต้องปรึกษาใครแล้วค่ะ...เกวคิดแผนมาแล้วเชื่อใจเกวนะคะพี่นุดี"เกวรินทร์ส่ายหัวหงึกหงักเธอคิดแผนนี้มาได้สองสามวันแล้วและคิดว่ามันน่าจะได้ผลอีกอย่างหากไปขอคำปรึกษาจากคนอื่นก็ต้องเล่าเรื่องเหนือธรรมชาติที่เธอเจอแล้วคนที่รับฟังคงจะเชื่อยากอีกเช่นเคยดังนั้ครั้งนี้เธอลงมือเองจะดีกว่า"เอ่อ..ก็ได้""พี่นุดีพอจะรู้หรือเปล่าคะว่าโอลิเวอร์ชอบติดต่อกับบอสเราเรื่องอะไร""เห็นว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ของบอสที่โอลิเวอร์อยากได้ไปสร้างคาสิโนนะเห็นมาติดต่อหลายครั้งแล้วแต่บอสไม่ยอมซะที""อ่อ..เกวจะเก็บเป็นข้อมูลไว้ค่ะ"เกวรินทร์ดูมั่นใจเต็มร้อยผิดกับนุดีที่ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยแต่อย่างไรเธอก็คงจะป
"แต่คนคุ้มกันที่นี่แน่นหนามากเลยนะเกว"นุดีไม่เห็นด้วยเท่าไรที่เกวรินทร์จะออกไปเพราะคนคุ้มกันที่นี่ค่อนข้างแน่นหนาหากถูกจับดึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่แน่"เกวเอาอยู่ค่ะถ้าใครถามว่าเกวไปไหนบอกไปเข้าห้องน้ำนะคะ"เกวรินทร์มีหรือจะฟังว่าจบก็รีบออกไปจากห้องไวปานลิงข้างทิ้งให้นุดีนั่งหน้าเสียใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว"เกว.."หญิงสาวนั่งกำมือแน่นเหงื่อไหลซิกแม้นอากาศไม่ได้ร้อนแต่ตอนนี้เลือดสูบฉีดพลุ่งพล่านเพราะความกลัว"คุณณดา.. คุณอยู่ที่ไหนมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ"ทางด้านเกวรินทร์ตอนนี้ทำตัวดั่งลิงลมหลบซ้ายทีขวาทีเพื่อไม่ให้เหล่าบอดี้การ์ดที่นี่เห็นเธอได้เธอเข้ามาถึงด้านในตัวบ้านของโอลิเวอร์เธอไม่รู้ว่าจะไปทางซ้ายหรือขวาหรือจะขึ้นด้านบนจึงยืนหลับตาปี๋เรียกให้ณดามาหาเธอตอนนี้"เกว.."ไม่ทันได้ลืมตาเสียงของณดาก็เรียกเกวรินทร์จนเธอสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย"อุ้ย...ตอนนั้นคุณบอกว่าเข้ามาไม่ได้ไงคะ""ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันพอฉันได้ยินเสียงเธอเรียกก็มาโผล่ที่นี่...ตามฉันมาทางนี้เร็ว"วิญญาณสาวไม่รู้ว่าทำไมดวงจิตเธอถึงเข้ามาที่นี่ได้ทั้งที่ก่อนหน้าพยายามเท่าไรก็เข้ามาไม่ได้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาคำตอบณดารี