ตอนที่9 ขอนอนอีกคืน

"ฉันขออยู่ตรงนี้ก็ได้คุณไปนอนเถอะอย่าปิดประตูล่ะเปิดประตูเอาไว้ให้ฉันตื่นมาเห็นคุณตลอด...ฉันกลัวเห็นใจฉันเถอะนะคะ"

สาวเจ้ามองหน้าเจ้าของห้องด้วยสายตาอ้อนวอน

"เกวรินทร์!"

นิโคลัสเสียงแข็งใส่หญิงสาวอีกรอบ

"นะคะ..ฉันไหว้ล่ะ"

เธอยกมือไหว้คนตรงหน้าที่กำลังทำหน้าดุประหงกๆดูซิว่าเขาจะใจดำกับเธออีกได้หรือเปล่า

"เฮ้อ...อย่ากวนฉันอีกละกัน"

นิโคลัสเงยหน้ากรอกสายตามองบนก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไปเขาแง้มประตูเอาไว้ตามที่หญิงสาวบอกและกำชับกับเธออีกครั้งว่าห้ามกวนเขาอีกหากจะนอนที่นี่

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"

สาวเจ้ายิ้มร่าและแล้วลูกอ้อนของเธอก็ทำให้เขาใจอ่อนจนได้

ชั่วโมงต่อมา

"หึ่.."

นิโคลัสเดินถือผ้านวมอีกผืนออกมาจากห้องนอนเขาสบถในลำคอเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางนอนขดตัวอยู่บนโซฟาเขาคิดไม่ผิดว่าเธอคงต้องนอนหนาวเป็นแน่เพราะเขาเปิดแอร์ต่ำกว่า20องศาคนไทยอย่างเธอคงรู้สึกไม่โอเคเท่าไรแต่สำหรับเขาอากาศกำลังสบาย

นิโคลัสค่อยๆห่มผ้าให้เกวรินทร์ก่อนจะยืนเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้มครู่หนึ่งพรางคิดในใจว่าวันข้างหน้าเธอจะมีเรื่องอะไรให้เขาปวดหัวอีกหรือเปล่าก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปพักผ่อน

เช้าวันต่อมา

 "อืม...ก็ใจดีเหมือนกันนี่นา"

เกวรินทร์ตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวันเธอเห็นผ่าห่มผืนหนาคลุมอยู่ที่ตัวก็รู้ว่าคงไม่พ้นนิโคลัสเอามันมาคลุมให้เธอนับว่าครั้งนี้ทำให้หญิงสาวมองว่าเขาใจดีขึ้นอีกเท่าตัว

ติ๊งงง...

เกวรินทร์ได้ยินเสียงคนกดออดหน้าห้องหญิงสาวมองซ้ายมองขวาหานิโคลัสก็ไม่เห็นจึงรีบเดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าพนักงานน่าจะเอาอาหารมาเสริฟ

"คุณโอดินเข้ามาสิคะ"

หญิงสาวเปิดประตูออกมาเห็นว่าเป็นโอดินเลยรีบเชิญเขาเข้ามาด้านใน

"เอ่อ..คุณเกว"

โอดินมีสีหน้าตกใจพอสมควรที่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องเจ้านายของตน

"มีอะไร"

นิโคลัสที่พึ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จเขาเดินออกมาจากห้องนอนเห็นโอดินเข้ามาจึงเอ่ยทักขึ้น

"เรื่องโอลิเวอร์ครับ"

"มาคุยกับฉันข้างใน"

สองหนุ่มเดินตามกันไปที่ลานระเบียงของห้องเพื่อคุยธุระทิ้งให้หญิงสาวนั่งอยู่ในห้องคนเดียวด้วยอาการสงสัยว่าพวกเขานั้นคุยอะไรกัน

"ตอนนี้โอลิเวอร์เข้าทางคุณแดเนียลแล้วครับ"

โอดินแจ้งเรื่องสำคัญกับคนเป็นนายเพราะตอนนี้โอลิเวอร์นักธุรกิจสีเทาที่อเมริกาคนที่อยากได้พื้นที่ของนิโคลัสทำคาสิโนเขาตื๊อซื้อที่ของนิโคลัสอยู่หลายหนแต่นิโคลัสก็ไม่ยอมขายจนตอนนี้โอลิเวอร์เข้าทางแดเนียลหลานชายของนิโคลัสแทนเพราะคงเห็นว่าแดเนียลคงช่วยพูดให้ได้

"แดเนียลว่าไง"

ดวงตาคมจ้องมองโอดินเขม็งอย่างต้องการคำตอบเขาคิดว่าหลานชายของเขาคงจะรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับคนแบบนี้

"ให้รอคุยกับนายเองครับ"

"ตื๊อไม่เลิกจริงๆเห็นทีต้องรีบกลับไปยื่นคำขาดให้จบโดยเร็ว"

และแล้วแดเนียลก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังส่วนเรื่องโอลิเวอร์กลับอเมริกาครั้งนี้เขาต้องคุยกับโอลิเวอร์ให้เด็ดขาด

"ครับ...เอ่อ...เมื่อคืนคุณเกวนอนที่นี่เหรอครับ"

โอดินมองคนเป็นนายด้วยสายตาที่จับผิดจนนิโคลัสจับสังเกตได้และรีบแก้ต่างหลังจากฟังคำถามจบโอดินจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าเขากับเกวรินทร์ทำอะไรอย่างที่กำลังคิดอยู่

"เธอบอกว่ากลัวผีไล่เท่าไรก็ไม่กลับฉันให้นอนที่โซฟา"

"อ๋อ.. ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

“อืม”

โอดินรีบพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะเดินหันหลังกลับไปนิโคลัสยืนเท้าเอวส่ายหัวเบาๆคิดเอาไว้แล้วว่าโอดินต้องมีคำถาม

หลังจากที่โอดินออกจากห้องไปแล้วนิโคลัสก็เดินเข้ามาไล่หญิงสาวออกจากห้องเขาไปตรงๆเพราะกลัวว่าหากลูคัสมาหาเขาที่ห้องอีกคงจะต้องคิดแบบโอดินเป็นแน่

"กลับห้องเธอไปได้แล้ว"

"ฉันโทรให้พนักงานเอาของมาไว้ห้องคุณแล้ว"

หญิงสาวตอบคนที่กำลังไล่หน้าตาเฉยเธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังหน้าด้านแต่จะให้เธอกลับไปห้องนั้นอีกเธอไม่ยอมไปเด็ดขาดทั้งยังสั่งให้พนักงานเก็บของเธอมาที่นี่อีกด้วย

"อะไรนะ”

คิ้วหนาเข้มขมวดรวมกันอีกครั้งเพราะความผลีผลามของหญิงสาวที่ทำอะไรไม่ค่อยจะชอบขออนุญาตเขาก่อน

“อีกเดี๋ยวคงมา...ฉันขอนอนที่นี่นะคะแค่อีกคืนเดียวเองพรุ่งนี้เช้าเราก็เดินทางกันแล้ว"

สาวเจ้ากอบกุมมือหนาข้างซ้ายของชายหนุ่มด้วยมือเรียวทั้งสองของเธอทั้งยังทำสีหน้าออดอ้อนวอนให้อีกฝ่ายเห็นใจ

"..เฮ้อ."

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เห็นทีคราวนี้หญิงสาวคงทำให้เขาลำบากใจอย่างปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นเคย

 อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่กลับอเมริกามาได้นิโคลัสก็พาเกวรินทร์ไปพักที่บ้านของเขาบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เขาซื้อเอาไว้นานแล้วเป็นหลังไม่ใหญ่มากอยู่ใกล้กับบริษัทของเขานิโคลัสจะมานอนค้างที่นี่ก็เฉพาะตอนที่กลับจากออฟฟิศดึกๆเท่านั้นตอนนี้จึงยกให้เป็นที่พักของเกวรินทร์เธอจะได้ไปมาสะดวกระหว่างที่ทำงานอยู่ที่บริษัทของเขา

บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวสองห้องนอนสองห้องน้ำหนึ่งห้องครัวรอบบ้านเป็นกระจกเสียส่วนใหญ่พื้นที่รอบบ้านกว้างขวางเป็นสวนหย่อมเอาไว้นั่งเล่นและที่จอดรถได้ประมาณสามคันมีสระว่ายน้ำอยู่ข้างบ้านนับว่าบ้านหลังนี้ถูกใจเกวรินทร์เป็นพิเศษ

หลังจากที่ให้เกวรินทร์เตรียมตัวเริ่มงานได้ประมาณสองวันนิโคลัสก็ให้เธอเข้ามาทำงานในฐานะเลขาคนใหม่แทนลูคัสส่วนลูคัสเองตอนนี้ก็ออกงานนอกดูงานก่อสร้างในโครงการที่กำลังดำเนินการสร้างอยู่ในตอนนี้ช่วยกับโอดิน

ทุกคนในบริษัทต้อนรับเกวรินทร์กันแทบทุกคนเว้นก็แต่พนักงานสาวสวยในออฟฟิศที่หวังตำแหน่งนี้จะไม่ค่อยปลื้มหญิงสาวเท่าไรที่พึ่งจะเรียนจบมาแต่กลับได้เป็นเลขาของนิโคลัสเสียแล้ว

เดือนต่อมา

เกวรินทร์ทำงานในบริษัทของนิโคลัสได้เดือนนึงแล้ว..เธอปวดสมองกับการทำงานมากและจะถูกนิโคลัสดุแทบทุกวันเมื่อเธอตัดสินใจบอกกับเขาว่าเธอทำตำแหน่งนี้ไม่ได้ไม่มีความสามารถมากพอนิโคลัสก็อ้างว่าที่เธอกำลังเจอปัญหาอยู่ทุกวันคือการฝึกฝนเธอจึงต้องยอมรับชะตากรรม...ดีหน่อยที่ที่นี่มีคนคอยช่วยให้คำปรึกษาเธออย่างนุดีเธอจึงพอจะหายเครียดได้บ้าง

นุดีเป็นสาวไทยอายุ29เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่จบม.ปลายหลังเรียนจบปริญญาก็เข้าทำงานที่นี่และอยู่ยาวเรื่อยมาหญิงสาวเป็นคนรูปร่างตัวเล็กผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ผมหนาดกดำยาวถึงกลางหลังคิ้วหนาเป็นเส้นเรียวได้รูปดวงตากลมโตขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มป่องมีลักยิ้ม

เธอมีคนมาจีบพอสมควรแต่ยังครองตัวเป็นสาวโสดเพราะยังไม่ลืมความหลังครั้งเก่าที่ต้องเลิกกับคนรักเพราะความจำเป็นหญิงสาวเป็นคนที่อ่อนหวานค่อนข้างมีระเบียบทำงานเก่งจึงทำงานกับนิโคลัสได้นาน

เกวรินทร์ดีใจมากที่เข้ามาทำงานที่นี่แล้วเจอคนไทยด้วยกันนุดีเองก็เอ็นดูเกวรินทร์เช่นกันทั้งสองเลยสนิทกันไว

"พี่นุดีวันหยุดไปไหนหรือเปล่าคะ"

ช่วงเย็นในวันสุดสัปดาห์ใกล้เวลาเลิกงานเกวรินทร์ก็เดินเข้ามาหานุดีที่โต๊ะทำงานของเธอเพื่อที่จะชวนนุดีให้พาเธอไปหาร้านอาหารไทยอร่อยๆทานเพราะคิดถึงอาหารไทยมากอยู่ที่นี่ร่วมเดือนกว่าทานแต่อาหารต่างชาติจนเธอเริ่มเอียนแล้ว

"ไม่ได้ไปไหนนะจะชวนพี่ไปไหนเหรอ"

นุดีหันมายิ้มอ่อนรู้ทันเกวรินทร์เพราะเห็นทำเสียงออกอ้อนแบบนีทีไรเธอรู้ได้ทันทีว่าเกวรินทร์ต้องให้เธอช่วยอะไรอีกแน่นอน

"พูดเหมือนรู้ใจเลยค่ะ..เกวอยากให้พี่นุดีพาไปหาร้านอาหารไทยหน่อยค่ะไม่ได้กินอาหารไทยเป็นเดือนแล้ว"

"อืม...ไม่ต้องไปหาร้านหรอกเกวถ้าไม่รังเกียจไปหาพี่ที่บ้านเกวอยากกินอะไรพี่ทำได้หมดเลย"

"ดีเลยรังเกียจอะไรกันล่ะคะ...ลาภปากสิไม่ว่า"

นับว่าเป็นลาภปากของเกวรินทร์มากกว่าที่นุดีเอ่ยเสนอมาแบบนี้แอบนึกถึงว่าตนจะได้ทานอาหารที่คุ้นเคยก็อยากจะให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆแล้ว