ตอนที่10 บอกสัดส่วนกับผู้ชาย

"เอกสารฝากให้บอสด้วย"

ระหว่างที่สองสาวนั่งคุยหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่เอเลน่าเซลสาวสวยเซ็กซี่ประจำออฟฟิศก็เดินเอาเอกสารมากองตรงหน้าของเกวรินทร์บนโต๊ะของนุดีด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร

เกวรินทร์พอจะมองออกว่าเอเลน่าไม่ชอบหน้าเธอตั้งแต่แรกพบแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรดีที่เธอและเอเลน่าไม่ได้ติดต่องานอะไรกันมากนักจึงไม่น่าอึดอัดเท่าไร

"เอกสารอะไรเหรอคะ?"

หญิงสาวแม้นจะรู้ว่าเอเลน่าไม่ชอบแต่ก็ยังคุยกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มทุกครั้ง

"อ่านเอาสิฉันว่าเธอน่าจะมีสมองนะ"

ว่าจบเอเลน่าสาวสวยในชุดเดรสรัดรูปสีดำสั้นจนแทบจะเห็นแก้มก้นก็เดินบิดสะโพกออกไป

"หืม..."

เกวรินทร์มองหน้ากับนุดีด้วยสีหน้าเอือมระอา

"อย่าไปใส่ใจเลยเอเลน่านางก็เป็นแบบนี้หวงของทั้งที่ไม่ใช่ของตัวเอง"

"ของ?..ของอะไรคะ"

"เอเลน่าเธอชอบบอสทุกคนที่นี่รู้ดีมีบอสน่าจะไม่รู้...ผู้หญิงคนไหนที่ได้ใกล้ชิดกับบอสจะถูกเธอเขม่นใส่ทุกคน"

คราแรกนุดีก็ว่าจะไม่พูดแต่เห็นทีคงต้องพูดให้เกวรินทร์รู้ตัวเสียหน่อยไม่อย่างนั้นก็จะสงสัยแบบนี้ต่อไปว่าทำไมเอเลน่าถึงมีทีท่าไม่ค่อยชอบเกวรินทร์แบบนั้น

"อ่อ...อย่างนี้นี่เองเกวจะพยายามไม่สนใจเธอละกันนะคะ"

เกวรินทร์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบพยักหน้าช้าๆเป็นอันเข้าใจที่แท้ที่เธอถูกมองอย่างเขม่นมาตลอดก็เพราะนิโคลัสนี่เอง

"ดีแล้วล่ะ"

18.30 น.

"เกว.."

เกวรินทร์ที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่ริมฟุตบาทเธอชะงักงันเล็กน้อยเมื่อมีเสียงเรียกจากใครบางคน

"ใคร?"

น้ำเสียงนี้คุ้นหูชอบกลแต่ไม่ทันได้นึกว่าใครเธอก็เห็นหน้านิโคลัสขณะที่เขากำลังจอดรถเทียบกับฟุตบาท

"อ้าวคุณนิโคลัส...มีอะไรเหรอคะ?"

หญิงสาวทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอ่อน

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะเดินไม่กี่นาทีก็ถึง"

"ขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

"ก็ได้ค่ะ"

น้ำเสียงที่แข็งแ​ละสายตาของชายหนุ่มที่กำลังจ้องเขม็งมายังเธอทำให้เกวรินทร์ต้องรีบเดินอ้อมไปเปิดประตูขึ้นรถคันหรูของนิโคลัสทันที

"คุณไม่กลัวคนอื่นเห็นเหรอคะ"

เมื่อขึ้นรถจนนิโคลัสมาจอดถึงหน้าบ้านได้เธอก็แอบถามเขาเรื่องทีาเขามาส่งเธอแบบนี้ไม่กลัวคนเห็นหรืออย่างไรเพราะเขาเองเป็นคนกำชับว่าไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องเธอกับเขาว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไร

"ใครจะมาเห็นนี่เลยเวลาเลิกงานเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว...บ้านที่ฉันให้เธออยู่ไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือเปล่า"

นิโคลัสรู้ดีว่าคนในบริษัทของเขาค่อนข้างตรงเวลากับทุกเรื่องที่เขามาส่งเธอก็เพราะอยากจะไถ่ถามเรื่องความเป็นอยู่ว่าตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง

"ไม่เลยค่ะ..สบายมาก"

เกวรินทร์ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับที่อยู่เธอชอบที่นี่มากๆ

"พรุ่งนี้ฉันจะให้โอดินพาเธอไปหาซื้อพวกเสื้อผ้ากับของใช้เพิ่ม"

นิโคลัสเห็นหญิงสาวใส่ชุดทำงานซ้ำๆเดิมๆบ่อยแล้วอันที่จริงเขาจะให้โอดินพาหญิงสาวไปซื้อของพวกนี้ตั้งแต่เธอมาถึงอเมริกาแต่ก็ยังไม่มีเวลา

"ไม่ไปได้ไหมคะ... พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับพี่นุดีค่ะพี่นุดีบอกว่าจะทำอาหารไทยให้ฉันกิน...ฉันว่าพวกชุดอะไรฉันก็มีพอใส่อยู่นะคะ"

"เธอเป็นเลขาฉันยังไงก็ต้องดูดีตลอดเวลาจะใส่ชุดซ้ำไปมาจนสีซีดเลยหรือไง"

"เอาแบบนี้ได้หรือเปล่าคะฉันบอกไซต์กับคุณแล้วคุณก็ไปบอกกับคุณโอดินให้ซื้อเสื้อผ้าตามไซต์ได้เลยเพราะฉันก็ไม่รู้จะเลือกชุดยังไงด้วย"

"บอกสัดส่วนกับผู้ชาย?"

นิโคลัสแอบตกใจกับคำพูดของเกวรินทร์เล็กน้อยเพราะดูสาวเจ้าจะเป็นคนเปิดเผยเสียเหลือเกิน

"แปลกตรงไหนคะ..สัดส่วนฉัน34​ 24​ 36..อาจจะหาไซส์ฉันยากนิดนึงนะคะเพราะเป็นคนเอเชีย"

"อืม..."

นิโคลัสพยักหน้าเบาๆให้กับหญิงสาวที่กำลังยิ้มหน้าระรื่นดูเธอจะไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกผิดกับเขาที่มองเธอแปลกเต็มๆ

 วันต่อมา

วันนี้เกวรินทร์นั่งรถมาหานุดีที่คอนโดของหญิงสาวตั้งแต่เช้ามาถึงทั้งสองสาวก็ช่วยกันทำอาหารมือเป็นระวิงและเมนูที่ขาดไม่ได่เห็นจะเป็นอาหารอีสานรสแซ่บที่เป็นของโปรดเกวรินทร์

หลังจากที่ทำอาหารกันพักใหญ่กว่าจะได้ทานก็ปาไปเกือบเที่ยงตอนนี้สองสาวก็ได้นั่งทานกันเสียที

"ส้มตำไทยไข่เค็มรสชาตินี้ที่คุ้นเคย...คอนโดพี่นุดีมีทุกอย่างเลยนะคะ"

เกวรินทร์ตักอาหารคำแรกเข้าปากได้หญิงสาวรีบหลับตาสูดดมกลิ่นอาหารที่คุ้นเคยด้วยใบหน้าระรื่นการที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองมันทำให้คิดถึงอะไรหลายๆอย่างที่เราคิดไม่ถึงว่าจะคิดถึงจริงๆ

"พี่ชอบไปเดินตลาดนัดน่ะไม่ไกลจากคอนโดพี่เท่าไรมีผักของไทยขายเยอะมาก"

"เหรอคะวันหลังต้องให้พี่นุดีพาไปเดินแล้วสิ"

"ได้สิ"

แกร๊กก

ระหว่างที่สองสาวกำลังนั่งคุยกันไปนั่งทานอาหารกันไปจู่ๆรูปที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะข้างทีวีก็หล่นลงนุดีจึงรีบลุกขึ้นไปเก็บดีที่กรอบเป็นพลาสติกจึงไม่แตก

"หืม.."

"นี่ใครเหรอคะหน้าคล้ายพี่นุดีเลย"

เกวรินทร์มองไปยังรูปในมือของนุดีไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอลุกไปดูคิดว่าคงจะเป็นเพราะคนในรูปเหมิอนกับนุดีมากแต่ยังไงก็ดูเป็นคนละคน

"พี่ณดาพี่สาวพี่เองเธอเสียไปได้สองปีกว่าแล้วล่ะ"

นุดีบอกกับเกวรินทร์เสียอ่อนแววตาของเัอเศร้ามากเมื่อพูดถึงคนเป็นพี่จนคนข้างๆจับสังเกตได้

"เหรอคะ"

"อืม...ปกติเราอยู่ที่นี่กันสองคนแต่หลังจากที่พี่ณดาเข้าไปทำงานที่บริษัทใหม่ไม่นานก็เกิดอุบัติเหตุเป็นลมตกน้ำตอนทำงานน่ะ"

มือน้อยค่อยๆวางรูปคนเป็นพี่ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมเกวรินทร์

"ตอนนั้นคงเหงาน่าดูใช่ไหมคะ"

"จ่ะ"

"หลังจากนี้พี่นุดีท่าจะไม่เหงาเพราะเกวจะมากวนที่นี่บ่อยๆ"

เกวรินทร์รู้ว่านุดีกำลังเศร้าเธอจึงอยากจะให้พี่สาวคนใหม่ของเธอยิ้มเห็นทีเธอจะต้องมารบกวนนุดีบ่อยๆแล้วนุดีจะได้ไม่เหงา

"จะมาเมื่อไรก็ได้... พี่ต้อนรับ"

นุดีไม่ได้รู่สึกลำบากใจอะไรที่เกวรินทร์จะมาที่นี่เธอกลับรู้สึกเอ็นดูเกวรินทร์และดีใจที่วันหยุดของเธอจะไม่ค่อยเงียบเหงาอีกต่อไป

 ถนนXXX

นิโคลัสเดินทางมาที่ถนนที่มีแต่ร้านแบรนด์เนมสองฟากฝั่งเขาเลือกที่จะเข้าร้านแบรนด์เนมที่คิดว่าน่าจะมีเสื้อผ้าที่เหมาะกับเกวรินทร์เมื่อเขาเข้าไปในร้านพนักงานทุกคนต่างก็ต้อนรับเขาเป็นอย่างดีเพราะรู้ดีว่าเขากระเป๋าหนักแค่ไหน

นิโคลัสเข้าบอกความต้องการกับพนักงานที่ต้อนรับเขาว่าเขาอยากได้ชุดแบบไหนสัดส่วนเท่าไรพนักงานก็รีบเปิดรูปคอลเลคชั่นเสื้อผ้าในไอแพดให้เขาได้เลือก

"ชุดนี้ครับ..อันนี้ด้วย"

ชายหนุ่มชี้นิ้วเลือกอย่างไม่ลังเลเมื่อเลือกได้สี่ห้าชุดเขาก็เดินเลือกกระเป๋ารองเท้าให้เกวรินทร์ต่อเขาจำได้ว่าเธอใส่รองเท้าไซส์อะไรเพราะสังเกตตั้งแต่วันที่เขาพาเธอมาอยู่ที่บ้านหลังเล็กแล้ว

นิโคลัสไม่รู้ตัวว่ามีคนแอบมองผ่านกระจกจากนอกร้านเพราะเขากำลังตั้งใจเลือกของให้เสร็จโดยเร็ว

"ซื้อไปให้ใครกัน?"

เป็นเอเลน่าที่เธอมาช้อปปิ้งแถวนี้พอดีแอบตกใจไม่น้อยที่เห็นนิโคลัสเดินเลือกซื้อของใช้ที่เป็นของผู้หญิงและรู้ได้ทันทีว่าเขาคงมีผู้หญิงของเขาไปแล้วเป็นแน่ยิ่งยืนดูนานเท่าไรเธอก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้นเพราะหมายตาเขาเอาไว้นานแล้วแต่เจ้านายของเธอดันไม่เคยสนใจเธอเลยสักนิด