ตอนที่17 ดื้อรั้น

"บอสคะฉันผิดเองที่ให้เกวมาที่นี่"

นุดีรีบรับผิดแทนเกวรินทร์เพราะเธอเองเป็นคนที่ยอมให้เกวรินทร์มาที่ไม่ได้คัดค้านอะไร

"ก็ผิดกันทั้งคู่ทำอะไรไม่ปรึกษาใคร...แดเนียลไปส่งนุดี"

นิโคลัสไม่โทษคนใดคนหนึ่งเมื่อมาด้วยกันก็คือผิดด้วยกันแต่ตอนนี้เขาต้องตักเตือนกับเกวรินทร์ให้เด็ดขาดจึงให้แดเนียลไปส่งนุดีที่คอนโดของเธอส่วนตัวเขาเองก็รีบลากเกวรินทร์ขึ้นรถดิ่งตรงไปที่บ้านที่เธอพักทันที

"ทำบ้าอะไรของเธอทำไมไม่รู้จักโต"

เมื่อมาถึงนิโคลัสก็ต่อว่าเกวรินทร์ยกใหญ่แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยสักนิดเพราะคิดตลอดว่าสิ่งที่เธอทำก็เพื่อเปิดโปงคนชั่ว

"ฉันก็แค่อยากเปิดโปงคนชั่ว"

"เธอเกือบพาตัวเองไปตายไม่ใช่ตายแค่คนเดียวยังรวมนุดีด้วยคิดก่อนทำหรือเปล่า"

"คิดแล้วค่ะคิดดีแล้วด้วย"

"ถามหน่อยก่อนเธอจะทำอะไรเสี่ยงๆคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้างหรือเปล่า...ถ้าเธอเป็นอะไรไปเค้าจะเสียใจแค่ไหน...แถมฉันจะถูกต่อว่าว่าดูแลเธอไม่ดีอีก..."

"คุณไม่อยากให้คนชั่วได้รับผิดหรือไง"

เกวรินทร์ไม่เข้าใจว่านิโคลัสทำไมเอาแต่ต่อว่าเธอทั้งที่ควรจะช่วยเธอหาหลักฐานมากกว่า

"เธอมโนไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้"

ชายหนุ่มเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวด้วยความอ่อนใจ

"ฉันบอกว่าฉันเห็นคุณณดาจริงๆ"

หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียงใส่อีกฝ่ายเพราะเขาไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดแถมยังว่าเธอคิดเอาเองทั้งที่เธอก็ยืนยันกับเขาหลายครั้งว่าเธอเห็นณดาจริงๆ

"เกวรินทร์..อยู่กับความเป็นจริงหน่อย"

"ก็อยู่ตลอดนี่คะ"

"เถียงคำไม่ตกฟากเถียงข้างๆคูๆเพราะเธอทำให้ฉันต้องเสียที่ที่ไม่อยากจะเสีย"

"ที่ตวาดฉันอยู่เนี่ยเพราะโมโหที่ต้องเสียที่เท่านั้นใช่ไหม...ถ้าโมโหเรื่องนี้ก็บอกมาตรงๆไม่เห็นต้องอ้างพ่ออ้างแม่ฉันเลย...คุณกลับไปเลยนะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณคนใจร้าย"

ปั้งง

หญิงสาวกอดอกมองค้อนนิโคลัสคิดในใจว่าที่แท้ที่เขาโมโหใส่เธอแบบนี้คงเพราะตัวเองเสียประโยชน์นี่เองทำมาเป็นอ้างว่าเป็นห่วงเธอที่แท้ก็ห่วงตัวเองว่าจบก็ไล่อีกฝ่ายออกไปและรีบวิ่งเข้าห้องนอนปิดประตูใส่นิโคลัสเสียงดัง

"เกวรินทร์...นี่เธอไล่ฉันออกจากบ้านของฉันงั้นเหรอ..เฮ้อ..เป็นคนยังไงกันนะ"

นิโคลัสเชื่อในนิสัยดื้อรั้นของหญิงสาวจริงๆเขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจะทำตัวเป็นเด็กเล็กที่เข้าใจอะไรยากขนาดนี้

"เมื่อไรคุณจะกลับไปคะ"  

ทางด้านแดเนียลที่มาส่งนุดีเขาก็นั่งพักอยู่นานจนเย็นเจียนตะวันตกดินแล้วยังไม่กลับไปเสียทีจนนุดีต้องเสียมารยาทเอ่ยปากไล่เพราะไม่สะดวกใจที่จะให้เขาอยู่ที่นี่นานเท่าไรนัก

"กลัวมากใช่หรือเปล่า"

หลังจากที่นั่งเงียบมาพักใหญ่แดเนียลก็หันมาถามนุดีด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่กลับมาเขาเห็นนุดีเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาเขาหรือจะดูเธอไม่ออกว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรภายในใจ

"..ไม่ค่ะ..ฉันไม่ได้กลัว"

นุดีรีบส่ายหัวปฏิเสธแดเนียลไปแม้นในใจจะรู้สึกกลัวมากจนตอนนี้ก็ยังเห็นภาพตอนที่โอลิเวอร์เอาปืนจ่อมายังเธอและเกวรินทร์ชัดเจน

"ไม่ต้องทำเข้มแข็งก็ได้คิดเหรอว่าพี่จะเดาไม่ออกว่าเรากำลังรู้สึกยังไงนุดี"

"คุณแดเนียลกลับไปเถอะค่ะฉันอยากพักผ่อน"

"ทำไมต้องพูดจาห่างเหินกับพี่ด้วย"

เขาเขยิบเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะรวบมือเรียวของเธอทั้งสองมากุมเอาไว้แม้นเขาจะถูกเธอบอกเลิกหลายปีแล้วแต่ก็ยังไม่ชอบใจที่หญิงสาวใช้คำพูดและทำกิริยาห่างเหินกับเขาต่างจากตอนที่คบกันตัวเขาและเธอแทบจะติดกันตลอดเวลา

"ปล่อยค่ะ"

นุดีพยายามลุกหนีแดเนียลทันทีเพราะไม่ต้องการที่จะใกล้ชิดกับแดเนียลอีกแต่เธอก็ถูกเขาดึงมารวบกอดเอาไว้แน่น

"มันดีจริงๆหรือเปล่าที่เราเลิกกัน"

สามปีที่ผ่านมาที่เขาเลิกกับเธอไปเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าหญิงสาวบอกเลิกเขาเพราะสาเหตุอะไรเขาพยายามตามเธอตลอดแต่เธอก็เอาแต่หลบหน้า

"ปล่อยฉันค่ะจะทำอะไรให้เกียรติคู่หมั้นคุณด้วยนะคะ"

นุดีพยายามไม่หวั่นไหวต่อคำพูดของชายหนุ่มเธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาทั้งยังเตือนสติแดเนียลให้นึกถึงคู่หมั้นของตัวเองมากๆเพราะเขาไม่ใช่คนที่โสดอีกต่อไปแล้ว

"พี่ไม่เคยอยากหมั้นที่หมั้นเพราะแค่อยากประชดเราเท่านั้นคนที่พี่รักมีแค่เรานะนุดี"

แดเนียลยอมรับกับนุดีว่าสองปีก่อนที่เขายอมหมั้นกับริตาลูกติดแม่เลี้ยงของเขาก็เพราะต้องการที่จะประชดเธอเท่านั้นแต่ยิ่งเห็นหญิงสาวไม่ใส่ใจมากเท่าไรหัวใจของเขาก็ยิ่งเรียกร้องและต้องการเธอมากเท่านั้นจนถึงตอนนี้เขาก็ยังตัดใจจากเธอไม่ได้

"จะหมั้นเพราะอะไรมันก็เรื่องของคุณอีกอย่างฉันไม่ได้รักคุณแล้วเลิกยุ่งกับฉันซะที"

นุดียื่นคำขาดเสียงแข็งแต่ดูท่าแดเนียลจะไม่ฟังคำของนุดีแม้แต่น้อยเขากอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะพลิกร่างบางมาบดจูบด้วยความโหยหายิ่งเขาใกล้เธอมากเท่าไรวันวานที่แสนหวานในหัวก็มีภาพชัดเจนขึ้นเขารักเธอคนเดียวมาตลอดคนที่รักเขาด้วยใจจริงไม่ใช่ฐานะ

"อื้อ...ปล่อยฉันนะคะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"

นุดีรีบผลักชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นคำขาดไล่เขาออกไป

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นขอให้รู้เอาไว้ว่าพี่จะไม่เลิกยุ่งกับเราง่ายๆนุดี”

นุดีไม่ได้โต้ตอบอะไรแดเนียลหากเขาจะอยู่ก็อยู่ไปส่วนเธอก็หนีเข้าห้องนอนล็อคประตูทิ้งให้แดเนียลนั่งหน้าเศร้าอยู่คนเดียว

“..อึก..ฮือๆๆ..”

นุดีเข้าห้องมาได้เธอก็กอดหมอนร้องให้สะอื้นกระซิกมือเรียวทั้งสองปิดปากแน่นไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกเมื่อครู่เธอพยายามทำใจแข็งกับแดเนียลสุดชีวิตทั้งที่ใจข้างในพังไม่เป็นชิ้นส่วนเธอไม่ได้อยากเลิกกับแดเนียลเลยสักนิดแต่เพราะความจำเป็นจึงทำให้เธอต้องบอกเลิกเขาทั้งที่ยังรักจนสุดหัวใจ

วันต่อมา

ได้โปรดกรุณาเลิกยุ่งกับฉันเสียทีคุณแดเนียล

"คิดว่าพี่จะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆเหรอนุดี"

แดเนียลตื่นขึ้นมาในช่วงสายเพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะนอนได้ก็เกือบสว่างเพราะเป็นห่วงสภาพจิตใจของนุดีพอตื่นมาก็ไม่เห็นหญิงสาวอยู่ในคอนโดแล้วพบเพียงแค่โน๊ตที่เธอแปะเอาไว้ตรงโต๊ะหน้าโซฟาว่าให้เขาเลิกยุ่งกับเธอเท่านั้นหากเขาเลิกยุ่งกับเธอตามคำสั่งของเธอได้ป่านนี้เขาคงเลิกยุ่งไปนานแล้วแต่คนอย่างเขาจะไม่ยอมเลิกข้องเกี่ยวกับหญิงสาวเด็ดขาดเพราะยังไม่เคยหมดรักแม้แต่น้อย