"ไม่นี่คะไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยถูกจับก็ดีแล้วค่ะคดีเรื่องคุณณดาจะได้เปิดเผยความจริงซะที"
คำที่หลุดอกมาจากปากของเกวรินทร์ทำเอานุดีถึงกับต้องรีบมาดึงมือหญิงสาวเอาไว้เพราะคำปฏิเสธของเธอนั่นแหละที่จะทำให้นิโคลัสรู้ว่าที่โอลิเวอร์เป็นแบบนี้เพราะฝีมือพวกเธอ
"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าโอลิเวอร์ถูกจับเพราะอะไร"
"เอ่อ..."
"พูดออกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าไปทำอะไรกันมา"
และแล้วสองสาวก็ต้องยอมสารภาพแต่โดยดีว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้อย่างไร
"เฮ้อ...บ่นตอนนี้คงไม่มีประโยชน์สินะ"
นิโคลัสและแดเนียลยืนเท่าเอวมองสองสาวด้วยความเหนื่อยใจเพราะรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาเยือนสองสาวแน่นอน
ตู้มมมม..
ยังไม่ทันที่สองหนุ่มจะได้ปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรกับการดูแลความปลอดภัยของสองสาวดีเสียงระเบิดก็ดังขึ้นจนทุกคนแทบจะวิ่งหนีตึกที่กำลังจะถล่มลงมาแทบไม่ทันดีที่ทั้งสี่ไม่ได้อยู่ในตัวอาคาร
"อ๊ายย..."
เกวรินทร์วิ่งเข้าโผกอดนิโคลัสแน่น
"นุดี"
ส่วนแดเนียลเองก็รีบดึงตัวนุดีที่กำลังตัวสั่นด้วยความตกใจเข้ามากอด
"โอลิเวอร์แดเนียลพานุดีหนีไป"
"ครับคุณอา"
นิโคลัสเห็นว่าพวกของโอลิเวอร์เดินดุ่มๆเข้ามาเลยรู้ว่าเสียงดังเมื่อครู่คงเป็นพวกโอลิเวอร์ที่ตั้งใจจะมาแก้แค้นสองสาวแน่นอนจึงต้องรีบให้สองสาวแยกกันโดยเขาจะดูแลเกวรินทร์ส่วนนุดีก็ให้แดเนียลพาแยกตัวออกไปดีที่ตึกไม่มีคนงานอยู่แล้วไม่อย่างนั้นเขาไม่อยากจะนึกถึงความสูญเสียที่จะเกิดขึ้นเลย
“คุณนิโคลัส”
เกวรินทร์กอดนิโคลัสเอาไว้แน่นเมื่อคนของโอลิเวอร์ล้อมรอบเธอและนิโคลัสเอาไว้
“อยู่กับฉันไม่ต้องกลัว”
นิโคลัสกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคงกลัวมากเพราะตัวสั่นเป็นลูกนก
"ถ้าฉันจัดการแกตั้งแต่ตอนนั้นก็สิ้นเรื่อง”
โอลิเวอร์จ่อปืนมาที่เกวรินทร์ก่อนจะพ่นตวาดคำออกมาด้วยท่าทีที่ขึงขังจนนิโคลัสต้องหมุนตัวบังหญิงสาวเอาไว้
"ทำร้ายผู้หญิงมันไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายโอลิเวอร์"
"เพราะแกให้ท้ายนังนี่สินะมันถึงกล้ากับฉัน"
"อย่าพาล"
"ส่งตัวมันมาให้ฉัน"
"ไม่"
ระหว่างที่นิโคลัสกำลังเถียงกับโอลิเวอร์อยู่นั้นเกวรินทร์ก็เหลือบไปเห็นเศษก้อนหินที่พื้นจึงรีบก้มเก็บก่อนจะรีบปาไปที่โอลิเวอร์และลูกน้องอีกสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับเธอ
ปึ้กกก
"โอ้ยยย..นังบ้า"
พอได้จังหวะนิโคลัสจึงรีบดึงตัวหญิงสาววิ่งหนีเพราะเขาไม่ได้มีอาวุธติดตัวมาแม้นแต่ชิ้นเดียวด้วยประมาทไปว่าคงไม่มีอันตราย
ปั้งๆๆ
เสียงปืนดังขึ้นสนั่นจนนุดีและแดเนียลที่กำลังวิ่งหลบอยู่ตรงซากปลักหักพังต้องลุกขึ้นชะเง้อมองสถานการณ์ด้วยความเป็นห่วง
"เกวจะเป็นอะไรไหม"
"คุณอาไม่ปล่อยให้เกวเป็นอะไรหรอก"
แดเนียลเชื่อว่าอาของเขาดูแลเกวรินทร์ได้เป็นอย่างดีไม่ปล่อยให้หญิงสาวตกอยู่ในอันตรายแน่นอน
ปั้งงง
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะเดินออกจากซากปลักหักพังนุดีก็ล้มฟุบไปกองกับพื้นเพราะถูกยิงที่หัวไหล่จากการลั่นไกลปืนของลูกน้องโอลิเวอร์ที่สั่งให้มาจัดการเธอ
“นุดี”
เมื่อแดเนียลเห็นว่าชายชุดดำเล็งปากกระบอกปืนมาที่นุดีอีกครั้งเขาจึงเอาตัวของเขาบังกระสุนเอาไว้หากจะปล่อยให้นุดีนั้นตายให้เขาตายไปจะดีกว่า
ปั้งง...
เสียงลั่นไกลปืนดังสนั่นจนแดเนียลสะดุ้งเฮือกกอดร่างบางที่นอนสลบจมกองเลือดเอาไว้แน่นแต่แดเนียลรู้ตัวว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิดจึงหันกลับไปดูและได้เห็นว่าคนที่ถูกยิงเมื่อครู่ไม่ใช่เขาแต่เป็นลูกน้องของโอลิเวอร์ที่ถูกตำรวจวิสามัญต่างหาก
"ขึ้นรถเร็ว"
ปั้งงๆๆ
ทางด้านของนิโคลัสตอนนี้ก็พาเกวรินทร์วิ่งหนีมาจนถึงยังไม่ได้เปิดประตูรถเหล่าสกระสุนปืนก็รัวมาตรงที่นิโคลัสและเกวรินทร์ยืนอยู่จนขยับไปไหนไม่ได้
"พวกแกก้าวอีกก้าวเดียวกระสุนฝังที่หัวพวกแกแน่...พวกแกจัดการ"
โอลิเวอร์ออกคำสั่งจบชายชุดดำที่ถือไม้เบสบอลก็เงื้อมหมายจะฟาดไปที่เกวรินทร์จนเธอร้องเสียงหลง
"อ๊ายย"
ปึกกก
"คุณนิโคลัสสสส.."
สาวเจ้าที่หลับตาปี๋รู้สึกได้ว่ามีคนฟุบอยู่ที่ตัวและค่อยๆหล่นลงพื้นจึงลืมตาขึ้นมาดูพบว่าเป็นนิโคลัสที่ปกป้องเธอจนตัวเองเจ็บ
ปั้งๆๆๆ..
"วางปืนลงแล้วมอบตัวโอลิเวอร์ตำรวจล้อมที่นี่ไว้หมดแกไม่รอดหรอก"
ตำรวจวิ่งกรูเข้ามารวบทุกคนที่ยืนอยู่เกวรินทร์ไม่ได้สนใจว่าใครจะเป็นอย่างไรแล้วตอนนี้เธอพยายามเขย่าตัวนิโคลัสให้ฟื้นแต่ก็ไม่มีวี่แวว
“คุณนิโคลัส..คุณตื่นสิ..ฮือๆๆ”
สาวเจ้าร้องให้สะอึกสะอื้นที่ไม่สามารถปลุกนิโคลัสให้ฟื้นได้หัวใจของเธอสั่นระรัวเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมาข้างนอกเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไปเพราะเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
ชั่วโมงต่อมา
โรงพยาบาล
แดเนียลและเกวรินทร์นั่งใจจดใจจ่อรอหน้าห้องผ่าตัดอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วทั้งคู่มีสีหน้าที่หดหู่ไปตามๆกันเพราะไม่รู้ว่านุดีและนิโคลัสอาการเป็นอย่างไรบ้าง
"เป็นเพราะฉันใช่ไหม"
และแล้วความกดดันก็ทำให้เกวรินทร์ร้องให้ออกมาอีกรอบ
"เป็นเพราะโอลิเวอร์ต่างหาก"
แดเนียลรู้ว่าตอนนี้เกวรินทร์คงโทษตัวเองแต่เรื่องทุกอย่างแท้จริงแล้วมันเป็นเพราะโอลิเวอร์ต่างหากที่เป็นคนกระทำทั้งหมดตั้งแต่เริ่มแรก
สามชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่นุดีออกจากห้องผ่าตัดเธอไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหมอจึงให้เธอออกมาอยู่ที่ห้องพักฟื้นส่วนนิโคลัสยังคงต้องผ่าตัดหลายชั่วโมงเพราะสมองกระทบกระเทือนมากทั้งยังมีเลือดคลั่งหลายจุด
วันต่อมา
ตั้งแต่เมื่อวานเกวรินทร์และแดเนียลยังไม่ได้กลับบ้านไปพักเพราะต้องการอยู่เฝ้าทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อแดเนียลให้คนของเขาเตรียมเสื้อผ้าของเขาและเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้เกวรินทร์เพราะเสื้อผ้าของเขาและเธอต่างก็มีแต่รอยเลือด
"คุณนิโคลัสเป็นยังไงบ้างคะ"
เกวรินทร์เห็นว่านุดียังคงหลับอยู่เธอจึงออกมาดูอาการนิโคลัสในช่วงเช้าเมื่อเห็นว่าแดเนียลนั่งอยู่ที่หน้าห้องไอซียูจึงรีบเข้าไปถามไถ่อาการนิโคลัสกับแดเนียลทันที
"ตอนนี้หมอบอกว่าอาการยังคงที่..นุดีล่ะ"
แดเนียลยังกังวลในอาการของอาของเขาเพราะขนาดหมอที่นี่นับว่าเก่งแล้วยังดูให้คำตอบว่าอาของเขาจะดีขึ้นเมื่อไรไม่ได้เลย
"หมอบอกว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงค่ะตอนนี้ยังหลับเพราะฤทธิ์ยา...”
“อืม..ค่อยโล่งใจ”
“ดูคุณแดเนียลเป็นห่วงพี่นุดีมากเลยนะคะ”
เกวรินทร์ไม่อ้อมค้อมเพราะเธอเห็นอาการแดเนียลที่เป็นห่วงนุดีเมื่อวานแล้วดูเหมือนแค่คนรู้จักกันธรรมดา
“คือ...นุดีกับฉันเราเคยคบกัน...”แดเนียลไม่ได้ปิดบังอะไรเกวรินทร์เขาเล่าให้หญิงสาวฟังทุกอย่างว่าความสัมพันธ์ของเขากับนุดีเริ่มขึ้นและจบลงอย่างไร"อย่างนี้นี่เองแล้วทำไมพี่นุดีถึงบอกเลิกคุณล่ะคะ""เธอไม่ได้บอกฉัน""แน่ใจนะคะว่าคุณไม่ได้เจ้าชู้จนพี่นุดีทนไม่ได้"เกวรินทร์เห็นทีเรื่องที่ผู้หญิงทนผู้ชายไม่ได้น่าจะเป็นเรื่องเจ้าชู้นี่แหละ"ฉันไม่ใช่แทนไทนะ""ก็เห็นเป็นเพื่อนกัน""ฉันไม่เคยมีใครนอกจากนุดีที่หมั้นกับริตาฉันก็ยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าต้องการประชดนุดีแต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีหวงอะไรฉันแม้แต่น้อย""พี่นุดีอาจจะไม่รักคุณจริงๆแล้วก็ได้เลิกตื๊อเธอเถอะ"เกวรินทร์เอ่ยเตือนแดเนียลด้วยความหวังดีเพราะหากนุดีบอกเลิกดแดเนียลและพยายามหลบหน้าต่างๆนาๆหากเป็นเธอต้องใช้วิธีแบบเดียวกับนุดีเพื่อหลบหน้าใครบางคนคงต้องเป็นคนที่ไม่อยากเจอจริงๆ"นี่คือการให้คำปรึกษาของเธอเหรอ"แดเนียลขมวดคิ้วผูกโบว์เขาเห็นว่าเกวรินทร์ใกล้ชิดสนิทสนมกับนุดีคิดว่าเล่าให้เธอฟังจะช่วยอะไรเขาได้บ้างแต่กลับทำให้เขาปวดหัวกว่าเดิมเสียอีก"อ้าว...การที่ผู้หญิงผลักไสไล่ส่งขนาดนี้ไม่รักแล้วจะเรียกอะไรล่ะคะ""ถ้านุดีไม่รักฉันทำไมตอนนี
วันต่อมาเช้านี้มีเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเกวรินทร์ที่รับรู้ข่าวจากแดเนียลว่านิโคลัสนั้นฟื้นแล้ว"คุณนิโคลัสฟื้นแล้วเหรอคะเกวขอเข้าไปหาหน่อยได้ไหม""ได้สิ..แต่ว่า”สีหน้าของแดเนียลไม่ค่อยแสดงความดีใจเท่าที่ควรจะเป็นจึงทำให้เกวรินทร์เกิดอาการสงสัยขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น"มีอะไรเหรอคะทำไมคุณทำหน้าแบบนั้น""คุณอาสูญเสียการมองเห็น"แดเนียลอยากบอกให้เกวรินทร์รับรู้ก่อนที่จะเข้าไปเห็นนิโคลัสเพราะไม่อยากให้เธอตกใจในตอนที่เข้าห้องไปหาอาของเขา"อะไรนะคะ"ทั้งนุดีและเกวรินทร์อุทานออกมาพร้อมกับทั้งหน้าเจื่อนกันทั้งคู่"เส้นประสาทถูกกระทบกระเทือนหลายจุดตอนนี้คุณอาจึงยังไม่สามารถมองเห็นได้""เพราะฉันแท้ๆ.."เกวรินทร์เข่าทรุดนั่งฟุบลงกับโซฟาเอาแต่โทษตัวเองว่าทีร่นิโคลัสเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดไม่นานนักก็มีน้ำตาพรั่งพรูออกมา"ใจเย็นๆเกวโอลิเวอร์ต่างหากที่ผิด"นุดีพยายามพูดปลอบเกวรินทร์"จริงเธอไม่ได้ผิด"แดเนียลยกมือหน้าจับบ่าหญิงสาวที่กำลังสะอื้นตัวสั่นเบาๆ"เพราะคุณนิโคลัสช่วยฉันถึงได้เป็นแบบนี้"เกวรินทร์ปาดน้ำตาลวกๆตอนนี้ทั้งความรู้สึกห่วงใยและความรู้สึกผิดมันประดังประเดเข้ามาจนเก
"จะทนเห็นผู้หญิงโดนทำร้ายโดยไม่ข่วยอะไรได้ยังไงล่ะครับ"นิคลัสตอบปัดโลแกนไปอันที่จริงเขารู้ตัวว่าคงจริงอย่างที่พี่เขาพูดว่าเขาห่วงเกวรินทร์มากแต่ก็ไม่ได้อยากให้คนอื่นรับรู้เท่าไรก๊อกๆๆบทสนทนาของทั้งสองเงียลลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู"เอ่อ.. สวัสดีค่ะ"เกวรินทร์ที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาก็มีสีหน้าแปลกใจพอสมควรที่เห็นชายวัยกลางคนที่ลักษระท่าทางคล้ายกับนิโคลัสนั่งอยู่เธอเอ่ยทักทายเขาก่อนโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร"เกว..นี่โลแกนพี่ชายฉันพ่อของแดเนียล"นิโคลัสได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นเกวรินทร์เขารีบแนะนำตัวพี่ชายตนให้หญิงสาวได้รู้จักเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอคงสงสัยอยู่พอสมควร"ฉันเกวรินทร์เป็นเลขาคุณนิโคลัสยินดีที่ได้รู้จักค่ะ""ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"โลแกนทักทายหญิงสาวกลับด้วยสีหน้ทที่เป็นมิตรก่อนจะขอตัวกลับเพราะดูท่าน้องชายของเขาจะอยากอยู่กับเด็กสาวคนนี้สองต่อสองมากกว่าดูจากน้ำเสียงดีใจที่ทักทายกันเมื่อครู่"มีคนดูแลแล้วฉันกลับก่อนล่ะนะ""ครับพี่"เกวรินทร์ก้มหัวให้โลแกนก่อนที่เขาจะเดินออกไปเธอดูลักษณะท่าทางของโลแกนแล้วก็ไม่ใช่คนที่ถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างแต่ทำไมถึงสั่งห้ามแดเนียลไม่ให้รักกับนุดีไ
"ฉันขอให้เธออยู่กับความเป็นจริงอย่าไปเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้มากเลยเกว"นิโคลัสคิดว่าเรื่องที่เกวรินทร์เห็นณดาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็เป็นได้เขาไม่อยากให้เธอมายึดติดอะไรกับเรื่องการบนบานอะไรมากมายเพราะดูมันจะทำให้ชีวิตของเธอยุ่งยากลามมาถึงชีวิตของเขาด้วย"เฮ้อ..."หญิงสาวเห็นนิโคลัสค้านคอเป็นเอ็นขนาดนั้นจึงต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ก่อนแล้วเรื่องนี้ค่อยหาแผนการอีกทีว่าจะทำอย่างไรให้นิโคลัสยอมทางด้านแดเนียลตอนนี้ก็รีบมุ่งหน้าตามหานุดีเจ้าละหวั่นตอนนี้เขามานั่งรอนุดีที่หน้าคอนโดของเธอพักใหญ่แล้วในมือก็โทรติดต่อกับคนของตนตลอดว่าเจอนุดีที่ไหนบ้างหรือเปล่าปลายสายทุกสายก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่แต่นับว่าเป็นโชคดีของแดเนียลที่ไม่นานนักนุดีก็เดินกลับมาที่คอนโดด้วยท่าทีอิดโรยพอสมควร"นุดี"แดเนียลรีบเข้าไปประคองนุดีอย่างเร่งรีบทั้งดีใจและกังวลในอาการของหญิงสาวในเวลาเดียวกันไม่รู้ว่าเธอออกไปไหนมาทั้งที่ป่วยยังไม่หายเต็มร้อยดี"เอ่อ..""หายไปไหนมาพี่เป็นห่วงแทบแย่เกวบอกว่ามาหาเราแต่เช้าก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่ติด""ฉันมีธุระนิดหน่อยขอตัวนะคะ...คุณแดเนียล"นุดีพี่พยายามเดินหลบแดเนียลแต่ก็ถูกเขานั้นอุ้มขึ้นร
"เป็นอะไรทำไมตัวสั่น...ร้องให้งั้นเหรอ"นิโคลัสสัมผัสได้ว่าร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ๆกำลังตัวสั่นและน่าจะร้องให้จึงวาดแขนดึงร่างบางกอดปลอบเอาไว้หลวมๆ"ฉันคิดถึงย่าคิดถึงพ่อคิดถึงแม่...คุณรู้ไหมตอนที่อยู่ในอันตรายฉันนึกถึงแต่หน้าพวกเค้าเมื่อกี้ฉันไม่อยากวางสายเลยแต่กลัวว่าจะร้องให้ออกมาก่อน"สาวเจ้าพรั่งพรูความรู้สึกออกมาทั้งซบใบหน้าเข้ากับอกแกร่งพักใหญ่จึงทำให้เธอพอทุเลาความเสียใจได้บ้าง"ฉันเข้าใจ...ดวงตาฉันหายดีเมื่อไรจะพาเธอกลับบ้านดีหรือเปล่า""จริงนะ""อืม.."ตอนนี้นิโคลัสไม่รู้ว่าจะปลอบหญิงสาวอย่างไรที่ทำได้ดีที่สุดก็คือให้เธอได้อยู่ในอ้อมกอดและคำสัญญาว่าจะพาเธอกลับบ้านยอมรับเลยว่าหญิงสาวเวลาหัวดื้อน่าตีเสียเหลือเกินแต่เวลาเสียใจก็น่าสงสารไม่น้อยเหมือนกันสามวันต่อมาเป็นเวลาสามวันแล้วที่เกวรินทร์ดูแลนิโคลัสไม่เคยขาดตกบกพร่องเธอไม่เคยรู้สึกว่าลำบากกลับสุขใจตลอดเวลาที่ได้ดูแลเขานิโคลัสเองก็ดูจะมีความสุขมากทั้งที่ตาของเขามองไม่เห็นแต่รู้สึกดีเป็นพิเศษที่มีหญิงสาวคอยอยู่ใกล้ไม่เคยห่างไม่เคยมีความรำคาญหญิงสาวทั้งที่เขาค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัวนิโคลัสรู้ตัวว่าทำไมเขาถึงมีความสุขแบบนี
22.00 น."ตอนนี้นุดีใช้ชีวิตได้ปกติแล้วพี่แดนไม่ต้องมาดูแลนุดีก็ได้ค่ะ"สาวเจ้าที่กำลังนอนซุกอกคนรักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตได้ปกติมานานแล้วจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลางานดูแลเธอ"ไล่เหรอ"แดเนียลบุ้ยปากใส่หญิงสาวเล็กน้อย"เปล่าค่ะ...แค่เกรงใจ""ไม่ต้องเกรงใจหรอกตั้งแต่นี้ไปพี่ก็จะเป็นคนดูแลนุดีตลอดไป...แต่งงานกับพี่นะครับ""คะ?"นุดีตกใจอยู่พอสมควรที่จู่ๆแดเนียลก็ดึงกล่องแหวนออกมาจากใต้หมอนและหยิบแหวนในกล่องสวมเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอทั้งที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวแต่เธอก็ดีใจมากเพราะตั้งแต่เนิ่มต้นคบกับแดเนียลเมื่อหลายปีก่อนเธอไม่ได้มองถึงเรื่องแต่งงานเลยด้วยคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แต่วันนี้มันเป็นไปแล้ว"ตกใจอะไร""ก็...นุดีไม่คิดว่าจะมีวันนี้"นุดีซุกใบหน้านวลกับอกของแดเนียลปล่อยน้ำตาแห่งความดีใจให้ไหลออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้น"พี่รักนุดีขนาดนี้ก็ต้องเลือกนุดีเป็นแม่ของลูกพี่อยู่แล้ว"มือหนาเชยคางคนรักของเขาเพื่อที่จะมองหน้าเธอให้ชัดๆเขาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะประโลมจูบอย่างนุ่มนวลค่อยๆถอดเสื้อผ้าเธอและเขาออกทีละชิ้นและเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให
"ใครจะไปรู้""คุณนิค...ถ้าฉันจะทำอะไรคุณฉันทำไปนานแล้วค่ะ""งั้นเหรอ..ฉันไว้ใจเธอได้ใช่หรือเปล่า""คุณกำลังกวนประสาทฉันนะคะ""ฮ่าๆๆ..น้ำเสียงเธอตอนโกรธนี่ตลกจริงๆ"นิโคลัสยังไม่หยุดหยอกยิ่งรู้สึกได้ว่าหญิงสาวกำลังหัวร้อนเขายิ่งรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น"......"เกวรินทร์ที่กำลังหน้าหงิกหน้างอจะต่อว่านิโคลัสกลับ..ตอนนี้เธอกลับเงียบและสีหน้าที่ยับยู่ยี่เมื่อถูกแกล้งด้วยคำพูดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มตามคนที่นอนอยู่บนเตียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นนิโคลัสหัวเราะจริงจังเขาดูเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้และรอยยิ้มของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกก็ทำให้เธอประทับใจในตัวของเขาอย่างมากเลยทีเดียว"เงียบทำไมโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"นิโคลัสเริ่มหัวเราะไม่ออกเมื่อไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวโต้ตอบคิดในใจว่าเธอคงจะไม่เคืองกับเรื่องที่เขาแกล้งเธอด้วยคำพูดเมื่อครู่หรอกนะ"เปล่าค่ะ...ฉันแค่เห็นว่าเวลาคุณหัวเราะแล้วดูเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จัก""ทำไม...ฉันในมุมของเธอเป็นแบบไหน""เปล่าค่ะ... คุณก็เป็นคุณนั่นแหละ...ดึกแล้วฉันนอนก่อนนะคะ""อืม...ฝันดี""เอ่อ...ค่ะเช่นกันค่ะ"เกวรินทร์อมยิ้มแก้มปริ..คำว่าฝันดีก็เป็นคร
"เธอใส่ชุดสีฟ้า"นิโคลัสยิ้มให้หญิงสาวใส่เดรสยาวสีฟ้าตรงหน้าเขาเอ่ยทักสีเสื้อเธอแทนคำตอบ"คุณนิคคุณเห็นแล้วฉันดีใจที่สุดเลยค่ะ"เกวรินทร์กระโดดสวมกอดนิโคลัสแน่นดีใจที่เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง"อืม..ฉันก็ดีใจเหมือนกัน"นิโคลัสกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาเองก็ดีใจเช่นกันทั้งสองกอดกันอยู่แบบนั้นจนลืมไปเลยว่าในห้องนี้ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยเหมือนกันทำให้แดเนียลต้องส่งเสียงให้ทั้งสองได้รู้ว่ายังมีคนที่รอยินดีด้วยอยู่ตรงนี้อีกสองคน"อะ..แฮ่มม..อื้มม..อืม.."สิ้นเสียงกระแอมกระไปเกวรินทร์และนิโคลัสจึงผละออกจากกันได้"เอ่อ...ดีใจด้วยนะคะบอส"นุดีอมยิ้มอ่อนเขินแทนทั้งคู่เล็กน้อย"เห็นหลานยืนอยู่ตรงนี้หรือเปล่านะ"“เห็นสิ..เห็นทุกคนนั่นแหละแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ชัดมากเท่าไร”“อีกวันสองวันคงจะชัดขึ้นครับแต่อาทิตย์นี้หมอขอให้ใช้สายตาน้อยๆก่อนนะครับ”“ครับหมอ”หลังจากทุกอย่างไม่มีอะไรต้องห่วงหมอจึงให้นิโคลัสอยู่ที่โรงพยาบาลคืนนึงเพื่อดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจริงๆเช้าจึงยอมให้กลับ09.00 น."หมอบอกว่าอย่าให้คุณนิคใช้สายตามากคุณโอดินกับคุณลูคัสดูเจ้านายคุณด้วยนะคะ"โอดินและลูคัสไปรับนิโคลัสและเกวรินทร์กลั