ตอนที่26 แค่ดีเกินไป

"ฉันขอให้เธออยู่กับความเป็นจริงอย่าไปเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้มากเลยเกว"

นิโคลัสคิดว่าเรื่องที่เกวรินทร์เห็นณดาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็เป็นได้เขาไม่อยากให้เธอมายึดติดอะไรกับเรื่องการบนบานอะไรมากมายเพราะดูมันจะทำให้ชีวิตของเธอยุ่งยากลามมาถึงชีวิตของเขาด้วย

"เฮ้อ..."

หญิงสาวเห็นนิโคลัสค้านคอเป็นเอ็นขนาดนั้นจึงต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ก่อนแล้วเรื่องนี้ค่อยหาแผนการอีกทีว่าจะทำอย่างไรให้นิโคลัสยอม

ทางด้านแดเนียลตอนนี้ก็รีบมุ่งหน้าตามหานุดีเจ้าละหวั่นตอนนี้เขามานั่งรอนุดีที่หน้าคอนโดของเธอพักใหญ่แล้วในมือก็โทรติดต่อกับคนของตนตลอดว่าเจอนุดีที่ไหนบ้างหรือเปล่าปลายสายทุกสายก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่แต่นับว่าเป็นโชคดีของแดเนียลที่ไม่นานนักนุดีก็เดินกลับมาที่คอนโดด้วยท่าทีอิดโรยพอสมควร

"นุดี"

แดเนียลรีบเข้าไปประคองนุดีอย่างเร่งรีบทั้งดีใจและกังวลในอาการของหญิงสาวในเวลาเดียวกันไม่รู้ว่าเธอออกไปไหนมาทั้งที่ป่วยยังไม่หายเต็มร้อยดี

"เอ่อ.."

"หายไปไหนมาพี่เป็นห่วงแทบแย่เกวบอกว่ามาหาเราแต่เช้าก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่ติด"

"ฉันมีธุระนิดหน่อยขอตัวนะคะ...คุณแดเนียล"

นุดีพี่พยายามเดินหลบแดเนียลแต่ก็ถูกเขานั้นอุ้มขึ้นรถไปเสียก่อน

ตลอดเวลาที่ทั้งสองนั่งอยู่ในรถต่างคนก็ต่างเงียบส่วนนุดีเองเธอก็ไม่มีอะไรจะพูดกับแดเนียลแถมยังมีอาการเพลียจนหน้าซีดหน้าเซียวเพราะวันนี้เธอเดินทางไปอีกเมืองเพื่อหาที่พักใหม่ทั้งวัน

เมื่อมาถึงบ้านของแดเนียลยังไม่ทันที่จะลงจากรถชายหนุ่มก็หันมาถามนุดีว่าวันนี้ทั้งวันเธอไปไหนมาแถมยังติดต่อไม่ได้อีก

"บอกพี่ได้หรือเปล่าว่าไปไหนมา"

"ฉันแค่ออกไปธุระที่เกวโทรไม่ติดก็เพราะมือถือฉันแบตหมดค่ะ"

"แบตหมดหรือจงใจปิดเครื่อง"

แดเนียลดึงกระเป๋าของหญิงสาวออกมาดูมือถือเขาเชื่อว่าคนรอบคอบอย่างนุดีจะปล่อยให้มือถือแบตหมดทั้งที่รู้ตัวว่าตัวเองมีธุระต้องไปทำ

"เอากระเป๋ามา..ค..."

ไม่ทันพูดจบสาวเจ้ากันเป็นลมคอพับไปเสียก่อนดีที่ตัวของเธอยังมีเข็มขัดรัดเอาไว้

"นุดี.. นุดี"

แดเนียลเห็นเล่นนั้นจึงรีบอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านก่อนจะรีบโทรหาหมอให้มาดูอาการเธออย่างเร่งด่วน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"เธอเป็นลมไม่ใช่พิษบาดแผลหรอกครับเพราะแผลเธอใกล้จะหายดีแล้ว..เป็นเพราะเธอน่าจะเครียดจัดและไม่ได้ทานอะไรมากกว่า...ไปซื้อยาที่ร้านขายยาตามนี้นะครับเป็นพวกวิตามินรวมและพยายามอย่าให้เธอมีภาวะเครียดหนักก็พอครับ"

"ขอบคุณมากครับหมอ"

หมอที่แดเนียลโทรเรียกมาเข้ามาตรวจนุดีพักใหญ่ก็ได้ข้อสรุปว่าเธอนั้นน่าจะเครียดจนเกินไปจึงทำให้ความดันสูงก่อนกลับจึงเขียนให้แดเนียลนั้นซื้อพวกวิตามินมาบำรุงหญิงสาวและพยายามอย่าให้เธออยู่ในภาวะเครียดเพราะอาจจะเกิดโรคแทรกซ้อนมากกว่านี้

หลังจากที่หมอหนุ่มกลับไปพักใหญ่แดเนียลก้เอาแต่นั่งเฝ้านุดีไม่ห่างจนหญิงสาวนั้นค่อยยังชั่วและลุกขึ้นนั่งเองได้

"ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

นุดีเห็นว่าเธออยู่ที่นี่นานเกินไปแล้วจึงขอตัวกลับทั้งที่ก็ยังรู้สึกมึนหัวอยู่พอประมาณแต่หากจะอยุ่ที่นี่นานเธอก็จะต้องมานั่งตอบคำถามอะไรแดเนียลให้มากความอีก

"ยังกลับไม่ได้ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่อง"

"คุยอะไรคะ"

"ยังรักพี่อยู่ใช่ไหม"

แดเนียลกอดร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเขาไม่ยอมปล่อย

"รักแล้วจะบอกเลิกทำไมล่ะคะ"

นุดียังคงปฏิเสธแดเนียลเหมือนอย่างเคยแต่มีหรือแดเนียลจะเชื่อเพราะเขารู้เรื่องราวทั้งหมดจากเกวรินทร์มาแล้ว

"ไม่รักแล้วทำไมยอมทำเพื่อพี่ทั้งที่ตัวเองต้องเจ็บ"

"พูดอะไร"

"พี่รู้หมดแล้วว่ารัตนาพูดอะไรกับเราพี่จะบอกว่าสิ่งที่เธอพูดมันไม่จริงเธอต้องการให้เราเลิกกันเพราะอยากให้พี่หมั้นกับริตาถ้าพี่คิดไม่ผิดพี่คิดว่าสองแม่ลูกนี่ต้องรวมหัวกันเพราะต้องการสมบัติของพ่อพี่"

แดเนียลผละตัวออกมามองหน้ากับนุดีเขาต้องบอกเรื่องนี้กับนุดีก่อนที่นุดีจะหนีเขาไปตามความต้องการของรัตนาและริตา

"อะไรนะคะ"

นุดีถึงกับอ้าปากค้างตัวชาวาบเมื่อแดเนียลพูดจบประโยค

"พ่อพี่ไม่เคยห้ามพี่คบกับเรานะนุดี...ถ้านุดีบอกพี่ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไม่ต้องมานั่งเจ็บกันทั้งคู่หลายปีแบบนี้หรอก"

"......"

หญิงสาวน้ำตาตกคำถามมากมายเข้ามาในหัวว่าหลายปีที่ผ่านมาเธอเป็นเหยื่อของรัตนาและริตามาตลอดอย่างนั้นหรือ

"พี่รักเรานะนุดีรักมาก..จนเสียเราไปไม่ได้"

"นุดี..โง่เองเหรอคะ"

น้ำเสียงของเธอแสดงออกถึงความปวดหน่วงหัวใจพอสมควร

“ไม่ได้โง่แค่นุดีเป็นคนดีเกินไปเท่านั้นเอง”

แดเนียลสวมกอดนุดีอีกครั้งเขารู้ว่าคนรักของเขาเป็นคนดีจนเกินไปจึงทำให้มีคนชั่วๆใช้ความดีของเธอเป็นประโยชน์เขาดีใจที่เขาไม่ยอมปล่อยมือคนดีๆอย่างนุดีไปเสียก่อนไม่อย่างนั้นเขาคงเจ็บกว่านี้มาก

อาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันที่แดเนียลและนุดีเข้าใจกันได้แดเนียลก็ขลุกอยู่กับนุดีไม่ค่อยจะห่างหน้าที่ดูแลนิโคลัสเลยตกไปอยู่กับเกวรินทร์เต็มๆแต่เธอก็เต็มใจเพราะอยากดูแลนิโคลัสตลอดเวลาอยู่แล้ว

วันนี้เป็นวันที่หมออนุญาตให้นิโคลัสกลับบ้านชายหนุ่มเลือกที่จะอยู่บ้านที่เกวรินทร์พักเพราะรู้ดีว่าหญิงสาวคุ้นชินกับที่นี่แล้วอีกอย่างเธอจะได้ไม่ต้องขนข้าวของไปที่บ้านของเขาให้ลำบาก

หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จทางบ้านของเกวรินทร์ก็เฟสไทม์มาหาเธอพอดีตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงนิโคลัสกันมากเกวรินทร์จึงต้องรีบให้ทุกคนได้เห็นนิโคลัสว่าตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วพ่อแม่และย่าเธอจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก

"คุณนิโคลัสไม่เป็นอะไรจ่ะทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง"

"แล้วตาจะหายเป็นปกติเมื่อไรล่ะพ่อนิค"

ทองม้วนเอ่ยถามคนเป็นหลานเขย

"คงต้องผ่าตัดอีกรอบครับ"

"หมดเคราะห์หมดโศกนะลูกนะ"

"ขอบคุณครับ"

"ดูแลผัวเราดีๆล่ะอีหนู"

"จ่ะย่า"

"ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะลูกพ่อกับแม่คิดถึงเรานะ"

มาลีและพนารีบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อดูหน้าลูกสาวตนชัดๆ

"จ้า..เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะทุกคนเกวจะไปอาบน้ำแล้ว”

"โชคดีลูกโชคดีหมดเคราะห์หมดโศกนะลูกนะ"

“จ้า..”

หลังจากการสนทนาถูกตัดไปเกวรินทร์ก็นั่งสะอึกสะอื้นตัวสั่นเมื่อครู่เธอปั้นหน้ายิ้มแทบตายไม่อยากร้องให้ออกมาให้ทุกคนเป็นห่วงแต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วจริงๆเพราะความคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่และย่าจนจุกอก