ตอนที่29 ไม่อยากลงใจ

"ใครจะไปรู้"

"คุณนิค...ถ้าฉันจะทำอะไรคุณฉันทำไปนานแล้วค่ะ"

"งั้นเหรอ..ฉันไว้ใจเธอได้ใช่หรือเปล่า"

"คุณกำลังกวนประสาทฉันนะคะ"

"ฮ่าๆๆ..น้ำเสียงเธอตอนโกรธนี่ตลกจริงๆ"

นิโคลัสยังไม่หยุดหยอกยิ่งรู้สึกได้ว่าหญิงสาวกำลังหัวร้อนเขายิ่งรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น

"......"

เกวรินทร์ที่กำลังหน้าหงิกหน้างอจะต่อว่านิโคลัสกลับ..ตอนนี้เธอกลับเงียบและสีหน้าที่ยับยู่ยี่เมื่อถูกแกล้งด้วยคำพูดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มตามคนที่นอนอยู่บนเตียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นนิโคลัสหัวเราะจริงจังเขาดูเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้และรอยยิ้มของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกก็ทำให้เธอประทับใจในตัวของเขาอย่างมากเลยทีเดียว

"เงียบทำไมโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

นิโคลัสเริ่มหัวเราะไม่ออกเมื่อไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวโต้ตอบคิดในใจว่าเธอคงจะไม่เคืองกับเรื่องที่เขาแกล้งเธอด้วยคำพูดเมื่อครู่หรอกนะ

"เปล่าค่ะ...ฉันแค่เห็นว่าเวลาคุณหัวเราะแล้วดูเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จัก"

"ทำไม...ฉันในมุมของเธอเป็นแบบไหน"

"เปล่าค่ะ... คุณก็เป็นคุณนั่นแหละ...ดึกแล้วฉันนอนก่อนนะคะ"

"อืม...ฝันดี"

"เอ่อ...ค่ะเช่นกันค่ะ"

เกวรินทร์อมยิ้มแก้มปริ..คำว่าฝันดีก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาพูดกับเธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้เธอใจสั่นไปถึงไหนกันคำพูดยั่วโมโหก่อนหน้าที่เขาพูดเธอลืมมันไปหมดตอนนี้ในหัวเวลาหลับตามีเพียงแค่รอยยิ้มของเขาเท่านั้น

นิโคลัสในเวลานี้ก็มีแอบอมยิ้มกับคำชมของหญิงสาวเช่นกันเขาก็พึ่งนึกได้ว่าเขาพึ่งจะหัวเราะได้จริงจังแบบเมื่อครู่ในรอบหลายปีที่ผ่านมาเพราะเกวรินทร์แต่ก็ยังกำชับกับใจของตัวเองว่าให้รู้สึกได้แต่ให้รู้ใจตัวเองว่าไม่ควรจะลงใจอย่างที่กำชับตัวเองมาตลอดเพราะรู้ดีว่าวันนึงหญิงสาวก็ต้องไปมีชีวิตของเธอเอง

สองวันต่อมา

โรงพยาบาล

ตอนนี้เกวรินทร์แดเนียลและนุดีรอผลการผ่าตัดของนิโคลัสกันที่โรงพยาบาลคนที่ดูนั่งไม่ติดที่เห็นจะเป็นเกวรินทร์เพราะเธอค่อนข้างกังวลและห่วงนิโคลัสเป็นพิเศษจนนุดีต้องลุกขึ้นเดินไปดึงมือเกวรินทร์มานั่งใกล้ๆจะได้คอยดึงเอาไว้ไม่ให้ลุกเดินไปเดินมาอีก

"เกว...เราดูกังวลมากไปหรือเปล่า"

"เกวตื่นเต้นค่ะพี่นุดีอยากให้หมอผ่าตัดเสร็จเร็วๆรู้ผลตอนนี้ได้เลยยิ่งดีค่ะ"

"คงเป็นหมอเทวดาแล้วล่ะเกว...นี่ถ้าหมอบอกว่าการผ่าตัดครั้งนี้ไม่สำเร็จไม่ร้องให้ขี้มูกโป่งเลยเหรอ"

แดเนียลรู้สึกว่าเกวรินทร์จะตระหนกจนเกินเหตุ

"คุณแดเนียลก็...อย่าพูดสิคะฉันอยากให้คุณนิคหายจะตายอยู่แล้ว"

สาวเจ้ามองค้อนแดเนียลที่พูดจาไม่เป็นมงคลเอาเสียเลย

"คุณนิค?"

แดเนียลไม่ได้ใส่ใจความงี่เง่าของเกวรินทร์แล้วแต่เขาสนใจคำว่านิคที่หญิงสาวพูดมากกว่า

"ตกใจอะไรคะก็ชื่ออาคุณไม่ใช่เหรอ"

เกวรินทร์ยังคงบ่นอู้อี้รู้สึกไม่พอใจแดเนียลที่ชอบพูดไม่ค่อยเข้าหูเธออยู่เรื่อยตอนนี้เธอยิ่งใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่

"อ่อ...เปล่า"

แดเนียลส่ายหัวหงึกหงักเขาพอจะเห็นสัญญาณอะไรแปลกๆจากเกวรินทร์และอาของเขาแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้จะต้องมีอะไรมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้องแน่

ร้านกาแฟ

"พี่ว่าเกวกับคุณอาต้องมีอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้แน่เลย"

แดเนียลพานุดีออกมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านใกล้ๆกับโรงพยาบาลเขาชวนเกวรินทร์มาแล้วแต่เธอบอกว่าทานอะไรไม่ลงตอนนี้แดเนียลจึงมีจังหวะพูดคุยกับนุดีเรื่องที่เขาสงสัยในตัวเกวรินทร์กับอาของเขา

"อะไรเหรอคะ"

"ก็ชื่อที่เกวเรียกคุณอา"

"เกวดูแลบอสมาตลอด...บอสเค้าก็อาจจะให้เกวเรียกเองก็ได้นี่คะ"

นุดีไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่านิโคลัสคงให้เกวเรียกแบบนี้เพราะหญิงสาวอยู่ดูแลใกล้ชิด

"ใช่แต่ชื่อนี้...ส่วนมากคุณอาจะให้คนในครอบครัวหรือคนรักเรียกเท่านั้น"

ชื่อนิคคนที่จะเรียกได้ต้องเป็นคนที่อาของเขาอนุญาตและแดเนียลก็เชื่อว่าเกวรินทร์คงได้รับอนุญาตไม่อย่างนั้นคงไม่รู้จักชื่อนี้ของอาเขาแต่ที่แปลกอย่างหนึ่งก็คือแม้นคนสนิทในบ้านอย่างโอดินและลูคัสก็ไม่ได้รับสิทธิ์นี้แต่กลับเป็นเกวรินทร์และเท่าที่เขารู้มาคนที่จะเรียกอาของเขาว่านิคได้ก็เห็นแต่จะมีพ่อของเขากับคนรักของอาเขาเท่านั้น

"จ...จริงเหรอคะ..พี่แดนแน่ใจนะคะ"

นุดีถึงกับวางถ้วยกาแฟกะทันหันเพราะเธอก็แอบเห็นอะไรผิดสังเกตจากเกวรินทร์ที่ดูห่วงใยนิโคลัสมากเกินไปเหมือนกันแต่คิดว่าเธอน่าจะคิดไปเอง

"พี่ว่าเกวดูห่วงคุณอาเกินกว่าเจ้านายลูกน้องอย่าบอกนะว่าเราดูไม่ออก"

"...แต่..บอสก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนนานแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"อืม...ก็ต้องรอดูกันต่อไป"

"แต่เกวอายุห่างกับบอสมากเลยนะคะ"

"เรื่องความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน..จริงไหม"

"..อืม..ก็ใช่ค่ะ"

นุดีพยักหน้าเบาๆลองคิดตามที่แดเนียลพูดความรักมันห้ามกันไม่ได้ก็จริงแต่ไม่นึกว่านิโคลัสจะชอบเกวรินทร์เพราะส่วนมากจะเห็นเวลาที่นิโคลัสเอาแต่ดุเกวรินทร์มากกว่าหรือเธออาจจะพลาดเห็นเวลาที่สองคนนั้นอยู่ด้วยกันเรื่องนี้คงต้องรอดูกันต่อไป

สามวันต่อมา

วันนี้เป็นวันที่นิโคลัสจะเปิดตาหลังจากการผ่าตัดเชื่อมต่อเส้นประสาทสำเร็จ

"หมอจะแกะผ้าแล้วนะครับ"

"ครับ.."

ตอนนี้นุดีแดเนียลและเกวรินทร์ต่างก็ยืนรออย่างใจจดใจจ่อเพราะหมอให้คำยืนยันกับพวกเธอก่อนหน้าแลวว่านิโคลัสมีโอกาสกลัยมามองเห็นหลังจากผ่าตัดครั้งนี้ประมาณ80เปอเซ็น

"ค่อยๆลืมตานะครับ"

"....."

นิโคลัสค่อยๆขยับลืมดวงตาแต่ด้วยความที่ไม่เจอแสงนานจึงทำให้สายตาค่อนข้างไวต่อแสงจึงทำให้ต่อหลี่ตาตลอดเวลาแต่เขาก็ยิ้มได้เพราะเขาเริ่มเห็นภาพทุกอย่างเลือนรางและค่อยๆชัดขึ้นมา

"เป็นไงครับ"

หมอหนุ่มยืนรอลุ้นคำตอบของนิโคลัสเหมือนๆกับอีกทั้งสามคนที่อยู่ในห้อง

"คุณนิคเห็นฉันไหมคะ?"

ยังไม่ทันได้คำตอบเกวรินทร์ก็รีบเข้าไปยืนตรงหน้าของนิโคลัสโบกไม้โบกมือให้เขาได้ตอบเสียทีเพราะใจเธอเต้นแทบจะออกมาอยู่ข้างนอกอยู่แล้วเพราะรอคำตอบ