22.00 น.
"ตอนนี้นุดีใช้ชีวิตได้ปกติแล้วพี่แดนไม่ต้องมาดูแลนุดีก็ได้ค่ะ"
สาวเจ้าที่กำลังนอนซุกอกคนรักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตได้ปกติมานานแล้วจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลางานดูแลเธอ
"ไล่เหรอ"
แดเนียลบุ้ยปากใส่หญิงสาวเล็กน้อย
"เปล่าค่ะ...แค่เกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกตั้งแต่นี้ไปพี่ก็จะเป็นคนดูแลนุดีตลอดไป...แต่งงานกับพี่นะครับ"
"คะ?"
นุดีตกใจอยู่พอสมควรที่จู่ๆแดเนียลก็ดึงกล่องแหวนออกมาจากใต้หมอนและหยิบแหวนในกล่องสวมเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอทั้งที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวแต่เธอก็ดีใจมากเพราะตั้งแต่เนิ่มต้นคบกับแดเนียลเมื่อหลายปีก่อนเธอไม่ได้มองถึงเรื่องแต่งงานเลยด้วยคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แต่วันนี้มันเป็นไปแล้ว
"ตกใจอะไร"
"ก็...นุดีไม่คิดว่าจะมีวันนี้"
นุดีซุกใบหน้านวลกับอกของแดเนียลปล่อยน้ำตาแห่งความดีใจให้ไหลออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้น
"พี่รักนุดีขนาดนี้ก็ต้องเลือกนุดีเป็นแม่ของลูกพี่อยู่แล้ว"
มือหนาเชยคางคนรักของเขาเพื่อที่จะมองหน้าเธอให้ชัดๆเขาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะประโลมจูบอย่างนุ่มนวลค่อยๆถอดเสื้อผ้าเธอและเขาออกทีละชิ้นและเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นขึ้นกว่าเดิมแดเนียลยังหวังอีกว่าเขาจะต้องมีเจ้าตัวน้อยกับนุดีในเร็ววันนี้อีกด้วย
วันต่อมา
ทางด้านเกวรินทร์กับนิโคลัสเองตอนนี้ทั้งคู่ดูจะสนิทกันขึ้นมากภายในเวลาอันรวดเร็วแถมตอนนี้เกวรินทร์ยังรู้ใจตัวเองแล้วด้วยว่าเธอทำไมถึงใจสั่นทุกทีเมื่ออยู่ใกล้กับนิโคลัสคงเพราะรู้สึกชอบเขาไปแล้วนั่นเอง
ความอบอุ่นเอาใจใส่ที่ดูเหมือนวิธีการจะไม่ได้นุ่มนวลอะไรแต่เขาก็ทำให้เธอรู้สึกว่ามีเขาอยู่ข้างๆแล้วมันปลอดภัยตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาเหมือนคนในครอบครัวแต่เธอถือว่าเขาเป็นคนในครอบครัวเธอแล้วจริงๆ
ไม่รู้ว่าเขาจะอยากเป็นหรือไม่แต่เธอคิดกับเขาแบบเดิมไม่ได้อีกแล้วเกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาชอบคนรุ่นราวคราวพ่อแต่พอถึงตอนนี้กลับดึงตัวเองแกมาจากห้วงความรู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้กับนิโคลัสไม่ได้จริงๆ
เกวรินทร์พานิโคลัสออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านในช่วงเย็นหญิงสาวดูตื่นเต้นพอสมควรที่อีกไม่กี่วันนิโคลัสก็จะได้รับการผ่าตัดเธออยากให้เขาหายเร็วๆอยากให้เขากลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมหากการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จเธอไม่รู้หรอกว่านิโคลัสจะดีใจแค่ไหนแต่เธอเชื่อว่าเธอคงดีใจมากกว่าเขาแน่นอน
"อีกสองวันคุณก็จะต้องผ่าตัดแล้วตื่นเต้นหรือเปล่า"
"ไม่...ดูเธอจะตื่นเต้นมากกว่า"
นิโคลัสได้ยินน้ำเสียงของหญิงสาวก็พอจะเดาออกว่ามีคนดูตื่นเต้นกว่าแทนเขา
"ก็ใช่น่ะสิฉันอยากให้คุณหายจะแย่"
"เบื่อที่จะดูแลฉันแล้วหรือไง"
"ฉันกลัวคุณรำคาญฉันมากกว่า"
"ฉันไม่ได้รำคาญเธอสักนิด"
"เอ่อ...ไม่ได้รำคาญหมายความว่ายังไงคะ"
เกวรินทร์จ้องมองนิโคลัสด้วยสีหน้ามีความหวังแอบคิดในใจลึกๆว่าเขาอาจจะคิดแบบเดียวกับเธอเหมือนกัน
"ก็...เธอไม่ได้ทำอะไรให้ฉันรำคาญนี่นา"
นิโคลัสทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งครั้นจะตอบตรงๆว่าชอบให้หญิงสาวอยู่ด้วยก็กลัวว่าเธอจะมองเขาไม่ดีจึงหาคำตอบอื่นตอบออกไป
“อ่อ..ค่ะ”
เมื่อได้คำตอบกลับมาจากสีหน้าที่มีความหวังก็ดูเป็นห่อเหี่ยวทันทีเพราะคิดว่าเขาจะพูดอะไรมากกว่าคำว่าไม่รำคาญเธอเสีย
“เกว”
“คะ?”
"ต่อไปเรียกฉันว่านิคก็พอ"
"นิค...เหรอคะชื่อคุณเหรอ"
"อืม...จะได้ไม่ต้องพูดหลายคำไง"
นิโคลัสคิดว่าให้เธอเรียกเขาแบบนี้จะดีกว่ามานั่งเรียกชื่อขายาวๆเพราะมันดูห่างเหินกันจนเกินไปในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้
"ค่ะคุณนิค"
"จริงสิวันนี้คุณป้าเอาของอะไรมาให้อีกหรือเปล่า"
นิโคลัสไม่ลืมที่จะถามถึงคุณป้าใจดีที่เอาผลไม้มาให้เขาแทบทุกวันเป็นอาทิตย์แล้ว
"ยังไม่มานะคะส่วนมากคุณป้าจะมาช่วงพระอาทิตย์กำลังจะตกค่ะ"
สาวเจ้าชะเง้อมองหน้าบ้านก่อนจะมองนาฬิกาเธอคิดว่าคุรป้าใจดีคนนั้นคงยังไม่มาเพราะปกติแล้วเธอจะเห็นคุณป้าใจดีในช่วงเวลาโพล้เพล้พระอาทิตย์กำลังตกในเวลาที่เย็นกว่าสักหน่อย
"เธอไม่ยอมบอกจริงๆเหรอว่าเธอชื่ออะไร"
นิโคลัสแปลกใจพอสมควรว่าทำไมคุณป้าใจดีถึงไม่ยอมบอกชื่อกับเขาและเกวรินทร์เสียทีทั้งที่เค้นถามกันอยู่หลายครั้งหลายครา
"ไม่นี่คะถามเท่าไรก็บอกว่าถ้าคุณมองเห็นก็จะรู้เองว่าเธอคือใคร"
ไม่ใช่แค่นิโคลัสคนเดียวที่แปลกใจเกวรินทร์เองก็เช่นกันแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับชื่อของคุณป้าใจดีมากเพราะรู้ว่าหากนิโคลัสมองเห็นก็จะจำได้เองว่าคุณป้าใจดีคนนี้ชื่ออะไร
22.00 น.
"เกว.."
นิโคลัสถามเกวรินทร์ขณะที่เธอนอนอยู่บนโซฟาใกล้ๆเตียงนอนของเขา
"คะ"
"ช่วงนี้เธอใช้ชีวิตปกติใช่หรือเปล่าไม่ได้เห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นใช่ไหม"
"ก็...ไม่นะคะ"
เกวรินทร์นึกๆดูแล้วเธอก็ไม่ได้เจออะไรที่ไม่อยากเจอเหมือนกัน
"ฉันว่าเรื่องที่เธอคิดว่าเธอเห็นอาจจะเป็นภาวะป่วยทางจิตก็ได้ประมาณว่าเธอเครียดจากการทำงานช่วงนี้ที่เธอไม่เห็นก็เพราะไม่ได้ทำงาน...อาจจะเป็นแบบนั้นฉันจะลองหาหมอเก่งๆมาช่วยเธอดูดีไหม"
นิโคลัสคิดไตร่ตรองมาแล้วว่าหากเขาผ่าตัดครั้งนี้หายดีแล้วจะพาหญิงสาวไปตรวจให้ละเอียดเสียหน่อยเพราะบางทีไอ้อาการที่เธอคิดว่าเห็นผีอาจจะเกิดจากความเครียดก็เป็นไปได้
"จะหาว่าฉันเป็นโรคจิตเหรอคะ...ฉันนึกว่าคุณเชื่อว่าฉันเห็นคุณณดาแล้วซะอีก...ทั้งที่มีหลักฐานว่าโอลิเวอร์ผิดจริงตามที่ฉันรับรู้มาจากคุณณดาคุณก็ยังว่าฉันสติไม่ดีอีกเหรอคะ"
สาวเจ้าดีดผึงลุกขึ้นมาบ่นนิโคลัสอุกคราแรกเธอคิดว่าเขาเอเธอสนิทใจแล้วเสียอีก
"ลองตรวจดูก็ไม่เสียหายนี่นา"
"ไม่ต้องมากล่อมฉันให้ยากเลยค่ะ"
"แล้วเรื่องความคิดที่จะมีลูกยังมีอยู่หรือเปล่า"
"ถามทำไมคะคุณยอมแล้วเหรอ"
เกวรินทร์หูผึ่งที่เห็นนิโคลัสถามเรื่องนี้เพราะเขาอาจจะยอมตกลงทำตามที่เธอขอก็เป็นได้
"ไม่..ฉันถามให้แน่ใจจะได้นะวังตัวไว้"
นิโคลัสส่ายหัวเบาๆทั้งยังทำน้ำเสียงและสีหน้ายียวนกวนประสาทเกวรินทร์เล่น
"นี่คุณคิดว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายคุณเหรอคะ"
หญิงสาวอ้าปากค้างเข้าใจว่านิโคลัสคงคิดว่าเธอจะทำอะไรเขาแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่พูดออกมาแบบนี้
"ใครจะไปรู้""คุณนิค...ถ้าฉันจะทำอะไรคุณฉันทำไปนานแล้วค่ะ""งั้นเหรอ..ฉันไว้ใจเธอได้ใช่หรือเปล่า""คุณกำลังกวนประสาทฉันนะคะ""ฮ่าๆๆ..น้ำเสียงเธอตอนโกรธนี่ตลกจริงๆ"นิโคลัสยังไม่หยุดหยอกยิ่งรู้สึกได้ว่าหญิงสาวกำลังหัวร้อนเขายิ่งรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น"......"เกวรินทร์ที่กำลังหน้าหงิกหน้างอจะต่อว่านิโคลัสกลับ..ตอนนี้เธอกลับเงียบและสีหน้าที่ยับยู่ยี่เมื่อถูกแกล้งด้วยคำพูดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มตามคนที่นอนอยู่บนเตียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นนิโคลัสหัวเราะจริงจังเขาดูเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้และรอยยิ้มของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกก็ทำให้เธอประทับใจในตัวของเขาอย่างมากเลยทีเดียว"เงียบทำไมโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"นิโคลัสเริ่มหัวเราะไม่ออกเมื่อไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวโต้ตอบคิดในใจว่าเธอคงจะไม่เคืองกับเรื่องที่เขาแกล้งเธอด้วยคำพูดเมื่อครู่หรอกนะ"เปล่าค่ะ...ฉันแค่เห็นว่าเวลาคุณหัวเราะแล้วดูเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จัก""ทำไม...ฉันในมุมของเธอเป็นแบบไหน""เปล่าค่ะ... คุณก็เป็นคุณนั่นแหละ...ดึกแล้วฉันนอนก่อนนะคะ""อืม...ฝันดี""เอ่อ...ค่ะเช่นกันค่ะ"เกวรินทร์อมยิ้มแก้มปริ..คำว่าฝันดีก็เป็นคร
"เธอใส่ชุดสีฟ้า"นิโคลัสยิ้มให้หญิงสาวใส่เดรสยาวสีฟ้าตรงหน้าเขาเอ่ยทักสีเสื้อเธอแทนคำตอบ"คุณนิคคุณเห็นแล้วฉันดีใจที่สุดเลยค่ะ"เกวรินทร์กระโดดสวมกอดนิโคลัสแน่นดีใจที่เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง"อืม..ฉันก็ดีใจเหมือนกัน"นิโคลัสกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาเองก็ดีใจเช่นกันทั้งสองกอดกันอยู่แบบนั้นจนลืมไปเลยว่าในห้องนี้ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยเหมือนกันทำให้แดเนียลต้องส่งเสียงให้ทั้งสองได้รู้ว่ายังมีคนที่รอยินดีด้วยอยู่ตรงนี้อีกสองคน"อะ..แฮ่มม..อื้มม..อืม.."สิ้นเสียงกระแอมกระไปเกวรินทร์และนิโคลัสจึงผละออกจากกันได้"เอ่อ...ดีใจด้วยนะคะบอส"นุดีอมยิ้มอ่อนเขินแทนทั้งคู่เล็กน้อย"เห็นหลานยืนอยู่ตรงนี้หรือเปล่านะ"“เห็นสิ..เห็นทุกคนนั่นแหละแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ชัดมากเท่าไร”“อีกวันสองวันคงจะชัดขึ้นครับแต่อาทิตย์นี้หมอขอให้ใช้สายตาน้อยๆก่อนนะครับ”“ครับหมอ”หลังจากทุกอย่างไม่มีอะไรต้องห่วงหมอจึงให้นิโคลัสอยู่ที่โรงพยาบาลคืนนึงเพื่อดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจริงๆเช้าจึงยอมให้กลับ09.00 น."หมอบอกว่าอย่าให้คุณนิคใช้สายตามากคุณโอดินกับคุณลูคัสดูเจ้านายคุณด้วยนะคะ"โอดินและลูคัสไปรับนิโคลัสและเกวรินทร์กลั
"โอ้โห...ใช้วิธีนี้เลยเหรอเกว"นุดีถึงกับอยากเจอย่าของเกวรินทร์จริงๆหลังจากที่ฟังนิโคลัสเล่าจบรู้เลยว่านิสัยแก่นแก้วของเกวรินทร์ได้มาจากใคร"ก็ตอนนั้นอยากหายนี่คะ...อ่อคุณแดเนียลกับพี่นุดีต้องปิดเรื่องนี้ให้เงียบเลยนะคะ""ต้องปิดอยู่แล้ว...ใครจะเชื่อว่าอาฉันเสียท่าให้เธอ..ฮ่าๆๆ"แดเนียลแอบตกใจกับวิธีการที่ทางบ้านเกวรินทร์จัดการกับอาของเขาเหมือนกันแต่ก็มองเป็นเรื่องตลกที่น้อยคนจะมาลบเหลี่ยมอาของเขาได้"ขำอะไรแดเนียล"นิโคลัสส่งสายตาคาดโทษให้หลานชายตนเล็กน้อย"เปล่าครับ""เกว..ยังไงฉันก็มีลูกกับเธอไม่ได้เราไม่ได้รักกัน"นิโคลัสยืนยันกับเกวรินทร์ต่อหน้านุดีและแดเนียลให้ได้ฟังพร้อมกันว่าอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะมีลูกกับญิงสาวได้เพราะการมีลูกเท่ากับมีพันธะผูกพันธ์กันไปชั่วชีวิต"เอ่อ...นั่นสิคะเราไม่ได้รักกัน...แต่...ถ้าเราต้องเจออะไรแบบนี้อีกล่ะ...คุณแดเนียลกับพี่นุดีคิดว่ายังไงคะ"คำว่าไม่ได้รักกันของนิโคลัสทำเอาเกวรินทร์หน้าเสียพอสมควรแต่เธอจะให้เธอทำอย่างไรถ้าหากไม่แก้บนให้มันเสร็จเธอก็จะต้องเจอเรื่องลี้ลับแบบนี้ไปตลอดไม่รู้ว่านิโคลัสจะเห็นใจเธอบ้างหรือเปล่า"พี่ก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไงเล
"ฉันไม่ได้ยอมรับว่าเอาเนื้อตัวเข้าแลกไม่ได้มีความคิดอย่างที่เธอคิดจะทำ...ฉันแค่ทำงานให้ดีแค่นี้บอสก็เอ็นดูแล้ว...แล้วถ้าคนที่บอสเอ็นดูมากๆอย่างฉันบอกไปฟ้องบอสว่าเธอพูดอะไรไว้บ้างและก็แอบเป่าหูบอสว่าเธอไม่สมควรทำงานที่นี่ต่อไปบอสก็คงเชื่อฉัน"เอเลน่าเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรเกวรินทร์กลับเพราะเธอรู้ว่าช่วงที่นิโคลัสป่วยเกวรินทร์เป็นคนดูแลใกล้ชิดหากเธอต้องถูกไล่ออกตอนนี้คงไม่ดีแน่เพราะบริษัทนี้สร้างเงินให้เธอไม่น้อย"ที่แท้ก็ไม่แน่จริง..คนแบบนี้ใครได้ใกล้เป็นประสาทเสีย"“เอเลน่าคงไม่กล้าแล้วล่ะขอบใจนะเกว”สองสาวรู้ว่าคนอย่างเอเลน่าเก่งแต่ปากแต่ความเก่งแต่ปากของเธอก้ทำคนอื่นประสาทได้เช่นกันเกวรินทร์จึงต้องอ้างนิโคลัสขู่เอาไว้ก่อนเพราะใช้วิธีนี้ทีไรก็ได้ผลทุกทีไปบ้านริตา“เรียกฉันมามีอะไรจะคุย”รัตนาเข้ามาหาริตาที่บ้านได้ก็รีบถามถึงธุระสำคัญที่ลูกสาวเธอจะคุยด้วยทันที"คุณแม่คะริตามีเรื่องจะปรึกษาค่ะ""มีอะไร...""คือ..ริตาท้องค่ะ""ห้ะ...จริงเหรอลูกแดเนียลใช่ไหม"รัตนายิ้มร่าเพราะคิดว่าลูกในท้องของริตาคือลูกแดเนียล"ไม่ใช่ค่ะ..."ริตารับส่ายหัวก่อนที่แม่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้"อะไรนะ"ริต
“เอ่อ...คุยอะไรเหรอคะ?”นุดีถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเกือบถูกจับได้“เปล่า...ผมถามไปอย่างนั้น”“เกวออกมาแล้วไปเตรียมตัวถ่ายกันดีกว่าค่ะ”นุดีรีบลุกหนีจากนิโคลัสเมื่อเห็นเกวรินทร์ออกมาจากโซนแต่งตัวเพราะกลัวว่าหากเธอเผลอพูดอะไรมากไปคงถูกนิโคลัสสงสัยแน่นอนว่าเธอกำลังช่วยเหลือเกวรินทร์อยู่ครึ่งชั่วโมงต่อมาตอนนี้ถึงขั้นตอนการถ่ายทำของฉากแรกอาเทอร์ผู้กำกับหนุ่มฝีมือดีจัดฉากให้เกวรินทร์และนิโคลัสนอนหลับกันอยู่บนเตียงโดยให้นิโคลัสรวบกอดหญิงสาวจกทางด้านหลังและมีเดนิสคลานอยู่ใกล้ๆ"คุณนิโคลัสกอดแน่นอีกนิดครับคุณเกวอย่าพึ่งลืมตาปล่อยให้เดนิสคลานเล่นบนตัวพวกคุณเลย"เกวรินทร์รีบหลับตาปี๋เมื่ออาเทอร์ตะโกนให้เธอหลับตาตอนนี้ทั้งสองนอนตัวเกร็งกันพอสมควรเพราะไม่เคยใกล้ชิดกันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มาก่อนหลังจากถ่ายฉากบนเตียงเสร็จตอนนี้ทุกคนก็ออกจากบ้านมาถ่ายที่สวนหน้าบ้านต่อแต่กว่าจะผ่านฉากบนเตียงอาเทอร์ก็ต้องบรีฟทั้งสองนานอยู่พอสมควร"พูดคุยอะไรกันก็ได้ครับแต่ขอให้ใบหน้ายิ้มเข้าไว้"ตอนนี้อาเทอร์ให้ทั้งสามนั่งปิกนิคกันที่สวนหน้าบ้านก่อนเริ่มถ่ายเขาก็บอกให้เกวรินทร์และแดเนียลพูดคุยอะไรกันก็ได้แต่ขอให้ยิ้มแย้ม
"เธอตั้งครรภ์อ่อนๆประมาณหกสัปดาห์แล้วช่วงนี้ต้องระวังให้มากนะคะ""หา..."แดเนียลอ้าปากค้างดีใจและเสียใจไปในเวลาเดียวกันเพราะวันที่เขารู้ว่าเขามีลูกแต่ดันเกือบจะเสียลูกไปเสียอย่างนั้นเพราะคนนิสัยเสียสองแม่ลูกนั่นยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจ็บใจ"จะหาอะไรล่ะคะคุณกำลังจะมีลูกไม่ดีใจหรือไง""เธอรู้"แดเนียลตกใจกว่าที่รู้ว่าเกวรินทร์รู้แสดงว่าก่อนหน้านี้นุดีก็ต้องรู้ตัวแล้วแต่ยังไม่ได้บอกกับเขา"อืม.."หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ"เดี๋ยวแล้วเธอทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้นุดีหยุดทำงาน"นิโคลัสดึงเกวรินทร์มาคุยนี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงหากนุดีท้องที่จริงจะต้องแจ้งกับเขาจะได้ให้เธอหยุดงานแต่นี่เท่ากับหญิงสาวทั้งสองช่วยกันปกปิดดีที่ตอนนี้ลูกในท้องนุดีไม่เป็นอะไรไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกผิดกว่านี้แน่เพราะก่อนหน้านี้ให้นุดีจัดการงานหลายเรื่องโดยไม่รู้ว่าเธอท้องอ่อนๆ"ก็พี่นุดีไม่ให้บอกใครไงคะเธอบอกว่าจะเซอร์ไพรซ์คุณในวันเกิด"เกวรินทร์ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่เธอถูกนุดีของเอาไว้ต่างหากและเธอก้ไม่รู้ด้วยว่าสองแม่ลูกนั่นจะมาทำเรื่อง"อาว่าต้องรีบทำอะไรให้มันจบเร็วๆแล้วล่ะ"นิโคลัสยกมือจับบ่าแดเนียลเห็นทีเรื่องของริตาแดเนียลต้องร
โรงพยาบาล"พี่นุดีคะสบายใจได้แล้วนะคะริตารับสารภาพแล้วว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกคุณแดเนียล"เกวรินทร์รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากการคุยโทรศัพท์กับนิโคลัสเมื่อครู่ก็รีบมาบอกความจริงให้นุดีรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นหลอกลวงให้นุดีสบายใจได้ว่าแดเนียลไม่ได้โกหก"อืม...ตอนนี้พี่แดนเป็นยังไงบ้าง"ตอนนี้นุดีค่อนข้างห่วงสภาพจิตใจของแดเนียลมากกว่าว่าจะเป็นอย่างไรเพราะเธอรู้ว่าแดเนียลรักแม่ของเขามากยิ่งรู้ว่าการตายของแม่ไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุแต่เกิดจากการถูกฆาตกรรมสภาพจิตใจแดเนียลจะเป็นอย่างไร"คุณนิคบอกว่าค่อนข้างเครียดค่ะ""พี่อยากไปหาพี่แดน""อย่าพึ่งขยับตัวค่ะ...ตอนนี้คุณนิคกับคุณแดเนียลกำลังกลับมาค่ะ"เกวรินทร์รีบห้ามไม่ให้นุดีลุกเพราะตอนนี้หมอยังไม่ให้นุดีขยับตัวแกร๊กก"คุณแดเนียลมาพอดีเลยเกวขอตัวนะคะ"เกวรินทร์เห็นแดเนียลเปิดประตูเข้ามาพอดีเธอจึงขอตัวออกจากห้องไปเพราะรู้ว่าทั้งสองมีเรื่องที่จะต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวส่วนเธอก็ออกมานั่งคุยกับนิโคลัสด้านนอก"สองแม่ลูกนั่นร้ายเหมือนกันนะคะ""นี่แหละความอยากได้อยากมีจนหน้ามืดตามัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"นิโคลัสรู้เลยว่าความอยากได้อยากมีของคนมันทำให้เห็นแก่
"ดี...ตามมาเลย"เกวรินทร์เห็นนิโคลัสพูดคุยด้วยสีหน้าระรื่นกับยูกิเธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศในร้านค่อนข้างอึดอัดสำหรับเธอพอสมควรเลยยิ้มไม่ค่อยจะออกเท่าไร"เธอเป็นใครเหรอคุณแดเนียลทำไมดูสนิทกับคุณนิคจัง"หลังจากที่นิโคลัสตามยูกิไปในครัวแล้วเกวรินทร์ก็ได้ทีถามแดเนียลให้หายคาใจ"เป็นเพื่อนกับคุณอาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วน่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิท""สนิทแบบแค่เพื่อนจริงเหรอ"เกวรินทร์รู้มาว่านิโคลัสไม่ค่อยสุงสิงกับผู้หญิงทั้งยังรักความเป็นส่วนตัวการที่เขาจะสนิทกับยูกิเธอคิดว่าไม่น่าจะใช่เพื่อนธรรมดา“อืม..ก็คุณยูกิเธอไม่ได้ชอบผู้ชายแถมมีนิสัยแบบผู้ชายด้วย”แดเนียลยืนยันว่ายูกิเป็นเค่เพื่อนของอาเขาจริงๆเพราะยูกิไม่ได้ชอบผู้ชาย“อืม..เข้าใจแล้วค่ะ”เกวรินทร์แอบอมยิ้มอ่อนเธอรู้แบบนี้ก็ค่อยลดอาการอึดอัดหัวใจลงได้หน่อยนุดีมองหน้ากับแดเนียลทั้งคู่อมยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยรู้ว่าทำไมเกวรินทร์ถึงอยากจะรู้นักว่านิโคลัสและยูกิมีความสัมพันธ์เป็นแบบไหนที่นั่งหน้ามุ่ยก่อนหน้าคงเป็นเพราะแอบหวงนิโคลัสเป็นแน่ครู่ต่อมาตอนนี้เกวรินทร์นั่งอยู่คนเดียวเพราะนุดีและแดเนียลเดินออกจากร้านไปหาซื้อของว่างมานั่งท