ตอนที่28 ทำมิดีมิร้าย

22.00 น.

"ตอนนี้นุดีใช้ชีวิตได้ปกติแล้วพี่แดนไม่ต้องมาดูแลนุดีก็ได้ค่ะ"

สาวเจ้าที่กำลังนอนซุกอกคนรักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตได้ปกติมานานแล้วจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลางานดูแลเธอ

"ไล่เหรอ"

แดเนียลบุ้ยปากใส่หญิงสาวเล็กน้อย

"เปล่าค่ะ...แค่เกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกตั้งแต่นี้ไปพี่ก็จะเป็นคนดูแลนุดีตลอดไป...แต่งงานกับพี่นะครับ"

"คะ?"

นุดีตกใจอยู่พอสมควรที่จู่ๆแดเนียลก็ดึงกล่องแหวนออกมาจากใต้หมอนและหยิบแหวนในกล่องสวมเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอทั้งที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวแต่เธอก็ดีใจมากเพราะตั้งแต่เนิ่มต้นคบกับแดเนียลเมื่อหลายปีก่อนเธอไม่ได้มองถึงเรื่องแต่งงานเลยด้วยคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แต่วันนี้มันเป็นไปแล้ว

"ตกใจอะไร"

"ก็...นุดีไม่คิดว่าจะมีวันนี้"

นุดีซุกใบหน้านวลกับอกของแดเนียลปล่อยน้ำตาแห่งความดีใจให้ไหลออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้น

"พี่รักนุดีขนาดนี้ก็ต้องเลือกนุดีเป็นแม่ของลูกพี่อยู่แล้ว"

มือหนาเชยคางคนรักของเขาเพื่อที่จะมองหน้าเธอให้ชัดๆเขาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะประโลมจูบอย่างนุ่มนวลค่อยๆถอดเสื้อผ้าเธอและเขาออกทีละชิ้นและเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นขึ้นกว่าเดิมแดเนียลยังหวังอีกว่าเขาจะต้องมีเจ้าตัวน้อยกับนุดีในเร็ววันนี้อีกด้วย

วันต่อมา

ทางด้านเกวรินทร์กับนิโคลัสเองตอนนี้ทั้งคู่ดูจะสนิทกันขึ้นมากภายในเวลาอันรวดเร็วแถมตอนนี้เกวรินทร์ยังรู้ใจตัวเองแล้วด้วยว่าเธอทำไมถึงใจสั่นทุกทีเมื่ออยู่ใกล้กับนิโคลัสคงเพราะรู้สึกชอบเขาไปแล้วนั่นเอง

ความอบอุ่นเอาใจใส่ที่ดูเหมือนวิธีการจะไม่ได้นุ่มนวลอะไรแต่เขาก็ทำให้เธอรู้สึกว่ามีเขาอยู่ข้างๆแล้วมันปลอดภัยตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาเหมือนคนในครอบครัวแต่เธอถือว่าเขาเป็นคนในครอบครัวเธอแล้วจริงๆ

ไม่รู้ว่าเขาจะอยากเป็นหรือไม่แต่เธอคิดกับเขาแบบเดิมไม่ได้อีกแล้วเกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาชอบคนรุ่นราวคราวพ่อแต่พอถึงตอนนี้กลับดึงตัวเองแกมาจากห้วงความรู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้กับนิโคลัสไม่ได้จริงๆ

เกวรินทร์พานิโคลัสออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านในช่วงเย็นหญิงสาวดูตื่นเต้นพอสมควรที่อีกไม่กี่วันนิโคลัสก็จะได้รับการผ่าตัดเธออยากให้เขาหายเร็วๆอยากให้เขากลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมหากการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จเธอไม่รู้หรอกว่านิโคลัสจะดีใจแค่ไหนแต่เธอเชื่อว่าเธอคงดีใจมากกว่าเขาแน่นอน

"อีกสองวันคุณก็จะต้องผ่าตัดแล้วตื่นเต้นหรือเปล่า"

"ไม่...ดูเธอจะตื่นเต้นมากกว่า"

นิโคลัสได้ยินน้ำเสียงของหญิงสาวก็พอจะเดาออกว่ามีคนดูตื่นเต้นกว่าแทนเขา

"ก็ใช่น่ะสิฉันอยากให้คุณหายจะแย่"

"เบื่อที่จะดูแลฉันแล้วหรือไง"

"ฉันกลัวคุณรำคาญฉันมากกว่า"

"ฉันไม่ได้รำคาญเธอสักนิด"

"เอ่อ...ไม่ได้รำคาญหมายความว่ายังไงคะ"

เกวรินทร์จ้องมองนิโคลัสด้วยสีหน้ามีความหวังแอบคิดในใจลึกๆว่าเขาอาจจะคิดแบบเดียวกับเธอเหมือนกัน

"ก็...เธอไม่ได้ทำอะไรให้ฉันรำคาญนี่นา"

นิโคลัสทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งครั้นจะตอบตรงๆว่าชอบให้หญิงสาวอยู่ด้วยก็กลัวว่าเธอจะมองเขาไม่ดีจึงหาคำตอบอื่นตอบออกไป

“อ่อ..ค่ะ”

เมื่อได้คำตอบกลับมาจากสีหน้าที่มีความหวังก็ดูเป็นห่อเหี่ยวทันทีเพราะคิดว่าเขาจะพูดอะไรมากกว่าคำว่าไม่รำคาญเธอเสีย

“เกว”

“คะ?”

"ต่อไปเรียกฉันว่านิคก็พอ"

"นิค...เหรอคะชื่อคุณเหรอ"

"อืม...จะได้ไม่ต้องพูดหลายคำไง"

นิโคลัสคิดว่าให้เธอเรียกเขาแบบนี้จะดีกว่ามานั่งเรียกชื่อขายาวๆเพราะมันดูห่างเหินกันจนเกินไปในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้

"ค่ะคุณนิค"

"จริงสิวันนี้คุณป้าเอาของอะไรมาให้อีกหรือเปล่า"

นิโคลัสไม่ลืมที่จะถามถึงคุณป้าใจดีที่เอาผลไม้มาให้เขาแทบทุกวันเป็นอาทิตย์แล้ว

"ยังไม่มานะคะส่วนมากคุณป้าจะมาช่วงพระอาทิตย์กำลังจะตกค่ะ"

สาวเจ้าชะเง้อมองหน้าบ้านก่อนจะมองนาฬิกาเธอคิดว่าคุรป้าใจดีคนนั้นคงยังไม่มาเพราะปกติแล้วเธอจะเห็นคุณป้าใจดีในช่วงเวลาโพล้เพล้พระอาทิตย์กำลังตกในเวลาที่เย็นกว่าสักหน่อย

"เธอไม่ยอมบอกจริงๆเหรอว่าเธอชื่ออะไร"

นิโคลัสแปลกใจพอสมควรว่าทำไมคุณป้าใจดีถึงไม่ยอมบอกชื่อกับเขาและเกวรินทร์เสียทีทั้งที่เค้นถามกันอยู่หลายครั้งหลายครา

"ไม่นี่คะถามเท่าไรก็บอกว่าถ้าคุณมองเห็นก็จะรู้เองว่าเธอคือใคร"

ไม่ใช่แค่นิโคลัสคนเดียวที่แปลกใจเกวรินทร์เองก็เช่นกันแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับชื่อของคุณป้าใจดีมากเพราะรู้ว่าหากนิโคลัสมองเห็นก็จะจำได้เองว่าคุณป้าใจดีคนนี้ชื่ออะไร

22.00​ น.

"เกว.."

นิโคลัสถามเกวรินทร์ขณะที่เธอนอนอยู่บนโซฟาใกล้ๆเตียงนอนของเขา

"คะ"

"ช่วงนี้เธอใช้ชีวิตปกติใช่หรือเปล่าไม่ได้เห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นใช่ไหม"

"ก็...ไม่นะคะ"

เกวรินทร์นึกๆดูแล้วเธอก็ไม่ได้เจออะไรที่ไม่อยากเจอเหมือนกัน

"ฉันว่าเรื่องที่เธอคิดว่าเธอเห็นอาจจะเป็นภาวะป่วยทางจิตก็ได้ประมาณว่าเธอเครียดจากการทำงานช่วงนี้ที่เธอไม่เห็นก็เพราะไม่ได้ทำงาน...อาจจะเป็นแบบนั้นฉันจะลองหาหมอเก่งๆมาช่วยเธอดูดีไหม"

นิโคลัสคิดไตร่ตรองมาแล้วว่าหากเขาผ่าตัดครั้งนี้หายดีแล้วจะพาหญิงสาวไปตรวจให้ละเอียดเสียหน่อยเพราะบางทีไอ้อาการที่เธอคิดว่าเห็นผีอาจจะเกิดจากความเครียดก็เป็นไปได้

"จะหาว่าฉันเป็นโรคจิตเหรอคะ...ฉันนึกว่าคุณเชื่อว่าฉันเห็นคุณณดาแล้วซะอีก...ทั้งที่มีหลักฐานว่าโอลิเวอร์ผิดจริงตามที่ฉันรับรู้มาจากคุณณดาคุณก็ยังว่าฉันสติไม่ดีอีกเหรอคะ"

สาวเจ้าดีดผึงลุกขึ้นมาบ่นนิโคลัสอุกคราแรกเธอคิดว่าเขาเอเธอสนิทใจแล้วเสียอีก

"ลองตรวจดูก็ไม่เสียหายนี่นา"

"ไม่ต้องมากล่อมฉันให้ยากเลยค่ะ"

"แล้วเรื่องความคิดที่จะมีลูกยังมีอยู่หรือเปล่า"

"ถามทำไมคะคุณยอมแล้วเหรอ"

เกวรินทร์หูผึ่งที่เห็นนิโคลัสถามเรื่องนี้เพราะเขาอาจจะยอมตกลงทำตามที่เธอขอก็เป็นได้

"ไม่..ฉันถามให้แน่ใจจะได้นะวังตัวไว้"

นิโคลัสส่ายหัวเบาๆทั้งยังทำน้ำเสียงและสีหน้ายียวนกวนประสาทเกวรินทร์เล่น

"นี่คุณคิดว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายคุณเหรอคะ"

หญิงสาวอ้าปากค้างเข้าใจว่านิโคลัสคงคิดว่าเธอจะทำอะไรเขาแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่พูดออกมาแบบนี้