ตอนที่27 ความสุขพิเศษ

"เป็นอะไรทำไมตัวสั่น...ร้องให้งั้นเหรอ"

นิโคลัสสัมผัสได้ว่าร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ๆกำลังตัวสั่นและน่าจะร้องให้จึงวาดแขนดึงร่างบางกอดปลอบเอาไว้หลวมๆ

"ฉันคิดถึงย่าคิดถึงพ่อคิดถึงแม่...คุณรู้ไหมตอนที่อยู่ในอันตรายฉันนึกถึงแต่หน้าพวกเค้าเมื่อกี้ฉันไม่อยากวางสายเลยแต่กลัวว่าจะร้องให้ออกมาก่อน"

สาวเจ้าพรั่งพรูความรู้สึกออกมาทั้งซบใบหน้าเข้ากับอกแกร่งพักใหญ่จึงทำให้เธอพอทุเลาความเสียใจได้บ้าง

"ฉันเข้าใจ...ดวงตาฉันหายดีเมื่อไรจะพาเธอกลับบ้านดีหรือเปล่า"

"จริงนะ"

"อืม.."

ตอนนี้นิโคลัสไม่รู้ว่าจะปลอบหญิงสาวอย่างไรที่ทำได้ดีที่สุดก็คือให้เธอได้อยู่ในอ้อมกอดและคำสัญญาว่าจะพาเธอกลับบ้านยอมรับเลยว่าหญิงสาวเวลาหัวดื้อน่าตีเสียเหลือเกินแต่เวลาเสียใจก็น่าสงสารไม่น้อยเหมือนกัน

สามวันต่อมา

เป็นเวลาสามวันแล้วที่เกวรินทร์ดูแลนิโคลัสไม่เคยขาดตกบกพร่องเธอไม่เคยรู้สึกว่าลำบากกลับสุขใจตลอดเวลาที่ได้ดูแลเขา

นิโคลัสเองก็ดูจะมีความสุขมากทั้งที่ตาของเขามองไม่เห็นแต่รู้สึกดีเป็นพิเศษที่มีหญิงสาวคอยอยู่ใกล้ไม่เคยห่างไม่เคยมีความรำคาญหญิงสาวทั้งที่เขาค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัว

นิโคลัสรู้ตัวว่าทำไมเขาถึงมีความสุขแบบนี้แต่เขายังคงหักห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดอะไรลงลึกไปมากด้วยกลัวความสูญเสียเพราะเคยสูญเสียคนรักมาแล้วถึงสองครั้งและหากเขาลงใจกับเกวรินทร์ไปโดยรู้ตัวว่าวันนึงหากหญิงสาวต้องกลับมีชีวิตของตัวเองไม่ได้มีอะไรผูกมัดกับเขา..เขาก็จะเสียเธอไปอยู่ดีดังนั้นจึงห้ามใจกับความรู้สึกดีเพียงเท่านี้ในตอนนี้จะดีกว่า

"เกว.. เธออยู่ไหน"

นิโคลัสตื่นมาก็รู้ว่าเกวรินทร์ไม่อยู่ในห้องแล้วเขาจึงค่อยๆเดินไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะคลำทางออกมาเรียกหาหญิงสาวข้างนอก

"ฉันอยู่ในครัวค่ะ"

ปึก

"โอ้ยย.. "

หญิงสาวตอบกลับยังไม่ทันสิ้นเสียงเธอก็ได้ยินเสียงของนิโคลัสร้องจึงรีบออกมาดูตอนนี้เขากำลังก้มลงกุมนิ้วเท้าเพราะเจ็บจากการเตะขาโต๊ะวางของ

"คุณจะเดินมาทำไมล่ะคะ"

เกวรินทร์รีบจูงนิโคลัสไปนั่งที่โซฟาเพราะตอนนี้นิ้วโป้งเท้าของเขากำลังมีเลือดออก

"ได้แผลจนได้"

หญิงสาวรีบยกกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาวางตรงหน้าก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆนิโคลัสและยกขาของเขาข้างที่เจ็บวางที่บนตักก่อนจะลงมือทำแผล

"เบื่อหรือเปล่าที่ต้องมานั่งดูแลฉัน"

นิโคลัสพูดไปยิ้มไปทั้งที่ก่อนหน้านี้ปวดนิ้วเท้าพอสมควรแต่พอเกวรินทร์มาทำแผลให้เท่านั้นอาการปวดก็หายเป็นปลิดทิ้งตอนนี้สนใจที่จะสนทนากับหญิงสาวมากกว่า

"ไม่นี่คะฉันต้องดูแลคุณให้ดีเพราะคุณเจ็บเพราะฉัน"

"ถ้าฉันไม่ได้เจ็บเพราะเธอยังจะห่วงฉันอยู่หรือเปล่า"

"ห่วงสิคะ...เพราะตอนนี้ฉันถือว่าคุณเป็นคนในครอบครัวคนนึงยังไงก็ห่วงถามทำไมคะ”

คำตอบของเกวรินทร์นิโคลัสรู้ได้ว่าที่เธอพูดเพราะออกมาจากใจไม่ได้ประดิษฐ์คำอะไรแต่พอฟังแล้วรู้สึกใจเต้นแรงเป็นพิเศษ

"เปล่า..ฉันก็ถามไปงั้น...เอ่อ..นี่"

นิโคลัสสะดุ้งโหยงเมื่อสาวเจ้าเล่นพิเลนเกาเท้าของเขาขณะที่เขาเผลอทั้งยังหัวเราะร่าเมื่อแกล้งเขาได้อีกต่างหาก

"ฮ่าๆๆๆๆ.."

"เกวหยุด..ฉันไม่ชอบ"

นิโคลัสรีบควานรวบตัวคนที่กำลังแกล้งเขามากอดเอาไว้แน่นเพราะเขาไม่ค่อยชอบความรู้สึกจักกะจี้แบบนี้เท่าไร

ปึก

"เอ่อ..."

ร่างบางเมื่อถูกรวบกอดแน่นจนใบหน้าของเธออยู่ห่างจากนิโคลัสไม่ถึงคืบตอนนี้จึงรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขำไม่ออกเหมือนก่อนหน้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงใจเต้นแรงเป็นพิเศษ

เป๊กก

“โอ้ยย..”

หญิงสาวหลุดจากภวังค์ได้ก็เพราะมีนิ้วมือมาดีดที่หน้าผากจนเจ็บจี๊ดขึ้นมากะทันหัน

"เล่นอะไรของเธอยัยเด็กดื้อ"

"ฉันไม่แกล้งแล้วปล่อยฉันก่อนหายใจไม่ออก...ฉันไปทำอาหารแล้วนะคะ"

แม้นความเจ็บจะทำให้หลุดจากภวังค์แต่อาการใจสั่นของเธอเมื่ออยู่ใกล้นิโคลัสและถูกเขากอดเอาไว้แน่นเมื่อครู่ยังคงสั่นอยู่ไม่หายจึงต้องรีบอยู่ห่างจากเขาให้ไวที่สุด

"สมน้ำหน้า"

ไม่ใช่เพียงหญิงสาวที่มีอาการใจสั่นเท่านั้นแต่เป็นนิโคลัสที่รู้ตัวว่าตัวแองก็รู้สึกประหม่าจากเหตุการณ์เมื่อครู่เหมือนกันกลิ่นหอมอ่อนๆและเนื้อตัวที่นุ่มนิ่มของเธอทำให้ใจของเขาเต้นระรัวควบคุมตัวเองยากพอสมควร

"ทำไมคุณต้องก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของแดเนียล"

ทางด้านรัตนาตอนนี้เธอก็ถูกโลแกนติติงหนักเพราะเขาเคยสั่งเอาไว้ตั้งแต่เริ่มใช้ชีวิตด้วยกันแล้วว่าอย่าให้เธอก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกชายเขาและสิ่งที่เธอทำจากที่เขารับรู้จากแดเนียลเป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้เพราะสิ่งที่รัตนาทำเท่ากับทำลายความรักของลูกชายเขาแค่เขาแต่งงานกับเธอก็ทำให้แดเนียลไม่พอใจมากแล้วเรื่องนี้เขาจึงโกรธรัตนามาก

"ฉันก็แค่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสมกับแดเนียลเท่านั้นเองค่ะ...ฉันหวังดีนะคะ"

"ผมจะยกเลิกงานแต่งของแดเนียลกับริตาตามที่แดเนียลขอ"

"ไม่ได้นะคะ"

"คุณล้ำเส้นในส่วนที่ผมห้ามต่อไปนี้อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก"

รัตนาหน้าเสียหลังจากที่โลแกนออกคำสั่งและเดินหนีออกไปเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอจะหมดสิทธิ์ในสมบัติของแดเนียลอย่างที่เคยวางแผนการเอาไว้

"คุณแม่คะริตาไม่ยอม"

ริตาเองที่นั่งฟังอยู่ตั้งแต่แรกเธอก็ไม่พอใจหนักที่โลแกนยกเลิกงานแต่งเธอกับแดเนียลทั้งที่จะเริ่มในอีกไม่เท่าไร

"ไม่ยอมก็ต้องยอม...ไม่ถูกเฉดหัวก็ดีเท่าไรแล้ว"

รัตนานั่งกุมขมับเมื่อโลแกนยื่นคำขาดขนาดนี้เธอคงทำอะไรไม่ได้เพราะรู้ดีว่าโลแกนเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นเธอคงจะต้องเปลี่ยนแผนอื่นแล้วในการที่จะฮุบสมบัติของตระกูลนี้

เดือนต่อมา

ตอนนี้ชีวิตของนุดีและแดเนียลดูจะสวีทหวานกันเป็นพิเศษเพราะแดเนียลเล่นไม่ยอมปล่อยให้นุดีห่างจากอกแม้แต่วินาทีเดียวทั้งที่งานของเขาก็ยุ่งแทบตายแต่ก็ยังหอบเอามาทำที่คอนโดของหญิงสาวบางทีมีประชุมด่วนที่บริษัทก็ยังต้องลากเธอไปด้วยทำเอาพนักงานต่างก็อิจฉาในความรักของทั้งคู่และเดาออกว่าทั้งคู่คงจะมีข่าวดีในเร็ววัน