วันต่อมา
เช้านี้มีเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเกวรินทร์ที่รับรู้ข่าวจากแดเนียลว่านิโคลัสนั้นฟื้นแล้ว
"คุณนิโคลัสฟื้นแล้วเหรอคะเกวขอเข้าไปหาหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ..แต่ว่า”
สีหน้าของแดเนียลไม่ค่อยแสดงความดีใจเท่าที่ควรจะเป็นจึงทำให้เกวรินทร์เกิดอาการสงสัยขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น
"มีอะไรเหรอคะทำไมคุณทำหน้าแบบนั้น"
"คุณอาสูญเสียการมองเห็น"
แดเนียลอยากบอกให้เกวรินทร์รับรู้ก่อนที่จะเข้าไปเห็นนิโคลัสเพราะไม่อยากให้เธอตกใจในตอนที่เข้าห้องไปหาอาของเขา
"อะไรนะคะ"
ทั้งนุดีและเกวรินทร์อุทานออกมาพร้อมกับทั้งหน้าเจื่อนกันทั้งคู่
"เส้นประสาทถูกกระทบกระเทือนหลายจุดตอนนี้คุณอาจึงยังไม่สามารถมองเห็นได้"
"เพราะฉันแท้ๆ.."
เกวรินทร์เข่าทรุดนั่งฟุบลงกับโซฟาเอาแต่โทษตัวเองว่าทีร่นิโคลัสเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดไม่นานนักก็มีน้ำตาพรั่งพรูออกมา
"ใจเย็นๆเกวโอลิเวอร์ต่างหากที่ผิด"
นุดีพยายามพูดปลอบเกวรินทร์
"จริงเธอไม่ได้ผิด"
แดเนียลยกมือหน้าจับบ่าหญิงสาวที่กำลังสะอื้นตัวสั่นเบาๆ
"เพราะคุณนิโคลัสช่วยฉันถึงได้เป็นแบบนี้"
เกวรินทร์ปาดน้ำตาลวกๆตอนนี้ทั้งความรู้สึกห่วงใยและความรู้สึกผิดมันประดังประเดเข้ามาจนเกวรินทร์เลิกร้องให้ไม่ได้
"แล้วบอสมีโอกาสกลับมาเป็นปกติหรือเปล่าคะ"
นุดีหันมาถามแดเนียลน้ำเสียงอ่อน
"หมอบอกว่าต้องรอให้ผ่านเวลานี้ไปสักระยะและน่าจะต้องผ่าตัดอีกรอบแล้วก็ดูผลอีกที"
แดเนียลก็ยังให้คำตอบใครไม่ได้ว่าอาของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปเพราะเขาก็ไม่ได้ความแน่ชัดจากหมอที่รักษาอาของเขา
"คุณนิโคลัส"
เกวรินทร์เข้าห้องพักฟื้นนิโคลัสเธอเอ่ยทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"เกว"
นิโคลัสรีบเรียกหญิงสาวให้เข้ามาหามือไม้ควานหาตัวร่างบางเจ้าละหวั่นเพราะรู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงหญิงสาวตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็เฝ้าแต่ถามแดเนียลว่าเกวรินทร์บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เมื่อได้ความว่าเธอปลอดภัยเขาก็โล่งอก
"ฉันขอโทษค่ะ..ฮึกๆ..ฮือๆๆ”
เกวรินทร์รีบเข้าไปนั่งฟุบข้างเตียงนิโคลัสมือน้อยจับมือของเขาเอาไว้แน่นทั้งยังมีน้ำตาพรั่งพรูสะอึกสะอื้นอีกรอบทั้งที่คิดว่าทำใจได้แล้วแต่พอมาเห็นสภาพของนิโคลัสเธอกลับสงสารเขาจับหัวใจ
"เธอร้องให้..เป็นอะไรของเธอ"
"ฉันสงสารคุณ...ที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน...ฮือๆๆ"
"ฉันมองไม่เห็นฉันยังไม่ร้องให้เลยเดี๋ยวฉันผ่าตัดอีกครั้งก็น่าจะหาย"
นิโคลัสไม่ได้กังวลเรื่องดวงตาของเขามากนักแม้นจะไม่ได้คำตอบว่าเขาจะมีโอกาสหายหรือไม่แต่ก็เชื่อในฝีมือการรักษาของหมอที่นี่ว่าต้องช่วยเขาได้
"คุณไม่เสียใจสักนิดเลยเหรอ"
"ฉันเป็นดีกว่าเธอเป็น..เพราะถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องรู้สึกผิดกับเธอกับครอบครัวเธอเพราะฉันรับปากพวกเค้าไว้แล้วว่าจะดูเธอให้ดี"
"ต่อไปนี้ฉันจะดูแลคุณเองค่ะคุณจะให้ฉันทำงานอะไรต่อไปนี้ฉันจะไม่บ่นสักอย่างเลย"
ยิ่งนิโคลัสพูดแบบนี้เกวรินทร์ยิ่งหน่วงหัวใจหนักเข้าไปอีกดูแต่ละคำที่เขาพูดมาเขาเหมือนไม่ได้ห่วงตัวเองแม้นแต่น้อยต่อไปนี้เธอจึงสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีกับเขาไม่งอแงงี่เง่าใส่เขาอีก
"อืม...สัญญาแล้วนะ"
นิโคลัสกระชับมือของเขาที่กำลังจับอยู่กับหญิงสาวให้แน่นกว่าเดิม
"ค่ะ"
เกวรินทร์พยักหน้าหงึกหงักหากเธอพูดว่าสัญญาก็คือสัญญาไม่ได้พูดให้ชายหนุ่มดีใจเล่นเท่านั้น
17.00 น.
"คุณริตา"
นุดีมีสีหน้าตกใจพอสมควรเมื่อเห็นหญิงสาวร่างสูงในชุดเดรสสีดำเดินเข้ามาในห้องพักของเธอเดาว่าที่ริตามาที่นี่คงไม่พ้นเรื่องแดเนียลคู่หมั้นของเธอเป็นแน่
"ไง...จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรล่ะ"
ริตาหญิงสาวดวงตาคมเฉี่ยวตวัดสายตามองนุดีด้วยความไม่พอใจเพราะเธอรับรู้จากแม่เธอมาตลอดว่าแดเนียลไม่ได้มาเฝ้าไข้นิโคลัสเพียงอย่างเดียวแต่ตามเฝ้านุดีอยู่ไม่ห่างเพราะแบบนี้เธอถึงต้องถ่อมาที่นี่
"พรุ่งนี้ก็ออกแล้วค่ะ"
"ดี..แดเนียลจะได้ไม่ต้องถ่อมาเฝ้าเธอที่นี่"
ปึก
"อะไรคะ"
นุดีสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อจู่ๆริตาก็ดึงซองกระดาษสีน้ำตาลปามาตรงหน้าเธอ
"เงินนี่คงมากพอที่จะทำให้เธอไปให้พ้นหน้าแดเนียลเพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าอีกไม่กี่อาทิตย์ฉันก็จะแต่งงานกับแดเนียลแล้วถ้าเค้ายังยุ่งกับเธออยู่เกิดเป็นข่าวขึ้นมาชื่อเสียงของแดเนียลจะเสียเธอเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า"
"ฉันเข้าใจค่ะฉันจะไปให้ไกลจากเค้าที่สุด"
นุดีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงริตาอย่างกล้ำกลืนฝืนใจ
"ดี"
เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการริตาก็หันหลังหมายจะเดินกลับแต่ก็ถูกนุดีเรียกเอาไว้ก่อนเพราะเธอไม่ได้ต้องการเงินของริตาแม้แต่เหรียญเดียว
"เอาเงินของคุณคืนไปด้วยฉันไม่ต้องการ"
"อวดดีให้ได้ตลอดแล้วกัน"
ริตาแสยะยิ้มมุมปากเธอรีบเดินกลับมาหยิบซองกระดาษนั่นเก็บใส่กระเป๋าและเดินออกจากห้องไปด้วยสายตาของผู้ชนะ
วันต่อมา
เกวรินทร์กลับมาส่งนุดีที่คอนโดช่วงเย็นหลังจากที่โอดินขับรถไปรับพวกเธอที่โรงพยาบาลเมื่อมาถึงเกวรินทร์ก็จัดแจงเก็บกวาดห้องให้นุดีทุกอย่างเพราะรู้ว่าตอนนี้นุดียังคงทำอะไรไม่ถนัด
"พี่นุดีหิวหรือเปล่าคะเดี๋ยวเกวสั่งอาหารให้"
"ไม่เป็นไรหรอกเกวเดี๋ยวพี่จัดการเองเราไปดูแลบอสเถอะ"
นุดีส่ายหัวเพราะเรื่องสั่งอาหารเธอโทรสั่งเองได้เธออยากให้เกวรินทร์ไปดูแลนิโคลัสจะดีกว่าเพราะรู้มาว่าตอนนี้แดเนียลตอนนี้ค่อนข้างยุ่งจึงไม่มีเวลามาหานิโคลัสมากนัก
"อย่างนั้นก็ได้ค่ะถ้าพี่นุดีต้องการอะไรโทรหาเกวได้ตลอดเลยนะคะ"
"จ่ะ"
เกวรินทร์ออกจากห้องนุดีได้เธอก็นั่งรถมาที่โรงพยาบาลทันทีเพราะเธอก็ห่วงกังวลว่าจะไม่มีใครอยู่กับนิโคลัสเช่นกัน
โรงพยาบาล
"เรื่องงานที่บริษัทไม่ต้องห่วงฉันให้คนดูแลให้ได้"
โลแกนว่างงานมาช่วงเย็นเขาก็เข้ามาเยี่ยมนิโคลัสอีกเรื่องที่เขาไม่อยากให้นิโคลัสกังวลคือเรื่องบริษัทเพราะเขาจะให้คนมาดูแลให้
"ขอบคุณครับพี่"
"ช่วยผู้หญิงจนตัวเองเจ็บหนักเธอพิเศษสำหรับนายมากเลยเหรอ"
โลแกนเอ่ยหยอกคนเป็นน้องเพราะดูท่านิโคลัสดูจะห่วงใยเด็กสาวที่ชื่อเกวรินทร์คนนี้เป็นพิเศษ
"จะทนเห็นผู้หญิงโดนทำร้ายโดยไม่ข่วยอะไรได้ยังไงล่ะครับ"นิคลัสตอบปัดโลแกนไปอันที่จริงเขารู้ตัวว่าคงจริงอย่างที่พี่เขาพูดว่าเขาห่วงเกวรินทร์มากแต่ก็ไม่ได้อยากให้คนอื่นรับรู้เท่าไรก๊อกๆๆบทสนทนาของทั้งสองเงียลลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู"เอ่อ.. สวัสดีค่ะ"เกวรินทร์ที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาก็มีสีหน้าแปลกใจพอสมควรที่เห็นชายวัยกลางคนที่ลักษระท่าทางคล้ายกับนิโคลัสนั่งอยู่เธอเอ่ยทักทายเขาก่อนโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร"เกว..นี่โลแกนพี่ชายฉันพ่อของแดเนียล"นิโคลัสได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นเกวรินทร์เขารีบแนะนำตัวพี่ชายตนให้หญิงสาวได้รู้จักเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอคงสงสัยอยู่พอสมควร"ฉันเกวรินทร์เป็นเลขาคุณนิโคลัสยินดีที่ได้รู้จักค่ะ""ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"โลแกนทักทายหญิงสาวกลับด้วยสีหน้ทที่เป็นมิตรก่อนจะขอตัวกลับเพราะดูท่าน้องชายของเขาจะอยากอยู่กับเด็กสาวคนนี้สองต่อสองมากกว่าดูจากน้ำเสียงดีใจที่ทักทายกันเมื่อครู่"มีคนดูแลแล้วฉันกลับก่อนล่ะนะ""ครับพี่"เกวรินทร์ก้มหัวให้โลแกนก่อนที่เขาจะเดินออกไปเธอดูลักษณะท่าทางของโลแกนแล้วก็ไม่ใช่คนที่ถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างแต่ทำไมถึงสั่งห้ามแดเนียลไม่ให้รักกับนุดีไ
"ฉันขอให้เธออยู่กับความเป็นจริงอย่าไปเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้มากเลยเกว"นิโคลัสคิดว่าเรื่องที่เกวรินทร์เห็นณดาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็เป็นได้เขาไม่อยากให้เธอมายึดติดอะไรกับเรื่องการบนบานอะไรมากมายเพราะดูมันจะทำให้ชีวิตของเธอยุ่งยากลามมาถึงชีวิตของเขาด้วย"เฮ้อ..."หญิงสาวเห็นนิโคลัสค้านคอเป็นเอ็นขนาดนั้นจึงต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ก่อนแล้วเรื่องนี้ค่อยหาแผนการอีกทีว่าจะทำอย่างไรให้นิโคลัสยอมทางด้านแดเนียลตอนนี้ก็รีบมุ่งหน้าตามหานุดีเจ้าละหวั่นตอนนี้เขามานั่งรอนุดีที่หน้าคอนโดของเธอพักใหญ่แล้วในมือก็โทรติดต่อกับคนของตนตลอดว่าเจอนุดีที่ไหนบ้างหรือเปล่าปลายสายทุกสายก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่แต่นับว่าเป็นโชคดีของแดเนียลที่ไม่นานนักนุดีก็เดินกลับมาที่คอนโดด้วยท่าทีอิดโรยพอสมควร"นุดี"แดเนียลรีบเข้าไปประคองนุดีอย่างเร่งรีบทั้งดีใจและกังวลในอาการของหญิงสาวในเวลาเดียวกันไม่รู้ว่าเธอออกไปไหนมาทั้งที่ป่วยยังไม่หายเต็มร้อยดี"เอ่อ..""หายไปไหนมาพี่เป็นห่วงแทบแย่เกวบอกว่ามาหาเราแต่เช้าก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่ติด""ฉันมีธุระนิดหน่อยขอตัวนะคะ...คุณแดเนียล"นุดีพี่พยายามเดินหลบแดเนียลแต่ก็ถูกเขานั้นอุ้มขึ้นร
"เป็นอะไรทำไมตัวสั่น...ร้องให้งั้นเหรอ"นิโคลัสสัมผัสได้ว่าร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ๆกำลังตัวสั่นและน่าจะร้องให้จึงวาดแขนดึงร่างบางกอดปลอบเอาไว้หลวมๆ"ฉันคิดถึงย่าคิดถึงพ่อคิดถึงแม่...คุณรู้ไหมตอนที่อยู่ในอันตรายฉันนึกถึงแต่หน้าพวกเค้าเมื่อกี้ฉันไม่อยากวางสายเลยแต่กลัวว่าจะร้องให้ออกมาก่อน"สาวเจ้าพรั่งพรูความรู้สึกออกมาทั้งซบใบหน้าเข้ากับอกแกร่งพักใหญ่จึงทำให้เธอพอทุเลาความเสียใจได้บ้าง"ฉันเข้าใจ...ดวงตาฉันหายดีเมื่อไรจะพาเธอกลับบ้านดีหรือเปล่า""จริงนะ""อืม.."ตอนนี้นิโคลัสไม่รู้ว่าจะปลอบหญิงสาวอย่างไรที่ทำได้ดีที่สุดก็คือให้เธอได้อยู่ในอ้อมกอดและคำสัญญาว่าจะพาเธอกลับบ้านยอมรับเลยว่าหญิงสาวเวลาหัวดื้อน่าตีเสียเหลือเกินแต่เวลาเสียใจก็น่าสงสารไม่น้อยเหมือนกันสามวันต่อมาเป็นเวลาสามวันแล้วที่เกวรินทร์ดูแลนิโคลัสไม่เคยขาดตกบกพร่องเธอไม่เคยรู้สึกว่าลำบากกลับสุขใจตลอดเวลาที่ได้ดูแลเขานิโคลัสเองก็ดูจะมีความสุขมากทั้งที่ตาของเขามองไม่เห็นแต่รู้สึกดีเป็นพิเศษที่มีหญิงสาวคอยอยู่ใกล้ไม่เคยห่างไม่เคยมีความรำคาญหญิงสาวทั้งที่เขาค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัวนิโคลัสรู้ตัวว่าทำไมเขาถึงมีความสุขแบบนี
22.00 น."ตอนนี้นุดีใช้ชีวิตได้ปกติแล้วพี่แดนไม่ต้องมาดูแลนุดีก็ได้ค่ะ"สาวเจ้าที่กำลังนอนซุกอกคนรักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตได้ปกติมานานแล้วจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลางานดูแลเธอ"ไล่เหรอ"แดเนียลบุ้ยปากใส่หญิงสาวเล็กน้อย"เปล่าค่ะ...แค่เกรงใจ""ไม่ต้องเกรงใจหรอกตั้งแต่นี้ไปพี่ก็จะเป็นคนดูแลนุดีตลอดไป...แต่งงานกับพี่นะครับ""คะ?"นุดีตกใจอยู่พอสมควรที่จู่ๆแดเนียลก็ดึงกล่องแหวนออกมาจากใต้หมอนและหยิบแหวนในกล่องสวมเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอทั้งที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวแต่เธอก็ดีใจมากเพราะตั้งแต่เนิ่มต้นคบกับแดเนียลเมื่อหลายปีก่อนเธอไม่ได้มองถึงเรื่องแต่งงานเลยด้วยคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แต่วันนี้มันเป็นไปแล้ว"ตกใจอะไร""ก็...นุดีไม่คิดว่าจะมีวันนี้"นุดีซุกใบหน้านวลกับอกของแดเนียลปล่อยน้ำตาแห่งความดีใจให้ไหลออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้น"พี่รักนุดีขนาดนี้ก็ต้องเลือกนุดีเป็นแม่ของลูกพี่อยู่แล้ว"มือหนาเชยคางคนรักของเขาเพื่อที่จะมองหน้าเธอให้ชัดๆเขาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะประโลมจูบอย่างนุ่มนวลค่อยๆถอดเสื้อผ้าเธอและเขาออกทีละชิ้นและเริ่มกระชับความสัมพันธ์ให
"ใครจะไปรู้""คุณนิค...ถ้าฉันจะทำอะไรคุณฉันทำไปนานแล้วค่ะ""งั้นเหรอ..ฉันไว้ใจเธอได้ใช่หรือเปล่า""คุณกำลังกวนประสาทฉันนะคะ""ฮ่าๆๆ..น้ำเสียงเธอตอนโกรธนี่ตลกจริงๆ"นิโคลัสยังไม่หยุดหยอกยิ่งรู้สึกได้ว่าหญิงสาวกำลังหัวร้อนเขายิ่งรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น"......"เกวรินทร์ที่กำลังหน้าหงิกหน้างอจะต่อว่านิโคลัสกลับ..ตอนนี้เธอกลับเงียบและสีหน้าที่ยับยู่ยี่เมื่อถูกแกล้งด้วยคำพูดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มตามคนที่นอนอยู่บนเตียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นนิโคลัสหัวเราะจริงจังเขาดูเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้และรอยยิ้มของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกก็ทำให้เธอประทับใจในตัวของเขาอย่างมากเลยทีเดียว"เงียบทำไมโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"นิโคลัสเริ่มหัวเราะไม่ออกเมื่อไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวโต้ตอบคิดในใจว่าเธอคงจะไม่เคืองกับเรื่องที่เขาแกล้งเธอด้วยคำพูดเมื่อครู่หรอกนะ"เปล่าค่ะ...ฉันแค่เห็นว่าเวลาคุณหัวเราะแล้วดูเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จัก""ทำไม...ฉันในมุมของเธอเป็นแบบไหน""เปล่าค่ะ... คุณก็เป็นคุณนั่นแหละ...ดึกแล้วฉันนอนก่อนนะคะ""อืม...ฝันดี""เอ่อ...ค่ะเช่นกันค่ะ"เกวรินทร์อมยิ้มแก้มปริ..คำว่าฝันดีก็เป็นคร
"เธอใส่ชุดสีฟ้า"นิโคลัสยิ้มให้หญิงสาวใส่เดรสยาวสีฟ้าตรงหน้าเขาเอ่ยทักสีเสื้อเธอแทนคำตอบ"คุณนิคคุณเห็นแล้วฉันดีใจที่สุดเลยค่ะ"เกวรินทร์กระโดดสวมกอดนิโคลัสแน่นดีใจที่เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง"อืม..ฉันก็ดีใจเหมือนกัน"นิโคลัสกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาเองก็ดีใจเช่นกันทั้งสองกอดกันอยู่แบบนั้นจนลืมไปเลยว่าในห้องนี้ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยเหมือนกันทำให้แดเนียลต้องส่งเสียงให้ทั้งสองได้รู้ว่ายังมีคนที่รอยินดีด้วยอยู่ตรงนี้อีกสองคน"อะ..แฮ่มม..อื้มม..อืม.."สิ้นเสียงกระแอมกระไปเกวรินทร์และนิโคลัสจึงผละออกจากกันได้"เอ่อ...ดีใจด้วยนะคะบอส"นุดีอมยิ้มอ่อนเขินแทนทั้งคู่เล็กน้อย"เห็นหลานยืนอยู่ตรงนี้หรือเปล่านะ"“เห็นสิ..เห็นทุกคนนั่นแหละแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ชัดมากเท่าไร”“อีกวันสองวันคงจะชัดขึ้นครับแต่อาทิตย์นี้หมอขอให้ใช้สายตาน้อยๆก่อนนะครับ”“ครับหมอ”หลังจากทุกอย่างไม่มีอะไรต้องห่วงหมอจึงให้นิโคลัสอยู่ที่โรงพยาบาลคืนนึงเพื่อดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจริงๆเช้าจึงยอมให้กลับ09.00 น."หมอบอกว่าอย่าให้คุณนิคใช้สายตามากคุณโอดินกับคุณลูคัสดูเจ้านายคุณด้วยนะคะ"โอดินและลูคัสไปรับนิโคลัสและเกวรินทร์กลั
"โอ้โห...ใช้วิธีนี้เลยเหรอเกว"นุดีถึงกับอยากเจอย่าของเกวรินทร์จริงๆหลังจากที่ฟังนิโคลัสเล่าจบรู้เลยว่านิสัยแก่นแก้วของเกวรินทร์ได้มาจากใคร"ก็ตอนนั้นอยากหายนี่คะ...อ่อคุณแดเนียลกับพี่นุดีต้องปิดเรื่องนี้ให้เงียบเลยนะคะ""ต้องปิดอยู่แล้ว...ใครจะเชื่อว่าอาฉันเสียท่าให้เธอ..ฮ่าๆๆ"แดเนียลแอบตกใจกับวิธีการที่ทางบ้านเกวรินทร์จัดการกับอาของเขาเหมือนกันแต่ก็มองเป็นเรื่องตลกที่น้อยคนจะมาลบเหลี่ยมอาของเขาได้"ขำอะไรแดเนียล"นิโคลัสส่งสายตาคาดโทษให้หลานชายตนเล็กน้อย"เปล่าครับ""เกว..ยังไงฉันก็มีลูกกับเธอไม่ได้เราไม่ได้รักกัน"นิโคลัสยืนยันกับเกวรินทร์ต่อหน้านุดีและแดเนียลให้ได้ฟังพร้อมกันว่าอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะมีลูกกับญิงสาวได้เพราะการมีลูกเท่ากับมีพันธะผูกพันธ์กันไปชั่วชีวิต"เอ่อ...นั่นสิคะเราไม่ได้รักกัน...แต่...ถ้าเราต้องเจออะไรแบบนี้อีกล่ะ...คุณแดเนียลกับพี่นุดีคิดว่ายังไงคะ"คำว่าไม่ได้รักกันของนิโคลัสทำเอาเกวรินทร์หน้าเสียพอสมควรแต่เธอจะให้เธอทำอย่างไรถ้าหากไม่แก้บนให้มันเสร็จเธอก็จะต้องเจอเรื่องลี้ลับแบบนี้ไปตลอดไม่รู้ว่านิโคลัสจะเห็นใจเธอบ้างหรือเปล่า"พี่ก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไงเล
"ฉันไม่ได้ยอมรับว่าเอาเนื้อตัวเข้าแลกไม่ได้มีความคิดอย่างที่เธอคิดจะทำ...ฉันแค่ทำงานให้ดีแค่นี้บอสก็เอ็นดูแล้ว...แล้วถ้าคนที่บอสเอ็นดูมากๆอย่างฉันบอกไปฟ้องบอสว่าเธอพูดอะไรไว้บ้างและก็แอบเป่าหูบอสว่าเธอไม่สมควรทำงานที่นี่ต่อไปบอสก็คงเชื่อฉัน"เอเลน่าเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรเกวรินทร์กลับเพราะเธอรู้ว่าช่วงที่นิโคลัสป่วยเกวรินทร์เป็นคนดูแลใกล้ชิดหากเธอต้องถูกไล่ออกตอนนี้คงไม่ดีแน่เพราะบริษัทนี้สร้างเงินให้เธอไม่น้อย"ที่แท้ก็ไม่แน่จริง..คนแบบนี้ใครได้ใกล้เป็นประสาทเสีย"“เอเลน่าคงไม่กล้าแล้วล่ะขอบใจนะเกว”สองสาวรู้ว่าคนอย่างเอเลน่าเก่งแต่ปากแต่ความเก่งแต่ปากของเธอก้ทำคนอื่นประสาทได้เช่นกันเกวรินทร์จึงต้องอ้างนิโคลัสขู่เอาไว้ก่อนเพราะใช้วิธีนี้ทีไรก็ได้ผลทุกทีไปบ้านริตา“เรียกฉันมามีอะไรจะคุย”รัตนาเข้ามาหาริตาที่บ้านได้ก็รีบถามถึงธุระสำคัญที่ลูกสาวเธอจะคุยด้วยทันที"คุณแม่คะริตามีเรื่องจะปรึกษาค่ะ""มีอะไร...""คือ..ริตาท้องค่ะ""ห้ะ...จริงเหรอลูกแดเนียลใช่ไหม"รัตนายิ้มร่าเพราะคิดว่าลูกในท้องของริตาคือลูกแดเนียล"ไม่ใช่ค่ะ..."ริตารับส่ายหัวก่อนที่แม่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้"อะไรนะ"ริต