ตอนที่24 สูญเสียการมองเห็น

วันต่อมา

เช้านี้มีเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเกวรินทร์ที่รับรู้ข่าวจากแดเนียลว่านิโคลัสนั้นฟื้นแล้ว

"คุณนิโคลัสฟื้นแล้วเหรอคะเกวขอเข้าไปหาหน่อยได้ไหม"

"ได้สิ..แต่ว่า”

สีหน้าของแดเนียลไม่ค่อยแสดงความดีใจเท่าที่ควรจะเป็นจึงทำให้เกวรินทร์เกิดอาการสงสัยขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น

"มีอะไรเหรอคะทำไมคุณทำหน้าแบบนั้น"

"คุณอาสูญเสียการมองเห็น"

แดเนียลอยากบอกให้เกวรินทร์รับรู้ก่อนที่จะเข้าไปเห็นนิโคลัสเพราะไม่อยากให้เธอตกใจในตอนที่เข้าห้องไปหาอาของเขา

"อะไรนะคะ"

ทั้งนุดีและเกวรินทร์อุทานออกมาพร้อมกับทั้งหน้าเจื่อนกันทั้งคู่

"เส้นประสาทถูกกระทบกระเทือนหลายจุดตอนนี้คุณอาจึงยังไม่สามารถมองเห็นได้"

"เพราะฉันแท้ๆ.."

เกวรินทร์เข่าทรุดนั่งฟุบลงกับโซฟาเอาแต่โทษตัวเองว่าทีร่นิโคลัสเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดไม่นานนักก็มีน้ำตาพรั่งพรูออกมา

"ใจเย็นๆเกวโอลิเวอร์ต่างหากที่ผิด"

นุดีพยายามพูดปลอบเกวรินทร์

"จริงเธอไม่ได้ผิด"

แดเนียลยกมือหน้าจับบ่าหญิงสาวที่กำลังสะอื้นตัวสั่นเบาๆ

"เพราะคุณนิโคลัสช่วยฉันถึงได้เป็นแบบนี้"

เกวรินทร์ปาดน้ำตาลวกๆตอนนี้ทั้งความรู้สึกห่วงใยและความรู้สึกผิดมันประดังประเดเข้ามาจนเกวรินทร์เลิกร้องให้ไม่ได้

"แล้วบอสมีโอกาสกลับมาเป็นปกติหรือเปล่าคะ"

นุดีหันมาถามแดเนียลน้ำเสียงอ่อน

"หมอบอกว่าต้องรอให้ผ่านเวลานี้ไปสักระยะและน่าจะต้องผ่าตัดอีกรอบแล้วก็ดูผลอีกที"

แดเนียลก็ยังให้คำตอบใครไม่ได้ว่าอาของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปเพราะเขาก็ไม่ได้ความแน่ชัดจากหมอที่รักษาอาของเขา

"คุณนิโคลัส"

เกวรินทร์เข้าห้องพักฟื้นนิโคลัสเธอเอ่ยทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เกว"

นิโคลัสรีบเรียกหญิงสาวให้เข้ามาหามือไม้ควานหาตัวร่างบางเจ้าละหวั่นเพราะรู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงหญิงสาวตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็เฝ้าแต่ถามแดเนียลว่าเกวรินทร์บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เมื่อได้ความว่าเธอปลอดภัยเขาก็โล่งอก

"ฉันขอโทษค่ะ..ฮึกๆ..ฮือๆๆ”

เกวรินทร์รีบเข้าไปนั่งฟุบข้างเตียงนิโคลัสมือน้อยจับมือของเขาเอาไว้แน่นทั้งยังมีน้ำตาพรั่งพรูสะอึกสะอื้นอีกรอบทั้งที่คิดว่าทำใจได้แล้วแต่พอมาเห็นสภาพของนิโคลัสเธอกลับสงสารเขาจับหัวใจ

"เธอร้องให้..เป็นอะไรของเธอ"

"ฉันสงสารคุณ...ที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน...ฮือๆๆ"

"ฉันมองไม่เห็นฉันยังไม่ร้องให้เลยเดี๋ยวฉันผ่าตัดอีกครั้งก็น่าจะหาย"

นิโคลัสไม่ได้กังวลเรื่องดวงตาของเขามากนักแม้นจะไม่ได้คำตอบว่าเขาจะมีโอกาสหายหรือไม่แต่ก็เชื่อในฝีมือการรักษาของหมอที่นี่ว่าต้องช่วยเขาได้

"คุณไม่เสียใจสักนิดเลยเหรอ"

"ฉันเป็นดีกว่าเธอเป็น..เพราะถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องรู้สึกผิดกับเธอกับครอบครัวเธอเพราะฉันรับปากพวกเค้าไว้แล้วว่าจะดูเธอให้ดี"

"ต่อไปนี้ฉันจะดูแลคุณเองค่ะคุณจะให้ฉันทำงานอะไรต่อไปนี้ฉันจะไม่บ่นสักอย่างเลย"

ยิ่งนิโคลัสพูดแบบนี้เกวรินทร์ยิ่งหน่วงหัวใจหนักเข้าไปอีกดูแต่ละคำที่เขาพูดมาเขาเหมือนไม่ได้ห่วงตัวเองแม้นแต่น้อยต่อไปนี้เธอจึงสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีกับเขาไม่งอแงงี่เง่าใส่เขาอีก

"อืม...สัญญาแล้วนะ"

นิโคลัสกระชับมือของเขาที่กำลังจับอยู่กับหญิงสาวให้แน่นกว่าเดิม

"ค่ะ"

เกวรินทร์พยักหน้าหงึกหงักหากเธอพูดว่าสัญญาก็คือสัญญาไม่ได้พูดให้ชายหนุ่มดีใจเล่นเท่านั้น

17.00 น.

"คุณริตา"

นุดีมีสีหน้าตกใจพอสมควรเมื่อเห็นหญิงสาวร่างสูงในชุดเดรสสีดำเดินเข้ามาในห้องพักของเธอเดาว่าที่ริตามาที่นี่คงไม่พ้นเรื่องแดเนียลคู่หมั้นของเธอเป็นแน่

"ไง...จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรล่ะ"

ริตาหญิงสาวดวงตาคมเฉี่ยวตวัดสายตามองนุดีด้วยความไม่พอใจเพราะเธอรับรู้จากแม่เธอมาตลอดว่าแดเนียลไม่ได้มาเฝ้าไข้นิโคลัสเพียงอย่างเดียวแต่ตามเฝ้านุดีอยู่ไม่ห่างเพราะแบบนี้เธอถึงต้องถ่อมาที่นี่

"พรุ่งนี้ก็ออกแล้วค่ะ"

"ดี..แดเนียลจะได้ไม่ต้องถ่อมาเฝ้าเธอที่นี่"

ปึก

"อะไรคะ"

นุดีสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อจู่ๆริตาก็ดึงซองกระดาษสีน้ำตาลปามาตรงหน้าเธอ

"เงินนี่คงมากพอที่จะทำให้เธอไปให้พ้นหน้าแดเนียลเพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าอีกไม่กี่อาทิตย์ฉันก็จะแต่งงานกับแดเนียลแล้วถ้าเค้ายังยุ่งกับเธออยู่เกิดเป็นข่าวขึ้นมาชื่อเสียงของแดเนียลจะเสียเธอเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า"

"ฉันเข้าใจค่ะฉันจะไปให้ไกลจากเค้าที่สุด"

นุดีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงริตาอย่างกล้ำกลืนฝืนใจ

"ดี"

เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการริตาก็หันหลังหมายจะเดินกลับแต่ก็ถูกนุดีเรียกเอาไว้ก่อนเพราะเธอไม่ได้ต้องการเงินของริตาแม้แต่เหรียญเดียว

"เอาเงินของคุณคืนไปด้วยฉันไม่ต้องการ"

"อวดดีให้ได้ตลอดแล้วกัน"

ริตาแสยะยิ้มมุมปากเธอรีบเดินกลับมาหยิบซองกระดาษนั่นเก็บใส่กระเป๋าและเดินออกจากห้องไปด้วยสายตาของผู้ชนะ

วันต่อมา

เกวรินทร์กลับมาส่งนุดีที่คอนโดช่วงเย็นหลังจากที่โอดินขับรถไปรับพวกเธอที่โรงพยาบาลเมื่อมาถึงเกวรินทร์ก็จัดแจงเก็บกวาดห้องให้นุดีทุกอย่างเพราะรู้ว่าตอนนี้นุดียังคงทำอะไรไม่ถนัด

"พี่นุดีหิวหรือเปล่าคะเดี๋ยวเกวสั่งอาหารให้"

"ไม่เป็นไรหรอกเกวเดี๋ยวพี่จัดการเองเราไปดูแลบอสเถอะ"

นุดีส่ายหัวเพราะเรื่องสั่งอาหารเธอโทรสั่งเองได้เธออยากให้เกวรินทร์ไปดูแลนิโคลัสจะดีกว่าเพราะรู้มาว่าตอนนี้แดเนียลตอนนี้ค่อนข้างยุ่งจึงไม่มีเวลามาหานิโคลัสมากนัก

"อย่างนั้นก็ได้ค่ะถ้าพี่นุดีต้องการอะไรโทรหาเกวได้ตลอดเลยนะคะ"

"จ่ะ"

เกวรินทร์ออกจากห้องนุดีได้เธอก็นั่งรถมาที่โรงพยาบาลทันทีเพราะเธอก็ห่วงกังวลว่าจะไม่มีใครอยู่กับนิโคลัสเช่นกัน

โรงพยาบาล

"เรื่องงานที่บริษัทไม่ต้องห่วงฉันให้คนดูแลให้ได้"

โลแกนว่างงานมาช่วงเย็นเขาก็เข้ามาเยี่ยมนิโคลัสอีกเรื่องที่เขาไม่อยากให้นิโคลัสกังวลคือเรื่องบริษัทเพราะเขาจะให้คนมาดูแลให้

"ขอบคุณครับพี่"

"ช่วยผู้หญิงจนตัวเองเจ็บหนักเธอพิเศษสำหรับนายมากเลยเหรอ"

โลแกนเอ่ยหยอกคนเป็นน้องเพราะดูท่านิโคลัสดูจะห่วงใยเด็กสาวที่ชื่อเกวรินทร์คนนี้เป็นพิเศษ