วันต่อมา
วันนี้เป็นวันทำงานเริ่มแรกของสัปดาห์เกวรินทร์ที่มาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าเธอก็มานั่งทำงานของเธอตามปกติที่โต๊ะทำงานหน้าห้องของนิโคลัสแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะถูกจับตามองจากคนในบริษัทเป็นพิเศษ
เพราะเธอเล่นสวมใส่เสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าและเครื่องประดับที่เป็นแบรนด์เนมราคาแพงทั้งตัวทั้งที่พึ่งจะเริ่มทำงานได้เพียงเดือนเดียวแต่ดูท่าหญิงสาวจะไม่ได้รู้ตัวว่าคนจะจับสังเกตเรื่องนี้เพราะในหัวตอนนี้มีแต่งานด้วยไม่อยากให้นิโคลัสดุอะไรเธออีกจึงต้องใส่ใจกับรายละเอียดของงานเป็นพิเศษไม่ให้ขาดตกบกพร่องอะไรไป
"มาดูแม่เลขาบอสสิ"
"ทำไม"
เฮลี่ย์เซลสาวเพื่อนรักกับเอเลน่าเห็นเอเลน่าเดินเข้ามาในออฟฟิศก็รีบดึงมือเพื่อนสาวเธอแกล้งเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์
"ดูแม่นั่นแต่งตัวสิ...เนื้อตัวคอลเลคชั่นใหมทั้งนั้นพึ่งเริ่มทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อนักหนาถ้าไม่มีใครให้"
เฮลี่ย์เดินพาเอเลน่ามาถึงตรงหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์เธอก็กระซิบกระซาบกับเอเลน่าด้วยความอิจฉาตาร้อนแต่ดูเกวรินทร์จะไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่หันหลังเก็บแยกอกสารที่ตู้หลังโต๊ะทำงาน
เอเลน่าเห็นชุดที่เกวรินทร์ใส่แวบแรกเธอก็รู้ได้ทันทีว่าชุดที่หญิงสาวใส่เป็นแบรนด์เดียวกับรองเท้าและกระเป๋าที่เกวรินทร์ใช้และที่ทำให้เธอโมโหหนักขึ้นไปอีกก็เพราะจำรองเท้ากับกระเป๋าที่นิโคลัสเลือกเมื่อวันหยุดซึ่งมันเหมือนกับที่เกวรินทร์ใช้ทุกอย่างตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าทำไมเกวรินทร์จู่ๆถึงได้เข้ามาเป็นเลขาของนิโคลัสและมีของแพงๆใช้ไม่วายใช้เนื้อตัวเข้าแลกเป็นแน่
ชั่วโมงต่อมา
"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ"
เกวรินทร์เดินมาหาเอเลน่าหลังจากที่เอเลน่าโทรเรียกให้เธอมาหาที่บนดาดฟ้าเมื่อมาถึงก็เห็นเอเลน่ายืนกอดอกมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรตอนนี้จึงพอจะรับรู้ได้ว่ากำลังจะถูกหาเรื่องอย่างแน่นอน
"ตอนแรกฉันก็สงสัยนะว่าทำไมเด็กอ่อนประสปการณ์อย่างเธอได้ขึ้นมาเป็นเลขาของบอส...แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าที่ได้อะไรหลายๆอย่างมาก็เพราะเอาตัวเข้าแลก"
"พูดอะไรของคุณ"
ใช่อย่างที่เกวรินทร์คิดคราแรกเอเลน่าไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอกล่าวหาเกวรินทร์โดยที่หญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจว่าเอเลน่าไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน
"คิดว่าฉันโง่หรือไงวันนั้นฉันเห็นเธอขึ้นรถไปกับบอสและไอ้ของแพงๆนี่อีกฉันเห็นบอสไปเดินเลือก...อย่าโกหกฉันให้ยากเลย"
"หืม...ไปถามบอสพร้อมฉันเลยไหมล่ะคะ...ว่าจริงหรือไม่จริง"
เกวรินทร์เงียบไปครู่หนึ่งตกใจที่อเลน่าเห็นเธอขึ้นรถไปกับนิโคลัสเมื่อสุดสัปดาห์แต่เรื่องเสื้อผ้าเธอจำได้ว่านิโคลัสให้โอดินไปเลือกซื้อแต่ทำไมเอเลน่าจึงเห็นว่าเป็นนิโคลัสกันเรื่องนี้เธอยังไม่ได้บทสรุป
ตอนนี้เธอต้องจัดการกับเอเลน่าเสียก่อนคิดได้ดังนั้นเกวรินทร์จึงเดินดุ่มๆรั้งเอเลน่าให้เดินตามเธอไปที่ห้องของนิโคลัสภาวนาในใจว่าขอให้เอเลน่าปฏิเสธการเข้าไปถามนิโคลัสในตอนนี้
"ปล่อยฉันเธอจะบ้าหรือไงใครจะกล้าถาม"
เอเลน่ารีบสลัดแขนออกจากเกวรินทร์แม้นเธอจะดูเก่งดูกล้าแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้ขืนเธอไปนิโคลัสคงโดนดุไม่น้อยแถมจะถูกนิโคลัสมองเธอในแง่ร้ายอีกเธอไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่
"ไม่กล้าถามทีหลังก็อย่าคิดเอาเอง"
เกวรินทร์ยิ้มกริ่มที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เธอคิดก่อนจะตอกหน้าเอเลน่าและเดินดุ่มๆลงไปชั้นที่เธอทำงานอยู่ทันที
"หึ่.."
เอเลน่าเห็นทีคราวนี้ต้องปล่อยเกวรินทร์ไปก่อนมีโอกาสเมื่อไรเธอจะทำให้นิโคลัสเขี่ยเกวรินทร์ทิ้งให้ได้
เกวรินทร์เข้ามาหานิโคลัสในห้องหลังจากที่ลงมาจากดาดฟ้า
"คุณนิโคลัส"
"มีอะไร..เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู"
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่กำลังก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับโน๊ตบุ๊คเขาเอ่ยตำหนิหญิงสาวที่จู่ๆเข้ามาในห้องเขาโดยที่ไม่ยอมเคาะประตูทั้งที่เขาสอนมารยาทนี้ให้เธอหลายครั้งแล้ว
"คุณให้คุณโอดินไปซื้อของให้ฉันหรือคุณไปซื้อเองคะ"
สาวเจ้าไม่ได้สะทกสะท้านต่อคำตำหนิแม้นแต่น้อยเธอเดินดุ่มๆมายืนข้างโต๊ะทำงานของนิโคลัสก่อนจะเอ่ยถามเขาให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาให้โอดินไปซื้อของให้เธอจริงๆ
"ทำไม"
นิโคลัสละมือจากงานตรงหน้าหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาที่สงสัยว่าเธอทำไมถึงมาถามเขาเรื่องนี้
"ตอบมาสิคะ"
"อืม..ฉันไปซื้อเอง"
และแล้วนิโคลัสก็ต้องยอมบอกความจริงเรื่องที่หญิงสาวคาใจจะได้จบๆไป
"แล้วก็ไม่บอกฉันตั้งแต่แรกจะโกหกทำไมก็ไม่รู้"
"ฉันจะซื้อหรือโอดินซื้อมันต่างกันตรงไหน"
"ก็แม่เซลสาวเอเลน่ามาหาเรื่องฉันบอกว่าฉันเอาตัวเข้าแลกกับตำแหน่งเพราะเธอเห็นว่าเมื่อวันศุกร์ที่แล้วฉันขึ้นรถไปกับคุณแถมเธอยังเห็นคุณเลือกซื้อของพวกนี้ตรงกับที่ฉันใช้วันนี้อีก"
"แล้วเธอตอบว่าไง"
นิโคลัสไม่ได้ตกใจอะไรที่เอเลน่าเห็นเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจแต่เขาอยากรู้ว่าเกวรินทร์จะแก้ปัญหานี้ไปอย่างไรต่างหาก
"ก็ปฏิเสธไปสิคะ"
"แค่นั้นก็จบจะโวยวายอะไร"
นิโคลัสพยักหน้าเบาๆดีที่เกวรินทร์ฉลาดพอที่แก้ปัญหาเป็นและเข้าใจที่เธอมาโวยวายใส่เขาแบบนี้คงไม่พ้นโมโหเอเลน่าแล้วหาที่ลงมากกว่า
"ว่าแต่คุณทำไมไม่ให้คุณโอดินจัดการเรื่องของใช้ฉันล่ะคะ"
"เธอจะให้ผู้ชายสักกี่คนรู้สัดส่วนของเธอ"
"มันเป็นอะไรล่ะคะ"
สาวเจ้าตอบกลับหน้าตาเฉยเพราะเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนอื่นจะรู้สัดส่วนของเธอ
"มันดูไม่ดี...เธอออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน"
นิโคลัสมองหน้าเกวรินทร์ด้วยอาการทึ่งและรีบปัดมือไล่หญิงสาวให้ออกจากห้องเขาไปคราแรกเขาไม่ได้โกรธที่เธอเอาอารมณ์มาลงที่เขาแต่ตอนนี้รู้สึกไม่พอใจที่ดูท่าสาวเจ้าจะไม่หวงเนื้อหวงตัวเองเสียเลย
"ก็ได้ค่ะ"
เกวรินทร์ที่ถูกนิโคลัสดุอีกจนได้จึงเดินหน้ามุ่ยออกไปจากห้องของเขาทันที
14.00 น.
"จะมีคนมาคุยธุระกับฉันเธอเตรียมห้องรับแขกให้เรียบร้อยด้วย"
"ค่ะ"
นิโคลัสนัดโอลิเวอร์มาคุยในช่วงบ่ายธุระของเขาคือต้องการที่จะปฏิเสธการขายที่ให้เด็ดขาดกับโอลิเวอร์อีกไม่กี่นาทีโอลิเวอร์ก็น่าจะมาถึงเขาจึงต้องมาบอกให้เกวรินทร์จัดการเตรียมรับแขกให้เรียบร้อย
ครู่ต่อมา
โอลิเวอร์และเดฟคนสนิทเดินมาหาเกวรินทร์ที่หน้าห้องทำงานของนิโคลัส
"ผมมาตามที่คุณนิโคลัสนัดครับ"
เป็นเดฟที่แจ้งกับหญิงสาวเรื่องที่นิโคลัสเป็นคนนัดพวกเขาเอาไว้
"เอ่อ..."
เกวรินทร์ที่กำลังเงยหน้าฉีกยิ้มต้อนรับเธอกลับมีสีหน้าตกใจและหุบยิ้มแทบไม่ทันเพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มที่กำลังพูดกับเธอนั้นเป็นคนที่เธอเห็นว่าเขาทำร้ายณดาจนเสียชีวิต
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
เดฟมองเกวรินทร์ด้วยสีหน้าแปลกใจที่ดูหญิงสาวเห็นพวกเขาแล้วทำหน้าเหมือนเห็นผีเสียอย่างนั้น
"อ่อ..เชิญทางนี้เลยค่ะ"
เกวรินทร์รวบรวมสติได้เธอก็ลุกยืนขึ้นก่อนจะเดินนำชายทั้งสองไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ข้างๆห้องทำงานของนิโคลัสที่เธอได้เตรียมน้ำและของว่างรอเอาไว้แล้ว
"คุณ..โอลิเวอร์ใช่หรือเปล่าคะ?"เมื่อพาแขกทั้งสองเข้าห้องมาได้เกวรินทร์ก็ตัดสินใจเอ่ยทักกับนิโคลัสน้ำเสียงค่อนข้างแข็งเพราะอยากจะได้คำตอบจากปากนิโคลัสว่าจะตอบอย่างไรหากเธอพูดถึงเรื่องของณดา"ครับผมโอลิเวอร์ยินดีที่ได้.. "โอลิเวอร์ยื่นมือมาทักทายเกวรินทร์เขาทระนงตัวคิดว่าเกวรินทร์น่าจะอยากสานสัมพันธ์ด้วยและเขาเองก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร"คุณรู้จักคุณณดาหรือเปล่าคะ"เกวรินทร์โพร่งถามโอลิเวอร์ขณะที่เขายังพูดไม่จบประโยคทำเอาเดฟและโอลิเวอร์ต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก"ณดาเธอเคยเป็นพนักงานในบริษัทของผมแต่เธอเสียไปได้สองปีแล้วคุณถามทำไมเหรอครับ"โอลิเวอร์พยายามปั้นหน้ายิ้มไม่กระโตกกระตากเพราะเขายังไม่รู่ว่าที่หญิงสาวถามหาณดากับเขาต้องการอะไรกันแน่"เธอเสียเพราะอะไรเหรอคะ""อุบัติเหตุระหว่างทำงานน่ะครับ""โกหก...คุณนั่นแหละที่เป็นคนฆ่าเธอ"เกวรินทร์ได้ยินคำตอบของโอลิเวอร์เธอถึงกับฟิวส์ขาดชี้หน้าตะคอกใส่โอลิเวอร์จนตอนนี้มั้งเดฟและโอลิเวอร์มีท่าทางไม่พอใจหญิงสาวอย่างมากและตกใจมากไปในคราเดียวกันที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร"กรุณาให้เกียรตินายผมด้วยเค้าไม่ใช่เพื้อ
เมื่อใกล้เวลาเลิกงานในวันสุดสัปดาห์เกวรินทร์เอาเวลาว่างที่กำลังจะเลิกงานนี้มานั่งปรึกษากับนุดีเรื่องแผนที่จะบุกไปที่บ้านของโอลิเวอร์"พรุ่งนี้เกวจะไปที่บ้านโอลิเวอร์ค่ะ""เอาจริงเหรอเกวพี่คิดไปคิดมามันจะไม่ปลอดภัยนะ...เราลองปรึกษาคนที่น่าจะปรึกษาได้ก่อนดีไหม"นุดีค้นหาประวัติโอลิเวอร์มาทั้งอาทิตย์เธอรู้สึกว่าเขาค่อนข้างน่ากลัวและค่อนข้างมีอิทธิพลเธอจึงเห็นว่าหากการที่เกวรินทร์จะทำเช่นนั้นมันดูเสี่ยงเกินไป"ไม่ต้องปรึกษาใครแล้วค่ะ...เกวคิดแผนมาแล้วเชื่อใจเกวนะคะพี่นุดี"เกวรินทร์ส่ายหัวหงึกหงักเธอคิดแผนนี้มาได้สองสามวันแล้วและคิดว่ามันน่าจะได้ผลอีกอย่างหากไปขอคำปรึกษาจากคนอื่นก็ต้องเล่าเรื่องเหนือธรรมชาติที่เธอเจอแล้วคนที่รับฟังคงจะเชื่อยากอีกเช่นเคยดังนั้ครั้งนี้เธอลงมือเองจะดีกว่า"เอ่อ..ก็ได้""พี่นุดีพอจะรู้หรือเปล่าคะว่าโอลิเวอร์ชอบติดต่อกับบอสเราเรื่องอะไร""เห็นว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ของบอสที่โอลิเวอร์อยากได้ไปสร้างคาสิโนนะเห็นมาติดต่อหลายครั้งแล้วแต่บอสไม่ยอมซะที""อ่อ..เกวจะเก็บเป็นข้อมูลไว้ค่ะ"เกวรินทร์ดูมั่นใจเต็มร้อยผิดกับนุดีที่ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยแต่อย่างไรเธอก็คงจะป
"แต่คนคุ้มกันที่นี่แน่นหนามากเลยนะเกว"นุดีไม่เห็นด้วยเท่าไรที่เกวรินทร์จะออกไปเพราะคนคุ้มกันที่นี่ค่อนข้างแน่นหนาหากถูกจับดึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่แน่"เกวเอาอยู่ค่ะถ้าใครถามว่าเกวไปไหนบอกไปเข้าห้องน้ำนะคะ"เกวรินทร์มีหรือจะฟังว่าจบก็รีบออกไปจากห้องไวปานลิงข้างทิ้งให้นุดีนั่งหน้าเสียใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว"เกว.."หญิงสาวนั่งกำมือแน่นเหงื่อไหลซิกแม้นอากาศไม่ได้ร้อนแต่ตอนนี้เลือดสูบฉีดพลุ่งพล่านเพราะความกลัว"คุณณดา.. คุณอยู่ที่ไหนมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ"ทางด้านเกวรินทร์ตอนนี้ทำตัวดั่งลิงลมหลบซ้ายทีขวาทีเพื่อไม่ให้เหล่าบอดี้การ์ดที่นี่เห็นเธอได้เธอเข้ามาถึงด้านในตัวบ้านของโอลิเวอร์เธอไม่รู้ว่าจะไปทางซ้ายหรือขวาหรือจะขึ้นด้านบนจึงยืนหลับตาปี๋เรียกให้ณดามาหาเธอตอนนี้"เกว.."ไม่ทันได้ลืมตาเสียงของณดาก็เรียกเกวรินทร์จนเธอสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย"อุ้ย...ตอนนั้นคุณบอกว่าเข้ามาไม่ได้ไงคะ""ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันพอฉันได้ยินเสียงเธอเรียกก็มาโผล่ที่นี่...ตามฉันมาทางนี้เร็ว"วิญญาณสาวไม่รู้ว่าทำไมดวงจิตเธอถึงเข้ามาที่นี่ได้ทั้งที่ก่อนหน้าพยายามเท่าไรก็เข้ามาไม่ได้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาคำตอบณดารี
"บอสคะฉันผิดเองที่ให้เกวมาที่นี่"นุดีรีบรับผิดแทนเกวรินทร์เพราะเธอเองเป็นคนที่ยอมให้เกวรินทร์มาที่ไม่ได้คัดค้านอะไร"ก็ผิดกันทั้งคู่ทำอะไรไม่ปรึกษาใคร...แดเนียลไปส่งนุดี"นิโคลัสไม่โทษคนใดคนหนึ่งเมื่อมาด้วยกันก็คือผิดด้วยกันแต่ตอนนี้เขาต้องตักเตือนกับเกวรินทร์ให้เด็ดขาดจึงให้แดเนียลไปส่งนุดีที่คอนโดของเธอส่วนตัวเขาเองก็รีบลากเกวรินทร์ขึ้นรถดิ่งตรงไปที่บ้านที่เธอพักทันที"ทำบ้าอะไรของเธอทำไมไม่รู้จักโต"เมื่อมาถึงนิโคลัสก็ต่อว่าเกวรินทร์ยกใหญ่แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยสักนิดเพราะคิดตลอดว่าสิ่งที่เธอทำก็เพื่อเปิดโปงคนชั่ว"ฉันก็แค่อยากเปิดโปงคนชั่ว""เธอเกือบพาตัวเองไปตายไม่ใช่ตายแค่คนเดียวยังรวมนุดีด้วยคิดก่อนทำหรือเปล่า""คิดแล้วค่ะคิดดีแล้วด้วย""ถามหน่อยก่อนเธอจะทำอะไรเสี่ยงๆคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้างหรือเปล่า...ถ้าเธอเป็นอะไรไปเค้าจะเสียใจแค่ไหน...แถมฉันจะถูกต่อว่าว่าดูแลเธอไม่ดีอีก...""คุณไม่อยากให้คนชั่วได้รับผิดหรือไง"เกวรินทร์ไม่เข้าใจว่านิโคลัสทำไมเอาแต่ต่อว่าเธอทั้งที่ควรจะช่วยเธอหาหลักฐานมากกว่า"เธอมโนไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้"ชายหนุ่มเท้าเอวมองหน้าหญิงสาวด้วย
สวนสาธารณะนุดีออกมาจากห้องของเธอตั้งแต่เช้าตรู่เธอมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเงียบๆคนเดียวจนถึงช่วงสายขณะที่นั่งอยู่เพลินๆจู่ๆไหล่ของเธอก็ถูกใครบางคนกระชากจนตัวเอนแทบล่วงจากเก้าอี้ที่นั่ง"นังนุดี""คุณรัต"ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นรัตนาแม่เลี้ยงของแดเนียลเองเพี๊ยะ"โอ๊ย.."ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยทักทายอะไรอีกฝ่ายรัตนาก็วาดฝ่ามือมาฟาดที่หน้าของเธอจนหน้าหัน"แกบอกว่าจะไม่ยุ่งกับแดเนียล...ตอแหล...เมื่อคืนมีความสุขที่ได้แอบลักกินขโมยกินสินะ"รัตนาคอยให้คนตามดูแดเนียลตลอดเพื่อที่จะรู้ทุกความเคลื่อนไหวเธอจึงรู้ว่าเมื่อคืนทั้งคืนแดเนียลอยู่กับนุดีทั้งที่เธอเคยสั่งแล้วว่าห้ามให้นุดีมายุ่งกับแดเนียลแต่พอเธอเผลอก็เป็นเช่นเดิม"ถ้าคุณไม่อยากให้เค้ามายุ่งกับฉันก็ไปบอกเค้าสิคะ"นุดีเห็นทีจะต้องให้รัตนาไปบอกกับแดเนียลเองแล้วว่าอย่าฝห้เขามายุ่งกับเธอเพราะตัวเธอเองก็พยายามที่จะไม่เจอเขามาตลอด"ฉันทำแน่...ไม่ต้องมาสอนเพราะอีกไม่กี่เดือนแดเนียลก็จะแต่งงานกับลูกสาวของฉัน"ว่าจบรัตนาก็เดินสะบัดก้นหันหลังกลับไปส่วนนุดีก็นั่งฟุบลงกับเก้าอี้แม้นตอนนี้คนที่เดินอยู่ที่สวนประปรายจะมองมาที่เธอเป็นตาเดียวแต่เธอก็ไม
“มีความหวังแล้ว”สาวเจ้ายิ้มหน้าบานดวงตาเป็นประกายเพราะตอนนี้เริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งว่าเธอจะสามารถช่วยณดาและให้คนชั่วรับผิดได้สำเร็จ“ฉันหวังว่าความจริงจะเปิดเผยโดยเร็ว”ไม่เพียงแค่เกวรินทร์ที่สีหน้าดูร่าเริงเป็นณดาที่พลังงานดวงจิตของเธอก็เริ่มมีความหวังความสดใสขึ้นกว่าเดิม“ฉันก็หวังแบบนั้นเหมือนกันค่ะ”เกวรินทร์ยกมือประสานแน่นเตรียมคิดแผนการหลังจากที่จบประโยคสุดท้ายของเธอณดาก็ได้หายไปหลังจากนั้นเกวรินทร์ก็นั่งไม่ติดที่โทรหานุดีรีบถามหาชื่อตำรวจคนที่ทำคดีให้ณดาทันทีวันต่อมาสองสาวเกวรินทร์และนุดีมาถึงที่ทำงานได้ก็นั่งสุมหัวกันสองคนตั้งแต่เช้าดูนุดีจะมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอนั้นติดต่อไปที่สำนักงานที่ตำรวจคนทำคดีพี่สาวแต่กลับพบว่าตำรวจคนนั้นไม่ได้ทำงานเป็นตำรวจแล้วและไม่รู้ที่อยู่ของเขาด้วย“เกวนี่คือชื่อตำรวจที่ทำคดีพี่สาวพี่แต่พี่ลองเช็กดูแล้วตำรวจคนนี้ไม่ได้ทำงานแล้ว”“เค้าไปไหนล่ะคะ”“ไม่มีใครรู้เหมือนกัน”“อืม...การทำคดีต้องมีการชันสูตรใช่หรือเปล่าคะ”เกวรินทร์รู้แบบนี้เห็นทีเธอจึงต้องเปลี่ยนแผนเพราะหากตามหาตำรวจคนนั้นก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทรเธอจึงเปลี่ยน
นิโคลัสรู้ดีว่าหญิงสาวที่หลานชายของเขาพูดถึงคือใครเพราะในตอนที่ทั้งสองเจอกันก็เจอกันที่นี่การคบกันของแดเนียลและนุดีเขารู้มาตลอดแต่ก็ไม่รู้ว่านุดีนั้นเลือกที่จะบอกเลิกหลานชายของเขาเพราะอะไรเหมือนกัน“แล้วทำไมยอมที่จะหมั้นล่ะ...ไม่ใช่ว่าที่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”“ก็...ครับ”แดเนียลยอมรับอย่างลูกผู้ชายเพราะตอนนั้นที่เขาทำไปเพราะอยากเรียกร้องความสนใจและประชดนุดีจริงๆแต่พอมาถึงตอนนี้รู้สึกผิดพลาดมากๆที่ตัดสินใจแบบนั้นไป“อาว่าจะถามเราแต่แรกแล้วว่าทำไมถึงยอมหมั้นง่ายๆ”“ผมขอยกเลิกงานแต่งไปแล้วแต่คุณพ่อไม่ยอม”“เราก็เป็นคนที่รับปากพ่อเราเองรู้กันอยู่ว่าพ่อเราเป็นคนถือสัจจะเด็ดขาดขนาดไหน”นิโคลัสรู้ดีว่าโลแกนรักษาเรื่องคำพูดแค่ไหนหากแดเนียลรับปากว่าจะแต่งกับริตาจนขนาดหมั้นกันไปแล้วหากจะมายกเลิกตอนนี้โลแกนคงจะยอมยากเพราะคนที่แดเนียลหมั้นด้วยไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นอีกคนที่ตอนนี้ก็เหมือนลูกของโลแกนเช่นกัน“ผมรู้ครับ...ผมถึงอยากให้อาช่วย”“วันนี้ที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่แค่เรื่องแปลนเท่านั้นสินะ...อาคงจะเปลี่ยนความคิดพ่อเราไม่ได้แต่หากจะพาเจ้าบ่าวหนีอาทำได้”นิโคลัสรักแดเนียลเหมือนลูกคนหนึ่งด้วยอายุแก่กว่
"ยิ่งพี่ได้ยินแบบนี้พี่ยิ่งปวดใจ"ตั้งแต่กลับบ้านมานุดีก็เอาแต่น้ำตาไหลไม่หยุดแม้นจะรับรู้เรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆจากปากเกวรินทร์แล้วแต่เมื่อได้ยินคนที่ทำกับพี่ของเธอพูดถึงเรื่องนั้นเธอกลับทวีความเสียใจมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า"เกวเข้าใจค่ะ...เราได้หลักฐานมาแล้วอีกไม่นานทุกอย่างก็จะต้องจบค่ะเข้มแข็งไว้นะคะพี่นุดีเราต้องเผชิญความจริงกันอีกหลายอย่างค่ะ...พรุ่งนี้เกวจะเอาหลักฐานนี้ไปให้ตำรวจค่ะ""พี่ว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นเราไม่รู้ว่าโอลิเวอร์มีพรรคพวกเป็นตำรวจกี่คนพี่ว่ามีวิธีที่ดีกว่านี้"นุดีส่ายหัวเพราะเธอคิดว่าหากโอลิเวอร์ซื้อตำรวจคนนึงได้คนอื่นก็คงไม่ยากเธอคิดว่าถ้าต้องบีบโอลิเวอร์คงต้องใช้คนที่เหนือกว่าเขา"ยังไงคะ"เกวรินทร์ขมวดคิ้วสงสัยเธอไม่รู้ว่านุดีนั้นมีแผนอะไรในใจเพราะเท่าที่คุยกันมานุดีก็รับฟังและทำตามแผนของเธอตลอดวันต่อมาสองสาวเกวรินทร์และนุดีนั่งกันออยู่ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งเพื่อรอการมาของเกรซ เฮอร์นันเดซสาวสวยไฮโซเจ้าของบรนด์เสื้อผ้าหรูลูกสาวท่านทูตภรรยาของโอลิเวอร์“พี่นุดีแน่ใจนะคะว่าภรรยาโอลิเวอร์จะมาที่นี่”เกวรินทร์เห็นราคาอาหารที่นี่เธอก็แทบจะกลืนไม่ลงแต่อย่างไรก็ต