ตอนที่13 ถูกหาเรื่อง

 วันต่อมา

วันนี้เป็นวันทำงานเริ่มแรกของสัปดาห์เกวรินทร์ที่มาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าเธอก็มานั่งทำงานของเธอตามปกติที่โต๊ะทำงานหน้าห้องของนิโคลัสแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะถูกจับตามองจากคนในบริษัทเป็นพิเศษ

เพราะเธอเล่นสวมใส่เสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าและเครื่องประดับที่เป็นแบรนด์เนมราคาแพงทั้งตัวทั้งที่พึ่งจะเริ่มทำงานได้เพียงเดือนเดียวแต่ดูท่าหญิงสาวจะไม่ได้รู้ตัวว่าคนจะจับสังเกตเรื่องนี้เพราะในหัวตอนนี้มีแต่งานด้วยไม่อยากให้นิโคลัสดุอะไรเธออีกจึงต้องใส่ใจกับรายละเอียดของงานเป็นพิเศษไม่ให้ขาดตกบกพร่องอะไรไป

"มาดูแม่เลขาบอสสิ"

"ทำไม"

เฮลี่ย์เซลสาวเพื่อนรักกับเอเลน่าเห็นเอเลน่าเดินเข้ามาในออฟฟิศก็รีบดึงมือเพื่อนสาวเธอแกล้งเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์

"ดูแม่นั่นแต่งตัวสิ...เนื้อตัวคอลเลคชั่นใหมทั้งนั้นพึ่งเริ่มทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อนักหนาถ้าไม่มีใครให้"

เฮลี่ย์เดินพาเอเลน่ามาถึงตรงหน้าโต๊ะทำงานของเกวรินทร์เธอก็กระซิบกระซาบกับเอเลน่าด้วยความอิจฉาตาร้อนแต่ดูเกวรินทร์จะไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่หันหลังเก็บแยกอกสารที่ตู้หลังโต๊ะทำงาน

เอเลน่าเห็นชุดที่เกวรินทร์ใส่แวบแรกเธอก็รู้ได้ทันทีว่าชุดที่หญิงสาวใส่เป็นแบรนด์เดียวกับรองเท้าและกระเป๋าที่เกวรินทร์ใช้และที่ทำให้เธอโมโหหนักขึ้นไปอีกก็เพราะจำรองเท้ากับกระเป๋าที่นิโคลัสเลือกเมื่อวันหยุดซึ่งมันเหมือนกับที่เกวรินทร์ใช้ทุกอย่างตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าทำไมเกวรินทร์จู่ๆถึงได้เข้ามาเป็นเลขาของนิโคลัสและมีของแพงๆใช้ไม่วายใช้เนื้อตัวเข้าแลกเป็นแน่

ชั่วโมงต่อมา

"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ"

เกวรินทร์เดินมาหาเอเลน่าหลังจากที่เอเลน่าโทรเรียกให้เธอมาหาที่บนดาดฟ้าเมื่อมาถึงก็เห็นเอเลน่ายืนกอดอกมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรตอนนี้จึงพอจะรับรู้ได้ว่ากำลังจะถูกหาเรื่องอย่างแน่นอน

"ตอนแรกฉันก็สงสัยนะว่าทำไมเด็กอ่อนประสปการณ์อย่างเธอได้ขึ้นมาเป็นเลขาของบอส...แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าที่ได้อะไรหลายๆอย่างมาก็เพราะเอาตัวเข้าแลก"

"พูดอะไรของคุณ"

ใช่อย่างที่เกวรินทร์คิดคราแรกเอเลน่าไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอกล่าวหาเกวรินทร์โดยที่หญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจว่าเอเลน่าไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน

"คิดว่าฉันโง่หรือไงวันนั้นฉันเห็นเธอขึ้นรถไปกับบอสและไอ้ของแพงๆนี่อีกฉันเห็นบอสไปเดินเลือก...อย่าโกหกฉันให้ยากเลย"

"หืม...ไปถามบอสพร้อมฉันเลยไหมล่ะคะ...ว่าจริงหรือไม่จริง"

เกวรินทร์เงียบไปครู่หนึ่งตกใจที่อเลน่าเห็นเธอขึ้นรถไปกับนิโคลัสเมื่อสุดสัปดาห์แต่เรื่องเสื้อผ้าเธอจำได้ว่านิโคลัสให้โอดินไปเลือกซื้อแต่ทำไมเอเลน่าจึงเห็นว่าเป็นนิโคลัสกันเรื่องนี้เธอยังไม่ได้บทสรุป

ตอนนี้เธอต้องจัดการกับเอเลน่าเสียก่อนคิดได้ดังนั้นเกวรินทร์จึงเดินดุ่มๆรั้งเอเลน่าให้เดินตามเธอไปที่ห้องของนิโคลัสภาวนาในใจว่าขอให้เอเลน่าปฏิเสธการเข้าไปถามนิโคลัสในตอนนี้

"ปล่อยฉันเธอจะบ้าหรือไงใครจะกล้าถาม"

เอเลน่ารีบสลัดแขนออกจากเกวรินทร์แม้นเธอจะดูเก่งดูกล้าแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้ขืนเธอไปนิโคลัสคงโดนดุไม่น้อยแถมจะถูกนิโคลัสมองเธอในแง่ร้ายอีกเธอไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่

"ไม่กล้าถามทีหลังก็อย่าคิดเอาเอง"

เกวรินทร์ยิ้มกริ่มที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เธอคิดก่อนจะตอกหน้าเอเลน่าและเดินดุ่มๆลงไปชั้นที่เธอทำงานอยู่ทันที

"หึ่.."

เอเลน่าเห็นทีคราวนี้ต้องปล่อยเกวรินทร์ไปก่อนมีโอกาสเมื่อไรเธอจะทำให้นิโคลัสเขี่ยเกวรินทร์ทิ้งให้ได้

เกวรินทร์เข้ามาหานิโคลัสในห้องหลังจากที่ลงมาจากดาดฟ้า

"คุณนิโคลัส"

"มีอะไร..เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู"

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่กำลังก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับโน๊ตบุ๊คเขาเอ่ยตำหนิหญิงสาวที่จู่ๆเข้ามาในห้องเขาโดยที่ไม่ยอมเคาะประตูทั้งที่เขาสอนมารยาทนี้ให้เธอหลายครั้งแล้ว

"คุณให้คุณโอดินไปซื้อของให้ฉันหรือคุณไปซื้อเองคะ"

สาวเจ้าไม่ได้สะทกสะท้านต่อคำตำหนิแม้นแต่น้อยเธอเดินดุ่มๆมายืนข้างโต๊ะทำงานของนิโคลัสก่อนจะเอ่ยถามเขาให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาให้โอดินไปซื้อของให้เธอจริงๆ

"ทำไม"

นิโคลัสละมือจากงานตรงหน้าหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาที่สงสัยว่าเธอทำไมถึงมาถามเขาเรื่องนี้

"ตอบมาสิคะ"

"อืม..ฉันไปซื้อเอง"

และแล้วนิโคลัสก็ต้องยอมบอกความจริงเรื่องที่หญิงสาวคาใจจะได้จบๆไป

"แล้วก็ไม่บอกฉันตั้งแต่แรกจะโกหกทำไมก็ไม่รู้"

"ฉันจะซื้อหรือโอดินซื้อมันต่างกันตรงไหน"

"ก็แม่เซลสาวเอเลน่ามาหาเรื่องฉันบอกว่าฉันเอาตัวเข้าแลกกับตำแหน่งเพราะเธอเห็นว่าเมื่อวันศุกร์ที่แล้วฉันขึ้นรถไปกับคุณแถมเธอยังเห็นคุณเลือกซื้อของพวกนี้ตรงกับที่ฉันใช้วันนี้อีก"

"แล้วเธอตอบว่าไง"

นิโคลัสไม่ได้ตกใจอะไรที่เอเลน่าเห็นเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจแต่เขาอยากรู้ว่าเกวรินทร์จะแก้ปัญหานี้ไปอย่างไรต่างหาก

"ก็ปฏิเสธไปสิคะ"

"แค่นั้นก็จบจะโวยวายอะไร"

นิโคลัสพยักหน้าเบาๆดีที่เกวรินทร์ฉลาดพอที่แก้ปัญหาเป็นและเข้าใจที่เธอมาโวยวายใส่เขาแบบนี้คงไม่พ้นโมโหเอเลน่าแล้วหาที่ลงมากกว่า

"ว่าแต่คุณทำไมไม่ให้คุณโอดินจัดการเรื่องของใช้ฉันล่ะคะ"

"เธอจะให้ผู้ชายสักกี่คนรู้สัดส่วนของเธอ"

"มันเป็นอะไรล่ะคะ"

สาวเจ้าตอบกลับหน้าตาเฉยเพราะเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนอื่นจะรู้สัดส่วนของเธอ

"มันดูไม่ดี...เธอออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน"

นิโคลัสมองหน้าเกวรินทร์ด้วยอาการทึ่งและรีบปัดมือไล่หญิงสาวให้ออกจากห้องเขาไปคราแรกเขาไม่ได้โกรธที่เธอเอาอารมณ์มาลงที่เขาแต่ตอนนี้รู้สึกไม่พอใจที่ดูท่าสาวเจ้าจะไม่หวงเนื้อหวงตัวเองเสียเลย

"ก็ได้ค่ะ"

เกวรินทร์ที่ถูกนิโคลัสดุอีกจนได้จึงเดินหน้ามุ่ยออกไปจากห้องของเขาทันที

14.00​ น.

"จะมีคนมาคุยธุระกับฉันเธอเตรียมห้องรับแขกให้เรียบร้อยด้วย"

"ค่ะ"

นิโคลัสนัดโอลิเวอร์มาคุยในช่วงบ่ายธุระของเขาคือต้องการที่จะปฏิเสธการขายที่ให้เด็ดขาดกับโอลิเวอร์อีกไม่กี่นาทีโอลิเวอร์ก็น่าจะมาถึงเขาจึงต้องมาบอกให้เกวรินทร์จัดการเตรียมรับแขกให้เรียบร้อย

ครู่ต่อมา

โอลิเวอร์และเดฟคนสนิทเดินมาหาเกวรินทร์ที่หน้าห้องทำงานของนิโคลัส

"ผมมาตามที่คุณนิโคลัสนัดครับ"

เป็นเดฟที่แจ้งกับหญิงสาวเรื่องที่นิโคลัสเป็นคนนัดพวกเขาเอาไว้      

"เอ่อ..."

เกวรินทร์ที่กำลังเงยหน้าฉีกยิ้มต้อนรับเธอกลับมีสีหน้าตกใจและหุบยิ้มแทบไม่ทันเพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มที่กำลังพูดกับเธอนั้นเป็นคนที่เธอเห็นว่าเขาทำร้ายณดาจนเสียชีวิต

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

เดฟมองเกวรินทร์ด้วยสีหน้าแปลกใจที่ดูหญิงสาวเห็นพวกเขาแล้วทำหน้าเหมือนเห็นผีเสียอย่างนั้น

"อ่อ..เชิญทางนี้เลยค่ะ"

เกวรินทร์รวบรวมสติได้เธอก็ลุกยืนขึ้นก่อนจะเดินนำชายทั้งสองไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ข้างๆห้องทำงานของนิโคลัสที่เธอได้เตรียมน้ำและของว่างรอเอาไว้แล้ว