ตอนที่2 ต้องแต่งงาน

วัดxx

มาลีและทองม้วนพาเกวรินทร์มาวัดที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนักเมื่อมาถึงก็รีบพึ่งไปที่กุฏิหลวงตาแม้นหลวงตาที่มีเมตตาสูงและช่วยเหลือคนมามาก

หลังจากที่พนาตามหลวงตาออกมาจากกุฏิให้ออกมาดูลูกสาวตนได้หลวงตาก็นั่งมองเกวรินทร์อยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาเสียงอ่อนตัวท่านเองไม่สามารถแก้ไขอะไรให้ได้เพราะตัวเกวรินทร์เป็นคนผูกยังไงก็ต้องเป็นคนแก้ตอนนี้ตัวท่านทำได้แค่แนะแนวทางเท่านั้น

"อืม..รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านเดี๋ยวก็หาย"

เกวรินทร์นั่งน้ำตาไหลเพราะที่เธอเป็นแบบนี้คงเป็นเพราะคำที่เธอบนบานเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน

"หมายความว่ายังไงคะ"

มาลีมองลูกสาวตนอย่างไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะเงยหน้าถามหลวงตาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

"ลูกโยมไปบนบานไว้ผลสำเร็จขึ้นแล้วแต่ยังไม่ได้แก้บน"

"ฉันว่าแล้วเชียว...เราไปบนอะไรไว้ล่ะอีหนู"

สิ้นเสียงหลวงตาแม้นทองม้วนก็ตบเข่าฉาดเพราะเธอนั้นคิดไม่ผิดว่าสิ่งที่หลานเธอเป็นก็เป็นเพราะเรื่องเล้นลับหลังจากนี้ก็แค่ให้หลานสาวเธอแก้บนเสียก็จบเรื่อง

"แล้วเราบนอะไรไว้จะได้แก้"

มาลีเอ่ยถามลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

"เขียนให้แม่กับย่าเรารับรู้นะโยม"

หลวงตาแม้นยื่นปากกากับกระดาษวางให้เกวรินทร์ได้หยิบ เกวรินทร์นั่งหน้าซีดเรื่องที่เธอต้องแก้บนหากทุกคนรู้คงช็อกกันแน่นอน

"เขียนสิลูกแม่จะได้รู้..จะได้ช่วยกันจัดการ"

มาลีรีบเค้นคนเป็นลูกสาวที่ยังนั่งนิ่งให้เขียนคำที่เคยบนบานขึ้นมาโดยเร็ว

เหตุการณ์ครั้งนั้น

วัดxxx

วันนี้สองสาวเข้ามาในวัดแห่งหนึ่งซึ่งมีรูปปั้นที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักคือรูปปั้นกามเทพเชื่อกันว่าหากใครอยากมีคู่หรือตามให้คนที่เรารักกลับมามาขอที่นี่สำเร็จทุกราย

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมสองสาวจึงมาที่วัดเพื่อบนบานเพราะยังมีความเชื่อว่าเพื่อนตัวเองจะกลับมา

"หวังว่าเอยจะกลับมาโดยเร็ววันนะเจ้าคะ"

สองสาวยกมือสาธุท่วมหัวหลังจากบนบานเสร็จแต่ก็ยังไม่มีใครปริปากบอกกันว่าจะแก้ด้วยอะไร

และสิ่งที่เกวรินทร์ได้บนไว้ก็คือหลังจากที่เธอเจอเพื่อนรักเธอแล้ววันรุ่งขึ้นต่อมาหากเธอเจอผู้ชายคนไหนคนแรกเธอจะแต่งงานและมีลูกกับเขา

ปัจจุบัน

 19.00 น.

เมื่อกลับมาบ้านได้ตอนนี้ทุกคนก็นั่งหน้าเคร่งเครียดเพราะคำบนบานของเกวรินทร์เป็นสิ่งที่เกี่ยวกับชีวิตทั้งชีวิตของหญิงสาว

เมื่อเจอเจ้าเอยแล้วเช้าวันต่อมาหากเจอผู้ชายคนไหนเป็นคนแรกจะแต่งงานกับเค้า

พนาชายร่างสูงท้วมพ่อของเกวรินทร์อ่านจบก็กุมขมับหนึบ

"ทำไมเราบนอะไรพิลึกพิเลนอย่างนี้ล่ะเจ้าเกว"

"พิเลนเหมือนพ่อนั่นแหละ"

มาลีเห็นทีนิสัยพิลึกพิเลนของลูกสาวเธอเห็นจะมาจากสามีเธอทั้งนั้น

"อ้าว...เรื่องไม่ดีรีบยกให้พ่อเลยนะ"

"เฮ้อ...เราสองคนจะเถียงกันทำไมเตรียมงานแต่งให้อีหนูมันดีกว่า...แล้วก็เรียกผู้ชายคนนั้นมาแต่งๆจะได้จบๆไป"

ทองม้วนแม้นจะหวงหลานสาวเธอก็จริงแต่ก็เชื่อในสิ่งลี้ลับยังไงก็ต้องยอมให้หลานสาวของเธอแต่งงานกับคนที่เธอเองก็ยังไม่รู้จักและเชื่อว่ามาลีกับพนาก็ต้องยอมเช่นกันเพราะไม่อยากให้ลูกสาวตนเป็นอะไรไปถึงแก่ชีวิต

เกวรินทร์ยังคงนั่งหน้าเศร้าไม่หายนี่แค่เธอเขียนบอกทุกคนว่าจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนหากเขียนด้วยว่าเธอจะต้องมีลูกไม่รู้ว่าทุกคนจะช็อกขนาดไหนตอนนี้เธอคิดว่าคงยังไม่บอกเรื่องนี้กับใครรอให้ปัญหาแรกคือการจะต้องแต่งงานผ่านไปก่อนจะดีกว่า

"เอ่อ..แล้ว..ผู้ชายคนนั้นเป็นใครล่ะอีหนู"

ทองม้วนหันมาถามหลานสาวเธอให้หายสงสัยเพราะรู้อยู่แล้วว่าหลานเธอต้องรู้อยู่แก่ใจ

"เจ้านายที่หนูจะไปทำงานด้วยจ่ะย่า"

มือน้อยค่อยๆเขียนลงกระดาษบอกทุกคนสีหน้าของเธอห่อเหี่ยวหมดอาลัยตายอยากอย่างเห็นได้ชัด

"เฮ้อ...นี่ถ้าเราไม่เป็นแบบนี้พ่อไม่ยอมจริงๆด้วย"

พนานั่งส่ายหัวอย่างอึดอัดหัวใจหากลูกสาวเขาไม่เป็นหนักขนาดจนพูดไม่ได้เขาไม่ยอมให้เกวรินทร์แต่งงานกับใครโดยที่เขาไม่รู้จักมาก่อนแน่