บทที่ ๑๑ ( อยากรู้ความจริงรึเปล่า )                                                          

บทที่ ๑๑ ( อยากรู้ความจริงรึเปล่า )

                                                         

"ป้านิ่ม..ทำไมกับข้าวไม่อร่อยเลย ป้าไปซื้อร้านไหนมา"

"ไม่อร่อยหรือคะ ป้าทำเองค่ะ ไม่ได้ซื้อ"

"ทำไมไม่ทำเหมือนทุกวันล่ะป้า แบบนี้ผมกินไม่ได้ ไปทำมาใหม่เถอะ...เฮ้อ!!!! "

"ป้าขอโทษค่ะ ป้าไม่สามารถทำใหม่ได้หรอกนะ รสชาติปกติที่คุณเหมทานทุกวันน่ะ คุณทับทิมเธอทำทั้งนั้นแหละค่ะ ป้าแค่ผู้ช่วยเท่านั้นเอง"

"ทับทิม....ป้ารู้ไหมว่าทิมไปอยู่ที่ไหน"

"ที่บ้านเธอรึเปล่าคะ ป้าไม่ทราบเหมือนกัน"

ปรีดาภรณ์ออกจากบ้านเหมราชไปเป็นเดือนแล้วชายหนุ่มเคยไปตามหาหญิงสาวที่บ้านท่านนายกบิดาของปรีดาภรณ์ แต่ก็ไม่พบ แม่นมคนสนิทหญิงสาวเล่าให้เหมราชฟังว่า หญิงสาวมีปากเสียงกับบิดาจนทำให้บิดาพลั้งมือตบหน้าเธอ หญิงสาวจึงได้ออกไปอยู่ข้างนอกแต่ก็ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน เธอไปกับมารดาของเธอ คุณหญิงศรีดาภรณ์รู้สึกผิดและสงสารบุตรสาว ที่สำคัญเธอเบื่อหน่ายกับสามีบ้าอำนาจของเธอเต็มที่แล้ว ทั้งสองจึงได้ออกไปอยู่กันสองคนแม่ลูก

"...นี้ขนอะไรมาเยอะแยะทับทิม"

"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ ทิมหย่ากับพี่เหมคแล้วค่ะ

ทิมจะกลับมาอยู่บ้านค่ะ"

"คุณพระ!!!! ทำไมล่ะลูกหนูทะเลาะอะไรกับตาเหมหรือลูก ถึงขั้นต้องหย่ากันเลยหรือ"

"พี่เหมกำลังจะมีลูกกับคุณเตยค่ะแม่ ทิมพอแล้วทิมไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว"

"เหลวไหล...แกจะบ้าหรือไงยัยทิม นอนกอดทะเบียนสมรสอยู่ดีๆ ดันปล่อยให้หลุดมือ ให้ยัยผู้หญิงโสโครกมาชุบมือเปิบไปได้แกนี่มันโง่จริงๆ ยัยทิม"

"คุณพ่อคะ พี่เหมไม่ได้รักทิม และไม่เคยรัก คนไม่รักกันจะทนอยู่กันไปได้นานแค่ไหน ทิมขอเถอะค่ะ"

"ไม่ได้ แกกลับไปเลยนะ ไปขอโทษตาเหม ขอให้ตาเหมจดทะเบียนสมรสกับแกใหม่แล้วแกต้องรีบท้องในเมื่อไม่มีปัญญาทำให้ตาเหมรัก ก็เอาลูกมาล่อตาเหมไว้เข้าใจไหม เพื่ออนาคตแกเองทั้งนั้น "

"ไม่ค่ะทิมไม่ไป ทิมพอแล้ว"

"ฉันบอกให้แกกลับไปไงนังทิม แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ"

"ไม่ค่ะ ถ้าคุณพ่ออยากจดนัก คุณพ่อก็ไปจดเอง ไปเป็นเมียพี่เหมเองเลย ทิมไม่ไป"

เพียะ!!!!!!

"คุณพี่ หยุดนะคะอย่าทำลูก มานี่มายัยทิมลูก"

"คุณพ่อบ้า คุณพ่อเห็นแก่ตัวเห็นแกอำนาจเงินของฝั่งนั้น ไม่เคยจะนึกถึงจิตใจทิม พอกันที ถือว่าทิมไม่เคยกลับมาที่นี่ ทิมขอตัวค่ะ"

"ยัยทิมรอแม่ด้วย....หนูจะไปไหนลูก...."

เหมราชเดินหมดแรงมาขึ้นรถขับกลับไปที่ทำงานหลังที่ได้ฟังแม่นมของปรีดาภรณ์เล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ฟัง

"ทิมไม่ได้อยากแต่งงานกับพี่จริงๆเหรอ "

"...คุณเหมคะ ป้าไม่ได้เข้าข้างเจ้านายป้าหรอกนะคะ แต่คุณหนูเธอก็ไม่ได้อยากแต่ง เธอไม่อยากเป็นคนทำให้คุณเหมกับแฟนคุณเหมมีปัญหากันหรอกค่ะ"

"...พี่เหมคะกลับมาแล้วหรือคะ นี่ค่ะน้ำเย็น ทำงานเหนื่อยไหมคะวันนี้"

"ฉันไปทำงานนะ..ลองมาทำงานดูบ้างสิ จะได้รู้ว่าเหนื่อยรึเปล่า"

"พี่เหมคะ ทิมเอาข้าวกล่องมาฝากค่ะ"

"พี่เหมลองชิมเค้กนี่ดูสิคะ หวานน้อยทิมทำให้แบบที่พี่เหมชอบเลยค่ะ"

ผมทำงานไม่ได้เลย คำพูดทับทิมลอยมาเต็มหัวผมไปหมด ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว แต่มือผมสัมผัสโดนน้ำ น้ำที่มันไหลออกจากตาทั้ง2 ข้างของผม นี้ผมเป็นอะไรทำไมผมถึงเจ็บขนาดนี้ เหมือนใจมันจะขาดเลย

"...คุณเหมคะ อย่าว่าป้าสอดเลยนะ อาการคุณทับทิมเหมือนคนท้องเลยค่ะ เธออาเจียนแบบนี้มาหลายวันแล้วนะคะ เวลาทำอาหารถ้าได้กลิ่นพวกกระเทียม ชะอม เธอก็จะเวียนหัวอาเจียนตลอด อาการแบบนี้คนท้องชัดๆ "

"ป้าแน่ใจหรือครับ ทิมท้องจริงๆ ใช่ไหม"

"ป้าว่าจริงค่ะ เชื่อป้าสิ ป้าเคยอยู่กับคนท้องมาก่อน ทำไมจะไม่รู้"

กริ๊งๆๆๆๆ

"ว่าไงเตย"

(ลูกคิดถึงคุณค่ะ)

"จะคิดถึงผมได้ไง ในเมื่อเด็กยังไม่คลอดออกมาเลย"

(ก็ได้ค่ะ เตยคิดถึงเองแหละ หมอนัดพรุ่งนี้ เหมพาไปหน่อยนะคะ)

"ผมไม่ว่าง เดี๋ยวให้ทีมพาไปนะ"

(เหม!!! คุณเป็นอะไร ทำไมถึงมึนตึงใส่เตยแบบนี้ นี่คุณเบื่อเตยแล้วเหรอ ฮื้อๆๆ ใช่สิเตยท้อง หุ่นเสีย ไม่เซ็กซี่ขยี้ใจเหมือนเดิมใช่ไหมล่ะ ฮื้อๆๆๆ เหมบ้า ฮื้อๆๆ )

"แค่นี้นะผมจะทำงาน"

ตุ๊ดๆๆๆๆ

"คุณนางผมออกไปข้างนอกนะ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัท ประชุมช่วงบ่ายยกเลิกไปก่อนผมไม่ว่าง"

"คุณเหมจะไปไหนคะ"

"ผมจะไปตามหาทับทิม"

"ค่ะ"

ลับหลังเหมราชสะไบนางรีบโทรไปรายงานอริสาทันที เพื่อหวังค่าข่าวจากหญิงสาวอีกเช่นเคย

"ขอบคุณมากค่ะคุณนาง เตยโอนไปบ.ชเดิมนะคะ"

(ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะคุณเตย)

"เตยจะไม่มีวันปล่อยเหมแน่นอน อย่าฝันไปหน่อยเลย ลูกเตยจะต้องเป็น อัครเดชวงค์ เท่านั้น"

"มึงพูดกับใครอีเตย บ้าไปแล้วเอ่อ ยืนถลึงตาพูดคนเดียวเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว"

"โอ๊ย!!! มึงหุบปากไปเถอะโฮม ไสหัวกลับมาบ้านได้แล้วหรือไงกูคิดว่าตายห่าในบ่อนไปซะแล้ว"

"กูผัวมึงนะอีเตย กล้าแช่งกูแบบนี้ได้ยังไง ตกลงไอโง่นั่นเชื่อมึงไหม ว่าเด็กในท้องน่ะลูกมัน"

"ทำไมจะไม่เชื่อ ระดับอีเตยแล้วไม่เคยพลาด"

"ดีมาก ลูกพ่อเกิดมาค้ำเกิดมาคูณ พ่อจริงๆ รีบๆ ออกมาโกยเงินโกยทองให้พ่อเร็วๆ นะลูก จุ๊บๆ แผล๊บๆ "

"อ้าส์....ไอโฮม...อู๊ยยยย...มึงหยุดก่อน"

"อย่ามาทำเล่นตัวอีสัด ไหนชอบหนักหนาไม่ใช่เหรอ กล้วยกูเนี่ยมาแดกเลยมา กูอยากแล้ว"

"อ้าส์......ผัวจ๋า....แรงๆๆ ...เอาเตยแรง...ให้ฉีกไปที่รัก"

ตั่บๆๆๆ ตั่บๆๆๆ

"แรงไม่ได้ เดี๋ยวลูกตาย ตัวเงินตัวทองของพ่อ"

"เอากูแรงๆ ไอโฮม..อู๊ยยยย"

โฮมไม่อาจต้านทานเมียสาวร่านสวาทของตนได้ ชายหนุ่มอัดกระแทกหญิงสาวอย่างรุนแรง น่าหวาดกลัวแทนเด็กในท้องยิ่งนัก

เหมราชไม่รู้จะไปตามหาปรีดาภรณ์ที่ไหน ไปถามศิริญญานอกจากเธอจะไม่บอกแล้วยังด่ากลับมาอีกด้วยซ้ำ ชายหนุ่มขับรถเลื่อนลอยมาจนถึงบ้านบิดามารดาตนเอง

"ลมอะไรหอบมาจ๊ะตาเหม"

"พ่อครับ แม่ครับสวัสดีครับ ลมไม่หอบหรอกผมขับรถมา"

"จ๊ะ หึ"

"หย่ากับหนูทับทิมแล้ว ทำไมไม่พานังใบเตยเข้าไปอยู่ในบ้านล่ะ แกน่าจะดีใจนะที่จะได้อยู่กับคนรักของแก ไหงทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้งแบบนี้ล่ะ"

"พ่อครับ ถ้าพูดดีๆ ไม่ได้ผมว่าพ่อไม่ต้องพูดหรอก"

"บ๊ะ!!! ไอนี่นิ ตกลงใครพ่อใครลูกกันแน่วะ"

"ผมยิ่งเครียดๆ อยู่นะพ่อกลับมาบ้านก็หวังจะสบายใจ แต่ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะปวดหัวหนักกว่าเดิม ผมไม่มาดีกว่า"

"พอเถอะค่ะคุณอย่าไปแกล้งลูกเลย ตาเหมบอกแม่สิลูกมีอะไรไม่สบายใจ"

"ผมคิดว่าทิมอาจท้องครับแม่ "

"จริงเหรอ พ่อกับแม่จะมีหลานแล้วเหรอ"

"ครับมีพร้อมกัน 2 คนเลย ถ้าผมตามหาทิมเจอนะครับ"

"เหมราช ลูกแน่ใจเหรอว่าใบเตยท้องกับลูก"

"ต้องท้องกับผมอยู่แล้ว พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"ลูกเคยตามดูพฤติกรรมแฟนสาวของลูกรึเปล่า ลูกอยากรู้ความจริงไหมล่ะ รู้แล้วจะรับได้ไหม เอาไปคิดดู พร้อมเมื่อไรก็มาหาพ่อ พ่อจะบอกความจริงกับลูกเอง"