บทที่ 18 ( หายไป )

บทที่ 18 ( หายไป )

"ใกล้คลอดแล้วนะลูกแม่ อีกไม่นานหนูก็จะออกมาแล้ว เราจะได้เจอหน้ากันแล้วดีใจไหมคะ แต่แม่ดีใจที่สุดเลยล่ะ"

ปรีดาภรณ์นั่งลูบท้องคุยกับบุตรตนเองที่อยู่ในท้อง นี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่ออกมาจากบ้านเหมราช อีกแค่ 2 เดือนเท่านั้นหญิงสาวก็จะได้กำหนดคลอดบุตรสักที ข้าวของก็เตรียมไว้ใกล้หมดแล้ว เรื่องเงินหญิงสาวไม่ได้ลำบากอะไรเงินเก็บตนเองก็มี ไหนจะสินสมรสที่เหมราชโอนให้อีก ถ้ามีลูกอีกสัก 5 คนก็ยังเลี้ยงได้สบายๆ เลยล่ะ

"มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้จ๊ะเจ้าหญิงทับทิมแห่งวังบ้านสวน"

"อิอิ..เจ้าหญิงอะไรล่ะศิก็แล้วมากับใครล่ะ"

"จะมากับใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่หมาบ้านัท นั่นไงพูดถึงก็มาเลย....ไปไหนมาล่ะคุณนัท"

"เอ้ารับไป....ก็ไปหาของอร่อยในครัวอ่ะดิ ฝีมือคุณแม่กับป้านิ่มโคตรอร่อยอยากฝากตัวมาเป็นลูกมือจริงๆ "

"ตะกละ"

"งั้นแกก็ไม่ต้องแดกยัยศิยัยทอม"

"แกดินัทแต๋ว"

"พอๆๆ ทั้งคู่เลยกัดกันเก่งเกิ๊น"

ฉันส่ายหัวให้กับความเป็นไม้เบื่อไม้เมาของเพื่อนสองคนของฉัน วันนี้ศิปิดร้านน่ะก็เลยมาหาได้ ปกติก็มาบ่อยนะ มาทุกครั้งที่ร้านหยุดเลยล่ะ

"เดี๋ยวนี้อีเหมยังมากวนใจอยู่รึเปล่าทิม"

"ยัยศิ แกจะถามทำไมนั่นไงทิมหน้าเศร้าไปอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรนัท ทิมไม่ได้อะไรแล้วจริงๆ ทุกวันนี้ก็โฟกัสแค่เรื่องลูก ทิมมาคิดๆ ดูแล้วนะ ถ้าพี่เหมเขาอยากมีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องลูก ทิมก็จะไม่กีดกันยังไงเขาก็เป็นพ่อของลูกทิม "

"แล้วถ้าเขาอยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับทิมด้วยล่ะ"

"ไม่แล้วล่ะศิ ทิมไม่เอาแล้วทิมไม่อยากกลับไปอยู่ในวังวนเดิมๆ อีกแล้ว"

"แต่คุณเหมก็เคลียร์ตัวเองแล้วนะ ทิมยังไม่รู้หรอว่ายัยใบเตยน่ะไม่ได้ท้องกับคุณเหมหรอก "

"รู้แล้วจ้ะนัท คุณแม่บอกทิมแล้ว น่าสงสารคุณเตยเหมือนกันนะ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไร กำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย"

"โอ๊ย!!! เธอจะไปสนใจมันทำไมล่ะทิม เวรกรรมมันมีจริงเห็นไหม ใครทำชั่วอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนั้นแหละ นี่ไม่รู้ผัวผีพนันของมันจะเอามันไปเร่ขัดดอกกับเจ้าไหนอีก"

"ไม่เอาน่าศิ ยังไงก็ลูกผู้หญิงเหมือนกัน"

"จริง..ฉันเห็นด้วยกันทิมนะ แกก็อย่าไปจองเวรกับเขานักเลยยัยศิ"

เอาจริงๆ แล้วฉันก็สงสารคุณเตยนะ ใครจะอยากมีสามีผิดแบบนี้ล่ะ เฮ้อๆ !!!!!

ฉันมาคิดทบทวนอย่างจริงจังแล้วจะไปกีดกันพ่อลูกเขาคงจะไม่ดีหรอก เท่าที่เห็นหลายเดือนที่ผ่านมาเขาก็เอาใจใส่ลูกในท้องฉันอย่างดี ข้าวของเกินครึ่งที่อยู่ในห้องก็ของเขาทั้งนั้น อาหารการกินของบำรุงครรภ์เขาก็สรรหามาให้ทุกอย่าง ถึงฉันจะไม่ได้รับไว้เอง แต่คุณแม่กับป้านิ่มก็จัดการให้เสร็จสรรพ ก็สองคนพวกของเขาไปแล้วนี่

"แล้ววันนี้เขามาหาหรือยัง"

"ยังเลยศิ ปกติเขาจะมาค่ำ ๆ หลังเลิกงานน่ะ แต่ไม่รู้สิ เขาคงเบื่อจะมาแล้วมั้งเพราะทิมไม่ได้คุยกับเขาเลยนี่ก็ไม่เห็นมา 3 วันแล้วคงไม่มาแล้วล่ะ"

"อย่าคิดมากน่าทิม..นัทว่าคุณเหมคงยุ่งๆ ช่วงนี้เขาลงพื้นที่ช่วยคุณเหมทัตน์หาเสียงด้วยนี่"

"ก็ช่างเขาสินัท ทิมไม่ได้อยากรู้สักหน่อยทิมไม่สนใจหรอก"

"ไม่ต้องไปสนใจน่ะดีแล้วทิม ป่านนี้มันท้อจนไปหาเมียใหม่แล้วมั้ง ยิ่งชั่วๆ อยู่"

"ยัยศิ แกหุบปากไปเลย ก็เห็นอยู่ว่าคุณเหมเขาสำนึกผิดแล้ว แกจะอะไรนักหนา แล้วฉันว่าแกไม่ต้องไปยุยงทิมมันเลย เรื่องนี้ปล่อยให้ทิมมันตัดสินใจเองเถอะ"

ถึงว่าไม่เห็นหน้ามา 3 วันแล้วที่แท้ก็ไปช่วยคุณพ่อหาเสียงนี้เอง แต่ฉันจะสนใจทำไมกัน บ้าจริงยัยทิมเอ๊ย!!! แต่จะว่าไปเพื่อนฉันสองคนนี้เหมือน angel กับ devil เลยนะ ที่มานั่งเถียงกันบนไหล่ทั้งสองข้างน่ะ อิอิ

"ทับทิม...เป็นอย่างไรบ้างลูก"

"คะ...คุณพ่อ...คุณพ่อมาได้ยังไงคะ"

"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ"

ณัฐนันท์กับศิริญญายกมือไหว้ท่านนายกปวิน บิดาของปรีดาภรณ์ ท่านนายกก็ยกมือรับไหว้แล้วพยักหน้ายิ้มน้อยๆ ให้กับทั้งคู่ ดูจากสีหน้าท่านนายกปวินไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร ไหนจะคุณหญิงศรีดาภรณ์ที่เดินตามหลังมาอีก ดูเหมือนพวกเขาคงจะมีเรื่องคุยกันในครอบครัว ณัฐนันท์กับศิริญญาจึงได้ขอตัวกลับก่อน ปล่อยให้คนในครอบครัวเขาได้ปรับความเข้าใจกัน

"ทับทิม"

"ค่ะคุณพ่อ สบายดีนะคะ"

"ลูกเมียทิ้งมาแบบนี้ เห็นทีคงจะไม่สบายเท่าไรหรอกลูก"

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเลย เมื่อคุณพ่อเอ่ยมาแบบนี้ ท่านดูซูบลงไปจริงๆ นะไม่รู้ทานข้าวตรงเวลาบ้างรึเปล่า หรือว่ายุ่งกับการหาเสียงเหมือนคุณพ่อทัตน์ก็ไม่รู้

"คุณพ่อมีธุระอะไรรึเปล่าคะ ใกล้เลือกตั้งแล้วแบบนี้ได้พักผ่อนบ้างรึเปล่าคะ"

"ก็เหมือนทุกปีนั้นแหละลูก แต่พ่อไม่สนใจแล้วล่ะจะได้หรือไม่ได้ ถ้าไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้าง พ่อก็ไม่รู้จะเป็นไปทำไม ขนาดครอบครัวตัวเองยังบริหารไม่ได้จะเอาหน้าที่ไหนไปบริหารประเทศได้อีกล่ะลูก"

"คุณพ่อ...."

เรานั่งกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก คุณแม่ก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉันส่วนคุณพ่อท่านนั่งตรงข้าม คุณแม่ไม่แม้แต่จะมองหน้าคุณพ่อเลยแต่ท่านก็ไม่ได้เดินหนีเหมือนที่ฉันทำกับพี่เหม

"ผมขอโทษนะคุณหญิง ผมเป็นสามีที่แย่จริงๆ คุณคงลำบากมาตลอดเลยใช่ไหม"

"พ่อขอโทษนะลูก ที่ไม่เคยเข้าใจลูกเลย ขอโทษที่พ่อบ้าอำนาจ บังคับลูก กลับบ้านเรากันนะลูก ถ้าหนูไม่อยากคืนดีกับตาเหมพ่อก็จะไม่บังคับ "

"คุณพ่อพูดจริงเหรอคะ"

"จริง พ่อพูดจริง พ่อรู้แล้วว่าที่ผ่านมาลูกไม่มีความสุข เหมือนตอนนี้ที่พ่อไม่มีความสุขเลย ชัยชนะจะมีค่าอะไร ถ้าไร้คนอยู่ร่วมฉลอง พ่อเสียใจจริงๆ "

"นึกยังไงถึงได้สำนึกได้ล่ะคะ ไม่ใช่ว่าตาเหมเข้าไปเตือนสติคุณหรอกเหรอ ถึงได้นึกถึงพวกเราขึ้นมาน่ะ"

"ใช่ตาเหมเข้ามาหาผมจริงๆ แต่ผมก็คิดถึงคุณทุกวันนะ ผมมันบ้าอำนาจบ้าทิฐิ อย่างที่คุณบอกจริงๆ ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าคุณกับลูกมีค่ามากแค่ไหน "

"งั้นก็เลิกเล่นการเมืองซะสิ ถ้าอยากให้ฉันกับลูกกลับไปจริงๆ ก็เลิกเล่นการเมือง คุณทำได้ไหมล่ะ"

"ผมทำได้ ให้โอกาสผมนะคุณศรี"

คุณพ่อตอบคุณแม่ด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันไม่แน่ใจว่าคุณแม่ต้องการให้ท่านเลิกเล่นการเมืองจริงไหม หรือแค่พูดไปเพราะรู้ว่าคุณพ่อรักการเป็นนักการเมืองแค่ไหน แต่ฉันอยากรู้ว่าพี่เหมเข้าไปคุยอะไรกับคุณพ่ออย่างนั้นเหรอ

"คนนั้นเขาไปคุยอะไรกับคุณพ่อคะ คุณแม่ก็รู้หรือคะว่าเขาจะไปหาคุณพ่อ"

"รู้จ๊ะ ตาเหมบอกแม่แล้ว"

"ตาเหมมาหาพ่อ มาบอกพ่อว่าไม่อยากให้พ่อบังคับลูกอีก เขาบอกว่าเขาจะขอจีบลูกเอง ถ้าลูกไม่มีใจให้เขา เขาก็จะยอมรับและขอร้องไม่ให้พ่อบงการชีวิตลูกอีก ตาเหมสารภาพผิดกับพ่อทุกอย่าง เขารักลูกจริงๆ แต่พ่อก็ไม่คิดจะบงการอะไรลูกอีกแล้ว มีชีวิตเป็นของตัวเองเถอะนะทับทิม พ่อขอโทษ"