บทที่ 19 ( อุบัติเหตุ )

บทที่ 19 ( อุบัติเหตุ )

ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านคุณพ่อที่กรุงเทพเหมือนเดิมแล้ว สงสารท่านน่ะอยู่คนเดียว ส่วนคุณแม่ก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณพ่อมากมาย ก็อย่างที่บอกท่านสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ท่านคงตัดกันไม่ขาดหรอก ที่คุณแม่ออกจากบ้านไปอยู่กับฉัน เพราะคุณแม่ต้องการสั่งสอนให้คุณพ่อสำนึกให้ได้ แล้วคุณแม่ก็สงสารฉันด้วยหากต้องออกมาอยู่เองเพียงลำพัง ตอนนั้นคุณแม่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันท้อง ท่านเพิ่งมารู้พร้อมๆ กับฉันนั้นล่ะ

"...ทับทิมลูก แม่ว่าเราย้ายกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพดีไหมทำอะไรๆ ก็สะดวกกว่าอยู่ที่นี่นะลูก"

"คุณแม่อยากกลับไปอยู่กับคุณพ่อแล้วใช่ไหมคะ คุณแม่รักคุณพ่อใช่ไหมล่ะ ทิมรู้น๊าาาา"

คุณหญิงศรีดาภรณ์ยกมือขึ้นลูบศีรษะและยิ้มบางๆ ให้บุตรสาว คุณหญิงไม่ได้มีท่าทีเขินอายแต่อย่างใด ก็เธอน่ะใช้ชีวิตมาเกือบถึงครึ่งทางแล้วนี่ จะมานั่งขวยเขินอะไรกันอีกล่ะ

"รักสิลูก แม่รักคุณพ่อ และแม่ก็รักทิม ถ้าให้เลือกแม่เลือกทิมอยู่แล้ว แต่ทำไมต้องเลือกจริงไหมในเมื่อเราสามารถทำสองอย่างได้พร้อมกัน "

"ทิมแล้วแต่คุณแม่ค่ะ ไปอยู่กรุงเทพก็ดีเหมือนกันทิมใกล้คลอดแล้วแบบนี้ จะได้ไปหาหมอสะดวก แต่คุณพ่อกับคุณแม่จะอายใครไหมคะที่ทิมท้องไม่มีพ่อแบบนี้"

"ไม่อายหรอกลูก แต่แม่อยากให้ทิมถามใจตัวเองดูอีกที ทิมแน่ใจแล้วเหรอว่าจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ทิมดูแม่นะ แม่โกรธคุณพ่อมากที่กล้าตบหน้าลูกสาวแม่วันนั้น โกรธที่คุณพ่อชอบบงการชีวิตเรา แต่สุดท้ายแม่ก็เลือกที่จะให้อภัยก็ในเมื่อแม่ยังรักคุณพ่ออยู่ แล้วอีกอย่างคุณพ่อก็สัญญาจะปรับปรุงตัวเอง คนเราควรได้รับโอกาสใช่ไหมลูก เหมราชก็ผิดแค่ครั้งเดียวเอง ครั้งแรกครั้งเดียว ถ้าหนูให้โอกาสแม่เชื่อว่าพี่เขาจะไม่ทำผิดอีก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับลูกด้วยนะ ตัดสินใจเองนะทิม แม่ไม่บังคับ ลูกเลือกแบบไหนแม่จะเคารพการตัดสินใจของทิมแบบนั้น"

ฉันนั่งคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างทั้งเรื่องที่คุยกับคุณแม่ ฉันไม่รู้จะเลือกอะไรถึงจะดี ฉันกลัวว่าถ้าพี่แหมทำให้เสียใจอีกล่ะ ใจฉันมันจะรับความผิดหวังซ้ำๆ ได้จริงๆ เหรอ แล้วอีกอย่างฉันจะให้โอกาสเขายังไงในเมื่ออาทิตย์นี้ฉันยังไม่เห็นหน้าเขาเลย เขาหายไปเลยไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีก แม้แต่เสียงฉันก็ไม่ได้ยิน ก็คงถอดใจแล้วล่ะ แต่ทำไมใจฉันถึงได้เจ็บแบบนี้ ก็ไหนว่าไม่รักเขาแล้วไง แต่ทำไมน้ำตาฉันถึงไหลทุกครั้งที่นึกถึงนะ คนใจร้ายหายไปให้ตลอดนะ ไม่ต้องกลับมาอีกเลย

"คุณพี่จะไม่บอกลูกจริงๆ นะหรือคะ"

"พี่ไม่กล้าบอกหรอก อีกอย่างตาเหมก็ไม่อยากให้บอก ลูกท้องแก่แล้วพี่ว่าเราอย่าเอาเรื่องไม่สบายใจไปบอกลูกเลยนะ "

"แต่น้องว่า/......"

"คุณพ่อคุณแม่มีอะไรที่จะบอกทิมคะ ทิมควรรู้เรื่องอะไร แล้วทำไมพี่เหมถึงไม่อยากให้บอก แล้วเขามาเกี่ยวอะไรด้วย"

ฉันกำลังจะเดินลงไปนั่งรับลมที่สวนหลังบ้าน แต่เผอิญได้ยินเสียงคุณพ่อกับคุณแม่เถียงกันเรื่องที่จะบอกหรือไม่บอกฉันนี้แหละ และยังมีชื่อของพี่เหมเข้ามาเกี่ยวข้องอีก คุณพ่อกับคุณแม่มองหน้ากันเหมือนท่านกำลังหนักใจอะไรสักอย่าง

"ว่าไงล่ะคะ อะไรที่ทิมควรรู้"

"เรื่องตาเหมน่ะลูก..."

"อ๋อ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะทิมไม่อยากรู้แล้ว เขาคงจะเปลี่ยนใจไปแล้วใช่ไหมคะ คนอย่างเขาจะมาทนอะไรได้นานๆ หึ!!! ...ทิมขอตัวนะคะ"

พอได้ยินว่าเป็นเรื่องของเหมราช ใจหญิงสาวก็กระตุกไปทันที มันจะเรื่องอะไร ในเมื่อเหมราชหายหน้าไปเกือบ 2 อาทิตย์ ปรีดาภรณ์หลอกตัวเองไม่ได้ว่าหัวใจของหญิงสาวยังคงมีแต่พ่อของลูกอยู่ในนั้นเต็มทั้งใจ เธอไม่อยากรับรู้แล้วว่าเหมราชจะมีใครใหม่ เพราะถ้าเธอได้ฟังเธอคงจะร้องให้ต่อหน้าคุณพ่อกับคุณแม่แน่ๆ เลย

"เดี๋ยวลูกมันไม่...../"

"ทิมขอนะคะคุณพ่อ ทิมไม่อยากฟัง ไหนคุณพ่อจะไม่บังคับทิมอีกแล้วไงคะ"

"เฮ้อ!!!! ....ถ้างั้นก็ตามใจลูกเถอะพ่อไม่บังคับลูกหรอกนะ"

ปรีดาภรณ์เดินหนีออกไป ท่านนายกปวินก็ได้แต่ส่ายหน้ามองตามบุตรสาวไปอย่างอ่อนใจ ในเมื่อสัญญาแล้วว่าจะไม่บังคับลูกอีก เขาจึงทำตามคำสัญญานั้น

"เป็นไรบ้างตาเหม"

"ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณแม่กับคุณพ่อน่ะครับที่มาเยี่ยม แล้วทิมเป็นอย่างไรบ้างครับ เดือนหน้าน้องก็จะคลอดแล้วไม่รู้ผมจะหายทันไหม"

"ไม่ต้องห่วงน้องหรอกลูก แม่ดูแลน้องอย่างดีตาเหมไม่ต้องห่วงนะ ห่วงแต่ตาเหมเถอะลูกรีบๆ หายเถอะ แล้วมันเรื่องอะไรกันที่ไม่ยอมให้บอกน้อง หึ"

"นั่นนะสิคะคุณพี่ศรี รู้งี้ตอนที่ยังไม่ฟื้นแม่ไปบอกหนูทับทิมก็ดี..เฮ้อ!!! "

"ดีแล้วแล้วครับที่ทุกคนไม่บอกน้อง ผมไม่อยากให้ทิมเครียด น้องใกล้จะคลอดแล้วถึงน้องจะไม่รักผมแล้ว แต่คนดีๆ แบบทิมต้องอดที่จะเป็นห่วงผมไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นอย่าไปบอกน้องเลยครับ"

"ยัยทิมคิดว่าตาเหมคงถอดใจไม่ง้อกันแล้ว น้องคิดว่าตาเหมไปมีคนใหม่แล้วนะลูก"

"ให้น้องเข้าใจแบบนั้นก็ดีแล้วครับ ให้น้องลืมผมไปเลยยิ่งดี ผมไม่เหมือนเดิมแล้วครับคุณแม่ ผมฝากน้องด้วยนะครับ ถ้าทิมคลอดช่วยถ่ายรูปลูกผมมาให้ผมดูได้ไหมครับ ผมขอแค่นี้พอ"

เหมราชนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ที่ชายหนุ่มหายหน้าไปเพราะเหมราชประสบอุบัติเหตุรถคว่ำขณะเดินทางจากกรุงเทพไปหาปรีดาภรณ์ที่อยุธยา เหมราชต้องเทียวไปเทียวมาทุกวัน ไหนจะทำงาน ไหนจะช่วยบิดาหาเสียง ไหนจะต้องกลับไปง้อเมีย ทำให้ชายหนุ่มพักผ่อนไม่เพียงพอมาหลายวันสะสมเข้าไปเรื่อยๆ จึงทำให้วันที่ชายหนุ่มขับรถไปหาหญิงสาวเกิดวูบหลับในขับรถส่ายไปมา ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะรถสิบล้อบีบแตรใส่เขาที่กำลังข้ามเลนไปพุ่งใส่หน้ารถสิบล้อ เหมราชสะดุ้งสุดตัว เหยียบคันเร่งหักหลบลงข้างทาง หน้ารถไปฟาดเข้ากับต้นไม้พลิกคว่ำสามตลบ ชายหนุ่มสลบไปทันที ดีที่รถสิบล้อจอดลงไปลากชายหนุ่มออกมาจากรถยุโรปก่อนที่มันจะระเบิดเพียงไม่กี่นาที ไม่เช่นนั้นเหมราชคงจะโดนย่างสดหมดชื่อไปแล้วในวันนั้น แต่นั่นแหละผลพวงจากอุบัติเหตุวันนั้น ทำให้เหมราชบาดเจ็บสาหัส เขาต้องผ่าตัดเอาเลือดที่คลั่งในสมองออก กว่าจะฟื้นก็หลับไปเต็ม 1สัปดาห์

ทุกคนรู้เรื่องหมด แต่ไม่มีใคร กล้าที่จะบอกปรีดาภรณ์เพราะไม่อยากให้หญิงสาวเป็นห่วง หวังไว้ว่าถ้าเหมราชฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยบอกก็ไม่สาย แต่ไม่เป็นอย่างคิดเพราะทันทีที่เหมราชฟื้นเขากับไม่ยอมให้บอกหญิงสาวสะอย่างนั้น เหมราชไม่อยากให้ปรีดาภรณ์โทษตัวเอง หรือเสียใจเพราะตนเองอีกแล้ว ชายหนุ่มยอมหายไปถ้าทำให้หญิงสาวไม่ต้องลำบากกายใจ หากที่จะต้องมารับรู้ว่าเหมราชอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป