บทที่ 22 ( ขอกำลังใจ )

บทที่ 22 ( ขอกำลังใจ )

"ทิมครับ...มาหาพี่หน่อย"

"คะ..? ....ว่าไงคะพี่เหม"

"พรุ่งนี้พี่จะต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว กลัวจัง"

"ไม่ต้องกลัวนะคะ ทิมจะรอพี่ที่หน้าห้องจะไม่ไปไหนเลย ถ้าพี่ฟื้นขึ้นมาทิมสัญญาว่าพี่จะเห็นหน้าทิมคนแรกเลย ดีไหมคะ"

"ดีครับ แต่ทิมไม่ต้องไปนั่งรอหรอก มานอนรอในห้องเถอะ ท้องทิมต่ำลงมากแล้วนะ"

"ไม่เอาอ่ะทิมจะรอ"

พรุ่งนี้พี่เหมจะได้ผ่าตัดกระดูกขาแล้ว ที่หัวพี่เหมผลสแกนออกมาแล้วว่าไม่มีอะไร น่าห่วง ฉันถามหมอแล้วนะ อาการทางสมองที่เหมน่ะ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ถ้ามีอาการปวดหัวรุนแรงหรือมีเหตุอะไรบ่งบอกให้รีบมาพบหมอก็พอ ฉันว่าเราช่วยกันดูแลรักษากันไปอนาคตมันยังไม่เกิดก็ไม่ควรไปวิตกกังวลจริงไหม

แต่ท้องฉันนี้สิมันคล้อยต่ำลงมากแล้ว มันเป็นสัญญาณเตือนการคลอดแล้วล่ะ น่าจะทันพี่เหมผ่าเสร็จเขาจะได้นั่งรถเข็นไปหาฉันได้ไม่ต้องนอนบนเตียงเฉยๆ แบบนี้ เฮ้อ!!! สงสารพี่เหมจัง แต่จะว่าไปฉันนี้ก็เก่งเหมือนกันนะ ไหนจะท้องโตแล้วยังต้องมาดูแลพี่เหมแบบนี้อีก อืม!!! ภูมิใจในความเข้มแข็งของตัวเองจังเลย

"ทิมครับ"

"คะ? "

"พี่กลัว"

"ก็บอกว่าไม่ต้องกลัวไงคะ ทิมอยู่ตรงนี้ รอพี่แบบนี้"

"แต่พี่อยากได้กำลังใจนี่ครับ"

"สู้ๆ นะคะ ทิมเป็นกำลังใจให้"

ฉันชูสองนิ้วยื่นไปที่หน้าเขา พี่เหมก็ยิ้ม พี่เหมให้ฉันปรับเตียงมาเป็นเอนหลังได้นิดหน่อย เอนมากไม่ได้เขาจะปวดขา

"ไม่ใช่แบบนี้ พี่อยากได้ทิม จูบพี่หน่อยนะครับคนดี"

"บ้า...พี่เหมอ่ะไม่เอาหรอกนี่มันโรงพยาบาลนะ"

"ไม่มีใครสักหน่อย นะ...นะ....น๊าาาาา"

บ้า...ฉันไม่ชินกับอะไรแบบนี้เลย ถ้าเขาเป็นคนมาจูบฉันเองฉันก็พอทำใจได้นะแต่นี่ให้ฉันก้มไปจูบเขาฉันอายตายพอดี

"ทิมท้องอยู่นะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ...ขอโทษนะที่พี่เอาแต่ใจทำให้ทิมอึดอัด ทิมไปนอนพักเถอะ พี่ก็จะนอนเหมือนกัน"

เอ้า!!! ดราม่าใส่ฉันซะงั้น ให้ตายเถอะพี่เหมเวอร์ชันนี้ ฉันไม่ชินจริงๆ เอาวะ!!!! ฉันค่อยๆ ก้มลงไปเอาริมฝีปากฉันประกบกับริมฝีปากเขา ฉันกำลังจะดึงปากขึ้นหลังจากจุ๊บเขาไปเบาๆ แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างพี่เหมหรือจะยอม เขาเอามือล็อกท้ายทอยฉันไว้ ไม่ให้ฉันได้ขยับหนี ก่อนที่เขาจะเริ่มขบเม้มริมฝีปากฉัน พี่เหม พยายามเอาลิ้นสอดเข้ามาฉันก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ฉันอ้าปากออกพอให้เขาได้สอดลิ้นเข้ามาได้

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ

เราจูบกันสักพักจนฉันรู้สึกว่าเริ่มจะหายใจไม่ทันแล้วเขาก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ พี่เหมจูบหน้าผากฉันเป็นการส่งท้าย คนเจ้าเล่ห์นอนยิ้มหน้าบานอย่างได้ใจ ผิดกับฉันที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างเตียงเขา

"ทิมครับ"

"ไม่เอาแล้วค่ะ พอแล้วนะ"

"อะไร?? ..พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย คิดทะลึ่งอะไรอยู่ฮึ"

"ก็พี่เหมอ่ะ ไม่คุยแล้วทิมไปเอนหลังดีกว่า"

ฉันกำลังจะลุกออกไปเพราะเขินไม่ไหวแล้วคนบ้านี่ก็ชอบแกล้งฉันจังเลย ก็รู้ว่าฉันอายยังจะแกล้งอยู่ได้ ฮึย!!! แต่ฉันไม่ทันได้เดินหนีมาพี่เหมก็รีบคว้ามือฉันไว้ก่อน

"ทิม ใบหย่าของเราวันนั้นน่ะ"

"คะ? "

ฉันหันหน้าไปมองเขา พี่เหมทำหน้าจริงจัง ฉันก็ลืมไปเลยว่าเราหย่ากันแล้ว แล้วยังไงกันดีคราวนี้

"พี่ไม่ได้ส่งอำเภอนะ เรายังไม่ได้หย่ากัน"

"ทะ..ทำไมคะ ก็วันนั้นทิมเซ็นให้แล้วนี่"

"พี่ว่าพี่เริ่มรักทิมตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วล่ะ แต่พี่มันโง่เอง พี่ทำใจหย่ากับทิมไม่ได้ พี่เลยไม่ได้ส่ง พี่ขอโทษนะที่ทำพังทุกอย่างเลย ขอโทษจริงๆ "

"พอแล้วค่ะ พี่ขอโทษทิมมากเกินพอแล้ว เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม"

"ได้ๆ ทิมอยากได้อะไรบอกพี่มาเลย"

"ทิมขอให้พี่เข้มแข็ง และรักทิมกับลูก ไม่มีคนอื่นอีกได้ไหม"

"พี่สัญญา"

"ไง..เหม..หน้าซีดจังมึงกลัวเหรอ"

"ไม่ได้กลัวแค่ไม่ชอบ กูไม่ชอบที่ต้องหลับไปนานๆ ไม่เห็นหน้าทิมตั้งหลายชั่วโมง กูจะบ้า"

"โอ๊ย!!!! คนคลั่งรัก เปลี่ยนจากคนโง่ มาเป็นคนคลั่งรักเลยนะมึง"

"สิงเวร มาเพื่อด่ากูหรือมาให้กำลังใจ มึงเปลี่ยนหมอผู้หญิงให้ทิมยัง กูไม่ให้มึงทำนะ"

"ไม่เปลี่ยน จบไหม หลานกู..กูจะทำคลอดเอง"

"อย่ามัวเถียงกันอยู่เลยลูก เจ้าหน้าที่มารับเหมแล้ว แม่กับทุกคนรอเหมที่หน้าห้องผ่าตัดนะลูก สู้นะคนเก่งของแม่"

"ขอบคุณครับ....ทิม...รอพี่นะพี่อยากเห็นหน้าทิมคนแรกเวลาพี่ตื่นมา ขอหอมหน่อยครับ"

"บ้าพี่เหมอ่ะ คนเยอะแยะ ทิมจะรอไปเถอะค่ะ"

"ไม่เอาหอมก่อนนะครับ"

ฉันทนสายตากดดันของทุกคนไม่ไหว เจ้าหน้าที่ก็รอพาพี่เหมไปวางยาสลบเข้าห้องผ่าตัด คนบ้าจี้ก็จะให้หอมให้ได้ เฮ้อ!!! ฉันเลยตัดสินใจกดจูบลงไปที่หน้าผากเขาเบาๆ แทน คนบ้าก็ยิ้มหน้าบานแล้วล่ะ

พี่เหมเข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว พี่สิงกับพี่ซีวานยังนั่งคุยกับพ่อแม่พี่เหมอยู่เลย ส่วนพ่อแม่ฉันก็มานะท่านมาให้กำลังใจทั้งฉันและพี่เหมเลย พี่เหมเข้าไปเกือบชั่วโมงได้แล้วล่ะ หมอบอกว่าไม่ใช่การผ่าตัดใหญ่มากจึงใช้เวลาแค่ 1-2 ชั่วโมง อีกไม่นานเขาก็ออกมาแล้วล่ะ

"โอ๊ย!!!!!!!! ฮื้อๆๆๆ ...คุณแม่ขา...ทิมปวดท้อง"

พลั๊วะ!!!!!!!!

เสียงน้ำคร่ำของฉันมันแตกออกมาเลอะกระจายเต็มพื้นไปหมด คุณแม่กับพี่สิงรีบเข้าประคองฉันเอาไว้

"โอ๊ย!!!!!!! ..ไม่ไหวแล้ว"

"ตามเวรเปลด้วยครับ คนไข้น้ำคร่ำแตกพร้อมที่จะคลอด....ทิมหายใจเข้าลึกๆ อย่าเพิ่งเบ่งนะ เดี๋ยวปากมดลูกบวมจะคลอดไม่ได้"

"พะ...พี่สิง..ทิม...อื้อๆๆ .....โอ๊ยยยย"

"ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัวหายใจเข้า หายใจออก ดีมากครับ ผมพาทิมไปก่อนนะครับ คลอดแล้วจะแจ้งมา"

พี่สิงพาฉันขึ้นนอนบนเตียงพยาบาลแล้วเข็นฉันมาที่ห้องคลอด ดีนะห้องผ่าตัดกับห้องคลอดอยู่แค่คนล่ะชั้นเอง คุณพ่อคุณแม่ก็ตามฉันมาด้วย ส่วนพ่อแม่พี่เหมกับพี่ซี พี่สิงบอกให้รอพี่เหมก็ได้ไม่ต้องมาหมด เดี๋ยวพี่เหมออกมาจะไม่เจอใคร

"ทิมยกขาขึ้น อย่าเกร็งอย่าเพิ่งเบ่ง พี่ขอวัดปากมดลูกนะ 1.2.3.เข้าแล้วนะ...7เซ็นแล้วใกล้แล้วทิม"

"โอ๊ยยยย"

มันปวดเป็นพักๆ น่ะ ปวดบีบแล้วก็คลายตัวทุกๆ 1นาทีเลย เวลาปวดฉันก็ร้องโหยหวนทุกครั้ง พยายามจะไม่ร้องแล้วนะแต่มันทำไม่ได้

"พี่สิง....อื้อ.....ทิม....โอ๊ยยยย..จะเบ่ง"

"ไหนพี่ขอดูอีกที.....โอเคปากมดลูกเปิดครบแล้ว ถ้าอยากเบ่งก็เบ่งได้เลยทิม..เตรียมประจำที่ครับ"

"เอานะทิม 1.2.3.เบ่งเลย อึบๆๆๆ "

"อือ อือออ"

"ดีๆ มากทิมเห็นหัวเด็กแล้ว หลานสาวอาสิงคลอดง่ายมากเลยนะเนี้ย เบ่งอีกทีนะ"

"1.2.3.อึบๆๆๆๆ "

"อื้อๆๆๆๆ "

พรวด!!!!!!

"ออกมาแล้ว 10.34 นาที ผู้หญิงครับ ทิมดูนี้เห็นไหมนี้ลูกสาวทิมนะ จมูกโด่งมาเลย "

"อุ๊แว้...อุ๊แว้....อุแว้...."

"ฮื้อๆๆๆ ลูกสาวแม่ เจอกันแล้วนะคะ"

"มาครับพี่พาไปอาบน้ำก่อน"