อาชิ ลูกชายคนโตของแทนไท เขากลายเป็นฮีโร่ของเด็กผู้หญิงรุ่นน้อง เพราะเข้าไปช่วยตอนเธอถูกรุ่นพี่กลั่นแกล้ง แต่แล้ววันหนึ่งเธอกลายมาเป็นเพื่อนร่วมชั้น ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็มักจะมีเธอ
Lihat lebih banyak“ลืมอะไรหรือเปล่า” ชะเอมบอกพร้อมทั้งใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากตนเอง“ให้ 3 ทีเลย” อาชิเดินกลับมาแล้วประทับจูบที่หน้าผากเนียน แก้มนุ่มซ้ายขวา ชะเอมก็ยิ้มพอใจแล้วจูบตอบไปที่ปากหยัก“โอ๊ยยย คุณหนูชะเอมจะออดอ้อนสามีเกินไปแล้วนะ เกรงใจเพื่อนแบมบ้าง”“แบมก็ไม่อ้อนสายฟ้าเลยนะ” ชะเอมว่าแบมที่นั่งอยู่กลางหว่างขาของสายฟ้า“เป็นไง เข้าตัวเองเลย” สายฟ้าว่าพร้อมทั้งดีดหน้าผากแบมไปที“บี๋อะ เค้าเจ็บ เป่าให้เค้าเลยนะ” แบมบอกพร้อมทั้งลูบหน้าผากตนเองป้อย ๆ“หายยัง” สายฟ้าจับหัวทุยเล็กแล้วจูบหน้าผากเนียนตรงที่เขาดีด“หายแล้ว” แบมบอกอย่างอารมณ์ดีพร้อมทั้งอิงซบที่อกกว้าง“เอมว่าเอมย้ายไปเรียนวิศวะดีกว่า” ชะเอมนั่งเท้าคางยิ้มบาง ๆ มองเพื่อนทั้งสองหวานใส่กัน“ไม่ได้นะ ชะเอมจะทิ้งแบมไปไม่ได้” แบมรีบพูดทันที“ถ้างั้นแบมกับสายฟ้าก็ช่วยหวานใส่กันให้มันน้อย ๆ หน่อย เอมอิจฉา”“แบมจะพยายามนะ” แบมยิ้มหน้าทะเล้น“ไปขึ้นเรียนกันเถอะ ได้เวลาละ” สายฟ้าพูด“อื้ม” ชะเอมกับแบมตอบพร้อมกัน“ไอ้ฟีนน์ น้องชะเอมของมึงว่ะ” ต้น เพื่อนในกลุ่มของฟีนน์พูดขึ้นเมื่อเห็นชะเอม แบม สายฟ้านั่งรอพวกอาชิอยู่ใต้ตึกวิศวกรรมศาสตร์“ไม่ใช่ของกู
“มึงจะมาทำไมแต่เช้า” ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์เอ่ยถามแทนไทที่มาบ้านของเขาแต่เช้าหลังคืนวันเข้าหอของลูกสาว“กูก็มารับลูกสะใภ้กลับบ้านกูสิวะ” แทนไทตอบพร้อมทั้งทำหน้ากวน ๆ“พี่แทนอย่าชวนคุณอรรถทะเลาะสิคะ คือพายกับพี่แทนมาตามคำเชิญของคุณยายค่ะ” พรพระพายตอบ“อ้าว มากันแล้ว มา ๆ กินข้าวกัน นิดตั้งโต๊ะเสร็จพอดี” คุณยายเอ่ยทัก“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” แทนไทกับพรพระพายยกมือไหว้คุณยาย“คุณแม่ให้ไอ้แทนมาทำไมครับ”“ก็มากินข้าวน่ะสิ เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็ต้องผูกสัมพันธ์กันไว้ อรรถก็ไปตามขิงมากินข้าวได้แล้ว”“ครับ ผมว่าจะขึ้นไปดูชะเอมพอดี”“จะไปดูลูกทำไม ถ้าตื่นเดี๋ยวก็ลงมากันเองแหละ เมื่อคืนคงจะดึก” คุณยายว่าพลางยกยิ้ม“ก็จะได้ลงมากินข้าวพร้อมกันไงครับ”“คงไม่ต้องไปตามแล้วค่ะ ลงมากันแล้ว” พรพระพายพูดเมื่อเห็นอาชิกับชะเอมเดินลงบันไดมา“สวัสดีค่ะพ่อแทน แม่พาย” ชะเอมยกมือไหว้ทักทายเช่นเดียวกับอาชิ“เหลือแต่เมียมึงละ เมื่อคืนจัดหนักเหรอวะถึงตื่นสาย” แทนไทเอียงหน้าไปกระซิบถามศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์“เออ” ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์กระแทกเสียงตอบหนัก ๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปตามภรรยา“นี่สิคนจริง”
“หือออ แบมทำกับข้าวอร่อยมากเลย แบบนี้ยุกินจนท้องแตกแน่” พายุตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยขณะกำลังนั่งรับประทานอาหารเย็นกันอยู่“เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกมึง” สายฟ้าว่า“คุณแม่คงสอนให้ทำอาหารใช่ไหมลูก” คุณอัณณพเอ่ยถาม“คุณแม่ส่งไปเรียนกับเพื่อนของคุณยายที่เคยเป็นต้นห้องของเสด็จในกรมฯ ค่ะ”“คงจะเรียนเรื่องมารยาทมาด้วยสินะ”“ใช่ค่ะ”“อยู่บ้านนี้หนูแบมทำตัวตามสบายได้เลยนะลูก เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่”“ค่ะคุณพ่อ”“อีก 2 วันมหาวิทยาลัยก็เปิดแล้วใช่ไหมแบม” คุณธารธาราเอ่ยถาม“ใช่ค่ะคุณแม่”“ถ้างั้นคืนนี้ก็นอนค้างบ้านแม่ได้สิ ค้างสักคืนนะลูก”“ถ้าคุณแม่อยากให้แบมค้างก็ได้ค่ะ”“น่ารักที่สุดเลยลูกสาวแม่ แบมกินนี่นะลูก” คุณธารธาราเอ่ยอย่างพอใจก่อนจะตักมัสมั่นไก่ใส่จานข้าวของแบม“ขอบคุณค่ะ” แบมตอบ คุณธารธาราก็ชวนแบมคุยนั่นนี่ในระหว่างรับ ประทานอาหารเย็น“เออ... พวกเรายังมีตัวตนอยู่หรือเปล่าครับ แม่ช่วยสนใจผมบ้าง” พายุพูดขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหูผู้เป็นแม่เลย“ทำใจนะลูก แม่เขามีลูกสาวคนใหม่แล้ว” ผู้เป็นพ่อบอกสายฟ้านั่งมองแบมกับแม่ของตนที่เข้ากันได้เป็นอย่างดี และเหมือนจะดีเกินไป เพราะแม่เหมือนจะหล
“มีอะไรจะคุยกับพ่อ ไอ้ลูกชาย” คุณอัณณพเอ่ยถามสายฟ้าเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน“เรื่องครอบครัวของแบมครับ อย่างที่ผมโทร.มาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังเมื่อคืน” เพราะเมื่อคืนสายฟ้าโทร.มาบอกว่าจะพาแบมมาแนะนำตัว และเล่าเรื่องของแบมให้พวกท่านฟัง“แต่เท่าที่สายฟ้าเล่า ถ้าทั้ง 2 คนเรียนจบก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะลูก ครอบครัวของหนูแบมน่าจะเข้าใจ”“แต่ผมอยากแต่งงานกับแบมตอนนี้” สายฟ้าตอบไปในทันที“เฮ้ย ! ทำไมลูกชายพ่อถึงได้ใจร้อนแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเห็นเพื่อนแต่งก็เลยอยากแต่งบ้าง”“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ แล้วอีกอย่าง ผมไม่อยากคบกับแบมแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ถ้าครอบครัวของแบมรู้ว่าแบมกับผมอยู่ด้วยกันแล้ว ผมกลัวว่าเขาจะจับแบมแยกกับผม ซึ่งผมคงยอมไม่ได้”“มันจะถึงกับจับแยกกันเลยเหรอลูก หนูแบมก็ยังต้องเรียนหมอที่เดียวกับลูก”“แบมบอกว่าเคยมีเพื่อนผู้ชายมาจีบ พ่อกับแม่ยังย้ายให้ไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนเลยครับ ผมกลัว”“ท่าจะเป็นเอามากนะ นี่เลี้ยงลูกยิ่งกว่าไข่ในหินอีก”“พ่อพอจะมีวิธีช่วยผมไหมครับ”“มันก็พอมี แต่มันต้องใช้เวลาสักหน่อย ถ้ารีบร้อนเกินไปมันจะไม่แนบ เนียน” คุณอัณณพนิ่งเงียบไปสักครู่ก่อนจะเอ่ยบอกลูกชาย“ยังไงครับพ่
พอเล่นเสร็จคงไม่ต้องบอกว่าสภาพของแบมเป็นอย่างไร แทบจะเป็นลมล้มพับลงตรงนั้นทันทีที่ลง“รอตรงนี้นะ เดี๋ยวเค้าไปซื้อน้ำกับยาดมให้” แบมพยักหน้าให้สายฟ้านิด ๆ อย่างหมดแรงไม่นานสายฟ้าก็กลับมาพร้อมน้ำกับยาดม แบมนั่งดมยาดมเหมือนร่างไร้วิญญาณ สักพักอาการก็ดีขึ้น“ดีขึ้นยัง” สายฟ้าเอ่ยถาม“โอเคแล้ว” แบมเอ่ยบอกพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาทำท่าโอเค“งั้นไปเล่นต่อ”“ไม่เอาแล้วบี๋ เค้าไม่เล่นแล้ว” แบมตอบปฏิเสธทันที“แค่ไปนั่งกระเช้าชิล ๆ อันนี้ไม่น่ากลัว” สายฟ้าก็จับมือแบมมาขึ้นกระเช้า“บี๋ สวยอะ” แบมพูดขึ้นเมื่อเห็นวิวสวนสนุกได้รอบด้าน“อื้ม บี๋สวย” แบมหันมามองสายฟ้าที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนจะถูกเขารั้งศีรษะเข้าไปแล้วประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากอิ่ม“บี๋ เค้าเดินไม่ไหวแล้ว” แบมเอ่ยบอกเมื่อลงมาจากกระเช้า“งั้นขึ้นมา” สายฟ้าย่อตัวลงไปให้เธอขึ้นมาขี่หลัง“ขอบคุณนะ” เธอกอดคอเขาไว้พร้อมทั้งหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แล้วเอ่ยปากบอกเขา ซึ่งเขาก็หันมาหอมแก้มนุ่มอย่างนึกเอ็นดูแบมอิงหัวซบไปที่บ่าแกร่งจนเผลอหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงรถ“เด็กน้อยเอ๊ย แค่นี้ก็หมดแรงจนหลับ” เขาเอ่ยว่าเมื่อจัดท่า ปรับเบาะให้เธอได้นอนอย่างสบาย ก่อนจะจ
“บี๋ชอบสีไหน” แบมยื่นเสื้อยืดคู่รักที่มีรูปหมู 2 ตัวอยู่ตรงกลางระหว่างสีชมพูแป๋นกับสีเหลืองอ๋อยทำเอาเขาเริ่มคิดหนัก“เราใส่ชุดนี้ก็ได้ ไม่เห็นต้องใส่เสื้อคู่เลย” สายฟ้าเอ่ยบอก“บี๋อายเหรอที่ต้องใส่เสื้อคู่กับเค้า”“ไม่ได้อาย แต่เค้าไม่ชอบสี มันฉูดฉาดเกินไป”“ก็ได้ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” แบมวางเสื้อคู่รักลงแล้วเดินเข้าไปกอดแขนเขานี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เขารักเธอ เธอจะไม่งี่เง่ากับเรื่องแบบนี้นักแบมยืนมองสถานที่ตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่มายังสถานที่แบบนี้“บี๋ชอบไหม” สายฟ้าหันมาถามคนข้าง ๆ ที่กำลังตื่นตาตื่นใจ“ชอบ ชอบมาก ขอบคุณนะบี๋ที่พาเค้ามาเที่ยว” แบมกระโดดกอดคอ รั้งใบหน้าคมลงมาแล้วจุ๊บไปที่ริมฝีปากของเขา“ถ้าชอบวันหลังจะพามาอีก”“คราวหน้าเราชวนชะเอม อาชิ ภู เดล มาด้วยดีไหม”“อื้อ เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า” สายฟ้าจูงมือแบมเข้าไปในสวนสนุก ดีที่วันนี้คนไม่เยอะ ไม่งั้นคงได้เดินเบียดเสียดรอคิวเล่นเครื่องเล่นกันจนเบื่อ“บี๋ เค้าอยากเล่นอันนี้ก่อน” แบมลากสายฟ้ามาหยุดที่ม้าหมุน“บี๋ แต่มันเครื่องเล่นสำหรับเด็กนะ”“แต่เค้าอยากเล่นนี่” แบมเอ่ยบอกหน้างอน ๆ“โอเค เล่นก็เล่น”กา
มือเล็กจับประคองใบหน้าคมให้หันมาสบตาก่อนจะแนบริมฝีปากอิ่มกับริมฝีปากหยักได้รูป เธอจูบเขาอย่างอ่อนหวานซาบซ่า เรียวลิ้นเล็กสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนตัวโต“อื้มมม” สายฟ้าครางในลำคออย่างพึงใจกับรสหวานจากปากบางที่ทำให้เขาคลั่งได้ทุกครั้งสำหรับเขา แบมเป็นผู้หญิงที่สดใส ใบหน้าหวานจะระรื่นแทบจะตลอดเวลา มีเพียงบางครั้งบางคราวที่เขาเผลอดุเมื่อเธอทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แต่หลังจากที่ได้ฟังเรื่องของเธอ เขาก็สัญญากับตนเองทันทีว่าต่อจากนี้ไปเขาจะปล่อยให้เธอได้แสดงอารมณ์และความต้องการได้อย่างเต็มที่ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเร่าร้อนดุดัน มือหนานวดเฟ้นเต้าอวบ ก่อนที่จะสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อแต่กลับต้องชะงักเมื่อไม่อาจทำได้ดังใจเพราะเธอสวมชุดเพลย์สูทขาสั้นสีชมพูหวานสายฟ้าละจากปากนุ่มแล้วไล้จูบซอกคอหอม มือก็พยายามจะปลดชุดของเธอออก ขณะที่แบมปรือตาฉ่ำหวานมองเขาอย่างเปี่ยมด้วยความรัก มือน้อยขยำเสื้อบริเวณอกแล้วค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูออกทีละเม็ดด้วยมือข้างเดียวแล้วลูบไล้อกแกร่ง“บี๋”“หืม ?”“เค้าถอดชุดบี๋ไม่ได้” สายฟ้าเอ่ยบอกเมื่อเขาพยายามอย่างเต็มที่แล้วแต่ก็หาที่ถอดชุดเธอไม่ได้“ง
“เราไปหาพ่อกับแม่บี๋ไหม” สายฟ้าเอ่ยถามขณะขับรถกลับจากงานแต่งของอาชิกับชะเอม“ไปทำไม” แบมหันมาถามสายฟ้าหน้าตาตื่น“ทำไมบี๋ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย มีอะไรหรือเปล่า” สายฟ้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพร้อมทั้งยื่นมือไปลูบผมเธอ“เค้าไม่อยากเลิกกับบี๋”“แค่ไปหาพ่อกับแม่บี๋ ถึงกับต้องเลิกกันเลยเหรอ” สายฟ้าเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู“ก็พ่อกับแม่เค้าไม่เหมือนคนอื่น”“ทำไม พ่อกับแม่บี๋ห้ามบี๋มีแฟนเหรอ”“อื้อ” แบมพยักหน้าตอบ เป็นจังหวะเดียวกับที่สายฟ้าขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถของคอนโดมิเนียมของแบม“มานั่งตรงนี้” สายฟ้าดึงมือของแบมให้เข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่ปลายเตียงก่อนจะอุ้มยกเธอขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง มองใบหน้าหวานที่เคยยิ้มระรื่นให้เขาตลอด เวลา แต่พอพูดถึงพ่อแม่เธอกลับกลายเป็นคนอีกคนที่เขาแทบจะไม่รู้จัก“บี๋เล่าเรื่องพ่อแม่ของบี๋ให้เค้าฟังได้ไหม” สายฟ้าเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล“บี๋จะรู้ไปทำไม”“บี๋กับเค้าเป็นแฟนกันไหม” สายฟ้าถาม“เป็นสิ บี๋เอาเค้าทุกวันจะไม่เป็นแฟนเค้าได้ไง”“ตอบแบบนี้สิถึงจะเป็นบี๋คนเดิมของเค้า” พูดจบสายฟ้าก็หอมแก้มแบมฟอดใหญ่“เค้ารักบี๋หมดทั้งตัวทั้งหัวใจเลยรู้ไหม” เรียวแขนเล็กโอบกอดรอบลำค
เขาเริ่มอัดสวนสะโพกขึ้นหาเธอจากทางด้านล่าง มือหนาเลื่อนลงไปจับยึดเอวคอดกิ่วให้ขยับเคลื่อนไหวขึ้นลงตอบรับสัมผัสสอดประสานกับเขา“อื้มมมม” อาชิส่งเสียงครางในลำคอ ก่อนที่จะเร่งจังหวะสวนสะโพกเข้าหาเธอเร็วขึ้น ร่างบางสวนสะโพกขึ้นลงตามเขา ราวกับว่าเธอกำลังใช้ร่างกายตนเองเป็นค้อนที่กำลังตอกตะปูตัวใหญ่ที่ไม่มีวันจมหายไปตามแรงตอก“อ๊ะ... อ๊า... อื้อออ... อ๊ะ... สะ... เสียว... อ๊ะ... อ๊ายยยยย”ร่างบางส่งเสียงครางเมื่อสุขสมจากการถึงฝั่งฝันกับบทรักของเขา“อ๊ะ... อ๊า... อ๊า”ร่างแกร่งกระแทกกระทั้นร่างบางอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวเธออีกครั้ง ร่างแกร่งทิ้งตัวลงพิงหัวเตียง รั้งร่างบางซบลงมาบนอกแกร่งก่อนจะหายใจหอบถี่“พี่อาชินอนลง” ชะเอมลุกขึ้นจนแก่นกายหลุดออกจากร่องรัก แล้วเอ่ยบอกหลังจากที่นั่งกอดพักเหนื่อยมาครู่หนึ่ง เขาก็ยอมทำตามเธออย่างว่าง่าย“จะทำอะไร” เขาเอ่ยถามเมื่อเธอเอี้ยวตัวเอื้อมไปหยิบที่ปิดตามา“ก็ทำเหมือนที่พี่อาชิทำกับเอมไง” ชะเอมกระซิบเสียงแหบพร่าเหนือริมฝีปากหนา พูดจบเธอก็ใส่ที่ปิดตาให้เขา“เอม” อาชิเอ่ยเรียกเมื่อร่างบางผละออกห่างตัวเขา พร้อมทั้งจะเปิดที่ปิด
“นี่ ! ปล่อยชะเอมนะ” เสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น“ไม่ปล่อย จะทำไม จะขี้แย ร้องไห้ไปฟ้องครูเหรอ ยัยเด็กขี้ฟ้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ พวกมึงดูดิวะ ร้องไห้อีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” เด็กผู้ชายตัวอ้วนกำลังดึงผมเปียของเด็กหญิงตัวเล็กชะเอมเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 เป็นเด็กไม่ค่อยพูด ชอบเก็บตัวเงียบ มักจะโดนเด็กผู้ชายตัวอ้วนแกล้งเป็นประจำ เพราะเธอชอบร้องไห้ ยิ่งเธอร้องก็ยิ่งโดนแกล้ง พอเธอไปฟ้องคุณครู เด็กผู้ชายก็จะโดนลงโทษ ยิ่งกับเด็กคนนี้ที่แกล้งเธอเหมือนกับจะแก้แค้นที่เธอทำให้คุณครูเชิญผู้ปกครองมาเด็กผู้ชายอ้วนคนนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เป็นเด็กเกเร ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นเป็นประจำ“ชะเอมไปทำอะไรให้ ทำไมต้องแกล้งชะเอม”“ไม่ได้ทำ แต่แกล้งเธอแล้วสนุกดี ยัยขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องครู”“ช่วยด้วย ช่วยชะเอมด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ ปล่อยชะเอมนะ ฮือ ๆ ๆ ๆ” ชะเอมร้องให้คนช่วยเสียงดัง พร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อถูกดึงผมเปียแรงขึ้น“ไอ้อ้วน !” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น“มึงว่าใครอ้วน เป็นแค่รุ่นน้องอย่ามาปากดีกับรุ่นพี่”“ก็มึงนั่นแหละ ไอ้อ้วน รุ่นพี่แบบนี้กูไม่นับหรอก ปล่อยน้องเขาเล...
Komen