“ติวหนังสือกันเสร็จแล้วเหรอเด็ก ๆ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ แม่พายให้แม่บ้านทำเผื่อไว้แล้ว ชะเอม อยู่กินข้าวด้วยกันนะลูก” พรพระพายเอ่ยบอกเมื่ออาชิและเพื่อน ๆ เดินกลับมาจากศาลาริมน้ำ
“เออ... ค่ะ แต่เอมขอโทร.บอกคุณยายก่อนนะคะ”
“ได้สิคะ เดลกับภูด้วยนะ อยู่กินข้าวกันก่อน”
“ครับ” เดลกับภูตอบพร้อมกัน
“ระหว่างรอแม่บ้านจัดโต๊ะ เข้าไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ ไปเด็ก ๆ” พูดจบพรพระพายก็เดินนำทุกคนเข้าไปในบ้าน
“เป็นอะไร” อาชิเอ่ยถามเมื่อเห็นชะเอมนิ่งเงียบ
“ปะ... เปล่า เอมโทร.บอกคุณยายก่อนนะ”
“อืม” อาชิตอบและยืนรอชะเอมที่เดินเลี่ยงออกไปโทร.บอกคุณยาย
“กูว่าแม่พายต้องอยากคุยเรื่องที่มึงเป็นแฟนกับชะเอมแน่ ๆ” เดลเข้ามากอดคออาชิทันทีที่ชะเอมเดินออกไปโทรศัพท์หาคุณยาย
“ก็ปกติเปล่าวะ ที่พ่อแม่อยากจะทำความรู้จักแฟนของลูก” ภูบอก
“ก็จริงของมึง กูคงคิดมากไปเอง”
“คิดมากอะไรของมึง แต่กูว่ามึงเอาสมองน้อย ๆ ของมึงไปคิดดีกว่าว่าจะสอบติดวิศวะฯ ไหม” ภูว่า
“กูก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเปล่าวะ สอบก็ติดท็อป 10 ตลอด แล้วยิ่งมีชะเอม นักเรียนที่มีผลการเรียนดีที่สุดของโรงเรียนมาติวให้ ยังไงกูก็สอบติดชัวร์ ๆ” เดลพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“กูจะคอยดู”
“โทร.หาคุณยายเรียบร้อยแล้วนะ งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ” อาชิพูดขึ้นเมื่อชะเอมเดินกลับมา เขาเข้าไปจับมือเธอแล้วประสานมือเข้าหากันแน่น ซึ่งเธอก็เงยหน้ามองเขาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะจูงมือเธอเดินเข้าไปในบ้าน
“เข้ามานั่งกันก่อนสิ” แทนไทที่นั่งเคียงคู่อยู่กับพรพระพายเอ่ยบอกอาชิกับเพื่อน ๆ ที่พากันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ” ภู เดล ชะเอมยกมือไหว้แทนไทกันอย่างพร้อมเพรียง
“น้อง ๆ ไปบอกพ่อแทนว่าอาชิมีแฟน” แทนไทเข้าเรื่องอย่างตรงประเด็น
“ครับ ชะเอมเป็นแฟนอาชิ”
“คบกันมานานหรือยัง”
“ถ้าเป็นแฟนก็แค่อาทิตย์เดียว แต่ถ้านับตั้งแต่ที่รู้จักและเป็นเพื่อนกันก็ 10 ปีได้แล้วครับ”
“10 ปีเลยเหรอ ?”
“ชะเอมก็คือเด็กที่อาชิเคยช่วยไว้ตอนโดนรุ่นพี่กลั่นแกล้งไงคะ พี่แทนลืมไปแล้วเหรอ”
“พี่จำได้แล้ว ขอบคุณนะครับที่ช่วยเตือนความจำให้พี่” แทนไทจุ๊บไปที่ริมฝีปากบางของพรพระพายต่อหน้าเพื่อน ๆ ของอาชิที่นั่งยิ้มให้กับการแสดงความรักของคนทั้งคู่ แต่สำหรับอาชิมันคือเรื่องปกติที่เขาคุ้นชินในทุก ๆ วัน
“คุณพายคะ จัดอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ” แม่บ้านเดินเข้ามาบอก
“ไปตามเอวา เอริน แล้วก็อธิลงมากินข้าวด้วยนะ” พรพระพายบอกแม่บ้าน
“ค่ะคุณพาย”
“งั้นเราไปกินข้าวกันค่ะ เดี๋ยวจะมืดค่ำไปมากกว่านี้ นั่งกินกันไปคุยกันไปจะได้ไม่เสียเวลา” พูดจบแทนไทก็กอดประคองเอวคอดของพรพระพายเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
“เอวามาแล้วค่ะ”
“เอรินก็มาแล้วค่ะ”
“อธิสุดหล่อก็มาแล้วครับ”
เสียงใส ๆ ของสามพี่น้องที่กำลังวิ่งลงบันไดมายังโต๊ะอาหาร
“เฮ้ย ๆ ๆ”
“เอริน หยุดวิ่งทำไม ดีนะเอวาเบรกทัน” เอวาเอ่ยว่าเมื่อจู่ ๆ เอรินก็หยุดวิ่งกะทันหัน ทำให้เธอที่วิ่งตามหลังมาเกือบจะชน
“ใช่ อธิก็เกือบชนเลย”
“เพราะเห็นพี่ภูนี่เอง” เอวาพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อน ๆ ของอาชินั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“เอวาพูดมาก” เอรินว่า
“แล้วมันจริงไหมล่ะ”
“แต่อธิว่าจริงนะ”
“มานั่งประจำที่กันได้แล้วค่ะ ทุกคนรออยู่” พรพระพายเอ่ยเรียกลูก ๆ ทั้ง 3 คนที่ยืนคุยกันอยู่หน้าห้องอาหาร ไม่ยอมเดินเข้ามากันสักที
“วันนี้อธิต้องกินข้าวได้เยอะเป็นพิเศษแน่ ๆ เลย เพราะมีพี่ชะเอมคนสวยมากินข้าวด้วย” อธิส่งสายตาโปรยเสน่ห์ให้ชะเอมทันทีที่เข้ามานั่งร่วมโต๊ะ
“อธิไปรักษาแผลใจมาแล้วเหรอ” เดลเอ่ยถามพร้อมทั้งยิ้มขำให้กับความกะล่อนของอธิ
“อธิพยายามทำใจอยู่ครับ พี่เดลอย่าเพิ่งขยี้ แผลมันยังสดอยู่”
“อธิ ให้มันน้อย ๆ หน่อย พี่ชะเอมเป็นแฟนพี่อาชินะ” เอวาว่า
“ว่าแต่อธิ พี่เอวาก็อกหักเหมือนกันแหละ”
“ทำไมวันนี้เอรินนั่งเงียบจังเลยคะ” พรพระพายเอ่ยถามพลางปรายตามองภูกับเอรินสลับกันไปมา
“เอรินขี้เกียจแย่งเอวากับอธิพูดค่ะ”
“เอริน ! / พี่เอริน !” เอวากับอธิแว้ดขึ้นมาทันทีที่ถูกพาดพิง
“กินข้าวกันดีกว่าครับ” แทนไทพูดตัดบท เพราะถ้ารอสามพี่น้องเถียงกันจนจบวันนี้คงไม่ได้กิน
“ได้ยินว่าพ่อแม่ของชะเอมเป็นหมอทั้งคู่เลยเหรอ” พรพระพายเอ่ยถามขึ้นเมื่อถูกแทนไทสะกิดอยู่หลายรอบ“ใช่ค่ะ”“แล้วเป็นหมออยู่ที่ไหนล่ะ” แทนไทถาม“พ่อกับแม่เอมเป็นหมอประจำอยู่ที่นิวยอร์กค่ะ แล้วก็เป็นอาจารย์พิเศษให้กับมหาวิทยาลัยที่นั่นด้วยค่ะ”“พ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่ แล้วชะเอมอยากเป็นหมอด้วยหรือเปล่า” พรพระพายถาม“เอมอยากเป็นหมอเหมือนกับพ่อแม่ค่ะ”“แล้วภูกับเดลล่ะ อยากเรียนต่ออะไร” แทนไทพูด“วิศวะฯ ครับ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเป็นการบินหรือยานยนต์” ภูตอบ“ผมก็วิศวะฯ ครับ” เดลตอบ“แล้วอาชิล่ะลูก” แทนไทถาม“วิศวะฯ เหมือนกันครับ”“วันนี้พวกผมก็ให้ชะเอมมาติวเข้มให้เลยครับ กลัวจะสอบไม่ติด” เดลบอก“ชะเอมคงเรียนเก่งมากถึงได้มาติวให้กับสามหนุ่ม” พรพระพายพูด“เก่งมากครับ สอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา แล้วก็ทุกปีด้วยนะครับ” เดล บอก“พี่อาชิก็เก่งค่ะ พูดได้ตั้ง 4 ภาษา เอมยังพูดได้แค่ไทยกับอังกฤษเอง แล้วก็ภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย”“ถ้าเรื่องภาษาคงเก่งเหมือนแม่พาย เพราะแม่พายก็พูดได้ 4 ภาษา ลูก ๆ เลยพูดได้ 4 ภาษากันทุกคน” แทนไทหันไปส่งยิ้มหวานให้พรพระพาย“เห็นถั่วลันเตาผัดกุ้งแล้วคิดถึงอาเดย์จังเลยค่ะ แล้วก็ทำให้
“พรุ่งนี้ฉันมารับ”“มารับทำไม เดี๋ยวลุงชัยก็ไปส่งเอมอยู่แล้ว” ชะเอมบอกเพราะลุงชัย คนขับรถคนเก่าคนแก่ที่คุณยายไว้ใจจะมีหน้าที่ไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกวันอยู่แล้ว“ฉันจะมารับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเอาแต่ใจ“แต่... กะ... ก็ได้ แต่เอมมีข้อแม้” เธอชะงักไปเมื่อเจอสายตาดุ ๆ ของเขา“เดี๋ยวนี้หัดต่อรองเหรอ ?”“ไม่ได้เหรอ ? ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอมก็ให้ลุงชัยไปรับไปส่งเอมแค่นั้นเอง ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ชะเอมเอียงคอถามก่อนจะตั้งท่าเปิดประตูลงจารถ“ชะเอม” อาชิเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมทั้งมองเธอนิ่ง“คะ ?” เธอจ้องหน้าเขากลับ“พูดข้อแม้ของเธอมา”“เอมอยากให้พี่อาชิเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวใหม่”“หมายความว่าไง ?”“ก็เอมอยากให้พี่อาชิแทนตัวเองเหมือนที่พ่อแทนพูดกับแม่พาย”“แค่ฉันบอกรักเธอ เธอคิดว่าเธอจะสั่งให้ฉันทำอะไรก็ได้งั้นสิ”“เอมไม่ได้สั่ง ถ้าพี่อาชิไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร เอมก็แค่ให้ลุงชัย...”“โอเค ๆ พรุ่งนี้เช้า พี่... จะมารับ... เอม” อาชิทำตามที่เธอต้องการ แต่ก็ยังคงรู้สึกเคอะเขิน และยังคงไม่ชินกับสรรพนามแทนตัวที่ใช้กับเธอ“เห็นไหม ก็พูดได้ ดูน่ารักกว่าตั้งเยอะ” ชะ
“ชะเอม ขอเรานั่งด้วยนะ ชะเอมกำลังทำอะไรอยู่” สายฟ้าเดินขึ้นไปนั่งบนสแตนด์เชียร์ข้าง ๆ ชะเอมที่นั่งหันหลังให้กับสนามบาสเกตบอล ส่วนสายฟ้านั่งหันหน้าไปทางสนามบาสเกตบอล“ทำสรุปวิชาเคมีน่ะ”“เราขอดูหน่อยสิ”“ชะเอมเก่งอะ ดูเข้าใจง่าย ถ้าเสร็จแล้วเราขอยืมไปถ่ายเอกสารบ้างสิ”“ได้สิ เดี๋ยวเอมถ่ายเอกสารเผื่อสายฟ้าเอง เพราะยังไงก็ต้องถ่ายให้พี่อาชิ ภู แล้วก็เดลอยู่แล้ว ถ้าเสร็จแล้วชะเอมจะเอาไปให้นะ”“ดีจังที่มีชะเอมเป็นเพื่อน”“สายฟ้าก็เป็นเพื่อนเอมไง”“แค่เพื่อนเองเหรอ 3 ปีแล้วนะ ไม่ใจอ่อนบ้างเลยเหรอ ชะเอมอยู่เฉย ๆ นะ มีอะไรติดที่ผม เราเอาออกให้” สายฟ้าค่อย ๆ หยิบเศษใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาบนผมของชะเอมออก“เฮ้ย ! อะไรวะ” สายฟ้ามองหน้าอาชิอย่างเอาเรื่องที่อาชิจงใจปาลูกบาส เกตบอลใส่หัวเขา พร้อมทั้งลงไปปะทะอกแกร่งกับอาชิ“ก็ไม่ไง” อาชิจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกันพร้อมทั้งกระชากคอเสื้อของสายฟ้า“ไอ้อาชิใจเย็น ๆ” ภูรีบเข้ามาห้ามก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้ ส่วนเดลก็เข้าไปกันสายฟ้าไม่ให้พุ่งเข้าใส่อาชิ“หึง ? หรือว่าหวงก้าง ? ที่กูคุยกับชะเอม” สายฟ้าสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเดลแล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้าอ
“อ้าว คาบนี้ครูไม่สอนเหรอ” เดลเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องเรียนแล้วไม่เจอคุณครูประจำวิชา“ครูติดธุระด่วน เลยให้อ่านหนังสือน่ะ” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตอบ“เป็นไงบ้างวะ” เพื่อนผู้ชายเอ่ยถามถึงเรื่องทะเลาะวิวาท“ก็โดนตัดคะแนนความประพฤติ” ภูตอบ“คุณหมอชะเอมเตรียมกล่องปฐมพยาบาลพร้อม” เดลพูดเมื่อเห็นกล่องปฐมพยาบาลวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าชะเอม ขณะเดินมานั่งที่โต๊ะของตนเอง“เดลนั่งตรงนี้สิ เอมทำแผลให้” ชะเอมตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เช่นเดียวกับน้ำเสียงของเธอ ทำเอาภูกับเดลมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายอาชินั่งมองใบหน้าหวานของชะเอมอย่างพิจารณาท่าทีของเธอ“ชะเอมทำแผลให้ไอ้อาชิมันเถอะ เดี๋ยวภูทำให้ไอ้เดลมันเอง”“อืม”อาชินั่งลงตรงหน้าของชะเอม เธอจัดการล้างแผลและทายาให้เขา แต่เธอไม่ยอมสบตาของเขา เขาก็เลยนั่งจ้องเธอนิ่ง“เสร็จแล้วค่ะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหวานของเธอนิ่งเฉย พยายามไม่ให้เขารับรู้ความรู้สึกของเธอ“พี่อาชิขอโทษ” ในที่สุดถ้อยคำแรกหลังจากที่เขาเข้ามาในห้องเรียนจนชะเอมทำแผลให้เขาเสร็จก็ถูกเปล่งออกมา ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“...”“ตกลงอาชิกับชะเอมเป็นแฟนกันเหรอวะ” แดน เพื่อนในห้องเอ่ยถามภูกับเ
“ชะเอม... ไม่จริงใช่ไหม เราชอบชะเอมมาตั้งแต่ม.4 เรารอชะเอมมา 3 ปีแล้วนะ ไหนชะเอมบอกเราว่ายังไม่พร้อมจะมีแฟน แล้วนี่มันอะไร” สายฟ้าชะงักลงไปทันที เขามีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด“เอมขอโทษ แต่เอมชอบพี่อาชิมา 10 ปีแล้ว ที่เอมบอกสายฟ้าไปแบบนั้นเพราะเอมไม่รู้ว่าจะปฏิเสธสายฟ้ายังไง เอมคิดว่าถ้าเวลาผ่านไปสายฟ้าจะเลิกชอบเอม แล้วคิดกับเอมแค่เพื่อน” พอชะเอมพูดจบ สายฟ้าก็นิ่งอึ้งไป เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ“ชัดแล้วนะ แล้วต่อจากนี้ไปอย่าเข้าใกล้แฟนกู”“โอเค วันนี้กูยอมแพ้ แต่มึงจำไว้ว่าสักวันกูจะทำให้ชะเอมรักกู” สายฟ้าเดินจากไปด้วยความผิดหวัง“ไอ้สายฟ้า !”“เอมอยากกลับบ้านแล้ว” ชะเอมรีบเข้ามาดึงแขนของอาชิไว้เมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะตามไปเอาเรื่องสายฟ้า“เออ กูว่ามึงพาชะเอมไปส่งบ้านเหอะ จะ 5 โมงเย็นละ เดี๋ยวคุณยายจะเป็นห่วง” ภูบอก“อืม ขอบใจมึง 2 คนมากนะที่มาช่วยกู”“เรื่องเล็กน่า ก็เราเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องช่วยกันสิวะ” เดลพูดพร้อมทั้งเข้าไปกอดคออาชิกับภู“เอมกอดด้วย” ชะเอมตั้งท่าจะเข้าไปกอด แต่อาชิก็ยื่นมือมาดันหน้าผากของเธอไว้“ไม่ต้อง ถ้าอยากกอด กอดพี่ได้คนเดียว”“ไอ้ขี้หวง กับเพื่อนยั
“มากันแล้ว” พรพระพายเดินออกมาหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถของลูกชายสุดที่รัก“สวัสดีค่ะแม่พาย” ชะเอมยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทันทีที่เห็นใบหน้าหวานของพรพระพายที่สวยไม่สร่าง“สวัสดีลูก มาได้เวลาอาหารเย็นพอดี เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า”“แม่พายลืมทักลูกชายคนนี้หรือเปล่าครับ” อาชิถือกระเป๋าหนังสือกับกระเป๋าเสื้อผ้าของชะเอมที่เดินตามมาทีหลัง เอ่ยถามแม่พายของตนที่เหมือนจะหลงลืมเขาไป“แม่พายจะลืมลูกชายสุดที่รักได้ยังไงล่ะคะ” เมื่อเห็นลูกชายเหมือนจะน้อยใจ เธอจึงเดินเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวา“ชื่นใจ” อาชิยิ้มให้แม่พายอย่างพึงพอใจ ชะเอมที่ยืนมองอยู่ก็ยังเผลอยิ้มให้กับความน่ารักของ 2 คนแม่ลูก“เข้าบ้านกันค่ะ พ่อแทนรอกินข้าวอยู่”“สวัสดีค่ะพ่อแทน”“สวัสดีลูก มากินข้าวลูก”“ค่ะ” ชะเอมก็นั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารเย็นกับพ่อแทน แม่พายของอาชิ“แฝดกับอธิล่ะครับ”“น้อง ๆ กินกันแล้ว ตอนนี้คงจะอาบน้ำกันอยู่ แม่พายให้แม่บ้านจัดห้องไว้ให้ชะเอมแล้วนะลูก”“คะ...” ยังไม่ทันที่ชะเอมจะได้พูด อาชิก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ชะเอมจะนอนกับอาชิครับ”“หา !” แทนไท พรพระพาย ชะเอม ต่างร้องเสียงหลงเมื่ออาชิพูดจบ“ใช่ไหม ? เอมจะนอ
ชะเอมยกมือเล็กขึ้นมาปิดเต้าอวบ อาชิก็รวบมือเล็กทั้ง 2 ข้างของชะเอมยึดไว้เหนือศีรษะ เพื่อปลดปล่อยสองเต้าอวบให้เป็นอิสระ พลางดันแยกขาเรียวเล็กให้แยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขา แล้วก้มลงไปจูบที่ซอกคอหอมไล่ลงมายังสองเต้าอวบ ยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อชูชัน ก่อนจะส่งปลายลิ้นร้อนดูดกลืนขบเม้มอาชิใช้เวลาอยู่กับสองเต้าอวบอยู่นานพอสมควรก่อนจะเลื่อนตัวลงมาให้ใบหน้าคมอยู่ระดับเดียวกับใจกลางความเป็นสาว“พะ... พี่อาชิจะทำอะไร” สองมือเล็กยกมาปิดดอกไม้งามไว้ไม่ให้เขาได้เชยชม“เอามือออก”“แต่...”“เอาออก” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะจับสองมือเล็กไปวางไว้บนที่นอนข้างลำตัวอาชิก้มลงไปจูบที่ขาอ่อนด้านในก่อนจะยกเรียวขาเล็กทั้ง 2 ข้างตั้งชันขึ้น เขาเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่เป็นสีแดงระเรื่อ ชะเอมผงกศีรษะขึ้นมาทำให้สบตาอาชิพอดี ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิม จำต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอายอาชิมองกลีบดอกไม้งามสีชมพูระเรื่อที่อวดสายตาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะแหวกกลีบเนื้อออกแล้วส่งลิ้นร้อนปาดเลีย ร่างบางเกร็งสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน“อื้อออ... พะ... พี่อาชิขา... อ๊า”ลิ้นร้อนปาดเลียดูดกินน้ำหวานสีใสอย่างละเมี
“เออ... พะ... พี่อาชิ”“หืม ?”“พี่อาชิเอาของพี่อาชิออกไปได้ไหม”“ได้สิ”“อ๊ะ... อ๊า” ชะเอมเผลอร้องครางเมื่ออาชิถอดถอนแก่นกายออกอย่างเร็ว“เสียวเหรอ” เขายิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางอันน่าขย้ำของเธอ“พะ... พี่อาชิจะทำอะไรคะ” ดวงตาของเธอเบิกโพลงเมื่อเห็นเขาฉีกซองถุงยางอนามัยอันใหม่แล้วสวมใส่แทนอันที่เขาพึ่งถอดทิ้งไป“ยังเหลืออีก 2”“ละ... เหลืออีก 2 พี่อาชิจะทำอีก 2 เหรอคะ”“อือฮึ นี่แค่เบา ๆ นะ เห็นว่าเป็นครั้งแรกของเอม”“นะ... นี่เบาแล้วเหรอคะ”“เบาแล้ว เพราะถ้าพี่จัดหนักเอมคงไม่ได้นอน... ทั้งคืน”“แต่เอมเจ็บ...” เธอหลุบตาลงหลบซ่อนความเขินอาย“เดี๋ยวพี่ก็ทำให้เอมเสียวได้”“พี่อาชิ” ใบหน้าหวานแดงซ่านกับคำพูดตรง ๆ ของเขา“ต่อเลยนะ ถ้าดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไปโรงเรียนสาย”“ตะ... แต่เอมเจ็บจริง ๆ นะ”“ก็พี่บอกเอมแล้วว่าพี่จะทำให้เอมเสียวเอง” พูดจบใบหน้าคมก็ซุกหาซอกคอหอมพลางขบเม้มจนเกิดรอยแดง มือหนาลูบไล้ตามร่างกายของเธอสะเปะสะปะไปตามแรงอารมณ์ก่อนจะลากมือมาจับเต้าอวบแล้วบีบขยำฟอนเฟ้น ตามด้วยปากงาบงับลงไปที่ปลายถันพร้อมทั้งดูดดึงเต็มปากเต็มคำจ๊วบ ๆ ๆ“อื้อออ... อ๊า” ร่างบางร้องครางเสียงหวานเม
ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหัวเราะออกมากับท่าทางของเขาที่ดูจะเป็นเอามาก“พี่ก็นึกว่าเอมจะหนีพี่ไปมหาลัยแล้วเสียอีก รอพี่แต่งตัวแป๊บนะ เดี๋ยวพี่ลงมากินด้วย” เขาเข้าไปโอบกอดแล้วหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะอาหาร ถึงเธอจะไม่ยอมพูดกับเขาแต่เธอก็ยังทำอาหารเช้าให้เขาหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่ชะเอมเป็นคนทำจนเขาขับรถมาส่งเธอถึงหน้าตึกคณะแพทยศาสตร์ เธอก็ยังคงมีท่าทีเฉยเมย ไม่ยอมพูดกับเขา“วันนี้รับน้องรวม แล้วเจอกันที่กองสันทนาการนะ” พอเขาพูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถไปทันทีคณะวิศวกรรมศาสตร์“เชี่ย ! อย่างกับซอมบี้ มึงไปทำอะไรมาวะไอ้ชาเย็น” เดลพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพอาชิที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา“ชาเย็นพ่อมึงดิ”“เป็นไรวะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับชะเอม” ภูถาม“ก็ไม่เชิง แค่กูเผลอตะคอกเอม เอมเลยไม่ยอมพูดกับกู”“มึงก็เป็นซะแบบนี้ เรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความผิดของชะเอมเลยนะเว้ย แต่มึงกลับไปตะคอกชะเอม แล้วนี่มึงได้ไปส่งชะเอมที่คณะหรือเปล่า” ภูพูด“ก็ไปส่งก่อนมานี่แหละ”“อย่าบอกนะว่าที่ตามึงบวมเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืนเรื่องที่เมียงอนไม่คุยด้วย” เดลว่า“...”“เฮ้อ ! ไอ้ชาเย็นกู ชะเอมทำ
“คุณยาย สวัสดีครับ” อาชิเดินเข้ามาในบ้านของชะเอมที่ตอนนี้เขาสามารถเข้านอกออกในได้เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง“ไหว้พระเถอะลูก” คุณยายนุ่งขาวห่มขาวกำลังเตรียมของใส่ตะกร้าใบย่อม“ชะเอมล่ะครับ”“บอกว่าปวดหัวเลยขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว สงสัยจะรับน้องเหนื่อย”“คืนนี้ผมขอนอนค้างกับชะเอมนะครับ”“ดีเลย ยายจะออกไปค้างที่วัดพอดี ชะเอมจะได้มีอาชิอยู่เป็นเพื่อน นั่น นิดเตรียมของเสร็จพอดี ยายไปก่อนนะ”“ครับ สวัสดีครับ” คุณยายเดินออกไปขึ้นรถโดยมีนิดตามไปคอยดูแล“นอนแล้วเหรอครับ” อาชิหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนที่มีร่างบางนอนหันหลัง แล้วก้มลงไปหอมแก้มนวล“...” 'ทีแบบนี้ทำมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน'“ทำไมวันนี้นอนเร็ว รับน้องเหนื่อยหรือไง หืม ?”“...” 'ก็เพราะตัวเองนั่นแหละ'“วันนี้คุณยายไปนอนค้างที่วัด เลยให้พี่อาชิมาอยู่เป็นเพื่อนเอม”“...” 'ชิ ! ทำมาบอกว่าคุณยายให้มาอยู่เป็นเพื่อน ตัวเองมานอนเองเหอะ ทำมาอ้าง'“หิวข้าวจังเลย หิวจนปวดท้องแล้ว”“...” 'ใจแข็งไว้ชะเอม อย่าไปยอม'“โอ๊ยยยย ปวดท้อง พี่อาชิหิวข้าวจนปวดท้องจะตายอยู่แล้วครับ”“...” 'มารยาเก่ง'“เฮ้อ ! เมียไม่รัก เมียไม่สนใจ”“...” ชะเอมลุกขึ้นมาน
“มึงอย่าหวังว่าจะแย่งเอมไปจากกูได้... ไปเอม” อาชิผลักอกสายฟ้าอย่างแรง“มึงก็คอยดู ว่ากูจะทำได้ไหม” สายฟ้ายังคงพูดอย่างท้าทาย“พะ... พลอย แบม เอมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” อาชิลากชะเอมไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที ชะเอมยังไม่ลืมที่จะเอ่ยคำลาเพื่อนใหม่ พลอย แบมก็โบกมือลาด้วยความงุนงง“โธ่เว้ย ! ทำไมเอมไม่บอกพี่ว่าไอ้สายฟ้ามันเรียนหมอเหมือนเอม” สองมือหนาทุบไปที่พวงมาลัยรถด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขาแทบจะควบคุมสติตนเองไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าสายฟ้า“เอมก็พึ่งรู้วันนี้ แล้วเอมก็ตั้งใจจะบอกพี่อาชิอยู่แล้ว”“เอมแน่ใจเหรอว่าเอมตั้งใจจะบอกพี่จริง ๆ แล้วทำไมเอมไม่บอกพี่ตั้งแต่ที่โทร.หาพี่เมื่อตอนกลางวัน” เขาตวัดหางตามามองเธอ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ถ้าเอมบอกตั้งแต่ตอนนั้น พี่อาชิก็จะต้องโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่ เอมก็เลยจะบอกพี่อาชิตอนเย็นทีเดียว พี่อาชิโกรธเอมเหรอ”“เปล่า พี่แค่ไม่ไว้ใจมัน” เขาตอบโดยไม่มองหน้าเธอ“แต่พี่อาชิก็ต้องไว้ใจเอมสิ”“...” อาชิไม่ตอบอะไรเธออีก เขาเงียบตลอดทาง ชะเอมจึงต้องนิ่งเงียบไปด้วยเพราะกลัวว่าถ้ายิ่งพูดอะไรออกไป เขาอาจจะยิ่งโมโห“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเมื่อเขาข
“ไอ้อาชิ มึงจะไปรับเอมที่คณะเหรอวะ” เดลถามเมื่อรับน้องเสร็จแล้ว กำลังยืนล้างหน้าที่เลอะสีเลอะแป้งกันอยู่ในห้องน้ำของคณะวิศวกรรมศาสตร์“ก็เออสิวะ”“กู 2 คนไปด้วย” ภูพูด“มึง 2 คนกลับไปเหอะ กูไปคนเดียวได้”“กูอยากไปส่องสาวคณะแพทย์” เดลบอก“รับน้องเหนื่อยจะตายห่ายังมีอารมณ์ไปส่องสาวอีกนะมึง”“เผื่อจะได้มีแฟนเป็นหมอเหมือนมึงบ้างไง จริงไหมไอ้ภู”“เรื่องของมึง”“ไอ้นี่ !” เดลขยิบตาให้ภู“เออ ๆ ส่องก็ส่องวะ” ภูตอบเออออตามเดลไป“จะไปก็รีบ ๆ เลย กูไม่อยากให้เอมรอ” อาชิใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหน้า แล้วเดินตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา“มึงว่าจะมีเรื่องเปล่าวะถ้าไอ้อาชิเจอไอ้สายฟ้า” เดลพูดด้วยความกังวล“ก็รีบไปสิ จะรออะไรล่ะ ไอ้อาชิมันยิ่งใจร้อนอยู่ อย่างน้อยมึงกับกูก็ยังพอ จะยั้งมันได้บ้าง” ภูบอกพร้อมทั้งเดินไปที่รถยนต์คันหรูของเดลแล้วรีบขับตามอาชิไปทันที“มึงแน่ใจ กูเห็นมันโมโหทีไรไม่เคยมีใครเอามันอยู่สักที”“เอมไง ถ้ามีเอมมันก็ใจเย็นลง เพราะมันไม่อยากให้เอมร้องไห้เวลาที่มันเจ็บตัว”“ก็ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้นแล้วกัน” เดลพูดด้วยความหนักใจ“จบไป 1 วัน เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุก” พลอยพูด หลังจากนั่ง
“เราดร็อปแล้วปีหน้าค่อยเรียนคณะเดียวกันไหม” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันเรียนคนละคณะจริง ๆ เขาแทบจะทำใจไม่ได้ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา นั่งเรียนข้าง ๆ กันมาตลอด เขาถึงรู้สึกใจหายเมื่อต้องเรียนต่างคณะกันจริง ๆ“ไม่ได้ อย่างอแงสิ เที่ยงมารับเอมไปกินข้าวด้วยนะ”“ไอ้อาชิ เป็นเอามากนะมึง ปล่อยชะเอมเข้าไปได้แล้ว ถ้าชะเอมไปรับน้องสายเดี๋ยวโดนทำโทษนะเว้ย” ภูพูด“ใครกล้าทำเอมกูจะเอาให้จมตีนเลย”“อย่าโหดนักสิ พี่อาชิ ภู เดลก็ไปคณะได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย”“อืม เที่ยงมารับนะ รักเอมนะ” อาชิบอกพร้อมใช้มือหนาข้างหนึ่งประคองกรอบหน้าแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากที่แก้มนวล“รักพี่อาชิเหมือนกันค่ะ”“ไปได้แล้วไอ้ชาเย็น เบาหวานกูขึ้นตาแล้วเนี่ย”“ชาเย็นพ่อมึงดิ มึงนำไปก่อนเลยถ้ารีบมาก”“ไปได้แล้วค่ะ ไปพร้อมกันเลยทั้ง 3 คน เอมจะเข้าไปที่จุดรับน้องแล้ว ไปนะ” พูดจบชะเอมก็เขย่งปลายเท้าแล้วจูบไปที่มุมปากของอาชิ แล้วเดินเข้าไปยังจุดรับน้อง อาชิก็ยืนมองจนชะเอมเดินไปจนสุดสายตา“ไปได้แล้วมึง อย่างห่วงมากนักเลย อย่างน้อยคณะแพทย์ฯ ก็ไม่มีรับน้องโหด ๆ นะเว้ย” ภูบอก“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบอาชิก็เดิน
“คุณหนูแต่งตัวอยู่บนห้องค่ะ” นิดพี่เลี้ยงของชะเอมเอ่ยบอก เมื่ออาชิมารับชะเอมไปมหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ในวันเปิดเรียนวันแรก“ครับ ผมขึ้นไปหาชะเอมบนห้องนะครับ” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปหาชะเอมบนห้องทันที“พี่อาชิ มาแต่เช้าเลย” ชะเอมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอเขานั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ“มาช่วยเมียแต่งตัว” เขานั่งมองร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบกาย เนินอกขาวผ่องนวลเนียนตาถูกดันพ้นผ้าเช็ดตัวออกมาเกือบครึ่งเต้า พูดจบเขาก็เดินเข้าไปกอดร่างบาง แล้วกดจูบไปที่บ่านวล“เมียอะไรกันคะ” ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเขาเรียกว่าเมีย“ก็เมียคนนี้ไง” มือหนาเลื่อนเข้าไปตามรอยแยกของผ้าเช็ดตัว แล้วลูบไล้หน้าท้องแบนราบ“เอมไปแต่งตัวก่อน” ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ แต่เขาก็ดึงรั้งเธอเข้ามากอดประชิดอกแกร่ง“เดี๋ยวค่อยแต่ง ขอรับน้องก่อน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จูบไล้ตั้งแต่ท้ายทอยลงมายังแผ่นหลังขาวนวลเนียนเขาจับเธอพลิกตัวให้หันหน้ามาหา แล้วช้อนสะโพกกลมกลึงขึ้นอุ้ม สองมือเล็กตวัดโอบรอบลำคอแกร่ง เรียวขาเล็กเกี่ยวรัดเอวสอบไว้อัตโนมัติ เขาอุ้มเธอมานั่งบนเตียงโดยที่เธอยังคงนั่งคร่อมอยู่บนตักแ
“ทำไมยิ่งนับวันยิ่งหวงยิ่งหึง ไม่อยากให้ใครมองเอมเลย” อาชิกอดชะเอมจากทางด้านหลัง กดจมูกหอมดมที่ลำคอระหงของเธอ มือก็ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของเธอ เธอก็อิงตัวพิงอกแกร่งของเขา“เอมก็หวงพี่อาชิเหมือนกัน”“ตอนนั้นไม่น่าปากดีให้เอมเรียนหมอเลย น่าจะยอมให้เรียนวิศวะฯ เสียก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่างกัน”“ก็ห่างกันแค่ตอนเรียนเอง”“แต่เราเรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกันมา 10 ปีแล้วนะ แล้วจู่ ๆ ก็จะไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แล้วคณะแพทย์ฯ กับวิศวะฯ ก็อยู่ห่างกันคนละฟากเลย พี่รักเอม รักเอมมากขึ้นทุกวัน ไม่อยากอยู่ห่างเอมสักวินาทีเดียว” อาชิวางคางลงบนไหล่มน เอ่ยบอกเสียงอ่อน เมื่อนึกถึงคณะแพทยศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่คนละฝั่งของมหาวิทยาลัย คณะแพทยศาสตร์จะอยู่ติดกับโรงพยาบาล ส่วนคณะวิศวกรรมศาสตร์จะอยู่ฝั่งตรงข้ามอันไกลโพ้น ถ้าให้เดินก็ต้องมีขาลากกันบ้าง“เอมก็รักพี่อาชิค่ะ รักมานานแล้วด้วย” ร่างบางหันมาเผชิญหน้า ยกมือกอดรั้งลำคอแกร่งลงมาเอ่ยบอกเสียงหวาน ร่างแกร่งยกยิ้มแล้วก้มลงประกบปากอวบอิ่มทันที“ขึ้นไหม พี่ต้องการเอมอีกแล้ว นะครับ ชะเอมสุดที่รักของพี่อาชิ” เขาเอ่ยบอกหลังจากที่ปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ“ทำไม
“เชี่ยภู นี่นมเด็กอายุ 14 จริงดิ” เดลพูดขึ้นเมื่อเอวากับเอรินถอดชุดคลุมออกเหลือเพียงร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยชุดว่ายน้ำทูพีซแบบน่ารัก ๆ สีหวาน แต่ด้วยหน้าอกที่ดูอวบใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันจึงทำให้เป็นจุดสนใจ“มึงก็ดูแม่สิ” ภูปรายตาให้เดลหันไปมองพรพระพายที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีซสีชมพูลายดอกไม้ที่กำลังโพสท่าให้แทนไทถ่ายรูปอยู่อีกมุม“ได้แม่มาเยอะนี่เอง ถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหนวะเนี่ย” เดลบอก“พี่ภูกับพี่เดลไม่ลงไปว่ายน้ำเหรอครับ” อธิเอ่ยถาม“พี่รออาชิกับชะเอมก่อนน่ะ” ภูตอบ“จะว่าไปทำไมยังไม่ลงมากันอีกวะ หรือไอ้อาชิมันจัดเอมอีกแล้ว” เดลว่าป้าบ !“เชี่ยชิ ตบซะหัวกูสั่นเลย” เดลลูบหัวตนเองป้อย ๆ เมื่อโดนฝ่ามืออาชิเข้าไปอย่างจัง“จัดพ่อมึงดิ” อาชิว่า“อธิก็ไม่บอกพี่เดลบ้างเลยว่าอาชิมันกำลังเดินมา” “บอกไม่ทันครับ เรื่องนี้อธิจะไม่ยุ่ง อธิไปว่ายน้ำดีกว่า” อธิตั้งท่าแล้ววิ่งกระโดดลงสระว่ายน้ำไปทันทีตู้ม !“อธิ !” เอวาดุอธิเสียงดังลั่น เพราะกระโดดลงไปตรงที่เอวากับเอรินกำลังเล่นน้ำจนน้ำกระจายเต็มหน้าเธอ“แบร่ ! จ้างให้ก็จับไม่ได้” อธิแลบลิ้นให้เอวาก่อนจะว่ายน้ำหนีไปจนเอวาต้องว่ายน้ำตาม“ทะเลาะกันอีก
“อาเดย์ครับ นี่ชะเอม แฟนของอาชิ”“สวัสดีค่ะ”“ปีนี้พาแฟนมาด้วย แต่หน้าคุ้น ๆ นะ เหมือนอาเดย์เคยเห็น”“ก็ชะเอม เด็กผู้หญิงที่อาชิเคยช่วยจากเด็กเกเรไงคะ” พรพระพายเอ่ยบอก“อ๋อ ที่อาชิบ่นกับอาเดย์ว่ารำคาญ ชอบคอยตามอาชิน่ะเหรอ”“นั่นมันเมื่อก่อนครับ ตอนนี้ไอ้อาชิเป็นฝ่ายตามติดชะเอมแล้วครับ” เดลว่า“รู้ดีนักนะมึง” อาชิว่า และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้ไม่น้อย“กลับไปคุยกันที่โรงแรมดีกว่าค่ะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนกัน” ยูมิพูด“ไปครับทุกคน” เดย์พูด“กฤษณ์ ให้พนักงานมายกกระเป๋าของทุกคนขึ้นไปไว้บนห้องพักที่เตรียมไว้ ชะเอมพักกับอาชิใช่ไหม”“ครับอาเดย์”“ภูกับเดลพักด้วยกันเหมือนเดิมนะ ส่วนอาชิ อาเดย์เปิดอีกห้องให้แล้วกัน กฤษณ์ไปจัดการเปิดห้องพักอีกห้อง แล้วแยกกระเป๋ายกขึ้นไปไว้ตามห้องได้เลย”“ครับคุณเดย์” กฤษณ์ก้มหัวรับคำสั่ง“พี่ชะเอมขา ไปว่ายน้ำกับเอวา เอริน น้องไนท์ไหมคะ” เอวาเดินเข้ามาถาม“เอ่อ...” ชะเอมหันไปมองหน้าอาชิ“ไปสิ ไปกันหมดทุกคนนี่แหละ ไอ้ดล ไอ้ภู ไปว่ายน้ำเปล่าวะ”“ไปดิ” ภูตอบพร้อมทั้งมองหน้าเอริน“กูก็ไป” เดลตอบ“อธิไปว่ายน้ำด้วย”“งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด แล้วไป