ชะเอม พรรณวรท บุตรสาวคนเดียวของศัลยแพทย์มือหนึ่ง ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์กับดอกเตอร์พันธวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีบำบัด ตอนนี้ทั้งคู่เป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งมหานครนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา
ชะเอมอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณยายที่มักจะใช้เวลาว่างทำขนม โดยเฉพาะขนมไทย และมีพี่เลี้ยงสาวคือนิดคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
ชะเอมเป็นเด็กฉลาด สอบได้ที่ 1 และคะแนนเต็ม 100 ทุกรายวิชา เธอเป็นเด็กร่าเริง มองโลกในแง่ดีจนถึงขั้นดีเกินไป แต่เธอเป็นเด็กขี้แย อ่อนแอ และไม่สู้คน เธอจึงมักถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ
“พี่อาชิขา ช่วยชะเอมด้วย” ชะเอมร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนในห้องแกล้งดึงผมหางม้า
“ยัยขี้แย ร้องหาคนช่วยใหญ่เลยว่ะ” บอม เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งชะเอมและเพื่อน ๆ ในห้องเป็นประจำ
“ปล่อยชะเอมนะ อย่าดึงผมชะเอม”
“ไหนดูซิ วันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร” บอมพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะไปเปิดกระโปรงนักเรียนของชะเอม
“กรี๊ดดดด อย่าเปิดนะ โอ๊ย !” ชะเอมดิ้นรนสุดแรงจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น
พลั่ก !
“โอ๊ย !” บอมล้มหน้าคะมำไปกับพื้นเมื่อถูกฝ่าเท้าของอาชิถีบเข้าไปเต็มแรง
“เฮ้ย ! พี่อาชิมา กูไปก่อนละ” จูโน่ เพื่อนผู้ชายอีกคนพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที
“ไอ้จูโน่รอกูด้วย โอ๊ย !” บอมร้องเรียกเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้น อาชิก็เหยียบข้อเท้าของบอมไว้
“ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า เป็นผู้ชายประเภทไหนวะ”
“วันหลังผมจะไม่แกล้งชะเอมอีกแล้ว โอ๊ย ! อย่าเหยียบ เจ็บ ๆ”
“มึงรีบไปให้ไกล ๆ เลยนะ ถ้าวันหลังกูเห็นมึงรังแกใครอีก กูจะหักขามึงให้หักเลย” พูดจบอาชิก็ยกเท้าขึ้น บอมรีบวิ่งหนีไปทันที
“ฮือ ๆ ๆ ๆ พี่อาชิขา ชะเอมเจ็บ” ชะเอมที่นั่งอยู่บนพื้นร้องเรียกอาชิ
“นี่ก็เกิดมาเพื่อเป็นตัวภาระจริง ๆ เมื่อไรจะหัดสู้คนอื่นบ้างวะ” อาชิเอ่ยว่าก่อนจะพยุงชะเอมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้
“ชะเอมเจ็บ... อึก” ชะเอมบอกพลางจับหัวเข่าตนเองที่เป็นแผลถลอกมีเลือดซึมออกมา
“นั่งรอตรงนี้ก่อน” พูดจบอาชิก็ไปตักน้ำมาล้างแผลให้ชะเอม
“ซี้ดดด... แสบ”
“แสบก็ต้องทน มีผ้าเช็ดหน้าไหม”
“อึก... นี่ค่ะ” ชะเอมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อาชิ อาชิก็เอามาซับที่แผลจนแห้ง แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน หยิบพลาสเตอร์ยาออกมาแปะที่แผลของเธอ
“ขอบคุณค่ะ พี่อาชิพกพลาสเตอร์ยาทำไมคะ”
“ก็ตั้งแต่มีเธอเข้ามาเป็นตัวภาระ... ฉันก็พกติดตัวไปงั้น แล้วนี่เมื่อไรจะรู้จักสู้คนสักที ยิ่งร้องพวกนั้นก็ยิ่งแกล้ง”
“ชะเอมสู้ไม่ได้”
“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที กี่ปีมาละ พูดเป็นอยู่คำเดียว” อาชิพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ชะเอมนั่งอยู่ตรงนั้น
“คุณหนูทำไมยังไม่นอนอีกคะ จะ 3 ทุ่มแล้วนะคะ” นิดเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาดูว่าชะเอมเข้านอนแล้วหรือยังเหมือนดังเช่นทุกวัน แล้วพบว่าชะเอมยังนั่งอ่านหนังสือ
“ชะเอมขออ่านบทนี้ให้จบก่อนค่ะ” ชะเอมตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้า
“ทำไมพักนี้คุณหนูอ่านหนังสือหนักขนาดนี้คะ”
“ชะเอมอยากสอบพาสชั้นค่ะ”
“แล้วไม่กลัวรุ่นพี่แกล้งเอาเหรอคะ”
“ชะเอมไม่กลัวหรอกค่ะ ชะเอมมีฮีโร่คอยปกป้อง”
“ใครกันน้าที่เป็นฮีโร่ของคุณหนู ถ้าให้พี่นิดเดาว่าที่คุณหนูจะสอบพาสชั้นเพราะอยากไปเรียนกับฮีโร่ของคุณหนูแน่ ๆ เลย” นิด พี่เลี้ยงของชะเอมวัย 32 เธอเลี้ยงชะเอมมาตั้งแต่ชะเอมอายุ 3 ขวบ พ่อแม่ของชะเอมไว้ใจให้มาอยู่ดูแลลูกสาวเพียงคนเดียว
“ถูกต้องนะค้าาา”
“งั้นพี่นิดไม่กวนคุณหนูแล้ว แต่อย่านอนดึกมากนะคะ พี่นิดเป็นกำลังใจให้คุณหนูสอบพาสชั้นได้ จะได้อยู่ใกล้ ๆ ฮีโร่ของคุณหนู สู้ ๆ ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“วันนี้คุณครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก ทุกคนต้องช่วยกันดูแลเพื่อนคนนี้ด้วยนะ เพราะเพื่อนคนนี้เป็นรุ่นน้องที่สอบพาสชั้นขึ้นมาได้ เข้ามาเลยค่ะ มาแนะนำตัวให้เพื่อน ๆ ได้รู้จัก” คุณครูประจำชั้นพูดจบก็เรียกนักเรียนคนใหม่ของชั้น ม.3/1 เข้ามา
“เฮ้ย ไอ้อาชิ นั่นมันน้องชะเอมของมึงนี่หว่า” เดลพูดขึ้นเมื่อชะเอมเดินเข้ามาในห้อง
“กูมีน้องสาวแค่ 2 คน” อาชิตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“สวัสดีค่ะ ชื่อชะเอม พรรณวรทค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” ชะเอมเอ่ยแนะนำตัว เมื่อมองเห็นอาชิเธอก็ส่งยิ้มหวานให้เขา แต่อาชิก็ทำเป็นเฉยไม่สนใจ และทันทีที่ชะเอมพูดจบเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นทันที
“นี่น้องชะเอมที่อยู่ ม.2/1 นี่ครับ” เสียงเพื่อนผู้ชายในห้องดังขึ้น
“ใช่แล้วค่ะ พวกเราต้องช่วยกันดูแลชะเอมนะ อย่าแกล้งชะเอมเพราะเห็นว่าชะเอมอายุน้อยกว่ารู้ไหมคะ”
“ครับ / ค่ะ” นักเรียนในห้องตอบพร้อมกัน
“ชะเอมไปหาที่นั่งได้เลยค่ะ”
“ชะเอมนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ” ชะเอมเอ่ยถามแล้วชี้ไปตรงที่ว่างข้างอาชิที่เคยเป็นที่นั่งของภู ภูดิศ ที่ตอนนี้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น
“ได้ค่ะ แต่ถ้าภูดิศกลับมาชะเอมต้องย้ายที่นะคะ”
“ค่ะคุณครู” ชะเอมยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ อาชิ
“ชะเอมดีใจจังที่ได้มาเรียนห้องเดียวกับพี่อาชิ แล้วก็ได้นั่งเรียนข้าง ๆ พี่อาชิด้วย” ชะเอมพูดขึ้นทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้น” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“วันนี้พี่อาชิอาจจะยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สักวันชะเอมอาจจะทำให้ความรู้สึกของพี่อาชิเปลี่ยนไปก็ได้นะคะ”
“เธอไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน แต่ฉันว่าถ้าเธอรู้จักสู้คนให้เหมือน กับความมั่นใจของเธอจะดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องถูกใครเขาแกล้ง”
“แต่ทุกครั้งที่มีคนแกล้งชะเอม พี่อาชิก็ช่วยชะเอมตลอดนี่คะ ยังไงพี่อาชิก็ยังเป็นฮีโร่ของชะเอมนะ”
“ฉันก็แค่ไม่ชอบเห็นคนโดนรังแกก็เท่านั้น แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าฮีโร่ได้สักที มันดูปัญญาอ่อน”
ห้อง ม.6/1อาชิ ภู เดล ชะเอม ทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผลที่ชะเอมเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มก็เพราะเธอตามติดอาชิตลอด แต่เพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามารวมกลุ่มด้วยก็เพราะความเย็นชา และสายตาดุ ๆ ของอาชิ มีเพียงชะเอมเท่านั้นที่ทนได้ เพราะความเคยชินกับการกระทำและคำพูดของอาชิที่เขาเป็นแบบนี้มาตลอด“เมื่อวานคุณยายทำช่อม่วง เอมเอามาให้เดล ภู แล้วก็พี่อาชิกินด้วย” ชะเอมเปิดกล่องช่อม่วงออกแล้วยื่นไปวางบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนชะเอมมักจะมีขนมฝีมือคุณยายมาฝากเพื่อนแทบทุกวัน เพราะคุณยายของชะเอมชอบทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ“สวยจนไม่กล้ากินเลย” เดลพูดพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงขึ้นพลิกดูไปมา“หากินยากมากเลยนะ” ภูบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปาก“อร่อยว่ะ” เดลบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปากอีกชิ้น“อื้ม... อร่อย โชคดีของพวกเรานะ ได้กินขนมอร่อย ๆ ฝีมือคุณยายชะเอมทุกวันเลย แล้วชะเอมล่ะทำเป็นไหม” ภูถาม“หึ ทำไม่เป็นสักอย่าง กินเป็นอย่างเดียว พี่อาชิไม่กินเหรอ อร่อยนะ” ชะเอมหยิบขนมยื่นไปตรงปากของอาชิ“ฉันเบื่อ กินฝีมือคุณยายเธอทุกวัน... กูขึ้นห้องละ” อาชิบอกพลางผลักมือของชะเอมออก แล้วลุกเดินขึ้นอาคารเรีย
“ชะเอม ชะเอมช่วยอธิบายโจทย์ฟิสิกส์ข้อนี้ให้ขุนฟังหน่อยสิ ขุนไม่ค่อยเข้าใจ” ขุน เพื่อนผู้ชายในห้องที่แอบชอบชะเอมอยู่แต่ก็ไม่กล้าที่จะจีบเพราะมีภู เดล และอาชิอยู่ใกล้ไม่ห่าง“ได้สิ ข้อไหนเหรอ”“ข้อนี้” ขุนชี้โจทย์ฟิสิกส์ให้ชะเอมดูด้วยความใกล้ชิด จนขุนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวชะเอม“อ๋อ ก่อนอื่นขุนต้องรู้ว่าเหตุการณ์ในโจทย์นี้มันเกิดขึ้นในแนวแกน x หรือแกน y... อะไรของพี่อาชิ เอมกำลังอธิบายให้ขุนฟังอยู่” อาชิดึงหนังสือออกจากตรงหน้าชะเอมมาไว้ตรงหน้าตนเองแทน“ไอ้ขุน มึงไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวกูอธิบายให้มึงฟังเอง” อาชิบอกขุนเสียงเรียบ พร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่า 'มึงอยู่ให้ห่าง ๆ จากชะเอม'“เออ...” ขุนมีท่าทีอึกอัก“มาสิ เร็ว ๆ กูจะไปเตะบอล” อาชิเร่งเมื่อขุนมีท่าทีอึกอัก“ไม่เป็นไร มึงไปเตะบอลเถอะ เดี๋ยวกูไปอ่านอีกรอบก็น่าจะเข้าใจแล้วละ” ขุนบอกพลางยื่นมือไปหยิบหนังสือตรงหน้าอาชิ แล้วรีบเดินกลับไปนั่งประจำที่ตนเอง“พี่อาชิจะไปเตะบอลเหรอ ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมทั้งทำตาปริบ ๆ“อยากเตะบอล ?”“เปล่า เอมแค่จะไปดูพี่อาชิเตะบอล ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมกะพริบตาถี่ ๆ แบบอ้อนวอนสุด ๆ“ไอ้อ
“ทำไมวันนี้ชะเอมยังไม่มาอีกวะ นี่ก็เลตไป 15 นาทีละ หรือว่าชะเอมจะไม่สบายวะ” เดลพูดพร้อมทั้งมองนาฬิกาข้อมือสลับมองประตูโรงเรียน“ไม่แน่ว่ะ เมื่อวานก็เป็นเยอะอยู่ อาจจะระบมจนไม่สบาย” ภูพูดพลางมองไปยังประตูโรงเรียนเช่นเดียวกัน“อ้าว ไอ้อาชิ แล้วมึงจะไปไหน” เดลเอ่ยถามเมื่อจู่ ๆ อาชิก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน“ชะเอมมาแล้ว” ภูบอกเมื่อเห็นชะเอมเดินผ่านประตูโรงเรียนเข้ามา“แล้วมึงไม่ไปแล้วเหรอ” เดลถามอาชิเมื่อเขานั่งลงที่เดิม“กูขี้เกียจไปละ”“อะไรของมึงวะ”“นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว” ภูพูดขึ้นเมื่อชะเอมนั่งลงประจำที่“ตื่นสายน่ะ มึน ๆ หัว”“แล้วทำไมไม่หยุดพัก” น้ำเสียงเย็นชาของอาชิดังขึ้น“เอมไม่อยากหยุดเรียน ไม่อยากมาตามงานทีหลัง”“ถ้าปวดหัวมากต้องบอกพวกเรารู้ไหม เดลขอดูหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง โอ๊ย ! เชี่ยอาชิ มึงจะตีกูทำไมเนี่ย... มือหนักฉิบ” เดลลูบมือตนเองป้อย ๆ เมื่อเขายื่นมือจะไปแตะที่หน้าผากของชะเอมแล้วโดนอาชิตีมือของเขาอย่างแรง“มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบให้ใครถูกตัวชะเอม นอกจากมันคนเดียวที่แตะต้องชะเอมได้” ภูปรายตามองอาชิ“พูดมาก ขึ้นเรียนกันได้ละ” อาชิลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนพร้อมทั้งหยิบกระเป
“เธอจะเป็นหมอเพียงคนเดียวของฉัน”“เอ่อ... เราขึ้นห้องเรียนกันเถอะค่ะ” ใบหน้าของชะเอมแดงระเรื่อทันทีที่อาชิพูดจบจนเธอทำตัวไม่ถูก“เธอขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป” พูดจบอาชิก็ผลุนผลันออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากเพื่อน ๆ“พี่อาชิจะไปไหนคะ”“ไอ้อาชิมึงจะไปไหน” ภูตะโกนถามพร้อมทั้งเดินเข้าไปหาชะเอม“ชะเอม อาชิมันไปไหน” เดลถาม“เอมก็ไม่รู้ เอมชวนขึ้นห้องเรียน พี่อาชิก็บอกให้เอมไปก่อน บอกจะตามไปทีหลัง”“ไปไหนของมันวะ”“เดี๋ยวมันก็ตามไป พวกเราก็ขึ้นห้องกันเถอะ” ภูบอกก่อนจะเข้าไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนกันวันนี้โรงเรียนจัดกิจกรรมจึงทำให้ไม่มีการเรียนการสอน นักเรียนทุกคนส่วนมากก็ไปร่วมกิจกรรมทำให้ตอนนี้ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยหัวใจและดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่สีแดง สีชมพูเต็มไปหมด“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ อันนี้ของเดล อันนี้ของภู เอมทำเองเลยนะ” ชะเอมยื่นกล่องวุ้นรูปหัวใจให้เดลกับภูทันทีที่เข้ามาในห้องเรียน“ขอบใจนะชะเอม” ภูบอก“แปลกดีอะ ปกติคนอื่นจะให้ช็อกโกแลตกัน แต่ชะเอมให้วุ้นรูปหัวใจ น่ารักดี” เดลบอกก่อนจะเปิดกล่องวุ้นแล้วตักเข้าปากกินมันอย่างเอร็ดอร่อย“ก็เอ
“อาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือบ้านใคร” ภูเอ่ยถามในเย็นวันศุกร์ขณะที่เดินลงมาจากอาคารเรียน“ไปบ้านไอ้อาชิสิ กูคิดถึงน้องเอวา” เดลบอก“มึงไปคิดถึงใกล้ ๆ ตีนไอ้อาชิดิ”“นี่มึงกับกูยังมีตัวตนอยู่เปล่าวะ” เดลพูดพร้อมทั้งหันไปมองอาชิกับชะเอมที่เดินเคียงคู่กันมา“มึง 2 ตัวมองหน้ากูทำไม” อาชิถามเมื่อเดินลงบันไดมาถึงเดลกับภูที่ยืนรออยู่หน้าอาคารเรียน“กูกับไอ้เดลคุยกันว่าอาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือที่บ้านมึง ไอ้เดลมันบอกว่าคิดถึงเอวา”“เชี่ยภู”“มึงคิดถึงน้องกู มึงถาม... กูยัง” อาชิบอกพลางชี้ไปที่เท้าของตนเอง“กูก็พูดเล่นไปงั้นแหละ”“ระวังตีนกูจะไปเตะปากมึงเล่น ๆ บ้าง”“หวงฉิบ นี่มึงกะจะไม่ให้น้องมึงมีแฟนเลยหรือไง”“เรื่องของกู น้องกู”“แล้วตกลงอาทิตย์นี้จะไปติวที่บ้านใคร” ชะเอมถาม“บ้านไอ้อาชิ มึงโอเคเปล่า” ภูตอบชะเอมก่อนจะเอ่ยถามอาชิ“อืม”“โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน กูกลับบ้านละ วันนี้เสด็จพ่อให้กลับเร็ว” เดลบอกก่อนจะเดินแยกตัวไป“กูก็กลับละ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย ภูไปนะชะเอม”“บ๊ายบาย... อะไร ?” ชะเอมโบกมือลา แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาชิจับมือของเธอไว้“หวง” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามสไตล์ของเขา แล้วเดินออก
“กลัวเอมไปอเมริกาขนาดนั้นเลยเหรอ” ชะเอมหรี่ตามองพร้อมทั้งเอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันหรูของอาชิ แต่เขาก็เอาแต่เมินหน้าหนี ไม่ยอมมองหน้าเธอ“พูดมาก ขึ้นรถแล้วทำไมไม่คาดเข็มขัด” อาชิไม่ตอบ แต่กลับเอ่ยว่าชะเอมแทน ก่อนจะโน้มตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ“ถ้าเอมไปอเมริกาจริง ๆ พี่อาชิจะทำยังไง”“ฉันก็หาแฟนใหม่”“จริงเหรอ แบบนี้ชะเอมก็เสียใจแย่เลย”“ก็ถ้าเธอจะทิ้งฉันไปจริง ๆ เธอคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว แล้วเธอก็คงจะไม่รู้สึกเสียใจด้วย แล้วทำไมฉันจะหาแฟนใหม่ไม่ได้” ทั้งน้ำเสียงและสายตาของเขาช่างดูเย็นชาจนคนฟังหัวใจกระตุกวูบ“เย็นชาจัง... อุ๊บ !” ดวงตาของชะเอมเบิกกว้างทันทีเมื่ออาชิรั้งใบหน้าของเธอไว้แล้วประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่ม“ต้องให้ทำแบบนี้ใช่ไหมถึงจะเรียกว่าไม่เย็นชา” ชะเอมก้มหน้างุด เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อหลีกหนีสายตาของอาชิ“...”“ตอบ”“เรารีบไปติวหนังสือกันดะ... อื้อออ” เมื่อเธอบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ เขาก็ประกบปากจูบเธออีกครั้ง และครั้งนี้ก็เนิ่นนานกว่าเดิมก๊อก ๆ ๆ“ทำไมยังไม่ออกรถกัน มีอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมชะเอมหน้าแดงขนาดนั้น ไม่สบายเหรอ” ภูเอ่ยถามเมื่อกระจกรถเลื่อ
“พี่อาชิชอบต่อเลโก้เหรอคะ เต็มไปหมดเลย” ชะเอมมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นตัวต่อเลโก้ที่ต่อสำเร็จจนเป็นรูปร่างวางเรียงในตู้กระจกหลายสิบตัวตลอดแนวผนังห้องด้านหนึ่ง แล้วยังมีข้างนอกอีกหลายตัว แล้วก็มีที่ยังต่อค้างอยู่“อืม”“จริง ๆ ต่อเลโก้ได้น่าจะเป็นคนใจเย็นนะ แต่ทำไมพี่อาชิถึงใจร้อนจัง ว้าย !!”ตุ้บ !“พะ... พี่อาชิจะทำอะไร” ชะเอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ มือเล็กผลักอกของเขาไว้เมื่อถูกอาชิเกี่ยวรั้งด้วยลำแขนแกร่งเพียงข้างเดียว แล้วเหวี่ยงเธอลงบนที่นอน“ก็เธอบอกว่าฉันใจร้อน ฉันก็จะใจร้อนให้เธอดูไง”“ระ... เรารีบออกไปกันเถอะนะ ภูกับเดลรออยู่”“พวกมันรอได้” ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มลงไปหาใบหน้าหวานที่เบือนหลบไปด้านข้างจนปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มนวล“ตะ... ตะ... แต่เอมว่า...”“หึ ไปกันเถอะ” ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะจับดึงแขนเรียวเล็กให้ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนหนานุ่มแล้วเดินไปหยิบหนังสือที่โต๊ะเขียนหนังสือ“ชอบแกล้ง” ใบหน้าหวานแดงซ่าน หัวใจเต้นโครมคราม“หรืออยากให้ฉันทำจริง”“มะ... ไม่อยาก”“ไม่อยากก็ลงไปกันได้ละ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”“ไปสิคะ เอมช่วยถือนะ” ชะเอมเอื้อมมือไปหยิ
“ติวหนังสือกันเสร็จแล้วเหรอเด็ก ๆ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ แม่พายให้แม่บ้านทำเผื่อไว้แล้ว ชะเอม อยู่กินข้าวด้วยกันนะลูก” พรพระพายเอ่ยบอกเมื่ออาชิและเพื่อน ๆ เดินกลับมาจากศาลาริมน้ำ“เออ... ค่ะ แต่เอมขอโทร.บอกคุณยายก่อนนะคะ”“ได้สิคะ เดลกับภูด้วยนะ อยู่กินข้าวกันก่อน”“ครับ” เดลกับภูตอบพร้อมกัน“ระหว่างรอแม่บ้านจัดโต๊ะ เข้าไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ ไปเด็ก ๆ” พูดจบพรพระพายก็เดินนำทุกคนเข้าไปในบ้าน“เป็นอะไร” อาชิเอ่ยถามเมื่อเห็นชะเอมนิ่งเงียบ“ปะ... เปล่า เอมโทร.บอกคุณยายก่อนนะ”“อืม” อาชิตอบและยืนรอชะเอมที่เดินเลี่ยงออกไปโทร.บอกคุณยาย“กูว่าแม่พายต้องอยากคุยเรื่องที่มึงเป็นแฟนกับชะเอมแน่ ๆ” เดลเข้ามากอดคออาชิทันทีที่ชะเอมเดินออกไปโทรศัพท์หาคุณยาย“ก็ปกติเปล่าวะ ที่พ่อแม่อยากจะทำความรู้จักแฟนของลูก” ภูบอก“ก็จริงของมึง กูคงคิดมากไปเอง”“คิดมากอะไรของมึง แต่กูว่ามึงเอาสมองน้อย ๆ ของมึงไปคิดดีกว่าว่าจะสอบติดวิศวะฯ ไหม” ภูว่า“กูก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเปล่าวะ สอบก็ติดท็อป 10 ตลอด แล้วยิ่งมีชะเอม นักเรียนที่มีผลการเรียนดีที่สุดของโรงเรียนมาติวให้ ยังไงกูก็สอบติดชัวร์ ๆ” เดลพูดด้วย
ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหัวเราะออกมากับท่าทางของเขาที่ดูจะเป็นเอามาก“พี่ก็นึกว่าเอมจะหนีพี่ไปมหาลัยแล้วเสียอีก รอพี่แต่งตัวแป๊บนะ เดี๋ยวพี่ลงมากินด้วย” เขาเข้าไปโอบกอดแล้วหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะอาหาร ถึงเธอจะไม่ยอมพูดกับเขาแต่เธอก็ยังทำอาหารเช้าให้เขาหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่ชะเอมเป็นคนทำจนเขาขับรถมาส่งเธอถึงหน้าตึกคณะแพทยศาสตร์ เธอก็ยังคงมีท่าทีเฉยเมย ไม่ยอมพูดกับเขา“วันนี้รับน้องรวม แล้วเจอกันที่กองสันทนาการนะ” พอเขาพูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถไปทันทีคณะวิศวกรรมศาสตร์“เชี่ย ! อย่างกับซอมบี้ มึงไปทำอะไรมาวะไอ้ชาเย็น” เดลพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพอาชิที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา“ชาเย็นพ่อมึงดิ”“เป็นไรวะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับชะเอม” ภูถาม“ก็ไม่เชิง แค่กูเผลอตะคอกเอม เอมเลยไม่ยอมพูดกับกู”“มึงก็เป็นซะแบบนี้ เรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความผิดของชะเอมเลยนะเว้ย แต่มึงกลับไปตะคอกชะเอม แล้วนี่มึงได้ไปส่งชะเอมที่คณะหรือเปล่า” ภูพูด“ก็ไปส่งก่อนมานี่แหละ”“อย่าบอกนะว่าที่ตามึงบวมเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืนเรื่องที่เมียงอนไม่คุยด้วย” เดลว่า“...”“เฮ้อ ! ไอ้ชาเย็นกู ชะเอมทำ
“คุณยาย สวัสดีครับ” อาชิเดินเข้ามาในบ้านของชะเอมที่ตอนนี้เขาสามารถเข้านอกออกในได้เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง“ไหว้พระเถอะลูก” คุณยายนุ่งขาวห่มขาวกำลังเตรียมของใส่ตะกร้าใบย่อม“ชะเอมล่ะครับ”“บอกว่าปวดหัวเลยขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว สงสัยจะรับน้องเหนื่อย”“คืนนี้ผมขอนอนค้างกับชะเอมนะครับ”“ดีเลย ยายจะออกไปค้างที่วัดพอดี ชะเอมจะได้มีอาชิอยู่เป็นเพื่อน นั่น นิดเตรียมของเสร็จพอดี ยายไปก่อนนะ”“ครับ สวัสดีครับ” คุณยายเดินออกไปขึ้นรถโดยมีนิดตามไปคอยดูแล“นอนแล้วเหรอครับ” อาชิหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนที่มีร่างบางนอนหันหลัง แล้วก้มลงไปหอมแก้มนวล“...” 'ทีแบบนี้ทำมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน'“ทำไมวันนี้นอนเร็ว รับน้องเหนื่อยหรือไง หืม ?”“...” 'ก็เพราะตัวเองนั่นแหละ'“วันนี้คุณยายไปนอนค้างที่วัด เลยให้พี่อาชิมาอยู่เป็นเพื่อนเอม”“...” 'ชิ ! ทำมาบอกว่าคุณยายให้มาอยู่เป็นเพื่อน ตัวเองมานอนเองเหอะ ทำมาอ้าง'“หิวข้าวจังเลย หิวจนปวดท้องแล้ว”“...” 'ใจแข็งไว้ชะเอม อย่าไปยอม'“โอ๊ยยยย ปวดท้อง พี่อาชิหิวข้าวจนปวดท้องจะตายอยู่แล้วครับ”“...” 'มารยาเก่ง'“เฮ้อ ! เมียไม่รัก เมียไม่สนใจ”“...” ชะเอมลุกขึ้นมาน
“มึงอย่าหวังว่าจะแย่งเอมไปจากกูได้... ไปเอม” อาชิผลักอกสายฟ้าอย่างแรง“มึงก็คอยดู ว่ากูจะทำได้ไหม” สายฟ้ายังคงพูดอย่างท้าทาย“พะ... พลอย แบม เอมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” อาชิลากชะเอมไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที ชะเอมยังไม่ลืมที่จะเอ่ยคำลาเพื่อนใหม่ พลอย แบมก็โบกมือลาด้วยความงุนงง“โธ่เว้ย ! ทำไมเอมไม่บอกพี่ว่าไอ้สายฟ้ามันเรียนหมอเหมือนเอม” สองมือหนาทุบไปที่พวงมาลัยรถด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขาแทบจะควบคุมสติตนเองไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าสายฟ้า“เอมก็พึ่งรู้วันนี้ แล้วเอมก็ตั้งใจจะบอกพี่อาชิอยู่แล้ว”“เอมแน่ใจเหรอว่าเอมตั้งใจจะบอกพี่จริง ๆ แล้วทำไมเอมไม่บอกพี่ตั้งแต่ที่โทร.หาพี่เมื่อตอนกลางวัน” เขาตวัดหางตามามองเธอ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ถ้าเอมบอกตั้งแต่ตอนนั้น พี่อาชิก็จะต้องโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่ เอมก็เลยจะบอกพี่อาชิตอนเย็นทีเดียว พี่อาชิโกรธเอมเหรอ”“เปล่า พี่แค่ไม่ไว้ใจมัน” เขาตอบโดยไม่มองหน้าเธอ“แต่พี่อาชิก็ต้องไว้ใจเอมสิ”“...” อาชิไม่ตอบอะไรเธออีก เขาเงียบตลอดทาง ชะเอมจึงต้องนิ่งเงียบไปด้วยเพราะกลัวว่าถ้ายิ่งพูดอะไรออกไป เขาอาจจะยิ่งโมโห“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเมื่อเขาข
“ไอ้อาชิ มึงจะไปรับเอมที่คณะเหรอวะ” เดลถามเมื่อรับน้องเสร็จแล้ว กำลังยืนล้างหน้าที่เลอะสีเลอะแป้งกันอยู่ในห้องน้ำของคณะวิศวกรรมศาสตร์“ก็เออสิวะ”“กู 2 คนไปด้วย” ภูพูด“มึง 2 คนกลับไปเหอะ กูไปคนเดียวได้”“กูอยากไปส่องสาวคณะแพทย์” เดลบอก“รับน้องเหนื่อยจะตายห่ายังมีอารมณ์ไปส่องสาวอีกนะมึง”“เผื่อจะได้มีแฟนเป็นหมอเหมือนมึงบ้างไง จริงไหมไอ้ภู”“เรื่องของมึง”“ไอ้นี่ !” เดลขยิบตาให้ภู“เออ ๆ ส่องก็ส่องวะ” ภูตอบเออออตามเดลไป“จะไปก็รีบ ๆ เลย กูไม่อยากให้เอมรอ” อาชิใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหน้า แล้วเดินตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา“มึงว่าจะมีเรื่องเปล่าวะถ้าไอ้อาชิเจอไอ้สายฟ้า” เดลพูดด้วยความกังวล“ก็รีบไปสิ จะรออะไรล่ะ ไอ้อาชิมันยิ่งใจร้อนอยู่ อย่างน้อยมึงกับกูก็ยังพอ จะยั้งมันได้บ้าง” ภูบอกพร้อมทั้งเดินไปที่รถยนต์คันหรูของเดลแล้วรีบขับตามอาชิไปทันที“มึงแน่ใจ กูเห็นมันโมโหทีไรไม่เคยมีใครเอามันอยู่สักที”“เอมไง ถ้ามีเอมมันก็ใจเย็นลง เพราะมันไม่อยากให้เอมร้องไห้เวลาที่มันเจ็บตัว”“ก็ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้นแล้วกัน” เดลพูดด้วยความหนักใจ“จบไป 1 วัน เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุก” พลอยพูด หลังจากนั่ง
“เราดร็อปแล้วปีหน้าค่อยเรียนคณะเดียวกันไหม” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันเรียนคนละคณะจริง ๆ เขาแทบจะทำใจไม่ได้ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา นั่งเรียนข้าง ๆ กันมาตลอด เขาถึงรู้สึกใจหายเมื่อต้องเรียนต่างคณะกันจริง ๆ“ไม่ได้ อย่างอแงสิ เที่ยงมารับเอมไปกินข้าวด้วยนะ”“ไอ้อาชิ เป็นเอามากนะมึง ปล่อยชะเอมเข้าไปได้แล้ว ถ้าชะเอมไปรับน้องสายเดี๋ยวโดนทำโทษนะเว้ย” ภูพูด“ใครกล้าทำเอมกูจะเอาให้จมตีนเลย”“อย่าโหดนักสิ พี่อาชิ ภู เดลก็ไปคณะได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย”“อืม เที่ยงมารับนะ รักเอมนะ” อาชิบอกพร้อมใช้มือหนาข้างหนึ่งประคองกรอบหน้าแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากที่แก้มนวล“รักพี่อาชิเหมือนกันค่ะ”“ไปได้แล้วไอ้ชาเย็น เบาหวานกูขึ้นตาแล้วเนี่ย”“ชาเย็นพ่อมึงดิ มึงนำไปก่อนเลยถ้ารีบมาก”“ไปได้แล้วค่ะ ไปพร้อมกันเลยทั้ง 3 คน เอมจะเข้าไปที่จุดรับน้องแล้ว ไปนะ” พูดจบชะเอมก็เขย่งปลายเท้าแล้วจูบไปที่มุมปากของอาชิ แล้วเดินเข้าไปยังจุดรับน้อง อาชิก็ยืนมองจนชะเอมเดินไปจนสุดสายตา“ไปได้แล้วมึง อย่างห่วงมากนักเลย อย่างน้อยคณะแพทย์ฯ ก็ไม่มีรับน้องโหด ๆ นะเว้ย” ภูบอก“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบอาชิก็เดิน
“คุณหนูแต่งตัวอยู่บนห้องค่ะ” นิดพี่เลี้ยงของชะเอมเอ่ยบอก เมื่ออาชิมารับชะเอมไปมหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ในวันเปิดเรียนวันแรก“ครับ ผมขึ้นไปหาชะเอมบนห้องนะครับ” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปหาชะเอมบนห้องทันที“พี่อาชิ มาแต่เช้าเลย” ชะเอมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอเขานั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ“มาช่วยเมียแต่งตัว” เขานั่งมองร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบกาย เนินอกขาวผ่องนวลเนียนตาถูกดันพ้นผ้าเช็ดตัวออกมาเกือบครึ่งเต้า พูดจบเขาก็เดินเข้าไปกอดร่างบาง แล้วกดจูบไปที่บ่านวล“เมียอะไรกันคะ” ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเขาเรียกว่าเมีย“ก็เมียคนนี้ไง” มือหนาเลื่อนเข้าไปตามรอยแยกของผ้าเช็ดตัว แล้วลูบไล้หน้าท้องแบนราบ“เอมไปแต่งตัวก่อน” ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ แต่เขาก็ดึงรั้งเธอเข้ามากอดประชิดอกแกร่ง“เดี๋ยวค่อยแต่ง ขอรับน้องก่อน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จูบไล้ตั้งแต่ท้ายทอยลงมายังแผ่นหลังขาวนวลเนียนเขาจับเธอพลิกตัวให้หันหน้ามาหา แล้วช้อนสะโพกกลมกลึงขึ้นอุ้ม สองมือเล็กตวัดโอบรอบลำคอแกร่ง เรียวขาเล็กเกี่ยวรัดเอวสอบไว้อัตโนมัติ เขาอุ้มเธอมานั่งบนเตียงโดยที่เธอยังคงนั่งคร่อมอยู่บนตักแ
“ทำไมยิ่งนับวันยิ่งหวงยิ่งหึง ไม่อยากให้ใครมองเอมเลย” อาชิกอดชะเอมจากทางด้านหลัง กดจมูกหอมดมที่ลำคอระหงของเธอ มือก็ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของเธอ เธอก็อิงตัวพิงอกแกร่งของเขา“เอมก็หวงพี่อาชิเหมือนกัน”“ตอนนั้นไม่น่าปากดีให้เอมเรียนหมอเลย น่าจะยอมให้เรียนวิศวะฯ เสียก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่างกัน”“ก็ห่างกันแค่ตอนเรียนเอง”“แต่เราเรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกันมา 10 ปีแล้วนะ แล้วจู่ ๆ ก็จะไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แล้วคณะแพทย์ฯ กับวิศวะฯ ก็อยู่ห่างกันคนละฟากเลย พี่รักเอม รักเอมมากขึ้นทุกวัน ไม่อยากอยู่ห่างเอมสักวินาทีเดียว” อาชิวางคางลงบนไหล่มน เอ่ยบอกเสียงอ่อน เมื่อนึกถึงคณะแพทยศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่คนละฝั่งของมหาวิทยาลัย คณะแพทยศาสตร์จะอยู่ติดกับโรงพยาบาล ส่วนคณะวิศวกรรมศาสตร์จะอยู่ฝั่งตรงข้ามอันไกลโพ้น ถ้าให้เดินก็ต้องมีขาลากกันบ้าง“เอมก็รักพี่อาชิค่ะ รักมานานแล้วด้วย” ร่างบางหันมาเผชิญหน้า ยกมือกอดรั้งลำคอแกร่งลงมาเอ่ยบอกเสียงหวาน ร่างแกร่งยกยิ้มแล้วก้มลงประกบปากอวบอิ่มทันที“ขึ้นไหม พี่ต้องการเอมอีกแล้ว นะครับ ชะเอมสุดที่รักของพี่อาชิ” เขาเอ่ยบอกหลังจากที่ปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ“ทำไม
“เชี่ยภู นี่นมเด็กอายุ 14 จริงดิ” เดลพูดขึ้นเมื่อเอวากับเอรินถอดชุดคลุมออกเหลือเพียงร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยชุดว่ายน้ำทูพีซแบบน่ารัก ๆ สีหวาน แต่ด้วยหน้าอกที่ดูอวบใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันจึงทำให้เป็นจุดสนใจ“มึงก็ดูแม่สิ” ภูปรายตาให้เดลหันไปมองพรพระพายที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีซสีชมพูลายดอกไม้ที่กำลังโพสท่าให้แทนไทถ่ายรูปอยู่อีกมุม“ได้แม่มาเยอะนี่เอง ถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหนวะเนี่ย” เดลบอก“พี่ภูกับพี่เดลไม่ลงไปว่ายน้ำเหรอครับ” อธิเอ่ยถาม“พี่รออาชิกับชะเอมก่อนน่ะ” ภูตอบ“จะว่าไปทำไมยังไม่ลงมากันอีกวะ หรือไอ้อาชิมันจัดเอมอีกแล้ว” เดลว่าป้าบ !“เชี่ยชิ ตบซะหัวกูสั่นเลย” เดลลูบหัวตนเองป้อย ๆ เมื่อโดนฝ่ามืออาชิเข้าไปอย่างจัง“จัดพ่อมึงดิ” อาชิว่า“อธิก็ไม่บอกพี่เดลบ้างเลยว่าอาชิมันกำลังเดินมา” “บอกไม่ทันครับ เรื่องนี้อธิจะไม่ยุ่ง อธิไปว่ายน้ำดีกว่า” อธิตั้งท่าแล้ววิ่งกระโดดลงสระว่ายน้ำไปทันทีตู้ม !“อธิ !” เอวาดุอธิเสียงดังลั่น เพราะกระโดดลงไปตรงที่เอวากับเอรินกำลังเล่นน้ำจนน้ำกระจายเต็มหน้าเธอ“แบร่ ! จ้างให้ก็จับไม่ได้” อธิแลบลิ้นให้เอวาก่อนจะว่ายน้ำหนีไปจนเอวาต้องว่ายน้ำตาม“ทะเลาะกันอีก
“อาเดย์ครับ นี่ชะเอม แฟนของอาชิ”“สวัสดีค่ะ”“ปีนี้พาแฟนมาด้วย แต่หน้าคุ้น ๆ นะ เหมือนอาเดย์เคยเห็น”“ก็ชะเอม เด็กผู้หญิงที่อาชิเคยช่วยจากเด็กเกเรไงคะ” พรพระพายเอ่ยบอก“อ๋อ ที่อาชิบ่นกับอาเดย์ว่ารำคาญ ชอบคอยตามอาชิน่ะเหรอ”“นั่นมันเมื่อก่อนครับ ตอนนี้ไอ้อาชิเป็นฝ่ายตามติดชะเอมแล้วครับ” เดลว่า“รู้ดีนักนะมึง” อาชิว่า และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้ไม่น้อย“กลับไปคุยกันที่โรงแรมดีกว่าค่ะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนกัน” ยูมิพูด“ไปครับทุกคน” เดย์พูด“กฤษณ์ ให้พนักงานมายกกระเป๋าของทุกคนขึ้นไปไว้บนห้องพักที่เตรียมไว้ ชะเอมพักกับอาชิใช่ไหม”“ครับอาเดย์”“ภูกับเดลพักด้วยกันเหมือนเดิมนะ ส่วนอาชิ อาเดย์เปิดอีกห้องให้แล้วกัน กฤษณ์ไปจัดการเปิดห้องพักอีกห้อง แล้วแยกกระเป๋ายกขึ้นไปไว้ตามห้องได้เลย”“ครับคุณเดย์” กฤษณ์ก้มหัวรับคำสั่ง“พี่ชะเอมขา ไปว่ายน้ำกับเอวา เอริน น้องไนท์ไหมคะ” เอวาเดินเข้ามาถาม“เอ่อ...” ชะเอมหันไปมองหน้าอาชิ“ไปสิ ไปกันหมดทุกคนนี่แหละ ไอ้ดล ไอ้ภู ไปว่ายน้ำเปล่าวะ”“ไปดิ” ภูตอบพร้อมทั้งมองหน้าเอริน“กูก็ไป” เดลตอบ“อธิไปว่ายน้ำด้วย”“งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด แล้วไป