“เธอจะเป็นหมอเพียงคนเดียวของฉัน”
“เอ่อ... เราขึ้นห้องเรียนกันเถอะค่ะ” ใบหน้าของชะเอมแดงระเรื่อทันทีที่อาชิพูดจบจนเธอทำตัวไม่ถูก
“เธอขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป” พูดจบอาชิก็ผลุนผลันออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากเพื่อน ๆ
“พี่อาชิจะไปไหนคะ”
“ไอ้อาชิมึงจะไปไหน” ภูตะโกนถามพร้อมทั้งเดินเข้าไปหาชะเอม
“ชะเอม อาชิมันไปไหน” เดลถาม
“เอมก็ไม่รู้ เอมชวนขึ้นห้องเรียน พี่อาชิก็บอกให้เอมไปก่อน บอกจะตามไปทีหลัง”
“ไปไหนของมันวะ”
“เดี๋ยวมันก็ตามไป พวกเราก็ขึ้นห้องกันเถอะ” ภูบอกก่อนจะเข้าไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนกัน
วันนี้โรงเรียนจัดกิจกรรมจึงทำให้ไม่มีการเรียนการสอน นักเรียนทุกคนส่วนมากก็ไปร่วมกิจกรรมทำให้ตอนนี้ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยหัวใจและดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่สีแดง สีชมพูเต็มไปหมด
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ อันนี้ของเดล อันนี้ของภู เอมทำเองเลยนะ” ชะเอมยื่นกล่องวุ้นรูปหัวใจให้เดลกับภูทันทีที่เข้ามาในห้องเรียน
“ขอบใจนะชะเอม” ภูบอก
“แปลกดีอะ ปกติคนอื่นจะให้ช็อกโกแลตกัน แต่ชะเอมให้วุ้นรูปหัวใจ น่ารักดี” เดลบอกก่อนจะเปิดกล่องวุ้นแล้วตักเข้าปากกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็เอมชอบขนมไทยมากกว่า แล้วเอมก็ไม่อยากให้เหมือนใครด้วย เพราะภูกับเดลก็คงกินช็อกโกแลตกันจนฟันผุแน่ ๆ” ชะเอมบอกพลางปรายตามองกองช็อกโกแลตกับดอกกุหลาบบนโต๊ะภูกับเดลที่รุ่นน้องและเพื่อนผู้หญิงต่างห้องเอามาให้
“แล้วนี่อาชิมันหายไปไหนนานแท้วะ ถามก็ไม่บอกว่าจะไปไหน หรือมันแอบมีแฟนอยู่ห้องอื่นวะ” เดลเอ่ยถามเมื่ออาชิหายไปนานมากแล้ว เดลพูดโดยไม่ได้คิดอะไรเลยทำให้ไม่ได้สังเกตชะเอม ดวงตาของเธอหลุบต่ำลงราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“อย่างไอ้อาชิเนี่ยนะจะชายตามองผู้หญิงอื่น ผู้หญิงที่อยู่ในสายตามันกูก็เห็นมีแต่แม่พาย เอวา เอริน แล้วก็ชะเอมเท่านั้นแหละ” ภูรีบพูดขึ้นทันที
“ก็จริงของมึง ตั้งแต่กูรู้จักมันมา กูไม่เคยเห็นมันพูดดีกับผู้หญิงคนไหนเลยจริง ๆ”
“กับเอมพี่อาชิยังเย็นชาเลย”
“ถึงมันจะดูเย็นชากับชะเอม แต่ชะเอมก็อยู่ในสายตามันตลอดนะ”
“นั่นไงโผล่หัวมาละ มึงไปไหนมาวะ มีดอกไม้กลับมาด้วยวุ้ย” เดลเอ่ยถาม ทั้ง ๆ ที่มีวุ้นฝีมือชะเอมอยู่เต็มปาก
“คะ ?” อาชิยื่นดอกไม้ช่อโตตรงหน้าชะเอม เธอจึงเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ
“รับไปสิ ต่อจากนี้ไปทุก ๆ วันวาเลนไทน์ฉันจะเป็นคนให้ดอกไม้เธอ แล้วเธอก็รับดอกไม้จากฉันได้แค่คนเดียว ห้ามรับจากคนอื่น” การกระทำของอาชิทำเอาเพื่อนรัก 2 คนอย่างภูกับเดลถึงกับนั่งตาโตอ้าปากค้าง
“แบบนี้ก็ได้เหรอวะ มึงไม่บอกชะเอมไปเลยล่ะว่าห้ามมีแฟน ชะเอมต้องเป็นแฟนมึงคนเดียว” เดลพูด
“เออ กูเห็นด้วยกับไอ้เดล”
“ก็แล้วแต่พวกมึงจะคิด รับไปสิ”
“ขะ... ขอบคุณค่ะ” ชะเอมรับดอกไม้ช่อโตจากอาชิอย่างงง ๆ
“ที่หายไปนานสองนานนี่คือไปสั่งดอกไม้มาให้ชะเอม” ภูถามพลางตักวุ้นเข้าปาก
“พวกมึงกินอะไรกัน” อาชิถามโดยไม่สนใจที่จะตอบคำถามของภู
“วุ้นรูปหัวใจ ของขวัญวันวาเลนไทน์จากชะเอม ชะเอมทำเองเลยนะเว้ย อร่อยด้วย” เดลบอก
“แล้วของฉันล่ะ” อาชิหันไปถามชะเอมเสียงเรียบ
“น่ะ... นี่ค่ะ” ชะเอมยื่นกล่องวุ้นรูปหัวใจที่เหมือนของเดลกับภูให้อาชิ อาชิมองมันอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ต่อจากนี้ไปเธอห้ามให้ของขวัญวันวาเลนไทน์กับใครอีก นอกจากฉัน”
“อ้าวเฮ้ย กู 2 คนก็เพื่อนชะเอมนะเว้ย” เดลโวยทันทีที่อาชิพูดจบ
“กูรู้” อาชิตอบด้วยใบหน้าที่สุดแสนจะเย็นชา
“กวนตีนกูละ”
“เอมถามได้ไหมว่าทำไม”
“ฉันอยากเป็นคนพิเศษของเธอคนเดียว” อาชิบอกพร้อมทั้งจ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา ภายใต้น้ำเสียงเย็นชาแต่กลับทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอสั่นไหวจนเธอต้องเบือนหน้าหลบด้วยความเขินอาย
“กู 2 คนก็เลยกลายเป็นส่วนเกินไปในพริบตา” เดลพูด
“แล้วมึงจะนั่งอยู่ทำไมล่ะ ออกไป” พูดจบภูก็ดึงคอเสื้อของเดลออกไปจากห้อง
“เดี๋ยวสิ กูยังกินไม่หมดเลย” เดลบอกก่อนจะตักวุ้นคำสุดท้ายเข้าปาก
“ว่าไง เธอจะให้ฉันเป็นคนพิเศษของเธอได้หรือเปล่า”
“พี่อาชิก็เป็นคนพิเศษของเอมมาตั้งนานแล้ว”
“ฉันอยากเป็นมากกว่าฮีโร่ที่คอยปกป้องเธอ”
“…”
“เป็นแฟนกันนะ”
“คะ ?” ดวงตาของชะเอมเบิกกว้างด้วยความตกใจกับคำพูดตรง ๆ ของอาชิ
จุ๊บ !
ริมฝีปากหนาก้มลงไปประทับที่มุมปากบางของชะเอมที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“ตอบ”
“อืม... พะ... พี่อาชิ” ชะเอมพยักหน้าตอบ แต่มันยังคงไม่ทำให้อาชิพึงพอใจ เขาจึงก้มลงไปหอมแก้มนวลเธออีกครั้ง
“ตอบดี ๆ”
“ปะ... เป็นก็ได้”
“ไม่เต็มใจ ?”
“หะ... ฮะ ?”
“ตอบใหม่”
“อะ... เอมจะเป็นแฟนกับพี่อาชิค่ะ”
“ก็แค่นั้น”
“…” ดวงตาของเธอเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อคราวนี้เขาประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากบางของเธอ
“อาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือบ้านใคร” ภูเอ่ยถามในเย็นวันศุกร์ขณะที่เดินลงมาจากอาคารเรียน“ไปบ้านไอ้อาชิสิ กูคิดถึงน้องเอวา” เดลบอก“มึงไปคิดถึงใกล้ ๆ ตีนไอ้อาชิดิ”“นี่มึงกับกูยังมีตัวตนอยู่เปล่าวะ” เดลพูดพร้อมทั้งหันไปมองอาชิกับชะเอมที่เดินเคียงคู่กันมา“มึง 2 ตัวมองหน้ากูทำไม” อาชิถามเมื่อเดินลงบันไดมาถึงเดลกับภูที่ยืนรออยู่หน้าอาคารเรียน“กูกับไอ้เดลคุยกันว่าอาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือที่บ้านมึง ไอ้เดลมันบอกว่าคิดถึงเอวา”“เชี่ยภู”“มึงคิดถึงน้องกู มึงถาม... กูยัง” อาชิบอกพลางชี้ไปที่เท้าของตนเอง“กูก็พูดเล่นไปงั้นแหละ”“ระวังตีนกูจะไปเตะปากมึงเล่น ๆ บ้าง”“หวงฉิบ นี่มึงกะจะไม่ให้น้องมึงมีแฟนเลยหรือไง”“เรื่องของกู น้องกู”“แล้วตกลงอาทิตย์นี้จะไปติวที่บ้านใคร” ชะเอมถาม“บ้านไอ้อาชิ มึงโอเคเปล่า” ภูตอบชะเอมก่อนจะเอ่ยถามอาชิ“อืม”“โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน กูกลับบ้านละ วันนี้เสด็จพ่อให้กลับเร็ว” เดลบอกก่อนจะเดินแยกตัวไป“กูก็กลับละ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย ภูไปนะชะเอม”“บ๊ายบาย... อะไร ?” ชะเอมโบกมือลา แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาชิจับมือของเธอไว้“หวง” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามสไตล์ของเขา แล้วเดินออก
“กลัวเอมไปอเมริกาขนาดนั้นเลยเหรอ” ชะเอมหรี่ตามองพร้อมทั้งเอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันหรูของอาชิ แต่เขาก็เอาแต่เมินหน้าหนี ไม่ยอมมองหน้าเธอ“พูดมาก ขึ้นรถแล้วทำไมไม่คาดเข็มขัด” อาชิไม่ตอบ แต่กลับเอ่ยว่าชะเอมแทน ก่อนจะโน้มตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ“ถ้าเอมไปอเมริกาจริง ๆ พี่อาชิจะทำยังไง”“ฉันก็หาแฟนใหม่”“จริงเหรอ แบบนี้ชะเอมก็เสียใจแย่เลย”“ก็ถ้าเธอจะทิ้งฉันไปจริง ๆ เธอคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว แล้วเธอก็คงจะไม่รู้สึกเสียใจด้วย แล้วทำไมฉันจะหาแฟนใหม่ไม่ได้” ทั้งน้ำเสียงและสายตาของเขาช่างดูเย็นชาจนคนฟังหัวใจกระตุกวูบ“เย็นชาจัง... อุ๊บ !” ดวงตาของชะเอมเบิกกว้างทันทีเมื่ออาชิรั้งใบหน้าของเธอไว้แล้วประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่ม“ต้องให้ทำแบบนี้ใช่ไหมถึงจะเรียกว่าไม่เย็นชา” ชะเอมก้มหน้างุด เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อหลีกหนีสายตาของอาชิ“...”“ตอบ”“เรารีบไปติวหนังสือกันดะ... อื้อออ” เมื่อเธอบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ เขาก็ประกบปากจูบเธออีกครั้ง และครั้งนี้ก็เนิ่นนานกว่าเดิมก๊อก ๆ ๆ“ทำไมยังไม่ออกรถกัน มีอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมชะเอมหน้าแดงขนาดนั้น ไม่สบายเหรอ” ภูเอ่ยถามเมื่อกระจกรถเลื่อ
“พี่อาชิชอบต่อเลโก้เหรอคะ เต็มไปหมดเลย” ชะเอมมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นตัวต่อเลโก้ที่ต่อสำเร็จจนเป็นรูปร่างวางเรียงในตู้กระจกหลายสิบตัวตลอดแนวผนังห้องด้านหนึ่ง แล้วยังมีข้างนอกอีกหลายตัว แล้วก็มีที่ยังต่อค้างอยู่“อืม”“จริง ๆ ต่อเลโก้ได้น่าจะเป็นคนใจเย็นนะ แต่ทำไมพี่อาชิถึงใจร้อนจัง ว้าย !!”ตุ้บ !“พะ... พี่อาชิจะทำอะไร” ชะเอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ มือเล็กผลักอกของเขาไว้เมื่อถูกอาชิเกี่ยวรั้งด้วยลำแขนแกร่งเพียงข้างเดียว แล้วเหวี่ยงเธอลงบนที่นอน“ก็เธอบอกว่าฉันใจร้อน ฉันก็จะใจร้อนให้เธอดูไง”“ระ... เรารีบออกไปกันเถอะนะ ภูกับเดลรออยู่”“พวกมันรอได้” ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มลงไปหาใบหน้าหวานที่เบือนหลบไปด้านข้างจนปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มนวล“ตะ... ตะ... แต่เอมว่า...”“หึ ไปกันเถอะ” ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะจับดึงแขนเรียวเล็กให้ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนหนานุ่มแล้วเดินไปหยิบหนังสือที่โต๊ะเขียนหนังสือ“ชอบแกล้ง” ใบหน้าหวานแดงซ่าน หัวใจเต้นโครมคราม“หรืออยากให้ฉันทำจริง”“มะ... ไม่อยาก”“ไม่อยากก็ลงไปกันได้ละ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”“ไปสิคะ เอมช่วยถือนะ” ชะเอมเอื้อมมือไปหยิ
“ติวหนังสือกันเสร็จแล้วเหรอเด็ก ๆ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ แม่พายให้แม่บ้านทำเผื่อไว้แล้ว ชะเอม อยู่กินข้าวด้วยกันนะลูก” พรพระพายเอ่ยบอกเมื่ออาชิและเพื่อน ๆ เดินกลับมาจากศาลาริมน้ำ“เออ... ค่ะ แต่เอมขอโทร.บอกคุณยายก่อนนะคะ”“ได้สิคะ เดลกับภูด้วยนะ อยู่กินข้าวกันก่อน”“ครับ” เดลกับภูตอบพร้อมกัน“ระหว่างรอแม่บ้านจัดโต๊ะ เข้าไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ ไปเด็ก ๆ” พูดจบพรพระพายก็เดินนำทุกคนเข้าไปในบ้าน“เป็นอะไร” อาชิเอ่ยถามเมื่อเห็นชะเอมนิ่งเงียบ“ปะ... เปล่า เอมโทร.บอกคุณยายก่อนนะ”“อืม” อาชิตอบและยืนรอชะเอมที่เดินเลี่ยงออกไปโทร.บอกคุณยาย“กูว่าแม่พายต้องอยากคุยเรื่องที่มึงเป็นแฟนกับชะเอมแน่ ๆ” เดลเข้ามากอดคออาชิทันทีที่ชะเอมเดินออกไปโทรศัพท์หาคุณยาย“ก็ปกติเปล่าวะ ที่พ่อแม่อยากจะทำความรู้จักแฟนของลูก” ภูบอก“ก็จริงของมึง กูคงคิดมากไปเอง”“คิดมากอะไรของมึง แต่กูว่ามึงเอาสมองน้อย ๆ ของมึงไปคิดดีกว่าว่าจะสอบติดวิศวะฯ ไหม” ภูว่า“กูก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเปล่าวะ สอบก็ติดท็อป 10 ตลอด แล้วยิ่งมีชะเอม นักเรียนที่มีผลการเรียนดีที่สุดของโรงเรียนมาติวให้ ยังไงกูก็สอบติดชัวร์ ๆ” เดลพูดด้วย
“ได้ยินว่าพ่อแม่ของชะเอมเป็นหมอทั้งคู่เลยเหรอ” พรพระพายเอ่ยถามขึ้นเมื่อถูกแทนไทสะกิดอยู่หลายรอบ“ใช่ค่ะ”“แล้วเป็นหมออยู่ที่ไหนล่ะ” แทนไทถาม“พ่อกับแม่เอมเป็นหมอประจำอยู่ที่นิวยอร์กค่ะ แล้วก็เป็นอาจารย์พิเศษให้กับมหาวิทยาลัยที่นั่นด้วยค่ะ”“พ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่ แล้วชะเอมอยากเป็นหมอด้วยหรือเปล่า” พรพระพายถาม“เอมอยากเป็นหมอเหมือนกับพ่อแม่ค่ะ”“แล้วภูกับเดลล่ะ อยากเรียนต่ออะไร” แทนไทพูด“วิศวะฯ ครับ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเป็นการบินหรือยานยนต์” ภูตอบ“ผมก็วิศวะฯ ครับ” เดลตอบ“แล้วอาชิล่ะลูก” แทนไทถาม“วิศวะฯ เหมือนกันครับ”“วันนี้พวกผมก็ให้ชะเอมมาติวเข้มให้เลยครับ กลัวจะสอบไม่ติด” เดลบอก“ชะเอมคงเรียนเก่งมากถึงได้มาติวให้กับสามหนุ่ม” พรพระพายพูด“เก่งมากครับ สอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา แล้วก็ทุกปีด้วยนะครับ” เดล บอก“พี่อาชิก็เก่งค่ะ พูดได้ตั้ง 4 ภาษา เอมยังพูดได้แค่ไทยกับอังกฤษเอง แล้วก็ภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย”“ถ้าเรื่องภาษาคงเก่งเหมือนแม่พาย เพราะแม่พายก็พูดได้ 4 ภาษา ลูก ๆ เลยพูดได้ 4 ภาษากันทุกคน” แทนไทหันไปส่งยิ้มหวานให้พรพระพาย“เห็นถั่วลันเตาผัดกุ้งแล้วคิดถึงอาเดย์จังเลยค่ะ แล้วก็ทำให้
“พรุ่งนี้ฉันมารับ”“มารับทำไม เดี๋ยวลุงชัยก็ไปส่งเอมอยู่แล้ว” ชะเอมบอกเพราะลุงชัย คนขับรถคนเก่าคนแก่ที่คุณยายไว้ใจจะมีหน้าที่ไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกวันอยู่แล้ว“ฉันจะมารับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเอาแต่ใจ“แต่... กะ... ก็ได้ แต่เอมมีข้อแม้” เธอชะงักไปเมื่อเจอสายตาดุ ๆ ของเขา“เดี๋ยวนี้หัดต่อรองเหรอ ?”“ไม่ได้เหรอ ? ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอมก็ให้ลุงชัยไปรับไปส่งเอมแค่นั้นเอง ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ชะเอมเอียงคอถามก่อนจะตั้งท่าเปิดประตูลงจารถ“ชะเอม” อาชิเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมทั้งมองเธอนิ่ง“คะ ?” เธอจ้องหน้าเขากลับ“พูดข้อแม้ของเธอมา”“เอมอยากให้พี่อาชิเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวใหม่”“หมายความว่าไง ?”“ก็เอมอยากให้พี่อาชิแทนตัวเองเหมือนที่พ่อแทนพูดกับแม่พาย”“แค่ฉันบอกรักเธอ เธอคิดว่าเธอจะสั่งให้ฉันทำอะไรก็ได้งั้นสิ”“เอมไม่ได้สั่ง ถ้าพี่อาชิไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร เอมก็แค่ให้ลุงชัย...”“โอเค ๆ พรุ่งนี้เช้า พี่... จะมารับ... เอม” อาชิทำตามที่เธอต้องการ แต่ก็ยังคงรู้สึกเคอะเขิน และยังคงไม่ชินกับสรรพนามแทนตัวที่ใช้กับเธอ“เห็นไหม ก็พูดได้ ดูน่ารักกว่าตั้งเยอะ” ชะ
“ชะเอม ขอเรานั่งด้วยนะ ชะเอมกำลังทำอะไรอยู่” สายฟ้าเดินขึ้นไปนั่งบนสแตนด์เชียร์ข้าง ๆ ชะเอมที่นั่งหันหลังให้กับสนามบาสเกตบอล ส่วนสายฟ้านั่งหันหน้าไปทางสนามบาสเกตบอล“ทำสรุปวิชาเคมีน่ะ”“เราขอดูหน่อยสิ”“ชะเอมเก่งอะ ดูเข้าใจง่าย ถ้าเสร็จแล้วเราขอยืมไปถ่ายเอกสารบ้างสิ”“ได้สิ เดี๋ยวเอมถ่ายเอกสารเผื่อสายฟ้าเอง เพราะยังไงก็ต้องถ่ายให้พี่อาชิ ภู แล้วก็เดลอยู่แล้ว ถ้าเสร็จแล้วชะเอมจะเอาไปให้นะ”“ดีจังที่มีชะเอมเป็นเพื่อน”“สายฟ้าก็เป็นเพื่อนเอมไง”“แค่เพื่อนเองเหรอ 3 ปีแล้วนะ ไม่ใจอ่อนบ้างเลยเหรอ ชะเอมอยู่เฉย ๆ นะ มีอะไรติดที่ผม เราเอาออกให้” สายฟ้าค่อย ๆ หยิบเศษใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาบนผมของชะเอมออก“เฮ้ย ! อะไรวะ” สายฟ้ามองหน้าอาชิอย่างเอาเรื่องที่อาชิจงใจปาลูกบาส เกตบอลใส่หัวเขา พร้อมทั้งลงไปปะทะอกแกร่งกับอาชิ“ก็ไม่ไง” อาชิจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกันพร้อมทั้งกระชากคอเสื้อของสายฟ้า“ไอ้อาชิใจเย็น ๆ” ภูรีบเข้ามาห้ามก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้ ส่วนเดลก็เข้าไปกันสายฟ้าไม่ให้พุ่งเข้าใส่อาชิ“หึง ? หรือว่าหวงก้าง ? ที่กูคุยกับชะเอม” สายฟ้าสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเดลแล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้าอ
“อ้าว คาบนี้ครูไม่สอนเหรอ” เดลเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องเรียนแล้วไม่เจอคุณครูประจำวิชา“ครูติดธุระด่วน เลยให้อ่านหนังสือน่ะ” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตอบ“เป็นไงบ้างวะ” เพื่อนผู้ชายเอ่ยถามถึงเรื่องทะเลาะวิวาท“ก็โดนตัดคะแนนความประพฤติ” ภูตอบ“คุณหมอชะเอมเตรียมกล่องปฐมพยาบาลพร้อม” เดลพูดเมื่อเห็นกล่องปฐมพยาบาลวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าชะเอม ขณะเดินมานั่งที่โต๊ะของตนเอง“เดลนั่งตรงนี้สิ เอมทำแผลให้” ชะเอมตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เช่นเดียวกับน้ำเสียงของเธอ ทำเอาภูกับเดลมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายอาชินั่งมองใบหน้าหวานของชะเอมอย่างพิจารณาท่าทีของเธอ“ชะเอมทำแผลให้ไอ้อาชิมันเถอะ เดี๋ยวภูทำให้ไอ้เดลมันเอง”“อืม”อาชินั่งลงตรงหน้าของชะเอม เธอจัดการล้างแผลและทายาให้เขา แต่เธอไม่ยอมสบตาของเขา เขาก็เลยนั่งจ้องเธอนิ่ง“เสร็จแล้วค่ะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหวานของเธอนิ่งเฉย พยายามไม่ให้เขารับรู้ความรู้สึกของเธอ“พี่อาชิขอโทษ” ในที่สุดถ้อยคำแรกหลังจากที่เขาเข้ามาในห้องเรียนจนชะเอมทำแผลให้เขาเสร็จก็ถูกเปล่งออกมา ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“...”“ตกลงอาชิกับชะเอมเป็นแฟนกันเหรอวะ” แดน เพื่อนในห้องเอ่ยถามภูกับเ
“แม่มีลูกชาย 3 คนที่จบถึงปริญญาโท มีความสามารถ มีความรู้ เราก็เริ่มต้นกันใหม่ได้นี่ ทำไมต้องให้น้องรับภาระอันหนักอึ้งนี้ไว้คนเดียว”“แล้วคุณพ่อคุณแม่จะทนอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ได้เหรอครับ” แปมพูด“แบมจะแต่งงานค่ะ” แบมตัดสินใจพูดออกมา เธอไม่อาจทนเห็นผู้เป็นพ่อกับแม่ต้องทนลำบากอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ได้“แบมไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ลูก แม่ทนได้” ผู้เป็นแม่ลูบหลัง เอ่ยบอกเธอทั้งน้ำตา“แบมจะแต่งค่ะ” แบมยืนยันคำตอบเดิม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายเมื่อนึกถึงผู้ชายที่กำลังรอโทรศัพท์เธออยู่“ขอบใจมากลูกที่เสียสละเพื่อครอบครัวของเรา” ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามากอด“พี่ก็ต้องขอบใจแบมมาก ๆ” แอมพูด“พี่ก็เหมือนกัน ขอบใจแบมมากนะ” แปมพูด“พี่ขอโทษที่ช่วยอะไรแบมไม่ได้เลย” แทมพูด แบมโผเข้ากอดแทมทันที ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอายุห่างกันถึง 10 ปี แต่แทมคือพี่ชายที่รักและเข้าใจเธอมากที่สุด และที่เธอได้มีโอกาสไปเรียนกรุงเทพฯ ก็เพราะพี่ชายคนนี้เป็นคนช่วยพูดกับพ่อแม่“อึก... ฮือ ๆ ๆ ๆ” แบมร้องไห้ออกมาอย่างหนักแบมเข้ามาอยู่ในห้องนอนของตนเอง เมื่อได้อยู่คนเดียว ความรู้สึกหลากหลายก็ประเดประดังเข้ามาไม่ขาดสาย เธอไม่สามารถให้ค
“แล้วคืนนี้เค้าจะนอนกอดใคร” สายฟ้าพูด เมื่อมาส่งแบมที่บ้าน“แค่คืนเดียวนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้นอนกอดกันทุกคืนแล้ว”“ขอจูบบี๋ได้ไหม” สายฟ้าเอ่ยออกมา เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ ๆ ถึงอยากจะจูบเธอ ทั้ง ๆ ที่เพื่อน ๆ ก็นั่งอยู่ในรถสายฟ้าสบตาแบม ริมฝีปากบางของเธอเผยอขึ้น เหมือนเป็นการบอกว่าอนุญาตให้เขาเข้ามาครอบครอง สายฟ้าไม่รอช้าก้มลงประทับจูบริมฝีปากบางนั้นทันที เขาจูบอย่างนิ่มนวลและอ่อนโยน ลิ้นร้อนไล้ไปตามริมฝีปากบางและแทรกลิ้นของเขาเข้าไปในโพรงปากของเธอ ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างโหยหา ทั้งที่อยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้ แต่ความรู้สึกกลับโหยหาอย่างบอกไม่ถูกเพื่อน ๆ ต่างเบือนหน้าหลบ ปล่อยให้ทั้งคู่ได้จูบลากัน ภายในรถจึงมีเพียงความเงียบ ทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่ามีเพียงสองเราเท่านั้น“พรุ่งนี้เค้ามารับนะ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อผละริมฝีปากออกจากกัน“เค้าโทร.บอกอีกทีนะ”“ทำไม บี๋พูดเหมือนว่าบี๋จะไม่กลับพร้อมเค้า”“ไม่ใช่อย่างนั้น เค้าแค่ไม่รู้ว่าธุระที่คุณพ่อจะคุยด้วย จะคุยกันเสร็จภายในวันนี้ไหม หรือจะกินเวลาไปถึงวันพรุ่งนี้ เค้าเกรงใจทุกคนที่จะต้องมารอเค้าคนเดียว”“แบมไม่ต้องเกรงใจพ
“แบมเวลาอยู่บ้านอย่างกับคนละคนกับที่อยู่มหาลัยเลยว่ะ” เดลกระซิบบอกสายฟ้า“พี่แทมบอกว่าคุณพ่อคุณแม่มีเรื่องจะคุยกับแบมเหรอคะ” แบมนั่งตัวตรง สองมือประสานกันไว้ที่ตัก“วันนี้แบมพาเพื่อน ๆ ไปเที่ยวก่อนเถอะ แล้วเย็นเราค่อยคุยกัน” ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอก สร้างความแปลกใจให้แบมไม่น้อย จริง ๆ ตั้งแต่ลงจากรถแล้วที่เธอรู้สึกแปลกใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนทุกคนคงไม่ได้เข้ามานั่งอยู่ในบ้านของเธอ“แล้วเพื่อนของแบมจะกลับกันเลย หรือจะค้างคืน” แปม อิทธินพ พี่ชายคนที่ 2 เอ่ยถาม“ค้างคืนค่ะ” แบมตอบ“แล้วจะพักกันที่ไหน” แทม โอบนิธิ พี่ชายคนที่ 3 เอ่ยถาม“พวกเราจองที่พักกันไว้แล้วค่ะ” ชะเอมตอบ“แต่แบมต้องนอนค้างที่บ้าน แล้วชะเอมจะนอนกับใคร แม่ว่าชะเอมมานอนกับแบมจะดีกว่า เป็นผู้หญิงจะไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชาย 4 คนมันดูไม่งาม ถึงจะบอกว่านอนกันคนละห้องก็เถอะ แม่ว่าจะเป็นที่ครหาเอาได้” แม่ของแบมเอ่ย“เอ่อ...” ชะเอมนิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร“ชะเอมเป็นภรรยาของผมครับ เธอต้องนอนกับผม” อาชิพูดชัดถ้อยชัดคำ“ภรรยา !!” ทุกคนพูดออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ“นี่แบมคบเพื่อนอะไร” ผู้เป็นพ่อหลุดถามออกมาเสียงดัง“คุณพ่อ” พี่ชายของแบมเ
“ไอ้สายฟ้า มึงเอาแบมบี๋ของกูไปไว้ไหน แล้วมึงไปเอาแม่ชีที่ไหนมา” เดลเอ่ยว่าเมื่อสายฟ้าเดินมากับแบมที่อยู่ในชุดเดรสแขนยาวสีขาว ใบหน้าที่มักแต่งแต้มสีสันสดใส วันนี้ทาเพียงลิปกลอสสีอ่อน ๆ ซึ่งดูผิดหูผิดตาไปมาก“เดลอะ” แบมทำหน้างอน ๆ ที่ถูกเดลล้อเลียน“แบมแต่งแบบนี้ก็น่ารักดีออก เดลชอบว่า” ชะเอมว่า“โอ๋ ๆ แบมบี๋ไม่งอนเดลนะ เดี๋ยวเดลซื้อชุดเสือน้อยให้”“จริงนะ เดลห้ามโกหก ถ้าโกหกขอให้จุ๊ดจู๋เดลใช้การไม่ได้” แบมยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันทีเมื่อเดลเอาของถูกใจมาหลอกล่อ“โหดร้าย ถ้าแช่งกันขนาดนี้แถมกระต่ายน้อยให้อีกชุดเลย”“ดี ๆ” แบมพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจ ซึ่งสายฟ้าก็ยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของเธอ“แบมติดใจ หรือไอ้สายฟ้ามันติดใจกันแน่” ภูถาม“ก็แบมใส่ แล้วแบมก็ทำให้บี๋ติดใจไง จริงไหมบี๋ เมี้ยวววว” แบมตอบภู ก่อนจะหันไปหาสายฟ้า ทำท่าแมวน้อยสุดน่ารัก“ติดใจแมวน้อยตัวนี้ที่สุด” สายฟ้าจับเชิดปลายคางของแมวน้อย แล้วก้มลงไปใช้ปลายจมูกโด่งถูไถจมูกเชิดรั้นของแมวน้อยขี้อ้อน“ไอ้เดล ไหน ๆ มึงก็ซื้อให้แบมละ มึงซื้อมาฝากชะเอมด้วยดิ” ภูพูด“ก็ดี กูอยากมีเมียเป็นแมวน้อย” อาชิพูด“พี่อาชิ” ชะเอมเ
ปึก !ชะเอมวางปืนลงบนโต๊ะกลาง ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา กอดอกหน้าตาบูดบึ้ง“วันนี้เมียโหดจัง” อาชิเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วอุ้มยกเธอขึ้นมานั่งบนตัก เกยคางไว้บนไหล่มน“เอมจะไม่ทนถ้าผู้หญิงหน้าไหนกล้ามาอ่อยผัวของเอม” เธอเอ่ยเสียงเหวี่ยง ๆ ด้วยอารมณ์ที่ยังคงคั่งค้าง“แล้วไปเอาปืนมาจากไหน”“เอมเห็นมันอยู่ที่ลิ้นชักหัวเตียงเมื่อ 2 วันก่อน”“คงจะเป็นของพ่อแทน” อาชิบอกพลางลูบไล้หน้าท้องแบนราบไปมา“เอมหิวนม”“พี่สั่งให้ใหม่ จะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องต่อไหม”“วันนี้เอมจะอ่านตรงนี้” ชะเอมหันไปมองตาขวางใส่อาชิ“ครับ อ่านตรงนี้ครับ พี่ไปสั่งนมให้นะ” อาชิอุ้มยกชะเอมนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงาน สั่งนมให้กับภรรยาสาวที่วันนี้อยู่ในโหมดเมียจอมโหด“พี่อาชิจะไปไหน” ชะเอมลุกขึ้นเอ่ยถามเมื่ออาชิเดินออกห่างโต๊ะทำงาน“พี่จะไปเอาหนังสือให้เอมไง” เขารีบตอบเธอทันที“แล้วไป” ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตามเดิม“พี่อาชิไม่ไปทำงานล่ะคะ มานั่งมองเอมอ่านหนังสือทำไม” ชะเอมเอ่ยถามเมื่ออาชิเอาแต่นั่งจ้องเธออ่านหนังสือ“เมียสวย อยากมองเมีย” เขาเอ่ยบอกพร้อมทั้งส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เธอ“อย่ามาทำปากหวานตอนนี้ รีบไปทำงานเลยค
ชะเอมตามอาชิไปทำงานที่ผับทุกวัน วันศุกร์ วันเสาร์ไม่มีปัญหาเพราะตื่นสายได้ แต่วันอื่นเธอนั่งเรียนไปหาวไปทุกวัน เวลาพักเบรกก็หลับ ประมาณอาทิตย์หนึ่งเธอจึงเริ่มปรับตัวได้ เธอจะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องนอนของผับ แล้วนอนหลับรออาชิอยู่ในห้องนั้น ปล่อยให้เขานั่งทำงานกับแกริค“คนนี้น่ะเหรอลูกชายคุณแทนไท” วิสกี้ พีอาร์เบอร์ 1 อายุ 23 ปีที่พึ่งกลับมาทำงานหลังจากลาพักร้อนไปช่วงที่อาชิเข้ามาบริหารจัดการผับพอดีเอ่ยถามกาย บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนเวลาผับเปิดในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า“ใช่ คุณอินทัช พึ่งจะอายุ 19 แต่เก่งเกินอายุ เก่งไม่แพ้คุณแทนไทเลยละ แต่ปกติไม่ค่อยออกมาจากห้องทำงานหรอก วันนี้คงมาเช็กสต๊อกเหล้าที่พึ่งมาส่งเลยออกมาได้” กาย บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยบอก“กำลังกรุบกริบเลย” วิสกี้นั่งมองอาชิจนเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน“อย่าบอกนะว่าเจ้สนใจ ผมว่า...” ยังไม่ทันที่กายจะพูดจบ เขาก็ชะงักคำพูดเมื่อแกริคเดินมาที่เคาน์เตอร์บาร์“คิดถึงพี่แกริคจังเลยค่ะ ไม่เจอกันตั้งอาทิตย์” วิสกี้เอ่ยเสียงหวาน“มาทำงานวันแรกก็ปากหวานเลยนะ กาย เตรียมนมกับชาร้อนไว้ด้วย เดี๋ยวกูมา พี่ไปเอาของให้เจ้านายก่อนนะว
“พะ... พี่อาชิ... ซี้ดดด... เอมเสียว... เสียวมาก อ๊ะ... อ๊า”“พี่ก็เสียว... ซี้ดดด... เอมของพี่... โอ้วววว”ชะเอมร้องครางกระเส่า อาชิก็สุดที่จะกลั้น เขาเองก็เสียวมาก ๆ ร่องรักของเธอมันดูดตอดร่อนแก่นกายของเขาจนเสียวเหมือนน้ำจะแตกให้ได้“อ๊ะ... อ๊ะ... ซี้ดดด... อ๊ะ... เอมไม่ไหวแล้ว... อ๊ะ... อ๊ายยยยยย”“พี่ก็ไม่ไหวแล้ว... อ๊า... อ๊า”ร่างสูงกระหน่ำแทงท่อนเอ็นใหญ่เข้าออกร่องรักอันคับแน่นรัวเร็วจนน้ำในร่องรักของเธอไหลออกมาเจิ่งนอง สร้างความเสียวซ่านให้กับทั้งคู่ ร่างบางตัวสั่นระริกเมื่อเขากระแทกกระทั้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธออ้าขาออกและแอ่นสะโพกขึ้น ปล่อยให้คนตัวโตกระแทกอย่างหนำใจจนไปถึงฝั่งฝันกันอีกครั้งอาชิก้มลงดูดเต้าอวบ กดแช่แก่นกายใหญ่คาไว้อย่างนั้น กอดรัดจูบปากภรรยาคนสวยระบายความเสียวซ่านที่ยังคงคั่งค้าง บดขยี้เนินเนื้อโหนกนูน ก่อนจะค่อย ๆ ถอดถอนแก่นกายออกอย่างอ้อยอิ่ง อยากจะกระแทกเธออีกสัก 2-3 รอบ แต่ก็ต้องข่มใจตนเองไว้แล้วจัดการเก็บแก่นกายของตนเองเข้าที่ แล้วแต่งตัวให้ร่างบางที่นอนหอบหายใจอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะอุ้มเธอเข้าไปนอนในห้องนอนของห้องทำงาน“นอนตรงนี้นะ พี่ไปทำงานก่อน” พ
จ๊วบ !! จ๊วบ !! จ๊วบ !!“อื้อออ... พี่อาชิอย่าดูดแรงสิ... อ๊า”“อื้มมมม... พี่อยากทำอย่างอื่นด้วย... ได้ไหม”“พะ... พอแล้ว... พี่อาชิต้องทำงานนะ” ชะเอมผลักศีรษะของเขาออกจากเต้าอวบ ดวงตาฉ่ำเยิ้มที่แฝงไปด้วยความปรารถนาไม่ต่างจากเขาเลย“แต่พี่ต้องการเอม” ปลายจมูกโด่งคลอเคลียกับแก้มนวล เอ่ยบอกเสียงกระเส่า“ก็ได้ แค่ 1 นะ” ชะเอมยกนิ้วชี้ขึ้นมา“น่ารักที่สุด” อาชิยิ้มกว้างเมื่อได้รับการตามใจจากเธอ“พะ... พี่อาชิ ตรงนี้เลยเหรอคะ” ชะเอมเอ่ยถามเมื่อถูกเขาอุ้มยกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน“เปลี่ยนบรรยากาศจากบนเตียงมาเป็นบนโต๊ะบ้าง”คนตัวสูงจับร่างบางล้มนอนบนโต๊ะทำงาน จัดการถอดกางเกงขายาวกับแพนตี้สีชมพูตัวจิ๋วออกให้พ้นเรียวขา มือหนาปาดทักทายดอกไม้งามที่มีน้ำหวานฉ่ำเยิ้มแล้วปลดเข็มขัด กระดุมกางเกงยีน แล้วจับงัดท่อนเอ็นใหญ่ของเขาออกมา หยิบถุงยางอนามัยที่อยู่ในลิ้นชักออกมาสวมใส่ท่อนเอ็นที่แข็งขึง มือหนาลูบไล้ที่โคนขาอ่อนแล้วจับแยกเรียวขาทั้ง 2 ข้างออกอย่างเบามือก่อนจะดันเข้าไปในช่องทางรักจนสุดลำโคนสวบ !!“อ๊ะ... อึก... เอมจุก”ร่างบางเอ่ยบอกเมื่อปลายหัวหยักกระทุ้งกับผนังมดลูกเข้าอย่างจัง แขนเรียวบางทั้ง
“คุณพ่อขา คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงเอมนะ เอมจะอยู่แต่ในห้องทำงานของผับ เอมจะไม่อยู่ห่างพี่อาชิกับบอดีการ์ดเลย พี่แกริคบอดีการ์ดของพี่อาชิเก่งมาก ๆ เลยนะคะ เป็นแชมป์ยิงปืนด้วย พี่อาชิของเอมก็เก่ง สู้เก่งมากเลยด้วย รอบ ๆ ตัวเอมมีแต่คนเก่ง ๆ ไม่มีใครทำอะไรเอมได้หรอกค่ะ”“พ่อก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี แต่ก็คงห้ามไม่ได้ ดูแลตัวเองด้วย ห้ามออกไปไหนคนเดียวเด็ดขาด”“ค่ะ เอมรักคุณพ่อนะคะ” ชะเอมเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อแล้วหอมแก้มดังฟอด ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มออกมาได้“ผมไปนะครับ”“ดูแลชะเอมด้วยนะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยกำชับอีกครั้ง“ครับ” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“อันนี้เป็นบิลที่สั่งของเข้าร้าน แล้ววันนี้มีคัดเลือกพีอาร์ที่ผ่านทดลองงาน คุณอาชิจะให้เข้ามาเลยหรือเปล่าครับ” แกริคเอ่ยบอกทันทีที่อาชิกับชะเอมเข้ามาถึงห้องทำงานของผับชะเอมเดินเลี่ยงไปนั่งที่โซฟา กางหนังสือแคลคูลัสขึ้นมาอ่าน ปล่อยให้อาชิทำงานกับแกริค“ให้เข้ามาเลย แล้วขอนมอุ่น ๆ กับชาร้อนด้วย” อาชิบอก พร้อมทั้งสั่งเครื่องดื่มให้กับเขาและเธอ สายตายังคงจับจ้องที่เอกสารตรงหน้าแกริคชะงักไปเล็กน้อยเพราะที่ผับไม่มีนม มีแต่นมจากเต้าของสาว ๆ แต่มันก็ต้องเป็นหน