บทที่ 1 ไม่กลับบ้าน
"ตาเหมยังไม่มาอีกหรือ คุณโทรไปตามลูกชายคุณด้วยนะ"
"ค่ะ คุณพี่"
กริ๊งๆๆๆ
"ครับ...แม่"
"เหม..อยู่ไหนแล้วลูก ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกหนูทับทิมรอทานข้าวอยู่นะลูก"
"ผมไม่ว่างครับ แล้วผมก็ไม่ได้ขอให้รอ../..เหมคะเตยมาแล้วค่ะ"
"นี้ลูกอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือ"
"แค่นี้นะครับ"
คุณนวลปรางค์วางสายจากลูกชายด้วยความหนักใจ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี สงสารแต่หนูทับทิมภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ลูกสะใภ้ที่เธอทั้งรักทั้งสงสาร ก่อนหน้านั้น 1 ปี เหมราช กับ ปรีดาภรณ์ ได้ถูกบังคับให้เข้าพิธีวิวาห์ด้วยความไม่เต็มใจของฝ่ายเจ้าบ่าว เพื่อความมั่นคงของบริษัทสื่อโฆษณาที่ เหมทัต เป็นเจ้าของ เหมทัตต้องการอำนาจในมือของท่านปวิน นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน บิดาของปรีดาภรณ์ มาช่วยผลักดันอำนาจให้แก่เขาเพื่อปูทางสู่การเมืองที่จะมีขึ้นในไม่ช้านี้ งานแต่งงานไร้รักนี้จึงเกิดขึ้น
"ตาเหมติดงานนะคุณพี่ หนูทับทิม เรามาทานกันก่อนไม่ต้องรอหรอกนะ"
"ปกติตาเหม กลับบ้านดึกแบบนี้บ่อยรึเปล่าทับทิม"
"ไม่บ่อยหรอกค่ะคุณพ่อ พี่เหมคงติดงานจริงๆ ก็ช่วงนี้พี่เหมต้องรีบเรียนรู้งานจากคุณพ่อนี่ค่ะ เดี๋ยวพอคุณพ่อลงไปเล่นการเมือง พี่เหมจะได้ทำงานได้เก่งเหมือนคุณพ่อไงคะ อย่าดุพี่เหมเลยนะคะ"
"จริงด้วยคุณพี่ก็หนูทับทิมยังเข้าใจตาเหมมากกว่าคุณอีก มา ๆ ทานข้าว ๆ "
คุณนวลปรางค์รีบเปลี่ยนมาชวนทานข้าวก่อนที่เหมทัตจะอารมณ์เสียกับบุตรชายไปมากกว่า ดีว่ามีปรีดาภรณ์คอยช่วยพูดไม่อย่างนั้นเหมราชคงต้องโดนเรียกไปดุแน่นอน ทั้งสามคนทานข้าวก็ไปพูดคุยกันบ้างเล็กน้อย ทับทิมเป็นผู้หญิงเรียบร้อย เป็นที่รักของครอบครัวสามี นวลปรางค์ก็ได้แต่หวังว่าบุตรชายตนจะตาสว่างได้ในสักวัน
"คุณพ่อรับของหวานด้วยนะคะ เดี๋ยวทับทิมไปตักให้นะคะ คุณแม่ด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องหรอก หนูนั่งนี้แหละลูกเดี๋ยวแม่ให้ป้านิ่มยกมาให้ ยายนิ่ม ๆ ยกของหวานมาทีสิ"
"ค่ะคุณผู้หญิง"
"ทับทิมลูก มีวี่แววจะมีหลานให้พ่อหรือยังลูก"
"เอ่อ....ทับทิมยังไม่พร้อมเลยค่ะ รออีกสักปีได้ไหมคะ"
"รอทำไมกัน มีลูกให้พ่อสักทีเถอะพ่ออยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว"
หญิงสาวได้แต่คิดในใจ เธอจะมีลูกได้อย่างไร ในเมื่อสามีไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลย ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา สามีรังเกียจเมียแต่งอย่างเธอจะตายไป เรื่องที่จะมีลูกกับเธอคงเป็นแค่ความฝันนั้นแหละ
ฝั่งเหมราช
ชายหนุ่มพาแฟนเก่า ที่กลายมาเป็นเมียน้อยในปัจจุบันมาทานข้าวที่ร้านอาหารดัง เขาลืมสนิทเลยว่าวันนี้บิดามารดา จะไปทานข้าวที่บ้านเขากับภรรยา ชายหนุ่มคิดอย่างเบื่อหน่าย ว่าเดี๋ยวจะต้องโดนบิดาเรียกเข้าไปด่าแน่นอนที่กลับบ้านผิดเวลาในวันนี้
"เหม คุณดูเครียดไปนะมีอะไรรึเปล่าบอกเตยได้นะ"
"ไม่มีอะไรหรอก เตยรีบขึ้นห้องเถอะ วันนี้ผมต้องรีบกลับบ้าน"
"ทำไม..เหมจะรีบกลับไปซบอกเมียแต่งหรือยังไง"
"เตย!! เตยก็รู้ว่าไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เตยรอผมหน่อยนะแค่ 2 ปี ผมจะรีบมาขอเตยแต่งงาน"
"เตยเบื่อที่จะรอแล้วนะเหม ใครๆ ก็มองว่าเตยเป็นเมียน้อย ทั้งๆ ที่เตยมาก่อน เตยเบื่อ"
"โอ๋ๆ คนดี อย่า งอนเลยนะ เดี๋ยวผมซื้อกระเป๋าคอลเล็กชั่นใหม่ให้นะ ผมรู้มาว่าแบรนด์นี้รุ่นนี้ผลิตแค่ 10 ใบในโลกเองนะ พอจะทำให้เตยอารมณ์ดีบ้างไหมหืม"
"อิอิ เหมของเตยน่ารักที่สุดเลย จุ๊บ รักเหมนะคะ"
"ผมก็รักเตย เตยขึ้นห้องไปเถอะพรุ่งนี้ผมจัดการให้นะ เดี๋ยววันนี้ผมกลับก่อนนะ"
"เหมไม่ขึ้นไปกินของหวานก่อนหรือคะ"
หญิงสาวส่งสายตายั่วยวนชายหนุ่ม เพื่อหวังดึงให้เหมราชอยู่กับตนเองให้นาน เพราะอยากจะประกาศให้แม่เมียแต่งได้รู้ว่า เหมราช น่ะเป็นของเธอและเธอก็จะไม่มีวันปล่อยให้บ่อเงินบ่อทองที่ชื่อเหมราช หลุดมือไปเด็ดขาด
บทที่ 2 อยากจนตัวสั่น"พี่เหมกลับมาแล้วหรือคะ ทานข้าวมาหรือยังเดี๋ยวทิมตั้งโต๊ะให้นะคะ""ไม่ต้อง ฉันกินมาแล้ว พ่อแม่ฉันว่าอย่างไรบ้าง""ท่านไม่ได้ว่าอะไรค่ะ เพียงแค่ถามว่าเมื่อไรจะมีหลานให้ท่าน""หึ พ่อแม่ฉันถาม หรือว่าเธอกันแน่ที่อยากจะขึ้นเตียงกับฉันจนตัวสั่น ฝันไปเถอะ""ทิมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยค่ะ”ฉันรีบก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลลงมา ฉันทำอะไรผิดนักหนาเหรอทำไมเขาต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้พี่เหมเดินขึ้นไปข้างบนแล้ว ฉันจึงเดินตามเข้าไป ฉันยืนรอที่หน้าห้องสักพัก แล้วฉันจึงหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป ฉันรีบเตรียมชุดนอนให้เขาวางไว้บนเตียง แล้วฉันจึงรีบหมุนตัวออกมาจากห้อง รีบกลับเข้าไปนอนในห้องนอนของตัวฉันเองหลังจากชายหนุ่มออกมาจากการอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ เขาก็เห็นชุดนอนที่เมียแต่งของเขาเตรียมไว้ให้ในทุกๆ วัน เขามองดูด้วยสายตาวูบไหว ถ้าเขาไม่มีคนรักอยู่ก่อน ทับทิม ก็คือตัวเลือกที่ดี ชายหนุ่มหยิบชุดมาใส่แล้วจึงเข้านอน เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกับภรรยา ทั้งคู่แยกกันนอนมาตลอดตั้งแต่แต่งงานกันแล้ว เขารู้ว่าเขาใจร้ายกับหญิงสาวมาก แต่เพื่อตัวเขาเอง เขาไม่อยากหวั่นไหวให้กับความดีของหญิงสาวก
บทที่ 3 งานเลี้ยงรุ่นกริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง"สวัสดีค่ะ ทับทิมพูดค่ะ"(ทับทิม วันนี้นัดรวมรุ่นนะลืมหรือเปล่า)"ไม่ลืมจ้า แต่เรายังไม่ได้บอกพี่เหมเลยนะ ศิ"(บอกทำไม ทีมันทำอะไรไม่เห็นบอกแก แล้วทำไมแกต้องไปรายงานมันด้วย ดีไม่ดีไม่ด่ากลับมาสิ)ปรีดาภรณ์ชะงักไปเลย ที่ศิริญญาพูดมามันคือความจริง เหมราชไม่ได้สนใจเธอ เรื่องนั่นเธอรู้ดี"เรา..."(เฮ้อ!!!! เราขอโทษนะทิมที่พูดตรงๆ มันอดไม่ได้จริงๆ เอาเถอะทิมจะบอกมันก็ตามใจทิม 2 ทุ่มเราไปรับที่บ้านนะ เตรียมตัวให้เสร็จล่ะ เราขี้เกียจจะเจอหน้าผัวของทิม)"ศิก็....โอเคจ้าเดี๋ยวเราเดินไปขึ้นรถเองละกัน"(อืม..งั้นแค่นี้นะ บายจ้า)"จ้า บาย"ฉันไม่รู้ควรจะบอกพี่เหม หรือไม่บอกดีนะ แต่ถ้าบอกเขาจะว่าไหม หรือถ้าไม่บอกจะมีปัญหาอะไรไหมนะ เฮ้อ!!! จะบอกหรือไม่บอกก็มีค่าเท่ากัน ยังไงเขาก็ไม่สนใจฉันอยู่แล้ว19.45 น."ป้านิ่มคะ ป้านิ่ม""ขา..คุณทับทิม อุ๊ย!!! สวยจังเลย คุณทับทิมจะไปไหนคะ ไปกับคุณเหมหรือเปล่าคะ""เปล่าค่ะป้า ทิมจะไปงานเลี้ยงรุ่นเพื่อนที่มหาลัยน่ะค่ะ พี่เหมยังไม่กลับมาเลย รบกวนป้านิ่มตั้งโต๊ะให้พี่เหมด้วยนะคะ""คุณทับทิมบอกคุณเหมหรือยังคะ""ยังค่ะ ยังไงพ
บทที่ 4 รอยอะไรอือออ ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายอีกหนึ่งวัน ต่อมา"กี่โมงแล้วนะ ปวดหัวจังเลย"ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตายแล้ว 10 โมงแล้วเหรอฉันไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ พี่เหมจะทานข้าวหรือยังนะ แต่ชั่งเถอะวันนี้วันเสาร์ป่านนี้เขาคงไปหาคนรักของเขาแล้วล่ะ"...ทับทิมลูกต้องแต่งงานกับเหมราช เข้าใจไหมลูก""เหมราชไหนคะแม่""ก็เหมราช ลูกชายคุณเหมทัตน์ เจ้าของช่อง Q tv ที่เป็นพี่ชายคนสนิทของลูกนั่นแหละ ""ทำไมคะคุณแม่ ทำไมต้องให้ทิมแต่งด้วย ทิมอยากเรียนต่อนี่คะคุณแม่""แต่งงานแล้วก็เรียนได้ ลูกต้องช่วยคุณพ่อนะ ตอนนี้พรรคคุณพ่อกำลังแย่ เลือกตั้งรอบนี้เงินพรรคไม่สะพัดเหมือนเดิม คุณลุงเหมทัตน์เขาเสนอจะช่วยออกเงินให้พรรคเรา แต่ลูกต้องแต่งงานกับตาเหมน่ะ ""แต่พี่เหมมีคนรักอยู่แล้วนะคะ ทิมไม่คิดว่าพี่เหมจะยอม""ยอมหรือไม่ยอม ลูกไม่ต้องกังวล คุณลุงทัตน์จะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ หน้าที่ของลูกคือต้องแต่งงาน เข้าใจที่พ่อบอกไหมทับทิม""แต่ทิม..""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น พ่อสั่งลูกต้องทำตาม ห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด"" คุณพี่คะ เดี๋ยวน้องคุยกับลูกเองค่ะ ""ช่วยพ่อเขาหน่อยนะลูก แม่ขอ""ค่ะ.
บทที่ 5 ไม่ได้ขอให้มารักจนตอนนี้รอยที่คอกับหน้าอก ฉันจางแล้ว ฉันก็ยังไม่กล้าถามพี่เหมเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ"ทับทิม วันนี้ไปงานเปิดตัวพ่อพี่ที่พรรคเพื่อประชาชนด้วยกันนะ แต่งตัวให้เสร็จเดี๋ยวพี่มารับ""ค่ะ เดี๋ยวทิมช่วยนะคะ"ฉันเดินไปช่วยพี่เหมใส่เสื้อสูท แล้วหยิบกระเป๋าเดินตามไปส่งเขาขึ้นรถไปทำงาน งานเลี้ยงคืนนี้น่ะฉันรู้แล้วล่ะ คุณแม่โทรมาบอกว่าคุณพ่อสั่งให้ไปกับพี่เหม พี่เหมเองก็คงจะโดนบังคับไม่ต่างจากฉันหรอก"ขับรถดีๆ นะคะ ""อืม เข้าบ้านไปเถอะ"ฉันยืนส่งพี่เหมเสร็จก็เข้ามาช่วยป้านิ่มทำงานบ้านชีวิตฉันก็วนๆ เวียนๆ แบบนี้แหละ น่าเบื่อไม่รู้จะเรียนไปทำไม ในเมื่อเรียนแล้วก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ฉันอยากจะทำงานให้สมกับการที่ฉันได้ร่ำเรียนมาจริง ๆ แต่สักวันฉันจะใช้ประโยชน์จากสาขาที่ฉันเรียนให้ได้ ช่วงนี้ฉันกับพี่เหมคุยกันดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ เพราะฉันบอกเขาว่าฉันไม่เคยคิดจะทำให้เขากับคุณเตย มีปัญหากัน ฉันจะไม่มีวันรักเขา ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันรักเขาฉันรู้ตัวดี แต่ฉันต้องทน ทนทำเหมือนเขาเป็นแค่พี่ชาย พี่เหมก็เลยไม่คิดที่จะพูดจาร้ายๆ กับฉันอีก"...พี่เหมคะ ทิมรู้ว่าพี่ไม่ได้รักทิม แล้ว
บทที่ 6 ไข้ออกหัด" โอ๊ย!!!! ปวดหัว กี่โมงแล้ว "เหมราชตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาดู จึงเห็นสายเรียกเข้าจาก ใบเตย ชายหนุ่มจึงรีบโทรกลับไปหาหญิงสาว"ฮัลโหลครับ"(อื้มมม เหมโทรมาทำไมแต่เช้า เตยนอนอยู่นะคะ)"อ้าว!!! ก็ผมเห็นคุณโทรมานี้ครับ คุณนั่นแหละมีอะไรรึเปล่า "(โอ๊ย!!! เตยโทรตั้งแต่เมื่อคืนแล้วม๊ะ!! ไหนคุณจะมานอนกับเตยไงคะ ทำไมไม่มาล่ะคะ เอ๊ยรอทั้งคืนเลย)เหมราชย่นคิ้ว พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน นี้เขาไม่ได้ไปหาใบเตย แล้วตอนนี้เขาก็นอนอยู่ในห้องนอนของตนเอง(คุยกับใครแต่เช้า ไปคุยไกลๆ ไป..จะนอนโว้ย!!!)"เสียงใคร คุณอยู่กับใครเคย"(เอ่อ...เสียงน้องชายเตยไงคะเหม คนที่ขับรถชนเมื่อวานน่ะ แค่นี้ก่อนนะเหม ที่บ้านนอนรวมกันหลายคนน่ะ เตยไม่อยากเสียงดังรบกวนเขา )อริสารีบวางสายก่อนที่ โฮม ชายคนรักของตนจะโมโห แล้วเหมราชจะรู้ความจริง สายขนาดนี้แล้วอริสายังไม่ตื่นอีกเหรอเหมราช ยังนั่งระลึกชาติอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเอามือกุมหัวพลางขบคิด"เมื่อคืน ไปงานเลี้ยงกับทับทิม แล้วเราก็ดื่ม ๆ จนไม่ไหว แล้วกลับยังไง ทิมขับรถมาเหรอ แล้วชุดแต่ๆ ...เดี๋ยวนะ!!! "ชายหนุ่ม ลุกขึ้นสะบัดผ้าห่มลงไป
บทที่ 7 พี่เหมเป็นของฉัน"คุณนาง เข้ามาพบผมในห้องด้วยครับ""ค่ะบอส"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"ขออนุญาตค่ะ""เชิญครับ คุณนางครับ นางเอกที่ชื่อแพรน่ะ รู้สึกว่าจะมีข่าวฉาวมากไปหน่อยนะ ผมอยากให้คุณนางลงไปจัดการ กำชับให้ผู้จัดการดูแลให้ดี แล้วเรื่องตบตีเหมือนกัน ถ้ามีอีกปลดได้เลย แล้วนักข่าวคุณวิศนีย์น่ะ ที่ลงพื้นที่น้ำท่วมน่ะ เดี๋ยวส่งเครื่องอำนวยความสะดวกไปให้เขาด้วย จัดเบี้ยเลี้ยงเสี่ยงภัยพิเศษให้ด้วยนะ แล้วเดี๋ยวไปเบิกงบทำบุญ บัญชีส่วนตัวผมน่ะ จัดการทำถุงยังชีพ ส่งไปบริจาคช่วยชาวบ้านน้ำท่วมด้วยนะครับ""ได้ค่ะบอส"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"เชิญครับ""พี่เหมคะ ทิมทำอาหารมาให้น่ะค่ะ เห็นคุณแม่บอกว่าเมื่อวานพี่เหมไม่ได้ทานอาหารกลางวัน""อ้าวคุณนางสวัสดีค่ะ""อุ้ย!! คุณทับทิมสวัสดีค่ะ มาส่งเสบียงให้บอสหรือคะ งั้นนางขอตัวก่อนนะคะ""อืม..เข้ามาก่อนสิ พี่ยุ่งน่ะทิม ทิมเอาวางไว้ก่อน ขอพี่เคลียร์งานแป๊บนะ""งั้นทิมไปจัดใส่จานให้นะคะ"เหมราชยุ่งกับการทำงานจนลืมเวลาทานข้าว ถ้าไม่ได้ภรรยามาส่งปิ่นโตเห็นทีว่าคงจะได้อดข้าวแล้วแน่ด้านสไบนาง หลังจากออกมาจากห้องเหมราช เธอก็รีบโทรไปรายงานอริสาให้ทราบ เพราะว่าอริสาให้เ
บทที่ 8 ไม่ใช่เด็ก ๆ"ไงคุณหนูทับทิม วันนี้ทำเค้กอะไรบ้าง""ก็เค้กทั่วๆ ไปนั่นแหละจ๊ะ มีเค้กฝอยทองครีมสดมะพร้าวอ่อน มูสเค้ก เค้กส้ม คัพเค้ก วันนี้น่าจะแค่นี้ก่อน""โอ๊ย!!! แค่นี้ก็เยอะแล้วแก มีอะไรให้ฉันช่วยไหม""มี....ช่วยนั่งดูเฉยๆ ก็พอจ๊ะ""แหม๋!!!!! แกนี่นะ..เออว่าแต่ผัวเอ๊ย!!!! สามีแกไม่ว่าเหรอมาทำงานแบบนี้"ปรีดาภรณ์วางของตกแต่งหน้าคัพเค้กลง แล้วจึงหันมาสนทนากับเพื่อนสาวอย่างจริงจัง เพราะเรื่องนี้แหละ ทำเอาเหมราชหน้าตึงใส่เธอตั้งแต่เมื่อวาน ทั้ง ๆ ที่อะไร ๆ ระหว่างเธอกับเหมราชมันกำลังดีขึ้นแล้วแท้ ๆ".....ไปไหนมาไหนทำไม ไม่รู้จักบอกใครไว้บ้าง โตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ๆ ทำอะไรหัดคิดซะบ้าง ไม่ใช่จะทำตามอำเภอใจแบบนี้""ทิมขอโทษค่ะพี่เหม คือทิมเบื่ออยู่บ้านเฉย ๆ น่ะค่ะ ทิมเลยไปช่วยงานยัยศิ เนี่ยพรุ่งนี้ทิมรับปากยัยศิไว้ว่าจะไปทำเค้กขายที่ร้านศินะคะ แบ่งเปอร์เซ็นต์กันค่ะ พี่เหมว่าดีไหมคะ ""ดีบ้าอะไรทับทิม เธอเป็นเมียฉันนะ ต้องไปทำเค้กขายให้มันวุ่นวายทำไม อยู่บ้านเฉย ๆ ไว้หน้าผัวตัวเองมันจะตายหรือไง หรือทำเป็นแต่เรื่องที่ทำให้ผัวตัวเองเป็นตัวตลก""ทิมไม่คิดแบบนั้นนะคะ ทิมแค่อยากหาอะไรทำ ไม
บทที่ 9 รถเสีย"เอาเข้ามาเร็วๆ สิคะเหม อ้าส์....เตยไม่ไหวแล้ว"อริสาเอานิ้วกรีดตามยาวของร่องสวาทเธอ เพื่อหวังยั่วยวนเหมราช ให้ตกลงไปในกามรสอีกครั้งเหมราชมองดูกลีบเกสรที่มีสีออกคล้ำๆ ไม่ชมพูหวานเหมือนอีกคน เหมราชอดจะเปรียบเทียบไม่ได้จริงๆ ระหว่างหญิงสาวตรงหน้ากับภรรยาไร้รัก ทับทิมเวลาอยู่ใต้ร่างตนเองนั้นทั้งหวาน ทั้งสวย เสียงร้องของทับทิมเหมือนจะกระตุ้นอารมณ์หื่นกามของเหมราชได้เป็นอย่างดี ผิดกับอริสาที่ช่วงหลังๆ ช่องรักหญิงสาวจะไม่กระชับ แถมยังมีสีที่คล้ำอีก ทั้งๆ ที่ใบเตยก็มีเพียงเขาคนเดียว หรืออาจเป็นเพราะใบเตยบอกว่าเวลาคิดถึงเหมราช หญิงสาวต้องช่วยตัวเองด้วยดิลโด้แท่งใหญ่เลยทำให้กลีบเริ่มบานออก"เฮ้อ!!!! ไม่ได้หรอกเตย วันนี้ไม่ปลอดภัย ถุงยางผมหมดน่ะ""อืมมม สดเลยก็ได้ค่ะเตยไม่ถือ....อ้าส์.....เร็วสิคะ"เหมราชขยับถอยออก แล้วเก็บอาวุธตัวเองให้เรียบ อริสามองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองนี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเหมราชชั่งเห็นแก่ตัวทิ้งเธอไว้ให้ค้างคาแบบนี้"อะไรกันคะเหม คุณจะมาทิ้งเตยกลางคันแบบนี้ไม่ได้นะ""คุณกลับไปก่อนเถอะเตย ผมรีบทำงาน""แอร๊ยยย....กรี๊ดดดดดด.....เหมเป็นบ้าอะไรนี่
ตอนพิเศษ ๒ "พ่อ..แม่ครับ สวัสดีครับ""ลมอะไรหอบมาล่ะตาเหม""คืออย่างนี้ครับ อาทิตย์หน้าครบรอบวันแต่งงานของผมกับทิม ผมเลยจะฝากสองสาวไว้กับพ่อกับแม่หน่อยน่ะครับ ว่าจะพาเมียไปสวีทเผื่อได้ลูกชายติดท้องกลับมา""จะมีน้ำยาเหรอ ยัยหนู 3 ขวบแล้วยังไม่ป่องสักทีน้ำยาแกคงบูดแล้วล่ะพ่อว่า แล้วที่ว่าครบรอบวันแต่งงานน่ะ ใช่วันแต่งงานที่เจ้าบ่าวหน้าโง่หน้าบูดเป็นตูดลิงรึเปล่า""อิอิ นั่นนะสิคะ นวลจำได้ค่ะ วันนั้นแขกเหรื่อเข้าหน้าไม่ติดสักคน สงสารก็แต่เจ้าสาวแสนสวย ทำหน้าจะร้องไห้ตลอดเวลา กว่าจะผ่านมาได้ โอ๊ย!!! หืดขึ้นคอ""โถ่!!! ..พ่อจ๋า..แม่จ๋า..ลูกผิดไปแล้วได้โปรดอย่าขุดคุ้ยมันขึ้นมาอีกเลย ลูกไม่อยากโดนเมียงอนนะคร๊าบบ""หึ....ที่อย่างงี้ทำมาเป็นกลัว ลูกโง่เอ๊ย กว่าจะฉลาดได้ เมียอุ้มท้องหนีไปเกือบปี ส้มน้ำหน้า""พอแล้วค่ะพ่อ..ลูก อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย ว่าแต่ตาเหมจะพาน้องไปสวีทที่ไหนลูก""ญี่ปุ่นครับ น้องเจแปนต้องมาแล้วล่ะงานนี้ หึหึ""พี่เหมคะ พี่ไปดูงานทำไมต้องลากทิมไปด้วย ไปคนเดียวไม่ได้หรือคะ ทิมห่วงลูกนะคะ ไม่รู้ใบหม่อนกับไข่มุกจะซนจนคุณปู่คุณย่าปวดหัวรึเปล่า""แล้วไม่ห่วงผัวบ้างเหรอ ไม่กลัวม
ตอนพิเศษ 1"จุนแม่ขาทามมายไม่เปิดไฟคะ""เอ๋...นั้นนะสิทำไมไม่เปิดน๊า""ใบหม่อง...น้องเพอจัว""ม่ายต้องจัวหม่องอยู่นี้..จับมือไจ่มุกไว้นี้ไม่ต้องจัว"เด็กหญิงหทัยชนกถามมารดาหลังเข้ามาในบ้าน แล้วบ้านมืดจนหญิงสาวนึกกลัว สองพี่น้องจับมือกันแน่น ปรีดาภรณ์แอบน้ำตาซึมเมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองรักใคร่กลมเกลียวกันดี เธอรักเด็กหญิงหทัยชนกอย่างไรเธอก็รักเด็กหญิงสุนิสาอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นของชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่ถ้าคนหนึ่งได้อีกคนก็ต้องได้เช่นกัน จะไม่มีความลำเอียงเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน และไม่ใช่แค่เธอ ไม่ว่าจะเป็นเหมราช ป้านิ่ม คุณตาคุณยาย คุณปู่ คุณย่าแม้กระทั่งเพื่อนสนิททั้งสองของเหมราชก็เช่นกัน ทุกคนเอ็นดูสองเด็กหญิงเท่าเทียมกันเสมอ"Happy brithday to you, Happy brithday to you""Happy brithdayHappy brithday""Happy brithday to you""Happy brithday to you, Happy brithday to you""Happy brithday , Happy brithday""Happy brithday to n' PEARL"แสงไฟและเสียงเพลง Happy brithday ดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของ คุณตา คุณยาย คุณปู่ คุณย่า คุณอาสิง คุณลุงซีวาน แม่นมนิ่ม และที่สำคัญคุณพ่อสุดหล่อท
บทที่ 25 (ครอบครัวแสนสุข)...ถึงเหมราชและทับทิมถ้าคุณ 2 คนได้รับจดหมายฉบับนี้แล้วเตยอยากจะบอกว่าเตยขอโทษ กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา คุณ 2 คนเป็นคนดีวันนี้เตยรู้แล้วว่าเตยทำผิดกับพวกคุณอย่างไม่น่าให้อภัย เตยไม่มีใครที่จะสามารถเลี้ยงใบหม่อนได้ เตยรู้ว่าทับทิมต้องเลี้ยงลูกเตยให้เป็นคนดีเหมือนที่ทับทิมเป็นแน่นอน เตยฝากลูกด้วยนะคะได้โปรดช่วยอบรมสั่งสอนเขา อย่าให้เขาต้องชั่วช้าเหมือนแม่เขาเลย เตยขอร้อง ชีวิตเตยเลือกทางผิดถ้าเตยรักคุณเหมือนที่เตยรักเหี้ยโฮมก็คงดี แต่เหมค่ะ คุณกับทับทิมเหมาะสมกันที่สุดแล้วคนดีๆ ก็ต้องคู่กับคนดีๆ เตยขออวยพรให้คุณและครอบครัวมีแต่ความสุข อโหสิกรรมให้เตยด้วยนะคะ วันนี้ทุกอย่างต้องจบ เตยรับไม่ได้กับสิ่งที่โฮมทำอีกต่อไป เหมกับทับทิมช่วยสงเคราะห์ทำบุญให้เราสองแม่ลูกด้วยนะคะขอโทษคุณ 2 คนจากใจจริง ฝากใบหม่อนด้วยใบเตย"มะ..หมายความว่าไงคะพี่เหม คุณเตยเธอจะทำอะไรคะ""พี่ก็ไม่รู้น่ะทิม แล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ"เหมราชอ่านจดหมายของอริสาให้ภรรยาฟัง ชายหนุ่มเข้าใจเจตนาของอดีตคนรักอย่างใบเตยดี เธอคงตัดสินใจดีแล้ว คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมของแต่ละคนไป ส่วนจดหมายอีกฉบับชายห
บทที่ 24 ( ลูกของใคร )เผลอแป๊บๆ น้องไข่มุกก็ครบเดือนแล้ว ฉันย้ายกลับไปอยู่บ้านพี่เหมเหมือนเดิม ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ยกเว้นห้องนอนฉัน พี่เหมเปลี่ยนห้องนอนเก่าของฉันให้เป็นห้องน้องไข่มุกแทนแล้ว แล้วให้ฉันย้ายไปนอนห้องใหญ่ห้องเดียวกับเขาแทน ฉันแอบถามป้านิ่มมาด้วยล่ะ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ พี่เหมพาคุณเตยเข้ามาอยู่ในบ้านไหม แต่ป้านิ่มบอกว่าพี่เหมไม่เคยพาใครมาเลย ฉันถึงกับยิ้มไม่หุบเลยล่ะ"เฮ้อ!!!! พี่เบื่ออ่ะทิม""เบื่ออะไรคะ...ไหนบอกมาสิ หรือเบื่อที่ต้องอยู่กับทิมและลูก""โถ่!!!!! ...ทิมก็คิดได้นะ ดูเหมือนพี่เบื่อทิมเหรอ ถ้าบอกว่าพี่คลั่งรักทิมละก็น่าเชื่อกว่าอีกไหมล่ะ""งั้นพี่เหมก็บอกทิมมาสิคะว่าเบื่ออะไร หรือจะโทรตามพี่สิงโตกับพี่ซีวานมาเที่ยวที่บ้านดีไหมคะ ""โทรตามมันมา ยิ่งน่าเบื่อไปกันใหญ่ ทำไมทิมชอบพูดถึงสองตัวนั้นด้วย พี่ไม่ถูกใจสิ่งนี้ dislike น่ะคะ dislike "ฉันกำลังยืนกล่อมยัยหนูไข่มุกอยู่ดีๆ พี่เหมก็ใช้ไม้ค้ำเดินมาหาฉัน แล้วก็มาบ่นว่าเบื่อไม่รู้เบื่ออะไร ฉันเสนออันนั้นอันนี้ให้ก็ไม่เอา จะโทรตามเพื่อนให้ก็ไม่เอาอีก ชักจะเอาใจยากกว่ายัยหนูไข่มุกขึ้นทุกวันแล้วนะ แล้วยังมาด
บทที่ 23 ( ดวงใจพ่อ )"แค๊กๆ ...พ่อครับ...แค๊กๆ ....แม่ครับ...แค๊กๆๆ ""ตาเหม...ฟื้นแล้วเหรอลูกเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่าหืม""หิวน้ำ...แค๊กๆ ...""นี้จ๊ะ ค่อยๆ ดื่มนะลูก"อึก อึก อึก"ขอบคุณครับ....ทิม....ทิมไปไหนครับแม่"ผมมองหาผู้หญิงที่ผมรัก ไหนบอกว่าถ้าผมตื่นมาจะเห็นเธอเป็นคนแรกไง ทำไมเธอไม่อยู่ตรงนี้ หรือว่า ผมตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น"ทิมไปคลอดหรือครับ น้องคลอดลูกผมหรือยังแม่ ตอบผมสิ""จ้า ๆ ใจเย็นลูก หนูทับทิมไปคลอดแล้วจ้า นี้ดูสิลูกสาวของลูก""ลูกสาวหรือครับ"ผมรับมือถือมาดูหน้าลูกสาวของผม น้ำตาผมค่อยๆ ไหลลงมามันตื้นตันใจ นี้ลูกสาวของผมเหรอ ลูกผมจริงๆ ใช่ไหม ผมไม่ได้ฝันไปใช่รึเปล่า เธอตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอมมากๆ เลย ผมดีใจที่ทิมคลอดเธอมาอยากปลอดภัย แต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่ผมไม่ได้มีโอกาสเห็นเธอตอนแรกคลอด ผมน่าจะได้เป็นคนแรกที่เห็นเธอ ผมน่าจะได้เข้าห้องคลอดไปกับทิม แต่ผมกับต้องมาติดแหง็กในห้องพักฟื้นแบบนี้"เธอชื่ออะไรครับแม่""หนูทับทิมอยากให้ลูกเป็นคนตั้งให้น่ะ""ผมอยากไปหาทิมกับลูก ผมไปได้ไหมครับ""แม่ขอถามคุณหมอก่อนนะลูก""ครับ""แม่คะ...ทิมอยากไปหาพี่เหม ป่านนี้ไ
บทที่ 22 ( ขอกำลังใจ )"ทิมครับ...มาหาพี่หน่อย""คะ..? ....ว่าไงคะพี่เหม""พรุ่งนี้พี่จะต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว กลัวจัง""ไม่ต้องกลัวนะคะ ทิมจะรอพี่ที่หน้าห้องจะไม่ไปไหนเลย ถ้าพี่ฟื้นขึ้นมาทิมสัญญาว่าพี่จะเห็นหน้าทิมคนแรกเลย ดีไหมคะ""ดีครับ แต่ทิมไม่ต้องไปนั่งรอหรอก มานอนรอในห้องเถอะ ท้องทิมต่ำลงมากแล้วนะ""ไม่เอาอ่ะทิมจะรอ"พรุ่งนี้พี่เหมจะได้ผ่าตัดกระดูกขาแล้ว ที่หัวพี่เหมผลสแกนออกมาแล้วว่าไม่มีอะไร น่าห่วง ฉันถามหมอแล้วนะ อาการทางสมองที่เหมน่ะ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ถ้ามีอาการปวดหัวรุนแรงหรือมีเหตุอะไรบ่งบอกให้รีบมาพบหมอก็พอ ฉันว่าเราช่วยกันดูแลรักษากันไปอนาคตมันยังไม่เกิดก็ไม่ควรไปวิตกกังวลจริงไหมแต่ท้องฉันนี้สิมันคล้อยต่ำลงมากแล้ว มันเป็นสัญญาณเตือนการคลอดแล้วล่ะ น่าจะทันพี่เหมผ่าเสร็จเขาจะได้นั่งรถเข็นไปหาฉันได้ไม่ต้องนอนบนเตียงเฉยๆ แบบนี้ เฮ้อ!!! สงสารพี่เหมจัง แต่จะว่าไปฉันนี้ก็เก่งเหมือนกันนะ ไหนจะท้องโตแล้วยังต้องมาดูแลพี่เหมแบบนี้อีก อืม!!! ภูมิใจในความเข้มแข็งของตัวเองจังเลย"ทิมครับ""คะ? ""พี่กลัว""ก็บอกว่าไม่ต้องกลัวไงคะ ทิมอยู่ตรงนี้ รอพี่แบบนี้""แต่พี่อยากได้กำล
บทที่ 21( เลือกไม่ผิด)อีกด้านหนึ่งของหน้าห้องพัก คุณนวลปรางค์มารดาของเหมราชที่ตอนแรกเดินออกไปจะหาซื้อกาแฟดื่ม บังเอิญที่เธอนั้นลืมกระเป๋าเงิน จึงเดินย้อนกลับมาทันได้ยินลูกชายกับลูกสะใภ้คุยกัน คุณนวลปรางค์ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เธอสงสารทั้งคู่ ทั้งสงสาร ทั้งดีใจที่ตนเองและสามีเลือกลูกสะใภ้ไม่ผิดคน ดีใจที่บุตรชายได้เจอคู่แท้อย่างปรีดาภรณ์ ลูกสะใภ้คนนี้"ทับทิม....ลูก..."ฟืด!!!!! คุณนวลปรางเช็ดน้ำตา สูดหายใจเข้าปอด เพื่อสั่งให้ตนเองหยุดร้องไห้ เธอไม่อยากจะร้องไห้ให้ลูกชายคิดมากอีกแล้ว"สวัสดีค่ะคุณแม่ เอ่อ...คุณแม่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนคะ""สักพักแล้วลูก แม่ขอบใจหนูมากนะที่ไม่ทิ้งพี่เขา หนูช่วยพูดกับพี่เขาหน่อยนะลูก แม่จนปัญญาจะพูดแล้วตาเหมไม่สู้เลยลูก อึก...ฮึก...แม่ฝากหนูด้วยได้ไหม ช่วยแม่ทีนะ""แม่ครับ...แม่เป็นคนบอกทิมเหรอ ผมบอกว่าไม่ให้บอกไง..แม่ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว....ทิมอย่าสนใจเลยกลับบ้านเถอะไปพักผ่อน""พี่นั่นแหละไม่ต้องพูด"ปรีดาภรณ์หันไปตวาดใส่เหมราช ปกติหญิงสาวไม่เคยจะกล้าขึ้นเสียงกับสามีเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้มันเหลืออดจริงๆ หญิงสาวเดินไป
บทที่ 20 (จะไม่ทิ้ง )พี่เหมหายไปเป็นเดือนเขาถอดใจแล้วจริงๆ นะเหรอ เขาจะไม่สนใจเลยว่าฉันจะคลอดลูกเมื่อไร ไหนบอกว่าขอโอกาสไง คนบ้าเอ๊ยไม่มีความอดทนเอาซะเลย เดือนหน้าฉันก็จะคลอดแล้วนะ จะไม่เป็นห่วงกันเลยหรืออย่างไร"ป้านิ่มคะ""ขาคุณทับทิม มีอะไรจะใช้ป้าไหมคะ""เอ่อ...ป้าได้กลับไปดูบ้านโน้นบ้างไหมคะ""เรือนหอคุณนะหรือคะ ไม่ได้ไปเลยค่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงจะไม่มีใครอยู่ แต่คุณท่านสั่งให้คนไปทำความสะอาดทุกวันเลยค่ะ""ไม่มีคนอยู่หรือคะ แล้วพี่เหมไปไหนคะ""อ้าวคุณทับทิมไม่ทราบหรอกหรือคะ ก็คุณเหมเธอ....""ยัยนิ่ม มีอะไรก็ไปทำเถอะ ""ค่ะคุณหญิง"ป้านิ่มกำลังจะบอกฉันเรื่องพี่เหม แต่คุณแม่มาขัดซะก่อน ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ หลายครั้งแล้วที่เวลามีคนพูดถึงพี่เหมแล้วคุณแม่จะคอยเปลี่ยนเรื่องตลอด มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทุกคนช่วยกันปิดฉันไว้ และฉันต้องรู้ให้ได้ ฉันไม่ได้จะอะไร ถ้าเขามีคนอื่นแล้วหรือเบื่อที่จะง้อฉันแล้ว ฉันก็ไม่ติดใจอะไร ถึงแม้ลึก ๆ แล้วฉันจะเสียใจแต่ฉันก็เข้าใจได้ แต่ไม่รู้สิความรู้สึกลึกๆ หรือว่าลางสังหรณ์ของฉันมันไม่บอกแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องมีอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร
บทที่ 19 ( อุบัติเหตุ )ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านคุณพ่อที่กรุงเทพเหมือนเดิมแล้ว สงสารท่านน่ะอยู่คนเดียว ส่วนคุณแม่ก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณพ่อมากมาย ก็อย่างที่บอกท่านสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ท่านคงตัดกันไม่ขาดหรอก ที่คุณแม่ออกจากบ้านไปอยู่กับฉัน เพราะคุณแม่ต้องการสั่งสอนให้คุณพ่อสำนึกให้ได้ แล้วคุณแม่ก็สงสารฉันด้วยหากต้องออกมาอยู่เองเพียงลำพัง ตอนนั้นคุณแม่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันท้อง ท่านเพิ่งมารู้พร้อมๆ กับฉันนั้นล่ะ"...ทับทิมลูก แม่ว่าเราย้ายกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพดีไหมทำอะไรๆ ก็สะดวกกว่าอยู่ที่นี่นะลูก""คุณแม่อยากกลับไปอยู่กับคุณพ่อแล้วใช่ไหมคะ คุณแม่รักคุณพ่อใช่ไหมล่ะ ทิมรู้น๊าาาา"คุณหญิงศรีดาภรณ์ยกมือขึ้นลูบศีรษะและยิ้มบางๆ ให้บุตรสาว คุณหญิงไม่ได้มีท่าทีเขินอายแต่อย่างใด ก็เธอน่ะใช้ชีวิตมาเกือบถึงครึ่งทางแล้วนี่ จะมานั่งขวยเขินอะไรกันอีกล่ะ "รักสิลูก แม่รักคุณพ่อ และแม่ก็รักทิม ถ้าให้เลือกแม่เลือกทิมอยู่แล้ว แต่ทำไมต้องเลือกจริงไหมในเมื่อเราสามารถทำสองอย่างได้พร้อมกัน ""ทิมแล้วแต่คุณแม่ค่ะ ไปอยู่กรุงเทพก็ดีเหมือนกันทิมใกล้คลอดแล้วแบบนี้ จะได้ไปหาหมอสะดวก แต่คุณพ่อกับคุณแม่จะอายใค