บทที่ 21( เลือกไม่ผิด)

บทที่ 21( เลือกไม่ผิด)

อีกด้านหนึ่งของหน้าห้องพัก คุณนวลปรางค์มารดาของเหมราชที่ตอนแรกเดินออกไปจะหาซื้อกาแฟดื่ม บังเอิญที่เธอนั้นลืมกระเป๋าเงิน จึงเดินย้อนกลับมาทันได้ยินลูกชายกับลูกสะใภ้คุยกัน คุณนวลปรางค์ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เธอสงสารทั้งคู่ ทั้งสงสาร ทั้งดีใจที่ตนเองและสามีเลือกลูกสะใภ้ไม่ผิดคน ดีใจที่บุตรชายได้เจอคู่แท้อย่างปรีดาภรณ์ ลูกสะใภ้คนนี้

"ทับทิม....ลูก..."

ฟืด!!!!! คุณนวลปรางเช็ดน้ำตา สูดหายใจเข้าปอด เพื่อสั่งให้ตนเองหยุดร้องไห้ เธอไม่อยากจะร้องไห้ให้ลูกชายคิดมากอีกแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณแม่ เอ่อ...คุณแม่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนคะ"

"สักพักแล้วลูก แม่ขอบใจหนูมากนะที่ไม่ทิ้งพี่เขา หนูช่วยพูดกับพี่เขาหน่อยนะลูก แม่จนปัญญาจะพูดแล้วตาเหมไม่สู้เลยลูก อึก...ฮึก...แม่ฝากหนูด้วยได้ไหม ช่วยแม่ทีนะ"

"แม่ครับ...แม่เป็นคนบอกทิมเหรอ ผมบอกว่าไม่ให้บอกไง..แม่ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว....ทิมอย่าสนใจเลยกลับบ้านเถอะไปพักผ่อน"

"พี่นั่นแหละไม่ต้องพูด"

ปรีดาภรณ์หันไปตวาดใส่เหมราช ปกติหญิงสาวไม่เคยจะกล้าขึ้นเสียงกับสามีเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้มันเหลืออดจริงๆ หญิงสาวเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาต่อสายหามารดาของตน

~ กริ้งงงงงง....~

(ว่าไงลูกยัยหนูเสร็จแล้วเหรอ)

"เสร็จแล้วค่ะคุณแม่ ทิมอยู่กับพี่เหมนะ"

(อ้าว!!!! หนูเจอตาเหมแล้วเหรอลูก เป็นกำลังใจให้พี่เขาหน่อยนะลูก)

"คุณแม่ทราบ...."

(จ๊ะ...แม่ทราบ..แต่แม่ไม่ได้บอกลูก ตาเหมไม่อยากให้บอก แต่แม่ดีใจที่หนูไปเจอเอง ก็ถือว่าแม่ไม่ได้ผิดคำพูดละกัน แค่เปิดทางให้นิดหน่อยเอง)

"คุณแม่นี้..ร้ายจริงๆ เลยนะคะ ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ช่วยวนรถกลับไปเอาเสื้อผ้าทิมที่บ้านให้หน่อย ครีมบำรุงผิวด้วยนะคะ ทิมจะอยู่กับพี่เหมที่นี่ไม่กลับบ้านแล้วค่ะ"

(เอางั้นเหรอลูก)

"ค่ะ อยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้ก็ดีนะคะเวลาปวดท้องคลอดจะได้ไม่ต้องขับรถไกลๆ ไงคะ"

"นี้จ๊ะ..เสื้อผ้า"

"นี่ไม่มีใครฟังผมเลยหรือครับ คุณแม่พาทิมกลับบ้านเถอะครับ อยู่นี่มันไม่สะดวกสบายหรอกนะ"

"คุยกันเองนะคะ ไปค่ะคุณนวลไปทานข้าวกันดีกว่า อ้อ!!! แล้วแม่กับคุณนวลไม่กลับมาแล้วนะเราจะกลับบ้านกันเลยจ้ะ ถ้าไม่อยากให้น้องอยู่เหมก็บอกน้องเองนะคะ"

คุณแม่ทั้งสองเดินออกไปปล่อยให้คู่หนุ่มสาวได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง ทั้งคู่ต้องการเวลาส่วนตัวเพื่อเปิดใจคุยกันบ้าง

"ทิ้งไว้แบบนี้จะดีหรือคะคุณศรี คนหนึ่งก็ท้องโต อีกคนก็เจ็บหนัก นวลอดห่วงไม่ได้จริงๆ ค่ะ"

"ดีค่ะ!!! ....ไม่ต้องห่วงนะคะคุณนวล ศรีจ้างพยาบาลส่วนตัวไว้แล้ว งานหนักๆ พยาบาลจะจัดการเองค่ะ แต่ปล่อยให้เด็กๆ ได้ปรับความเข้าใจกันเถอะนะคะ เด็กสองคนนั้นน่ะ ต้องการเวลาค่ะ เขาพลาดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแล้วนะคะ"

"โอ๊ย!!!!! .....ฮื้อ......."

"พี่เหมเป็นยังไงบ้างคะ"

"พี่ปวดหัวน่ะทิม....โอ๊ย!!!! "

"คุณพยาบาลค่ะ ตามหมอทีค่ะพี่เหมปวดหัว"

ฉันมานอนเฝ้าพี่เหมที่โรงพยาบาลได้ 2-3วันแล้ว ตอนแรกพี่เหมไม่ยอมหรอก แต่ฉันยื่นคำขาด

"....พี่ไม่ให้ทิมอยู่นะ ยังไงก็ไม่ได้ทิมต้องกลับบ้าน ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องบ้างเถอะ พี่ขอร้องล่ะ"

"พี่รู้ได้ยังไงว่าทิมไม่ห่วง ทิมห่วงตัวเอง ห่วงลูกในท้อง และทิมก็ห่วงพ่อของลูกทิมด้วยค่ะ ทิมไม่กลับ ถ้าพี่เหมพูดมากอีกครั้งทิมจะไม่รักพี่เหมแล้ว จะไม่ให้เจอลูกด้วย จะไม่ใส่ชื่อพ่อในใบเกิดลูกด้วย คอยดูแล้วกันว่าทิมเอาจริง"

"ทิม....."

"พอค่ะ...หรือพี่ไม่รักทิมแล้ว ยังรักคุณเตยอยู่ใช่ไหม หรืออยากให้คุณเตยมาดูแล..ก็ใช่สิพี่จะรักทิมได้ยังไง"

"เฮ้อ!!! ไปกันใหญ่แล้วทับทิม พี่จะรักเตยได้ไง พี่ก็รักแต่ทิมนั่นแหละ"

"งั้นก็ให้ทิมอยู่สิคะ ทิมรักพี่นะ ขอทิมอยู่ดูแลพี่ได้ไหม"

"เฮ้อ!!! พี่คงห้ามไม่ได้แล้วใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"งั้นก็อย่าทำอะไรเกินตัวนะ อยู่เป็นกำลังใจให้พี่ก็พอ ส่วนอย่างอื่นให้พยาบาลทำ ตามนี้นะ"

นั้นแหละค่ะเขาถึงได้ยอมให้ฉันอยู่ เรื่องมากจริงๆ ก็รู้แหละว่าเขาห่วงฉัน แต่เชื่อเถอะฉันก็ห่วงเขาเช่นกัน

"เป็นไงบ้างครับคนไข้เจ็บตรงไหน คะแนนความเจ็บ 1-10 ให้ระดับนะครับ"

"8 ครับ ปวดหัวน่ะครับ ไม่ปวดแผลผ่า แต่มันปวดข้างใน"

"เดี๋ยวหมอขอสแกนอีกรอบนะครับ"

"ครับ"

เจ้าหน้าที่นำเครื่องสแกนมาสแกนให้พี่เหมที่ห้องเพราะขาพี่เหมยังไม่ได้ผ่าตัด หมอบอกว่าให้รอผลก่อน แต่ตอนนี้เขาให้ยาแก้ปวดไปก่อน ฉันน้ำตาคลอที่เห็นเขาทรมารแบบนี้ ใจอยากจะร้องโฮออกมาดังๆ ให้สมกับที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นกำลังใจให้เขา ฉันจะมัวมาอ่อนแอไม่ได้

"ปวดมากไหมคะ"

"ปวดมากครับ แต่ทนได้ ได้ยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

"อุ้ย!!!! พี่เหม เอามือมานี่ "

ฉันยืนคุยกับเขาที่ข้างเตียง แต่อยู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็ดิ้นขึ้นมาซะอย่างนั้น เหมือนลูกต้องการจะให้กำลังพ่อกับแม่ ที่กำลังดาวน์อยู่ในตอนนี้

"ครับ"

"รู้สึกไหมคะ...พี่ลูบดูตรงนี้"

พี่เหมยิ้มออกมา เขาเอามือลูบไปทั่ว เขาลูบตรงไหน ลูกก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กตามมือเขาไปตรงนั้น พี่เหมน้ำตาคลอทุกครั้งที่ได้สัมผัสลูก เขายิ้มทั้งน้ำตาเลยล่ะ

"รู้สึกไหมคะพี่เหม"

"รู้สึกครับ..ตัวเล็กดิ้นใหญ่เลย"

"ลูกกำลังบอกให้เราสู้เพื่อเขานะคะ พี่ต้องสู้ ทิมก็จะสู้ ขนาดลูกยังสู้เลย เพราะฉะนั้นพี่ห้ามท้อเด็ดขาด ทิมรักพี่นะคะ รักลูกด้วย"

"พี่จะสู้ครับ เพื่อลูกกับเมีย พี่รักทิมกับลูกมากนะ"

ฉันยืนนานๆ ก็ชักจะเมื่อย ฉันจึงก้มลงไปจูบหน้าผากพี่เหมแล้วบอกให้เขานอนพักผ่อนได้แล้ว ฉันเองก็เดินมานั่งพิงโซฟาเพราะเริ่มตึงที่ขาแล้ว

"ทิม.."

"คะ? "

"พี่ยังไม่รู้เลย ลูกเราผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"อิอิ ขอโทษทีค่ะทิมลืมบอก มัวแต่เป็นห่วงคุณพ่อของลูกอยู่...ลูกเราเป็นลูกสาวค่ะ พี่สิงบอกว่าจะทำคลอดให้ทิมเองนะคะ เมื่อวันก่อนไปกระตุ้นช่องคลอดมาแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะคลอดแล้ว พี่ตั้งชื่อทีสิคะ"

"เดี๋ยวนะ กระตุ้นช่องคลอดยังไง ไอสิงทำเหรอ"

"ค่ะ เหมือนเขาเอาอะไรสักอย่างสอดเข้าไปในช่องคลอดน่ะค่ะ เลือดออกด้วยนิดหน่อย"

"อย่างนี้ไอสิง มันก็เห็นดอกไม้ทิมนะสิ มันได้จับไหม"

"มันก็ต้องจับไหมล่ะคะ เดี๋ยวตอนทำคลอดเวลาวัดปากมดลูก เขาต้องใช้นิ้วสอดเข้าไปด้วยซ้ำ ทิมถามคุณแม่มาหมดแล้ว"

"ให้ตายเถอะ!!! เวรเอ๊ย!!! รู้งี้พี่เรียนหมอมาก็ดีพี่จะไม่ยอมให้ใครทำคลอดทิมเลย นี้ทิมโทรหาไอสิงให้มันมาหาพี่หน่อยสิ"

"ทำไมคะ? "

"พี่จะขอเปลี่ยนเป็นหมอผู้หญิง พี่จะไม่ยอมให้ไอสิงมันมาสัมผัสของสงวนทิมของพี่หรอกพี่หวง ดอกไม้ดอกนั้นมันเป็นของพี่คนเดียวนะ"

"เฮ้อ!!!! พี่เหม...ไม่ทันแล้วมั้งคะ พี่สิงน่ะเห็นไปถึงในไหนต่อไหนแล้ว เห็นจิมิลูกสาวเราก่อนพี่ด้วย ทำใจเถอะค่ะ"

พี่เหมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย ตลกชะมัดจะมาหวงอะไรกับพี่สิง เขาเป็นหมอนะ อายหมอก็ไม่ได้คลอดแหละ เฮ้อ!!!!!