บทที่ 20 (จะไม่ทิ้ง )

บทที่ 20 (จะไม่ทิ้ง )

พี่เหมหายไปเป็นเดือนเขาถอดใจแล้วจริงๆ นะเหรอ เขาจะไม่สนใจเลยว่าฉันจะคลอดลูกเมื่อไร ไหนบอกว่าขอโอกาสไง คนบ้าเอ๊ยไม่มีความอดทนเอาซะเลย เดือนหน้าฉันก็จะคลอดแล้วนะ จะไม่เป็นห่วงกันเลยหรืออย่างไร

"ป้านิ่มคะ"

"ขาคุณทับทิม มีอะไรจะใช้ป้าไหมคะ"

"เอ่อ...ป้าได้กลับไปดูบ้านโน้นบ้างไหมคะ"

"เรือนหอคุณนะหรือคะ ไม่ได้ไปเลยค่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงจะไม่มีใครอยู่ แต่คุณท่านสั่งให้คนไปทำความสะอาดทุกวันเลยค่ะ"

"ไม่มีคนอยู่หรือคะ แล้วพี่เหมไปไหนคะ"

"อ้าวคุณทับทิมไม่ทราบหรอกหรือคะ ก็คุณเหมเธอ...."

"ยัยนิ่ม มีอะไรก็ไปทำเถอะ "

"ค่ะคุณหญิง"

ป้านิ่มกำลังจะบอกฉันเรื่องพี่เหม แต่คุณแม่มาขัดซะก่อน ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ หลายครั้งแล้วที่เวลามีคนพูดถึงพี่เหมแล้วคุณแม่จะคอยเปลี่ยนเรื่องตลอด มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทุกคนช่วยกันปิดฉันไว้ และฉันต้องรู้ให้ได้ ฉันไม่ได้จะอะไร ถ้าเขามีคนอื่นแล้วหรือเบื่อที่จะง้อฉันแล้ว ฉันก็ไม่ติดใจอะไร ถึงแม้ลึก ๆ แล้วฉันจะเสียใจแต่ฉันก็เข้าใจได้ แต่ไม่รู้สิความรู้สึกลึกๆ หรือว่าลางสังหรณ์ของฉันมันไม่บอกแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องมีอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร หรือว่าฉันจะคิดมากไปเองนะ

"น้องทับทิมขึ้นเตียงเลยครับ พี่สิงขอดูตัวเล็กหน่อยนะ"

"ค่ะพี่หมอ...เป็นไงบ้างคะ"

ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านที่กรุงเทพจึงทำให้ฉันย้ายโรงพยาบาลด้วยเลย ฉันเลือกมาฝากท้องต่อที่โรงพยาบาลนี้เพราะว่า ฉันมั่นใจกับหมอที่นี่่โดยเฉพาะหมอสิงโต เพื่อนสนิทพี่เหมน่ะ ฉันเองก็คุ้นเคยกับพี่สิงระดับหนึ่งด้วยล่ะ

"ตัวเล็กดิ้นเก่งนะ ดูสิยกเท้าดันใหญ่เลย รู้เพศหรือยังครับทับทิม"

"ยังเลยค่ะ น้องหนีบไว้ตลอดเลย"

"อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ"

"อะไรก็ได้ค่ะพี่หมอ จะหญิงหรือชายทิมก็รักหมดเลย"

"ผมว่าผู้หญิงดีกว่าเนอะจะได้คุมพ่อมันอยู่ "

"พูดแบบนี้แสดงว่าผู้หญิงใช่ไหมคะ"

"ครับหลานสาวของอาสิง เดี๋ยววันคลอดอาสิงจะทำคลอดเองนะครับ เอาล่ะลงมานั่งได้ครับ"

"ทิมจะคลอดเมื่อไรคะพี่หมอ"

"อืม...ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็น่าจะประมาณวันที่ 9 อาจจะคลอดก่อนหรือหลังวันที่ 9 ไม่เกิน 3 วันนะ ทิมเตรียมตัวให้พร้อมนะครับ"

"พี่สิงคะ ทิมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้สิครับ ถามมาเลย"

" เมื่อคืนก่อนทิมฝันไม่ค่อยดีเลยค่ะ ทิมฝันว่าพี่เหมมาหาทิม เลือดเต็มตัวไปหมด แล้วเขาก็หายหน้าไปเป็นเดือนแล้ว ทิมอยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน แล้วทุกคนก็เหมือนมีอะไรปิดทิมไว้ตลอด ขนาดศิกับนัทเพื่อนทิมยังไม่พูดถึงพี่เหมเลย พี่สิงบอกทิมหน่อยนะคะ ทิมขอร้อง"

ฉันรู้ว่าพี่สิงลำบากใจก็ดูหน้าเขาสิ แสดงออกขนาดนั้น แต่ฉันก็อ้อนวอนอยู่นานจนพี่สิงใจอ่อนยอมในที่สุด

ฉันเดินมายืนอยู่หน้าห้องพัก VIP หน้าห้องมีชื่อ พี่เหมติดอยู่ ฉันแอบส่องเข้าไป แต่มองไม่เห็นหรอกห้องพักที่นี่่เหมือนห้องในโรงแรมเลยล่ะ ทำไมฉันถึงมาคนเดียวได้นะเหรอ ก็พอฉันออกจากห้องตรวจพี่สิง ฉันก็เดินตรงมานี้เลย โชคดีของฉันที่คุณแม่ส่งฉันแล้วรีบออกไป คุณพ่อลืมรายชื่ออะไรสักอย่างนี้แหละ แล้วมันสำคัญมากไว้ใจใครไม่ได้ด้วยคุณแม่เลยจำเป็นต้องทิ้งฉันไว้ที่โรงพยาบาล แต่เดี๋ยวท่านก็จะมารับแล้วล่ะ ฉันจึงรีบมาที่นี่ก่อน

"...ผมไม่อยากบอกเลยทิม ไอเหมมันสั่งทุกคนเลยนะว่าไม่ให้พูด"

"ทำไมคะ เขากลับไปคบกับคุณเตยแล้วหรือคะ"

"ไม่ใช่ๆ !!!! มันไม่ได้กลับไปหาใบเตย ไม่มีทางกลับไปแน่นอน แล้วมันก็ไม่ได้มีคนอื่นด้วย มันรักแต่ทิมนั่นแหละ เชื่อผมเถอะ"

"แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่เขาหายไปแบบนี้ล่ะคะ ทั้งๆ ที่เขาเฝ้ารอให้ลูกคลอด นี้พอลูกใกล้คลอดจริงๆ เขากลับหายตัวไป"

"เอานี่ยาดม ถือไว้ก่อน แล้วฟังผมดีๆ นะ ไอเหมน่ะมันรถคว่ำ มันหลับในแล้วหักหลบรถสิบล้อลงข้างทางไปชนกับต้นไม้ อาการหนักเลยล่ะ มีเลือดคลั่งในสมอง แต่ผ่าดูดเลือดออกมาหมดแล้ว ตอนนี้มันกำลังพักฟื้นอยู่ แต่อาการก็ไม่ได้ดี 100 %หรอกนะ ขามันก็หัก ยังไม่ได้ผ่าตัดเลย มันหลับไป 7 วันเต็มๆ เลยล่ะ"

"อะ...อะไรนะคะ..ทิม...ทิม...ไม่ทราบมาก่อนเลย เขาเป็นเมื่อไรคะ แล้วไปคว่ำที่ไหนคะ"

"ก็ประมาณวันศุกร์เดือนก่อนมั้งผมจำวันไม่ได้ มันคว่ำที่เลยนวนครไปทางอยุธยานั่นแหละ มันกำลังจะไปหาทิม แต่มันไปไม่ถึง ทิมอย่าโกรธมันเลยนะ"

"ทะ...ทิม...ฮื้อ ๆ ..พี่สิง....ฮื้อๆ ฮื้อ ตอนนี้พี่เหมอยู่ไหนคะ..."

เอ๊ะ!!! ฉันเดินหลบมุมเพราะว่าประตูห้องพี่เหมเปิดออกมา...อ้อ!!! คุณแม่นั่นเองไม่รู้ว่าท่านจะไปไหน แต่ก็ดีแล้วล่ะ ทางสะดวก ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจ แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป

ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปยืนข้างๆ เตียงเขา พี่เหมคงหลับ เขานอนหลับตานิ่ง ที่แขนเขามีทั้งสายน้ำเกลือและถุงเลือด ที่ขาเขาก็มีเหล็กประคองไว้ดึงไม่ให้กระดูกติดกันเพื่อรอผ่าตัด น้ำตาฉันไหลออกมา ฉันเริ่มสะอื้นออกมา จนพี่เหมลืมตาขึ้นมา เขาดูตกใจที่เห็นฉัน

"ทะ...ทิม...ทิมมาได้ยังไง...รู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่นี้ใครบอกทิม"

"พี่เป็นบ้าอะไร...ฮื้อๆ ฮื้อ ๆ ..เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่บอกทิม..ฮื้อๆ ฮื้อ ๆ...ไม่มีใครคิดจะบอกทิมสักคำ...ฮื้อ...ทำไมล่ะทำไม"

"พะ..พี่ไม่อยากให้ทิมรู้...เพราะแบบนี้ไงพี่ไม่อยากให้ทิมต้องมาเสียน้ำตากับคนแบบพี่อีก ทิมกลับไปเถอะ..โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะ มันไม่ดีต่อคนท้อง"

"ก็ชั่งหัวเชื้อโรคมันสิ....ฮื้อๆๆๆ ...ทำไมพี่ถึงได้ใจร้ายกับทิมตลอดเวลาแบบนี้...พี่คิดว่าทิมจะทิ้งพี่เพราะพี่อาจจะเดินไม่ได้อย่างนั้นเหรอ"

"มันจะไม่ใช่แค่เดินไม่ได้นะสิทิม สมองพี่กระทบกระเทือน วันหนึ่งพี่อาจจะลืมทุกอย่าง หมอบอกว่าสมองพี่เอาแน่เอานอนไม่ได้ หรือสมองพี่อาจจะกลับไปเด็กอีกครั้ง พี่ขอโทษนะทิม...แต่ทิมอย่ามาอีกเลยได้ไหม ทิมลืมพี่ไปเถอะ...อีกไม่กี่วันก็คลอดแล้ว..พะ..พี่..อึก...อึก....พี่ขอให้ทิมโชคดีนะ "

"ถ้าไม่ติดว่าพี่เจ็บอยู่ ทิมจะตบพี่ให้หน้าหันเลย...ฮื้อ ๆ ฮื้อ พี่จะดูถูกทิมมากเกินไปแล้วนะ  พี่เป็นคนดีแบบนี้ตั่งแต่เมื่อไรกัน ก่อนหน้านี้ทิมก็รอให้พี่หันมารักทิมตั้ง 2 ปี แล้วพอตอนนี้พี่รักทิมแล้ว พี่ก็จะทิ้งทิมกับลูกอีกอย่างนั้นเหรอ พี่พูดบ้าอะไร รู้สึกไหมว่าลูกอยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันแค่ไหน"

ฉันเอามือพี่เหมมาลูบที่หน้าท้องที่มันใหญ่มากๆ พร้อมที่จะคลอดออกมาตลอดเวลา พี่เหมมือสั่นอย่างเห็นได้ชัด เพราะนี่คือครั้งแรกที่ฉันให้เขาสัมผัสกับท้องฉัน พี่เหมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ฉันเองก็ยืนร้องไม่หยุดเหมือนกัน ส่วนหนึ่งเพราะฉันที่ทำให้เขาต้องประสบอุบัติเหตุแบบนี้ เพราะเขาต้องเทียวไปเทียวมาหาฉัน แล้วจะให้ฉันทิ้งเขาไปได้ยังไง ฉันทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ

"ฟังนะ ทิมจะไม่ทิ้งพี่ ไม่ว่าวันข้างหน้าพี่จะเป็นยังไง เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ทิมจะพาพี่ไปหาหมอที่เก่งที่สุดในโลกมารักษาพี่ ทิมจะหาให้เจอ"