บทที่ 25 (ครอบครัวแสนสุข)

บทที่ 25 (ครอบครัวแสนสุข)

...ถึงเหมราชและทับทิม

ถ้าคุณ 2 คนได้รับจดหมายฉบับนี้แล้วเตยอยากจะบอกว่าเตยขอโทษ กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา คุณ 2 คนเป็นคนดีวันนี้เตยรู้แล้วว่าเตยทำผิดกับพวกคุณอย่างไม่น่าให้อภัย เตยไม่มีใครที่จะสามารถเลี้ยงใบหม่อนได้ เตยรู้ว่าทับทิมต้องเลี้ยงลูกเตยให้เป็นคนดีเหมือนที่ทับทิมเป็นแน่นอน เตยฝากลูกด้วยนะคะได้โปรดช่วยอบรมสั่งสอนเขา อย่าให้เขาต้องชั่วช้าเหมือนแม่เขาเลย เตยขอร้อง ชีวิตเตยเลือกทางผิดถ้าเตยรักคุณเหมือนที่เตยรักเหี้ยโฮมก็คงดี แต่เหมค่ะ คุณกับทับทิมเหมาะสมกันที่สุดแล้วคนดีๆ ก็ต้องคู่กับคนดีๆ เตยขออวยพรให้คุณและครอบครัวมีแต่ความสุข อโหสิกรรมให้เตยด้วยนะคะ วันนี้ทุกอย่างต้องจบ เตยรับไม่ได้กับสิ่งที่โฮมทำอีกต่อไป เหมกับทับทิมช่วยสงเคราะห์ทำบุญให้เราสองแม่ลูกด้วยนะคะ

ขอโทษคุณ 2 คนจากใจจริง

ฝากใบหม่อนด้วย

ใบเตย

"มะ..หมายความว่าไงคะพี่เหม คุณเตยเธอจะทำอะไรคะ"

"พี่ก็ไม่รู้น่ะทิม แล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ"

เหมราชอ่านจดหมายของอริสาให้ภรรยาฟัง ชายหนุ่มเข้าใจเจตนาของอดีตคนรักอย่างใบเตยดี เธอคงตัดสินใจดีแล้ว คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมของแต่ละคนไป ส่วนจดหมายอีกฉบับชายหนุ่มไม่ได้เปิดอ่าน คงเก็บไว้ให้ด.ญ.สุนิสา ในภายภาคหน้า

~ กริ๊งงงง~

"สวัสดีครับ ผมเหมราชครับ"

(สวัสดีครับ คุณเหมราช ผมร้อยตำรวจเอก ดนัยครับ ผมได้เบอร์โทรมาจากกระเป๋าของผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอก่อเหตุฆ่ากรรม ผู้ชายสองคนแล้วจึงปลิดชีพตัวเอง ผมอยากจะขอเชิญคุณมาช่วยยืนยันศพผู้เสียชีวิตได้ไหมครับ ผู้เสียชีวิตเธอระบุไว้ว่าให้โทรหาคุณน่ะครับ )

"ได้ครับ ผมจะรีบไป"

เหมราชวางสายจากตำรวจแล้วจึงรีบให้ลุงศักดิ์คนขับรถชั่วคราว นำพาชายหนุ่มไปที่โรงพยาบาลตำรวจ

หลังจากยืนยันชี้ตัวศพปริศนา ว่าคือคนรักเก่าและแฟนหนุ่มของเธอแต่อีกคนเหมราชไม่ทราบว่าคือใคร สภาพศพชาย2คนถูกยิงด้วยอาวุธปืนหลายนัดและหญิงสาวก็ใช้ปืนจ่อยิงขมับปลิดชีพตนเองตาม สภาพศพทั้ง 3 อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เหมราชติดต่อไปยังพ่อแม่ของอริสาแต่ทั้งคู่ยกให้เหมราชเป็นคนจัดการเพราะตนไม่มีความรู้และไม่มีเงินทองจะจัดงานศพให้บุตรสาวได้ เหมราชจึงจัดการเป็นธุระให้ทั้งหมด

"เป็นอย่างไรคะพี่เหม ไม่ใช่คุณเตยใช่ไหมคะ"

"เป็นใบเตยจริงๆ "

"ตายจริง โถ่!! ..คุณเตยไม่น่าเลย"

เหมราชหน้าเครียดมองหน้าภรรยาที่รัก ชายหนุ่มก็รู้สึกตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่สามารถย้อนเวลาไปแก้ไขอะไรได้ สงสารแต่เด็กน้อยตาดำๆ ที่ต้องมากำพร้าบิดาและมารดาไปพร้อมกัน

"ทับทิม เรื่องหนูใบหม่อน ทิมจะเอายังไงดี..ถ้าทิมไม่สบายใจพี่จะยกให้.../"

"พี่เหมคะ เด็กก็คือเด็กเธอบริสุทธิ์ค่ะเธอไม่ทราบในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำ เราเลี้ยงเธอไว้ดีไหมคะ ในเมื่อเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณเตยขอ เธอคงหมดหนทางแล้วจริงๆ อีกอย่างน้องไข่มุกจะได้มีเพื่อน น้องใบหม่อนเองก็เกิดก่อนลูกเราแค่ 1 เดือนเอง เลี้ยงไว้เถอะนะคะเอาบุญ"

"ทิม...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดีเลย ทำไมทิมชั่งแสนดีแบบนี้ พี่รักทิมนะ ขอบคุณจริงๆ ที่ไม่ทิ้งคนอย่างพี่"

2 ปีผ่านไป

"ใบหม่อน ไข่มุก ไหนมาให้คุณพ่อชื่นใจหน่อยเร็ว"

"จุนป้อขา"

"จูนป้อ"

"ไข่มุกทำไมไม่มีหางเสียงเลยล่ะคะ พูดตามพี่ใบหม่อนสิคะ ไหนเรียกใหม่สิคะ"

"จุนป้อขา"

"เก่งมากค่ะ ไปค่ะไปให้คุณพ่อชื่นใจหน่อยค่ะ"

ในแต่ล่ะวันเหมราชรีบทำงานเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านมาหาดวงใจทั้ง3 ดวงของตน คุณพ่อลูกสองกดจูบที่แก้มยุ้ยๆ ลูกสาวทั้งสอง และไม่ลืมที่จะกดจูบบนริมฝีปากภรรยาสุดที่รักของตนเองเช่นกัน

"ชื่นใจที่สุดเลยครับ วันนี้สองสาวดื้อกับคุณแม่ไหมครับ"

"เพอม่ายจื้อค่ะ"

"หม่องกะม่ายจื้อค่ะ"

"ดีมากค่ะ เป็นเด็กดีแบบนี้พรุ่งนี้คุณพ่อพาไปเที่ยวทะเลดีไหมคะ ไปก่อปราสาททรายอันใหญ่ๆ กัน"

เหมราชก้มลงไปอุ้มเด็กหญิงทั้งสองไว้คนล่ะข้าง สองสาวชอบใจกันใหญ่ที่คุณพ่อสุดหล่อสามารถอุ้มตนได้พร้อมกันผิดกับคุณแม่ที่ต้องอุ้มทีละคน เมื่อก่อนคุณแม่ยังสาวก็สามารถอุ้มได้ทั้งคู่ แต่เวลาผ่านไป หนูน้อยก็กลายร่างเป็นหนูยักษ์คุณแม่จึงยอมแพ้ ปล่อยให้การอุ้มคู่เป็นหน้าที่คุณพ่อไปโดยปริยาย

ตั้งแต่วันนั้น เหมราชกับปรีดาภรณ์ตัดสินใจรับเลี้ยงใบหม่อนเป็นบุตรบุญธรรม เหมราชไม่ได้เปลี่ยนนามสกุลให้ใบหม่อน อนาคตข้างหน้าเขาและภรรยาจะบอกความจริงกับลูกเมื่อถึงเวลา เพราะปรีดาภรณ์อยากให้ใบหม่อนระลึกถึงบุญคุณมารดาผู้ให้กำเนิดตนเองเสมอ

"อาจิงขา...ไจ่มุกคิกจึงอาจิงที่สูดด"

"หม่องกะคิกจึงค่ะ"

"อาสิงก็คิดถึงสุดสวยของอาที่สุด จุ๊บๆๆ "

"เสือกตามมาทำไมอีกสิง เป็นผีหรือไงเกาะติดครอบครัวไม่หยุด"

"กูคิดถึงหลานนี้ กูมาไม่ดีเหรอมึงจะได้มีเวลาทำน้องชายให้สองสาว นี้กูมาช่วยแบ่งเบาภาระการเลี้ยงลูกมึงเลยนะ"

"พูดแล้วนะสัด คืนนี้มึงเอาหลานไปนอนด้วยเลย"

เหมราชพาครอบครัวมาเที่ยวทะเลตามที่รับปากกับบุตรสาวทั้งสองไว้ แต่ที่คาดไม่ถึงก็คือหมอสิงโต เพื่อนสนิทที่อายุน้อยกว่าตนหลายปีจะแอบตามมาด้วย แต่มาก็ดีจะให้เลี้ยงสองแสบให้จุใจเลย เขาจะได้มีเวลาสวีทกับภรรยาสาวบ้าง

"สิง เมื่อวานมึงไปบ่อนซีทำไม"

"ไปรักษาเด็กให้มัน มึง!!! ..มันเอาจนเด็กอวัยวะเพศฉีกขาด กูเย็บให้ไป 5 เข็ม "

"เหี้ย!!! มึงบอกมันเบาๆ บ้างเถอะลูกสาวเขาจะตายห่าเอา"

"เด็กคนนี้เด็กเลี้ยงมัน พ่อแม่เด็กขายขาดให้มันเลย น่าสงสารฉิบหาย หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เด็กกว่ามันตั้ง 12 ปีเลยนะ เพิ่งจะ 17-18 เองมั้ง"

"คุยอะไรกันคะหน้าเครียดเชียว มาเที่ยวนะคะไม่เครียดสิ"

"ทิมรู้ว่าสิงจะตามมาใช่ไหม"

"ทราบค่ะ ทิมบอกเอง"

"ทิมนี้ยังไงไปบอกมันทำไม"

"มาหลายๆ คนสนุกดีออกค่ะ ลูกสาวพี่เหมก็ติดอาสิงยังกับอะไรดี เห็นไหมพออาสิงมาลูกสาวพี่ดีใจใหญ่เลยนะ"

"พี่เหมเราทิ้งลูกให้อยู่กับพี่สิงจะดีหรือคะ ทิมห่วงลูก สงสารพี่สิงจะเอาไหวไหมนะ"

"ไหวสิ ถ้าไม่ไหวมันก็เรียกป้านิ่มเองแหละ ทิมอย่าคิดมาก มาเถอะพี่จัดโต๊ะไว้แล้ว"

"ค่ะ.. แต่ที่จริงเราทานที่โรงแรมก็ได้ ไม่เห็นต้องมาล่องเรือทานข้าวเลย"

"หยุด!!!! ..ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างแล้วช่วยสนใจแค่ตรงหน้านี้ได้ไหมครับคุณภรรยาคนสวย"

"บะ...บ้าสวยอะไรกันคะ"

พี่เหมไม่รู้นึกยังไงถึงได้ทิ้งลูกไว้ที่พี่สิง ปกติหวงลูกยิ่งกว่างูจงอาง แต่วันนี้ยอมทิ้งลูกแล้วพาฉันมาดินเนอร์บนเรือยอชต์นี่นะ พี่เหมบอกว่าเขาจัดสถานที่เองเลย ฉันนั่งมองดูรอบๆ บนเรือพี่เหมจัดได้สวยงามจริงๆ ดอกไม้ที่ประดับมีแต่ดอกไม้ที่ฉันชอบ

เมื่อดินเนอร์เสร็จ พี่เหมก็จูงมือฉันมายังบริเวณหัวเรือ ฉันตาโตที่ได้เห็นหมู่ดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า ช่างสวยงามอะไรขนาดนี้ บรรยากาศแบบนี้ในเมืองหลวงไม่สามารถมองเห็นได้แน่ๆ

"พี่เหมคะดูสิ ดาวสวยมากเลยมองเห็นทางช้างเผือกชัดเจนเลย ไม่รู้หนุ่มเลี้ยงวัวจะไปหาสาวทอผ้าได้หรือยังนะคะ"

"พี่ไม่รู้ว่าหนุ่มเลี้ยงวัวจะไปหาสาวทอผ้าได้ไหม พี่รู้แต่ว่า ไม่ว่าทิมจะอยู่ที่ไหนพี่ก็จะไปหาเสมอ หัวใจพี่มันอยู่ที่ทิมนะ"

"พี่เหม...."

"ทิมดูในทะเลสิครับ"

ฉันก้มลงมองในทะเลตามที่พี่เหมบอกฉันตาโตยิ่งกว่าเดิม ซะอีก

"สวยมากเลยค่ะ ปลาอะไรคะทำไมเรืองแสง"

"ไม่ใช่ปลาครับ มันคือแพลงก์ตอนเรืองแสงมีไม่บ่อยนะครับ นานๆ จะได้เห็นแล้ววันนี้ทิมโชคดีมากเลยรู้ไหม"

"งื้อ...ขอบคุณนะคะที่พาทิมมาดู สวยมากจริงๆ ค่ะ"

"ทิมได้เห็นสิ่งสวยงามไปแล้ว ตาพี่บ้างนะครับ พี่ก็อยากเห็นสิ่งสวยงาม ใต้ร่มผ้าของทิมเช่นกัน"

"พี่เหมบ้าจริง..ทิมอายนะสวยอะไรกัน ทิมมีลูกแล้วไม่เหมือนสมัยสาวๆ นะคะ"

"ยิ่งมีลูกยิ่งสวย สวยที่สุด แสนดีที่สุดสำหรับพี่ พี่รักทิม ที่สุดในชีวิต จากนี้และตลอดไป ขอให้ทิมมั่นใจ ผู้ชายคนนี้ นายเหมราชคนนี้มันเป็นทาสรักผู้ซื่อสัตย์ของทับทิมคนเดียว"

"ฮื้อๆ ทิมก็รักพี่ ขอบคุณพี่เช่นกันที่เลือกทิม รักนะคะ คุณสามี"

เหมราชเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มของภรรยาสาว ปรีดาภรณ์ร้องไห้เพราะความซาบซึ้งใจ กว่าทั้งคู่จะมาถึงจุดนี้ได้ ทั้งคู่ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าหัวใจของเขาทั้งสองเป็นของกันและกัน เหมราชอุ้มภรรยาสาวเข้าไปในห้องนอนในเรือ ราตรีแสนหวานนี้อีกยาวไกล กว่าเรือลำนี้จะแล่นเข้าฝั่ง ทั้งคู่คงจะเติมความหวานให้กันและกันได้ชุ่มฉ่ำไปทั้งกายใจ

End