บทที่ 6 ไข้ออกหัด

บทที่ 6 ไข้ออกหัด

" โอ๊ย!!!! ปวดหัว กี่โมงแล้ว "

เหมราชตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาดู จึงเห็นสายเรียกเข้าจาก ใบเตย ชายหนุ่มจึงรีบโทรกลับไปหาหญิงสาว

"ฮัลโหลครับ"

(อื้มมม เหมโทรมาทำไมแต่เช้า เตยนอนอยู่นะคะ)

"อ้าว!!! ก็ผมเห็นคุณโทรมานี้ครับ คุณนั่นแหละมีอะไรรึเปล่า "

(โอ๊ย!!! เตยโทรตั้งแต่เมื่อคืนแล้วม๊ะ!! ไหนคุณจะมานอนกับเตยไงคะ ทำไมไม่มาล่ะคะ เอ๊ยรอทั้งคืนเลย)

เหมราชย่นคิ้ว พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน นี้เขาไม่ได้ไปหาใบเตย แล้วตอนนี้เขาก็นอนอยู่ในห้องนอนของตนเอง

(คุยกับใครแต่เช้า ไปคุยไกลๆ ไป..จะนอนโว้ย!!!)

"เสียงใคร คุณอยู่กับใครเคย"

(เอ่อ...เสียงน้องชายเตยไงคะเหม คนที่ขับรถชนเมื่อวานน่ะ แค่นี้ก่อนนะเหม ที่บ้านนอนรวมกันหลายคนน่ะ เตยไม่อยากเสียงดังรบกวนเขา )

อริสารีบวางสายก่อนที่ โฮม ชายคนรักของตนจะโมโห แล้วเหมราชจะรู้ความจริง สายขนาดนี้แล้วอริสายังไม่ตื่นอีกเหรอ

เหมราช ยังนั่งระลึกชาติอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเอามือกุมหัวพลางขบคิด

"เมื่อคืน ไปงานเลี้ยงกับทับทิม แล้วเราก็ดื่ม ๆ จนไม่ไหว แล้วกลับยังไง ทิมขับรถมาเหรอ แล้วชุดแต่ๆ ...เดี๋ยวนะ!!! "

ชายหนุ่ม ลุกขึ้นสะบัดผ้าห่มลงไปกองด้านล่างเตียงนอน นี้ไงชัดเจน เมื่อคืนเขาได้ล่วงเกินทับทิมเข้าแล้วจริงๆ หลักฐานก็คือรอยเลือดแดง ๆ บนผ้าปูที่นอนนั่นไง เขาได้เลื่อนขั้นจากสามีในนาม มาเป็นสามีจริงๆ ของหญิงสาวซะแล้ว เหมราชไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด มันมีแต่ความรู้สึกที่ดี เขาอิ่มเอมมาก ไหนว่าหญิงสาวมีคนรักแล้วไง ทำไมยังบริสุทธิ์อยู่ เขาจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ บางทีเขาอาจจะไม่หย่ากับหญิงสาว ก็ในเมื่อหญิงสาวเป็นเมียเขาจริงๆ แล้วนี่ แต่ใบเตยล่ะ โอ๊ย!!! ช่างมันก่อนเดี๋ยวค่อยคิด

"ป้านิ่ม ทับทิมอยู่ไหนครับ"

เหมราชที่ลงมาจากห้องนอน มองหาหญิงสาวที่ควรจะอยู่ด้านล่าง แต่ก็ไร้วี่แวว ไปไหนนะ หรือว่าจะหนีหน้าเขากันนะ

"คุณทับทิม เธอไม่สบายค่ะ ไข้ขึ้นตั้งเมื่อไรไม่ทราบ เมื่อเช้าลงมาทำกับข้าวไว้ให้คุณเหมเสร็จเธอก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบนเลยค่ะ แต่ป้าว่าคุณทับทิมเธอน่าจะเป็นไข้ออกหัดนะคะ "

"ยังไงหรือครับไข้ออกหัดเนี่ย"

"ก็ตัวคุณทับทิมน่ะสิคะ แดงไปหมดเลย ยิ่งที่คอยิ่งแดงเป็นจ้ำ ๆ คุณเหม อย่าขึ้นไปดูเลยค่ะ เดี๋ยวจะติดเอา"

"ไม่เป็นไรครับ ทับทิมทานข้าวทานยาหรือยัง"

"นี่ค่ะ ป้ากำลังจะเอาไปให้"

"เดี๋ยวผมเอาไปเอง ป้าไปทำงานเถอะครับ"

เหมราชไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวมากขนาดนี้ อาจเพราะที่เธอไข้สาเหตุคงมาจากเขาแน่ๆ เลย

ก๊อก ๆ ก๊อก

"พี่เอาข้าวมาให้น่ะ ลุกมากินข้าวจะได้กินยา"

"พ..พี่เหม..เอ่อ..ขอบคุณค่ะ พี่วางไว้ตรงนี้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวทิมทานเอง"

"มาเถอะ เดี๋ยวพี่ป้อน"

ปรีดาภรณ์พยายามห้ามชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มก็หาได้ฟัง ยังคงยืนยันจะป้อน หญิงสาวจึงจำต้องยอม เธอทานข้าวเงียบๆ พยายามไม่สบตาชายหนุ่ม แต่เหมราช ก็คอยสังเกตรอยแดงที่คอ ไม่ใช่หัดอะไรเหมือนอย่างป้านิ่มบอก มันคือรอยของเขาเมื่อคืนชัดๆ รู้สึกดีแฮะ

"พี่ขอโทษนะ ทิมเลยไม่สบายเพราะพี่เลย"

"ทิม..เอ่อ..ไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ไม่ต้องคิดมาก"

"ทิมกินยาคุมรึเปล่า"

ฉันหันไปมองหน้าพี่เหม ซึ่งพี่เหมก็มองมาที่ฉันก่อนแล้ว พี่เหมคงไม่อยากให้ฉันท้องลูกของเขา ก็ใช่สิคนที่มีสิทธิ์ท้องลูกของเขาคงมีแค่คุณเตยเท่านั้น

"ยังค่ะ ทิมยังไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่เดี๋ยวทิมจะโทรให้ศิซื้อเข้ามาให้ค่ะ พี่เหมไม่ต้องกลัวว่าทิมจะท้องนะคะ ทิมจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้พี่แน่นอน"

"พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรทิมเลย อย่าเพิ่งโวยวายสิ ไม่ต้องกินหรอกยาคุมน่ะ ยังไงผู้ใหญ่ก็ต้องการให้ทิมคลอดหลานชายให้อยู่แล้ว พี่จะคุยกับทิมเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่ไม่ทันได้มีโอกาสพูดก็เกิดเรื่องซะก่อน เอาตามนี้แหละ "

"แล้วหลังจากคลอดล่ะค่ะ ลูก..ทิมสามารถเอาลูกทิมไปได้รึเปล่า"

"ไปไหน"

"ก็ครบสัญญาเราต้องหย่ากัน แต่ถ้าทิมท้องเราคงต้องเลื่อนไปหย่าหลังทิมคลอด ลูกทิมจะได้มีพ่อ แล้วหลังจากนั่นเราก็จะต้องไปหย่ากัน แล้วลูก ทิมขอลูกได้ไหมคะ"

"เอาไว้ค่อยคุยเถอะ"

ปั้ง!!!!!!!

เหมราชเดินหัวเสีย ออกมาจากห้องภรรยาแต่ง เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงไม่พอใจแปลก ๆ ที่หญิงสาวพูดเรื่องหย่า

"โว๊ย!!!! หงุดหงิดโว้ย"

กริ๊งงง

ใครโทรมาอีกล่ะ เหมราชหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงมือถือ เขาหยิบมือถือออกมาดูก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับใบเตยเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

"สวัสดีครับคุณแม่ โทรมาแต่เช้าเลยมีอะไรรึเปล่าครับ"

(เช้าอะไรจ๊ะลูก นี้ 10 โมงแล้วจ้ะ แล้วยังไง ยังอยู่บ้านเหรอ วันนี้มีประชุมบอร์ดประจำเดือนนะ )

"จริงด้วย วันนี้มีประชุมนี่น่า ผมลืมเลยครับคุณแม่"

(เมื่อคืนลูกเมามากเลยนะ ไม่เอาแล้วนะ ถ้าพาน้องไปด้วยห้ามเมาแบบนี้อีกเข้าใจไหม แล้วนี่น้องไปไหนจ๊ะ)

"เข้าใจครับ ทิมไม่สบายครับแม่ ผมว่าจะหยุดดูแลทิมที่บ้าน แต่ว่าประชุมด้วยสิ เอาไงดี"

(ถ้าลูกห่วงน้องแบบนี้ แม่จะไปดูแลน้องให้เอง โอเคนะ)

คุณนวลปรางค์วางสายจากลูกชาย ก็รีบเรียกคนขับรถไปส่งเธอที่บ้านลูกชายทันที ถ้าเป็นแบบนี้ไม่นานเธอคงจะได้อุ้มหลานแล้วสินะ เมื่อไรตาเหมจะรู้ใจตัวเองสักทีนะ

" เจ้าประคุณขอให้ช่วยดลใจลูกชายอิฉันให้ตาสว่างสักทีเถอะ เพี้ยง!!! "

"ทับทิมหนูเป็นอย่างไรลูก"

"สวัสดีค่ะ คุณแม่ ขอโทษนะคะทิมไม่ได้ลุกไปต้อนรับ"

"โอ๊ย!!! ก็หนูป่วยนี้คะลูก"

"คุณแม่ครับ ฝากน้องด้วยนะ ผมกลับมาก่อนนะคุณแม่ค่อยกลับนะครับ "

"จ้าๆๆ ห่วงเมียจังเลยนะตาเหม นี้ถ้าไม่ใช่ต้องเข้าประชุมเราคงไม่เข้าบริษัทล่ะสิ ...เอ๊ะ!!! รอยอะไร ทำไมคอหนู แดงเต็มคอแบบนี้ล่ะทับทิมลูก ไม่มีที่ว่างเลย ไปหาหมอดีกว่าไหมคะ ไหนแม่ดูใกล้ ๆ ซิคะ"

คุณนวลปรางค์ขยับไปเปิดคอเสื้อลูกสะใภ้ตัวเองดู ไม่ใช่แดงแค่คอ หน้าอกหน้าใจก็แดงเต็มไปหมด

"เอ่อ.... ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่"

"ไม่ต้องปิดค่ะลูก แม่ขอดูหน่อยอันตรายรึเปล่า อุ๊ย!!! ...เอ่อ.."

"ไม่อันตรายหรอกครับแม่ อย่าไปกวนทับทิมสิ ผมจะฝากแม่ได้ไหมเนี่ย"

"อิอิ จ้า ๆ เชื่อแล้วว่าไม่อันตราย ตาเหมรีบไปเถอะลูก เดี๋ยวสาย"

"ครับ พี่ไปก่อนนะทิม เดี๋ยวพี่จะรีบกลับ"

"ค่ะ"

ปรีดาภรณ์ หลบสายตาสามีและแม่สามี นี่คุณแม่ต้องรู้แน่ๆ เลย ก็ดูคุณแม่ยิ้มแปลก ๆ สิ ตายแล้วทับทิมเอ๊ย

คุณนวลปรางค์ไม่ได้เอ่ยแซวอะไรเพราะเธอรู้ว่าลูกสะใภ้คนโปรดขี้อายยิ่งนัก เธอชวนคุยอีกนิดหน่อยแล้วจึงปล่อยให้หญิงสาวนอนพักผ่อน แล้วตนเองจึงลงไปสืบเรื่องของทั้งคู่จากแม่บ้านคนสนิท ที่ตนจ้างไว้ให้ดูแลทั้งคู่และยังมีหน้าที่เป็นสายสืบรายงานความเคลื่อนไหวให้ตนเองอีกด้วย

นวลปรางค์รู้ดีว่าเหมราชไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ออกจะมีความรับผิดชอบมากซะด้วยซ้ำ งานนี้คงจะไม่ยากเย็นอะไรแล้วล่ะมั้ง