บทที่ 13 ( เจาะน้ำคร่ำ)

บทที่ 13 ( เจาะน้ำคร่ำ)

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

.............

ก๊อก ๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อก

.............

ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ

"โว๊ะ!!! ..ใครมาเคาะว่ะอีเตย มึงไปเปิดประตูดิ เหี้ยเอ๊ยคนจะหลับจะนอน แม่งจะเคาะอะไรหนักหนา มาตามหาพ่อแม่งรึไง"

"เออ ๆ มึงก็ใจเย็น ๆ บ้างสิห่า"

แอ๊ดดด...

"หะ...เหม...คะ...คุณมาได้ไงคะ...ตะ..เตย..อยู่กับน้องชายน่ะค่ะ..โฮมพี่เขยมาตื่นเร็ว พี่เหมมาหาพี่น่ะโฮมลุกขึ้นมาเร็ว"

อริสาเปิดประตูมาเจอกับเหมราช เธอตกใจแทบช็อกไม่นึกไม่ฝันว่าเหมราชจะบุกมาหาที่ห้องโดยไม่บอกไม่กล่าว ปกติเป็นแบบนี้ซะที่ไหนถ้าชายหนุ่มจะมาเขาจะโทรมาล่วงหน้าทุกครั้ง อริสาจึงกันให้โฮมชายคนรักออกจากห้องไปก่อนทำให้ทั้งคู่ไม่เคยเจอกันซึ่งๆ หน้าสักที

"อะ...อ้าวพี่เขยสวัสดีครับ พอดีเมื่อคืนผมเลิกงานดึกก็เลยมาขอค้างกับพี่เตยน่ะครับ..แฮ่ ๆ ...หวังว่าพี่เขยคงไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรนะครับ"

"ไม่หรอกตามสบายเถอะ แล้วทำงานทำการอะไรเหรอ เห็นเตยบอกขับรถชนคน...เรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม"

"ขับรถ...อ่อ ๆ ครับ ๆ รถกระบะพ่อน่ะครับชนกับมอไซค์นี้ผมก็หาเงินซ่อมรถให้พ่ออยู่รถพ่อไม่มีประกันน่ะครับ ซวยเลย"

"อ้าว...ไหนเตยบอกว่าขับมอไซค์..."

"โฮมตื่นแล้วก็รีบออกไป แม่โทรมาตามเป็นสิบรอบแล้ว ที่หลังน่ะเลิกงานให้มันไวไวหน่อย ชอบมารบกวนพี่ ไม่ไหวเลยจริงๆ "

อริสาเห็นท่าไม่ดีรีบไล่โฮมออกจากห้องก่อนที่เหมราชจะสงสัย แต่ทำไมวันนี้เหมราชสนใจเรื่องโฮมแปลกๆ นะ

"อ้าวแม่โทรมาหาเหรอ โอเค ๆ ผมไปก่อนนะพี่เขย...พี่เตยขอตังค์เติมน้ำหน่อย"

"โอ๊ย!!!นี้..มาขออะไรล่ะเมื่อวานพี่เพิ่งโอนให้พ่อกับแม่ไป 20,000 บาท ตอนนี้เหลือไม่ถึงหมื่นเลย เดี๋ยวต้องไปหาหมออีก"

"ก็ขอพี่เขยให้หน่อยสิ"

"อ่ะ..นี้ผมให้ "

"ขอบคุณครับพี่เขย ผมไปล่ะ"

เหมราชรำคาญการแสดงที่ติดลบของทั้งคู่จึงตัดปัญหาโดยการให้เงินโฮมไปจะได้รีบพาอริสาไปหาหมอสักที เขาร้อนใจจนจะทนไม่ไหวแล้ว เมื่ออยู่กันตามลำพังอริสาจึงพยายามยั่วยวนเหมราชให้ตกอยู่ใน กามรมณ์ของหล่อนอีกครั้ง จะได้หลอกชายหนุ่มง่าย ๆ เหมือนที่ผ่าน ๆ มา อริสาเดินไปกอดออดอ้อนชายหนุ่ม

"เหมขา ทำไมมาไม่บอกก่อนล่ะค่ะ ถ้าคุณบอกเตยก่อน เตยจะได้ไม่ให้ไอโฮมมาค้าง มันไม่ค่อยมีความเกรงใจน่ะค่ะ เตยคิดถึงคุณนะ จุ๊บ"

"ปล่อยก่อนเตย ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ผมจะพาไปหาหมอ"

"หาหมอ หาทำไมคะ ยังไม่ถึงวันนัดตรวจเลยนะคะ วันพุธนะที่หมอนัด"

"อ้าว..ไม่ใช่วันนี้เหรอ อ่า..โทษทีผมจำผิด แต่ช่างมันเถอะผมจะพาเตยไปรักษาที่ร.พ.xxน่ะ เปลี่ยนร.พ.เลยละกัน"

"ทะ..ทำไมคะ..เปลี่ยนทำไม..เหม..เหมมีอะไรรึเปล่า"

"เปล่านิ ผมอยากให้เตยได้รับการดูแลที่ดีที่สุดน่ะ เตยมีอะไรรึเปล่า ทำไมมองผมแบบนั้น ไปเถอะครับที่รัก ไปอาบน้ำนะผมรอตรงนี้"

"อ่อค่ะ เตยไม่มีอะไรหรอกคนท้องก็งี้แหละค่ะ อารมณ์แปรปรวน แต่ว่าเหมไม่รักเตยก่อนหรือคะ เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้รักกันเลย ตั่งแต่เตยท้องเหมก็ไม่แตะต้องเตยเลย เตยน้อยใจแล้วนะ"

"เตยครับ คุณท้องอยู่นะ"

"ทำไมล่ะ ท้องก็ทำได้เตยถามหมอแล้ว"

"ผมไม่มีอารมณ์น่ะ"

"เดี๋ยวเตยช่วยเอง"

อริสาพยายามจะปล้ำจูบเหมราช แต่เหมราชก็บ่ายเบี่ยงได้สำเร็จ ชายหนุ่มทำไม่ลงจริงๆ เพราะในหัวของเขามันมีแต่ภาพของปรีดาภรณ์ซ้อนขึ้นมาเต็มไปหมด

"เตยครับ ถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่องผมกลับล่ะนะ ไม่ต้องเปลี่ยนมันแล้วร.พ.น่ะ ผมขอตัว"

"เดี๋ยวค่ะๆ ..โอเคๆ เตยไปอาบน้ำก่อน แต่เหมคะ คุณยังรักเตยอยู่ไหมคะ"

รักหรือยังมีหน้ามาถามเขาอีกหรือยังไง ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ วูบหนึ่งแววตาเหมราชแข็งกระด้างขึ้นมาจนอริสาสัมผัสได้ก่อนจะรีบเปลี่ยนมาเป็นแววตาของคนหลุมหลงเหมือนเดิม อริสาบอกตนเองในใจว่าคงจะดูผิดไปเอง

"รักสิครับทูนหัว ไม่รักคุณผมจะรักใครล่ะ ไปเร็วเข้าเดี๋ยวลูกหิวนะที่รัก พูดง่ายๆ คืนนี้ผมจะจัดให้ แต่ผมขอคุยกับคุณหมอก่อนนะ ผมอยากให้คุณกับลูกปลอดภัยน่ะ"

อริสาดีใจที่เหมราชเอาใจใส่เธอเหมือนเดิม ก็บอกแล้วใช่ไหม หมูในอวย น่ะ มันจะกลายไปเป็นอื่นได้ไงหึหึ

ฝั่งเหมราชพอหญิงสาวเข้าไปอาบน้ำ ชายหนุ่มก็เริ่มสำรวจห้องนอนหญิง ตู้เสื้อผ้าเตียงนอน ห้องน้ำ ห้องครัว ชายหนุ่มสำรวจและถ่ายคลิปเป็นหลักฐานทุกอย่าง แม้กระทั่งคราบเกรอะกรังที่ติดตามผ้าปูที่นอนคือหลักฐานชั้นเยี่ยมเชียวล่ะ

"เดี๋ยวคุณแม่ขึ้นมานอนบนเตียงเลยนะครับหมอขอซาวด์ดูหน่อย"

"ค่ะ เหมคะมาดูสิคะ"

"นี้แขนนะครับ ส่วนนี้ขา ว้าววน้องเป็นผู้หญิงนะครับ"

เหมราชจ้องมองภาพเคลื่อนไหวในหน้าจอขาวดำเป็นรูปร่างส่วนต่างๆ ของเด็กในครรภ์ถึงจะไม่เห็นชัดเจนแต่ก็พอมองออก ชายหนุ่มอดจะมโนไปถึงลูกกับเมียที่ตนเองเป็นคนทำให้เจ็บช้ำน้ำใจไม่ได้ ป่านนี้ลูกเขาจะกี่เดือนแล้วนะ จะเป็นรูปเป็นร่างเหมือนนี้ไหมนะ

"เอาล่ะครับเดี๋ยวหมอขอเจาะน้ำคร่ำหน่อยนะครับ"

"เจาะไปทำไมคะ ไม่เจาะนะคะเหม"

"ไม่ต้องกลัวนะเตย ผมรออยู่หน้าห้อง ให้หมอตรวจดูเถอะจะได้รู้ว่าลูกเราแข็งแรงไหม ผมกลัวจะมีเชื้อดาวน่ะ ญาติๆ ผมเขามีเชื้อดาวอยู่ผมกลัวมันจะส่งต่อมาถึงลูกเรา ให้หมอตรวจนะ"

"แต่ว่า..เหมคะ.."

"ไม่มีแต่เตย..หมอที่นี่เก่งเชื่อผม ผมหาสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อเราอยู่แล้ว จุ๊บ..ผมรอข้างนอกนะคนเก่ง"

เหมราชหันไปส่งสายตาให้คุณหมอ แล้วชายหนุ่มจึงเดินออกมารอข้างนอก เหมราชส่งรูปทั้งหมดให้ถึงมือทนายความ แล้วก้านสำลีที่ชายหนุ่มใช้เช็ดคราบบนที่นอนเช่นกัน เมื่อรับของเสร็จทนายความหนุ่มก็หลบออกไปจัดการต่อ

คุณเล่นไม่ซื่อกับผมก่อนนะเตย ในเมื่อเลี้ยงไม่เชื่องก็ต้องจัดการให้สิ้นซาก

"เหม"

"เออ..ว่าไงสิง เรียบร้อยไหม"

"เรียบร้อย แต่ว่ารู้ผลสัปดาห์หน้านะ อย่างมองงั้นซิกูเร่งให้มึงแล้ว สัด แต่มึงจะตรวจทำห่าอะไรวะ ไม่ต้องพึ่ง DNA ก็รู้ว่าไม่ใช่ลูกมึง กูควรจะสมน้ำหน้ามึงดีไหม กว่าจะหายโง่ ก็โน่นเมียหอบลูกในท้องหนีไปแล้วจ้าา"

"ปล่อยให้หนีไปก่อน กูรู้ที่อยู่ลูกเมียกูแล้วล่ะ แต่ขอตัดบ่วงค้องคอกูตรงนี้ให้สิ้นซากก่อน ถ้ากูไปง้อทิมเลย กูกลัวว่ะ คนอย่างใบเตยทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เธอต้องเอาคำพูดแย่ๆ ไปใส่หัวเมียกูอีก กูต้องจัดการให้สิ้นซากเอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย"

"เออกูเอาใจช่วย แต่ว่าทำใจไว้บ้างนะ มึงทำกับทับทิมเยอะมาก น้องจะยอมให้มึงง้อง่ายๆ เหรอ"

"ทิมรักกู กูรู้ และกูก็รักทิม"