บทที่ ๑๒ (หลักฐานจากพ่อ )

บทที่ ๑๒ (หลักฐานจากพ่อ )

"ทับทิม!!!!! .....ทำอะไรวางเดี๋ยวนี้เลย กำลังท้องกำลังไส้..เดี๋ยวจะโดนที่หลังจะทำอะไรบอกแม่นะ ห้ามเด็ดขาดเลยนะรู้ไหม"

"ค่ะคุณแม่ ทิมแค่ยกกล่องกระดาษเองค่ะ ไม่หนักสักนิดเลย"

ฉันยิ้มอ่อนให้คุณยายขี้เห่อ นี้ตั้งแต่รู้ว่าฉันท้อง คุณแม่ไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลย ใช่ค่ะ!!!! ..ฉันท้องตอนนี้ก็ท้องได้ 3 เดือนแล้วค่ะ ฉันหย่ากับพี่เหมแล้วหย่ามาได้1เดือน ก่อนหน้าที่จะหย่าฉันก็ตั้งท้องแล้วล่ะได้ประมาณเดือนกว่ามั้งนะ ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ประจำเดือนฉันมันมาไม่ตรงสักเท่าไร ฉันไม่ได้กลับไปอยู่บ้านคุณคุณพ่อหรอก ท่านไม่เห็นด้วยที่ฉันหย่าสักเท่าไรแต่เชื่อไหมถ้ารู้ว่าฉันท้อง ท่านต้องดีใจแน่ๆ

ดีใจที่มีเครื่องมือไว้ใช้ผูกมัดกับตระกูล อัครเดชาวงค์ น่ะสิ ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ป่านนี้พี่เหมคงพาคุณเตยเข้าไปอยู่ในบ้านแล้วล่ะ หึ!! ก็เหมาะสมกันดีจริงไหมล่ะ ฉันยอม..ฉันขอยอมแพ้ถอยออกมาดีกว่า ฉันเชื่อนะว่าคนเราถ้ามันถึงที่สุดมันก็จะตัดใจได้เอง เหมือนฉันไง ฉันว่าตอนที่ฉันอยู่กับเขาฉันก็เต็มที่แล้วนะ ฉันทำทุกอย่างเพื่อหวังให้เขามอบสักเศษเสี้ยวของหัวใจของเขาให้ฉันบ้าง แต่มันก็ไม่เคยมีเลย ไม่เคยมี สักนิดก็ไม่มี มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องถอยออกมารักตัวเองแล้วล่ะ แล้วยิ่งตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ความรักของฉัน ฉันขอทวงมันคืนให้ลูกของฉันละกัน และเขาจะไม่มีวันรู้ว่าในท้องฉันมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ เพราะรู้ไปก็ใช่ว่าเขาจะต้องการ ก็ในเมื่อคนรักเขาก็ท้องลูกของเขาเช่นกัน ลูกของฉันก็คงไม่มีความหมายกับเขาหรอกจริงไหม

"ทิมลูกหนูจะไม่บอกตาเหมจริงๆ เหรอ พรากพ่อพรากลูกเขามันบาปนะลูก"

 "ถ้ามันจะบาป ทิมก็ขอรับไว้เองเถอะค่ะคุณแม่ ทิมไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนคนนั้นอีกต่อไปแล้ว ตลอดเวลาสิ่งที่ทิมได้รับมันหนักหนาเกินกว่าที่ทิมจะรับได้อีกแล้วค่ะคุณแม่ ทิมขอเถอะนะคะ อย่าให้เขารับรู้แบบนี้น่ะดีแล้วค่ะ"

"แต่แม่ว่า.... "

"ไม่มีแต่ค่ะคุณแม่ ทิมขอ...นะคะ"

"อืม..จ๊ะเอาตามที่ทิมสบายใจเถอะลูก"

"ขอบคุณนะคะคุณแม่ แต่ว่าตอนนี้ทิมหิวจังเลยค่ะ อีกหน่อยทิมต้องอ้วนเป็นแม่หมูแน่ๆ เลยค่ะ"

"อ้วนไปเถอะจ้ะ ค่อยลดเอาหลังคลอด กินตอนนี้มันบำรุงตัวเล็กหมดนั่นแหละ หนูรออยู่นี้นะแม่จะเอาของว่างมาให้"

ปรีดาภรณ์ และคุณหญิงศรีดาภรณ์ พากันมาอยู่บ้านสวนที่อยุธยา ที่ดินแปลงนี้เป็นของมารดาของคุณหญิงศรีดาภรณ์ เธอพาบุตรสาวและหลานหลบมารักษาแผลใจที่บ้านสวนบรรยากาศดีๆ ก็เพื่อหวังว่าวันหนึ่งลูกสาวตนจะเข็มแข็งได้

'ทับทิม...เธอพาลูกของพี่ไปอยู่ที่ไหนกันนะ'

ผมพยายามตามหาลูกกับเมียมาเป็นเดือนแล้ว เชื่อไหมเธอหายสาบสูญไปเลย ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอไปอยู่ที่ไหนแม้กระทั่งพ่อของเธอ แต่อย่างน้อยๆ ผมก็สบายใจได้บ้างที่คุณแม่เธอไปอยู่กับเธอด้วย แต่ก็ไม่ทั้งหมด ผู้หญิงสองคนจะอยู่กันได้สบายรึเปล่าก็คงไม่ใช่ รอพี่นะทิม พี่จะพาทิมกลับมาอยู่บ้านของเรา วันนี้วันที่ไม่มีทิมอยู่ตรงนี้ พี่แน่ใจแล้วว่า พี่รักทิม รอพี่นะคนดี

"...คุณเหมมีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่าครับ"

"มีครับ เอกสารใบหย่าผมอยากให้คุณทนายนำมันไปทำลายทิ้งซะ ไม่ต้องนำไปยื่นที่อำเภอนะครับ"

"ทำไมล่ะครับ"

"ผมมีเหตุผลของผม ขอเป็นเหตุผลส่วนตัวนะครับ แล้วนี่ผมไม่ต้องการให้ใครทราบโดยเฉพาะทับทิม ผมไม่ต้องการให้เธอทราบเด็ดขาด"

"แล้วสินสมรสที่ต้องแบ่งให้คุณทับทิมล่ะครับ"

"ก็โอนแบ่งให้เธอตามที่เธอควรจะได้"

"ครับ"

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้ทำไปแบบนั้น แต่ผมรู้แค่ว่าผมปล่อยทับทิมไปไม่ได้จริงๆ ผมมันเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหม

"ว่าไงตาเหม พร้อมที่จะรู้ความจริงแล้วเหรอถึงได้มาที่นี่"

"พ่อบอกผมมาเลยดีกว่าครับ อะไรที่ผมควรรู้"

"ก็เรื่องยัยแฟนสาวสุดที่รักของแกไงตาเหม"

"ใบเตยทำไมครับ? "

"ยัยใบเตยน่ะมันสวมเขาให้แก เผลอๆ ไข่ในท้องไม่ใช่ไข่แกด้วยซ้ำ"

"ไม่จริงหรอก ผมไม่เชื่อเตยไม่ใช่แบบนั้น"

ถึงแม้ใจผมจะเอนเอียงไปทางพ่อผมมาก แต่ปากผมกับพูดออกไปแบบนั้น เอาจริงๆ หลังๆ มานี้ใบเตยเปลี่ยนไปมาก เธอจะต้องมีเรื่องใช้เงินอยู่ตลอดเวลา ผมไม่อะไรเลยนะจริงๆ เงินผมเยอะให้ไปแค่นั้นขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แต่บางครั้งที่ผมโทรหา ผมมักจะได้ยินเสียงผู้ชายแทรกมาตลอดเลย ถึงเธอจะบอกว่าน้องชายเธอ แต่น้องบ้าอะไรจะมานอนค้างกับพี่สาวทุกวี่ทุกวัน ถ้ามานอนค้างนานๆ ครั้งผมไม่ซีเรียสเลยนะ แต่นี่มานอนเกือบทุกวันผมว่ามันแปลกๆ อยู่น๊า แต่ผมก็ไม่ได้สืบอะไร ดีซะอีกถ้าเธอจะมีใคร ไม่รู้ดิ!! ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน 

"ตามใจแก ก่อนที่แกจะเอาหลักฐานจากพ่อ แกพาแฟนแกไปตรวจครรภ์เมื่อไรนะ"

"อาทิตย์หน้าครับ"

"ดี!!! ตอนที่ไปตรวจครรภ์ แกให้หมอเจาะน้ำคร่ำตรวจDNA ดูเลยเพื่อความชัวร์ ถ้าแฟนแกบริสุทธิ์ใจต้องกล้าให้ตรวจ แต่ถ้าแฟนแกไม่ให้ตรวจแกก็โง่รอไปอีกสักหน่อยละกัน พอคลอดเสร็จแกก็ค่อยไปตรวจ ง่ายกว่าตรวจตอนอยู่ในท้องเยอะ"

"พ่ออย่ามาเล่นลิ้นเถอะ ผมปวดหัวจะแย่แล้ว อะไรที่ผมควรรู้ หรือพ่อมีหลักฐานอะไรก็เอาออกมาเลยดีกว่า ผมเบื่อตามเกมพ่อแล้ว เสียเวลาตามหาลูกหาเมียผมคืน"

"อย่าไปตามหาเลย ปล่อยหนูทับทิมไปเถอะ น้องควรจะหลุดพ้นจากคนอย่างแกสักที ไม่รู้โง่ได้ใคร...เพชรแท้อยู่ในมือแท้ๆ ดัน...ปล่อยให้หลุดมือ..ถือไว้สิหินโสโครกก้อนนั้นนะ"

"พ่อ...ผมจะพูดอีกครั้งเดียวนะ ผมขอหลักฐาน ชัดไหมครับ หรือพ่อไม่มี?? "

ผมหรี่ตามองตาแก่เจ้าเล่ห์ตรงหน้า ผมรู้ดีเลยล่ะพ่อผมไม่ชอบให้ใครมาสบประมาท พ่อผมมีหลักฐานที่ว่านั้นแน่ๆ แต่แค่ลีลาปั่นประสาทผม

"ก็ได้...เอา...เอาไปแหกตาดูซะเหมราช จะได้หายโง่สักที พ่อแม่แกก็ฉลาดนะ ทำลูกถึงได้โง่ขนาดนี้ เฮ้อ!!! "

พ่อผมโยนซองหลักฐานสีน้ำตาลมาตรงหน้าของผม ผมค่อยๆ หยิบมาดูแบบไม่รีบร้อนอะไรผมหยิบรูปถ่ายใบแรกในซองออกมา

"โอ๊ย!!! พ่อนี้มันน้องชายใบเตย โถ่เอ๊ยคิดว่าหลักฐานอะไร หึหึ บ้าแล้วพ่อ"

"แกน่ะสิบ้า พี่น้องท้องชนกันน่ะสิหึ ช่วยกรุณาแหกตาดูให้ครบทุกรูป แล้วมีคลิปในแฟรชไดร์ฟอีกด้วยนะ กลับไปได้แล้วไป ตาสว่างแล้วค่อยกลับมานะ พ่อเบื่อจะคุยกับลูกโง่ๆ "

ผมเดินออกมาจากบ้าน พร้อมด้วยคำถามในหัว แล้วถ้าพ่อพูดจริงแสดงว่าใบเตยหลอกผมมาตลอดเลยเหรอ ไม่ใช่ ไม่จริงหรอกมั้ง!!!!