บทที่ 17 ( ไปตายที่อื่น )

บทที่ 17 ( ไปตายที่อื่น )

"ไงไอเสือ นึกยังไงวันนี้ถึงได้กลับมาบ้านห๊ะ"

"สวัสดีครับพ่อ....ผมก็อยากมาฉลองกับว่าที่ส.ส.เหมทัตน์ อัครเดชาวงค์ ผู้ยิ่งใหญ่ไงครับท่าน"

"พูดได้ดีไอลูกชาย ฮ่าฮ่าฮ่า"

"พ่อ! ....แม่ไม่อยู่เหรอ"

"อยู่ในครัว ช่วยแม่ครัวทำอาหารอยู่"

"เฮ้อ!!! นั่งเป็นคุณนายสบายๆ ไม่ชอบหรือไงหาเรื่องเหนื่อยทำไมไม่รู้"

เหมราชบ่นให้มารดาตนเองเบาๆ อย่างไม่จริงจังนัก หลังจากฟังที่บิดาบอก ชายหนุ่มเบื่อที่จะต้องกลับไปนั่งทานข้าวคนเดียวเลยเข้ามาทานข้าวกับบิดามารดาที่บ้านหลังใหญ่ อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องเหงา ตอนแรกก็กะว่าจะไปนั่งดื่มกับหมอสิง กับซีวาน แต่ทั้งสองก็ไม่ว่างติดธุระสำคัญซะได้

"แม่เขามีความสุขปล่อยเขาเถอะลูก ปกติแม่ก็ทำแบบนี้ประจำอยู่แล้ว อีกอย่างอาหารฝีมือแม่ก็อร่อยกว่าภัตตาคารอีก"

"ได้ทำอาหารก็มีความสุขเหรอครับ"

"จ๊ะ...ลูก"

"อ้าวแม่เสร็จแล้วเหรอ สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้ะ เหมรู้ไหมความสุขของคนเรามันไม่เหมือนกันหรอกนะลูก อย่างแม่เอง..แม่มีความสุขที่ได้เข้าครัวทำอาหาร ทำขนมให้พ่อกับลูกได้กิน ความสุขของแม่คือการได้อยู่ข้างหลังมองคนที่แม่รักประสบความสำเร็จในชีวิต เหมือนที่พ่อมีความสุขกับการลงเล่นการเมือง แม่ก็มีความสุขกับการสนับสนุนพ่อ อยู่ข้างๆ พ่อเป็นกำลังใจให้พ่อในวันที่พ่อเหนื่อยล้าเมื่อไรก็ตามที่พ่อหันมาก็จะเห็นแม่ยืนอยู่ตรงนี้ แม่ไม่เคยไปไหนไม่ว่าจะผิดพลาดหรือทะเลาะกัน แม่ก็จะอยู่ข้างๆ พ่อ เท่าที่พ่อยังต้องการแม่อยู่ แม่ก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ"

เหมราชนั่งฟังมารดาของตนพรรณนาถึงความรักของตนเองเมื่อได้อยู่กับบิดาของเขา ชายหนุ่มได้แต่เพียงอิจฉาในใจ บิดาของตนช่างโชคดีนักที่มีมารดาเป็นคนรัก ความรักของทั้งสองยิ่งใหญ่และมั่นคงจริงๆ เหมราชประจักษ์กับตาตนเองตั่งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีครั้งไหนที่ตนจะเห็นทั้งสองทะเลาะกันเลย

"ครับดีจังเลย แล้วความสุขพ่อล่ะครับคืออะไร"

"ความสุขพ่อเหรอ ความสุขพ่อก็คือแกกับแม่ไง ไม่ว่าพ่อจะร้อนแค่ไหน พอกลับมาถึงบ้านก็จะเจอแม่..แม่ที่เป็นสายน้ำเย็นที่คอยชโลมจิตใจของพ่อ อย่างที่แม่บอกว่าอยากอยู่ข้างๆ พ่อเสมอ...พ่อเองก็อยากให้แม่อยู่ข้างๆ เสมอเช่นกัน ตลอดชีวิตนี้ของพ่อ พ่อเจอแล้วล่ะ แม่คือคนที่เป็นความสุขของพ่อ เป็นคู่ชีวิต เป็นแม่ของลูก เป็นลมหายใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตพ่อ...แล้วเหมล่ะลูก..ลูกเจอคนคนนั้นหรือยัง คนที่เหมือนแม่ของลูก คิดได้หรือยังว่าคนคนนั้นคือใคร"

เหมราชนั่งก้มหน้านิ่ง ชายหนุ่มระลึกนึกคิดไปถึงหญิงสาวหน้าหวานเพียงคนเดียว ที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของตนมาได้สักพักแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นชายหนุ่มยังโง่งม มองไม่เห็น..กว่าจะรู้ใจตนเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะสายไปหรือไม่

"พ่อครับ แม่ครับ ทิมท้องครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ทิมกลับมาหาผม ผมไปหา..ทิมก็ไล่ หน้าผมทิมก็ไม่อยากมอง ผมไปหาทุกวัน ทำงานเสร็จก็ตีรถกลับอยุธยา กรุงเทพ - อยุธยา ผมทำแบบนี้มาเป็นเดือนๆ แล้วนะครับ ทำไมทิมไม่เห็นใจผมบ้าง"

"อืม แล้วไปหาเขาทำไม อยากรับผิดชอบลูกในท้องของเขาอย่างนั้นเหรอ แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้นล่ะลูกรู้ความจริงหรือยัง"

" ผมรู้ความจริงแล้วครับ ผมไม่ได้เข้ามาบอกพ่อกับแม่ แต่ก็คิดว่าพ่อกับแม่ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้เข้ามาเล่า ส่วนเรื่องทับทิม ผมรู้ตัวแล้วครับ ผมรักทับทิม ผมรักน้องจริงๆ ครับแม่ ผมจะทำอย่างไรดี"

"พยายามต่อไปนะลูก อย่าท้อแท้ เหมทำกับน้องไว้เยอะมาก ถ้าน้องจะโกรธจะเกลียดก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แม่เชื่อว่าถ้าน้องยังหลงเหลือความรักให้เหมอยู่บ้าง เหมก็มีหวัง ก็อย่าเพิ่งหมดหวังนะลูก"

"ครับแม่"

"ลูกเข้าหาน้องแค่ 2-3 เดือนเองมั้ง แต่น้องล่ะเหม น้องต้องทนกับลูกมา 2 ปี เมื่อเทียบกับสิ่งที่น้องเจอพ่อว่าเหมยังเจอน้อยไปด้วยซ้ำ พ่อไม่อยากจะซ้ำเติมหรอกนะ แต่เหมต้องรับให้ได้ ถ้าวันหนึ่งน้องไม่เอาแล้วจริงๆ ก็อย่าได้ไปสร้างความรำคาญใจให้เขาอีก เพราะที่ผ่านมา ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ต้องเจอ..มันมากมายเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นการกระทำของลูก หรือการกระทำจากชู้รักของลูก มันหนักหนาจริงๆ แล้วน้องต้องเก่งขนาดไหน ต้องทนขนาดไหน ถึงอยู่มาได้ตั้ง 2 ปี ถ้าเป็นพ่อตายห่ากันไปข้างแล้วล่ะ พ่อพยายามแล้วลูก พ่อพยายามจะบอกเหมแล้ว "

"ผมเข้าใจแล้วครับ ไม่ว่ายังไงผมจะพยายามเอาลูกเอาเมียผมคืนมาให้ได้"

หลังจากทานอาหารเย็นกับครอบครัวเสร็จเหมราชก็ขับรถออกมา ชายหนุ่มขับไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย พอรู้ตัวอีกที รถของเหมราชก็มาจอดหน้าบ้านปรีดาภรณ์ซะแล้ว

ผมนั่งมองหน้าต่างห้องทับทิม เธอปิดไฟไปแล้ว ป่านนี้คงจะหลับฝันดีไปแล้ว

'พี่ต้องทำยังไง ทิมถึงจะให้อภัยพี่ บอกหน่อยเถอะคนดี พี่ขอโทษ'

ก๊อกๆๆ

ก๊อกๆๆๆ

ก๊อกๆๆๆ

เหมราชสะดุ้งตื่นขึ้นมา หลังจากได้ยินเสียงเคาะกระจกอย่างรุนแรง นี้เขาเผลอหลับไปอย่างนั้นเหรอ ว่าแต่ช่วงนี้ชายหนุ่มแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลยจริงๆ ไหนจะทำงาน ไหนจะมาคอยแอบดูเมีย มันเหนื่อยมากร่างกายแทบจะไม่ไหว แต่เพียงใจที่มันยังสู้ ต่อให้เหนื่อยจนตายเขาก็จะยอม

"สวัสดีครับคุณแม่"

"ไหว้พระเถอะลูก ทำไมมานอนแบบนี้ล่ะตาเหม มันอันตรายมากเลยนะ ไม่เห็นในข่าวเหรอ จอดรถติดเครื่องนอนหลับตายในรถมาไม่รู้กี่คนแล้ว ไม่เอาแล้วนะ ถ้าไม่อยากนอนบ้านตัวเองก็เคาะประตูเรียกแม่ แม่มาเปิดให้เอง"

"ขอบคุณครับแม่ แต่ถ้าผมตาย คนแถวนี้คงจะดีใจ จะได้ไม่ต้องมาทนเห็นหน้าผมอีก"

เหมราชเอ่ยตัดพ้อปรีดาภรณ์ออกไป หวังให้หญิงสาวเอื้อนเอ่ยคำพูดห่วงหาตนเองบ้างสักนิด แต่พอได้ฟังคำพูดหญิงสาว ชายหนุ่มได้แต่กลืนก้อนสะอื้นลงคอ

"จะตายก็ไปตายที่อื่น อย่ามาตายตรงนี้เดือดร้อนชาวบ้านเขา ต้องตื่นมาเจอศพคนเลวๆ แบบนี้ มันเสียสุขภาพจิต ตื่นแล้วก็ถอยไป อย่ามาขว้างหน้าบ้านฉัน "

"น้องทิม!!!! ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก ไม่เอานะ นิสัยไม่ดีเลย ลูกคนนี้"

"ก็ทิมจะใส่บาตรนี้คะคุณแม่ เขามาขวางทำไมล่ะ"

"จะทำบุญตักบาตร แต่พูดจาไม่น่ารักแบบนี้ก็ไม่ได้บุญนะลูก"

"ค่ะ!!! ... งั้นทิมไม่ทำแล้ววันนี้ ป้านิ่มคะอยู่ช่วยคุณแม่ใส่บาตรละกันนะคะ ทิมขอตัว"

ปรีดาภรณ์เดินหน้าบึ้งตึงเข้าไปในบ้าน หวังใจจะมาใส่บาตร แต่ต้องมาเจอคนกวนอารมณ์แต่เช้า ซวยจริงๆ

"ทิมงอนเข้าบ้านไปเลยครับคุณแม่ เพราะผมคนเดียว"

"อย่าเพิ่งท้อนะลูก แม่เป็นกำลังใจให้ เดี๋ยวไปอาบน้ำอาบท่า มาทานข้าวเช้ากันก่อนนะ"

"ไม่ทันแล้วครับ ผมจะเข้ากรุงเทพเลย วันนี้มีประชุมเช้า เดี๋ยวไปอาบน้ำในบริษัทเลยครับ"

"เหนื่อยเลยนะคุณเหมของป้า ขับรถไปมาทุกวัน"

"นั่นนะสิลูก ค่อยมาวันศุกร์ทีเดียวก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไรครับ ให้ผมมาเถอะ ผมอยากเห็นหน้าทิม"

เหมราชขับรถออกไปแล้ว ปรีดาภรณ์ยืนหลบหลังพุ่มไม้แอบฟังมารดาตนเองคุยกับอดีตลูกเขย หญิงสาวเพียงอยากรู้ว่าชายหนุ่มจะใช้มารยาอะไรหลอกล่อให้แม่ตนเป็นพวกอีก แต่พอได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ ของอดีตสามี ในใจก็รู้สึกหน่วงๆ แปลกๆ

'ไม่ได้นะทิม อย่าลืมสิเขาทำกับแกขนาดไหน แค่นี้จะไปเห็นใจเขาทำไม อยากเหนื่อยตายก็ตามใจ'