ตอนพิเศษ 1

ตอนพิเศษ 1

"จุนแม่ขาทามมายไม่เปิดไฟคะ"

"เอ๋...นั้นนะสิทำไมไม่เปิดน๊า"

"ใบหม่อง...น้องเพอจัว"

"ม่ายต้องจัวหม่องอยู่นี้..จับมือไจ่มุกไว้นี้ไม่ต้องจัว"

เด็กหญิงหทัยชนกถามมารดาหลังเข้ามาในบ้าน แล้วบ้านมืดจนหญิงสาวนึกกลัว สองพี่น้องจับมือกันแน่น ปรีดาภรณ์แอบน้ำตาซึมเมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองรักใคร่กลมเกลียวกันดี เธอรักเด็กหญิงหทัยชนกอย่างไรเธอก็รักเด็กหญิงสุนิสาอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นของชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่ถ้าคนหนึ่งได้อีกคนก็ต้องได้เช่นกัน จะไม่มีความลำเอียงเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน และไม่ใช่แค่เธอ ไม่ว่าจะเป็นเหมราช ป้านิ่ม คุณตาคุณยาย คุณปู่ คุณย่าแม้กระทั่งเพื่อนสนิททั้งสองของเหมราชก็เช่นกัน ทุกคนเอ็นดูสองเด็กหญิงเท่าเทียมกันเสมอ

"Happy brithday to you, Happy brithday to you"

"Happy brithdayHappy brithday"

"Happy brithday to you"

"Happy brithday to you, Happy brithday to you"

"Happy brithday , Happy brithday"

"Happy brithday to n' PEARL"

แสงไฟและเสียงเพลง Happy brithday ดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของ คุณตา คุณยาย คุณปู่ คุณย่า คุณอาสิง คุณลุงซีวาน แม่นมนิ่ม และที่สำคัญคุณพ่อสุดหล่อที่ถือเค้กเจ้าหญิงเอลซ่าปอนด์โตออกมา เด็กหญิงสองคนยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที นี่เองสาเหตุที่ไฟในบ้านของเด็กหญิงทำไมถึงได้มืดหนักหนา

"อธิษฐานสิคะน้องเพิร์ล พ่อขอให้หนูเป็นเด็กดีนะคะ ใบหม่อนด้วยนะลูก"

"เพอก็ขอให้ทุกคนมีฟามสุข โตขึ้นเพอจะแต่งงานกะอาสิง เพี้ยง!!! "

"ไม่ได้นะน้องเพิร์ลหนูอธิษฐานแบบนั้นไม่ได้"

"พี่เหม!! อย่าขัดใจลูกสิคะ ความฝันของลูกเลยนะ"

"ฝันอย่างอื่นไม่ได้เหรอทิม เป็นหมอ เป็นครู เป็นอะไรก็ได้ยกเว้นเป็นเมียสิงนี้แหละนะ"

"เป็นเมียตาสิงไม่ดีตรงไหนลูก ตาสิงออกจะโปรไฟล์ดีเยี่ยมขนาดนี้ แม่อนุญาตนะตาสิง เตรียมเก็บเงินไว้เลย ค่าสินสอดแม่เรียกแพงนะ"

"ได้เลยครับคุณแม่ ฮ่าฮ่าฮ่า"

เหมราชหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินคำอธิษฐานของบุตรสาว แล้วไหนแม่กับเมียยังจะเห็นดีเห็นงามไปกับมันอีก ไม่ได้การล่ะ เหมราชสาบานในใจต่อไปนี้หมอสิงจะไม่ได้เข้าใกล้ลูกสาวเขาอีกเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นหทัยชนกหรือสุนิสาก็ตาม ชายหนุ่มจะไม่ทน

"ป่านนั้นอาคงแก่หงักไปแล้วล่ะครับ หึหึ"

"มึงต้องรีบหาเมียนะสิง แล้วห้ามเข้าใกล้ลูกสาวกูเกิน 2 เมตร"

"ตาเหมนี่ก็กระไรหวงได้แม้กระทั่งเพื่อนไม่ไหวเลย"

ทุกคนต่างก็พากันขำสนุกสนาน จะอะไรกับคำพูดของเด็กกัน แต่ยกเว้นเหมราชไว้คนที่ไม่สนุกด้วย เรื่องแบบนี้แม้แต่พูดเล่นก็ไม่ได้ ลูกสาวเขาทั้งคนจะยกให้ใครง่ายๆ ได้ยังไง

"เค้กของไจ่มุกจ๋วยเหมืองของหม่องเยย"

"ของหม่องเป็นจะโนไวท์ ของเพอเป็นเอลซ่า เพอให้หม่องเปาเค้กด้วยนะ เป่าด้วยกันนะ"

"อืมเปาด้วยกัน"

เปลี่ยนจากโหมดขำขันมาเป็นโหมดซาบซึ้งทันที ผู้ใหญ่ 9 คนต่างก็ยืนน้ำตาคลอกับความรักของ 2 พี่น้อง เมื่อเดือนก่อนพวกเขาก็เซอร์ไพรวันเกิดให้เด็กหญิงสุนิสาไปแล้ว วันนี้จึงถึงคิวเด็กหญิงหทัยชนกบ้าง เมื่อเดือนก่อนผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็น้ำตาคลอไปแล้ว 1 รอบ มาวันนี้อีก ก็ไม่รอดคลอกันไปตามๆ กัน อ้อ!! ยกเว้นซีวานสักคนรายนั่นมันซึนเกินเยียวยาจริงๆ

"นี่ครับของขวัญวันเกิดจากอาสิง เปิดดูสิชอบไหม"

เด็กหญิงหทัยชนกรีบยกเก้าอี้มาปีนแกะกล่องของขวัญกล่องใหญ่ ใหญ่กว่าตัวของเด็กหญิงเสียอีก

"ว้าวว จุ๊กกะจาจุนหมอหมีจัวหน่ายไจ่มุกชอบ เหมือนอาจิงเลย เป็นจุนหมอ ขอบจุนน๊าคะ ไจ่มุกรักอาจิงที่จุด จุ๊บๆๆ "

"อาสิงก็รักหนูที่สุด จุ๊บๆ ค่ะ"

"อย่าจูบลูกกูสิง ถอยมาห่างเลยมึง"

เหมราชแหวขึ้นมาทันทีที่ทั้งสองผลัดกันกอดหอมกันไม่หยุด ทุกคนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

"จุนป้อขาหม่องไม่ชอบจุนป้อพูดไม่เพราะจุนแม่จะตีนะคะ"

"คุณพ่อขอโทษค่ะ ต่อไปนี้คุณพ่อจะไม่พูดแบบนี้อีกนะคะใบหม่อน"

"ดีค้า"

"ชิ้นต่อไปของใครดีนะ"

"จองลุงจีค้า"

เด็กหญิงหทัยชนกไล่แกะของขวัญจากทุกคนจนครบทุกชิ้น ตอนแกะแต่ล่ะชิ้นจะได้ยินเสียงสองเด็กหญิงแข่งกันร้อง 'ว้าว' ตลอดเวลาเช่นกัน สองเด็กหญิงชอบมากจริงๆ กับกองของขวัญนี้

"ไจ่มุก..รอเจี๋ยวนะหม่องมีของขวัญห้ายไจ่มุกด้วย"

"อายัยหย๋อ เพออยากได้"

"รอจ่อน"

เด็กหญิงสุนิสาวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน เธอเองก็เตรียมของขวัญวันเกิดให้น้องสาวเช่นกัน เมื่อวันก่อนที่คุณพ่อพาไปห้างสรรพสินค้า คุณพ่อบอกว่าจะถึงวันเกิดน้องเพิร์ลแล้ว ใบหม่อนต้องซื้อของขวัญให้น้องเพิร์ล เหมือนที่น้องเพิร์ลซื้อของขวัญวันเกิดให้กับใบหม่อนในวันเกิดใบหม่อนเมื่อเดือนที่แล้วนั่นไง เด็กหญิงสุนิสาเข้าใจที่คุณพ่อบอก เธอจึงเลือกของขวัญที่จะให้กับหทัยชนกด้วยตัวเอง แน่นอนว่าคนจ่ายเงินก็ไม่พ้นคุณพ่อสุดหล่อคนนี้

"มาแย้วๆๆ นี้ไงจองขวัญวันเกิดจากหม่อง"

"อายัยหย๋อ เพอแกะเยยน๊า"

"อืมๆๆ แกะเยยๆ "

ผู้ใหญ่ทุกคนมารุมล้อมดูของขวัญวันเกิดจากพี่สาวอย่างใบหม่อน เธอจะซื้ออะไรให้น้องสาวน๊า

"ว้าวววชุดแจ่งตัวเอลซ่า เพอชอบ รักหม่องที่จุดเยย จุ๊บๆ "

"หม่องกะรักไจ่มุก จุ๊บๆ "

หลังงานวันเกิดผ่านพ้นไป ก็กลับมาสู่สภาวปกติของบ้าน หทัยชนกกับสุนิสา ไม่ใช่มีแต่โหมดหวานชื่นกันแน่นอนเด็กทุกคนต้องมีช่วงเวลาตีกันบ้างแม้แต่ฝาแฝดที่อยู่ในท้องเดียวกันยังตีกันเลยนับประสาอะไรกับพี่น้องสองคนนี้

"จุนแม่ขา ฮื้อๆๆๆ ไจ่มุกไม่ให้หม่องเล่นเอลซ่าด้วย"

"ก็หม่องซื้อให้เพอแย้ว หม่องก็ไปเล่นจาโนไวท์จิ"

"ฮื้อๆๆๆ หม่องจาเล่นเอลซ่า"

"โอ๋ๆๆ ไหนคะทำไมไม่แบ่งกันเล่นล่ะคะ หนูสองคนเป็นพี่น้องกันต้องรักกันนะคะมีอะไรก็ต้องแบ่งปันกันนะลูก"

"ค่ะ/ค่ะ"

เหตุการณ์เช่นเดียวกันเกิดขึ้นอีก แต่รอบนี้ตัวละครกับเปลี่ยนกันไป เมื่อสองเด็กหญิงเล่นขายของกันอยู่ใต้ต้นไม้หลังบ้าน

"ฮื้อๆๆๆ จุนแม่ขา...ใบหม่องไม่ยอมเล่นกับไจ่มุก ฮื้อๆๆ "

" โอ๋ๆๆ ทำไมหนูไม่เล่นกับน้องคะใบหม่อน"

"ก็หม่องอยากเปงคนขาย ไจ่มุกกะไม่ยอมเป็งคนจื้อนี่คะ"

ในแต่ละวันปรีดาภรณ์ต้องคอยสอนคอยบอกตลอดเวลา ผิดกับเหมราชรายนั้นทำงานที่บริษัท จึงไม่ค่อยมีโอกาสเลี้ยงลูกสักเท่าไร แต่ถ้าเมื่อไรที่ว่าง เรียกได้ว่าปรีดาภรณ์สบายไปเลย เพราะชายหนุ่มจะนำพาสองเด็กหญิงเล่นเป็นลิงทโมนเลยเชียว

"ฮื้อๆๆๆ จุนแม่ขา จุนป้อขา ป้าคนนั้นบอกว่าหม่องไม่ใช่ลูกป้อกับแม่ มีคนมาทิ้งหม่องที่ขยะ คุณป้อกับจุนแม่เยยเก็บมาเลี้ยง ฮื้อๆๆๆ ใช่ไหมคะ"

"ใครเป็นคนพูดกับหนูคะ ป้านิ่มๆ อยู่ไหนมานี้สิครับ"

"ค่ะคุณเหม ใครมาพูดเรื่องบ้าๆ ให้ใบหม่อนฟัง"

"เอ่อ...ยัยจิตข้างบ้านค่ะ ป้านิ่มเผลอแป๊บเดียว กลับมาอีกทีคุณหนูใบหม่อนก็ได้รับฟังเรื่องไม่เป็นเรื่องซะแล้ว แต่ป้าด่าไปแล้วนะคะ"

เหมราชก้มลงไปจูบที่หัวของเด็กหญิงสุนิสาที่อยู่ในอ้อมกอดของปรีดาภรณ์ ที่มือเล็กๆ ของเด็กหญิงมีมืออีกข้างของหทัยชนกจับอยู่อย่างแน่นหนา เหมราชมองหน้าภรรยาสาว หญิงสาวส่ายหน้ายังไม่อยากให้เด็กหญิงได้รับรู้ความจริงในตอนนี้ เธอยังเด็กเกินไป แต่เหมราชไม่คิดอย่างนั้น วันหนึ่งสองเด็กหญิงเข้าโรงเรียน ยังไงสะสุนิสาก็ต้องสงสัยในสักวันอยู่แล้ว ในเมื่อทั้งสองคนใช้นามสกุลไม่เหมือนกัน เหมราชจึงตัดสินใจพูดออกมาเท่าที่จะพูดได้ ให้เด็กหญิงเข้าใจในวัยแบบนี้

"ใบหม่อนหนูฟังพ่อนะลูก เมื่อวันหนึ่งหนูโตกว่านี้หนูจะเข้าใจทุกอย่าง ไม่มีใครเอาหนูมาทิ้ง พ่อกับแม่รับหนูมาเลี้ยงเอง หนูมีพ่อ 2 คนและหนูก็มีแม่ 2 คน คือคุณแม่ทับทิม และคุณแม่ใบเตย ที่ตอนนี้มองดูหนูอยู่บนสวรรค์"

"จุนแม่ใบเตยทำอารายบนจาหวันคะ"

"คุณแม่ใบเตยกลับไปเป็นนางฟ้าที่คอยดูแลหนูไงคะ หนูต้องเป็นเด็กดีให้คุณแม่ใบเตยภูมิใจนะคะ"

"ค่ะหม่องจาเป็นเด็กดี"

"แล้วน้องเพอล่ะคะจุนป้อมีจุนป้อจุนแม่กี่คน"

"น้องเพิร์ลมีคุณพ่อคุณแม่แค่2คนค่ะ"

"ว้า...เพอแพ้เลย แต่ไม่เป็นไยน้องเพอมีอาจิงแย้ว"

เหมราชถึงกับพูดไม่ออกไม่รู้จะเสียใจเรื่องไหนก่อนดี แต่ที่แน่ๆ ยัยป้าข้างบ้านชายหนุ่มไม่ปล่อยไว้แน่ บังอาจมาล้วงคองูเห่า เดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์พ่อ คอยดู!!!!