บทที่ 24 ( ลูกของใคร )

บทที่ 24 ( ลูกของใคร )

เผลอแป๊บๆ น้องไข่มุกก็ครบเดือนแล้ว ฉันย้ายกลับไปอยู่บ้านพี่เหมเหมือนเดิม ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ยกเว้นห้องนอนฉัน พี่เหมเปลี่ยนห้องนอนเก่าของฉันให้เป็นห้องน้องไข่มุกแทนแล้ว แล้วให้ฉันย้ายไปนอนห้องใหญ่ห้องเดียวกับเขาแทน ฉันแอบถามป้านิ่มมาด้วยล่ะ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ พี่เหมพาคุณเตยเข้ามาอยู่ในบ้านไหม แต่ป้านิ่มบอกว่าพี่เหมไม่เคยพาใครมาเลย ฉันถึงกับยิ้มไม่หุบเลยล่ะ

"เฮ้อ!!!! พี่เบื่ออ่ะทิม"

"เบื่ออะไรคะ...ไหนบอกมาสิ หรือเบื่อที่ต้องอยู่กับทิมและลูก"

"โถ่!!!!! ...ทิมก็คิดได้นะ ดูเหมือนพี่เบื่อทิมเหรอ ถ้าบอกว่าพี่คลั่งรักทิมละก็น่าเชื่อกว่าอีกไหมล่ะ"

"งั้นพี่เหมก็บอกทิมมาสิคะว่าเบื่ออะไร หรือจะโทรตามพี่สิงโตกับพี่ซีวานมาเที่ยวที่บ้านดีไหมคะ "

"โทรตามมันมา ยิ่งน่าเบื่อไปกันใหญ่ ทำไมทิมชอบพูดถึงสองตัวนั้นด้วย พี่ไม่ถูกใจสิ่งนี้ dislike น่ะคะ dislike "

ฉันกำลังยืนกล่อมยัยหนูไข่มุกอยู่ดีๆ พี่เหมก็ใช้ไม้ค้ำเดินมาหาฉัน แล้วก็มาบ่นว่าเบื่อไม่รู้เบื่ออะไร ฉันเสนออันนั้นอันนี้ให้ก็ไม่เอา จะโทรตามเพื่อนให้ก็ไม่เอาอีก ชักจะเอาใจยากกว่ายัยหนูไข่มุกขึ้นทุกวันแล้วนะ แล้วยังมาดิสลง ดิสไลค์อะไรอีก แน่ะมีคว่ำปากด้วยมันน่าตีจริงๆ คุณพ่อน้องไข่มุกนี่

"มานี่ค่ะ เดินตามมานั่งที่ศาลาหลังบ้านดีกว่า ลมเย็นดี"

"พี่ไม่อยากนั่งเล่นนี่นา"

ฉันหันไปมองเขาตาดุ พี่เหมจึงเงียบปากแล้วตามมา ฉันส่งยัยหนูไข่มุกให้พี่เหมอุ้ม เดี๋ยวนี้พี่เหมอุ้มเก่งขึ้นแล้วนะ แต่ต้องนั่งอุ้มเพราะขาพี่เหมยังต้องใส่เฝือกอยู่เหมือนเดิม กว่าจะได้ถอดเฝือกก็เดือนหน้านั่นแหละ

"ไหนบอกมาสิคะคุณพ่อ คุณพ่อเบื่ออะไรคะ"

"ก็....พี่ไม่ได้รักทิมเลยอ่ะ"

"มะ...หมายความว่าไงคะ พี่ไม่ได้รักทิม แล้วพี่มาทำดีกับทิมทำไม พี่จะตามง้อให้ทิมกลับมาหาพี่อีกทำไม พี่ใจร้ายกับทิมมากเลยนะคะ อึกอึก"

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา นี้หรือคือสาเหตุที่เขาเบื่อ ที่เขาเบื่อฉันเพราะว่าเขาไม่ได้รักฉันเลยใช่ไหม ถ้าไม่รักกันฉันก็พร้อมจะไป

"งั้นพี่ก็อยู่คนเดียวเถอะค่ะ ทิมขอไปเองแล้วต่อไปนี้ไม่ต้องมาตามทิมอีกแล้วนะ"

"เดี๋ยว ๆ ....เดี๋ยวก่อนทิม จิ๊!! ...ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รักทิม พี่น่ะรักทิมกับลูกที่สุดในชีวิตพี่เลย"

"ก็พี่พูดเมื่อกี้ว่าไม่ได้รักทิมเลย ทิมได้ยินเต็มหู"

"ใช่ครับ...พี่พูด แต่รักของพี่ในที่นี้คือ...ยังไงดีล่ะ.."

"ยังไงคะพูดมาเดี๋ยวนี้นะ"

"พี่ไม่ได้รักทิมเลย ในที่นี้คือ พี่ไม่ได้มีอะไรกับทิมเลย เซ็กซ์อ่ะทิม พี่อยากมีเซ็กซ์กับทิม"

"พะ..พี่เหม....บ้าจริง...น่าเกลียดที่สุด"

ฉันหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย มันยังไม่ชินอยู่ดีถึงแม้เราจะมีลูกด้วยกันก็ตามที ฉันยังเขินอายกับเรื่องพรรค์นั้นอยู่เหมือนเดิม

"นะทิมนะ พี่อยากจริงๆ นะ พี่อยากกอด อยากจูบ อยากสอดใส่เข้าไปในตัวทิม"

"พอ!!!!!! .....พอแล้วค่ะพี่เหม...ทิมฟังไม่ไหวแล้ว"

"มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะทิม ผัวเมียกันมันก็อยากมีอะไรกันเป็นธรรมดา"

"พี่เหมต้องรอไปอีก 2 เดือนค่ะ หมอบอกว่าหลัง คลอดงดมีเพศสัมพันธ์อย่างน้อย 3 เดือน อย่างมากก็1ปีเลย แล้วอีกอย่างตอนนี้พี่ยังใส่เฝือกอยู่เลยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ งดหื่นก่อนเถอะ"

"โห้ววววว....ทิม 3 เดือนถึง 1 ปี เลยเหรอ โกหกรึเปล่าพี่ไม่เชื่อหรอก"

"ตามใจค่ะ จนกว่าจะครบ 3 เดือนและขาพี่หายก่อนทิมถึงจะอนุญาต เข้าใจนะคะคุณสามี"

"แอ๊ะ~"

"ว่าไงคะน้องเพิร์ล หนูสงสารคุณพ่อใช่ไหมคะ คุณแม่แกล้งคุณพ่อ หนูจัดการให้คุณพ่อหน่อยนะคะ"

"แอ๊ะ~แอ๊ะ~ อุแว๊~ อุแว๊ ~ "

"โอ๋ ๆ คุณพ่อไม่ว่าคุณแม่แล้วค่ะ หนูอย่าร้องนะคะ โอ๋ ๆ "

"แอ๊ะ~แอ๊ะ~ อุแว๊~ อุแว๊ ~ "

พี่เหมนั่งคอตก และโอ๋ยัยหนูที่ร้องไม่หยุด ฉันไม่แน่ใจที่หน้าซีดนี้เพราะอดมีอะไรกับฉันหรือเพราะตัวเองทำให้ลูกร้องกันแน่

"เห็นไหมคะลูกร้องไม่หยุดเลย"

"คุณพ่อขอโทษนะคะน้องเพิร์ล ทิมทำไงดีลูกไม่รักพี่แล้ว"

"บ้ากันไปใหญ่แล้วค่ะ ลูกจะไม่รักพี่ได้ไงกันคะ ลูกแค่หิวนม มาค่ะส่งมาให้ทิมก่อน"

"โถ่...ลูกเล่นเอาคุณพ่อตกใจหมดเลยนะคะ"

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ

"คุณทิม คุณเหมค่ะ ไม่รู้ใครเอาเด็กมาทิ้งไว้หน้าบ้านเราค่ะ"

"มีอะไรคะป้านิ่ม ไหนดูสิคะ"

"นั่นนะสิป้านิ่ม ผมกับทิมเพิ่งได้นอนกันเกือบเที่ยงคืนแล้วนะครับ"

ฉันกับพี่เหมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแต่นี่เพิ่ง ตี 5.30 เองป้านิ่มมาเคาะประตูหน้าตื่นเชียว ไม่รู้มีอะไร

"ลงไปดูกันเถอะค่ะ ไม่รู้ใครเอาเด็กมาทิ้งไว้หน้าบ้านเรา ใส่ตะกร้ามาอย่างดีเลยค่ะมีกระเป๋าใบใหญ่ด้วยหนึ่งใบ ป้าไม่กล้าเปิดดู แต่เด็กร้องไม่หยุดเลยค่ะ ตาศักดิ์กำลังอุ้มอยู่เลยค่ะ"

"ค่ะๆ เดี๋ยวทิมลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ เอานี่ค่ะไม้เท้าพี่เหม"

ฉันกับพี่เหมลงมาเห็นลุงศักดิ์กำลังอุ้มเด็กทารกน่าจะอายุใกล้ๆ กับยัยหนูของเรา แต่ลูกใครกันหรือพี่เหมไปไข่ไว้ที่ไหนอีก

" ~อุแว๊~ อุแว๊ ~อุแว๊~ อุแว๊~ "

"สงสัยจะหิวนมน่ะคะคุณทิม"

"งั้นให้กินนมทิมก่อน"

"เดี๋ยวทิมลูกใครก็ไม่รู้ เป็นโรครึเปล่าก็ไม่รู้พี่ว่าเราแจ้งตำรวจเถอะ นมก็เดี๋ยวให้ลุงศักดิ์ไปซื้อนมสำหรับเด็กมาให้ล่ะกันนะ"

"แต่เด็กร้องนะคะไม่เป็นไรหรอกค่ะ งั้นเอานมทิมที่ปั๊มไว้ให้กินก็ได้มันกินด้วยกันได้ทิมเห็นเขาบริจาคนมแม่กันเยอะแยะ เดี๋ยวเราเปิดดูในกระเป๋ากันค่ะ แล้วค่อยแจ้งตำรวจ"

" ~อุแว๊~ อุแว๊ ~อุแว๊~ อุแว๊~ "

"โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวทิมพาไปกินนมนะคะลูก"

ฉันอุ้มเด็กน้อยเข้ามาในบ้าน ดูจากเสื้อผ้าน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงนะเพราะใส่สีชมพูทุกอย่างเลย พี่เหมเปิดกระเป๋าดู ข้างในมีเอกสารใบเกิด เอกสารยกให้เป็นบุตรบุญธรรม เอกสารการตรวจร่างกายว่าเด็กปลอดภัยไม่มีโรคติดต่อใด ๆ  และมีจดหมายมาด้วย หน้าซองเขียนชื่อฉันกับพี่เหม 1 ซอง และอีกซองเขียนชื่อ ด.ญ.สุนิสา บุญญารัตน์ น้องใบหม่อน คงเป็นของเด็กคนนี้นั่นแหละ

"ทิมพี่รู้แล้วเด็กลูกใคร"

"ลูกใครคะ"

"ลูกใบเตยน่ะ แต่พี่ไม่รู้ว่าเตยทิ้งลูกไว้ทำไม"