บทที่ 23 ( ดวงใจพ่อ )

บทที่ 23 ( ดวงใจพ่อ )

"แค๊กๆ ...พ่อครับ...แค๊กๆ ....แม่ครับ...แค๊กๆๆ "

"ตาเหม...ฟื้นแล้วเหรอลูกเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่าหืม"

"หิวน้ำ...แค๊กๆ ..."

"นี้จ๊ะ ค่อยๆ ดื่มนะลูก"

อึก อึก อึก

"ขอบคุณครับ....ทิม....ทิมไปไหนครับแม่"

ผมมองหาผู้หญิงที่ผมรัก ไหนบอกว่าถ้าผมตื่นมาจะเห็นเธอเป็นคนแรกไง ทำไมเธอไม่อยู่ตรงนี้ หรือว่า ผมตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

"ทิมไปคลอดหรือครับ น้องคลอดลูกผมหรือยังแม่ ตอบผมสิ"

"จ้า ๆ ใจเย็นลูก หนูทับทิมไปคลอดแล้วจ้า นี้ดูสิลูกสาวของลูก"

"ลูกสาวหรือครับ"

ผมรับมือถือมาดูหน้าลูกสาวของผม น้ำตาผมค่อยๆ ไหลลงมามันตื้นตันใจ นี้ลูกสาวของผมเหรอ ลูกผมจริงๆ ใช่ไหม ผมไม่ได้ฝันไปใช่รึเปล่า เธอตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอมมากๆ เลย ผมดีใจที่ทิมคลอดเธอมาอยากปลอดภัย แต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่ผมไม่ได้มีโอกาสเห็นเธอตอนแรกคลอด ผมน่าจะได้เป็นคนแรกที่เห็นเธอ ผมน่าจะได้เข้าห้องคลอดไปกับทิม แต่ผมกับต้องมาติดแหง็กในห้องพักฟื้นแบบนี้

"เธอชื่ออะไรครับแม่"

"หนูทับทิมอยากให้ลูกเป็นคนตั้งให้น่ะ"

"ผมอยากไปหาทิมกับลูก ผมไปได้ไหมครับ"

"แม่ขอถามคุณหมอก่อนนะลูก"

"ครับ"

"แม่คะ...ทิมอยากไปหาพี่เหม ป่านนี้ไม่รู้พี่เหมจะตื่นหรือยัง "

"ยังไปไม่ได้นะครับ ทิมต้องนอนบนเตียงอย่างน้อย ๆ ก็12 ช.ม นั้นแหละ ถ้าปวดท้องอะไรก็ให้ทำธุระบนเตียงได้เลยนะครับ เรียกพยาบาลหรือไม่ก็บอกผมนะเดี๋ยวผมทำให้"

"ไม่ต้องรบกวนมึงขนาดนั้นก็ได้มั้งคุณหมอ ดูแลเมียกูดีจังนะ"

"มาถึงก็ปากดีเลยนะมึง ซีไปไหนแล้ว"

"ซีกลับไปแล้วน่ะลูก เห็นว่าที่บ่อนมีปัญหา"

พ่อผมเป็นคนตอบหมอสิงไปแทนผม เพราะผมตื่นมาก็ไม่เห็นหน้าซีมันเหมือนกัน ผมหันไปยิ้มให้ทับทิม เธอนอนอยู่บนเตียง หน้าเธอซีดไปรึเปล่านะ

"พี่เหม...พี่ออกมาแล้วหรือคะ เป็นไงบ้างเจ็บอยู่ไหม"

"ไอเหม..ที่จริงมึงไม่ควรขยับลงจากเตียงหลังผ่าตัดนะ"

"ตายจริง!!!! ..พี่เหมมาทำไมคะ รอให้ทิมพาลูกไปหาเองก็ได้"

"สิงมึงนี้นะ เมียกูเครียดแล้วนั่น ทิมอย่าไปฟังมัน มันหมอทำคลอดมันจะรู้อะไรพี่ถามหมอแล้ว หมออนุญาตให้มาได้เพียงแต่อย่าขยับขามากแค่นั้นเอง แต่เดี๋ยวนะทิมคลอดกับหมอผู้หญิงใช่ไหม"

"เสียใจครับเวร...กูเป็นคนกรีดเอาลูกมึงออกมากับมือเลย แล้วกูก็บรรจงเย็บฝีผ่าให้เมียมึงกับมือด้วย รับรองหลังคลอดนี้เหมือนซิงอยู่เลย"

"พี่สิงบ้า ทิมอายนะคะ"

ตอนที่พี่สิงทำคลอดให้ฉันก็ไม่อายหรอก แต่พอเขามาพูดหยอกพี่เหมแบบนี้นะสิ ฉันจะบ้าตายเขินหน้าแดงไปหมด ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทุกคนยกกันมาที่ห้องฉันกันหมด ทั้งพ่อแม่พี่เหมด้วย ห้องดูเล็กลงไปถนัดตาเลย

"อุแว๊...อุแว๊...อุแว๊..."

เสียงยัยตัวเล็กร้องขึ้นเหมือนจะเรียกร้องความสนใจจากทุกคนได้ดีทีเดียว พี่เหมขยับรถเข็นไปใกล้ๆ กับเตียงลูก เขามองหน้าลูกแล้วยิ้ม น้ำตาพี่เหมไหลลงมาเล็กน้อย ฉันเองก็นั่งมองภาพนั้นทั้งน้ำตา รู้สึกช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยเกินไปแล้วนะ

"พี่อุ้มได้ไหม"

"ได้แต่หลังจากหลานกูกินนมก่อนนะ"

"ทำไมมึงต้องเสือกทุกทีเลยวะสิง ไม่มีการไม่มีงานทำรึไง คนอื่นไม่เจ็บท้องจะคลอดกันบ้างเหรอวะ"

"ไม่รู้ดิ กูไม่สนใจกูออกเวรแล้ว จบนะ อ่ะนี่ทิม ให้ลูกดื่มนมนะ ทำเป็นไหม ประคองเต้าขึ้นมาแล้วให้ลูกดูดจากฐานเลยนะ ไม่ใช่งับแค่หัวนะ ลองดู"

พี่สิงอุ้มยัยหนูมาให้ฉัน พี่สิงทำคล่องแคล่วมากเลย ฉันเองไม่รู้จะทำได้อย่างเขาไหม ฉันลังเลไม่กล้าเปิดนมให้ลูกกิน คือทุกคนก็หันมามองกันหมดให้ตายเถอะ ทิมก็อายเป็นเหมือนกันน๊าาาาา จนพี่สิงดุฉันอีกรอบเพราะยัยหนูร้องไม่หยุด

"ทับทิม อย่ามัวอายยัยหนูร้องไม่หยุดแล้ว เร็วเข้าผมจะดูให้ว่าเราทำถูกไหม"

"มึงก็อย่ามองขนาดนั้นไหมเมียกูก็เขินเป็นนะสัด"

"แม่ว่าให้ตาสิงดูให้น่ะดีแล้วตาสิงเป็นหมอ ย่อมรู้ดีที่สุด"

ฉันจึงเริ่มจับยัยหนูเข้าเต้า เธอดูดไม่แรงมาก พี่สิงบอกว่าถ้าเป็นผู้ชายจะดูดจนแก้มแตกเลยล่ะ จนยัยหนูอิ่มนั่นแหละ พี่สิงจึงมาอุ้มไปส่งให้พี่เหมอุ้มต่อ

"น่ารักจังเลยทิม ตัวขาวแก้มแดงเชียวเหมือนทิมเลย"

"ทิมว่าเหมือนพี่มากกว่า พี่จะให้ชื่ออะไรดีคะ"

"หทัยชนก ..ด.ญ.หทัยชนก อัครเดชาวงค์ ดวงใจของพ่อ"

"ทิมชอบชื่อนี้ค่ะ แล้วชื่อเล่นล่ะค่ะ"

"ทิมไม่ตั้งเองบ้างเหรอ ให้พี่ตั้งหมดเลยเหรอ"

"ก็ยัยหนูเป็นดวงใจของพี่นี่คะ พี่ก็ตั้งเถอะ"

ฉันกับพี่เหมมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน เหมือนในห้องนี้มีแค่เรา 3 คน จนกระทั่งพี่สิงแทรกขึ้นมานั่นแหละ คือระหว่างที่ยัยหนูกินนมบรรดาพ่อแม่ท่านก็ขอตัวพากันไปทานข้าวกันก่อนน่ะ พวกท่านยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย จึงปล่อยให้พวกฉันอยู่กันลำพัง พี่เหมก็ด่าพี่สิงเหมือนว่าจะอยู่เป็นส่วนเกินทำไม แต่พี่สิงก็ไม่แคร์ ฉันชอบความเพื่อนของคู่นี้นะ พี่สิงกับพี่เหมสนิทกันมากที่จริงพี่สิงอายุน้อยกว่าพี่เหมนะ พี่สิงไอคิวแกสูงเลยเรียนจบเร็วกว่าปกติ น้อยกว่าหลายปีเลยล่ะ จริง ๆน่าจะอายุเท่า ๆ กับฉันเลยด้วยมั้ง แต่ฉันก็ให้เกียรติเขาโดยการเรียกเขาว่าพี่นั่นแหละ

"ตัวขาวบริสุทธิ์แบบนี้ให้ชื่อน้องไข่มุกนะ"

"มึงชื่อเหมเหรอสิง ไม่ต้องเสือกตั้งชื่อลูกกูเลย"

"ไข่มุกเหรอ ทิมชอบนะ น่ารักดี เครื่องประดับที่ทิมชอบที่สุดก็คือไข่มุก เอาชื่อนี้นะคะพี่เหม อีกอย่างพี่สิงก็เป็นคนทำคลอดยัยหนูด้วย ให้พี่สิงตั้งด้วยก็ดีนะคะ"

"ไม่เอาชื่อพี่จะให้ชื่อ น้องเพิร์ล"

"มันก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่หรือคะ"

"ไม่รู้แหละ ใครจะเรียกอะไรก็เรียกไป แต่พี่จะเรียกน้องเพิร์ล"

"ขี้เอาชนะนะมึงอ่ะ แก่ขาดความอบอุ่น"

"มึงอ่ะกลับไปเลยไป "

"ไม่ไปครับ ผมจะอยู่อาบน้ำให้ยัยหนูไข่มุกก่อน เนอะ ๆ ไข่มุกของอาสิง ให้อาสิงจุ๊บหน่อยน๊าาา"

"อย่ามายุ่งกับลูกกูเวร ไปทำลูกเอาเอง"

"เนื้อคู่กูมันยังไม่เกิดมั้ง หาไม่เจอสักที ไม่รู้จะไปทำลูกกับใคร มึงคุยกับลูกเมียมึงเถอะกูไม่แกล้งแล้ว แต่กูของีบตรงนี้นะมีอะไรก็เรียกละกัน"

พี่สิงเดินออกไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาเขาห่วงแหละฉันดูออก แต่เขาคงจะเหนื่อยด้วยแหละ ดูแลทั้งฉันดูแลทั้งเพื่อนเขาแบบนี้ ใครได้พี่สิงเป็นแฟนนี้โชคดีจริงๆ นะฉันเชื่อแบบนั้น

"ทิมไม่ต้องไปมองมันแล้วยิ้มแบบนั้นเลยนะ"

"ทำไมคะ? "

"พี่หวง"

"อิอิ..พี่เหมล่ะก็ แล้วหนักไหมคะอุ้มน้องไข่มุกไว้แบบนั้น"

"น้องเพิร์ล!!!! ทิมนี้ยังไง....ไม่หนักหรอกยัยหนูตัวนิดเดียวเอง พี่อุ้มทั้งวันยังไหว ขอบคุณนะทิม ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ แล้วยังอุตส่าห์ให้พี่ตั้งชื่อลูกอีก ขอบคุณจริงๆ "