บทที่ ๑๖ ( สำนึกผิด)

บทที่ ๑๖ ( สำนึกผิด)

ผมขับรถมาจอดหน้าบ้าน ทับทิมออกมายืนรอใส่บาตรหน้าบ้านน่ะ ผมนั่งมองอยู่เงียบๆ น้องดูละมุนมาก กิริยามารยาทสวยงามแบบไม่มีที่ติเลย แสงแดดยามเช้าที่ตกกระทบกับผิวหน้าน้องมันดูสว่าง สว่างซะจนผมตาพร่าไปหมด ผมนั่งมองจนกระทั่งพระให้พรและเดินจากไป ทับทิมค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีคุณแม่ของเธอคอยพยุง เธอหันไปยิ้มให้คุณแม่ของเธอ ผมนั่งยิ้มตามเธออย่างห้ามไม่อยู่ จนกระทั่งเธอกำลังจะเดินกลับเข้าบ้านผมจึงรู้สึกตัว รีบเปิดรถออกไป

"ทับทิม"

"คะ? .....คุณ....คุณมาได้ยังไง...รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่"

"ทิมกับลูกเป็นยังไงบ้าง ท้องโตแล้วนะ"

มาได้ยังไง ใครบอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่ เขาจะมาทำไม ต้องการอะไรจากฉันอีก ทำไมไม่อยู่กับเมียรักของตัวเองไปล่ะ

"ตาเหม มาได้ยังไงลูก"

"คุณแม่สวัสดีครับ ผมมาหาทิมกับลูกครับ"

"ไหว้พระเถอะจ้ะ เข้ามาก่อนสิลูก มาทานข้าวเช้าด้วยกันก่อน ตาเหมดูโทรมๆ นะ พักผ่อนบ้างไหม"

"ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ เมื่อคืนจัดการธุระยุ่งๆ เสร็จก็ขับรถมานี้เลย"

"คุณแม่ค่ะทิมขอตัวนะคะ"

ฉันเดินหนีเข้ามาในบ้าน คุณแม่นะคุณแม่ไม่รู้จะไปชวนเขามาทำไม

หมับ!!!!

"ทิมเดี๋ยวก่อนสิ พูดกับพี่สักคำนะ อย่าเดินหนีพี่เลย พี่ขอโทษ พี่คิดถึงทิมกับลูกนะครับ"

เหมราชรีบตามเข้ามาชายหนุ่มยื่นมือไปจับข้อมือปรีดาภรณ์เอาไว้ ทำให้ปรีดาภรณ์ไม่สามารถเดินต่อไปได้ ในเมื่อไปไม่ได้หญิงสาวก็เลือกที่จะหันมาเผชิญหน้ากับอดีตสามีตนเอง

"กรุณาปล่อยมือฉันด้วยค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์จะคิดถึงใครทั้งนั้น และขอโทษด้วยเด็กในท้องเป็นลูกของฉันกับแฟนฉัน เราหย่ากันแล้วคุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า นี่คือลูกฉันกับนัทสามีใหม่ฉันเอง"

ขอโทษนะนัทที่ทิมต้องยืมชื่อนัทมาอ้างก่อน อย่าเพิ่งโกรธทิมเลยนะ

ปรีดาภรณ์ได้แต่ขอโทษขอโพยณัฐนันท์เพื่อนหนุ่มของตนเองอยู่ในใจ เธอต้องแอบอ้างชื่อเพื่อนเพราะไม่อยากให้เหมราชมาวุ่นวายอะไรกับตนและลูกอีก

"หึหึ ทิม...ทิมอย่ามาโกหกพี่เลย รู้ตัวไหมว่าตัวเองโกหกไม่เก่งเอาซะเลย สีหน้าที่รู้สึกผิดต่อเพื่อนอ่ะมันแสดงออกมาหมดแล้ว แล้วทิมก็ไม่มีทางจะท้องกับใครได้ ในเมื่อชีวิตทิมน่ะมีแค่พี่คนเดียว พี่เป็นรักแรกและรักเดียวของทิม แล้วพี่ก็รู้ตัวแล้วว่าพี่ก็ระ..."

"หยุด!!!! ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น จริงค่ะ...ฉันเคยรักคุณ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะต้องรักคุณตลอดไป ฉันรักได้..ฉันก็เกลียดได้ ยิ่งตอนนี้ฉันยิ่งเกลียดคุณ กลับไปได้แล้วมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ไป๊!!!! "

"พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น ลูกเมียพี่อยู่นี่พี่จะไปไหนได้"

"ไป..ไป๊!!!! ..ฉันบอกให้ออกไปไง...ออกไปคนใจร้าย..ออกไปซะที"

"ทับทิมหยุดลูก อย่าทำแบบนี้"

ปรีดาภรณ์ทั้งไล่ทั้งตะโกน อะไรอยู่ใกล้มือหญิงสาวก็จับเขวี้ยงใส่อดีตสามีจนหมด หญิงสาวหยิบมีดปอกผลไม้ได้ กำลังจะเขวี้ยงใส่เหมราช แต่คุณหญิงศรีดาภรณ์มาห้ามเสียก่อน เหมราชจึงรอดไปอย่างหวุดหวิด แต่แค่นี้เหมราชก็เละไปทั้งตัว น้ำแกงที่เหลือจากใส่บาตร ตอนนี้ก็ได้ย้ายที่ไปอยู่บนตัวชายหนุ่มหมดแล้ว

"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ อย่าห้ามทิมเลย ถ้าทิมทำแล้วทิมให้อภัยผม ผมก็ยอมครับ"

"ฉันไม่มีวันให้อภัยคนอย่างคุณ ฉันเกลียด..เกลียดคุณจำใส่หัวเอาไว้"

ปรีดาภรณ์เดินหนีขึ้นมาบนห้อง เหมราชทำท่าจะตามขึ้นมาด้วยแต่คุณหญิงศรีดาภรณ์ห้ามเอาไว้ซะก่อน

"เหมใจเย็นนะลูก น้องเสียใจมาก เหมให้เวลาน้องหน่อยนะ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะแล้วมาทานข้าวกันแม่มีเรื่องจะคุยกับเหมเยอะแยะเชียว"

"ครับ"

เหมราชยอมถอยออกมาก่อน เพราะสภาพตัวเขาก็เลอะเทอะเต็มไปหมด กลับไปอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยมาใหม่ก็ได้ยังไงคุณหญิงแม่ก็ชวนทานข้าวแล้วนี่

"...พี่เหมคะวันนี้พี่เหมกลับมาทานข้าวที่บ้านรึเปล่าคะ เดี๋ยวทิมทำของโปรดไว้รอนะคะ"

"ฉันขอให้เธอทำหรอ อย่าสะเหล่อไม่เข้าเรื่อง คิดว่าฉันจะกินลง  เหรอกับข้าวฝีมือเธอน่ะ หึ!! คุณหนูอย่างเธอจะทำอะไรเป็น นอกจากแต่งตัวสวยๆ รอจับผู้ชายแบบเธอน่ะ คงดีใจจนเนื้อเต้นล่ะสิที่จับฉันได้นะ"

"ทิม..ไม่ได้ดีใจนะคะ ทิมไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้"

"ใครจะเชื่อน้ำหน้าอย่างเธอ ทำมาเป็นยอมเป็นน้องสาวฉัน แต่ลับหลังฉันก็ใช้อำนาจพ่อตัวเองบีบบังคับอยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างเธอหรอก ร้อยเล่มเกวียนขนาดนี้ รูไม่พรุนไปหมดแล้วเหรอ หึ!! ขอโทษทีฉันกระเดือกไม่ลงหรอก"

'ไหนว่ารังเกียจทิมนักหนาไง จะมาตามทิมอีกทำไม แค่นี้ทิมก็ช้ำใจไม่พออีกเหรอคนใจร้าย'

ปรีดาภรณ์ขึ้นมานั่งร้องไห้เงียบๆ คนเดียวในห้อง เธอไม่อยากจะเจอหน้าคนใจร้ายอย่างเหมราชอีก

ก๊อกๆๆ

"น้องทิมแม่เข้าไปนะลูก"

ปรีดาภรณ์รีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูให้คุณแม่เข้ามา

"ลงไปทานข้าวกันเถอะลูก ทิมต้องทานข้าวจะได้ทานยาบำรุงหลานยายนะลูก"

"แม่ก็ให้ผู้ชายคนนั้นกลับไปก่อนสิ"

"ตาเหมกลับไปแล้วลูก ไปลงไปทานข้าวกัน "

สองแม่ลูกนั่งทานข้าวกันเงียบๆ ปรีดาภรณ์ไม่อยากอาหารแต่คุณหญิงแม่บังคับจึงต้องจำเป็นต้องฝืนทานลงไป

"คุณแม่มองหาอะไรคะ"

"อ๋อ ๆ เปล่าจ้า ทิมทานเยอะ ๆ หลานแม่จะได้แข็งแรง"

คุณหญิงศรีดาภรณ์ชะเง้อชะแง้มองออกไปนอกบ้านจนปรีดาภรณ์สงสัย แต่แล้วความสงสัยของหญิงสาวก็หมดไปเมื่อแขกที่ไม่อยากรับเชิญเดินเข้ามา

"น่าทานจังครับคุณแม่"

"มานั่งสิลูก แม่ตักข้าวให้"

"ขอบคุณครับ คุณแม่อยู่กัน 2 คนหรือครับพรุ่งนี้ผมให้ป้านิ่มมาอยู่ด้วยนะครับ จะได้ช่วยงานในบ้านได้บ้างจะได้เบาแรงคุณแม่กับทิม"

"แล้วแต่พ่อเถอะจ้ะ แต่แม่อยู่กับน้องทิมก็ไม่ได้ลำบากอะไร"

"ผมเป็นห่วงครับ"

"ทิมขอตัวนะคะ"

"อะไรกันลูก ทานอีกสักหน่อยสิ"

"ทิมอิ่มแล้วค่ะ เดี๋ยวทิมจะเอาผลไม้กับนมขึ้นไปทานค่ะ ขอตัว"

"พี่ช่วย..."

"ไม่ต้อง"

ปรีดาภรณ์ปฏิเสธเมื่อ อดีตสามีอาสาจะช่วยยกของว่างขึ้นไปให้ เธอรีบเดินเข้าไปหยิบของในครัวและเดินขึ้นห้องไปอย่างเร็วเหมือนกลัวชายหนุ่มจะตามไปด้วย

"ทานข้าวก่อนตาเหม แม่ว่าแล้วเชียวว่าบ้านข้างๆ ต้องเป็นของตาเหม แม่ว่าแม่เห็นตาเหมแว๊บๆ "

"ครับ ของผมเอง แอบมาซื้อไว้หลังทิมมาอยู่นี้ได้ไม่กี่อาทิตย์"

"ตามน้องเจอเร็วมาก แล้วยังไงลูกตามมาแบบนี้ แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ไม่เอาแล้วนะจะให้น้องกลับไปเป็นรองเหมือนก่อนแม่ไม่ยอมนะ ตอนนี้ตาเหมหย่ากับน้องแล้วนะอย่าลืม"

"ครับเซ็นใบหย่ากันแล้ว แต่ผมฉีกทิ้งไปแล้วครับ ผมรักทิมครับคุณแม่ เรื่องเตยผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ใบเตยไม่ได้ท้องกับผม "

"ตายจริง..ได้ยังไงกัน"

"เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ........"

เหมราชลงมือเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณหญิงศรีดาภรณ์ฟังทั้งหมด ถึงแม้ว่าหญิงวัยกลางคนจะพอทราบลักษณะนิสัยของอริสาอยู่บ้างแล้วแต่ก็อดหดหู่ไม่ได้ ใจคุณหญิงก็สงสารหญิงสาวเหมือนที่เหมราชสงสาร แต่ก็ไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าอริสาจะนำความเดือดร้อนมาให้อีกรึเปล่าก็ไม่แน่ใจได้

"อืม..ในเมื่อเคลียร์ตัวเองได้แล้ว แม่ก็ไม่ขอกีดกัน แต่แม่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเหมได้นะลูก ขึ้นอยู่ที่เหมแล้วล่ะว่าจะชนะใจน้องได้ไหม แต่แม่บอกเหมเลยนะลูก น้องเจ็บมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น เหมทำกับน้องไว้มากเหลือเกิน ถ้าแม่ไม่สงสารหลานจะกำพร้า แม่ก็จะโกรธเหมด้วยอีกคน"

"ผมผิดไปแล้วครับคุณแม่ ผมกราบขอโทษคุณแม่ด้วย ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมรักน้องจริงๆ ผมยอมทุกอย่างแล้วครับ"