ตอนที่ 8 ทำได้เพียงถอนหายใจ

แม่ทัพหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบคนที่อยู่อีกด้านของห้องนอน เขาทำได้เพียงทอดถอนหายใจ เพราะสิ่งที่ศัตรูรับรู้คือเขาใกล้จะตายด้วยพิษร้าย แน่นอนว่าเรื่องราวเหล่านี้ย่อมต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง

การต่อสู้ด้านนอกดูเหมือนจะดุเดือดขึ้นทุกขณะ ทว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงทำได้เพียงนิ่งเงียบ ปัง! เสียงประตูถูกเปิดออกเสมือนจงใจให้คนที่หลับใหลอยู่ได้รู้สึกตัว

“แค่ก ๆ พวกเจ้าเป็นใครกัน บังอาจบุกรุกห้องนอนของข้า”

แม่ทัพหนุ่มแค่นเสียงอันแหบแห้ง เอ่ยถามผู้มาเยือนด้วยความอ่อนแรง ชายหนุ่มขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ภายในใจ ที่เขาต้องกลายเป็นเพียงคนป่วยใกล้ตาย ทั้งที่มันมิได้เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น

“หึ ๆ ข้าก็แค่มาส่งท่านแม่ทัพลงนรกให้เร็วขึ้นอีกหน่อยเท่านั้นขอรับ”

เสียงหัวเราะอย่างหยามใจของผู้บุกรุก ไม่ได้ทำให้คนบนเตียงรู้สึกตื่นกลัวเลยสักนิด แต่ด้วยความสมจริงเขาต้องแสดงถึงความหวั่นเกรงอีกฝ่ายให้มาก

“คิดว่าข้าจะยินยอมง่าย ๆ เช่นนั้นรึ”

“ยินยอมหรือไม่ กระบี่ในมือของข้าคือผู้ที่ตอบได้”

“หึ ๆ”

ควับ! เมื่อได้ยินเสียงของใครอีกคนในอีกมุมของห้อง ชายชุดดำทั้งหมดต่างพากันตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าจะมีใครอื่นอยู่ร่วมห้องนี้ เพราะจากที่รู้มาคือแม่ทัพหนุ่มอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

“ออกมาเดี๋ยว เจ้าเป็นใครกันไยกล้าสอดมือเรื่องของผู้อื่น”

หัวหน้าของชายชุดดำเอ่ยเสียงเข้ม เขาไม่อาจประมาทต่อใครก็ตามที่รู้เห็นเรื่องนี้

“อยากรู้จักข้าเช่นนั้นรึ อย่างนั้นเจ้าบอกมาก่อนว่าพวกเจ้าทุกคนมีค่าอันใดที่จะรู้จักข้า”

“อย่ามายอกย้อนข้า”

ชายชุดดำเอ่ยเสียงกร้าว ด้วยเวลานี้พวกเขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงพลังของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้พวกเขามิอาจประมาทคนผู้นี้ได้ ใครก็ตามที่หาญกล้าเปิดเผยตนเองต่อศัตรู แต่สามารถเก็บงำพลังอันแท้จริงเอาไว้ได้อย่างมิดชิด ย่อมเป็นบุคคลที่อันตรายมิใช่น้อย

ฉึก! ไม่มีคำตอบใดจากคนในเงามืด มีเพียงความรู้สึกแปลบยังช่องอก ก่อนที่ร่างของชายชุดดำจะทรุดลงกับพื้น เสียงอาวุธปะทะกันเกิดขึ้นชั่วครู่เท่านั้น ทุกอย่างก็ได้กลับมาสงบเงียบดังเดิม

“ยังไม่ถึงเวลาของท่านแม่ทัพ โปรดนอนพักผ่อนต่อเถิด ส่วนที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของข้า”

“นางสบายดีหรือไม่”

“หึ ๆ กลับไปดูด้วยตาของท่านแม่ทัพเองจะดีกว่า ถามข้าไปก็เท่านั้น ท่านลืมไปแล้วหรือหน้าที่ของข้าคือคุ้มกันท่าน มิใช่ติดตามนาง”

ชายหนุ่มตอบเจ้าของห้องตามความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะรู้เรื่องของผู้เป็นนายดี แต่คำสั่งที่ได้รับ ทำให้เขามิอาจแพร่งพรายสิ่งที่รู้แก่เจ้าของห้องได้

…..

“ท่านแม่ทัพ”

ลับร่างของคนในเงามืด รองแม่ทัพคนสนิทของเขาก็ได้วิ่งพรวดเข้ามาด้วยอาการแตกตื่น หลี่จ้านสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะแสร้งไอถี่ ๆ แล้วเอนกายลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า

“ข้าปลอดภัยดี โชคดีที่ข้ารู้สึกตัวตื่นมาทัน”

“เช่นนั้นท่านแม่ทัพนอนพักก่อนนะขอรับ”

รองแม่ทัพเก็บงำความสงสัยเอาไว้ภายในใจ แต่ก็ไม่คิดที่จะเอ่ยถามมากกว่านี้ ชายหนุ่มเดินตรวจตรารอบห้องนอน ก่อนจะจากไปด้วยใบหน้าอันเคร่งเครียด

เขามั่นใจว่าต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้น แต่ไยภายในห้องของท่านแม่ทัพหาได้มีผู้อื่นอยู่เลย

เมืองหลวง ณ จวนขุนนางใหญ่ผู้หนึ่ง

            ปัง! เพล้ง! กำปั้นหนาของเจ้าของจวน ทุบลงยังโต๊ะน้ำชาข้างตัว จนทำให้ถ้วยชาชั้นดีตกลงแตกเต็มพื้นห้อง

            “มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ทำไมคนของเราถึงได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้ ที่สำคัญพวกมันยังไม่ตาย”

            น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเจ้าของจวน ทำให้ชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าถึงกับสั่นเทาไปทั้งร่าง ชายหนุ่มภาวนาให้ความกรุ่นโกรธนี้ทุเลาลงสักเล็กน้อยก็ยังดี เขายังไม่อยากที่จะรับโทษตาย

            “พี่ใหญ่ใจเย็น ๆ ก่อนดีไหมขอรับ บางทีคนที่หลี่จ้านเลือกข้างอาจยื่นมือเข้ามาช่วยเขาก็เป็นได้นะขอรับ”

            หนึ่งในผู้ที่นั่งร่วมประชุมลับเอ่ยขึ้น เขาเองรู้สึกแปลกใจไม่ต่างจากผู้นำของตนเท่าใดนัก มิใช่เพียงแค่ครั้งนี้ที่คนของพวกเขาหายสาบสูญ

            “หลี่จ้านจะถึงเมืองหลวงแล้ว เจ้ายังจะให้ข้าใจเย็นอยู่อีกรึ เมียของมันก็ออกนอกเมืองอย่างกะทันหัน เจ้าคิดว่าแม่ทัพเจ้าเล่ห์อย่างมันจะไม่คิดหาหนทางตลบหลังเรารึ”

            “เรื่องนี้ข้ามิเถียงนะขอรับ ว่าการที่ท่านหญิงใหญ่ออกจากเมืองหลวงกะทันหันนั้น อาจเป็นหนึ่งในแผนการของหลี่จ้าน ที่จะใช้เมียของมันหลอกล่อให้เราติดกับ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่นางยังปลอดภัยแล้วคนของเราหายไป”

            “นั่นน่ะสิ!”

            ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความเคร่งเครียด สตรีอ่อนแอเช่นจ้าวหลิวหลีจะรอดจากการถูกลอบสังหารได้อย่างไร หากไม่มีคนคุ้มกันที่มากด้วยฝีมือ ลำพังอดีตขุนพลเช่นเจาหยางน่ะหรือ ที่จะปกป้องชีวิตของนางเอาไว้ได้ในทุกครั้ง ย่อมไม่มีทางทำได้อย่างแน่นอน

            “ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะรอดไปได้ทุกครั้ง และข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำงานพลาดอีก”

            เจ้าของจวนเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เขาไม่ต้องการได้ยินคำว่าผิดพลาดอีก 

            “นายท่านโปรดวางใจ ครั้งนี้ข้าจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวังอย่างแน่นอนขอรับ”

            ชายหนุ่มรับคำอย่างหนักแน่น เพราะเขารู้ดีว่าหากเขาทำไม่สำเร็จ นั่นหมายถึงชีวิตของเขาและครอบครัว จะต้องจบลงเช่นกัน

            “ดี! ข้าจะรอฟังข่าว”

            “ขอรับ”

            ชายหนุ่มรับคำก่อนจะลุกออกไปจากห้อง ทุกสายตาที่มองตามมานั้น หาได้ห่วงใยในตัวเขาแม้แต่น้อย ทว่ามันคือการกดดันให้เขารู้ว่าชีวิตของเขานั้นได้ก้าวสู่ความตายแล้วกว่าครึ่ง

            “ท่านลุงมั่นใจได้อย่างไร ว่าจะมิเกิดความผิดพลาดอีก”

            “หึ ๆ เขาทำไม่สำเร็จแน่นอนหากไร้ผู้ช่วย ซึ่งข้าคิดเอาไว้แล้วว่างานนี้จะให้เจ้าเป็นผู้จัดการ”

            “ตะ...แต่ข้า...”

            ชายหนุ่มเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เมื่ออยู่ ๆ เขาถูกใช้ให้ไปสู่ความตาย ถึงคนที่เขาต้องไปเอาชีวิตเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ แต่จากสิ่งที่เขารู้มานั้น แม้แต่นักฆ่าชั้นยอด ยังไม่มีใครโผล่หน้ากลับมาให้เห็นสักคน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลี่จ้านวางมือดีคนใดไว้ข้างกายภรรยา