ตอนที่22.  แตกตื่น

แม่ทัพหนุ่มเดินไปหาพ่อบ้าน ก่อนจะสั่งการอะไรบางอย่าง เจาหยางค้อมหัวเล็กน้อยก่อนจะถอยฉากออกไป หลี่จ้านยังคงเดินเสมือนคนป่วยอยู่

ใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูป รถม้าจวนหลี่ได้เคลื่อนตัวออกไปยังทิศทางของจวนราชครู เกาจิ้งผู้นี้ชรามากแล้วแต่ยังฝักใฝ่ในอำนาจมิรู้จักพอ ชักใยอยู่เบื้องหลังองค์ชายห้า

เพื่อให้ช่วงชิงราชตำแหน่งรัชทายาท โดยแสร้งร่วมมือกับพระนางหรู่เฟย เพื่อหาช่องทางกำจัดองค์ชายสี่ ความเป็นคนหัวอ่อนขององค์ชายห้าทำให้ง่ายต่อการควบคุม

แม่ทัพหนุ่มได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่เลือกที่จะยืนข้างองค์ชายคนไหนเลย เพราะตัวเขานั้นยืนเคียงข้างองค์ฮ่องเต้แต่ผู้เดียว หากมีการผลัดแผ่นดิน ฮ่องเต้องค์ใหม่ที่ได้ขึ้นครองราชย์อย่างถูกต้องมิใช่การช่วงชิง

เขาหลี่จ้านก็จะภักดีจนลมหายใจสุดท้ายเช่นกัน แต่เพราะเขามิเลือกข้างจึงทำให้ต้องเหนื่อยใจอยู่อย่างนี้ หากภรรยาไม่ส่งคนไปช่วยเหลือ ป่านนี้มีหรือเขาจะยังมีลมหายใจ

ฮี่ ๆ เสียงม้าร้องด้วยความแตกตื่น

 รถม้าโคลงไปมาอย่างแรง หลี่จ้านรีบคว้าตัวภรรยาเขามาสวมกอด เมื่อรถม้าหยุดลง เสียงการต่อสู้ด้านนอกเกิดในทันที

“ท่านแม่ทัพ ฮูหยินมีคนร้ายขอรับ”

ตูหลงตะโกนบอกคนด้านในด้วยอาการแตกตื่น สองสามีภรรยารีบลงจากรถม้า ก่อนจะพากันวิ่งไปอีกด้านของถนน โดยมีรองแม่ทัพตูติดตามไปพร้อมทหารอีกหลายคน

หลี่จ้านสบตากับภรรยา แม่ทัพหนุ่มใจชื้นขึ้นมาในทันที เมื่อเห็นรอยยิ้มของนาง ทั้งคู่วิ่งมาหยุดยังลานกว้าง ก่อนจะหันไปยังผู้ติดตามทั้งหมด

เจาหยางกับเสี่ยวเชี่ยนนั้นมิได้ติดตามมา เพราะน่าจะยังติดพันอยู่กับกลุ่มคนร้าย

“ไยพวกเจ้ามิอยู่เจาหยางก่อนเล่า ข้ากับฮูหยินดูแลตัวเองได้”

หลี่จ้านเอ่ยกับรองแม่ทัพของตน แต่ทว่าเมื่อรองแม่ทัพหันกลับมาที่พวกเขาสองคน แววตานั้นดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หลี่จ้านวาดแขนกันภรรยาเอาไว้ด้านหลังตนในทันที

เขาผ่านศึกมามิน้อย แววตาเช่นนี้มิต่างอะไรกับสุนัขล่าเหยื่อ และเขาไม่คิดว่าสุนัขตัวนั้น จะเคียงข้างเขาในสนามรบมานานหลายปีเช่นกัน

“ท่านแม่ทัพหลี่ผู้เกรียงไกร ไยวันนี้จึงไปมิถึงจวนของข้าเล่า มาแวะชมนกชมมาทำไมกันยังป่าข้างทาง”

เสียงดังมาจากอีกด้านของชายป่า หลี่จ้านมองไปยังคนพูดที่เพิ่งก้าวออกมา พร้อมกับผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่ง

“ท่านราชครูเกานี่เอง ไยมิรอข้าอยู่ที่จวนเล่าขอรับ ไม่เห็นต้องลำบากออกมาต้อนรับกันถึงที่นี่เลย”

หลี่จ้านถามผู้มาใหม่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาเองก็ไม่นึกว่าจิ้งจอกเท่าจะก้าวออกจากถ้ำมาให้เขาเชือดถึงที่ แม่ทัพหนุ่มขบขันอยู่ภายในใจ กับการเดินหมากของอีกฝ่าย

ถึงเขาจะอยู่แต่ในเรือนกว่าค่อนวันกับภรรยา ใช่จะไม่รู้เรื่องราวจากภายนอกเสียเมื่อไหร่กัน พระนางหรู่เฟยได้รับโทษตาย องค์ชายสี่กำลังจะถูกส่งตัวไปอยู่ชายแดนเหนือที่หนาวเหน็บ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

ซึ่งเป็นการยืนยันไปในตัวว่าองค์ชายสี่ มิอาจได้รับเลือกให้เป็นองค์รัชทายาท ด้วยพระชายาและพระมารดานั้นมีมลทินติดตัว องค์ชายสี่จึงไม่มีคุณสมบัติที่จะขึ้นครองบัลลังก์เป็นคนต่อไป

“หึ ๆ หลี่จ้าน ข้ามอบโอกาสที่ดีให้แก่เจ้า ไยจึงไม่รับเอาไว้เล่า”

ราชครูเกายังคงหยั่งเชิงชายหนุ่มดูอีกสักครั้ง แม้หลี่จ้านจะเป็นแม่ทัพที่อายุยังน้อย แต่ความสำคัญต่อราชวงศ์นั้นมีอยู่มากทีเดียว หากแม่ทัพหนุ่มเลือกที่จะยืนข้างเขา

สิ่งที่ตั้งใจจะกระทำต่อสองสามีภรรยา เขาจะเปลี่ยนมันทันที แต่หากหลี่จ้านยังดื้อรั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องปราณีต่อทั้งคู่อีก

“สำหรับข้านั้น ยึดมั่นในความถูกต้อง มิได้หลงใหลในอำนาจจนพาตนเองและครอบครัวลำบากหรอกนะขอรับ”

“เจ้าเลือกเองนะ”

“ข้าไม่เลือก เพราะข้าเป็นข้ามิใช่เครื่องมือของผู้ใด”

“เช่นนั้นเราก็ลาขาดกันเสียตรงนี้ก็แล้วกัน”

ราชครูเกาส่งสัญญาณให้แก่ตูหลง และเหล่าผู้ติดตามให้ลงมือต่อแม่ทัพหนุ่มและภรรยา ตูหลงยกยิ้มอย่างหยามใจ เขาเป็นผู้มอบยาพิษให้แก่แม่ทัพหนุ่มด้วยตนเองมาตลอด

จึงมั่นใจว่าการลงมือต่อหลี่จ้านเป็นเรื่องง่ายดาย เชร้ง! ทว่าเมื่ออาวุธของตูหลงจะต้องกายของแม่ทัพหนุ่ม ดาบในมือของอีกฝ่ายกลับตั้งรับได้ทันท่วงที อีกทั้งกำลังในการปะทะนั้น ดูจะไม่เหมือนคนที่ถูกวางยาพิษจนใกล้ตายเลยสักนิด

“นี่ท่าน...”

ตูหลงดวงตาเบิกกว้างมองหน้าของแม่ทัพหนุ่ม ที่ดูเหมือนกำลังขบขันต่ออาการตื่นตกใจของเขาอยู่ในตอนนี้

“ข้าผ่านศึกมามิน้อยตูหลง แม้เจ้าคือคนสนิท แต่เจ้ามิใช่ผู้ที่เป็นดั่งแขนขาของขาแต่ผู้เดียว เงินตราอาจซื้อเจ้าได้แต่มิใช่กับทุกคน”

ตูหลงถอยหลังหลายก้าว เมื่อถูกแรงกระแทกจากฝ่ามือของแม่ทัพหนุ่ม แต่กระนั้นตูหลงยังคงพุ่งเข้าหาหลี่จ้านอย่างอุกอาจ  โดยที่เหล่าผู้ติดตามมานั้น ตรงเข้าหาภรรยาของแม่ทัพหนุ่มแทน

ควับ! เสียงบางอย่าง แหวกอากาศตรงเข้าปะทะกับทหารที่พุ่งเข้าหาหลี่ฮูหยิน เสียงแส้กระทบร่างดังเข้ามาในหูของตู่หลง ทำให้ชายหนุ่มสั่นสะท้านไปทั้งกายโดยมิรู้ตัว

เมื่อเห็นว่าตอนนี้ฮูหยินในท่านแม่ทัพ กำลังตวัดแส้สีเงินในมือใส่ร่างของผู้ติดตาม เคร้ง! ตูหลงต้านรับการโจมตีได้ทันก่อนที่ดาบของท่านแม่ทัพจะถูกร่างของตนเอง

การต่อสู้ดูจะดุเดือดขึ้นตามลำดับ เกาจิ้งที่ตั้งใจจะจากไปในคราแรก ได้หยุดดูการต่อสู้และเมื่อเห็นว่าตูหลงกำลังจะพ่ายให้แก่สองสามีภรรยา เขาจึงได้สั่งให้ผู้ติดตามข้างกาย ลงมือกำจัดทั้งคู่เสีย

เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม การต่อสู้ดูจะเห็นผลแล้วว่าฝ่ายจะเป็นผู้กำชัย เกาจิ้งรีบก้าวไปยังทิศทางของรถม้าที่จอดรอท่าอยู่ กึก! ทว่า..

“จะรีบไปไหนหรือท่านราชครู ท่านเชิญข้ามาร่วมมื้อค่ำมิใช่หรือ แล้วไยจึงไม่รอข้าก่อนเล่าขอรับ ท่านราชครูก็เห็นว่าข้ามีธุระติดพันอยู่”

เกาจิ้งกำหมัดแน่น ด้วยวัยของเขาในตอนนี้คงไม่อาจที่จะต่อกรกับหลี่จ้านได้อย่างแน่นอน เขาเคยคิดว่าหลี่จ้านมียอดฝีมือคอยดูแลจ้าวหลิวหลี