Share

ตอนที่25. จบ

          นางไม่รู้ว่าเพราะความผิดพลาดที่ใด คนที่อยู่บนเตียงกับจ้าวหลิวหลี จึงได้กลายมาเป็นแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ ทั้งที่นางหมายจะเก็บเขาเอาไว้ใช้งาน เพื่อเป็นบันไดให้แก่ลูก ๆ ของนาง

          แต่ก็นั้นแหละหลี่จ้านเป็นเพียงแม่ทัพ มิรู้ว่าอนาคตจะไปได้ไกลสักเท่าใดกัน จะมีเขาหรือไม่ในตอนนี้ก็หาได้สำคัญต่อนางแล้ว

          “ไม่จริง! ข้าไม่ได้คิดต่ำช้าเช่นนั้น ฮือ ๆ”

          จ้าวหลิวหลีกรีดร้องด้วยความเสียใจ หญิงสาวร้องไห้จนสิ้นสติลงในอ้อมแขนของแม่ทัพหนุ่ม

          “ปล่อยนางซะ! หลี่จ้าน”

          จ้าวอ๋องคำรามก้อง เมื่อเห็นบุตรสาวสิ้นสติอยู่ในอ้อมกอดของแม่ทัพหนุ่ม เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาอับอายต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้

          “ข้าหลี่จ้านขอพูดเพียงครั้งเดียว และจะทำอย่างที่พูด ข้าจะแต่งท่านหญิงใหญ่จ้าวหลิวหลีเข้าจวน ในฐานนะภรรยาเพียงหนึ่งเดียว ข้าหวังว่าทุกท่านจะเป็นพยาน และข้าหลี่จ้านต้องขออภัยต่อท่านอ๋องในสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้”

          แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะตลบผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างของคนในอ้อมแขนเอาไว้ ก่อนจะขยับลุกโดยมีร่างของหญิงสาวอยู่แนบกาย

          ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังประตูอย่างช้า ๆ ทุกก้าวหนักแน่นสมกับตำแหน่งแม่ทัพของเขายิ่งนัก ขณะที่กำลังจะก้าวผ่านคนรักไป ชายหนุ่มทำเพียงชำเลืองมองนาง

          ไร้ซึ่งคำพูดหรือแม้แต่แววตาสำนึกผิด จะมีเพียงความรังเกียจที่ส่งผ่านไปยังหญิงสาว ที่เขาคิดว่านางคือที่หนึ่งในใจ ความรู้สึกผิดหวังรุนแรงจนเขาไม่อาจทนที่จะมองหน้านางได้อีก

          “ขอให้เจ้ามีความสุขกับสิ่งที่เจ้าเลือกอี้เหมย”

          ชายหนุ่มเอ่ยเบา ๆ กับคนที่เขาเพิ่งเดินจากมา ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้าพร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แม้จะไร้สติรับรู้ทว่าร่างบางยังคงมีอาการสะอื้นเบา ๆ นางคงเจ็บปวดและเสียขวัญไม่น้อยเลย

          ‘เจ้าจะเป็นหนึ่งเดียวของข้าหลิวหลี เวลาจะรักษาเจ้าเอง’

          ชายหนุ่มก้าวหายไปในความมืด โดยไม่คิดใส่ใจกับคำพูดของผู้คนที่ไล่หลังเขามา

จวนจ้าวอ๋องวันถัดมา

          เสียงไม้กระทบเนื้อดังขึ้นเป็นระยะ เสียงสะอื้นไห้ของผู้ที่ถูกโบย ทุกครั้งที่ไม้กระทบแผ่นหลังของท่านหญิงใหญ่ บรรดาบ่าวไพร่ต่างพากันใจหาย เกรงว่าผู้เป็นนายจะมิอาจทนได้จนครบจำนวนที่ถูกสั่งลงทัณฑ์

          “ท่านอ๋อง มีราชโองการมาพ่ะย่ะค่ะ”

          ทหารยามหน้าประตูรายงานถึงผู้มาเยือน ทุกคนที่อยู่ภายในห้องโถงต่างรีบพากันเดินออกไปรอรับคนจากในวัง

          “จวิ๋นอ๋องจ้าวไค่ รับราชโองการ”

          “ขอฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

          ทุกคนคุกเข่าลงเพื่อรอรับราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ เขาไม่อยากจะเดาว่าเป็นเรื่องของธิดาคนโต แต่ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของนางอย่างแน่นอน

          “ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง พระราชทานสมรสให้แก่แม่ทัพหลี่จ้านกับท่านหญิงใหญ่จ้าวหลิวหลี งานแต่งจะเริ่มขึ้นในอีกสิบวัน”

          “น้อมรับพระบัญชา”

          “ท่านอ๋องฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ท่านหญิงใหญ่จะต้องสมบูรณ์พร้อม และไร้ริ้วรอยใด ๆ มิเช่นนั้นประหารผู้ที่แตะต้องนางทันทีโดยมิต้องไตร่สวน”

          “จ้าวไค่รับพระบัญชา”

          ชุ่ยเหนียงเฟย รู้สึกเจ็บใจจนอยากจะระบายโทสะออกมาเสียในตอนนี้เลยทีเดียว นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมฮ่องเต้จึงได้เมตตาจ้าวหลิวหลียิ่งนัก

          ตั้งแต่เล็กจนโต จ้าวหลิวหลีจะเข้านอกออกในวังหลวงได้อย่างสะดวก แตกต่างจากนางและบุตรสาว ที่ไม่มีรับสั่งก็มิอาจก้าวเข้าไปภายในวังหลวงได้

          “นำตัวนางไปขังไว้ในห้องเก็บฟืนจนกว่าจะถึงวันงาน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามผู้ใดเข้าไปพบนาง”

          จ้าวอ๋องมองไปยังธิดาคนโต ที่ตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่บนลานลงทัณฑ์ ร่างโชกเลือดถูกนำไปยังห้องเก็บฟืน โดยมีสายตาเจ็บแค้นของเสี่ยวเชี่ยนสาวใช้ข้างกายของท่านหญิงมองตาม

          นางถูกกันมิให้เข้าใกล้ผู้เป็นนาย หากนางได้ติดตามผู้เป็นนายไปในงานเลี้ยง ทุกอย่างอาจไม่เป็นเช่นนี้ แต่อยู่เมื่อคืนที่ผ่านมานางท้องเสียจนต้องนอนวมอยู่ในห้อง จึงมิได้ติดตามผู้เป็นนายไปเช่นปกติ

            “ข้ายังมิเข้าใจเจ้าคะ”

            หลี่จ้านมองแววตาช่างสงสัยของภรรยา นางรู้ไปเสียทุกเรื่อง ไยเรื่องเพียงเท่านี้จึงเดาไม่ออกเลยเล่า

            “เป็นพี่ที่ชิงตัวเจ้ามาอย่างไรเล่า ทั้งหมดเป็นฝีมือของพระชายาชุ่ยเหนียงเฟยและอี้เหมย เรื่องนี้พี่เห็นโดยบังเอิญ”

            “แต่ท่านพี่ หมางเมินต่อข้ามาตลอดหลายปีนะเจ้าคะ”

            “แล้วเจ้าเล่ามิห่างเหินพี่หรืออย่างไร หากพี่ไม่ทำเช่นนี้ ศัตรูของพี่คงพุ่งเป้ามาที่เจ้าทั้งหมด ขนาดพี่หมางเมินต่อเจ้า คนพวกนั้นยังรังควานเจ้าแทบจะตลอดเลยมิใช่รึ”

            “เจ้าค่ะ”

            “พี่รอได้ เราค่อย ๆ เริ่มกันใหม่จะได้หรือไม่”

            แม่ทัพหนุ่มหยอดคำหวาน ก่อนจะประทับจูบอ่อนโยนบนเรียวปากอวบอิ่ม ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ มีเพียงเสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาเท่านั้น

            ความรู้สึกของทั้งคู่ที่แอบซ่อนเอาไว้นานปี ค่อย ๆ เปิดเผยให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ความสัมพันธ์ที่ห่างไกลในเมื่อก่อน ตอนนี้มันแนบชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวแล้ว

            เวลาผ่านไปไวประหนึ่งเหมือนโกหก ความรักที่สุกงอมของแม่ทัพหลี่จ้าน กับท่านหญิงหลิวหลีผ่านมากว่าเจ็ดปี พร้อมกับมีทายาทฝาแฝดชายหญิง

            “ท่านพ่อ หลีเกออยากไปเที่ยวชายแดนกับท่านพ่อขอรับ”

            “ไม่ได้! พี่ใหญ่ต้องอยู่กับท่านแม่ ท่านพ่อเจ้าคะ ให้ลูกไปกับท่านพ่อนะเจ้าคะ”

            หลี่หลิวหยาออดอ้อนบิดา เด็กน้อยอยากที่จะติดตามบิดาไปยังชายแดน แม้จะรู้ว่ามันอันตราย แต่นางมิอยากอยู่ที่บ้านเรียนวาดเขียน ปักผ้าให้เจ็บมือ นางชอบเล่นดาบไม้กับพี่ชายมากกว่า

            “หึ ๆ ลูกรัก เรื่องนี้พ่อไม่สามารถตัดสินใจได้เลย พวกเจ้าต้องไปถามท่านแม่จะดีกว่า”

            “เห้อ!”

            สองพี่น้องพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกัน มีหรือพวกเขาจะไม่รู้คำตอบของผู้เป็นแม่ ไม่ว่าจะขอไปที่ใดมักจะได้คำตอบเช่นเดิมทุกที

            “พวกเจ้ามากวนอะไรท่านพ่อ ไยมิรู้จักไปจัดเตรียมสิ่งของจำเป็น เดินทางไกลไม่ได้สุขสบายเช่นอยู่ที่จวนนะ”

            “ท่านแม่!! หมายความว่า...”

            “หรือจะให้แม่เปลี่ยนใจ”

            “ไม่ขอรับ/ไม่เจ้าค่ะ”

            สองพี่น้องตอบอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากห้องของบิดาอย่างรวดเร็ว

            “เจ้าแน่ใจแล้วรึ”

            “เขาสองคนคือทายาทของแม่ทัพนะเจ้าคะ ควรที่จะเรียนรู้อะไรให้มากกว่าอยู่แต่ภายในจวน และครั้งนี้ข้าจะติดตามท่านพี่ไปด้วยเจ้าค่ะ”

            หมับ! หลี่จ้านรวบกอดภรรยาเอาไว้แนบอก ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียน การเดินทางครั้งนี้ของเขาคงจะมีทั้งความสุข และความป่วนจากสองแฝดอย่างแน่นอน

            “พี่รักเจ้าหลิวหลี”

            “บอกรักข้าทุกวัน ท่านพี่มิเบื่อหรือเจ้าคะ”

            “เจ้ามิอยากฟังแล้วอย่างนั้นรึ”

            “ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าชอบที่จะได้ยินมันทุกวันเจ้าค่ะ อื้อ…”

            หลี่จ้านไม่รอช้า เขาหยุดคำพูดของภรรยาด้วยจูบอันเร้าร้อน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี คนในอ้อมแขนของเขาก็ยังดูอ่อนเยาว์มิเคยเปลี่ยน ความหวานของนางช่างเย้ายวนเขายิ่งนัก

            ‘ข้าจะรักท่านจนลมหายใจสุดท้าย หลี่จ้าน’

จบบริบูรณ์

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status