ตอนที่25. จบ

          นางไม่รู้ว่าเพราะความผิดพลาดที่ใด คนที่อยู่บนเตียงกับจ้าวหลิวหลี จึงได้กลายมาเป็นแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ ทั้งที่นางหมายจะเก็บเขาเอาไว้ใช้งาน เพื่อเป็นบันไดให้แก่ลูก ๆ ของนาง

          แต่ก็นั้นแหละหลี่จ้านเป็นเพียงแม่ทัพ มิรู้ว่าอนาคตจะไปได้ไกลสักเท่าใดกัน จะมีเขาหรือไม่ในตอนนี้ก็หาได้สำคัญต่อนางแล้ว

          “ไม่จริง! ข้าไม่ได้คิดต่ำช้าเช่นนั้น ฮือ ๆ”

          จ้าวหลิวหลีกรีดร้องด้วยความเสียใจ หญิงสาวร้องไห้จนสิ้นสติลงในอ้อมแขนของแม่ทัพหนุ่ม

          “ปล่อยนางซะ! หลี่จ้าน”

          จ้าวอ๋องคำรามก้อง เมื่อเห็นบุตรสาวสิ้นสติอยู่ในอ้อมกอดของแม่ทัพหนุ่ม เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาอับอายต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้

          “ข้าหลี่จ้านขอพูดเพียงครั้งเดียว และจะทำอย่างที่พูด ข้าจะแต่งท่านหญิงใหญ่จ้าวหลิวหลีเข้าจวน ในฐานนะภรรยาเพียงหนึ่งเดียว ข้าหวังว่าทุกท่านจะเป็นพยาน และข้าหลี่จ้านต้องขออภัยต่อท่านอ๋องในสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้”

          แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะตลบผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างของคนในอ้อมแขนเอาไว้ ก่อนจะขยับลุกโดยมีร่างของหญิงสาวอยู่แนบกาย

          ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังประตูอย่างช้า ๆ ทุกก้าวหนักแน่นสมกับตำแหน่งแม่ทัพของเขายิ่งนัก ขณะที่กำลังจะก้าวผ่านคนรักไป ชายหนุ่มทำเพียงชำเลืองมองนาง

          ไร้ซึ่งคำพูดหรือแม้แต่แววตาสำนึกผิด จะมีเพียงความรังเกียจที่ส่งผ่านไปยังหญิงสาว ที่เขาคิดว่านางคือที่หนึ่งในใจ ความรู้สึกผิดหวังรุนแรงจนเขาไม่อาจทนที่จะมองหน้านางได้อีก

          “ขอให้เจ้ามีความสุขกับสิ่งที่เจ้าเลือกอี้เหมย”

          ชายหนุ่มเอ่ยเบา ๆ กับคนที่เขาเพิ่งเดินจากมา ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้าพร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แม้จะไร้สติรับรู้ทว่าร่างบางยังคงมีอาการสะอื้นเบา ๆ นางคงเจ็บปวดและเสียขวัญไม่น้อยเลย

          ‘เจ้าจะเป็นหนึ่งเดียวของข้าหลิวหลี เวลาจะรักษาเจ้าเอง’

          ชายหนุ่มก้าวหายไปในความมืด โดยไม่คิดใส่ใจกับคำพูดของผู้คนที่ไล่หลังเขามา

จวนจ้าวอ๋องวันถัดมา

          เสียงไม้กระทบเนื้อดังขึ้นเป็นระยะ เสียงสะอื้นไห้ของผู้ที่ถูกโบย ทุกครั้งที่ไม้กระทบแผ่นหลังของท่านหญิงใหญ่ บรรดาบ่าวไพร่ต่างพากันใจหาย เกรงว่าผู้เป็นนายจะมิอาจทนได้จนครบจำนวนที่ถูกสั่งลงทัณฑ์

          “ท่านอ๋อง มีราชโองการมาพ่ะย่ะค่ะ”

          ทหารยามหน้าประตูรายงานถึงผู้มาเยือน ทุกคนที่อยู่ภายในห้องโถงต่างรีบพากันเดินออกไปรอรับคนจากในวัง

          “จวิ๋นอ๋องจ้าวไค่ รับราชโองการ”

          “ขอฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

          ทุกคนคุกเข่าลงเพื่อรอรับราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ เขาไม่อยากจะเดาว่าเป็นเรื่องของธิดาคนโต แต่ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของนางอย่างแน่นอน

          “ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง พระราชทานสมรสให้แก่แม่ทัพหลี่จ้านกับท่านหญิงใหญ่จ้าวหลิวหลี งานแต่งจะเริ่มขึ้นในอีกสิบวัน”

          “น้อมรับพระบัญชา”

          “ท่านอ๋องฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ท่านหญิงใหญ่จะต้องสมบูรณ์พร้อม และไร้ริ้วรอยใด ๆ มิเช่นนั้นประหารผู้ที่แตะต้องนางทันทีโดยมิต้องไตร่สวน”

          “จ้าวไค่รับพระบัญชา”

          ชุ่ยเหนียงเฟย รู้สึกเจ็บใจจนอยากจะระบายโทสะออกมาเสียในตอนนี้เลยทีเดียว นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมฮ่องเต้จึงได้เมตตาจ้าวหลิวหลียิ่งนัก

          ตั้งแต่เล็กจนโต จ้าวหลิวหลีจะเข้านอกออกในวังหลวงได้อย่างสะดวก แตกต่างจากนางและบุตรสาว ที่ไม่มีรับสั่งก็มิอาจก้าวเข้าไปภายในวังหลวงได้

          “นำตัวนางไปขังไว้ในห้องเก็บฟืนจนกว่าจะถึงวันงาน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามผู้ใดเข้าไปพบนาง”

          จ้าวอ๋องมองไปยังธิดาคนโต ที่ตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่บนลานลงทัณฑ์ ร่างโชกเลือดถูกนำไปยังห้องเก็บฟืน โดยมีสายตาเจ็บแค้นของเสี่ยวเชี่ยนสาวใช้ข้างกายของท่านหญิงมองตาม

          นางถูกกันมิให้เข้าใกล้ผู้เป็นนาย หากนางได้ติดตามผู้เป็นนายไปในงานเลี้ยง ทุกอย่างอาจไม่เป็นเช่นนี้ แต่อยู่เมื่อคืนที่ผ่านมานางท้องเสียจนต้องนอนวมอยู่ในห้อง จึงมิได้ติดตามผู้เป็นนายไปเช่นปกติ

            “ข้ายังมิเข้าใจเจ้าคะ”

            หลี่จ้านมองแววตาช่างสงสัยของภรรยา นางรู้ไปเสียทุกเรื่อง ไยเรื่องเพียงเท่านี้จึงเดาไม่ออกเลยเล่า

            “เป็นพี่ที่ชิงตัวเจ้ามาอย่างไรเล่า ทั้งหมดเป็นฝีมือของพระชายาชุ่ยเหนียงเฟยและอี้เหมย เรื่องนี้พี่เห็นโดยบังเอิญ”

            “แต่ท่านพี่ หมางเมินต่อข้ามาตลอดหลายปีนะเจ้าคะ”

            “แล้วเจ้าเล่ามิห่างเหินพี่หรืออย่างไร หากพี่ไม่ทำเช่นนี้ ศัตรูของพี่คงพุ่งเป้ามาที่เจ้าทั้งหมด ขนาดพี่หมางเมินต่อเจ้า คนพวกนั้นยังรังควานเจ้าแทบจะตลอดเลยมิใช่รึ”

            “เจ้าค่ะ”

            “พี่รอได้ เราค่อย ๆ เริ่มกันใหม่จะได้หรือไม่”

            แม่ทัพหนุ่มหยอดคำหวาน ก่อนจะประทับจูบอ่อนโยนบนเรียวปากอวบอิ่ม ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ มีเพียงเสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาเท่านั้น

            ความรู้สึกของทั้งคู่ที่แอบซ่อนเอาไว้นานปี ค่อย ๆ เปิดเผยให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ความสัมพันธ์ที่ห่างไกลในเมื่อก่อน ตอนนี้มันแนบชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวแล้ว

            เวลาผ่านไปไวประหนึ่งเหมือนโกหก ความรักที่สุกงอมของแม่ทัพหลี่จ้าน กับท่านหญิงหลิวหลีผ่านมากว่าเจ็ดปี พร้อมกับมีทายาทฝาแฝดชายหญิง

            “ท่านพ่อ หลีเกออยากไปเที่ยวชายแดนกับท่านพ่อขอรับ”

            “ไม่ได้! พี่ใหญ่ต้องอยู่กับท่านแม่ ท่านพ่อเจ้าคะ ให้ลูกไปกับท่านพ่อนะเจ้าคะ”

            หลี่หลิวหยาออดอ้อนบิดา เด็กน้อยอยากที่จะติดตามบิดาไปยังชายแดน แม้จะรู้ว่ามันอันตราย แต่นางมิอยากอยู่ที่บ้านเรียนวาดเขียน ปักผ้าให้เจ็บมือ นางชอบเล่นดาบไม้กับพี่ชายมากกว่า

            “หึ ๆ ลูกรัก เรื่องนี้พ่อไม่สามารถตัดสินใจได้เลย พวกเจ้าต้องไปถามท่านแม่จะดีกว่า”

            “เห้อ!”

            สองพี่น้องพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกัน มีหรือพวกเขาจะไม่รู้คำตอบของผู้เป็นแม่ ไม่ว่าจะขอไปที่ใดมักจะได้คำตอบเช่นเดิมทุกที

            “พวกเจ้ามากวนอะไรท่านพ่อ ไยมิรู้จักไปจัดเตรียมสิ่งของจำเป็น เดินทางไกลไม่ได้สุขสบายเช่นอยู่ที่จวนนะ”

            “ท่านแม่!! หมายความว่า...”

            “หรือจะให้แม่เปลี่ยนใจ”

            “ไม่ขอรับ/ไม่เจ้าค่ะ”

            สองพี่น้องตอบอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากห้องของบิดาอย่างรวดเร็ว

            “เจ้าแน่ใจแล้วรึ”

            “เขาสองคนคือทายาทของแม่ทัพนะเจ้าคะ ควรที่จะเรียนรู้อะไรให้มากกว่าอยู่แต่ภายในจวน และครั้งนี้ข้าจะติดตามท่านพี่ไปด้วยเจ้าค่ะ”

            หมับ! หลี่จ้านรวบกอดภรรยาเอาไว้แนบอก ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียน การเดินทางครั้งนี้ของเขาคงจะมีทั้งความสุข และความป่วนจากสองแฝดอย่างแน่นอน

            “พี่รักเจ้าหลิวหลี”

            “บอกรักข้าทุกวัน ท่านพี่มิเบื่อหรือเจ้าคะ”

            “เจ้ามิอยากฟังแล้วอย่างนั้นรึ”

            “ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าชอบที่จะได้ยินมันทุกวันเจ้าค่ะ อื้อ…”

            หลี่จ้านไม่รอช้า เขาหยุดคำพูดของภรรยาด้วยจูบอันเร้าร้อน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี คนในอ้อมแขนของเขาก็ยังดูอ่อนเยาว์มิเคยเปลี่ยน ความหวานของนางช่างเย้ายวนเขายิ่งนัก

            ‘ข้าจะรักท่านจนลมหายใจสุดท้าย หลี่จ้าน’

จบบริบูรณ์