Chapter 21. ดูแลให้ดี

            หานหรงเหยารับเสื้อคลุมมาห่มร่างที่นอนหนุนตักเขาอย่างสบายใจ ริมฝีปากสีชาดเผยอขึ้นราวกับกำลังยิ้ม นางมักยิ้มเสมอ 

            “นางน่ารักดี”  ซุนเจ้าเฟิงเอ่ยชมอย่างจริงใจ แรกทีเดียวเขาก็หวั่นเกรงว่านางจะมาหลอกลวงสหายรัก แต่ได้คลุกคลีอยู่ด้วยกันมานานนับเดือน นางเป็นคนจริงใจใสซื่อ เขาไม่เคยมีสหายเป็นสตรี และสตรีที่รู้จักก็ไม่เคยมีใครนิสัยเช่นนี้ ทำให้เขาอดเอ็นดูนางไม่ได้จริงๆ

            “ถึงอำเภอข้างหน้า ข้าจะขี่ม้าแยกไปก่อน  ส่วนเจ้าก็นั่งรถม้าชมทิวทัศน์กับเข่อซิงกันเอง ข้าแบ่งองครักษ์ไว้ให้เจ้าแล้ว”

            “เหตุใดแยกเดินทางเล่ามีเรื่องร้ายรึ”

            “มี” ซุนเจ้าเฟิงทำหน้าจริงจังแล้วยื่นหน้าข้ามโต๊ะตัวเตี้ยที่วางหนังสือรายงานต่างๆ “ภาพเจ้ากับเข่อซิงรบกวนสายตาข้า ข้าขี่ม้าไปเองปลอดภัยกว่า”

            “ไร้สาระ” หานหรงเหยายิ้มมุมปาก  คร้านจะต่อปากต่อคำกับสหายจึงก้มหน้าอ่านรายงานต่อไป แต่ในขณะที่มือหนึ่งวางบนศีรษะของหญิงสาวแล้วลูบผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน

            หลิวเข่อซิงถูกปลุกเมื่อรถม้าหยุดที่หน้าโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง  นางงัวเงียขึ้นยกมือขึ้นขยี้ตาราวเด็กน้อย แต่หานหรงเหยาจับมือนางไว้แล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดใบหน้าให้นางเบาๆ

            “อย่าขยี้ตาแรง  ประเดี๋ยวเจ็บตาอีก”

            “อื้อ” นางตอบรับแล้วคลี่ยิ้มเมื่อเขาเช็ดหน้าให้นางเสร็จแล้ว “ถึงแล้วหรือ” 

            “เพิ่งถึงครึ่งทาง” หานหรงเหยายิ้มแล้วลงจากรถม้า จากนั้นจึงยื่นมือไปจับเอวนางประคองร่างบอบบางลงมายืนบนพื้น หลิวเข่อซิงที่ตื่นเต็มตา กวาดสายตามองรอบๆ เดินทางได้ห้าวันแล้ว ทุกสิ่งล้วนแปลกตาและแปลกใหม่สำหรับนางมาก

            “คนนิสัยไม่ดีไปไหนแล้ว” 

            “คนนิสัยไม่ดี?”

            “ก็สหายของนายท่านอย่างไรเล่า เขาชอบหัวเราะเยาะข้า” นางหันซ้ายหันขวาไม่เห็นซุนเจ้าเฟิง แต่จมูกกลับได้กลิ่นอาหาร “หอมจัง นี่กลิ่นหมูอบน้ำผึ้งแน่ๆ”

            “เรื่องกินนี่จมูกดีจริง”  ซุนเจ้าเฟิงเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากหลิวเข่อซิงเบาๆ ไม่รู้ว่าเขาหยอกล้อนางตั้งแต่เมื่อใดกัน และไม่นึกโกรธทั้งที่ได้ยินนางเรียกเขาว่าคนนิสัยไม่ดี

            “ก็ข้าเป็น...เป็นสาวใช้นี่ก็ต้องรอบรู้หน่อยสิ”  เข่อซิงยกมือขึ้นลูบหน้าผากของตน เกือบหลุดปากพูดไปว่าเป็นปีศาจจิ้งจอกแดงแล้ว 

            “เข้าไปข้างในเถิด อากาศเริ่มเย็นแล้ว”   กว่าจะเดินทางมาถึงฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว   หานหรงเหยาสั่งการกับองครักษ์  หลิวเข่อซิงถือห่อเสื้อผ้ากำลังจะเดินตามหานหรงเหยาเข้าไปด้านใน แต่ซุนเจ้าเฟิงจับไหล่นางหยุดไว้ก่อน

            “มีเรื่องใดรึ”  นางเอียงคอถาม นางหิวจนท้องร้องโครกครากแล้ว

            ‘ไม่มีความเป็นสาวใช้เลยสักนิด’

ซุนเจ้าเฟิงคิดในใจ แล้วก้มลงกระซิบด้วยสีหน้าจริงจัง  

“ที่นี่มีบ่อน้ำร้อน ได้ยินว่าช่วยให้สุขภาพดีขึ้น เจ้าต้องปรนนิบัติดูแลนายท่านของเจ้าให้ดีล่ะ”

            “จะทำให้เขาแข็งแรงขึ้น...” ดวงตากลมเบิกกว้าง “จริงรึ?”

            “ถูกต้อง” ภายใต้ใบหน้าจริงจังคือการกลั้นหัวเราะสุดกำลัง “เจ้าก็รู้ว่าหัวใจของนายเจ้าเต้นแผ่วช้า ก่อนที่เจ้าจะมาเป็นสาวใช้ เขาต้องดื่มยาขมๆ วันละหลายชาม เพื่อบำรุงหัวใจ เจ้าต้องหาวิธีทำให้เขาหัวใจเต้นแรงให้ได้”

            “หัวใจเต้นแรง”  นางขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มกว้างออกมา “รู้แล้ว ข้ารู้วิธีทำให้ใจเต้นแรง”

            “เจ้าจะทำอย่างไร”

            “ก็วันนั้นไง...วันที่ข้าอยู่ในอ่างอาบน้ำเดียวกับเขา หัวใจเขาเต้นแรงมาก ข้ายังตกใจเลย”

            ‘ช่างไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้’

            ซุนเจ้าเฟิงยกมือขึ้นกอดอกแล้วพยักหน้ารับ  

“ดียิ่ง เป็นเช่นนี้ข้าจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล เพราะข้ามีภารกิจลับต้องแยกเดินทางไปก่อน ข้าฝากเจ้าดูแลหรงเหยาได้ใช่ไหม”

            “แน่นอน! ข้าจะดูแลนายท่านอย่างเต็มความสามารถ”

            “ดี ...นี่เป็นสุรายา ให้เขาดื่มจะช่วยให้ร่างกายแข็งขัน...เอ๊ย  แข็งแรงขึ้น...” เขายื่นมือไปตบไหล่นางราวกับนางเป็นทหารของเขา “ข้าต้องฝากภารกิจนี้ไว้กับเจ้าแล้ว”

            “ข้าทราบแล้ว!”

            “อย่าลืมเรื่องสำคัญ ต้องดูแลหัวใจเขาให้ดีๆ”

            “ต้องดูแลหัวใจให้ดี!” นางทวนคำแล้วยิ้มกว้าง “ท่านวางใจได้ ข้าจะดูแลเขาอย่างดีเอง”

            ซุนเจ้าเฟิงพยักหน้ารับแล้วดันหลังนางให้รีบเดินตามหานหรงเหยาที่หันมามองเขาสองคนพอดี หลิวเข่อซิงรีบเดินเร็วๆ ตามร่างสูงโปร่งของหานหรงเหยา นางจึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของซุนเจ้าเฟิง

            “ฝากสหายข้าด้วยนะ เข่อซิง”

            หานหรงเหยาไม่รู้ความคิดของซุนเจ้าเฟิง หลังอาหารมื้อเย็นเสร็จสิ้นทั้งสองก็แยกพักผ่อน โดยไม่รู้ว่าซุนเจ้าเฟิงออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว  โรงเตี้ยมแห่งนี้มีห้องสำหรับแช่น้ำร้อนโดยเฉพาะ ทำเป็นเรือนพักให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัว   หานหรงเหยาเปลื้องเสื้อผ้าเหลือเพียงกางเกงแล้วลงแช่น้ำและหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย หลายวันมานี้ไม่ใช่เหนื่อยล้าเพราะการเดินทางเท่านั้น แต่เพราะรายงานหลายสายที่ถาโถมเข้ามา ตัวเขาสภาพร่างกายอ่อนแอแต่เด็ก แม้ร่ำเรียนเขียนอ่านแตกฉานแต่ไม่ได้เป็นขุนนาง ไม่ว่าจะขยับตัวทำสิ่งใดล้วนทำให้ผู้อื่นหวั่นวิตกกลัวว่าหัวใจของเขาจะรับไม่ไหว  แต่การที่เขาตัดสินใจไปอยู่ชายแดนในฐานะที่ปรึกษานั้น เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ได้ใช้ชีวิตอิสระและใช้ความสามารถของตนเองเต็มที่ และที่สำคัญทำให้เขาได้พบกับ...

            “นายท่าน!”   เสียงหวานใสร้องทักแล้วถลาเข้ามาใกล้ “ข้ากินขนมหมดแล้ว”

            หานหรงเหยาลืมตาขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เขาหลอกล่อหลิวเข่อซิงด้วยขนมหวานให้นางกินให้หมดก่อนค่อยตามเขามา ทำให้เขาได้พอมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง  หญิงสาวคุกเข่าอยู่ริมขอบสระน้ำ ยื่นมือลงมาสัมผัสน้ำที่อุ่นร้อนกำลังดี

            “บ่อน้ำร้อนเป็นเช่นนี้เอง”  นางยิ้มตื่นเต้น “เคยได้ยินศิษย์พี่พูดกัน ข้าเพิ่งเคยเห็นและสัมผัสครั้งแรก”

            “เจ้าติดตามข้ามาเช่นนี้คงคิดถึงหุบเขาจื่อเซ่อไม่น้อยสินะ”

            “ก็คิดถึงบ้าง แต่ที่หุบเขาจื่อเซ่อเยือกเย็นและไม่มีเรื่องสนุกสนาน” เข่อซิงพยักหน้ารับ “แต่ข้าชอบอยู่กับท่านมากกว่า”

            การพูดจาตรงไปตรงมาของนางทำให้หานหรงเหยาเขินอายขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขากระแอมไอขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม

            “เจ้าอยากลงมาแช่น้ำไหม”

            “อยากสิ” 

            ยังไม่ทันบอกให้นางรอให้เขาขึ้นจากน้ำก่อน นางก็รีบร้อนกลายร่างเป็นจิ้งจอกแดงแล้วกระโดดออกจากจากเสื้อผ้าลงมาในน้ำ  น้ำกระเซ็นใส่ใบหน้าของเขาทำให้ต้องยกมือขึ้นลูบหน้า แต่เมื่อลืมตาขึ้น หญิงสาวเปลือยกายก็แหวกสายน้ำมาอยู่เบื้องหน้าเขา