Chapter 24. พบหน้าครอบครัว

องครักษ์ที่ซุนเจ้าเฟิงให้อารักขารถม้าของหานรถเหยานำหน้ามาก่อน  ทหารสองนายลงจากหลังม้าประสานมือคารวะหานกั๋วกงแล้วตามด้วยคุณชายทั้งสอง แล้วหันกลับไปรอรถม้าที่เคลื่อนมาอย่างช้าๆ จนหยุดที่ประตูจวนสกุลหาน

ชายหนุ่มก้าวลงจากรถม้าลง ใบหน้าอ่อนโยนคลี่ยิ้มละมุนแล้วคารวะบิดา

“ท่านพ่อ พี่ใหญ่ น้องเล็ก”

“พี่รอง!”  หานหลี่เจี๋ยปราดเข้าไปรับพี่ชาย “ในที่สุดพี่รองก็กลับมาเสียที”

“ท่านแม่เล่า”   หานหรงเหยาอดถามถึงมารดาไม่ได้

“ท่านแม่ไม่ค่อยสบาย รอเจ้าอยู่ด้านใน” หานลี่จูยื่นมือไปตบไหล่น้องชาย พลันรู้สึกว่าแขนของหานหรงเหยาเต็มไปด้วยความเนื้อจนอดบีบแรงๆไม่ได้

“พี่ใหญ่” หานหรงเหยาประหลาดใจที่หานลี่จูบีบต้นแขนตน แต่เพียงครู่เดียวมือข้างนั้นก็ปล่อยออกแล้วเปลี่ยนมาจับชีพจรของเขาแทน

“มีอะไรรึพี่ใหญ่”  หานหลี่เจี๋ยรู้ดีว่าพี่รองสุขภาพไม่ดีนักแต่เห็นพี่ใหญ่จับชีพจรหน้าบ้านเช่นนี้ก็อดเป็นกังวลไม่ได้

“ไม่มีอะไร” หานลี่จูยิ้มกว้าง “อยู่ชายแดนคงลำบากไม่น้อย”

“ไม่เลย หากไม่นับเรื่องการศึกแล้ว นับว่าเงียบสงบและงดงามไม่น้อย”

“รู้อย่างนี้ข้าตามพี่รองไปด้วยก็ดี”  หานหลี่เจี๋ยยิ้มทะเล้น

“พอแล้วๆ เข้าไปคุยในบ้านเถิด แม่เจ้ารออยู่”

“ขอรับท่านพ่อ”   หานหรงเหยารับคำ เขาหมุนตัวกลับไปที่รถม้าเป็นจังหวะที่หลิวเข่อซิงกำลังก้าวเท้าลงมา

“ระวังด้วย”

“รู้แล้ว”  หญิงสาวยิ้มกว้างก้าวลงจากรถม้าอย่างระวัง แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี และตื่นเต้นมากเมื่อถูกสายตาหลายคู่จ้องมอง

“นาง...”  หานหลี่เจี๋ยอ้าปากค้าง พี่รองพาสตรีกลับบ้านมาด้วย! ซ้ำนางยังงดงามราวเทพธิดา!

“นาง...” หานหรงเหยากำลังจะแนะนำหลิวเข่อซิง แต่หญิงสาวกลับรีบพูดขึ้นก่อน

“ข้าหลิวเข่อซิง เป็นสาวใช้ของนายท่านหานหรงเหยาเจ้าค่ะ”

“สะ...สาวใช้...”  พี่รองที่ไม่ชอบให้มีคนวุ่นวายอยู่ใกล้ ไม่มีบ่าวรับใช้ข้างกาย แต่จู่ๆ วันนี้มีสาวงามเคียงข้างแต่เป็นสาวใช้ หานหลี่เจี๋ยถึงกับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ “อย่าล้อเล่นสิพี่รอง นางงดงามถึงเพียงนี้เป็นสาวใช้ได้อย่างไรกัน”

“ข้าเป็นสาวใช้จริงๆนะ” หลิวเข่อซิงรีบร้อนพูดแล้วหันไปสบตากับหานหรงเหยาพลางกระตุกแขนเสื้อเขาสองสามที

หานหรงเหยาหัวเราะเบาๆ แล้วตบหลังมือนางเป็นเชิงปลอบโยน “หลี่เจี๋ยล้อเจ้าเล่นเท่านั้น”

“เขาคือหานหลี่เจี๋ยน้องชายของท่านสินะ” หลิวเข่อซิงอดกวาดตามองไม่ได้ ชายผู้นี้ดูกะล่อนไม่น่าคบหาเลย ส่วนบุรุษอีกคนมีใบหน้าเรียบนิ่งแต่มุมปากยกยิ้มน้อยๆ “ท่านคือหานลี่จูพี่ใหญ่ของนายท่านและท่านก็คือหานกั๋วกง”

“นางมาติดตามข้ามาจากชายแดน กิริยามารยาทอาจไม่เรียบร้อยนัก ขอท่านพ่ออย่าถือสา”

หานกั๋วกงแม้ตกใจอยู่บ้างที่บุตรชายพาสตรีกลับมาเช่นนี้ แต่อีกใจก็คิดว่าไม่เลวนัก อย่างน้อยทำให้เห็นว่าหานหรงเหยาตัดใจเรื่องหลัวซู่เหมยได้แล้ว

“เข้าบ้านเถิด” บิดาที่กลั้นน้ำตาเรียกลูกๆอีกครั้ง นานเพียงใดแล้วที่ไม่ได้เห็นลูกชายทั้งสามพร้อมหน้ากันเช่นนี้

หานหรงเหยายื่นมือไปหมายประคองเข่อซิง แต่นางกลับขยับตัวถอยห่างได้ทัน นางกะพริบตาส่งสัญญาณให้เขาเดินนำหน้าไปพร้อมคนในครอบครัว ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ แล้วเดินนำหน้าไปพร้อมกับบิดาและพี่น้องของตน

เข่อซิงเดินตามแผ่นหลังของบุรุษสกุลหานพลางลอบมอง ‘บ้าน’ของหานหรงเหยาซึ่งใหญ่และงดงามราวกับที่พำนักของเทพเซียน นางเคยรับใช้ทำความสะอาดคำหนักของ ‘ท่านแม่’ มานาน ไม่เคยคิดว่าจะมีมนุษย์ที่มีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้  มิน่าเล่า บ่าวรับใช้จึงมีมากมายนัก เมื่อรู้ว่าหานหรงเหยากลับมาถึงแล้วก็รีบออกมาต้อนรับ นางจึงกลายเป็นจุดสนใจไปด้วย แต่ทำไมพวกเขาจ้องมองนางขนาดนี้นะ หรือว่า... นางทำหูหรือหางโผล่ออกมา  หญิงสาวอดยกมือขึ้นลูบผมตนเองไม่ได้  หูนางก็ยังเป็นหูมนุษย์อยู่นี่

ก่อนเดินทางมาถึงเมืองหลวง หานหรงเหยาอธิบายเรื่องต่างๆ ให้นางฟังคราวๆ รวมทั้งมารยาทที่นางพึ่งมีและต้องระวังเมื่ออยู่ต่อหน้ามารดาของเขา

‘ข้าจะเป็นสาวใช้ที่ดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วง’

‘ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นสาวใช้’

‘ข้าไม่เป็นสาวใช้แล้วจะเป็นอะไรได้อีก’

นางไม่เข้าใจสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจของเขา เขาก็ได้แต่จำนนต่อนาง นับตั้งแต่มีความสัมพันธ์ทางกาย เขาที่ปกติอ่อนโยนอยู่แล้วกลับดูแลนางมากยิ่งขึ้น จนนางเป็นฝ่ายตำหนิเขาเสียเอง มีสาวใช้ที่ไหนให้เจ้านายมาปรนนิบัติดูแลเล่า

นางหานเจียอีเห็นหน้าบุตรชายคนรองเดินเข้ามาใกล้ น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พลันพร่างพรูไม่ขาดสาย หานหรงเหยาตกใจจนต้องรีบเข้าไปหา

ลืมแม้กระทั่งคารวะมารดา

“ท่านแม่ เหตุใดต้องร้องไห้เช่นนี้ ได้ยินจากพี่ใหญ่ว่าท่านแม่ไม่สบาย ลูกอกตัญญูไม่ได้มาดูแลท่านแม่”

“เหยาเอ๋อร์ของแม่” นางลูบใบหน้าของบุตรชาย “แม่ไม่ได้เป็นอะไร อากาศเปลี่ยนนิดหน่อยจึงรู้สึกไม่สบายตัว”

“พี่รองมาแล้ว ท่านแม่ก็อย่างอแง ต้องดื่มยาบำรุงที่ท่านหมอจัดให้ด้วยนะขอรับ” ลูกชายคนเล็กพูดขึ้น โล่งใจที่ในที่สุดครอบครัวก็ได้อยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตา

“น้องเล็กอย่าพูดถึงท่าแม่เช่นนั้น”  หานลี่จูปรามน้องชายแต่สายตาลอบมองภรรยาตนเอง

“หรงเหยา”  หลัวซู่เหมยเอ่ยทักทายด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย ใบหน้างามยิ้มน้อยๆ ราวดอกไม้ผลิบาน ไม่ได้พบกันสามปี เขาดูองอาจผึ่งผายจนแทบไม่อาจละสายตาได้เลย 

หานหรงเหยาได้สติหลังจากช่วยซับน้ำตาให้มารดาแล้วจึงเอ่ยทักหญิงสาวที่อยู่ใกล้

“ไม่เจอกันนาน พี่สะใภ้”

เขาย้ำฐานะที่ไม่อาจกลับคืนเช่นเดิมระหว่างเขากับนาง น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกปวดใจเช่นวันวาน หรือวันเวลาที่ชายแดนขัดเกลาจิตใจให้ปล่อยวางเรื่องเหล่านี้ได้หมดสิ้น นางคือพี่สะใภ้เขาและไม่มีวันเปลี่ยนฐานะเป็นอื่นได้อีก

หลัวซู่เหมยยิ้มค้างแต่ฝืนทนกลบเกลือนความรู้สึกตนเอง นางเติบโตมาพร้อมกับหานหรงเหยา รักใคร่ชอบพอเขาไม่น้อย  แม้รู้ดีว่าหัวใจของเขาอ่อนแอไม่มีทางเยียวยารักษา ครอบครัวของนางไม่ยินดีให้นางแต่งงานกับหานหรงเหยา นางไม่กล้าขัดใจบิดามารดาและ...นางไม่อยากเป็นม่ายตั้งแต่เยาว์วัยจึงแต่งงานกับหานลี่จู พี่ชายของหานหรงเหยา  นางรู้ว่าหานหรงเหยาปวดใจไม่น้อย  แม้เขาเคยพูดว่ายอมรับการตัดสินใจครั้งนี้ได้  แต่เขากลับใช้เหตุนี้ไปอยู่ไกลถึงชายแดน  วันนี้เขากลับมาอยู่เบื้องหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะสูงขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้าเห็นเค้าโครงชัดเจนและดูกำยำขึ้นมาก ทว่ายังคงแววตาและรอยยิ้มอ่อนโยน