Share
Chapter 23. ข้าต้องการเจ้า
เสียงแหบพร่าของเขาเรียกสตินาง นั้น...นั้นเสียงของเขาหรือ? เขาเรียกชื่อนางราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า มุมปากเขายกยิ้มเล็กน้อย แต่นั้นก็ทำให้นางตาพร่าไปชั่วขณะ
“ข้าต้องการเจ้า”
“แต่...”
เขารวบนางมากอดไว้ นานเหลือเกินที่หัวใจเขาไม่เคยเปิดรับใคร เขาโกรธหลัวซู่เหมยไม่ได้ สภาพร่างกายเขาไม่ว่าหมอกี่คนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่ปี หากนางแต่งงานกับเขาก็กลายเป็นม่ายตั้งแต่ยังสาว เป็นเขาที่ชิงชังตนเองในสภาพนี้ กระทั้งวันนั้นที่สะพานข้ามคลอง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนวิ่งมาสวมกอดจากด้านหลัง ไออุ่นของนางขับไล่ความหมองหม่นในใจ แววตาสุกใสราวกับฉุดเขาขึ้นจากบ่อน้ำลึกที่พยายามปีนป่ายขึ้นมาหลายปี แม้รู้ว่านางไม่ใช่มนุษย์ นางไม่เหมือนปีศาจอย่างที่เคยได้ยินหรืออ่านจากหนังสือทั่วไป นางใสซื่อและไร้เดียงสา เขาไม่เคยรู้เลยว่าการมีชีวิตแต่ละวันจะมีความหมายมากขึ้นเมื่อมานางเข้ามา ชีวิตที่มีนางอยู่ใกล้ มันช่างดีเหลือเกิน
“หรือเจ้า...ไม่ต้องการข้า..”
“ข้าต้องการท่าน!” นางส่ายหน้าไปมา “มีเพียงท่าน...ที่ข้าต้องการ...”
ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับอีกครั้งและดูดกลืนถ้อยคำน่าอายที่นางพูดไม่ออกไปหมดสิ้น เขากลับรับรู้ความต้องการของนางได้เช่นเดียวกับที่เขารู้สึกต่อนาง สองมือจับเอวคอดยกร่างนางขึ้นจากน้ำให้นั่งริมขอบสระ แล้วโน้มหน้าดูดกลืนยอดอกสีหวานเบื้องหน้า ลิ้นร้อนร้ายกาจทำให้หญิงสาวหลุดเสียงครางออกมา นางรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง นี่เสียงของนางหรือ? นางเคยได้ยินเสียงศิษย์พี่เสพสังวาสกับบุรุษก็เป็นเสียงเช่นนี้ นางพยายามกลั้นเสียงร้อง แต่ลิ้นและมือที่ปรนเปรอทรวงอกอยู่นั้นทำให้นางไม่อาจทนกลั้นได้
“อ๊า...”
เขาไม่เคยรู้สึกอยากครอบครองมากเท่านี้มาก่อน มือเล็กเกาะไหล่แน่น เสียงครวญครางยิ่งทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน เขาเลื่อนมือลงไปเบื้องล่าง ส่วนที่อ่อนไหวเปียกชุ่มและเพียงเขาสอดนิ้วเข้าไปแตะต้องเพียงแผ่วเบานางก็สะอื้นปนครางกระเส่า เรียวขาแยกออกกว้างอย่างไม่รู้ตัว
“ท่าน...”
“เรียกชื่อข้า” เขากระซิบเสียงพร่าเร่งขยับนิ้วมือเพื่อเบิกทางก่อนนำพาสิ่งที่ใหญ่โตกว่ามาแทนที
“หรง...หรง..หรงเหยา..” เสียงนางขาดห้วง ระลอกความเสียวซ่านสาดซัดจนหวีดร้องและเกร็งกระตุก หานหรงเหยาไม่รั้งรออีกต่อไป จับเอวนางแล้วยกร่างลงมาในน้ำอีกครั้ง
“กอดข้า”
หลิวเข่อซิงพยักหน้ารับอย่างเขินอาย ใบหน้าซุกซบที่ซอกคอ ขาเรียวงามแยกออกรัดเอวแล้วแก่นกายร้อนระอุก็แทรกเข้ามาในกลีบดอกไม้สาว
“อึก...” นางร้องครางออกมา
“เจ็บหรือไม่” เขาถามพยายามขยับเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าแต่มันทรมานเหลือเกิน นางมอบความรู้สึกที่แสนวิเศษ หอมหวาน อุ่นร้อน คับแน่น และยังหยัดกายเข้าหาเรียกร้องให้เขาเติบเต็ม
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ราวกับได้พบสิ่งที่ขาดหาย แต่นางไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
“ข้าชอบ...”
“เช่นนั้น..ข้าจะขยับแล้วนะ”
“อื้ม”
นางพยักหน้ากับซอกคอเขา แก่นกายนั้นแข็งแกร่งราวเสาหินทว่ากลับนำพาความอุ่นร้อนเสียวซ่านที่นางไม่เคยรู้จัก ทุกการเคลื่อนไหวทรงพลังแต่อ่อนโยน นางได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอของเขา เสียงหวานครางกระเส่าทำให้หานหรงเหยาขยับเอวสอบเร็วขึ้นและถี่กระชั้นขึ้น ระลอกน้ำไหวกระเพื่อม หลิวเข่อซิงเกาะเกี่ยวเขาแน่นเปล่งเสียงครวญหวานเมื่อถูกส่งให้ถึงจุดสุขสมอีกครั้ง เช่นเดียวกับหานหรงเหยาที่คำรามเสียงต่ำ เขามอบตัวตนให้นางจนหมดสิ้นจนกายสั่นสะท้าน
เขาขยับตัวเล็กน้อย ใช้สองมือประคองใบหน้าที่แดงซ่านของนางไว้ ดวงตากลมมีแววเขินอายแต่ยังคงยิ้มให้
นางเป็นเช่นนี้เสมอ ทุกครั้งที่มองนาง นางจะยิ้มให้เขาเสมอ
“ข้า...ข้ากอดท่านได้ไหม”
“อืม” เขาตอบแล้วเป็นฝ่ายกอดนาง
หลิวเข่อซิงเพิ่งตระหนักได้ว่า นางชอบกอดเขามากเพียงใดและในเวลานี้ที่แนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง หัวใจของเขาแนบชิดหัวใจของนาง ทำให้นางรู้ว่า...
หัวใจของนางที่เต้นจังหวะเดียวกับหัวใจของเขา.
คฤหาสน์สกุลหาน
“ท่านแม่ พี่รองมาถึงแล้วขอรับ”
หานหลี่เจี๋ยบุตรชายคนเล็กของสกุลหานวิ่งกระหืดกระหอบมารายงานมารดาด้วยตนเอง ทันทีที่คนของตนมารายงานว่าหานหรงเหยา-พี่รองของเขาเข้าประตูเมืองมาแล้ว
“มาถึงแล้วรึ” นางหานเจียอีตื่นเต้นดีใจ ไม่ได้พบหน้าลูกชายคนรองมาสามปี ไม่รู้ซูบผอมมากไปเท่าใดแล้ว ตั้งแต่ได้จดหมายว่าจะกลับเมืองหลวง นางเร่งให้บ่าวไพร่จัดเตรียมห้องหับ แม้ปกติทำความสะอาดเป็นประจำอยู่แล้ว กำชับให้พ่อครัวเตรียมอาหารของโปรดรวมไปถึงต้นไม้ดอกไม้ที่ลูกชายคนรองชอบ กระทั้งกำยานในห้องก็ไม่เว้น ทุกอย่างเตรียมพร้อมสรรพเพื่อต้อนรับหานหรงเหยา
“แม่จะไปรับด้วย” มารดายันกายขึ้นจากเก้าอี้แต่ลูกชายคนโตปรามไว้ก่อน
“ท่านแม่รออยู่ที่นี่เถิด สุขภาพท่านไม่ค่อยดี ประเดี๋ยวหกล้มขึ้นมาจะทำให้หรงเหยาทุกข์ใจ”
“อย่างนั้นรึ...ได้ๆ พวกเจ้าสองคนพี่น้องไปรับเหยาเอ๋อร์แทนแม่ที”
“ขอรับ”
หานลี่จูลูกชายคนโตของสกุลหานรับคำสั่งมารดา เขาปรายตามองภรรยาเล็กน้อย แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น หลัวซู่เหมยกำมือแน่นแต่ใบหน้ายิ้มอ่อนหวานไม่ได้ออกไปต้อนรับเหมือนผู้อื่น นางมีหน้าที่ดูแลแม่สามี หากนางออกไปรับ ‘น้องรอง’ ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสมนัก
ไม่ได้พบกันสามปี เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง
หานกั๋วกงกลับจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้พอดีจึงรั้งรออยู่หน้าประตูจวน หานหรงเหยาหัวใจอ่อนแอตั้งแต่เด็ก เขาและภรรยาเฝ้าประคบประหงมลูกชายคนรองในอุ้งมือเพื่อให้มียืนยาวให้มากที่สุด อย่างน้อยก็อย่าให้คนเป็นพ่อแม่ต้องเป็นฝ่ายส่งลูกเลย
“ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือขอรับ” หานลี่จูเอ่ยทักทายบิดา
“เพิ่งมาถึง” หานกั๋วกงพยักหน้ารับ
“ไม่รู้พี่รองจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด”
หานหลี่เจี๋ยในวัยสิบเจ็ดยื่นหน้ามาแทรกระหว่างพี่ชายคนโตและบิดา เขาเป็นลูกชายคนเล็กที่มารดาตามใจเป็นที่สุด บิดาของเขาไม่มีภรรยารองหรือแม้แต่อนุ ทำให้พวกเขามีกันสามคนพี่น้อง สกุลหานเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่นับร้อยปี บัดนี้หานลี่จูเป็นเสนาบดี ส่วนหานลี่จูเป็นหนุ่มเจ้าสำอางที่บรรดาหญิงสาวในเมืองเฝ้าฝันถึง บิดาอยากให้ลูกชายคนเล็กฝึกฝนตนที่ค่ายทหารสักสองสามปี อย่างน้อยก็จะได้สุขุมมากกว่าทุกวันนี้ เสียดายก็เพียงหานหรงเหยา หากไม่เพราะหัวใจอ่อนแอ เขาจะเป็นบุรุษที่ไม่น้อยหน้าผู้ใด นอกจากใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนแล้วยังเปี่ยมความรู้ความสามารถ กลศึกสงครามที่ชายแดนก็เป็นผลงานของลูกชายคนรอง
Related chapter
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 24. พบหน้าครอบครัว
องครักษ์ที่ซุนเจ้าเฟิงให้อารักขารถม้าของหานรถเหยานำหน้ามาก่อน ทหารสองนายลงจากหลังม้าประสานมือคารวะหานกั๋วกงแล้วตามด้วยคุณชายทั้งสอง แล้วหันกลับไปรอรถม้าที่เคลื่อนมาอย่างช้าๆ จนหยุดที่ประตูจวนสกุลหานชายหนุ่มก้าวลงจากรถม้าลง ใบหน้าอ่อนโยนคลี่ยิ้มละมุนแล้วคารวะบิดา“ท่านพ่อ พี่ใหญ่ น้องเล็ก”“พี่รอง!” หานหลี่เจี๋ยปราดเข้าไปรับพี่ชาย “ในที่สุดพี่รองก็กลับมาเสียที”“ท่านแม่เล่า” หานหรงเหยาอดถามถึงมารดาไม่ได้“ท่านแม่ไม่ค่อยสบาย รอเจ้าอยู่ด้านใน” หานลี่จูยื่นมือไปตบไหล่น้องชาย พลันรู้สึกว่าแขนของหานหรงเหยาเต็มไปด้วยความเนื้อจนอดบีบแรงๆไม่ได้“พี่ใหญ่” หานหรงเหยาประหลาดใจที่หานลี่จูบีบต้นแขนตน แต่เพียงครู่เดียวมือข้างนั้นก็ปล่อยออกแล้วเปลี่ยนมาจับชีพจรของเขาแทน“มีอะไรรึพี่ใหญ่” หานหลี่เจี๋ยรู้ดีว่าพี่รองสุขภาพไม่ดีนักแต่เห็นพี่ใหญ่จับชีพจรหน้าบ้านเช่นนี้ก็อดเป็นกังวลไม่ได้“ไม่มีอะไร” หานลี่จูยิ้มกว้าง “อยู่ชายแดนคงลำบากไม่น้อย”“ไม่เลย หากไม่นับเรื่องการศึกแล้ว นับว่าเงียบสงบและงดงามไม่น้อย”“รู้อย่างนี้ข้าตามพี่รองไปด้วยก็ดี” หานหลี่เจี๋ยยิ้มทะเล้น“พอแล้วๆ เข้าไปคุยในบ้านเถิด แม่เ
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 25. อย่างไรนางก็เป็นคนของหรงเหยา
มารดาเห็นสายตาของลูกชายและลูกสะใภ้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าพาใครมาด้วยรึ”“ท่านแม่ นางคือ...”“ข้าหลัวเข่อซิง เป็นสาวใช้ของนายท่านเจ้าค่ะ ข้ามาจากชายแดน หากทำกิริยาไม่เหมาะสมขอได้โปรดลงโทษเบาๆ นะเจ้าคะ ข้าเป็นคนเรียนรู้ไว้ จะพยายามไม่ทำผิดเป็นครั้งที่สองสามสี่ห้า”นางพูดรวดเร็วเกรงว่าหานหรงเหยาจะแย่งนางพูดอีก นางจะทำตัวเป็นภาระไม่ได้ แต่ถ้อยคำของนางทำให้คนที่ได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะออกมา“นางตลกดี” หานหลี่เจี๋ยหัวเราะเสียงดัง“หลี่เจี๋ยอย่าเสียมารยาท อย่างไรนางก็เป็นคนของหรงเหยา” หานลี่จูเอ่ยปรามน้องเล็ก แต่สายตายังคงมองที่ภรรยา ราวกับประโยคนี้เขาพูดกับนางมารดาแปลกใจที่เห็นบุตรชายคนรองพาสตรีเข้าบ้าน แม้ปากพูดว่าเป็นหญิงรับใช้ กิริยามารยาทไร้ความเรียบร้อย แต่รูปร่างอรชรและใบหน้างดงามยิ่งนัก ซ้ำยังแต่งกายด้วยอาภรณ์ไหมสีแดงสวยสดไม่ใช่ชุดของสาวใช้เลยสักนิด เอาเถิด ถ้าปรนนิบัติดูแลลูกชายของนางได้ดี นางก็ไม่คิดก้าวก่าย“เจ้ากลับไปพักผ่อนที่เรือนก่อนเถิด สักประเดี๋ยวมากินข้าวด้วยกัน” คนเป็นพ่อพูดขึ้น เขาเป็นบุรุษการเห็นบุตรชายมีสตรีข้างกายก็ไม่นับว่าแปลกอันใด บ้านไหนก็มีสตรีอุ่นเตียงกัน
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 26. ฐานะในใจ
แค่คิดว่าข้างกายไร้เงาซุกซน หัวใจก็เจ็บแปลบอีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ็บปวดมากกว่าครั้งที่เขาสูญเสียหลัวซู่เหมยไปเสียอีก เขาต้องหาทางพูดกับบิดามารดาเรื่องฐานะของหลิวเข่อซิง เพราะไม่ต้องการให้นางเป็นเพียงสาวใช้ข้างกายอีกแล้ว หญิงสาวในอาภรณ์สีชมพูอ่อนหวานใบหน้าระบายยิ้มดูงดงามราวเทพธิดาเดินตามแผ่นหลังของคุณชายรองสกุลหาน บ่าวไพร่ต่างลอบมองด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่มีใครกล้าปริปากพูดเรื่องนี้ หานหลี่เจี๋ยเห็นหลิวเข่อซิงเดินตามหลังพี่รองด้วยสายตาตื่นตะลึง แม้เขาไม่ใช่บุรุษเสเพล แต่พบหญิงงามมาไม่น้อย แอบย่องเข้าหอนางโลมก็บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยพบหญิงงามอย่างหลิวเข่อซิงมาก่อน เขารู้สึกโง่เขลาที่ไม่อาจบรรยายความงามนี้ได้ นางดูไร้เดียงสาและเย้ายวน แม้นางเอ่ยย้ำฐานะว่าเป็น ‘สาวใช้’ แต่เขาเชื่อว่าฐานะของนางในใจพี่รองต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน “สำรวมหน่อยหลี่เจี๋ย” หานลี่จูส่ายหน้าไปมาแล้วพยักหน้าให้หานหรงเหยา “ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันเช่นนี้นานมากแล้วจริงๆ” “อืม” หานหรงเหยาขานรับเบาๆ สามปีแล้วที่ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 27. โง่งมเรื่องของตนเอง
“รู้สึกว่าสุรายาที่ข้ามอบให้จะทำให้เจ้าแข็งแรงขึ้นจริงๆ”ซุนเจ้าเฟิงอดหยอกสหายไม่ได้ ความจริงเรื่องระหว่างหานหรงเหยากับหลิวเข่อซิงนั้น องครักษ์ที่เขาทิ้งไว้ให้นั้นส่งข่าวมารายงานเป็นระยะๆ แม้ใจอยากเห็นกับตาแต่ก็ต้องทนอดกลั้นไว้ เพราะเกรงว่าสหายจะหน้าบางไม่ใช้ชีวิตวัยหนุ่มให้คุ้มค่า “เจ้านี่นะ” หานหรงเหยาส่ายหน้าไปมา แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ “ความจริงข้าตั้งใจไปเยี่ยมเจ้าที่จวน แต่เห็นสีหน้าเจ้าในเวลานี้คงไม่มีอะไรให้กังวล เรื่องเจ้ากับหลัวซู่เหมยคงกลายเป็นอดีตไปแล้วสินะ” “ข้ากับนางจบไปนานแล้ว ยามนี้นางคือพี่สะใภ้ข้าและจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป” “ได้ยินเช่นนี้ข้าก็สบายใจ อยู่ที่นี่น่าเบื่อจริงๆ อยากกลับชายแดน จะกลับไปทำแผนที่หุบเขาจื่อเซ่อให้สำเร็จ” “เจ้าจะกลับชายแดนรึ” หานหรงเหยาเบิกตากว้าง “อืม แต่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่อยากให้ข้าอภิเษก แต่ข้ายังไม่เจอสตรีถูกใจ”‘สตรีที่เลือกให้ แค่เห็นก็ทำให้ปวดหัว คนอย่างซุนเจ้าเฟิงจะหาสตรีถูกใจไม่ได้เชียวรึ’ “เจ้าจะกลับเมื่อใดกัน” “นี่ๆ อย่าบอกนะว่าเจ้าคิ
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 28. พี่สะใภ้
“พี่ใหญ่เคยเชิญท่านหมอมาตรวจพี่สะใภ้แล้วหรือ?” “อืม ก็ให้นางกินยาบำรุงร่างกาย ข้าคิดว่าถ้าเชิญหมอหลวงมาตรวจสุขภาพเจ้าก็จะให้ดูซู่เหมยไปพร้อมกัน” “เป็นเช่นนั้นก็ดี” หานหรงเหยาพยักหน้ารับ “เอาเป็นว่า เจ้าอย่าพูดเรื่องกลับชายแดนให้ท่านแม่ได้ยินก็พอ” พี่ใหญ่ดักคอไว้อย่างรู้ทัน “เจ้าอยู่ที่นี่ก็มีงานการให้ช่วยแบ่งเบาภาระ กิจการของสกุลหานมีมากมาย ข้าเองก็วุ่นวายจนปลีกตัวไม่ได้ เจ้าหลี่เจี๋ยก็ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต จนป่านนี้ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันจนท่านพ่ออยากให้เขาไปอยู่ค่ายทหารเผื่อฝึกฝนให้มีความรับผิดชอบ” “ได้ ข้ากลับมาแล้วจะช่วยเหลือแบ่งเบาภาระของพี่ใหญ่” “ดีแล้ว” เขาพยักหน้ารับ “เจ้ากลับไปพักผ่อนที่เรือนเถิด มีอะไรข้าจะให้คนไปตาม” “ขอรับพี่ใหญ่” หานหรงเหยาลุกขึ้นแล้วเดินออกมาเงียบๆ มีเรื่องมากมายที่เขาต้องวางลำดับความสำคัญและจัดการให้ลุล่วง เห็นที่ว่าเขาคงไม่ได้กลับชายแดนง่ายๆ เป็นแน่ ทว่าเมื่อเดินมาถึงเรือนของตนกลับได้ยินเสียงดังเอะอะจากด้านใน หัวคิ้วขมวดยุ่งแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปทั
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 29. สาวใช้ในจวนสกุลหาน
แต่ละวันนางถูกเรียกใช้งานจนหัวหมุนแต่กระนั้นนางก็ไม่เคยปริปากบ่นเลยสักคำ แม้บางมื้ออาหารของนางจะมีเพียงข้าวกับผัดผัก หรือแค่หมั่นโถว แต่นางก็ยังคงแย้มยิ้มอยู่เสมอ ปัญหาเดียวของนางคือกลางวันจะง่วงนอนมาก นางต้องแอบหยิกตัวเองให้ตื่นตลอดเวลา และกลางคืนนางไม่สามารถกลายร่างเป็นจิ้งจอกแดงไปอุ่นเตียงให้หานหรงเหยา หลิวเข่อซิงตากผ้าเรียบร้อยแล้วก็ก้มมองฝ่ามือขาวซีดของตนเอง เมื่อครั้งที่อยู่หุบเขาจื่อเซ่อนางก็ทำงานเหล่านี้ แลกกับเศษพลังชีวิตที่บรรดาศิษย์พี่มอบให้ ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่จวน หานหรงเหยาไม่มีเวลาอยู่กับนางนัก นางไม่คิดน้อยใจอันใด เพราะเขาเป็นคนเก่งมากความสามารถย่อมมีเรื่องต้องทำมาก ทว่าหลังจากเรื่องในคืนนั้น นางยังไม่ได้พบหน้าเขาเลย แต่ได้ยินว่า มารดาของเขาไม่ค่อยสบาย หานหรงเหยาต้องดูแลอย่างใกล้ชิด นางเข้าใจและไม่คิดเรียกร้องเอาสิ่งใด นางตากผ้าเสร็จแล้ว แดดเจิดจ้าเช่นนี้ใช้เวลาเพียงครึ่งวันเสื้อผ้าก็คงแห้งสนิท ไม่เหมือนที่หุบเขาจื่อเซ่อที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกตลอดเวลา นางอ้าปากหาวคำโต แอบมองรอบกายไม่มีผู้อื่นอยู่บริเวณนี้ นางจึงหาที่นั่งเพิ
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 30. หึงหวง
แม้ได้เพียงเศษพลังชีวิตเล็กน้อยจากหลิวชิงเซียง แต่เข่อซิงก็สดชื่นขึ้นมาก เอาล่ะ! เพื่อให้หานหรงเหยาไม่ต้องเป็นกังวลเพราะนาง นางจะทำหน้าที่สาวใช้ให้ดีที่สุด! นางเดินไปกระโดดไปหวังจะไปช่วยงานบ่าวรับใช้ผู้อื่นอีก ทว่ากลิ่นซาลาเปาไส้เนื้อหอมเย้ายวนชักจูงให้นางเดินไปตามกลิ่น จนมาหยุดตรงหน้าเจ้าซาลาเปาลูกโต นางจ้องเจ้าก้อนขาวๆ พลางแลบลิ้นริมฝีปาก แต่ไม่กล้ายื่นมือไปจับ ดวงตาดลมโตค่อยๆ ช้อนขึ้นมองคนที่ถือซาลาเปาในมือ “คุณชายหานหลี่เจี๋ย” หลิวเข่อซิงยืดตัวขึ้นจ้องมองหานหลี่เจี๋ยที่ยืนยิ้มมองนางอยู่ก่อนแล้ว “เจ้าต้องเรียกทั้งชื่อทั้งแซ่ของข้าเลยหรือ” เขาหัวเราะกับท่าทางไร้เดียงสาของนาง ในมือประคองซาลาเปาสองลูก ยังดีที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อมาไม่อย่างนั้นมือของเขาต้องแดงแน่ๆ “คุณชายสาม...” นางเปลี่ยนคำเรียกใหม่ “ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือเจ้าคะ” “มี” เขาพูดหนักแน่น “ยื่นมือมารับซาลาเปาไปเร็วๆ มันร้อน” “เอ๋?” “เร็ว!” “เจ้าค่ะ!” นางยื่นสองมือไปรับซาลาเปา มันยังอุ่นร้อนอยู่จริงๆ นางเอียงคอมองอีกฝ่ายอย
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 31.ข้าคนเดียว เจ้ากินไม่อิ่มหรือไร
หานหรงเหยาขยับตัวออกห่างเล็กน้อย กวาดตามองทั่วร่างนาง“เจ้าไม่กินพลังชีวิตจากข้ามาหลายวัน เหตุใดเจ้าไม่ดูอ่อนแอเลยสักนิด หรือว่า...” “นั้นเพราะศิษย์พี่แบ่งพลังชีวิตให้ข้ากินเล็กน้อย ข้าจึงฟื้นฟูกำลังตนเองไม่กลายร่างเป็นจิ้งจอกแดงไปเสียก่อน” “ศิษย์พี่? ผู้ดูแลหลิวมาที่นี่หรือ?” หลิวเข่อซิงพยักหน้ารับ “นางบอกว่าท่านแม่เป็นห่วงข้าจึงให้ศิษย์พี่มาดู” หานหรงเหยาผ่อนลมหายใจ เขาคลายมือที่ตรึงข้อมือนางไว้กับบานประตู ทว่าเขาสัมผัสได้ว่า นิ้วมือของนางเปลี่ยนไป ปลายนิ้วลอกและขาวซีด “เหตุใดเจ้าเป็นเช่นนี้” เขาลูบนิ้วมือนางอย่างเป็นกังวล “ข้าจะเชิญหมอมาตรวจดู” “ซักผ้าก็เป็นเช่นนี้แหละ” นางพยายามดึงมือกลับแต่เขาไม่ยอมปล่อย “ตอนอยู่หุบเขาจื่อเซ่อข้าก็ทำงานเหล่านี้ ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป” “ทำไมเจ้าต้องไปทำงานซักผ้า ก็ท่านแม่กับซูเหม่ยรับปากว่าจะให้ความเป็นอยู่ที่ดีกับเจ้า” เขาเพิ่งสังเกตว่านางสวมเสื้อผ้ามอซอราวกับขอทาน “พวกเขารังแกเจ้าถึงเพียงนี้ ทำไมไม่มาหาข้า ” หลิวเข่อซิงส่ายหน้าไปมา “ไม่มี
Latest chapter
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 51. ตอนพิเศษ
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 50. จบ
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 49. นางเป็นภรรยาข้า ไม่ว่าอย่างไรข้าจะดูแลนางเอง
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 48. ยอมตาย
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 47. หัวใจ(ปีศาจ)จิ้งจอกแดง
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 46. แต่ข้าทนเห็นท่านตายไม่ได้
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 45. ถูกจับตัว
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 44. เขาจะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี
สาวใช้ของนายท่านเป็นปีศาจสาวตนหนึ่ง Chapter 43. นางเป็นปีศาจ
