Chapter 43. นางเป็นปีศาจ

หานหรงเหยาไม่เคยเล่าความหลังของเขากับหญิงในดวงใจ  นางรู้ว่าเขามีบางเรื่องที่ซุกซ่อนไว้ แต่เมื่อเขาไม่พูด นางก็ไม่เคยฝืนค้นสิ่งที่ซ่อนไว้ใน  หรือเพราะนางได้กินพลังชีวิตอย่างสม่ำเสมอและยังได้เสพพลังหยางเพิ่มความสมดุลให้ตนเอง นางจึง ‘สัมผัส’ ความลับในใจของผู้คนได้มากขึ้น

ซึ่งเป็นสิ่งที่นางไม่ได้ต้องการรู้มันเลย

            “น้ำชากับของว่างมาแล้ว”   เสี่ยวจิ้งรีบพูดขึ้นแล้วรับถาดของว่างมาจากเด็กรับใช้ของร้าน เมื่อวางของบนโต๊ะแล้ว เสี่ยวจิ้งก็หันพูดให้เด็กรับใช้ของร้านออกไป

            “มีขนมด้วย”  เข่อซิงเปลี่ยนเรื่องแล้วยิ้มเช่นที่เคยเป็นมา

            “อื้ม ก็ฮูหยินน้อยเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้และที่สำคัญ พวกเราเป็นคนของจวนหานกั๋วกง เถ้าแก่ก็ย่อมให้ความสำคัญมากกว่าลูกค้าทั่วไปอยู่แล้ว” 

            “เป็นเช่นนี้เอง พี่เสี่ยวจิ้งนี่รอบรู้จริงๆ”

            “หากมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามข้าได้”  เสี่ยวจิ้งรินน้ำชาส่งให้หลัวซู่เหมยและเข่อซิง ฐานะของหลิวเข่อซิงยังไม่ชัดเจน นางไม่อยากก้มหัวให้หญิงไม่รู้หัวนอนปลายเท้าผู้นี้

            “ดื่มซิ” เสี่ยวจิ้งคะยั้นคะยอให้หลิวเข่อซิงดื่มชา  ใบหน้าของหลัวซู่เหมยซีดเผือด เสี่ยวจิ้งรู้ว่าหลัวซู่เหมยคิดเปลี่ยนใจ ด้วยความซื่อสัตย์ที่มีต่อเจ้านาย นางเห็นหลัวซู่เหมยทุกข์ใจมานานจึงได้ตัดสินใจจะเป็นคนพาเข่อซิงไปพบนักพรตเอง แม้ตนเองไม่รู้ว่าทำไมหลัวซู่เหมยคิดว่าเข่อซิงเป็นปีศาจ แต่เพื่อความสุขของเจ้านาย นางยินดีทำ

            “พี่เสี่ยวจิ้งก็ดื่มด้วยกันสิ”

            “ได้ๆ ดื่มน้ำชาด้วยกัน” เสี่ยวจิ้งรินน้ำชาให้ตนเองแล้วยกขึ้นดื่ม หลิวเข่อซิงเห็นดังนั้นจึงยกน้ำชาขึ้นดื่ม เพียงนางวางถ้วยชาที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะ พลันรู้สึกร้อนวูบไปทั่วร่าง นางยันกายขึ้นจากเก้าอี้แต่ร่างกลับไร้

เรี่ยวแรงทรุดลงไปนั่งกับพื้น

            “เข่อซิง!”  หลัวซู่เหมยตกใจหมายเข้าไปประคอง แต่เสี่ยวจิ้งดึงแขนนางไว้ก่อน

            “อย่าเจ้าค่ะ” เสี่ยวจิ้งรีบห้าม

            “จะ...เจ้า...เจ้าวางยานาง...” หลัวซู่เหมยไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ้งจะใช้วิธีนี้ นางก็รู้เพียงว่า  เสี่ยวจิ้งเอ่ยปากว่าจะจัดการเอง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นที่นี่ใน

            “นางเป็นปีศาจนะเจ้าคะ” เสี่ยวจิ้งย้ำ

            “ปะ...ปีศาจ...”  

หลิวเข่อซิงเงยหน้าขึ้น ภาพเบื้องหน้าเลือนพร่าไปหมด แต่ยังได้ยินชัดว่ามีคนเรียกนางว่าปีศาจ

            เท้าคู่หนึ่งก้าวเข้ามา  คนทั้งสามก็รู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที  หลัวซู่เหมยกับเสี่ยวจิ้งหน้าซีดเผือด ทำไมพบกับนักพรตครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน นางรู้สึกว่าเขา ‘น่ากลัว’ แม้ใบหน้ากำลังแย้มยิ้มก็ตาม ในมือถือแส้หางม้าเดินตรงมาทางคนทั้งสาม

            เข่อซิงเบิกตากว้าง นางอ้าปากแต่ไร้เสียง เมื่อเห็นบุรุษผู้นั้นก้าวเข้ามาใกล้ นางรวบรวมแรงที่มีฝืนลุกขึ้น เป็นจังหวะที่นักพรตซีห่าวสะบัดแส้ในมือเกิดพลังขุมหนึ่งวาดใส่ทิศทางที่หลัวซู่เหมยและเสี่ยวจิ้งยืนอยู่ แม้รู้ว่ามีอันตรายแต่หลัวซู่เหมยกลับก้าวเท้าไม่ได้  นางได้แต่หลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว

“โอ๊ย!”

หลิวเข่อซิงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด ราวกับถูกแส้ที่มองไม่เห็นหวดเข้าใส่ แขนเสื้อของนางขาดและเลือดไหลซึมออกมาจากผิวกายขาวเนียน

“เข่อซิง!”

“นะ..หนี...”  เข่อซิงพยายามพูดออกมา แต่โซ่เงินเส้นหนึ่งตวัดรัดรอบลำคอแล้วกระตุกอย่างแรงลากร่างของนางลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงเบื้องหน้านักพรต

“ฮูหยินน้อย รีบหนีเร็วก่อนเจ้าค่ะ”

“เข่อซิง!”   หลัวซู่เหมยเห็นท่าทางเข่อซิงทุรนทุรายเพราะโซ่เงินที่รัดรอบลำคอ “ท่านทำอะไรนาง!”

“กำจัดปีศาจ”  นักพรตยังคงสีหน้าอ่อนโยน มีเพียงแววตาที่เปลี่ยนไป “ต้องขอบคุณฮูหยินน้อยที่ช่วยกำจัดปีศาจร้ายตนนี้”

“หนีไป!”  หลิวเข่อซิงตะโกนออกไปทว่าโซ่ที่รัดรอบลำคอแน่นขึ้นอีก “หนี...”

“เข่อซิง!”

“ฮูหยินน้อย รีบหนีเถิดเจ้าค่ะ”  เสี่ยวจิ้งลากแขนหลัวซู่เหมยออกมา

เข่อซิงเห็นนักพรตยกมือขึ้นหมายตวัดแส้หางม้าในมือ นางเรียกพลังปีศาจออกมา  ทำให้ใบหูเปลี่ยนไปและหางจิ้งจอกแดงปรากฏออกมา นางต้องใช้ร่างนี้เพื่อปกป้องหญิงสาวที่หานหรงเหยารัก นางกระโจนเข้า

ไปขวาง  ใช้แผ่นหลังของตนเองรับแรงปะทะของแส้หางม้า

“กรี๊ด!”  เข่อซิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสื้อด้านหลังขาดและเลือดสีสดกระเซ็นออกจากรอยแยกของผิวหนัง

“เข่อซิง...”  หลัวซู่เหมยกับเสี่ยวจิ้งหน้าซีดเผือด  เข่อซิงมีใบหูและหางจิ้งจอกแดงงอกออกมาพุ่งตรงมาทางนางเพื่อปกป้องนาง “ทำไม...”

“ต้อง...ปกป้อง...ท่านและ...”  เข่อซิงกระอักโลหิตออกมา โซ่เงินรัดรอบคอแน่นขึ้น “ชีวิตในครรภ์ของท่าน”

“เจ้า...เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“หนี...หนีไป”

หลิวเข่อซิงเป็นเพียงปีศาจขั้นต่ำ ไม่มีพลังมากพอที่จะต่อกรกับผู้ใด ที่ทำในเวลานี้ก็มากเกินกว่าที่นางจะรับมือไหวแล้ว เสี่ยวจิ้งได้ยินที่เข่อซิงพูดก็รีบลากแขนหลัวซู่เหมยที่ยังมึนงงอยู่ออกมาด้านนอกห้องนั้น หลิวเข่อซิงสะบัดมือทำให้ประตูปิดลง  นางไร้เรี่ยวแรงจนทิ้งร่างลงไปนอนกับพื้น นักพรตหนุ่มหัวเราะในลำคอแล้วเดินมานั่งบนส้นเท้า มองดูใบหน้าไร้สีเลือดของปีศาจจิ้งจอกแดง

“น่าเสียดาย คิดว่าจะได้ทารกในครรภ์นั้นมาใช้เป็นส่วนผสมของการปรุงยาวิเสษ”  นักพรตซีห่าวยังคงยิ้มอ่อนโยน “แต่ได้หัวใจของปีศาจจิ้งจอกแดงก็ดีไม่น้อย”

หลิวเข่อซิงมองนิ้วมือเรียวงามยื่นมาแตะเลือดที่ลำคอของนาง แล้วยกนิ้วที่เปื้อนเลือดนั้นส่งเข้าปากดูดกลืนมันลงคอ นางฝืนประคองสติไว้แต่ไม่อาจต้านทานฤทธิ์ยาในน้ำชาได้ ดวงตาจึงค่อยๆ ปิดลงและหวังว่าหลัวซู่เหมยและลูกในท้องจะปลอดภัย หากเกิดเรื่องร้ายขึ้น เกรงว่าหานหรงเหยาจะรับความเจ็บปวดอีกไม่ได้แล้ว

นางหวังเพียงเท่านี้จริงๆ.