ตอนที่7 ที่มาของชื่อ

“เอ่อ..พ่อหนุ่มทานหมดนี่ก็ต้องจ่ายเงินนะ”

หญิงชราก็เพิ่งเคยเห็นว่าคนที่ทานไวทานเยอะก็วันนี้นี่แหละอย่างมากสองถึงสามห่อก็อิ่มแล้วสำหรับการทานข้าวเหนียวของคนทั่วไปจนลืมบอกชายหนุ่มไปว่าถ้าจะชิมเยอะขนาดนี้ก็ต้องจ่ายเงินแล้วเพราะหญิงชราก็มองไม่ออกว่าชายหนุ่มในชุดคนป่วยจะมีเงินจ่ายไหมเลยรีบพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้

“เงินเหรอครับ..เอ่อ..ผม”

ชายหนุ่มหยุดทานพร้อมทำหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องเงินเพราะตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาก็มีแต่ตัวกับเสื้อผ้าในชุดผู้ป่วยเท่านั้นเอง

“เอ่อ..คุณ”

หลังจากที่หญิงสาวจัดการธุระของตัวเองเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกมาหาชายหนุ่มที่สวนหย่อมทันทีเธอเห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่กับหญิงชราคนหนึ่งและเขาก็กำลังทานอะไรสักอย่างอย่างเอร็ดอร่อยอีกด้วยเธอจึงต้องรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้ยังให้เขาทานอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้และตัวเขาเองก็คงยังไม่รู้ตัวด้วย

“แม่หนูเป็นญาติของพ่อหนุ่มคนนี้ใช่ไหม...พอดีเขาทานไปข้าวเหนียวยายไปหลายห่อเลยจะ”

หญิงชราทำหน้าเหมือนเกรงใจหญิงสาวเพราะมันเหมือนเธอมาหลอกขายของคนป่วยเสียหลายห่อแต่อันที่จริงหญิงชราคิดว่าชายหนุ่มคงจะทานเพียงแค่ห่อสองห่อเท่านั้นเอง

“เอ่อ...เท่าไรคะยาย..”

“50 บาทจะ”

“นี่ค่ะ”

หญิงสาวจำต้องใช้มือจับมือของชายหนุ่มที่กำลังจะเอาข้าวเหนียวเข้าปากเอาไว้พร้อมกับหันมายิ้มให้กับหญิงชราพร้อมสอบถามว่าของที่ชายหนุ่มทานไปแล้วมันเป็นราคาเท่าไรพร้อมจ่ายเงินให้หญิงชราทันทีเมื่อหญิงชราได้รับเงินแล้วเธอจึงเดินออกไปจากตรงนั้นและเดินไปขายที่อื่นทันที

“คุณผมยังอยากทานอีก..”

ชายหนุ่มรู้สึกงงที่จู่ๆหญิงสาวมาจับมือของเขาเอาไว้ในขณะที่เขากำลังจะนำอาหารเข้าปากเขาจึงร้องทักเธอว่าอยากทานอีกเพราะตอนนี้เขายังไม่รู้สึกอิ่มเลยด้วยซ้ำ

“พอเลยคุณ..คุณพึ่งฟื้นขึ้นมาตอนนี้คุณยังต้องทานอาหารอ่อนๆอยู่นะ”

หญิงสาวนั่งลงที่ข้างๆชายหนุ่มพร้อมหันหน้ามามองเขาด้วยสายตาที่คาดโทษเพราะที่เขาทานข้าวเหนียวไปสี่ห้าห่อมันอาจจะทำให้เขามีอาการท้องอืดไข้ขึ้นเป็นได้

“เฮ้อ!!!...เดี๋ยวฉันพาคุณกลับไปนอนพักดีกว่า”

หญิงสาวเดินลากเสานำเกลือของชายหนุ่มเช่นเดิมพร้อมพาเขากลับมานอนพักที่เตียงผู้ป่วยขืนอยู่นานกว่านี้เธอคงได้โดนหมอตำหนิเอาแน่ว่าพาคนป่วยออกมาแล้วไม่ดูแลให้ดีไปทานของสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้

“ทานน้ำก่อนคุณ...เอามือมานี่”

เมื่อหญิงสาวพาชายหนุ่มมานอนพักที่เตียงเรียบร้อยแล้วเธอจึงหยิบแก้วนำพร้อมจับหลอดให้ชายหนุ่มดื่มเพราะเมื่อครู่เขายังไม่ได้ทานน้ำพร้อมขอมือของเขาที่เปื้อนเพราะจับอาหารทานอยู่เมื่อครู่มาเช็ดอย่างเบามือ

“คุณชื่ออะไรเหรอ..ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยสีหน้าสงสัยเพราะอยู่คุยกันตั้งนานสองนานเขายังไม่รู้จักชื่อเธอเลย

“จริงสิ...ฉันก็ลืมบอกคุณไปเลย..ฉันชื่อน้ำเมยแล้วคุณล่ะชื่ออะไร”

“เอ่อ...ผมก็ไม่รู้”

หญิงสาวลืมไปเสียสนิทว่ายังไม่ได้บอกชื่อของเธอให้เขาได้รู้จักเธอเลยแนะนำตัวเองพร้อมกับถามชายหนุ่มว่าเขาชื่ออะไรอันที่จริงในใจเธอก็รู้อยู่ว่าเขาให้คำตอบเธอไม่ด้แต่เธอแค่อยากจะลองแทรกคำถามไปเนียนๆเท่านั้นเผื่อว่าเขาจะตอบได้แต่หญิงสาวก็ได้คำตอบมาดังเดิมว่าไม่รู้

“เฮ้อ...ฉันว่าแล้ว...เอาแบบนี้นะฉันจะตั้งชื่อให้คุณเองโอเคไหม”

“อืมมม...ก็ดีเหมือนกันว่าแต่คุณจะให้ผมชื่ออะไร”

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดว่าเธอเองจะตั้งชื่อให้ชายหนุ่มว่าอะไรดีชายหนุ่มเองก็เห็นว่าตอนนี้เขายังจำชื่อตนเองไม่ได้ให้หญิงสาวเป็นคนตั้งให้ใหม่ก็ดีเหมือนกัน

“เมื่อกี้คุณชอบทานข้าวเหนียวหมูหยองมากใช่ไหม”

“ใช่คุณ...มันอร่อยมากตอนนี้ผมยังอยากทานอยู่เลย”

ชายหนุ่มทำสีหน้ามีความหวังเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดถึงข้าวเหนียวหมูหยอง

“ไม่ต้องทำหน้าดีใจหรอกคุณฉันไม่ได้จะให้คุณทาน”

“อ้าว..แล้วคุณจะถามผมทำไม”

ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ผิดหวังทันทีเมื่อได้ยินที่หญิงสาวบอกว่าไม่ได้ให้เขาทานแต่เธอกลับมาพูดถึงของที่เขาชอบเนี่ยนะ

“ถ้าคุณชอบทานข้าวเหนียวหมูหยอง...งั้นฉันเรียกคุณว่าหมูหยองดีไหมเข้ากับทรงผมคุณดีหัวหยองเหมือนกันเลย”

หญิงสาวจ้องหน้าของชายหนุ่มที่มองเธอตาแป๋วอยู่อย่างสงสัย

“โอเคไหมคุณ...หมูหยอง”

หญิงสาวฉีกยิ้มพร้อมตั้งคำถามให้ชายหนุ่มภาวนาในใจให้เขาโอเคกับเธอด้วยเพราะเธอเห็นว่าชื่อนี้มันเข้ากับเขาที่สุดแล้วชอบทานข้าวเหนียวหมูหยองแถมหัวยังหยิกหยองเหมือนกันอีกด้วย

“แต่ผมชอบข้าวเหนียวด้วยคุณไม่ต้องเรียกผมว่าข้าวเหนียวหมูหยองเหรอ”

ชายหนุ่มคิดว่าที่จริงเขาชอบทั้งข้าวเหนียวและหมูหยองซึ่งถ้าหญิงสาวจะเรียกชื่อเขาตามของที่เขาชอบก็ต้องเรียกว่าข้าวเหนียวหมูหยองสิถึงจะถูก

“ฮ่าๆๆ..มันยาวไปคุณ....เอาแค่หมูหยองพอเชื่อฉัน”

หญิงสาวถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เลยจริงๆนี่ถ้าเธอเห็นว่าชายหนุ่มเป็นปกติดีเธอก็คงจะคิดว่าเขาคงจะกวนปรสาทเธอเล่นเป็นแน่แต่ตอนนี้เธอคิดว่าที่เขาพูดมาเมื่อครู่เขาน่าจะคิดจริง

“อ๋อ..อืมมเอางั้นก็ได้”

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบหญิงสาวเป็นอันว่าเขาเข้าใจและโอเคกับชื่อนี้แล้ว

3วันต่อมา

“นี่คุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ”

เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่ชายหนุ่มนอนอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้อาการของชายหนุ่มดีขึ้นอย่างมากแผลก็เริ่มแห้งดีแล้วก่อนกลับหมอได้ทำการตัดไหมแผลเย็บให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่หญิงสาวรอรับยาพร้อมเคลียค่าใช้จ่ายทั้งหมดอย่างเดียวก็กลับได้

“อืมมมม...ผมยังไม่รู้เลยว่าออกจากโรงพยาบาลไปแล้วผมจะไปอยู่ที่ไหน”

ชายหนุ่มเปลี่ยนชุดที่หญิงสาวเตรียมมาให้เขาเรียบร้อยพร้อมนั่งทำหน้าเศร้าอยู่ที่เตียงเพราะตอนนี้เขายังนึกอะไรไม่ออกเกี่ยวกับตัวของเขาเองเลยแล้วถ้าหมอให้เขาออกจากโรงพยาบาลแล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหนกัน

“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าหรอกคุณ...ไหนๆฉันก็ช่วยคุณมาจนถึงตอนนี้แล้วฉันให้คุณพักอยู่กับฉันก่อนก็ได้แล้วถ้าเผื่อคุณจำได้ว่าคุณบ้านอยู่ที่ไหนหรือว่าพอจะมีญาติที่ไหนคุณก็มาบอกกับฉันก็แล้วกัน”

หญิงสาวเห็นสีหน้าของชายหนุ่มก็พอจะเดาออกว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่สีหน้าเขาบ่งบอกว่ากำลังเหมือนคนหมดหนทางเพราะว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลยเธอจึงพูดเพื่อให้เขาหมดกังวลว่าไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่เพราะเธอช่วยเขามาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด