ตอนที่34 แหวนดอกไม้

“เร็วๆสิคุณ”

“รอผมด้วยสิ”

กว่ามาคัสจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงกว่าน้ำเมยพาเขาเดินมายังริมแม่น้ำปายเธอพาเขามาจุดเดิมจุดที่เธอพบเขาในวันนั้นแถมสถานที่ตรงนี้ยังเป็นสถานที่สำคัญกับเธอและเขาอย่างที่เธอไม่สามารถลืมลงอีกด้วยและเธอก็อยากให้เขาจำเรื่องราวของสถานที่ตรงนี้ได้เหมือนกัน

“ห๊าา...สดชื่นมากเลย”

น้ำเมยยืนหันหน้ามองอยู่ที่แม่น้ำพร้อมยืนสูดอากาศยามเช้าที่บริสุทธิ์พร้อมยืนลูบท้องนูนของตัวเองเป็นการรับพลังงานที่ดีส่งให้แก่ลูกของเธออีกด้วย

“ทำอะไรอยู่อะคุณ...”

น้ำเมยเห็นว่ามาคัสมัวแต่นั่งหันหลังทำอะไรอยู่ที่ตรงแนวพงหญ้าเธอจึงหันไปถามชายหนุ่มอย่างสงสัยเพราะแทนที่จะมายืนชมวิวดูบรรยากาศตรงที่เธอยืนอยู่

“หัวหยอง...ทำไรอยู่..ฮ่าๆๆ”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่มเธอก็เลยเรียกชื่อของเขาแบบที่เธอเคยเรียกเวลาที่ล้อเล่นกับเขาพร้อมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีตอนนี้เธอรู้ว่าเขาไม่ถือเวลาที่เธอเรียกเขาแบบนี้แล้ว

เพราะว่าชายหนุ่มเป็นคนบอกเองว่าเขาจำเรื่องราวแทบทั้งหมดได้แล้วทั้งเรื่องที่เธอดูแลเขาตอนที่อยู่โรงพยาบาลทั้งเรื่องที่เธอพาเขามาอยู่ที่นี่ด้วยกันวันๆเขาทำอะไรบ้างแต่เรื่องที่สำคัญที่หญิงสาวเอ่ยถามเขาเองก็ยังไม่ได้บอกเธอเหมือนกันว่าเขาจำได้หรือไม่เธอจึงพยายามพาเขามาที่นี่เพื่อที่จะรื้อฟื้นให้เขาจำได้เร็วๆ

“ทำอันนี้ให้คุณไง”

มาคัสลุกขึ้นจากตรงนั้นพร้อมเดินมาหาหญิงสาวพร้อมชูแหวนดอกไม้มาให้ตรงหน้าของเธออันที่จริงเขาจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้วหละแต่แค่อยากจะเซอร์ไพรส์หญิงสาวก็เท่านั้นเอง

“คุณ...”

น้ำเมยถึงกับหยุดหัวเราะเปลี่ยนเป็นยืนอึ้งน้ำตาคลอทันทีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกดีใจเหลือเกินจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เธอได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลมาบ่งบอกถึงความรู้สึกของเธอแทน

“แบบนี้คุณก็แต่งงานจดทะเบียนกับผมได้แล้วสิ”

มาคัสจับมือหญิงสาวที่ยืนดีใจน้ำตาคลออยู่มาสวมแหวนดอกไม้อย่างที่เขาเคยทำน้ำเมยเองก็ได้แต่ยืนยิ้มน้ำตาไหลพูดอะไรไม่ออกเพราะตื้นตันหัวใจ

“อืมม...แต่คุณกับผมแต่งงานกับผมแล้วนี่สิก็คงจะเหลือแต่จดทะเบียนอย่างเดียวละมั้ง….คุณใจร้ายมากเลยนะที่ไม่ยอมบอกกับผมว่าเราแต่งงานกันแล้วแถมมีท้องฟ้าภูเขาและแม่น้ำสายนี้เป็นพยานอีกด้วย”

มาคัสยังคงพูดล้อหญิงสาวว่าอันที่จริงแล้วเขากับเธอแต่งงานกันแล้วและเขาก็เป็นคนขอเธอเองด้วยตอนที่เขาจำได้เขาก็แอบเคืองเธออยู่เล็กๆเหมือนกันว่าตอนที่เล่าให้เขาฟังมันไม่เห็นมีตอนนี้เลย

“ฮึก....ฮืออๆๆ....คนบ้าจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่บอก”

น้ำเมยถึงกับกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ไหวอีกทั้งยังพูดแก้เขินตำหนิชายหนุ่มที่จำได้แล้วไม่ยอมบอกเธออีก

“ก็คุณไม่ยอมบอกผมก่อนเองนี่นา...เราถือว่าหายกันแล้วไง..”

มาคัสเห็นอาการของหญิงสาวก็รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหนเขาเองก็ดีใจเช่นกันที่เขาจำเรื่องราวดีๆระหว่างเขากับเธอได้เสียทีเขาก็พึ่งรู้นะว่าหัวใจของเขามันเป็นของเธอตั้งแต่ที่เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเขาจำได้ว่าเขารู้สึกชอบเธอตั้งแต่เธอมาคอยดูแลเขาตั้งแต่ที่อยู่โรงพยาบาลแล้วเรื่องนี้หญิงสาวเองก็คงจะยังไม่รู้เหมือนกันเพราะเขาก็ยังไม่เคยได้บอกเธอเลย ตอนนี้ทั้งสองยืนกอดกันกลมท่ามกลางบรรยากาศที่สุดแสนจะโรแมนติกชายหนุ่มคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจไม่ผิดที่เขายอมสละเวลาเพื่อมาที่นี่เพราะตองการรื้อฟื้นความจำให้เร็วที่สุดแล้วมันก็ได้ผลแถมได้ผลเกินคาดอีกด้วย

20.00 น.

“อ่านอะไรอยู่เหรอคุณ”

น้ำเมยที่พึ่งเข้ามาในห้องนอนของเธอพบว่าชายหนุ่มกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนเธอเห็นแล้วว่ามันเป็นหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่ตั้งครรภ์แต่เธอแค่อยากรู้ว่าเขาอ่านเรื่องอะไรอยู่เท่านั้นเอง”

“อ่านเรื่องการดูแลตัวเองของคุณแม่ตั้งครรภ์ไงในนี้มันมีวิธีบอกทุกอย่างเลยนะคุณ”

“จริงเหรอ...งั้นฉันขออ่านบ้างสิ”

น้ำเมยขึ้นมานั่งพิงที่หัวเตียงพร้อมยื่นมือขอชายหนุ่มอ่านหนังสือเพราะเธอเองก็อยากที่จะอ่านบ้าง

“อ้าวคุณ...”

น้ำเมยถึงกับทำหน้างงเมื่อจู่ๆชายหนุ่มปิดหนังสือพร้อมวางที่หัวเตียงแทนที่จะส่งมาให้เธอเพราะเธอเป็นคนขอเขาอ่านเมื่อครู่

“เรามานอนกอดกันดีกว่า”

“หืมม...อารมณ์ไหนของคุณเนี่ย”

มาคัสเขยิบมาใกล้หญิงสาวพร้อมดึงตัวเธอไปกอดหญิงสาวเองไม่ได้มีท่าทีที่ปฏิเสธแต่แค่งงกับอาการของเขาเท่านั้นเองจู่ๆก็มาบอกว่าอยากกอดเธอเสียอย่างนั้น

“ผมยังไม่ได้บอกว่าผมจำเรื่องนี้ได้เลย”

มาคัสกระซิบแผ่วเบาข้างหูหญิงสาวว่าเขายังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญกับเธอ

“เรื่องไหนอีกเหรอ”

น้ำเมยยังมีสีหน้าที่สงสัยว่ายังมีเรื่องไหนอีกเหรอเท่าที่จำได้ชายหนุ่มก็เล่าให้เธอฟังหมดแล้วนี่นา

“เรื่องคืนวันฝนตกของเราไง”

“หืมมม...อีตาบ้า”

เมื่อน้ำเมยได้ยินเสียกระซิบข้างหูเธอว่ามันคือเรืองอะไรหญิงสาวถึงกับหน้าร้อนผ่าวพร้อมก้มหน้างุดลงด้วยความเขินอายทันทีเธอรู้อยู่แล้วว่าเขาน่าจะจำได้เพราะชายหนุ่มบอกกับเธอว่าจำได้ทุกเรื่องแต่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องนี้ออกมาด้วยซ้ำแบบนี้เธอก็อายแย่น่ะสิ ตอนนี้มาคัสกอดหญิงสาวอย่างแนบแน่นแสงไฟจากโคมไฟที่หัวเตียงก็เป็นตัวทำบรรยากาศให้มันโรแมนติกเสียด้วยสิเขารู้ว่าหญิงสาวกำลังเขินเขาสุดขีดเพราะหน้าของเธอนั้นมันแดงขึ้นมาเป็นลูกตำลึงเลยก็ว่าได้แต่เธอก็น่ารักที่สุดในเวลานี้สำหรับเขาเลย

“ผมอยากรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้น”

ชายหนุ่มกอดหญิงสาวเอาไว้ตอนนี้ตัวของเขาได้คร่อมอยู่บนตัวของหญิงสาวแบบไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวเขาเอาไว้มากเพราะเขารู้ดีว่าตัวของเขาและเธอต่างกันขนาดไหนอีกอย่างเขาต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกของเขาในท้องหญิงสาวอีกด้วยชายหนุ่มกระซิบข้างหูของหญิงสาวด้วยน้ำสียงแหบพร่าด้วยอารมณ์ที่ตอนนี้มันเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาแล้ว