ตอนที่38 สารภาพผิด

“ถ้าดาวเดาไม่ผิดน่าจะเป็นไดอารีของเบลใช่ไหมคะ”

ดาวลดาจำได้ว่าเบลลล่าจะชอบเขียนไดอารี่แทบจะทุกวันแถมยังมีหลายๆเล่มที่เป็นสีเดียวกันรูปแบบเดียวกันอีกด้วยเธอเห็นไดอารี่ในมือของชายหนุ่มมันทำให้เธอจำได้ทันทีว่าน่าจะเป็นของเพื่อนสาวเธอ

“อืมม.เล่มนี้.เบลเขียนเกี่ยวกับตัวเธอและก็เพื่อนรักของเธอไว้อย่างละเอียดเลยหละ”

แดเนียลกระซิบข้างหูของหญิงสาวว่ามันถูกต้องแบบที่เธอคิดและในไดอารี่ของน้องสาวของเขามันก็ทำให้เขาได้รู้เรื่องราวอะไรมากมายที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนอีกด้วย

“อืมม..ละเอียด..เลย..เหรอคะ”

ดาวลดารู้สึกหน้าร้อนผ่าวถ้าในไดอารี่มันเขียนละเอียดแสดงว่าตอนนี้ชายหนุ่มก็ต้องรู้ความลับของเธอแล้วล่ะสิ

“เก่งนะเราปิดพี่ได้ตั้งนาน...แถมของขวัญวันวาเลนไทน์กับวันเกิดที่ส่งมาให้พี่ทุกปีก็เป็นฝีมือเราเองสินะ”

แดเนียลเองสงสัยอยู่ตั้งนานว่าใครจะรู้วันเกิดของเขานอกเสียจากคนในครอบครัววันนี้มันทำให้เขารู้แล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นเป็นใครเขายอมรับในหัวใจของหญิงสาวจริงๆที่ปกปิดความรู้สึกของตัวเองได้นานอย่างนี้ นี่ถ้าเกิดว่าหญิงสาวยอมบอกความในใจกับเขาตั้งแต่ตอนนั้นป่านี้เขาอาจจะขอเธอแต่งงานไปแล้วก็ได้เพราะว่าในตอนนั้นเขาเองก็แอบสนใจเธออยู่เหมือนกันแต่เพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้มีทีท่าที่จะสนใจเขาเลยตัวเขาเองก็เลยมองเธอผ่านไปและเขาก็เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนนึงก็เท่านั้นเอง

“พี่แดน...อย่าล้อดาวได้ไหมคะ”

ตอนนี้ดาวลดาเองรู้สึกอายจนไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรแล้ว

“ตอนนี้ใจเราสองคนก็ตรงกันแล้วนะแบบนี้พี่คงต้องไปคุยกับมาคัสเรื่องที่ต้องยกเลิกการหมั้นแล้วหละ”

แดเนียลคิดว่าเต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้มันถูกต้องให้เร็วที่สุดทั้งเรื่องที่ไปคุยกับทางผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิงสาวและกับมาคัสเองเขาก็ต้องมีเรื่องที่จะเคลียกันหลายเรื่องอยู่เหมือนกันซึ่งเหตุทั้งหมดมันก็เป็นความผิดของเขาเอง

“อืมมม...เรื่องหมั้นดาวกับพี่มาร์คยกเลิกตั้งนานแล้วค่ะ”

ดาวลดาเห็นว่าเรื่องมันน่าจะคลี่คลายแล้วฌะอเลยถือโอกาสนี้บอกความจรอิงกับชายหนุ่มเสียเลยว่าเธอนั้นถอนหมั้นกันกับมาคัสนานแล้ว

“หืมมม”

แดเนียลยังมีสีหน้าที่สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้และหญิงสาวเองทำไมไม่บอกกับเขาตั้งแต่ทีแรกปล่อยใหเขาข้าใจว่าเธอนั้นยังหมั้นอยู่กับมาคัสตั้งนาน

“ตอนนี้พี่มาร์คมีคนที่รักอยู่แล้ว...และตอนนี้ก็กำลังจะมีลูกแล้วด้วย”

ดาวลดาตัดสินใจบอกความจริงกับชายหนุ่มเพราะเธอเห็นว่าเขาควรจะรู้เรื่องนี้จะได้ไม่คิดว่าเธอยังหมั้นอยู่กับมาคัสเสียที

“แล้วทำไมตอนนั้นดาวไม่บอกพี่”

“คือดาวคิดว่าถ้าหากดาวบอกกับพี่แดนไป...พี่แดนคงไม่หยุดทำร้ายคนอื่นอีกแน่”

ดาวลดาตอบชายหนุ่มพร้อมหลบสายตาลงเธอในใจของเธอตอนนั้นไม่อยากให้ชายหนุ่มทำผิดต่อใครไปมากกว่านี้ถ้าเขาแค้นก็ขอให้มาลงที่เธอคนเดียวเสียดีกว่าเพราะเธอนั้นถึงจะมีโกรธเขาบ้างแต่หัวใจของเธอนั้นมันบอกว่าพร้อมให้อภัยเขาเสมอ

“เอ่อ!!!”

แดเนียลเถียงอะไรหญิงสาวไม่ออกเขาคิดไปคิดมามันก็จริงอย่างที่เธอพูดถ้าตอนนั้นหญิงสาวบอกความจริงเขาอาจจะไปทำร้ายลูกเมียของมาคัสอีกเป็นได้และถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเขาคงจะดูเป็นคนที่ชั่วเลวร้ายและโง่เง่าที่สุดในโลกอีกด้วย

“พี่ยอมรับว่าพี่ผิดและพี่ก็อยากขอโทษทุกคนที่พี่ทำร้ายด้วย...พี่จะพาดาวกลับเมืองไทย..พี่จะเข้าไปขอโทษทุกคน”

“แต่ว่า”

ดาวลดาถึงกับใจเสียกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมาการที่ชายหนุ่มเคยทำร้ายพี่ชายเธอขนาดนั้นเธอเห็นว่าถ้าหากชายหนุ่มเข้าไปบอกความจริงเธอคิดว่าพี่ชายของเธอคงโกรธไม่ใช่น้อยเลยและถ้าเขาไปบอกความจริงกับพ่อของเธอว่าเขาจับตัวเธอมาที่นี่เธอก็ไม่อยากนึกถึงสภาพของชายหนุ่มเลย

“พี่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นในเมื่อพี่ผิดพี่ก็ต้องยอมรับผลที่พี่ทำ”

แดเนียลรู้ว่ามันอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาแต่เขาเองเป็นลูกผู้ชายพอเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับเขาไม่คิดหนีปัญหาอยู่แล้วเขารู้ว่าหญิงสาวเป็นห่วงความปลอดภัยของเขาแต่เรื่องนี่เขาขอเผชิญมันด้วยตัวของเขาเอง

3 วันต่อมา

เมืองไทย

แดเนียลเดินทางมาเมืองไทยกับดาวลดาสถานที่แรกที่ทั้งสองมาคือบ้านของหญิงสาวเขตั้งใจว่าจะมาพูดคุยกับพ่อของหญิงสาวเรื่องของเธอและเขาว่ากลับมาพร้อมกันได้อย่างไร

“พ่อขอคุยกับไอ้หนุ่มนี่เป็นการส่วนตัว”

ดนัยได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของชายหนุ่มตอนนี้เขาเองยังมีสีหน้าที่เรียบเฉยจนคนอื่นเดาใจไม่ออกว่าตอนนี้ในใจของเขานั้นคิดอะไรอยู่เขาขอคุยกับชายหนุ่มเป็นการส่วนตัวเพื่อที่จะได้เคลียกันอย่างลูกผู้ชาย

“พ่อคะ..แต่...”

ดาวลดาเองเธอมองสีหน้าของผู้เป็นพ่อแล้วเธอก็ยังเดาอารมณ์ของเขาไม่ออกเมือเห็นว่าพ่อของเธอจะคุยกับชายหนุ่มเป็นการส่วนตัวเธอจึงเอ่ยปากขอค้านเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องร้ายแรง

“ไม่เป็นไรดาว...”

แดเนียลเห็นอาการของหญิงสาวเขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาแต่เขาขอเผชิญเรื่องนี้ด้วยตัวเองอย่างลูกผู้ชายเขาจึงหันไปบอกกับเธอให้เธอสบายใจว่าเขาไม่เป็นไรเรื่องที่หนักใจกว่านี้เขาก็ผ่านมันมาแล้วเพราะฉะนั้นตอนนี้เขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

20 นาทีต่อมา

“คุยอะไรกันนะทำไมนานจัง”

ดาวลดาเองเดินวนไปวนมาอยู่ด้านนอกเพราะไม่รู้ว่าพ่อของเธอจะคุยอะไรกับชายหนุ่มบ้างนี่มันก็นานสองนานมาแล้วเวลาที่เนิ่นนานมันก็ยิ่งทำให้ใจของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆจนอยากจะเดินเข้าไปข้างในใจจะขาดแต่ก็ต้องทำใจรออยู่ข้างนอก

“ออกมาแล้วเหรอ...คุยอะไรกันคะทำไมนานจัง”

ดาวลดาเห็นว่าทั้งสองออกมาจากห้องพร้อมกันเธอจึงรีบเดินเข้าไปหาทั้งสองทันทีอย่างแรกเธอจ้องอาการของทั้งสองก่อนว่ามีปฏิกิริยาอะไรที่แปลกไปจากเดิมไหมแต่เธอก็เห็นว่าทั้งสองก็ยังนิ่งใส่กันอยู่ทำให้ตอนนี้เธอเดาไม่ออกเลยว่าทั้งสองไปคุยอะไรกันมา