ตอนที่37 เสียงของหัวใจ

“ปล่อยดาวเดี๋ยวนี้พี่แดนดาวจะกลับห้อง”

ดาวลดาพยายามที่จะออกไปจากอ้อมกอดของชายหนุ่มเพราะเธอไม่ค่อยชอบสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไร

“ขอพี่อยู่แบบนี้สักพักได้ไหม...วันนี้พี่ไปจัดการกับคนที่มันทำร้ายเบลมา...พี่เกลียดมัน”

แดเนียลรู้สึกโหยหาอ้อมกอดของหญิงสาวอย่างมากตอนนี้เขาอยากเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เอได้ฟังว่าวันนี้เขาไปเจออะไรมาและเขารู้สึกอย่างไรเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากที่จะคุยกับเธอแต่ที่เขารู้คือเขารู้สึกสบายใจเมื่อเขาได้กลับมาเห็นใบหน้าหวานๆของเธอรอเขาอยู่ที่บ้านทุกวัน

“ดาวจะบอกพี่แดนเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ...ว่าการแก้แค้นมันไม่ส่งผลดีต่อฝ่ายใดเลยสักนิด”

ดาวลดาถึงกับถอนหายใจในความเจ้าคิดเจ้าแค้นของชายหนุ่มเธอรู้ว่าเขาโกรธที่มีคนทำกับน้องสาวของเขาแบบนั้นอันที่จริงก็ไม่ได้เป็นเพราะคนที่ทำร้ายเบลล่าเพียงฝ่ายเดียวแต่มันรวมกับเบลล่าหาทางออกโดยที่จะจบแบบนี้อีกด้วย

ที่จริงแล้วเธอเองก็ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเบลล่าที่เลือกทางนี้เพราะเธอคิดว่าถ้าหากเพื่อนสาวของเธอยอมสู้อีกสักนิดเธอว่าชีวิตของเพื่อนเธอตอนนี้คงจะมีแต่รอยยิ้มแน่นอนเพราะว่าเพื่อนสาวของเธอมีคนที่รักรออยู่มากขนาดนี้คนที่รักเธอจะทำให้เธอมีความสุขได้อย่างแน่นอนแต่มันก็ไม่ทันแล้ว

แดเนียลยังคงเงียบใส่หญิงสาวเพราะเขาเองรู้ว่าการแก้แค้นไม่ได้ส่งผลดีต่อใครเพราะตอนนี้ใจของเขาเองก็เป็นทุกข์เหมือนกันตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองหมดพลังยิ่งตัวเขาถลำลึกเรื่องนี้มากเท่าไรมันก็ทำให้เขาจมกับอดีตมากเท่านั้น

“เอ่อ...พี่แดนคะ...ที่ดาวรอพี่แดนกลับมาวันนี้เพราะดาวจะคุยเรื่องที่เมื่อไรพี่แดนจะส่งดาวกลับไทยล่ะคะ”

ดาวลดาพูดไปกลั้นน้ำตาของตัวเองไปเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องเสียใจกับคำพูดของเธอด้วยพูดตามหลักความจริงแล้วการที่เธอจะกลับเมืองไทยมันไม่ได้ยากสำหรับเธอเลยเพราะตอนนี้เอสามารถติดต่อกับใครก็ได้แต่ตัวเธอเองก็ยังรอคำตอบจากชายหนุ่มอยู่ว่าเขาต้องการจะให้เธอนั้นกลับไปเมื่อไรแค่นั้นเอง

“เรื่องนี้สินะที่ทำให้ดาวรอพี่...ที่ยอมพูดกับพี่ก็เพราะต้องการเรื่องนี้ใช่ไหม”

แดเนียลถึงกับใจห่อเหี่ยวโดยทันทีเมื่อรู้เหตุผลว่าหญิงสาวรอพูดกับเรื่องอะไรและวันนี้ที่จู่ๆหญิงสาวเข้ามาดูแลยอมพูดคุยกับเขาทั้งๆที่หลายวันมานี้เธอไม่อยากจะคุยและมองหน้าเขาด้วยซ้ำและนี่ก็คงจะเป็นเหตุผลเดียวกันที่ทำให้เธอต้องฝืนใจยอมพูดกับเขา

“เอ่อ...คือ...”

ดาวลดาถึงกับให้คำตอบไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอเองทำไมเหมือนรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังเข้าใจเธอผิดล่ะเธอไม่ได้ยอมพูดกับเขาเพราะแค่เรื่องนี้ซะหน่อยเขาต่างหากที่ไม่ยอมมาพูดมาคุยกับเธอเองนี่นา

“อื้มมมม”

แดเนียลดึงตัวหญิงสาวนอนลงที่เตียงของเขาพร้อมบดจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่มแตกต่างจากครั้งแรกที่เขาจูบเธอชายหนุ่มทำตามความต้องการของหัวใจตัวเองโดยไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิดแต่เขารู้สึกว่าเขาไม่อยากให้เธอไปต่อไปนี้เขาจะไม่กลัวอีกแล้วและตั้งใจไว้ว่ายังไงเขาก็จะต้องรับผิดชอบในตัวของหญิงสาว

“อื้ออ..”

ดาวลดาเองยังดิ้นร้องท้วงชายหนุ่มเธอไม่เข้าใจว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธออีกทำไมทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยสักนิด

ปั้กกๆๆ เพี๊ยยยะ

“ทำบ้าอะไรของพี่...ดาวไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของพี่แดนนะ”

ดาวลดาผลักชายหนุ่มออกจากตัวของเธอพร้อมตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาดเป็นการเรียกสติของเขากลับมา

“พี่ไม่ให้ดาวไป...พี่ไม่อยากให้ดาวกลับไป...อยู่กับพี่ที่นี่นะ”

แดเนียลยังคงกอดหญิงสาวไม่ปล่อยพร้อมทั้งบอกถึงความในใจของเขาที่เขานั้นไม่อยากให้เธอกลับไปหัวใจของเขามันคงปล่อยเธอไปไม่ได้ยิ่งรู้ว่าถ้าเธอกลับไปแล้วเธอจะต้องไปแต่งงานกับคนอื่นเขาทนไม่ได้แน่มันไม่ใช่เพราะหวงก้างแต่เพราะเขาพึ่งรู้ว่าหัวใจของเขามันอยู่ที่เธอไปแล้ว

“ทำไม”

ดาวลดาเองรู้สึกว่าคำที่เขาร้องขอให้เธออยู่ต่อนั้นทำให้ในใจของเธอยิ้มได้แต่เธอเองแค่อยากที่จะฟังเหตุผลจากเขาว่าทำไมถึงขอร้องให้เธออยู่ต่อ

“พี่ไม่ยอมให้หัวใจของพี่มันหนีพี่ไปไหนหรอก”

แดเนียลจ้องหน้าหญิงสาวพร้อมตอบคำถามที่เธออยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอกลับไปเขายอมเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาของเธอแต่ตอนนี้เขาปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ

“อื้ออ”

ในขณะที่หญิงสาวยังมีสีน้าที่นิ่งเฉยเดาใจไม่ออกอยู่นั้นแดเนียลเองก็ทนฟังเสียงเรียกร้องจากหัวใจของเขาไม่ไหวอีกต่อไปชายหนุ่มบรรจงจูบหญิงสาวอย่างนุ่มนวลครั้งนี้ไม่มีเสียงร้องท้วงจากหญิงสาวอีกต่อไปเธอยอมอ่อนให้เขาโดยง่ายเพราะตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจของเธอมันเป็นของเขาไปตั้งนานแล้ว

บทรักของทั้งคู่ดำเนินไปอย่างนุ่มนวลเป็นที่น่าประทับใจของหญิงสาวสัมผัสของชายหนุ่มที่แตกต่างจากครั้งแรกที่เธอได้รับมันทำให้เธอมีความสุขจนลืมครั้งนั้นไปเสียสนิทตอนนี้บนเตียงของชายหนุ่มอบอวลไปด้วยความรักที่ทั้งสองต่างมอบให้กันและกันเนิ่นนานเสียจนหญิงสาวหลับคาอ้อมอกของชายหนุ่มพร้อมเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเปี่ยมสุข

เช้าวันต่อมา

“พี่แดนมานั่งทำอะไรที่นี่คะ”

ดาวลดาตื่นมานช่วงสายเกือบเที่ยงเพราะเมื่อคืนเธอเองกว่าจะได้นอนก็เกือบจะรุ่งสางหญิงสาวตื่นมาไม่เจอชายหนุ่มไม่เจอชายหนุ่มเธอเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะวันนี้เขาน่าจะออกไปทำงานแล้ว

ช่วงสายเมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอกะว่าจะไปหาหนังสืออ่านแก้เบื่อเสียหน่อยเมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือเธอจึงแปลกใจว่าเขามัวมานั่งทำอะไรที่นี่ทั้งที่วันนี้น่าจะเป็นวันทำงานของเขาไม่ใช่เหรอ

“ตื่นแล้วเหรอ...มานี่สิพี่มีอะไรให้ดูด้วย”

แดเนียลส่งยิ้มให้หญิงสาวพร้อมเดินมากอดเธอจากด้านหลังในมือของเขามีสมุดไดอารี่สีหวานเล่มเล็กอยู่ในมืออีกด้วย