ตอนที่33 หน่วง

“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า...ที่แผลยังเจ็บอยู่ไหม”

เมื่อเห็นว่าดาวลดาดูโอเคขึ้นแล้วเขาจึงถามอาการของเธอว่าเป็นยังไงบ้างด้วยความเป็นห่วงแต่เขาก็ได้รับแต่ความเงียบกลับมาจากหญิงสาวอีกทั้งเธอยังนอนตะแคงหันหลังให้เขาอีกด้วยเขารู้ว่าหญิงสาวคงจะโกรธเขามากซึ่งเขาก็ทำใจยอมรับในเรื่องนี้มาแล้ว

ดาวลดาเองตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวอยู่บ้างแต่ก็โอเคกว่าตอนที่ยังไม่ได้ทานยาเธอรู้ว่าชายหนุ่มคอยเช็ดตัวให้เธออยู่ตลอดแต่เธอเองไม่ได้สนใจอะไรเธอทำเหมือนเขาเป็นอากาศและหน้าของเขาตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะมองมันด้วยเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มมาทำดีกับเธอเพราะอะไรแต่เธอไม่ได้ต้องการมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนตบหัวแล้วมาลูบหลังอย่างไงอย่างงั้น

“ดาว...พี่ขอโทษ...พี่รู้แล้วว่าดาวกับมาคัสไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้เบลจบชีวิตตัวเองลง..พี่ขอโทษ”

แดเนียลนั่งก้มหน้ายอมรับผิดเขาพูดขอโทษหญิงสาวออกมาจากหัวใจอย่างไม่ถือศักดิ์ศรีของตัวเองลูกผู้ชายอย่างเขาเมื่อเขารู้ตัวว่าเขาทำผิดเขาก็ยอมรับผิดอยู่แล้วแต่คนที่เขาทำผิดด้วยนั้นจะให้อภัยเขาหรือเปล่านั่นมันก็สุดแล้วแต่

ดาวลดาค่อยๆหันมามองชายหนุ่มที่กำลังนั่งก้มหน้ายอมรับผิดอยู่เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อยเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปรู้อะไรมาจากไหนถึงมาพูดกับเธอแบบนี้

“ตอนที่ดาวบอกพี่แดนไม่เห็นจะเชื่อดาว...ตอนนี้ทำไมเปลี่ยนใจล่ะคะ”

ดาวลดาอดที่จะประชดประชันชายหนุ่มไม่ได้ทั้งที่เธอเองก็ไม่ค่อยที่จะทำนิสัยแบบนี้ใส่ใครสักเท่าไรนักแต่มันอดไม่ได้จริงๆ

“พี่ขอโทษ...พี่มันโง่เอง...”

แดเนียลไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไงตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้ก็น่าจะต้องขอโทษเธอก่อนเป็นอันดับแรกหลังจากนั้นหญิงสาวจะตบจะตีเขาหรือทำอะไรกับเขาชายหนุ่มจะไม่ว่าอะไรสักคำเพราะมันน่าจะไม่มีอะไรเทียบได้กับสิ่งที่เขาทำกับเธอ

ครั้นเขาจะขอรับผิดชอบในตัวของเธอหญิงสาวก็คงจะเกลียดขี้หน้าเขาจนไม่อยากจะเห็นหน้าเพราะอย่างนั้นคำว่ารับผิดชอบในตัวของเธอคำนี้เขาขอเก็บมันไว้ดีกว่าเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงไม่อยากอยู่กับคนที่ทำเลวๆกับเธอไว้อย่างแน่นอน

ดาวลดาหมดคำจะพูดกับชายหนุ่มเพราะตอนนี้เธอรู้สึกจุกอยู่ที่อกที่ชายหนุ่มรังแกเธอจนตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วเขาให้เธอได้แค่คำว่าขอโทษอย่างนั้นหรือแล้วคำว่าขอโทษมันทำให้เธอทวงอะไรที่เธอต้องเสียไปกลับมาบ้างล่ะหญิงสาวได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินยอมรับในความโชคร้ายของตัวเองอยู่อย่างนั้น

“ดาวอยากกลับบ้าน...ปล่อยดาวไปเถอะ...ฮือๆๆ”

ดาวลดาพูดกับชายหนุ่มทั้งน้ำตาว่าเธออยากกลับบ้านอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีความหมายเพราะถึงเธอไม่ขอกลับเองเขาก็น่าจะส่งเธอกลับอยู่ดีเพราะฉะนั้นเธอขอเป็นคนพูดเองดีกว่า

หญิงสาวรู้สึกว่าหัวใจเธอตอนนี้มันส่งเสียงเรียกร้องแปลกๆสมองของเธอสั่งว่าเป็นสิ่งที่ถูกแล้วที่เธอจะต้องกลับแต่หัวใจของเธอมันกลับทำงานตรงข้ามกับสมอง เธอรู้สึกเจ็บหน่วงที่หัวใจเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้กลับเมืองไทยอันที่จริงใจใจของเธอมันอยากที่จะอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือหญิงสาวยังเฝ้าถามใจตัวเอง

หญิงสาวยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงอยากอยู่ที่นี่ต่อเมื่อเธอเองก็รู้ว่าตัวเธอนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรกับชายหนุ่มเลยสักนิดที่เธอมาที่นี่เพราะว่าเป็นเครื่องมือให้เขาแก้แค้นเท่านั้น เมื่อความจริงปรากฏเธอเองก็แค่ผู้หญิงที่ชายหนุ่มเห็นว่าเป็นแค่คนที่รู้จักคนเดียวเท่านั้นไม่ได้มีอะไรพิเศษที่จะทำให้เขาต้องหันมาสนใจเธอสักหน่อยเธอควรที่จะเกลียดเขาที่ทำร้ายเธอถึงจะถูกแต่หัวใจดวงน้อยของเธอกลับเกลียดเขาไม่ลงเสียอย่างนั้น

“อืมม...ไว้ดาวหายดีแล้วค่อยว่ากัน...ดาวนอนพักเถอะพี่ไม่กวนแล้ว”

แดเนียลรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะไม่อยากที่จะเห็นหน้าของเขาแล้วเขาจึงต้องรีบขอตัวออกไปก่อนเพื่อที่จะให้เธอได้พักผ่อนอันที่จริงแล้วชายหนุ่มจะส่งเธอกลับตอนนี้เลยก็ได้เพราะเขาสามารถพาเธอกลับโดยเครื่องบินส่วนตัวได้แต่ทำไมหัวใจของเขามันสั่งให้ยังหาเหตุผลรั้งเธอเอาไว้เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งที่ก็รู้ตัวอยู่ว่าหญิงสาวไม่อยากจะเห็นหน้าของเขาแต่เขาก็ยังทำเหมือนจะยัดเยียดความลำบากใจนี้ให้เธอ

ประเทศไทย

“เนียนยัยดาวได้บอกไหมว่าจะกลับวันไหน”

“เอ่อ...คุณหนูไม่ได้บอกอะไรเนียนเลยค่ะ”

ดนัยกลับบ้านมาหลังจากคืนนั้นที่ลูกสาวของเขาได้ออกจากบ้านไปเขาได้รับข้อความจากดาวลดาว่าเธอจะขอไปเที่ยวกับเพื่อนสักพักเท่านั้นเองแต่ก็ยังไม่ได้บอกกับเขาจะกลับวันไหนข้อความที่ส่งจากมือถือของดาวลดาไปให้ดนัยนั้นเป็นฝีมือของแดเนียลนั่นเอง

“ปกติยัยดาวไปไหนก็ต้องบอกกันก่อนทำแบบนี้ได้ที่ไหนกัน”

ดนัยบ่นลูกสาวอุกเพราะปกติแล้วเธอจะไปไหนจะต้องบอกก่อนยิ่งทำแบบนี้แถมติดต่อไม่ได้ด้วยเขายิ่งเป็นห่วง

“คุณดาวคงไม่อยากรบกวนคุณท่านน่ะค่ะ”                         

จำเนียนเองเห็นดนัยบ่นแบบนี้มาหลายวันเธอกลัวว่าคุณหนูของเธอกลับมาคงจะโดนว่าชุดใหญ่เธอจึงช่วยหาเหตุผลที่มันฟังดูขึ้นให้กับดนัยได้ฟัง

“เห้ออ...ให้มันได้อย่างนี้สิลูกสาวฉัน”

ปาย

06.30 น.

“ตื่นเร็วคุณอากาศกำลังดีเลย”

น้ำเมยกับมาคัสมาอยู่ที่ปายได้เป็นเวลาสี่ห้าวันแล้วเป็นความต้องการของมาคัสเองที่เขาอยากจะมาที่นี่เพราะว่าต้องการที่จะใช้เวลานี้รื้อฟื้นเรื่องราวให้เร็วที่สุดและมันก็เป็นผลดีต่อชายหนุ่มมากจริงๆเพราะเขาเริ่มที่จะจำอะไรได้มากมายหลายอย่างแล้วไม่ว่าจะผู้คนที่นี่ซึ่งเขาสามารถเรียกชื่อได้อย่างถูกต้องอีกด้วย วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมากวันนึงด้วยความที่หญิงสาวตื่นเช้าเป็นประจำอยู่แล้วเธอเลยตื่นขึ้นมาเปิดหน้าต่างเพื่อรับลมพร้อมปลุกชายหนุ่มให้ตื่นอีกด้วยเพราะวันนี้เธอกะว่าจะพาเขาไปเดินเล่นที่ที่ยังไม่ได้พาไปสถานที่ที่ในตอนนั้นมันสำคัญกับเขาและเธอมาก