ตอนที่10 พร้อมเริ่มงาน

“ป้าคะมันเกิดอะไรขึ้นคะ”

เมื่อน้ำเมยมาถึงที่หน้าบ้านก็เห็นหญิงชรายืนเก็บข้าวของให้เธออยู่เธอจึงรีบเดินเข้าไปถามเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของเธอกันแน่

“น้ำเมยไปไหนมาลูกหมูหยองโดนไอ้พวกชุดดำพวกนั้นทำร้ายแล้วก็จับขึ้นรถตู้ไปแล้วป้าเองก็ไม่ค่อยได้เห็นเหตุการณ์เท่าไรหรอกเพราะกลัวเสียงปืน”

“อะไรนะคะ”

หญิงสาวได้ยินคำจากหญิงชราที่เล่าเหตุการณ์อย่างหน้าตาตื่นให้เธอฟังหญิงสาวเองถึงกับเข่าทรุดทันทีเธอไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมาจับตัวชายหนุ่มไปเพราะเหตุใดแต่ตอนนี้หัวใจของเธอสลายหมดแล้วเพราะเธอไม่รู้ว่าเธอจะช่วยชายหนุ่มด้วยวิธีใด

“บอล..บอล..พาพี่ไปแจ้งความหน่อยเดี๋ยวนี้เลย”

“ครับพี่น้ำเมย”

หญิงสาววิ่งรนรานมาหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถจักรยานยนต์เธอรีบบอกให้เด็กหนุ่มพาเธอไปแจ้งความทันทีเพราะตอนนี้ที่พึ่งเดียวของเธอก็น่าจะเป็นตำรวจ

จนแล้วจนรอดนี่ก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์ที่หญิงสาววิ่งอยู่ที่โรงพักกับบ้านของเธอแถมยังออกตามหาเบาะแสเองอีกต่างห่างจนตอนนี้เธอเองก็เริ่มที่จะท้อแล้วก็หมดกำลังใจแล้วแต่เธอก็ยังไม่หมดหวังที่ว่าจะหาเขาเจอ

“ช่วยบอกเสี่ยว่าหนูขอเวลาอีกนิดได้ไหมคะ”

“ไม่ได้หรอกน้องเสี่ยเค้าให้เวลาน้องมามากแล้วเสี่ยบอกว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ให้ย้ายของออกไปให้หมดไม่อย่างนั้นหนูก็รู้นะว่าเสี่ยเค้าเป็นคนเอาจริง”

เหมือนเคราะห์ซ้ำกำซัดโคชะตาของหญิงสาวในตอนนี้เธอไม่เหลือทั้งบ้านทั้งคนรักตอนนี้เธอเองไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครดีเมื่อคนพวกนั้นกลับไปเธอก็ได้แต่นั่งร้องให้อยู่ที่ในบ้านของเธออยู่แบบนั้นเป็นนานสองนาน

“น้ำเมย..อยู่หรือเปล่า”

“อิงฟ้า”

หญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในบ้านได้สักพักก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงเรียกชื่อเธออยู่ที่หน้าบ้านเมื่อเธอเดินออกมาดูพบว่าเป็นอิงฟ้าเพื่อสาวคนสนิทของเธอที่เคยเรียนด้วยกันตั้งแต่เด็กๆนั่นเองหญิงสาวรีบปาดน้ำตาแล้วออกมาต้อนรับเพื่อนของเธอทันที

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าคุยกับฉันได้นะ”

“อิงฟ้า..”

อิงฟ้าเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวที่เดินออกมาต้อนรับเธอไม่สู้ดีสักเท่าไรด้วยความที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆถึงจะห่างกันในช่วงที่เธอไปเรียนต่อและทำงานก็เถอะแต่เธอก็มองออกอยู่ดีว่าตอนนี้เพื่อนของเธอไม่โอเคและยังน้ำเสียงที่สั่นเครือที่เพื่อนสาวเธอเรียกชื่อของเธอนั่นอีก

เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่หญิงสาวสองคนได้ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอิงฟ้าเองรู้สึกเห็นใจน้ำเมยอยู่มากที่เหลือตัวคนเดียวแล้วยังจะมาโดนยึดบ้านอีกเธอจึงเสนอให้เพื่อนสาวของเธอไปทำงานกับเธอที่กรุงเทพ

น้ำเมยเห็นว่าเธอไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้วไหนๆก็จะไม่มีที่อยู่แล้วก็ขอไปตายเอาดาบหน้าก็แล้วกันโชคยังดีที่ตอนนี้เธอได้เจอกับอิงฟ้าเพราะอย่างน้อยก็ทำให้เธอได้มีที่พึ่งอยู่บ้าง

หลังจากที่น้ำเมยเข้ากรุงเทพมาพร้อมกับอิงฟ้าหญิงสาวก็มาสมัครงานที่โรงแรมที่อิงฟ้าทำงานอยู่ทันทีโดยมาสมัครในตำแหน่งที่ว่างอยู่ตอนนี้คือคนทำขนมหวานเป็นลูกน้องอยู่ในแผนกของอิงฟ้าจนถึงปัจจุบันนี้ก็เป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้ว

ปัจจุบัน

2วันต่อมา

“แกโอเคที่จะไปทำงานแล้วใช่ไหม”

“อืมม...ฉันว่าฉันพร้อมอยู่นะ”

อิงฟ้าถามเพื่อนสาวของเธอที่นั่งหน้าซีดอยู่เพราะตื่นมาอาเจียนตั้งแต่เช้าว่าไปทำงานไหวหรือเปล่าไม่อย่างนั้นเธอก็จะให้หญิงสาวลาเพิ่มอีก

น้ำเมยเห็นว่าเธอหยุดมาสองวันแล้วเธอไม่อยากอยู่เฉยๆในเมื่อเธอยังสามารถทำงานได้เธอก็อยากทำงานที่เธอรักได้เต็มที่นั่นคือการไปเป็นเชฟทำขนมในวันนี้นั่นเอง

โรงแรมXXX

08.30 น.

“อาหารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหมอิงฟ้า”

“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่นุดี...วันนี้มาเช้าจังเลยนะคะ”

วันนี้เป็นอีกวันที่นุดีต้องมาตรวจความเรียบร้อยตามแผนกต่างๆแต่อิงฟ้าสังเกตว่านุดีมาเช้าเกินไปเพราะนี่มันยังไม่ถึงเวลาเข้างานของเธอเลยด้วยซ้ำ

“วันนี้บอสเข้าน่ะเห็นว่าอยากจะชิมของหวานของโรงแรมเราด้วยนะเพราะลูกค้าที่มาพักที่นี่ต่างก็มีฟีดแบคที่ดีสำหรับอาหารของเรามากแถมลูกค้าเดิมก็กลับมาพักเพราะอาหารของที่นี่เป็นซะส่วนใหญ่...เดี๋ยวขอเมนูของหวานที่ลูกค้าชอบสั่งทานสักสี่ห้าอย่างเตรียมให้บอสไว้ด้วยนะอิงฟ้า”

“ค่ะพี่นุดี”

น้ำเมยเองได้ยินที่สองคนนั้นคุยกันก็แอบอมยิ้มที่ไม่ว่าใครได้ชิมขนมฝีมือของเธอต่างก็ต้องชมเป็นสียงเดียวกันเธอรู้สึกขอบคุณยายของเธอมากที่ได้ทิ้งวิชาที่ดีนี้ไว้ให้เธอเป็นการหล่อเลี้ยงชีพได้อย่างดีเลยทีเดียว

10.00 น.

“อร่อยใช่ไหมคะพี่มาร์ค”

ดาวลดาเองได้ลองชิมขนมฝีมือของเชฟขนมหวานคนนี้หลายครั้งแล้วทำให้เธอกล้าการันตีได้ว่ามันอร่อยจริงแต่เธอเองก็ไม่ยักรู้จักเชฟว่าเป็นคนไหนที่ทำและเธอก็คงไม่กล้าเข้าไปถามด้วยเพราะแต่ละวันงานของทุกคนที่แผนกของอาหารก็ยุ่งกันมากแทบที่จะไม่ได้พัก

“อืม...ก็โอเคนะ”

ชายหนุ่มชิมบัวลอยไข่หวานเป็นอย่างแรกเมื่อเขาตักบัวลอยเข้าปากรสสัมผัสนั้นมันทำให้เขารู้สึกว่าขนมถ้วยนี้เขาเคยทานมาก่อนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกเพราะขนมรสชาติแบบนี้เขาไม่เคยหาซื้อมาทานเองเป็นแน่เพราะเขาไม่ค่อยชอบการทานของหวานสักเท่าไร

ก็อกๆๆ

“เชฟมาแล้วครับคุณมาร์ค”

“เจมส์มือขวาของมาคัสและพ่วงตำแหน่งเลขาของเขาไปด้วยเขาเห็นว่าหญิงสาวที่เป็นเชฟของหวานของที่นี่ขึ้นมาถึงแล้วจึงเคาะประตูบอกกับคนเป็นเจ้านาย

“ให้เข้ามาได้”

“ครับคุณมาร์ค”

เมื่อได้คำตอบจากเจ้านายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวเพื่อที่จะบอกให้เธอเข้าไปที่ด้านใน

“เอ่อ...”

เจมส์เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งรออยู่บนโซฟาเมื่อเขาเห็นหน้าหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเขาถึงกับแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะเพราะใบหน้าของเธอช่างคล้ายกับคนที่เขากำลังตามหาอยู่ตอนนี้